Je leert de mens pas echt waarderen

[LodewijkNapoleon 0]

...als je z'n zwakste kanten kent.

Het is vooralsnog een losse gedachte hoor, ik stond vanochtend op, en ik had dit zinnetje in m'n hoofd zitten.

Er zitten raakvlakken met de verhouding naar ons lieve Heer, pas als je de dwaasheid van het kruis leert waarderen voor wat het is, wordt het waardevol in je beleving. (het is natuurlijk waardevol, ongeacht wat ik er van vind, maar ik heb het nu even over perceptie ). Die raakvlakken zijn er ook voor wat betreft je zelfbeeld, als je je eigen zwakke kanten echt gaat kennen en niet wegstoppen, dan ga je, vreemd genoeg, jezelf juist meer waarderen. Hetzelfde geldt voor je medemens, die kan je op een voetstuk zetten, óf demoniseren, maar hem/haar echt leren kennen houdt in ook de zwakke kant volledig te willen zien, zo mogelijk. Als dat gebeurt, treed er eerst walging in, maae daarna waardering, en daarna zelfs liefde.

Nou ja, wat ik zei, een niet echt afgewerkte inval. Reageert maer!

[audacity 0]

wat mezelf betreft herken ik dit wel, juist door mijn zwakheden en mijn redelijk foute heftige achtergrond te accepteren, ga ik mezelf meer waarderen en liefhebben.

maar of dat naar anderen toe ook zo geldt, ik weet het niet. Veel mensen willen hun zwakke kanten helemaal niet laten zien en willen alleen mooi weer spelen. En vaak wil ik ook niet omgaan met de zwakke kanten van anderen omdat dat soms negatieve gevolgen heeft voor mij (maar dat is vooral in mijn familiesituatie zo). Maar het is wel zo dat vriend(en)(innen) die ik echt ken, hebben mijn zwakke kanten gezien en ik de hunne.

[Thorgrem 430]

Daar zit wel wat in denk ik. Om elkaar te waarderen moet je je ook kwetsbaar durven opstellen.

Maar dan bedoel ikmeer in vriendschap en liefde. Ik denk dat je iemand op zakelijk vlak goed kunt waarderen zonder zijn/haar zwakke kanten te kennen.

[Corientje123 0]

Ik ben het er inderdaad mee eens dat je iemand pas echt kent als je hem/haar`s sterke en zwakke kanten kent.

Ik denk ook inderdaad dat er maar weinig mensen zijn die echt mijn zwakke kant kennen. Niet dat ik me altijd zo sterk opstel tegen andere mensen (of wel) maar meer soms uit zelfbescherming, denk ik. Daaruit trek ik dan weer de conclusie dat de meeste mensen dit doen.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 10:55:57 schreef Corientje123 het volgende: Ik ben het er inderdaad mee eens dat je iemand pas echt kent als je hem/haar`s sterke en zwakke kanten kent. Ik denk ook inderdaad dat er maar weinig mensen zijn die echt mijn zwakke kant kennen. Niet dat ik me altijd zo sterk opstel tegen andere mensen (of wel ) maar meer soms uit zelfbescherming, denk ik. Daaruit trek ik dan weer de conclusie dat de meeste mensen dit doen.

Ja inderdaad, en dat is ook niet voor niets denk ik, als die laag er niet zou zijn, dan zouden we ons zelf als het ware branden aan elkaar. Slechts stukje bij beetje wordt die laag eelt dan vervangen door Christus'juk naarmate je dieper in een vriendschap duikt.

Hetzelfde geldt voor de band met Christus denk ik.

[Naeva 182]

We zijn allemaal maar mensen en hoewel sommigen perfecter lijken dan anderen, is niemand een engel. Als je iemands zwakke kanten niet kent maar alleen de leuke dingen ziet, ken je diegene niet echt. Dat maakt het soms juist zo eng om je te laten kennen, want wat als die ander je zwakke kanten zo zwak vindt dat het einde verhaal is?

Aan de andere kant, als iemand je zwaktes kent maar toch van je houdt, dan heb je wel een heel sterkte basis voor een vriendschap/relatie. Verder denk ik dat het belangrijk is om je eigen zwaktes te kennen en een manier te vinden om ermee om te gaan. Dat maakt je opener en eerlijker toe naar andere mensen, want wat heb je te verbergen?

