Plechtigheid

[Robert Frans 1.542]

PLECHTIGHEID

Plechtigheid is de meest gebruikte vorm van vieren om eerbied voor God mee uit te drukken. Je komt het in alle religies tegen, en elke religie geeft er op eigen wijze vorm aan. In het vroege jodendom werd al zeer plechtig gevierd, en het christendom heeft dat overgenomen. Ook in de islam worden de gebeden op plechtige wijze verricht.

Bij plechtigheid moet je denken aan gedragen woorden, stemmige liederen, veel stiltes en een liturgie vol betekenis. Plechtigheid hoeft echter niet droevig te zijn, maar kan bijvoorbeeld de Paasvreugde juist een extra, verheven glans geven. Je wordt dan meegevoerd naar een wereld die de onze niet is en ook geheel niet op de onze lijkt.

In moderne kerken lijkt de plechtigheid soms wat verdrongen te worden. Maar ook in traditionele kerken wil men een meer gewone manier van feestvieren soms nog weleens verkiezen boven de verhevenheid van bijvoorbeeld een Latijnse plechtige Hoogmis met wierook en Gregoriaans. De ene christen vindt plechtigheid ook een stuk essentiëler dan de ander.

Er zijn verschillende redenen om plechtigheid toe te juichen of juist af te wijzen. En daar ben ik nu benieuwd naar. Wat versta jij onder een plechtige viering, waarin verschilt het van een "gewone" viering, en welke rol vindt jij dat plechtigheid moet spelen in de kerkdienst? Vindt je dat een kerkdienst altijd plechtig moet zijn, of bijvoorbeeld alleen op feestdagen als Goede Vrijdag? En hoe wordt er in je kerk mee omgegaan?

Dit topic gaat over plechtigheid en hoe jij daar tegenaan kijkt. Zowel ervaringen als discussies kunnen hier gedeeld en gevoerd worden. Dus: laat u horen!

[audacity 0]

aan de ene kant konden Joden al vroeg in het OT plechtig vieren, maar aan de andere kant was het ook weer zo, dat ze ook behoorlijk konden feesten, wat volgens mij net zo goed in de joodse cultuur zit ingebakken.

Plechtigheid is naar mijn mening een vorm van beleving die cultureel bepaald is. Net als de Traditie en de liturgie. Plechtigheid komt naar mijn mening voort uit een zeker godsbesef, dat hij niet alleen je vriendje is, maar ook vreselijk groot en heilig. Doordat dat Godsbesef zijn uitwerking heeft in de liturgie, wordt de liturgie plechtig.

[Andere Jas 2]

Ik mis soms wel een beetje plechtigheid... Het is en blijft een kerk, geen carnavalsvereniging.

[Olorin 154]

Quote:

Op zaterdag 06 oktober 2007 13:14:07 schreef RobertF het volgende: De ene christen vindt plechtigheid ook een stuk essentiëler dan de ander.

Wellicht is wat plechtigheid is wel gewoon een bepaalde subjectieve voorstelling van wat plechtig zou zijn?

Ik zou me zo kunnen voorstellen dat er iemand is die gregoriaanse muziek je reinste godslastering is omdat God blijkbaar te min is om te eren met een rijkelijk orkest, ter ere van de vorst zoals dat voor vroegere koningen werd opgevoerd. Dat gregoriaans zoiets is dat God maar genoegen moet nemen met je stem, instrumenten is wel iets voor de echte koning.

Of misschien is wel de ultieme uiting van die plechtigheid wel het dansen op het ritme van trommels.

Dat eerste voorbeeldje is wat (doelbewust) overdone, maar het was ter illustratie van mijn punt, dat plechtigheid voor iemand anders een andere invulling kan zijn ook al verstaan ze het zelfde onder dat woord.

Ik vind trouwens dat er eerbied moet zijn (vind ik imo een beter woord dan plechtig). Wat niet weg neemt dat andere facetten van het geloof imo ook bestaan, zoals vreugde. En dat het één het ander ook niet moet uitsluiten, anders krijg je vind ik een wat eenzijdige benadering.

En als we het over de Joden hebben, ik zie mezelf nog niet dansend met de bijbel binnenkomen als de rabbi met de Thora rol.

