Vrienden maken hoe?

[HelenaV 0]

Oke, oke! Ik geef het toe! Ik heb geen sociaal leven! Daar, ik heb het gezegd! Jullie hebben eindelijk je zin! Alsjeblieft!

Nee hoor, grapje

Maar het onderwerp wil ik wel serieus bespreken. Mijn sociale leven is eigenlijk non-existent. Ik mocht als kind al bijna nergens alleen naartoe gaan van mijn moeder, iets waarin ik haar volkomen begrijp, gezien de sociale situatie in Rusland toen (en ook nu). Alleen naar school en naar de bibliotheek mocht ik alleen Ik las heel veel. Soms kwamen er wel wat kinderen bij mij langs, maar ik heb maar een echte vriendschap gehad, en bij dat meisje mocht ik zelf ook nooit langs. Toen ik naar NL kwam, probeerde ik ook jarenlang vriendschappen te sluiten. Ik ging met groepjes om, maar eigenlijk was het pure dwang naar jezelf toe. Op de basisschool werd ik gepest. Mijn moeder en haar man stuurden me expres niet naar de zwarte school een minuut lopen bij ons vandaan, maar naar een vrij luxe school met vooral autochtone kinderen. Toch zat er een nadeel aan want het waren vaak vervelende verwende types. Ik werd best er gepest in de twee jaren dat ik naar de basisschool ging. Lelijk, dom en \"zwerver\" omdat ik uit een arm gezin kwam.

Niemand past bij me. Bijna niemand. Ik heb altijd de klassieke freak vertegenwoordigd en weinig contacten gehad, iets wat een vicieuze cirkel vormt. Ik heb geleerd om me in mijn eentje te vermaken en veel aandacht te besteden aan denken. Ik voel me heel aangetrokken tot kennis en vermaak mezelf heel erg met media als films, boeken en muziek. Ik heb interesses ontwikkeld waarmee ik bij de meeste mensen niet terecht kan. Om maar een voorbeeld te noemen: de nazi's. Tja... En wat dachten jullie van mijn muziek? Waarom kan ik niet gewoon naar Beyoncé, Coldplay en The Offspring enzo luisteren? Waarom moet ik per se (NS)BM hebben? Ik kan het niet zomaar met iemand delen, zowel qua vorm als qua inhoud. Dus ik heb nu wel een probleem. Aan de ene kant voel ik me heel goed in mijn eentje, maar er zit toch een gevoel in mij dat knaagt en mij minderwaardigheidsgevoelens geeft. Buiten school geen echte contacten hebben is geen geintje. Je moet je niet vergissen, ik heb wel degelijk sociale vaardigeden enzo. Niemand zal ooit zeggen dat ik verlegen oid ben. Maar que inhoud kan ik niet bij mensen terecht. Ik ben een introverte en individualistische persoonlijkheid en dat is niet gunstig in omgang met mensen. Ik heb me altijd verbaasd over hoe mensen groepjes vormen en met elkaar omgaan. Hoe DOEN ze dat toch? Het houdt me nog steeds bezig. Maar ik denk dat ik het antwoord wel weet. Het is extrovert zijn en collectivisme. Omdat de meeste mensen toch meer op elkaar lijken dan ik op hun, kunnen ze beter met elkaar overweg. Dat zie ik nu bij mij op school. Meiden die aan het begin nog vreemden voor elkaar waren, zitten met elkaar aan tafel, bespreken de toets, lachen etc. Ik kan dat niet. Alleen als het om inhoud gaat, kan ik met hen communiceren. Na 5 minuten verveel ik me en haak ik af. Ik heb veel diepere en intensere contacten nodig. Zij zijn extrovert en kunnen dus met elkaar omgaan puur omdat ze mensen (en meiden) zijn, pure vorm dus. Het gaat hier om de gelijkwaardige leden van een groep. Bij mij zit dat anders, zoals ik al heb aangegeven ben ik heel individualistisch ingesteld (daar kies ik niet voor), dus ik heb niet zomaar mensen nodig, maar mensen die heel goed bij MIJ passen. In de groepen die ik zie lost het individu zich op in het collectief, en ik vind dat prima, maar zelf kan ik het niet. Ik ben op mezelf gericht en dus moeten ook mijn vrienden op mij gericht zijn. Mezelf dwingen tot dit soort collectivisme kan ik gewoon niet. Dat komt omdat ik nooit vrienden heb gehad en veel in mijn leven kreeg om over te filosoferen en nu heb ik een veel te ontwikkelde, veeleisende binnenkant. Het is net zoiets als verwend zijn, alleen verwend zijn komt omdat je ergens te veel van hebt, en bij mij komt het omdat ik te weinig contact met mensen heb gehad.