Ik moet er wel bij zeggen dat ik dit soort onderwerpen in theorie wat makkelijker vind dan in praktijk.

[Olorin 155]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 10:44:26 schreef Pius_XII het volgende: Nou ja, wat ik zei, een niet echt afgewerkte inval. Reageert maer!

Dat kan idd. Anderzijds kan het ook tegen werken, zowel bij je zelf als bij de ander.

Als je een beeld van iemand hebt en die persoon een voorbeeld voor je is, of dat je iemand denkt te kennen, en dat je dan een zwakke kant van iemand leert kennen, kan je beeld van iemand in elkaar storten. Je kan in iemand teleur gesteld raken en er achter komen dat je die persoon toch niet zo goed kent als je dacht. Dat kan ook nogal een impact hebben op de relatie die je met die persoon hebt.

Het zelfde kun je ook met je zelf hebben, dat je ge confronteert wordt met een kant van jezelf die je liever niet had gekend.

In de meest ideale situatie accepteer je het, en zal de relatie (of je zelfbeeld) er beter op worden. Maar ideale situaties zijn er niet altijd.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 12:37:31 schreef Gorthaur het volgende: Als je een beeld van iemand hebt en die persoon een voorbeeld voor je is, of dat je iemand denkt te kennen, en dat je dan een zwakke kant van iemand leert kennen, kan je beeld van iemand in elkaar storten. Je kan in iemand teleur gesteld raken en er achter komen dat je die persoon toch niet zo goed kent als je dacht. Dat kan ook nogal een impact hebben op de relatie die je met die persoon hebt.

Ik denk dat mensen die je op een voetstuk zet, er altijd op een gegeven moment vanaf donderen, dat is onafwendbaar, maar mits dat een beetje met beleid gebeurd, is het tevens juist een verrijking.

Klein voorbeeld, vanochtend las ik dit op Rorate:

Volgens brieven in nieuw boek

Moeder Teresa twijfelde aan geloof

Geplaatst door Theo Borgermans op

vr 24 aug '07 om 00:01u (Bron: ANP)

NEW YORK (RKnieuws.net) - Moeder Teresa, die gold als katholiek boegbeeld, blijkt bijna een halve eeuw sterk getwijfeld te hebben aan Jezus en God. De winnares van de Nobelprijs voor de Vrede schreef in tot nu toe onbekende brieven over duisternis, eenzaamheid, leegte en kwellingen in haar geloofsbeleving.

Dat blijkt uit de correspondentie tussen de non en haar biechtvaders en geestelijke meerderen, meldde het Amerikaanse tijdschrift Time Magazine donderdag. De brieven zijn gepubliceerd in een nieuw boek over de non: Mother Teresa - Come Be My Light.

Moeder Teresa, die wereldberoemd werd door haar inzet voor de armen in India, stierf op 5 september 1997. Ze werd in 2003 zalig verklaard en is daarmee op weg naar een heiligverklaring.

Nou ja, eerst had ik zo'n beeld van: Moeder Theresa, bijzonder mens, maar daar kom ik niet bij in de buurt en dus hield ik me ook niet zo met haar bezig. Toen ik het las dacht ik echt van: "Nee he? Zij ook al?" Maar nu heb ik zoiets van grotere bewondering, én het staat veel dichterbij.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 12:36:12 schreef Hester het volgende: Ik moet er wel bij zeggen dat ik dit soort onderwerpen in theorie wat makkelijker vind dan in praktijk.

Voor mij is dat besef onderhand een 'Godsbewijsje'

[Naeva 182]

hoe bedoel je?

[Olorin 155]

Ieder mens heeft zo z'n zwakke punten, over Teresa wat je aan haalt ben ik het met je eens. Mensen staan dan idd dichter bij je. Het wordt dan toch bereikbaarder en menselijker.

Maar stel, iemand is je voorbeeld, en raakt dan z'n geloof echt definitief kwijt. Of iemand is je voorbeeld wbt standvastigheid en raakt dan opeens in diepe twijfel. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dan wel het gevoel hebben een rollmodel te verliezen. Zeker als iemand al een voorbeeld voor die persoon was en dan vreselijk faalt op dat punt waar die persoon een voorbeeld in was.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 12:59:44 schreef Gorthaur het volgende: Ieder mens heeft zo z'n zwakke punten, over Teresa wat je aan haalt ben ik het met je eens. Maar stel, iemand is je voorbeeld, en raakt dan z'n geloof echt definitief kwijt. Of iemand is je voorbeeld wbt standvastigheid en raakt dan opeens in diepe twijfel. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dan wel het gevoel hebben een rollmodel te verliezen. Zeker als iemand al een voorbeeld voor die persoon was en dan vreselijk faalt op dat punt waar die persoon een voorbeeld in was.