[Jipperd 0]

Quote:

Op zaterdag 06 oktober 2007 18:33:06 schreef Audiophile het volgende: Ik mis soms wel een beetje plechtigheid... Het is en blijft een kerk, geen carnavalsvereniging.

Quote:

Op zaterdag 06 oktober 2007 17:46:26 schreef marliesje het volgende: Plechtigheid komt naar mijn mening voort uit een zeker godsbesef, dat hij niet alleen je vriendje is, maar ook vreselijk groot en heilig. Doordat dat Godsbesef zijn uitwerking heeft in de liturgie, wordt de liturgie plechtig.

dat zegt in mijn geval genoeg.

[Raido 0]

Quote:

aan de ene kant konden Joden al vroeg in het OT plechtig vieren, maar aan de andere kant was het ook weer zo, dat ze ook behoorlijk konden feesten, wat volgens mij net zo goed in de joodse cultuur zit ingebakken.

Absoluut, absoluut maar dat zag je alleen niet in die mate terug in de eredienst zelf (in de synagoges zie je het niet direct).

Neem bijvoorbeeld ik dacht het feest van de vreugde der wet, daar wordt er echt gedanst, en veel. Echter wanneer de Thorah wordt gelezen, is geopend en men in de synagoge de dienst heeft gebeurd dat niet. Er is gewoon een duidelijk onderscheid. Ik heb dat zelf ook heel sterk als het gaat om de eredienst.

Stel dat ik volgend jaar naar Flevo zou gaan (dat is nog maar de vraag) dan zal ik NOOIT en te NIMMER op zondag aanwezig zijn (en ik verbied het mijn vrouw - als we getrouwd zijn ook rustig *evil* - ). Bij mij is een eredienst anders dan op een reusachtig voetbalveld met 20.000 man naar een 'preek' (die staan mij al vaak niet aan, die sociale kletskoek) te luisteren en om daarna totaal uit je plaat te gaan op praise en andere meuk. Helaas.

Heb ik wat tegen op praise? gitaren? bands? sociale praatjes? 20.000 man? en een voetbalveld? Nee helemaal niet, maar niet op zondag en al helemaal niet onder de vlag van een eredienst. Zoiets komt zelfs terug in onze kerkorde. Omdat de kerk van de reformatie in Nederland alleen Sola Scriptura wilde zijn zong men Psalmen omdat die terug te voeren waren op de Bijbel.

Op een gegeven moment komen de gezangen in zwang en worden die ook gezongen. Wij verwerpen dat er staat gewoon zelfs 'In de kerken zullen alleen de 150 psalmen Davids, de Tien Geboden, het Onze Vader, en de 12 Artikelen des Geloofs, de lofzangen van Maria, Zacharias en Simeon gezongen worden; het gezang O God, Die onze Vader zijt, wordt in de vrijheid der kerken gesteld om hetzelve te gebruiken of na te laten. Alle andere gezangen zal men uit de kerken weren, en daar er enige al bereids ingevoerd zijn, zal men deze met de gevoeglijkste middelen afstellen.' ..

Veel mensen gaan dan al stuiteren omdat ze het bullshit vinden. Ook in onze gemeente willen jongeren graag ook 'goede gezangen' zingen in de kerk op zondag in de eredienst. Nou helaas dat gebeurd niet op basis van de Kerkorde. Buiten de eredienst (staat in de Kerkorde) wordt het zingen van de psalmen en gezangen (geestelijke liederen/hymnen) alleen maar aangemoedigd. De personen die vaak dit zo graag willen in de eredienst, zouden die thuis dan veel zingen ?

Plechtigheid .. voor mij, ab-so-luut. Dat kan ook veel manieren, in onze cultuur is het anders plechtig dan in Afrika vermoed ik zo. We staan echter wel allemaal als zondaren voor een heilige, zondeloze God daar kun je uitdrukking aan geven.

[Mark1987 0]

Ik heb het absoluut niet op plechtigheid eigenlijk... ik snap niet waar het goed voor is. Het komt op mij over alsof er een sfeer wordt gekweekt om te laten zien dat God heel groot, en dus afstandelijk is, en dat is niet hoe ik God zie.

Toch denk ik dat ik ook wel een vorm van plechtigheid ken, alleen niet dezelfde als in traditionele kringen. Die plechtigheid betekent voor mij dat ik me aan God vergaap, naar Hem kijk en mijn hart uitstort of soms zou willen uitstorten over wie Hij voor me is. Voor mij is het meer een vorm van intimiteit, en het bedienen van God door middel van aanbidding. Maar ik zou het bijvoorbeeld totaal geen probleem vinden als er iemand was die op die manier zou schreeuwen naar God op zo'n moment, of de slappe lach krijgt, begint te huilen o.i.d.

Ik vraag me eigenlijk af hoe dat bij de joden ging. Ik denk niet dat er 1 lijn te trekken is over de paar duizend jaar jodendom voordat Jezus kwam, ik geloof dat net zoals de christenen de joden ook best verschillende manieren van aanbidding en vormgeving van de bijeenkomsten hebben gehad. Eén van die veranderingen staat zelfs in de Bijbel beschreven, het was David die begon met het muziek maken voor God als vorm van aanbidding in plaats van dieren te offeren.

Johannes de doper verscheen in een periode dat Israël erg lang geen profeten of grote godsmannen had gehad, en ik denk dat de traditie in die tijd ook behoorlijk dood was. De priesters en farizeeën in die tijd kenden God gewoon niet meer. Als ze Hem hadden gekend hadden ze namelijk Jezus ook herkent als zodanig, Jezus was immers de exacte afspiegeling van de Vader.

Ik denk zelf eerlijk gezegd dat als er al plechtigheid (zoals in de traditionele kerk) was in de joodse traditie, dat het van dit soort momenten af komt. Ik geloof namelijk dat Jezus alles behalve plechtig was...

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op zondag 07 oktober 2007 13:18:01 schreef Mark1987 het volgende: Johannes de doper verscheen in een periode dat Israël erg lang geen profeten of grote godsmannen had gehad, en ik denk dat de traditie in die tijd ook behoorlijk dood was. De priesters en farizeeën in die tijd kenden God gewoon niet meer. Als ze Hem hadden gekend hadden ze namelijk Jezus ook herkent als zodanig, Jezus was immers de exacte afspiegeling van de Vader. Ik denk zelf eerlijk gezegd dat als er al plechtigheid (zoals in de traditionele kerk) was in de joodse traditie, dat het van dit soort momenten af komt. Ik geloof namelijk dat Jezus alles behalve plechtig was...

Wat is de conclusie die we uit de combinatie van deze twee paragrafen uit je post mogen trekken?

[Mark1987 0]

Quote:

Op zondag 07 oktober 2007 13:37:30 schreef wateengedoe2 het volgende: [...] Wat is de conclusie die we uit de combinatie van deze twee paragrafen uit je post mogen trekken?

Dat ik geloof dat plechtigheid zoals dit beleefd wordt in veel traditionele kerken niet is waar God naar verlangt. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik ook niet geloof dat het fout is, als het met een oprecht hart gebeurt, ik veroordeel het niet.

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op zondag 07 oktober 2007 13:47:21 schreef Mark1987 het volgende: [...] Dat ik geloof dat plechtigheid zoals dit beleefd wordt in veel traditionele kerken niet is waar God naar verlangt. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik ook niet geloof dat het fout is, als het met een oprecht hart gebeurt, ik veroordeel het niet.

OK. Ik dacht eerst even dat je bedoelde, dat degenen in de traditionele kerken (katholicisme en 'old-skool'-protestantisme) een dode traditie hadden en God niet meer kenden (zoals volgens jou die priesters enz. in de tijd van St Jan de Doper). Maar dat is dus blijkbaar niet zo

[Raido 0]

Quote:

Ik heb het absoluut niet op plechtigheid eigenlijk... ik snap niet waar het goed voor is. Het komt op mij over alsof er een sfeer wordt gekweekt om te laten zien dat God heel groot, en dus afstandelijk is, en dat is niet hoe ik God zie.

wat een onzin zeg, in de liturgische viering in mijn kerk komt best naar buiten dat God oneindig groot is, dat komt daarin tot uiting. Afstandelijkheid absoluut niet, wij zitten overigens wel op afstand van God, omdat wij zondaren zijn en God de zonde zo intens haat. Daarnaast is er ook prediking (jep, traditioneel) en daarin komt zo duidelijk openbaar dat God altijd aanwezig is dat dit argument gewoon niet op blijft gaan.

Quote:

Toch denk ik dat ik ook wel een vorm van plechtigheid ken, alleen niet dezelfde als in traditionele kringen. Die plechtigheid betekent voor mij dat ik me aan God vergaap, naar Hem kijk en mijn hart uitstort of soms zou willen uitstorten over wie Hij voor me is. Voor mij is het meer een vorm van intimiteit, en het bedienen van God door middel van aanbidding. Maar ik zou het bijvoorbeeld totaal geen probleem vinden als er iemand was die op die manier zou schreeuwen naar God op zo'n moment, of de slappe lach krijgt, begint te huilen o.i.d.

Yup, dat is dus gewoon niet plechtig. Jij 'vergaapt' je dan misschien aan God, het is geen 'plechtigheid'. Overigens is huilen geen enkel probleem in onze kringen, ook niet in de kerk Alleen zijn wij geen voorstanders van een exhibitionistische Godservaring zoals dat in jou kringen voor komt.

Quote:

Eén van die veranderingen staat zelfs in de Bijbel beschreven, het was David die begon met het muziek maken voor God als vorm van aanbidding in plaats van dieren te offeren.

Waar staat DAT? Het is nooit vervangen en muziek als 'aanbidding' kwam al ver voor David voor, daarnaast waren de dierenoffers geen vorm van aanbidding maar een vorm van 'tegenwoordigstelling' of 'heenwijzing' naar het offer van het Lam Gods, voortkomende uit de Thorah waar God Zijn Volk dat als wet oplegde.

Quote:

Johannes de doper verscheen in een periode dat Israël erg lang geen profeten of grote godsmannen had gehad, en ik denk dat de traditie in die tijd ook behoorlijk dood was.

Ik weet eigenlijk wel zeker van niet. De traditie was 100% levend, alleen vaak bevlekt, bezoedeld of was het een traditie zonder bezieling. Men offerde aan God omdat het de Wet was, dat zie je terug in de tijd van Christus omwandeling op aarde. Als je bijvoorbeeld eens wat leest over de Essenen (Protestbeweging in afzondering van vermoedelijk priesters die niet meer wilden offeren in de Tempel).

Quote:

De priesters en farizeeën in die tijd kenden God gewoon niet meer. Als ze Hem hadden gekend hadden ze namelijk Jezus ook herkent als zodanig, Jezus was immers de exacte afspiegeling van de Vader.

Er is niemand die God kent, tenzij het Hem gegeven is. Daarnaast waren de Farizeeën niet goed bezig met hun visie op de Wet, de Wet Gods verblinde hen waardoor ze de Messias niet konden zien. Als je kijkt naar de discipelen, neem Petrus of Thomas (en de hele rest ook) ze geloofden tot Jezus in het graf lag dat het hele verhaal over was, vlak voor de tijd hebben ze nog gevraagd of het Konkrijk nu dichtbij was gekomen, uit alles blijkt het onbegrip van de volgelingen van Christus, het ongeloof zelfs (van Petrus en Thomas). Kijk naar Paulus die JHWH duidelijk welk kende, maar een Jood en dus onder de Wet lag, hij vervolgde de christenen, en pas toen God hem bekeerde, hem het licht in zijn ogen weer terugaf, zag hij de vervulling van de Wet in de Messias.

Ik vind het een beetje een vorm van arrogantie, alsof wij Christus wel goed zien.

Quote:

Ik geloof namelijk dat Jezus alles behalve plechtig was...

Ik geloof dat hij dat was, omdat het Jodendom dat eigenlijk altijd is geweest als het plaats vond in de Tempel of de synagoges. Ook hun spreken over God is plechtig geweest, zo ook die van Jezus Christus, Hij was uiteraard de Zoon van God en kon op die manier ook anders spreken over Zijn Vader dan wij dat ooit zullen kunnen doen. Hij was echter wel scherp, en dat mag ook zeker (dat zijn we in mijn kerk ook). Jezus durfde duidelijk te wijzen op de zonden, de hel en het oordeel. Op een moment geneest hij zelfs een persoon in de synagoge die een verdorde hand heeft. Ik geloof dat het voor die tijd plechtig is geweest. Wel staat er dat de Farizeen boos waren en terstond verstrokken, dat was toen nog behoorlijk gewoon.

Dat wil niet zeggen dat het nu netjes is om weg te lopen uit een kerkdienst omdat er iets gebeurd wat je niet goed vind. Een ding is zeker, het verloopt met orde, daar proberen de traditionele kerken (ik walg van dat woord) uiting aan te geven in liturgie.

---

Samengevoegd:

Zoals Paulus zegt, stel dat je een eredienst/vergadering van gelovigen hebt en iedereen valt/springt/spreekt in tongen (kortom een grote janboel) en er komen ongelovige of ongeletterde mensen binnen; wat zullen die mensen wel niet denken van jullie?

Ze zullen denken dat jullie knettergek zijn geworden.

[Robert Frans 1.542]

Op de luchtmachtbasis waar ik stage loop, was in een filmpje over Afghanistan een stuk te zien over hoe de stoffelijke overschotten van korporaal Strik naar het vliegtuig werden gedragen om naar Nederland te worden gebracht. Een grote groep soldaten stond strak in de houding terwijl op een trompet The Last Post werd gespeeld. Daarna werd de kist langzaam langs de soldaten gemarcheerd, met daarachter iemand met een doedelzak die Amazing Grace speelde.

Die scéne bezorgde mij kippenvel en een collega van me tranen in de ogen. De emotie, de waardigheid, het diepe respect voor deze korporaal was heel duidelijk voelbaar. Er werd niet gezongen, hoogstends één paar keer heel strak de leus van zijn bataljon gescandeerd (nóg meer kippenvel). Dat was zuivere plechtigheid wat daar helaas veel te vaak moet worden opgedragen, en heel veel mensen enorm bij de keel moet hebben gegrepen. Ook al kende daar lang niet iedereen korporaal Strik.

Mede door die scéne raakte ik nog meer overtuigd dat een kerk die geen plechtigheid kent of toelaat in haar vieringen, serieus veel rijkdom en veel zeggingskracht mist. Ik ben bepaald geen uitzondering als ik een brok in mijn keel krijg bij een plechtige ceremonie, of gewoon een plechtige viering in de kerk. Plechtigheid spreekt zo enorm veel mensen in alle religies aan. Het hoort er eigenlijk gewoon bij.

Je ziet het bij promoties op de universiteit, bij uitvaarten en bij stille tochten en herdenkingen: mensen kunnen niet zonder plechtige stiltes, veelzeggende handelingen, hoe simpel ook, en (eeuwenoude) tradities. Mensen hebben daar behoefte aan, omdat zulke plechtigheden samenbinden en zoveel méér zeggen dan enkel woorden. En het hoeven dan niet eens hele ingewikkelde, langdurige handelingen te zijn.

Niet dat er geen vreugde mag zijn, maar ook vreugde kun je op verheven, plechtige wijze vieren. Zodat bijvoorbeeld de Paasvreugde nóg meer haar hoogtepunt bereikt dan wanneer je het als een gewoon feest met muziek en dans viert. Je kunt dan ook echt aan alles merken en aan alles zien dat het Paasfeest, of welk feest dan ook, geen gewoon enorm knalfeest is, maar een heilig feest waarin de engelen meevieren.

Daarom: een kerk dat geen plechtigheden viert, maar alleen op gewone wijze vreugde wil vieren, zal natuurlijk niet meteen veroordeeld worden of zo. Maar ik geloof wel dat zo'n kerk uiteindelijk heel veel diepgang en rijkdom mist. De rijkdom van het ongesproken gesprokene, van het spreken door stilte, van de vurige schoonheid van een eenvoudig gezongen psalm op hele of halve noten. En de rijkdom van de verheven vreugde of droefheid, dat in de hemel doorklinkt.

[Holla 0]

Admod note: Offtopic posts verwijderd.