Dus nu weet ik niet wat ik moet doen. Ik droom over vriendschappen en menselijk contact, maar in het echte leven kan niemand me geven wat ik wil. Als ik met een paar klasgenoten in de tram stap, blijf ik bij hun staan en probeer ik mee te doen aan het gesprek, maar een paar minuten later haal ik weer mijn boek over het Derde Rijk tevoorschijn en ga ik zitten lezen.

Hoe moet ik vrienden maken? Ik voel me echt een mislukkeling nu ik zo elke dag alleen ben... Is nie leuk...

[Étoile 0]

Misschien moet je vrienden niet zien als dingen die jou geven wat jij wilt, maar als personen.

[HelenaV 0]

Ik zie mensen niet als dingen die me iets moeten geven. Dat soort termen worden gewoon voor menselijke relaties gebruikt hoor. We geven elkaar allemaal iets. Je moeder geeft je iets, jij geeft je moeder iets etc. Dus ik wil even dit misverstandje uit de weg ruimen.

[Étoile 0]

Dan begreep ik je laatste stuk verkeerd. Toch, en misschien heb ik het wel hélémáál mis, proef ik een soort van egoisme uit je post. Je hebt meer inhoud dan zij, je verveelt je als ze over gewone dingen praten, je wil dat ze op jóú gericht zijn, omdat je dat zelf ook bent. Maar misschien moet je zelf je eens op anderen richten, wie weet hoe ze je kunnen verrassen.

[WonderfulStar 0]

wat ik lees is dat je niet zo zeer op zoek bent naar 'gewone vrienden' zoals andere mensen vrienden hebben, maar naar heel diepgaand contact, eerder naar soulmates.

[HelenaV 0]

Ja, en als ik nou merk dat ik inhoudelijk gewoon waardeloos ben met mensen? Ik zal het anders formuleren: ik heb een andere inhoud dan zij. Als ik luister naar waar zij over praten verveel ik me. En als ik vertel over dingen die mij interesseren (de economie van de Sovjet-Unie), vervelen zij zich. Als zij goed met elkaar overweg kunnen, is dat prima. En ik heb ook nooit gezegd dat ik op mijn klasgenoten neerkijk, ik ben eerder jaloers op ze. En misschien heb ik ook ten onrechte de formulering "op mij gericht" gebruikt. Ik wil dat mensen meer op mij lijken. En je gaat me hopelijk niet arrogant noemen voor de waarneming dat ik van andere mensen afwijk, of wel soms? Ik heb het heel vaak van mensen gehoord voordat ik het begon te beseffen. Toen ik in augustus iemand die ik van Internet ken, in Duitsland bezocht en er nog iemand bij kwam, hadden we het ook heel gezellig. We konden over en weer met interessante weetjes over de Tweede Wereldoorlog gooien, iets wat met mijn klasgenoten niet mogelijk zal zijn. We hebben heel gezellig urenlang South Park gekeken. Niemand wat het middelpunt, we pasten ook meer bij elkaar. Maar het probleem is dat die mensen ver weg zijn en hier in Nederland zit ik nog steeds zonder vrienden. Ik ben allang ontwend geraakt aan het maken van contact dus ik dacht dat jullie mij daarmee tips konden geven. Niet meer.

