Jb

Goede vraag: ben ik daar wel zeker van... Eerlijk antwoord: niet echt. Ik ben die mening aangedaan, maar die is niet 100% gefundeerd.

De Bijbel... dé Openbaring van mijn leven. Jammer dat zo velen, waaronder ik tot over een paar jaar, het nooit lezen.

Daar zit natuurlijk wel iets in. Ik wil niet gaan beweren dat ik ben uitverkoren om een 'unieke' relatie met God te hebben.

Ik weet het niet goed, maar eerlijk gezegd weegt het niet zo zwaar op me. Hij zal me wel wegwijs maken.

Machiavelli, daar probeer ik zo langzaam aan achter te komen. Niet evident.

Wat mij betreft, ik ben er nog niet goed uit, maar duidelijk mag zijn dat ik mijn relatie met God heel persoonlijk zie. Als pantheïst ben ik ervan overtuigd dat God zich openbaart in alles en iedereen, tot in het kleinste, weliswaar geordend vezeltje. Ik kan het niet aanvaarden dat de Kerk het enige kanaal zou zijn waar Zijn Heerlijkheid van afschijnt.

Zijn wegen zijn immers ondoorgrondelijk.

Point taken.

Ik heb het gewoon moeilijk met de Sacramenten, en in het bijzonder met de Biecht. Hoe kan men zeker zijn van een zegen, uitgesproken door iemand die is beladen met de Zondeval?

Ik wil het graag geloven, en ik zal er me aan houden, maar het Ultieme Oordeel laat ik aan de Heer over en ligt imo bij niemand vast.

Ik begrijp het niet BBP, Galaten en Romeinen beweren dat het geloof an sich eenieder zal bevrijden. Uit Jacobus blijkt dan, zoals je zelf stelt, dat daden uit geloof zullen volgen.

Hoe kan je dan stellen dat de Werken er niet toedoen inzake de redding?

Is het zo, dat mijn geloof in God en Jezus Christus als Zijn vleeswording, volstaat? Als ik in mijn omgeving het Evangelie aanhaal, maakt me dat zalig?

Is het niet net zo dat Jezus Christus diegene die zijn geloof zo openbaar beleidt verachtte? Misschien is het net dat wat velen hier, en ik nu ook, net doen...

Verklaar je gerust nader, of wijs me eventueel op denkfouten...

Even toch dieper ingaan op mijn 'tegenspraak'...Want ergens is het inderdaad wel zo.

Tijdens mijn biecht afgelopen zomer, is er iets losgemaakt. Toch ben ik niet overtuigd.

De Katholieke priester was een Engelsman, een dertiger maar zéér conservatief. Hij verbleef zo'n vier dagen in het klooster waar ik op dat moment ook was. Een enig zalige man waar ik veel mee gepraat heb over het (Katholieke) geloof.

Na verloop van tijd overhaalde hij me om te biechten. Ik heb daar geen spijt van, wel integendeel.

En nu komt mijn tegenspraak: toch ben ik er nog steeds niet van vertuigd, en zal ik dat nooit zijn, dat mijn zonden daadwerkelijk zijn vergeven. Dat kan immers God alleen.

Ik voelde me goed bij mijn biecht, maar dat wil niet zeggen dat ik 100% opgelucht verder ga met mijn leven. Bepaalde zondes die ik heb begaan jegens mijn medemens kan niemand me op Aarde vergeven, enkel God. Ik ben de enige die Hem elke dag om vergeving kan vragen, die kan bidden voor de mensen die ik kwaad heb berokkend, en alsook kan smeken om me verder te lijden op Zijn pad.

Ik ben ervan overtuigd dat God mijn verder leven zal vormgeven, en dat daaruit zal blijken of ik al dan niet vergeven kan worden. Ik wil en moet zeker ook Goede Werken in Zijn naam verrichten, enkel zo kan ik gered worden. De Biecht is daar imo geen onderdeel van.

Ik hoop dat mijn visie iets duidelijker is, al geef ik toe dat ik er soms niet helemaal uit ben.

Ajax was gisteren een pak beter dan Rsca. Stond het 0-3 aan de rust, dan zou niemand geprotesteerd hebben. Maar van de 'Nederlandse' Suarez had ik meer verwacht.

Lukaku, ons nieuw piepjong goudhaantje, heeft zich getoond aan Europa. Boussoufa zat niet echt super in de wedstrijd.

In balbezit was Ajax baas en bij wijlen zeer hoogstaand, maar bij balverlies kan een Belgische topper hen zeker aan.

Het punt was misschien niet verdiend, maar ook niet echt gestolen, me dunkt.

Ik rook. Me bewust van de gevaren, zet de cognitieve dissonantie zich hier ook door.

Nederland v België: zwak tegen zwak dus logisch: 1-1.

(AZ v Standard nvdr.)

Oh ja, en als Rsca sympathisant hoop ik uiteraard dat Ajax bot vangt in Brussel.

Zelf heb ik weinig voeling met het Belgisch voetbal. Toen ik in Engeland woonde, werd ik verliefd op Tottenham FC. Maar goed, voetbal staat nu reeds lang niet meer op de eerste plaats...

Dan volg ik je idd. Het heet dan ook Spreuken.

Multatuli, als ik over het algemeen in de kerk rondkijk, lig ik sterk onder de gemiddelde leeftijd... Maar stel dat er toch een jonge vrouw in de kerk zit, die vrijgezel is wtv, dan nog lijkt het me niet bepaald de plaats.

Je gaat je ook teveel focussen op 'vrouwen in de kerk' en focussen werkt sowieso niet.

Ik vrees dat ik daar nog steeds geen bezwaar zal tegen optekenen. Al zou het zo tof zijn wél een christelijk iemand tegen te komen. Maar ja, wie kom je zoal tegen in je leven...

Ik vind Spreuken helemaal niet onsamenhangend. Angstwekkend actueel eigenlijk. Het was net alsof ik in de spiegel van mijn ziel keek tijdens het lezen... En in dat van vele anderen...

"Voor de rechtvaardige is vreugde weggelegd,

maar de hoop van de goddelozen gaat ten onder"

Spreuken 10,28

Ik geloofde ook sterk in de Engelse priester, zeker als hij de Rouah over me uitblies...

Eigenlijk weet ik niet of iedereen me dat kan geven...

Bij hem heb ik het eerst gebiecht, en ik denk wel dat hij de enige zal blijven. Nu ik niet langer in Engeland woon, snap je waarschijnlijk de reden van mijn topic.

Biechten... niet bij iedereen.

Daar was ikzelf na 2 jaar (voornamelijk katholiek) religieuze literatuur lezen ook wel al achtergekomen.

En neen, als het aankomt op God en de tijd waarin we leven, denk ik niet dat het aangewezen is om iedereen te vertrouwen.

Dus wat je zegt, