Zonde te groot maken voor de genade

[LodewijkNapoleon 0]

Ok, hier iets wat ik absoluut niet heb uitgewerkt, maar ik speel met dit soort gedachtes in m'n hoofd.

Zou het zo kunnen zijn, dat als we een groot probleem hebben, niet zelden een zonde, dat we het dan gewoon zo groot maken, dat we het stiekem niet meer aan hoeven te pakken, en dat dit eigenlijk ok een vorm van hoogmoed is.

Voorbeeldje; ik leef al een jaar of twee tamelijk ongezond, het is niet heel rampzalig, maar het komt hierop neer dat ik weinig slaap en van tijd tot tijd enorme nekklachten heb, omdat ik maar geen goed kussen kan vinden, hierdoor wordt ik redelijk inactief, heb geen zin om veel te bewegen, en mijn situatie laat dat ook toe, met die studie, en het heeft ook weer invloed op je geest. Want hoewel ik aardig positief in het leven sta, drukt dit toch je stemming, als je moe bent ben je ook niet altijd even interessant gezelschap, je hebt nergens zin in, je gaat zaken negatiever bekijken enz. enz.

Nou is het niet zo dat ik er helemaal niets aan gedaan heb, ik heb 'tig kussens uitgeprobeerd, een nieuw matras gekocht, en telkens als dit goed ging, dan ging ik weer wat meer bewegen, maar als de nekklachten weer toenamen, dan zakte dat weer in. Toch is er weldegelijk een oplossing mogelijk, op vakantie heb ik bijvoorbeeld heerlijk geslapen, en ik was dan ook harstikke jofel en gezellig, dus het kán wel. Na de vakantie heb ik zelf weer geprobeerd om hier op in te spelen door wéér een ander kussen uit te proberen, wat dan een beetje hielp, maar ook niet heel erg. Afgelopen zaterdag reistte ik naar huis vanaf Utrecht, en ik had weer enorme nekklachten en was moe, dus ik heb onderweg niet zoveel gezegd tegen Albert. Zondag kreeg ik als het ware een soort inzinkinkje. Ik zat in de Kerk, en die Kerkbankjes zijn zodanig dat ik er elke dienst opnieuw nekklachten van krijg, dit keer was het zo erg dat ik twee keer m'n evenwichtig verloor (alsof o.l. Heer er mee speelt ) iedereen kijken natuurlijk, ik schaamde me rot. Nou ja, toen wist ik dat ik het gewoon grondig moest aanpakken, en eigenlijk wist ik dat allang, mijn vader heeft het ook al steeds gezegd; maak een afspraak bij de huisarts, en dan door naar een specialist, gewoon aanpakken bij de bron. Dat het een grote kans van slagen heeft, bewijst mijn vakantie wel.

En toch heb ik dit steeds uitgesteld, ik denk dat dar de zonde dan ook zit, je weet het wel, maar toch pak je het onvoldoende aan, en ergens ga je het zo groot maken, en doe je dan alsof het ook niet aan te pakken valt. Dan kom ik dus op het punt van dit topic, is dat niet ook een vorm van hoogmoed? Ik vermoed van wel, en ik denk dat je deze gedachtegang op nog veel meer thema's kan toepassen.

[Ka 0]

Als je voor achten belt kun je meestal dezelfde dag terecht bij een huisarts.

Ik denk dat het belangrijk is dingen niet uit te stellen. Dat begint in kleine dingen, tot je er moedeloos van wordt. Toevallig ben ik een paar dagen geleden "wakker geworden" en de stroom aan uitstellingen die ik ontkende werd me ineens zichtbaar. Maar ieder moment kun je uit die sleur van "zonde" stappen, toch? Ik denk alleen hoe langer je het uitstelt, hoe zwaarder het lijkt.

[Eli7 0]

Je kunt je alleen maar ergens voor schamen als er in zekere zin ook een vorm van hoogmoed bij datgene speelt. Want als er niet een bepaalde mate van trots in het spel is, zou je je namelijk niet hoeven schamen. Dus ik denk zeker dat er een bepaalde vorm van trots/hoogmoed hier meespeelt. Dat is niet erg, daar heeft elk mens last van, zelfs ik.

Maar waar ik nu nog wel naar benieuwd ben, is wat je nu bedoelt met je topictitel waarin je de (de vraag) stelt of je de zonde te groot kan maken voor de genade. Hoe bedoel je dat precies?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 14:32:05 schreef TimonK het volgende: Maar waar ik nu nog wel naar benieuwd ben, is wat je nu bedoelt met je topictitel waarin je de (de vraag) stelt of je de zonde te groot kan maken voor de genade. Hoe bedoel je dat precies?

Dat je eigenlijk bij jezelf denkt, dit is te groot om aan te werken, en het dan maar helemaal niet doet, en het dan ook bij God weghoud.

[Dostojevski 0]

Dat lijkt me eerder ontwijkend gedrag, een vorm van lafheid, niet de confrontatie aan willen gaan, of laksheid, dan hoogmoed. Kan je uitleggen waarom je het hoogmoed vindt? Ik heb wel van die problemen waarvan ik denk: pff, dat zit zo ingebakken, dat is zo groot, daar kan ik niks tegen doen, zo bén ik gewoon/ dat héb ik gewoon. En dan schuif je de verantwoordelijkheid van je af. Dat lucht op, maar het blijft toch ook aan je vreten.

[Liedewij 0]

heb je toevallig teveel van de kleur rood in je kamer? ofte veelspullen naast je bed staan?

[Feebs 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 16:03:33 schreef Dostojevski het volgende: Dat lijkt me eerder ontwijkend gedrag, een vorm van lafheid, niet de confrontatie aan willen gaan, of laksheid, dan hoogmoed. Kan je uitleggen waarom je het hoogmoed vindt? Ik heb wel van die problemen waarvan ik denk: pff, dat zit zo ingebakken, dat is zo groot, daar kan ik niks tegen doen, zo bén ik gewoon/ dat héb ik gewoon. En dan schuif je de verantwoordelijkheid van je af. Dat lucht op, maar het blijft toch ook aan je vreten.

Ik ben het met je eens, eerder externalisatie, moedeloosheid, troosteloosheid, vooral luiheid, uitstelgedrag enz dan hoogmoed.

Ik kan ook niet echt hoogmoed uit je verhaal halen Pius.

Wat Timon zegt maakt het iets logischer, maar nog vind ik het geen hoogmoed. Trots zou ik eerder zeggen, en trots is geen hoogmoed, en trots is het ook niet echt. Eerder zelfvertrouwen..

[audacity 0]

dit is dus ook hoogmoed of trots of ingebakken of wat dan ook.....

dit vind ik nou geen leuk topic, omdat problemen die je boven het hoofd lijken te groeien, vaak zo groot worden omdat je er idd niets aan hoeft te doen. Voor het gemak vergeten we even dat we een hele grote God dienen, die op de een of andere manier met ons begaan is. En dan ik weer, van ah joh, dat moet ik toch zelf kunnen dragen, dan kom ik met dit bij God en Hij ziet me al aankomen. Dus in die zin is zonde te groot maken voor genade een gebrek aan vertrouwen op God, wat volgens mij idd een vorm van hoogmoed is.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 17:48:16 schreef marliesje het volgende: dit is dus ook hoogmoed of trots of ingebakken of wat dan ook..... dit vind ik nou geen leuk topic, omdat problemen die je boven het hoofd lijken te groeien, vaak zo groot worden omdat je er idd niets aan hoeft te doen. Voor het gemak vergeten we even dat we een hele grote God dienen, die op de een of andere manier met ons begaan is. En dan ik weer, van ah joh, dat moet ik toch zelf kunnen dragen, dan kom ik met dit bij God en Hij ziet me al aankomen. Dus in die zin is zonde te groot maken voor genade een gebrek aan vertrouwen op God, wat volgens mij idd een vorm van hoogmoed is.

Juist! Dat bedoelde ik nou te zeggen, maar het kwam er niet lekker uit! Het is inderdaad zo dat ik op een gegeven moment best wel wist dat God hier een oplossing voor had, en toch heb ik dat, zeker op een bepaald moment, willen negeren, ook omdat ik dan zelf ook aan de slag moest. Maar je geeft het wel goed weer.

[Feebs 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 18:03:09 schreef Pius_XII het volgende: [...] Juist! Dat bedoelde ik nou te zeggen, maar het kwam er niet lekker uit! Het is inderdaad zo dat ik op een gegeven moment best wel wist dat God hier een oplossing voor had, en toch heb ik dat, zeker op een bepaald moment, willen negeren, ook omdat ik dan zelf ook aan de slag moest. Maar je geeft het wel goed weer.