---

Samengevoegd:

Het gaat erom, ik zie hoe mensen voor mijn ogen groepjes vormen. Blijkbaar zijn er voor hen veel minder voorwaarden om elkaar te kunnen boeien. En zeg alsjeblieft niet tegen me dat ik arrogant ben, ik heb al aangegeven dat ik jarenlang mijn best heb gedaan met groepjes mee te doen en het op mijn nieuwe school nog steeds probeer. Dat het me niet lukt is echt geen arrogantie.

[Clyppan 0]

Ik denk niet dat het zo is dat mensen groepen vormen omdat zij minder veel eisen stellen, maar accepteren dat er geen ideale vrienden bestaan die aan alle eisen voldoen.

Binnen mijn vriendengroep zijn er bijvoorbeeld enkelen waar ik op filosofisch vlak goed mee klik, anderen op muzikaal vlak, weer anderen op 'gadget' en lifestyle vlak.. geen van hen sluit voor 100% aan op mijn interesses.

[HelenaV 0]

Ik heb ook eens een goede internetvriendschap gehad met iemand met wie ik bijna geen overeenkomstige interesses had, en toch konden we heel goed met elkaar praten, hij luisterde altijd vol interesse als ik over oude talen vertelde en ik luisterde vol interesse als hj het over de evolutietheorie had. Dus het is niet zo dat ik mensen zoek die 100% mij zijn, weer een misverstand. En ja, als die mensen elkaar accepteren zoals ze zijn dan vind ik dat prima, maar ik kan mezelf niet dwingen om mee te doen, ik heb het al genoeg geprobeerd. En hoezo is het stellen van eisen verkeerd? En als het al verkeerd/onhandig is, wie zegt dat je daar zelf voor kiest? Je noemt iemand die op mensen van zijn eigen geslacht valt en per se DAT wil toch ook niet arrogant en verwend? Dat is niet leuk ja? Eerst word ik opgevoed in een omgeving waarin ik een minderwaardigheidscomplex opbouw, daarna krijg ik het probleem dat ik geen vrienden kan vinden en als ik het bespreekbaar probeer te maken word ik arrogant genoemd. Fijn hoor.

[Étoile 0]

joh relax. Ik geloof niet dat ik het op die manier zei, wel?

[HelenaV 0]

Ik ben nooit relaxt. Mijn hoofd voelt aan als een ketel waarvan de inhoud kookt en over de rand plenst, ik val van de fiets omdat mijn hoofd helemaal naar binnen is gekeerd, ik loop de hele tijd als een gek te denken en kan niet in slaap vallen en ik wou maar dat ik kon relaxen. Dus vraag niet iets van me wat ik zelf al heel erg mis, oke? En zoals jullie hier reageren is gewoon weer een voorbeeld van hoe ik verkeerd word begrepen en afgekeurd. Ik word al mijn hele leven behandeld als een mislukking. Niet dat mensen tegen me zeggen dat ik dat ben, ik krijg ook heel veel complimenten, maar op microniveau word ik altijd uitgemaakt voor luilak, een arrogant persoon etcetera. Ik sta 's ochtends op om nog een dag tegemoet te gaan waarin het me keer op keer duidelijk wordt dat ik niet deug, niet spoor, niet voldoe. Weten jullie wel wat voor een impact dat heeft op je psyche als het jarenlang duurt? Ik kan je vertellen dat het erger is dan je je waarschijnlijk voorstelt. Het is als een gif dat je druppeltje bij druppeltje binnenkrijgt zonder het te merken en pas na jaren zie je hoe ellendig je eraan toe bent. Ik heb het al zo moeilijk in mijn leven en voor de gevolgen ervan word ik lui, arrogant etcetera genoemd. Ik weet niet meer wat ik moet. Altijd is er iets mis met me, altijd moet ik iets aan mezelf veranderen, altijd ben ik schuldig. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan niet doorgaan te leven als iemand die de rol van de freak in iedere gemeenschap vervult en voor de negatieve gevolgen hiervan weer wordt bekritiseerd. Dat is niet leuk, snap je?

