Voorbereiden op de dood

[Thorgrem 430]

Eerst een korte inleiding met een artikeltje.

Vanaf 2 februari 2008

Bisschop Muskens kondigt aansluiting bij kloostergemeenschap aan

Geplaatst door Theo Borgermans op

vr 30 mrt '07 om 19:04u (Bron: Bisdom Breda)

BREDA (RKnieuws.net) - Vandaag/vrijdag heeft bisschop Tiny Muskens van Breda bekend gemaakt dat hij zich op 2 februari 2008 verbindt met de communiteit van de Paulusabdij in Teteringen. Bisschop Muskens deed dit bij de presentatie van zijn nieuwe boek Opmaat tot Eeuwigheid in de Antoniuskathedraal in Breda.

"Ik sluit me aan bij de Pauluscommuniteit van de benedictijnen, gevestigd in het centrum Zuiderhout in Teteringen," schrijft bisschop Muskens op de eerste bladzijde van het boek. Bisschop Muskens zal in Teteringen zijn laatste levensfase ingaan. Opmaat tot Eeuwigheid gaat over de dood. "Dat wij doodgaan, dat ik doodga, en dat we het daar zo weinig over hebben. Dat we ons niet voorberei¬den op de dood, dat we er geen werk van maken, en dat we onszelf daarmee tekortdoen."

De Pauluscommuniteit, die tot voor kort gevestigd was in de Paulusabdij in Oosterhout, staat zo aan het begin en aan het einde van zijn leven, want: "Als tiener al trok het leven van een monnik me aan: ik wilde intreden in de Paulusabdij in Oosterhout. Het is interessant dat ik op 6 januari 1956 aanwezig was bij de inkleding van een nieuwe monnik, Rien van den Heuvel. Ruim vijftig jaar later is hij de abt van de Pauluscommuniteit, die sinds 2006 in Teteringen gevestigd is."

In Teteringen wordt bisschop Muskens regulier oblaat. Hij schrijft daarover: "Ik zal deelnemen aan het monastieke leven, ik zal er het monnikenkleed dragen en wil ook dat mijn lichaam in monnikenhabijt begraven wordt."

In mei viert bisschop Muskens dat hij 12,5 jaar bisschop van Breda is.

Bron: link

Heeft hij hier een punt? Is het idd zo dat we ons te weinig voorbereiden op de dood? En hoe bereiden we ons eigenlijk voor op de dood, en is het wel nodig? Hoe kan je je eigenlijk voorbereiden op je eigen dood. En dan bedoel ik natuurlijk niet je testament en je begravenis regelen.

[Ol Moth 0]

Je kan het touw vastmaken aan het plafond. Kijken welke trein je moet pakken en hoe laat die langs het weiland komt waar je springt. Of je kan naar de apotheker gaan en daar je ticket kopen.

Je kan zat voorbereiden dus. Maar volgensmij is het het beste verrast te worden door die meneer met die mooie zeis. Weinig nodig voor te bereiden.

[Thorgrem 430]

Quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 20:50:25 schreef Ol Moth het volgende: Je kan het touw vastmaken aan het plafond. Kijken welke trein je moet pakken en hoe laat die langs het weiland komt waar je springt. Of je kan naar de apotheker gaan en daar je ticket kopen.

Ja dat snap ik.... maar ook dat bedoelde ik eigenlijk niet.

[Ol Moth 0]

Thorgrem toch.. Je zou wel beter moeten weten.

Maar even serieus. Ik zie echt geen mogelijkheid of nut je voor te bereiden op je dood. En als je dat wel meent te doen omdat je een bepaalde plek wil bereiken twijfel ik aan je motieven. Als die plek bestaat geloof ik dat je er komt door oprechtheid van hart en geest. En dat kruist niet met voorbereiden voor je sterven naar mijn mening.

[PiB 0]

Ik denk dat de enige manier waarop je je op de dood kunt voorbereiden, is door zo oprecht mogelijk te leven.

[Antireligie 0]

Ik heb voor Muskens groot respect; omdat hij ook heel erg maatschappij kritisch was.

Dit is een persoonlijke keuze, als hij vind dat hij dat moet doen, dan moet hij dat zo doen.

Verder denk ik dat de dood vanzelf wel komt, je moet daar niet teveel mee rond lopen omdat de weinige tijd die je is gegeven op aarde je zoveel mogelijk moet benutten en bewust diendt mee te maken.

[Ignatius Maria 0]

Ja, ik heb vandaag een interview met hem gelezen in het Brabant Dagblad en het lijkt mij een wijs besluit. Ten eerste omdat hij nu als geestelijke na al die jaren ook eens wat tijd voor zichzelf mag nemen. En daarnaast lijkt het mij ook goed om bewust om te gaan met zoiets belangrijks als de dood.

De sacramenten begeleiden ons in de meest belangrijke fasen van ons leven; geboorte, jeugd, huwelijk (of priesterschap) en ziekte (zowel geestelijk als lichamelijk). De dood hoort hier ook bij en is te belangrijk om zomaar "te laten gebeuren" net zomin als je laten dopen of gaan trouwen niet iets is wat je zomaar even doet.