[Olorin 154]

Quote:

Op vrijdag 12 oktober 2007 20:15:35 schreef RobertF het volgende: Daarom: een kerk dat geen plechtigheden viert, maar alleen op gewone wijze vreugde wil vieren, zal natuurlijk niet meteen veroordeeld worden of zo. Maar ik geloof wel dat zo'n kerk uiteindelijk heel veel diepgang en rijkdom mist. De rijkdom van het ongesproken gesprokene, van het spreken door stilte, van de vurige schoonheid van een eenvoudig gezongen psalm op hele of halve noten. En de rijkdom van de verheven vreugde of droefheid, dat in de hemel doorklinkt.

Maar wat je wel doet is niet zozeer het hebben over plechtigheid, maar puur zelf dat begrip aankleden met aspecten die jij onder plechtigheid verstaat.

Althans, dat haal ik nu uit deze post.

Dat herken ik trouwens ook uit 'Latijnse plechtige Hoogmis met wierook en Gregoriaans' wat je in je begin post zegt.

De vraag die het bij mij oproept, is of dit wel over plechtigheid gaat of dat het gewoon om je smaak gaat. Ik weet dat jij gregoriaanse muziek gewoon mooi vind. Is het dat een gunstig toeval, of dat gewoon de primaire reden waarom je het zo 'plechtig' vind. Als dat zo is, vind ik dat je grote woorden in de mond neemt, omdat het bij mij de indruk wekt dat jij dan je smaak tot de norm verheft. Zijn er bijvoorbeeld hele plechtige dingen die jij eigenlijk stiekem heel saai of kitsch vind, of die je totaal niet aanspreken? Gaat dit topic dan wel over plechtigheid, of gaat dit topic dan voornamelijk over je smaak?

[Henriëtte 0]

Plechtigheid is voor mij een teken dat je erkent dat God heel groot is, en dat je niet zomaar met Hem om kan gaan alsof Hij, om het zo maar te zeggen, klein en machteloos is.

Plechtigheid is echter niet met een strakke poker-face het Onze Vader opdreunen, voor mij is plechtigheid pas plechtig als je het vanuit het diepste van je hart komt, wat met een poker-face kan, maar ook lachend, huilend etc

[Annatar 0]

Admod note: Offtopic posts verwijderd. Laatste waarschuwing; volgende keer volgen er andere acties.

[Robert Frans 1.542]

Sjaloom Gorthaur,

Je kunt in verschillende stijlen plechtig vieren. Met Opwekkingsliederen bijvoorbeeld kun je ook al heel plechtig vieren. Er zijn voldoende liederen die zich daarvoor heel goed lenen. Als je rustige liederen zingt met sobere begeleiding, afgewisseld met ingetogen gebeden en stiltes, dan heb je zeker al een plechtige sfeer. Net zoals in Taizé ook gebeurd. We mogen er zelfs ook vanuit gaan dat Jehovah's Getuigen hun Gedachtenisviering plechtig vieren.

En ja, er zijn best plechtigheden die mij minder aanspreken, maar die wél plechtig zijn. Zo spreekt het Arabisch reciteren van gebeden en heilige teksten (zoals in de islam en het koptische christendom heel gewoon is) mij minder aan, maar plechtig is het wel. En een orthodoxe Goddelijke Liturgie van drie uur lijkt mij ook wel wat langdradig worden op een gegeven moment, maar plechtig is het wel. Het heeft dus niets met smaak te maken, maar met de manier van vieren.

[Robert Frans 1.542]

Overigens, als ik op mijn posts terugkijk, heb ik niet het idee dat ik alleen voorbeelden uit mijn eigen kerk haal, of voorbeelden die bij mij in de smaak vallen. Integendeel, ik haal verschillende religies en stijlen aan en geef juist een uitgebreid voorbeeld uit de krijgsmacht. En besteed inderdaad een zinnetje aan een katholieke stijl. Dus of het echt terecht is om te vermoeden dat ik op eigen smaak afga, waag ik te betwijfelen...

[Olorin 154]

@Robert,

Oké, duidelijk.

Of het terecht was: Wist ik niet, vandaar dat ik het als vraag stelde. En je haalde idd andere voorbeelden aan, maar ik vroeg me af of ik een bepaald patroon zag.