[Étoile 0]

Nuja, kalmeer dan eerst maar eens. Ik sprak geen oordeel uit, ik zei welk beeld ik krijg door je OP. Dat kun je dan uitleggen, waarna ik je misschien inderdaad wel goede tips kan geven, of dan kun je boos worden, zoals nu.

[HelenaV 0]

Ik ben niet boos maar op een pijnlijke plek in mijn ziel getrapt. Alles wat mij tot mij maakt wordt voortdurend met achterdocht bekeken, afgekeurd, betwijfeld of belachelijk gemaakt. Altijd moet ik mezelf verkrachten om aan de standaard te kunnen conformeren en wat ik echt ben moet ik maar een beetje underground bedrijven in mijn vrije tijd. Black metal? Lelijke herrie. Nazi's? Wat een eng persoon. Praat over een bijzondere taalbeleving? Ziet dingen die er niet zijn. Voelt zich niet lekker in de moderne wereld? Dom. Kan moeilijk vrienden vinden die haar boeien? Arrogant. Doet het slecht op school? Lui. En puberteit natuurlijk.

Als dit soort dingen af en toe gebeuren is dat niet erg maar als het je relaties met mensen gaat domineren, ga er er na een tijdje kapot aan. Hoe is het denk je voor mij om met extreem-rechts te worden geassocieerd terwijl ik zelf niet extreem-rechts ben? Ik vind het alleen interessant. Altijd moet ik mezelf voor anderen verantwoorden, mensen wijzen MIJ af, maar IK word dan arrogant genoemd. Ik ga door het leven om aan te horen wat er fout aan me is en niemadn kan accepteren dat ik gewoon anders ben en niet slechter. Dat ik geen mislukte Ellen, Zoë or Natasja ben maar een heel geslaagde Christina. Vinden mensen veel te moeilijk. Mensen praten alleen maar over hoe fantastisch toleratie en respect is, maar als het erop aankomt om dat in de praktijk toe te passen, bakken ze er niks van. En voor mensen zoals ik is dat verschrikkelijk, snap je? Een lerares heeft mij geadviseerd om een hoogbegaafdheidstest te doen, en toen ik erover las op internet heb ik mezelf daar heel erg in herkend. En ook dat leerlingen die hoogbegaafd zijn vaak geen aansluiting vinden bij hun leeftijdsgenoten en door leraren vaak als ADHD achtig of weerbarstig worden gezien. Volgens mij is dat hetzelfde als dat ik nu voor arrogant word aangezien. Ik heb goed inzicht in mijn persoonlijkheid, en als ik zeg dat ik niet arrogant ben, dan ben ik dat ook niet. Ik heb wel degelijk empathie en ik geef om mensen, ook mensen die ik niet ken, maar alleen met vriendschappen lukt het niet zo. Ik heb al genoeg mensen in mijn leven gezien (vooral op internet) die zichzelf duidelijk als een soort Übermensch beschouwen - vaak ook letterlijk, dus ik weet wat arroagntie is, geloof me. En ik heb daar heel erg afkeer van. En als ik zeg dat de meeste mensen die ik tegenkom en ik elkaar gewoon heel weinig te bieden hebben, maakt het me niet arrogant. Net zoals je als homo niet arrogant bent omdat je zo'n excentrieke smaak hebt en daarnaar wil leven. Dus zeg dit alsjeblieft niet tegen me, oke? Je weet niet wat het met mensen zoals ik doet, als je dit soort dingen zegt. Ik heb van mezelf al een minderwaardigheidscomplex en op basis van de gevolgen ervan wakkert mijn omgeving dat gevoel ook actief aan. Denk je dat dat leuk is?