Juist door alle belangrijke aspecten van het leven te verbinden met God krijgen ze hun uiteindelijke betekenis en worden des te waardevoller. Muskens citeert dan ook de heilige Augustinus met de volgende woorden:

"Wie leeft in het perspectief van de eeuwigheid, geniet des te meer van het heden."

[J.M. Gijsen 0]

De heilige Paulus schrijft ook een prachtig stuk als zijn eigen levenseinde nabij is:

[6] Want wat mij betreft, mijn bloed wordt weldra geplengd, het uur van mijn heengaan is nabij. [7] Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop tot een goed einde gebracht, het geloof bewaard. [8] Nu wacht mij de krans der gerechtigheid, die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op die dag, en niet alleen aan mij maar aan allen die met liefde hebben uitgezien naar zijn verschijnen.

2 Tim. 4:6-8

[HenkG 0]

Voorbereiden op je dood, of liever, op je heen gaan uit het hier en nu, is volgens mij niets anders dan je leven geven aan God en met Hem uit genade verder willen leven. Die voorbereiding bestaat dus in het zuiver houden van je relatie met God. Zo wordt je lichamelijk dood in het hier en nu niets anders dan een doorgang naar het eeuwige. Meest essentiële stap daarbij (voor een christen) is de aanname van Jezus, mensgeworden God, als je persoonlijke Verlosser.

[Thorgrem 430]

Bisschop Muskens was gister op TV in het programma kruispunt van de omroep RKK.

link

Hier legt hij een en ander wat meer uit. Verder ook wel een leuk programma om te kijken.

[GenW 0]

Heeft iemand het boek al gelezen, is het aan te bevelen?

[Ka 0]

Het is eigenlijk wel raar dat er zo weinig over de dood wordt gepraat. Het is een van de weinige dingen in het leven die echt zeker zijn, en toch staan mensen er erg weinig bij stil. Dat komt denk ik omdat er natuurlijk weinig over bekend is. Ik vind wel dat er te weinig bij stil gestaan wordt.

Als er iemand sterft, krijg je, als het meezit, een dagje vrij. Een goed voorbeeld van hoe een groot deel van de maatschappij in mijn ogen met rouwverwerking lijkt om te gaan; je moet het snel maar weer vergeten en weer doorgaan.

In dit geval gaat het over je eigen dood. Ik denk als meer mensen daar vaker stil bij zouden staan, er een stuk minder materialisme zou zijn en de mensen wat meer stil zouden staan bij de vraag of god al dan niet bestaat.

[The end 0]

Ik ken de gelijkenis niet precies meer uit mijn hoofd, maar weet nog wel wat te herinneren over het verhaal van de 10 dames die allen wachtten met een olielampje tot hun bruidegom hen zal halen. 5 van hen vielen in slaap en lieten het olielampje doven, de andere 5 lieten hun lampje branden en waren er niet meer toen de 5 slapers wakker werden. Ze waren nl. al opgehaald door de bruidegom. Dit gaat dan over de wederkomst van Jezus, maar geldt ook voor de dood. Hij komt als een dief in de nacht en in principe moet je dus elke dag klaar zijn om te sterven.

[Robert Frans 1.556]

Deze vraag lijkt op het eerste gezicht slechts relevant voor mensen die van de dokter te horen hebben gekregen dat ze nog maar een paar maanden of jaren te leven hebben. Zij kunnen zich inderdaad op de dood voorbereiden door afscheid van alles en iedereen te nemen en op een gegeven moment bij de dag te leven.

Christus vraagt jou echter ook om met Hem te sterven. Als je je openstelt voor Zijn genade, dan slaat Hij enkele diepe wonden van liefde in je hart, zodat je geheel afhankelijk van Hem wordt. Deze wonden bestaan uit berouw over je zonden, de vreze des Heren, intense droefheid over het leed in de wereld, brandende liefde voor Hem, dat soort dingen. Want Christus is er niet zozeer alleen op uit om je te genezen en te vervolmaken, maar vooral om je geheel afhankelijk van Hem te maken.

Deze wonden zijn echter dodelijk voor je, omdat daarmee zo je hart voor Hem gebroken wordt. Door deze wonden van liefde sterf je steeds meer af en wordt je steeds meer de Zijne. Je zult dus helemaal af moeten sterven, totdat er niets meer van je over is en Hij je volmaakt kan vullen met Zijn vrede en Zijn liefde. Dan zul je uiteindelijk genezen en volmaakt zijn. Want wie alles verliest, krijgt alles, maar wie bang is te verliezen, zal alles verliezen.

Toen zei Tomas, ook Didymus genaamd, tegen zijn medeleerlingen: ‘Laten wij ook maar gaan, dan kunnen we samen met Hem sterven.’ (Johannes 11:16)

Op dit langdurige, pijnlijke maar genadevolle proces, op deze akte van vertrouwen in Hem is het niet verkeerd je voor te bereiden. In de Schrift lees je al hoe belangrijke personen zich voorbereiden op hun roeping. En de Kerk werd niet opgericht, vóórdat de apostelen met Maria, de andere vrouwen en nog een aantal man intensief in gebed gingen. De vraag is dan hoe je je op het sterven met Hem kunt voorbereiden.