Ik vroeg me alleen af in bijv. mijn eerste post, of plechtigheid ook een bepaalde culturele interpretatie kan zijn. Bijv. jij noemt soberheid, maar zou plechtigheid ook iets kunnen zijn met veel tierlantijnen, erg veel overheersende muzikale begeleiding, ed. ?

Even een wat zijdelingse vraag: hoe en welke plaats zie je uitingen van vreugde en andere emoties en zaken doe niet ingetogen zijn? (Hierbij denk ik aan bijv. de dans met de Thora, of zoals in de VS bij de zwarte gemeenschap). Vind je zelf dat daar ruimte voor is naast plechtigheden, in de ere dienst, alleen buiten, oneerbiedig, etc. ?

[Robert Frans 1.542]

Sjaloom Gorthaur,

Quote:

@Robert, Of het terecht was: Wist ik niet, vandaar dat ik het als vraag stelde. En je haalde idd andere voorbeelden aan, maar ik vroeg me af of ik een bepaald patroon zag.

Oké. Bij deze hopelijk rechtgezet. Ik probeer juist bij dit soort dingen niet enkel voorbeelden uit de katholieke Kerk te halen.

Quote:

Ik vroeg me alleen af in bijv. mijn eerste post, of plechtigheid ook een bepaalde culturele interpretatie kan zijn. Bijv. jij noemt soberheid, maar zou plechtigheid ook iets kunnen zijn met veel tierlantijnen, erg veel overheersende muzikale begeleiding, ed. ?

Ja hoor. En nu geef ik toch echt wel even als voorbeeld een Plechtige Hoogmis, met alles erop en eraan. Wierook, acolieten en misdienaars, meerstemmige koorzang, Latijn, orgelspel, alle riten en rubrieken, kerk vol beelden, bloemen en ornamenten. En in de Paaswake nog allerlei extra rituelen met kaarsen en plechtige gebeden. Heel veel "tierelantijnen," maar wel plechtig.

Het zijn dan toch de woorden (plechtig, gedragen) en de muziekstijl (klassiek, traditioneel) die zo'n Mis plechtig en verheven maken. En feestelijk, indien gepast. Plechtigheid kan in verschillende stijlen, maar er zijn toch vaste elementen die plechtig plechtig maken. Orde, liturgie, traditie en nadruk op eerbied en verhevenheid zijn dan toch de dingen waar ik aan denk.

Quote:

Even een wat zijdelingse vraag: hoe en welke plaats zie je uitingen van vreugde en andere emoties en zaken doe niet ingetogen zijn? (Hierbij denk ik aan bijv. de dans met de Thora, of zoals in de VS bij de zwarte gemeenschap). Vind je zelf dat daar ruimte voor is naast plechtigheden, in de ere dienst, alleen buiten, oneerbiedig, etc. ?

Natuurlijk is daar ruimte voor. Maar wel op gepaste momenten inderdaad. De joden laten inderdaad mooi zien hoe je kunt vieren met plechtigheid. Tijdens een bruiloft is de dienst in de synagoge plechtig en met eerbied. Maar na de dienst, als het glas gebroken is, dan barst het feest los. In de islam zie je dat ook, evenals in het hindoeïsme en in iets mindere mate ook in het katholicisme en de orthodoxie.

Je ziet dus in vrijwel alle religies, vooral de religies met strikte voorschriften en wetten, het weer terugkomen: plechtige viering van een feest in synagoge, moskee, tempel of kerk, met wel feestelijke elementen, en na de viering een groot feest met eten, dansen, muziek, et cetera. Christenen lijken dat hier en daar soms verleerd te zijn en willen dan óf enkel plechtig doen, óf enkel feestelijk. En vreemd genoeg beperken ze zich soms enkel dan nog tot de vieringen.

Hoe gek het dus ook mag klinken: als je wilt proberen te begrijpen wat ik bedoel, kijk eens hoe andere religies plechtigheid en feestelijkheid elkaar laten aanvullen en zie dan hoe de betreffende religie dan pas écht volop tot haar recht komt. Of kijk naar landen waar de orthodoxie of het katholicisme volop het straatbeeld bepaald.