Ik heb ook vaak genoeg momenten dat ik zo vast in zonde zit dat er geen einde aan lijkt te komen. Ik weet dan dat God daar een oplossing voor heeft. Ik weet dat als ik het bij Hem breng het weer goed komt en dat ik weer dicht bij Hem kan leven. Ik mis het leven dicht bij Hem dan echt, en zou eigenlijk niets liever willen dan op m'n knieen terug te gaan naar God. Maar.. ik ga het dan op dat moment ook zelf proberen op te lossen. Dus tot zo ver denk ik wel hetzelfde. Alleen mijn beweegreden om het zelf te willen doen is geen hoogmoed.

Het is zover gekomen door luiheid, niet meer de strijd aan willen gaan met verleidingen en maar toegeven voor het tijdelijke plezier.

Maar op een gegeven moment is het geen luiheid meer, maar schaamte. Het besef dat God zo groot is, zo ontiegelijk heilig, en dat ik dan weer bij 'M kom met het verhaal dat ik weer niet heb gedaan wat ik zou moeten doen, en er nog in bleef hangen ook, dat ik daarom ook maar een tijdje niets van me heb laten horen en Hem daarom op afstand heb gehouden. Om de confrontatie met mezelf maar uit te stellen. Het is eerder niet in de spiegel willen kijken, omdat ik dan weet dat ik net zogoed Jezus daarmee bijna weer aan het kruis heb geslagen. Omdat ik weet dat het God pijn doet, en omdat ik weet dat ik daar dus de oorzaak van ben. Dat heeft voor mij niets te maken met hoogmoed, maar met tekort schieten.

[audacity 0]

wow jij verwoordt het nog beter dan ik

[Raido 0]

In onze gezindte is dat eigenlijk iets wat behoorlijk normaal is, het komt namelijk kijken bij het geloof in Christus, het jezelf zo onwaardig achten dat je eigenlijk háást niet kunt geloven dat de beloften gedaan in het genadeverbond ook voor jou gelden. Dus jezelf vernederen om daarin God groot te maken. Jezelf de grootste onder de zondaren, weg die nuancering van 'maar Dutroux was eigenlijk wel slechter toch?', 'ja toch God?'..

Persoonlijk geloof ik inderdaad ook dat dit een van de kenmerken van het (echte) geloof is, het geloof wat geschonken is door de heilige Geest zal niet vloeiend gaan want Goed en Kwaad botsen radicaal met elkaar. Zoals wij dat dan zeggen, de heilige Geest verbreekt een zondaar. Een mens heeft door de zondeval een stenen hart kregen, hij is een dood boelt je geworden wat niets kan.

Daarom komt de Beitel van God jou stenen hart kapot SLAAN, verbreken en je hart binnen te gaan. Ik denk dat we, daarom dus niet zomaar die dingen aan de kant moeten schuiven (nee koesteren hoeft ook weer niet, Jezus Christus vraagt niet om te dwepen met ellende, hel en verdoemenis), maar Jezus zegt wel waar het op staat. Dat wanneer JIJ onbekeerd sterft dat JOU schuld is dat JIJ naar de eeuwige rampzaligheid ZULT gaan. Echter, laat je vertroosten juist door Hem die deze dingen zegt.

Veel makkelijker is het om te zeggen 'Ga toch weg, die God, daar geloof ik niet in'. Je maakt een mooie mixdrank van Bijbelteksten, een scheutje knuffelbare liefde en een goed dosis menselijke redenatie en voila daar hebben we onze God. het kan daarom ook een groot goed zijn in je levende omgang met God, dat je dingen zult hebben die .. nou ja, eigenlijk niet goed durft te bekennen, onder ogen zult zien, deels misschien zelfs ook bang zijn voor God. NIET omdat Hij een boeman is, maar omdat JIJ het elke weer kapot maakt. Misschien (ik redeneer even door) komt dat wel omdat 'de vrees van/voor de HEERE' wat op een hellend vlak is komen te staan.