[WonderfulStar 0]

leidenschaft.

het is heel rot dat het in relaties met andere ka uu tee gaat omdat je niet geaccepteerd wordt.

maar ik denk dat er hier op credible veel mensen zitten die jou graag mogen en je niet vreemd of mislukt vinden.

persoonlijk mag ik je graag en vind ik het juist gaaf dat je interesse hebt in geschiedenis, taal en dergelijke. ik vind niet dat jou dat raar maakt, zo kennen wij je en persoonlijk vind ik je helemaal niet mislukt maar juist een leuke meid met gevoel voor humor, een grote dosis intelligentie en een interessant persoon.

niet dat je hier wat aan hebt maar ik wil alleen maar aangeven dat niet iedereen je afwijst.

[Holla 0]

Het klinkt wellicht wat suf, maar zijn er geen internetsites/fora over mensen met voorliefde voor germaanse talen of de muziek die jij luistert, net zoals dat deze er zijn voor bijv. metalheads? Ik snap dat het lastig is wanneer je geen mensen in je omgeving hebt die dezelfde interesses als jou hebben, zeker als je bepaalde interesses van hen beslist niet deelt. En het probleem met internetmensen is dat ze wat verder weg wonen vaak, maar daar kun je op selecteren en als je OV hebt is het alweer een stuk makkelijker om ze af en toe op te zoeken. Verder vraag ik me af wat voor studie je nu doet? Meestal zitten mensen die erg geinteresseerd zijn in wat diepgaandere onderwerpen zoals Germaanse talen, de economie van de Sovjet-Unie of de evolutietheorie (en het dus ook leuk vinden om te luisteren ook al hebben ze minder dezelfde kennis) op de universiteit en zou je ze dan kunnen ontmoeten bij een studenten- of studievereniging oid

(ps: het is extravert )

[Gast Anon_phpbb]

ik begrijp je op zich wel. Ik ben ook een tijdje heel erg met andere dingen bezig geweest dan mijn vriendinnen toen en ik had daardoor ook geen zin meer in ze eigenlijk. Ik had toen ook altijd het gevoel dat er niemand was die echt bij mij pastte en mij begreep. Maar goed, ik heb niet echt tips ofzo, het is gewoon langzamerhand beter gegaan doordat ik zelf weer wat 'oppervlakkige' dingen leuker begon te vinden.. maar nog steeds ken ik niet iemand waarmee ik werkelijk over álles wat me interesseert kan praten. Dus misschien moet je toch wat minder eisen gaan stellen, accepteren dat er niemand is die alle interesses van jou deelt. En wellicht komt die echte soulmate eens op je pad, en daar heb je trouwens dan ook meer kans op ...

[HelenaV 0]

Dankjewel. Ik vind het aardig dat je zegt dat je mij niet mislukt vindt, maar ik probeer alleen maar duidelijk te maken dat ik steeds met dat oordeel van mensen geconfronteerd word. Lichamelijk gezien maak ik het heel goed in mijn leven. Ik ben nog nooit in elkaar geslagen, heb geen serieuze ongelukken gehad, ben nog nooit flauwgevallen, heb nog nooit een botbreak gehad en heb nooit moeten hongeren. Maar het is niet mijn lichaam maar mijn geest die mijn essentie vormt, en mijn geest krijgt het heel zwaar te verduren in mijn leven. Mensen begrijpen mij niet en chronisch niet begrepen worden is geen geintje. Ik ben als een stelling die voortdurend belegerd wordt of als een oneffenheid in de grond die iedereen probeert te slechten en na een tijdje ga je daar geestelijk van lijden. Het interessante is dat de meeste mensen het niet eens zo bedoelen. Het zijn vaak mensen die veel respect voor me hebben, maar me gewoon niet begrijpen. Ze geven me allemaal een klein beetje gif zonder het te merken, en ik moet uiteindelijk al dat gif in me dragen, met het gevolg dat ik zwaar vergiftigd ben. Ik zit nu bijna te huilen en ik kom er eerlijk voor uit. Een freak zijn is verschrikkelijk en het vormt een vicieuze cirkel van problemen. Ik moey me sociaal en psychologisch door het leven vechten in plaats van iets van het leven krijgen. Na een tijdje word ik daar gewoon hopeloos van. Ik ben iedereen wat schuldig, en niemand is mij wat schuldig. Niemand is mij een normale jeugd en een normaal leven schuldig waarin ik me tot een normaal kind ontwikkel, maar ik ben anderen wel een normale realtie met mijn leeftijdgenoten schuldig. En niemand was het mij schuldig om te kijken waarom ik het zo slecht deed op school, maar ik was mijn leraren wel goede resultaten schuldig. Ik weet niet meer wat ik moet. Ik voel me als een pispaaltje. En dat is niet leuk na een tijdje, geloof me.

