Louterend lijden

[LodewijkNapoleon 0]

Ik heb al vaak om dit thema heen lopen draaien geloof ik, maar er nog geen topic over geopend (meen ik).

Eigenlijk is het ook heel simpel, altijd als ik een fiks pak op m'n falie krijg in het leven, dan groei ik in m'n geloof. Het is niet dat ik dan van het lijden ga houden, maar je 'gebruikt' het dan wel. Of beter gezegd; de Heer gebruikt het.

Dit klinkt vast niet onbekend of wel?

[Eli7 0]

Quote:

Op maandag 15 oktober 2007 22:44:33 schreef Pius_XII het volgende: Ik heb al vaak om dit thema heen lopen draaien geloof ik, maar er nog geen topic over geopend (meen ik).

Het zijn er ook zoveel.

Quote:

Eigenlijk is het ook heel simpel, altijd als ik een fiks pak op m'n falie krijg in het leven, dan groei ik in m'n geloof. Het is niet dat ik dan van het lijden ga houden, maar je 'gebruikt' het dan wel. Of beter gezegd; de Heer gebruikt het. Dit klinkt vast niet onbekend of wel?

Dat klinkt inderdaad niet onbekend. Het punt is dat een mens gewoon is om ongebreideld alle kanten maar op te groeien en bepaalde kanten dan soms juist weer niet. Er is dan soms een flink snoeimes nodig om het allemaal op orde te krijgen. En juist door dat bijsnoeien is die mens weer in staat om verder te groeien.

Wat ik ook wel een interessante uitspraak vond in deze context:

Er zijn twee soorten mensen, de ene valt maar één keer en de ander valt voortdurend. De dwaas valt en blijft liggen zonder ooit nog overeind te komen, alleen de wijze valt om vervolgens weer op te staan en verder te gaan, en blijft op die manier doorgaan tot het einde.

[Olorin 154]

Het kan je ook breken, vertrappen. Als je je best doet met de goede intenties en dan gaat het mis en keert het zich tegen je, dan word je er mogelijk alleen maar cynisch van.

Anderzijds kan het heilzaam zijn doordat het je weer op het juiste spoor te brengen. En om iets op te bouwen zul je soms het oude moeten breken. En wil je de Heer volgen op het pad wat Hij voor je uitgestippeld heeft, dan zal je oude natuur moeten sterven, wat soms best pijn kan doen.

Ik denk dus dat het afhangt van het doel en de context.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 15 oktober 2007 22:51:19 schreef Gorthaur het volgende: Het kan je ook breken, vertrappen. Als je je best doet met de goede intenties en dan gaat het mis en keert het zich tegen je, dan word je er mogelijk alleen maar cynisch van. Anderzijds kan het heilzaam zijn doordat het je weer op het juiste spoor te brengen. En om iets op te bouwen zul je soms het oude moeten breken. Ik denk dus dat het afhangt van het doel en de context.

Nee, ik denk dat het in beide gevallen louterend kan werken, misschien het eerste nog wel meer dan het tweede. Zolang je het maar bij de Heer brengt.

[Raido 0]

Pius heb jij het ook wel eens gehad dat je in een tijd van 'lijden' zit en dan zwaar gefrustreerd wordt op God? Of dat je niet stil staat bij iets wat gebeurd, en het later op zijn plek valt en je denkt 'Het was van God!'?

[Olorin 154]

Quote:

Op maandag 15 oktober 2007 22:54:16 schreef Pius_XII het volgende: [...] Nee, ik denk dat het in beide gevallen louterend kan werken, misschien het eerste nog wel meer dan het tweede. Zolang je het maar bij de Heer brengt.

Ik heb wat aangevuld in de post.

Met de voorbeelden die ik voor ogen had met dat eerste puntje, ging het om mensen die hun geloof door de teleurstellingen verloren zijn.

[dingo 166]

Lijden doet wel relativeren, je weet ook de notie dat je niet meer te dragen krijgt als dat je kan dragen. Maar toch, soms knaagt het wel aan me, er wordt heel veel geleden door mensen en onvermijdelijk kom je dan op de waarom vraag.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 15 oktober 2007 22:56:04 schreef Raido het volgende: Pius heb jij het ook wel eens gehad dat je in een tijd van 'lijden' zit en dan zwaar gefrustreerd wordt op God?