Ik denk zo, dat wij deze dingen niet moeten ophemelen (Pijn is fijn! Bloed moet!), maar we moeten ze ook onder ogen zien dat ze 'logische' gevolgen zijn van het genadewerk van God. Wij moeten zoveel leren, we kunnen bol staan van theologische kennis, de dogma's van de kerk exact weten, de (k/ch)atechismus uit ons hoofd kennen. Echter, de wetenschap is niet zo belangrijk, het gaat om de wijsheid, dat leer je alleen van God. Het leren (de Nederlandse Geloofsbelijdenis noemt de gelovigen ook 'leerlingen/leerjongens van Christus').

De heilige Geest zal jou leren: Je bent zondiger en gebrekkiger dan je ooit kunt geloven. En tegelijk: [/b]Je bent meer geaccepteerd en bemind dan je ooit hebt durven hopen[/b]

En nee dat houdt niet in dat je voordat je naar je bed gaat denk 'O ja grut, ik heb dat gedaan vandaag Heerevergeefmijomdenaamvandeheerjezuswilamen' (niet om daarmee de goede intentie daarvan weg te wimpelen, ik vraag ook om vergeving, soms ook op deze manier). Echter ik doe dingen vaak fout waarvan ik weet dat ik dat niet WIL en dan beloof ik dat ik het wil proberen, en het liefst neem ik dat dan maar weer direct terug. Veel dingen doe ik gewoon weer. Dacht je dan dat ik elke dag weer met een vroom hoofd ga vragen om vergeving? Of ga vragen... het überhaupt kán vragen.

Ik kan dat dan niet uit die gore bek van mij krijgen hoor. We moeten het niet zomaar accepteren, maar al helemaal niet zomaar wegwimpelen.

[Hj 0]

wat een zelfhaat

[Holla 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 21:39:50 schreef Hj het volgende: wat een zelfhaat

Ja, je haat je 'eigen vlees' idd

[Hj 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 21:41:53 schreef NienkeJ het volgende: [...] Ja, je haat je 'eigen vlees' idd

Dan haat je dus je schepper

[LodewijkNapoleon 0]

Het aardige is juist dat Raido en ik vanuit dezelfde optiek redeneren, maar op een verschillend antwoord uitkomen. Ik ga het eens overdenken, maar ik wil er wel graag op reageren.

[Raido 0]

Op een gegeven moment kom ik tot inzicht hoor, dan kan ik weer even met jou mee, maar ja net als de economie heeft dit ook zijn ups & downs.

@Hj; welke zelfhaat? Daarnaast, je eigen vlees is iets anders als je lichaam

[Hj 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 22:04:59 schreef Raido het volgende: @Hj; welke zelfhaat? Daarnaast, je eigen vlees is iets anders als je lichaam

In je verhaal ga je uit van het basis principe dat de mens slecht is. Dat versta ik onder zelfhaat.

[Raido 0]

Dat heb je verkeerd Ik ga uit van het principe dat de mens slecht geworden is.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 20:04:59 schreef Raido het volgende: In onze gezindte is dat eigenlijk iets wat behoorlijk normaal is, het komt namelijk kijken bij het geloof in Christus, het jezelf zo onwaardig achten dat je eigenlijk háást niet kunt geloven dat de beloften gedaan in het genadeverbond ook voor jou gelden. Dus jezelf vernederen om daarin God groot te maken. Jezelf de grootste onder de zondaren, weg die nuancering van 'maar Dutroux was eigenlijk wel slechter toch?', 'ja toch God?'..

Volledig mee eens, met de intentie dan want de dagelijkse praktijk laat nog veel te vaak zien dat ik maar wat graag de bink uithang.

Quote:

Persoonlijk geloof ik inderdaad ook dat dit een van de kenmerken van het (echte) geloof is, het geloof wat geschonken is door de heilige Geest zal niet vloeiend gaan want Goed en Kwaad botsen radicaal met elkaar. Zoals wij dat dan zeggen, de heilige Geest verbreekt een zondaar. Een mens heeft door de zondeval een stenen hart kregen, hij is een dood boelt je geworden wat niets kan.

Ook weer mee eens, al is de theologische uitwerking weer wat verschillend, maar zoals het er nu staat, denk ik:

Quote:

Daarom komt de Beitel van God jou stenen hart kapot SLAAN, verbreken en je hart binnen te gaan. Ik denk dat we, daarom dus niet zomaar die dingen aan de kant moeten schuiven (nee koesteren hoeft ook weer niet, Jezus Christus vraagt niet om te dwepen met ellende, hel en verdoemenis), maar Jezus zegt wel waar het op staat. Dat wanneer JIJ onbekeerd sterft dat JOU schuld is dat JIJ naar de eeuwige rampzaligheid ZULT gaan. Echter, laat je vertroosten juist door Hem die deze dingen zegt.