Ik heb het meegemaakt, nou ja min of meer dan, het was één van m'n voorbeelden, en tegelijkertijd haperde er iets. Al met al was het een heilzame ervaring eigenlijk, die leert dat je zelf niet minder bent als de ander, en tegelijk kon ik die ander van dienst zijn. (die kreeg het geloof dus wel weer terug)

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 12:49:21 schreef Hester het volgende: hoe bedoel je?

Ik heb het heel erg ervaren hoe Christus daar instrumenteel in is. En hoe dat verschilt met voor die tijd.

[Naeva 182]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 12:59:44 schreef Gorthaur het volgende: Maar stel, iemand is je voorbeeld, en raakt dan z'n geloof echt definitief kwijt. Of iemand is je voorbeeld wbt standvastigheid en raakt dan opeens in diepe twijfel.

Ja, ik begrijpt wat je bedoelt. Iemands zwakke kanten leren kennen is een ding, maar als je daar ook rechtstreeks het gevolg van ondervindt dan kan dat een stuk lastiger zijn. Je kunt toch teleurgesteld zijn dat iemand die je bewondert helemaal niet zo sterk of begrijpend is. Aan de andere kant denk ik dat het ook wel goed is om ermee geconfronteerd te worden dat je uiteindelijk je eigen zaken moet opknappen en niet aan een ander kunt hangen. Het doet wel pijn maar dat moet dan maar.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 13:05:39 schreef Hester het volgende: Ja, ik begrijpt wat je bedoelt. Iemands zwakke kanten leren kennen is een ding, maar als je daar ook rechtstreeks het gevolg van ondervindt dan kan dat een stuk lastiger zijn. Je kunt toch teleurgesteld zijn dat iemand die je bewondert helemaal niet zo sterk of begrijpend is. Aan de andere kant denk ik dat het ook wel goed is om ermee geconfronteerd te worden dat je uiteindelijk je eigen zaken moet opknappen en niet aan een ander kunt hangen. Het doet wel pijn maar dat moet dan maar.

Reinigende pijn denk ik.

[Light Jr. 0]

Je kent iemand niet werkelijk als je zijn of haar zwakke punten niet kent. En als iemand je zijn of haar zwakke punten vertelt en zich aldus kwetsbaar opstelt, is dat een teken van groot vertrouwen.

Wanneer je er achter komt dat iemand zwakke punten heeft, wordt diegene idd pas echt menselijk, zaols al enkele keren is opgemerkt maar ik ben het daar zo mee eens dat ik het nog eens herhaal

Voorbeelden zijn de passage waarin Jezus in grote smarten uitroept dat zijn Vader hem verlaten heeft en de moeite die Gandhi had bij het volhouden van de kuisheid die hij zichzelf had opgelegd (omdat zijn vader eens stierf terwijl hij seks had met zijn vrouw hoewel hij eigenlijk had moeten waken).

Ook zeggen de zwakheden van anderen je dat niemand zonder strijd is, voor iedereen is het een gevecht tegen de zondige menselijke natuur. Als je weet dat iemand heeft moeten afzien, heeft moeten knokken om het niveau te bereiken dat die persoon heeft bereikt (zoals een moeder Theresa), dan heb je daar meer respect voor.

Aan de andere kant vraag ik me een beetje af in hoeverre de waargenomen waardering voortkomt uit een verbeterd zelfbeeld...

[Andere Jas 2]

Ik waardeer mensen meer als je elkaars zwaktes weet en elkaar feilloos dekt zonder dat iemand daar ook maar iets van doorkrijgt.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 24 augustus 2007 13:35:53 schreef Audiophile het volgende: Ik waardeer mensen meer als je elkaars zwaktes weet en elkaar feilloos dekt zonder dat iemand daar ook maar iets van doorkrijgt.

Open naar binnen, een bolwerk naar buiten