[The Black Mathematician 82]

Quote:

Op zondag 09 november 2008 19:33:18 schreef WonderfulStar het volgende: leidenschaft. het is heel rot dat het in relaties met andere ka uu tee gaat omdat je niet geaccepteerd wordt. maar ik denk dat er hier op credible veel mensen zitten die jou graag mogen en je niet vreemd of mislukt vinden. persoonlijk mag ik je graag en vind ik het juist gaaf dat je interesse hebt in geschiedenis, taal en dergelijke. ik vind niet dat jou dat raar maakt, zo kennen wij je en persoonlijk vind ik je helemaal niet mislukt maar juist een leuke meid met gevoel voor humor, een grote dosis intelligentie en een interessant persoon. niet dat je hier wat aan hebt maar ik wil alleen maar aangeven dat niet iedereen je afwijst.

[WonderfulStar 0]

* WonderfulStar weet niet wat ze moet zeggen en geeft leidje daarom maar een hele dikke knuffel....

[Olorin 155]

Helemaal met WonderfulStar eens.

Ik weet trouwens ook dat er binnen mijn studie mensen zijn die veel interesse hebben in zaken als WOII. Lijkt me ook helemaal niet vreemd. BM muziek is niet mijn ding, maar gezien het feit dat er wel BM shows in Nederland zijn, neem ik aan dat je echt niet de enige bent die daar graag naar luistert.

[Gast Anon_phpbb]

-

[anastasia 0]

Ik herken een deel van je verhaal. Dat vreemde gedoe van die groepjes op de middelbare school, die oppervlakkigheid, de kleding en andere codes, die nodig zijn om erbij te horen, ik kon het niet, wilde het niet, ik paste niet in welk van die hokjes dan ook. Dat maakt school soms tot een eenzaam gebeuren. Ik heb nog steeds niet veel vrienden, en de vrienden die ik heb vallen i.h.a. in de catergorie buitenbeentjes, maar allemaal mensen met wie je ook eens over iets anders kunt praten dan alleen het weer.

Ik weet niet meer precies hoe oud je bent, maar als je intresse hebt in geschiedenis dan zou ik hier eens kijken link

[Dubito 0]

Leidenschaft, ik bewonder je zelfkennis en eerlijkheid. Mooi opgeschreven ook.

Misschien iets waar je wat aan hebt. Zijn er überhaupt bezigheden voor meerdere personen die je wél aanspreken?

Ik vind ook weinig aan sociaal babbelen om het babbelen, of aan het disco- cafe bezoek of aan veel andere vormen van wat je collectivisme noemde. Toch heb ik altijd groepen vrienden gehad waarmee ik dingen ging doen die ik wel heel leuk vond. Van zeer divers karakter. Studententijd:

Ik ging gamen en computeren met gamers en nerds

Ik ging naar het concertgebouw met muzikanten

Ik ging achter de vrouwen aan met corpsleden

Ik ging in het bos werken met ecologen.

Ik ging naar de kerk met christenen

Ik ging tennissen met tennissers

Tuurlijk, de meeste van deze mensen zijn geen vrienden voor het leven, maar ik heb nog steeds contact met een aantal mensen uit elk groepje. En sommige zaten in meerdere profielen, bv een corpsballerige muzikale jongen met wat nerd trekjes. Niet toevallig werden die vaak echt goede vrienden.