Alweer mee eens, maar we naderen nu het punt waarop de uitwerking verschillend is.

Quote:

Veel makkelijker is het om te zeggen 'Ga toch weg, die God, daar geloof ik niet in'. Je maakt een mooie mixdrank van Bijbelteksten, een scheutje knuffelbare liefde en een goed dosis menselijke redenatie en voila daar hebben we onze God. het kan daarom ook een groot goed zijn in je levende omgang met God, dat je dingen zult hebben die .. nou ja, eigenlijk niet goed durft te bekennen, onder ogen zult zien, deels misschien zelfs ook bang zijn voor God. NIET omdat Hij een boeman is, maar omdat JIJ het elke weer kapot maakt. Misschien (ik redeneer even door) komt dat wel omdat 'de vrees van/voor de HEERE' wat op een hellend vlak is komen te staan.

Nou ja, je weet ondertussen wel wat ik van Godesvrees vind, maar juist vanuit datzelfde schuldgevoel redeneer ik dan weer verder, en zeg ik dat dit wél onder attritio valt. Het is net als in een relatie, dit soort dingen moet je meemaken, anders verdiept het zich niet, maar je mág er ook niet in blijven hangen, want dan slaat het door in hoogmoed, zo voel ik dat dan he? Want ik ben dan op dat dieptepunt (let wel: voor wat betreft dit specifieke probleem!) gekomen, ik sta compleet naakt voor o.l. Heer, kan voor m'n gevoel geen kant meer op, maar Hij heeft wél z'n hand uitgestoken, en op het moment dat ik dan in m'n lijden blijf zitten en Zijn oplossing niet aanpak, dan bega ik de hoogmoed om Zijn genade af te wijzen onder het mom van 'ik ben niet waardig'. Wie ben ik dan met m'n grote mond om dat te erkennen, puur om in m'n eigen zieligheid te blijven zitten. Want naast dat mensen graag zichzelf op de borst slaan, zijn ze ook maar wat graag zielig als het ze zo uitkomt, dan verwordt het tot zelfmedelijden, en draait het niet meer om Christus, maar om jezelf. Je kan nagaan dat je Christus evengoed dan pijn doet. Eigenlijk is het eveneens een vorm van niet willen buigen, en nog heel concreet ook. Jullie hadden er ook zo'n term voor, ik kan er niet meer opkomen, het kwam er op nee dat je jezelf dan op de borst gaat kloppen dat je zo ontzettend nederig bent.

Quote:

Ik denk zo, dat wij deze dingen niet moeten ophemelen (Pijn is fijn! Bloed moet!), maar we moeten ze ook onder ogen zien dat ze 'logische' gevolgen zijn van het genadewerk van God. Wij moeten zoveel leren, we kunnen bol staan van theologische kennis, de dogma's van de kerk exact weten, de (k/ch)atechismus uit ons hoofd kennen. Echter, de wetenschap is niet zo belangrijk, het gaat om de wijsheid, dat leer je alleen van God. Het leren (de Nederlandse Geloofsbelijdenis noemt de gelovigen ook 'leerlingen/leerjongens van Christus').

Ik denk dat het ook hier altijd en/en is. Misschien dat er een zeker rangverschil bestaat, in de zin dat 'Fides' is zoals Christus, en 'ratio' als de Bruid, maar dan nog mag je de hypostatische unie nooit uitelkaar trekken. Alleen de ratio benadrukken verzandt in hoogmoed en een onwaar geloof, maar ik durf ook te beweren dat het andersom evenzogoed kan werken. Kijk maar eens naar bepaalde Christnen hier op het forum die de meest waanzinnige theoriën verdedigen, maar vol van hartstocht. Argumenten hebben geen zin meer, terwijl ook die van God komen, en zo doen ze in praktijk God eveneens pijn. Een analyse van de zure vruchten van dit denken wijst wel die kant uit.

Maar goed, ook hier weer de balans he? Ik snap best dat je nu even de éne kant benadrukt, maar dat je eveneens het belang van de andere kant beziet.