De voorbereiding bestaat denk ik vooral uit het aanvaarden van de ellende die je doorstaat als het delen in het lijden van Christus. En uit het besef dat alles wat God je geeft goed is, ook als het pijn doet. God is goed, dus als Hij je lijden geeft, dan is dat geen kwaad maar iets wat juist stichtend is voor je ziel. Alles komt uiteindelijk uit Zijn hand; God is soeverein.

Daarbij is het ook belangrijk dat je jezelf vergeet. Nederigheid dus. Dit betekent niet dat je jezelf gaat afkraken of een negatief zelfbeeld gaat ontwikkelen, want dan vestig je de aandacht weer op jezelf. Het gaat erom dat je simpelweg niet meer aan jezelf denkt maar met open geest andere mensen probeert te helpen. Dat je het geluk zoekt in slechts het gelukkig maken van andere mensen.

Dat zijn moeilijke zaken, waarvoor veel vertrouwen in Hem nodig is. Maar door dagelijks gebed, wekelijkse kerkgang, het houden van Zijn geboden en het onderhouden van oneindig geduld, kun je Hem vragen daarvoor je Zijn genade te schenken. Wie God om een brood vraagt, krijgt geen steen, dus je zult op Zijn tijd die genade ook ontvangen als je er om blijft vragen en Hem blijft volgen.

Als je dan eenmaal ook lichamelijk sterft en deze aarde verlaat, dan kun je ook in vertrouwen gaan. Hij zal dan eventueel de laatste oneffenheden en littekens door zonde in jou genezen, reinigen en afbreken en je zo écht helemaal vervolmaken, voordat je daarna voor eeuwig met Hem en al je broeders en zusters in de zegevierende Kerk verenigd zult zijn. Een vereniging waarnaar je dan verlangt als een hert naar water en waarop je dan door Zijn genade volkomen voorbereid bent.

[LodewijkNapoleon 0]

Een heel mooi stukje uit een essay van en bekende:

Dood

In GvdK wordt ingegaan op de menselijke hoop, een hoop die haar grondslag vindt in Jezus Christus, die de eersteling is die van de doden is opgewekt. Grondslag en blijvende maatstaf voor onze hoop is dus de verrijzenis van Jezus Christus (GvdK). Hoop heeft alles te maken met verwachting, veel minder met een zeker weten. Toch spreekt GvdK over een zekerheid van de christelijke hoop. Blijkbaar kunnen we zekerheid hebben over iets dat in essentie onzeker is: onze hoop.

De dood is niet alleen het einde van ons aardse leven, het is ook de factor die kostbaarheid geeft aan onze tijd van leven. Wat begrensd is heeft waarde, waar we onbeperkt over kunnen beschikken heeft geen waarde voor ons. Zonder de dood zou het leven één grote verveling zijn (GvdK). Maar aan de andere kant, nu die tijd ons zo waardevol is, zouden we er wel graag onbeperkt over beschikken. De verrijzenis van Christus geeft ons hoop daarop. Maar naar christelijk verstaan neemt dat niet weg dat met de dood definitief de mogelijkheid voorbij is om het aardse leven vorm te geven en met de genade van God het heil te bewerken. Daarom moeten wij werkzaam blijven, zolang we de tijd daarvoor hebben. (GvdK)

De dood is in zichzelf geen kwaad. GvdK wijst er met nadruk op dat de dood niet afwezig was in het paradijs. …Dat wil uiteraard niet zeggen dat de mens in het aards paradijs gewoonweg eindeloos zou hebben doorgeleefd, als hij niet gezondigd zou hebben… Maar voor de Bijbel gaat het niet om de biologische of medische dood, maar om de concrete doodservaring van de mens als persoon: de dood als donkere en zinloze afbreuk en inbreuk, de pijnlijke en beangstigende dood waartegen zich de levenswil van de mens weert, ja zelfs in opstand komt. Deze dood heeft God niet gewild; deze dood is openbaring van zonde, teken van vervreemding van God, de bron en volheid van leven.

Christus’ overwinning op de dood is dan ook niet het einde van de dood. De vraag waarom mensen nog steeds sterven, ondanks Christus’ zoenoffer aan het kruis, misverstaat de dood die door Adam in de wereld is gekomen en misverstaat daardoor dus ook de werkelijke betekenis van Christus overwinning op de dood. In navolging van Jezus kan de dood veeleer als uitdrukking van de wil van de Vader verstaan en geaccepteerd worden. Daardoor heeft de dood zijn angel verloren. Daarom is iemand die gelooft, nu al overgegaan van de dood naar het leven … Waar de dood zo in geloof wordt geaccepteerd en als een overgang naar het eeuwige leven wordt opgevat, daar kan men met Franciscus van Assisi zelfs spreken over de “broeder dood†en zich met hem verzoenen. Men kan zelfs ter wille van het geloof en van de broeders en zusters bewust het offer van het leven op zich nemen in het martelaarschap. (GvdK)

(GvdK = Geloofsbelijdenis van de Kerk, de titel van het studieboek waarover dit essay gaat)