Ja, howel steeds minder: link

Je ziet dan dat ik het wel rationaliseer, maar je proeft de frustratie erachter. Of dat je bewust gaat zondigen uit een soort zelfvernietigingsdrang (don't worry het zijn geen hele grote zonden, maar toch )

Quote:

Of dat je niet stil staat bij iets wat gebeurd, en het later op zijn plek valt en je denkt 'Het was van God!'?

Ja ook, ik probeer mezelf daar best wel op te trainen trouwens. Fides & ratio he?

[Holla 0]

stukje songtekst op m'n nieuwste cd:

When your heart

Has been shattered by the storm and

Torn apart

And you wonder when will the healing ever start

For your heart

Don't you know

That He loves you to much to ever let you go

And the storm is there to only help you grow

He loves you so

Vaak vind ik het trouwens te makkelijk gezegd hoor. Ik heb te vaak meegemaakt dat wanneer iemand lijdt en daardoor met allerlei twijfels zit, een ander te snel op de proppen komt met zijn eigen leed en hoe hij/zij daardoor gegroeid is. In de songtekst hierboven vind ik dat ook een beetje.. het is wel mooi, maar wanneer je er midden in zit vaak zo moeilijk te zien.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 15 oktober 2007 23:00:31 schreef dingo het volgende: Lijden doet wel relativeren, je weet ook de notie dat je niet meer te dragen krijgt als dat je kan dragen. Maar toch, soms knaagt het wel aan me, er wordt heel veel geleden door mensen en onvermijdelijk kom je dan op de waarom vraag.

Puur van de verstandelijke kant gezien vond ik dit wel een mooie:

klik

Maar goed, dat is precies dat he? Verstandelijk.

Ik probeer wél altijd het verschil tussen het tijdelijke en het eeuwige in de gaten te houden, dat relativeert wel wat.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op maandag 15 oktober 2007 23:04:01 schreef NienkeJ het volgende: Vaak vind ik het trouwens te makkelijk gezegd hoor. Ik heb te vaak meegemaakt dat wanneer iemand lijdt en daardoor met allerlei twijfels zit, een ander te snel op de proppen komt met zijn eigen leed en hoe hij/zij daardoor gegroeid is. In de songtekst hierboven vind ik dat ook een beetje.. het is wel mooi, maar wanneer je er midden in zit vaak zo moeilijk te zien.

Ja, dat is denk ik altijd met dat soort dingen, als je iemand ziet lijden, dan kom je vaak met allerlei volzinnen aanzetten. Of een paar psalmen plaatst

Maar misschien verschilt het ook per persoon. Als iemand het tegen mij zou zeggen, dan zou de inhoud me niet meteen wat doen, maar toch, het feit dat een ander je aandacht schenkt wanneer je het nodig hebt.

Dat staat dan ergens los van je eigen 'strijd', maar ook weer niet. (weer een paradox )

[LodewijkNapoleon 0]

Nou, ik moet zeggen dat m'n eigen stelling zich maar weer eens bewezen heeft.

[Annatar 0]

Ja wat je zegt is helemaal waar. Lijden is ook een manier om je met de lijdende Christus te verenigen. In het lijden kun je Hem ontmoeten en dat versterkt de band weer. Onze God is in zekere zin ook een lijdende God. En dat is gewoon heel ontroerend.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 03 december 2007 21:08:06 schreef Tom het volgende: Ja wat je zegt is helemaal waar. Lijden is ook een manier om je met de lijdende Christus te verenigen. In het lijden kun je Hem ontmoeten en dat versterkt de band weer. Onze God is in zekere zin ook een lijdende God. En dat is gewoon heel ontroerend.

Dat is ook weer zo'n lijn...

Een almachtige God, een Pantocrator... Daar is het, ironisch genoeg, makkelijker tegen te rebelleren dan een mee-lijdende God.