Quote:

De heilige Geest zal jou leren: Je bent zondiger en gebrekkiger dan je ooit kunt geloven. En tegelijk: [/b] Je bent meer geaccepteerd en bemind dan je ooit hebt durven hopen [/b]

Juist! Maar die balans kan doorslaan naar beide kanten, en als dat gebeurt, dan zijn het allebei vormen van hoogmoed, zou ik zo denken.

Quote:

En nee dat houdt niet in dat je voordat je naar je bed gaat denk 'O ja grut, ik heb dat gedaan vandaag Heerevergeefmijomdenaamvandeheerjezuswilamen' (niet om daarmee de goede intentie daarvan weg te wimpelen, ik vraag ook om vergeving, soms ook op deze manier). Echter ik doe dingen vaak fout waarvan ik weet dat ik dat niet WIL en dan beloof ik dat ik het wil proberen, en het liefst neem ik dat dan maar weer direct terug. Veel dingen doe ik gewoon weer. Dacht je dan dat ik elke dag weer met een vroom hoofd ga vragen om vergeving? Of ga vragen... het überhaupt kán vragen.

Ik herken het wel, maar goed, ik zou dan zeggen dat als Christus je werkelijk in de houtgreep heeft, en jou dwingt om je zelfmutilatie op te geven, dat je dan geen kant meer op kan, en dat het vergeving vragen als het ware je strot wordt uitgeperst. Ik moet hier nog eens over nadenken, want ik herken hetgeen je schrijft ook wel weer, misschien zijn het fasen?

Quote:

Ik kan dat dan niet uit die gore bek van mij krijgen hoor. We moeten het niet zomaar accepteren, maar al helemaal niet zomaar wegwimpelen.

Ik denk dat dáár de crux zit, maar dat valt zo moeilijk onder woorden te brengen he?

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 22:04:59 schreef Raido het volgende: Op een gegeven moment kom ik tot inzicht hoor, dan kan ik weer even met jou mee, maar ja net als de economie heeft dit ook zijn ups & downs.

Oh, ik leer hier heel veel van, ook in de zin dat niet elk gesprek een rationeel gesprek is, en dat moet ik ook wat leren te begrijpen.

[Hj 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 22:22:13 schreef Raido het volgende: Dat heb je verkeerd Ik ga uit van het principe dat de mens slecht geworden is.

dat bedoel ik met een negatief zelfbeeld, als je zo met slecht zijn bezig bent kun je het goede niet meer zien, naar mijn bescheiden mening.

[Raido 0]

Jep, en daar heb ik lekker lak aan, omdat ik vooral het idee heb dat je me gewoon niet wilt begrijpen. Ik heb hier al veel vaker over geschreven. Dat de mens niet goed kan doen is de gereformeerde theologie (en nee niet alleen bij die Zwarte-Kouse-Raido) altijd 'goed als in medewerkende aan je eigen zaligheid, of iets waarmee je genade zou kunnen verdienen'.

[dingo 166]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 22:34:56 schreef Hj het volgende: [...]dat bedoel ik met een negatief zelfbeeld, als je zo met slecht zijn bezig bent kun je het goede niet meer zien, naar mijn bescheiden mening.

Hj, ik zou graag willen geloven dat de mens goed is (gebleven) maar helaas zie ik dagelijks dat als het erom spant zoveel mensen niet de goede dingen doen en dat het enorm opvalt als iemand dan wel goed doet.

[Hj 0]

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 23:04:37 schreef dingo het volgende: [...] Hj, ik zou graag willen geloven dat de mens goed is (gebleven) maar helaas zie ik dagelijks dat als het erom spant zoveel mensen niet de goede dingen doen en dat het enorm opvalt als iemand dan wel goed doet.

We zijn inmiddels met 6 a 7 miljard mensen, dat aantal is alleen bereikbaar als de intentie van de meeste mensen goed is.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op dinsdag 31 juli 2007 22:45:05 schreef Raido het volgende: Jep, en daar heb ik lekker lak aan, omdat ik vooral het idee heb dat je me gewoon niet wilt begrijpen. Ik heb hier al veel vaker over geschreven. Dat de mens niet goed kan doen is de gereformeerde theologie (en nee niet alleen bij die Zwarte-Kouse-Raido) altijd 'goed als in medewerkende aan je eigen zaligheid, of iets waarmee je genade zou kunnen verdienen'.

Volgens mij begrijp jij jezelf gewoon niet.