Het gaat er dus om, wil je iets doen in sociale context en dat dan gewoon gaan doen. Als je nu geen bezigheden ziet die je aantrekken, moet je er allicht gewoon een boel nieuwe gaan uitproberen. Je geeft aan dat je je ook niet gelukkig voelt zo op je zelf. Het klinkt wel heel Dr Phil achtig, maar je moet dan ergens iets bij jezelf veranderen.

[Light Jr. 0]

Een deel van het probleem is dat je zo ver voor loopt op je leeftijdsgenoten. Niet alleen qua intellect en kennis, je bent ook door omstandigheden heel snel volwassen geworden (moeten worden). Ik denk dat je weinig te zoeken hebt bij mensen van je eigen leeftijd.

Hopelijk gaat het je nog eens lukken om die Universitaire studie Duits te gaan volgen, ik denk dat je op de Universiteit tussen meer gelijkgestemde geesten zult zitten. Daarbij ga ik er van uit dat dat traject nog niet in geinitieerd, ik weet niet hoe het er inmiddels voor staat.

Het is ook voor andere mensen moeilijk om een relatie met je aan te gaan. Ze zullen snel het idee hebben dat je ze saai vindt, dat je hun interesses te simpel vindt etc. Niveau kan nu eenmaal intimideren. Er zijn weinig mensen met zoveel zelfvertrouwen dat dat ze niets doet.

Wat voor mij bijvoorbeeld werkte, ik was ook een outsider op de middelbare hoewel ik bij lange na niet jouw niveau had, is dat ik me vrij breed heb proberen te ontwikkelen. Er zijn heel veel dingen die me interesseren. Ook in het begrijpen van ogenschijnlijk eenvoudige dingen kunnen uitdagingen verscholen liggen. Zie iets als voetbal maar eens te doorgronden. Mij is het nog altijd niet gelukt.

Zijn er verder geen discussiegroepen oid, waar je inhoudelijk over dingen die jou interesseren kunt communiceren? Iets als geschiedenis is nu ook weer niet zo'n vreemde interesse. Vind ik ook razend interessant en dat geldt voor veel meer Crediblers.

[Naeva 182]

Quote:

Op zondag 09 november 2008 22:53:08 schreef Cornelius van Wijck het volgende: Leidenschaft, ik zeg zelden iets tegen je, omdat ik oprecht bang ben onbedoeld iets van dat gif waarover je spreekt toe te voegen. Ik zie je kwetsbaarheid, en wil je niet kwetsen. Maar laat me dan tenminste zeggen dat ik veel van je lees, en een diepe bewondering voor je heb.

x 2

@L: Ik weet je even niets anders te zeggen dan hier al gedaan is maar ik blijf meelezen. Als me iets te binnenschiet dan zal ik het posten. Trouwens, al dat gepost van jou tegenwoordig:

[BookerT 0]

Ik herken het, of in ieder geval, ik meen dingen te herkennen...ook ik ben haast geobsedeerd door fascisme, Nazi-Duitsland, bruine hemden, de geboortepolitiek van de nazi's en dat terwijl ik Joods bloed heb(extreemrechts kan ik dus niet zijn, ik ben immers geen Kach-aanhanger)...

en geloof me je bent niet de enige die als freak word gezien....ik ben jarenlang door familieleden, klasgenoten, leraren en kennissen(want vrienden had ik niet) als freak gezien....ik stotterde, heb een vorm van autisme, een afwijkende smaak qua muziek, maakte niet makkelijk contact en ben nog steeds niet in staat om in grote groepen te aarden en vrienden te maken...de vrienden die ik heb, heb ik leren kennen door internet of één-op-één contact, typisch autismevriendschappen dus

Het enige wat ik met deze post wil zeggen is dat ik weet hoe het is om een freak te zijn en minderwaardig gevonden te worden, al kom ik niet uit Zuid-Rusland en ken ik mijn vader wél. Ik wil mezelf ook niet met jou vergelijken, het enige wat ik probeer is je een helpende hand toe te reiken...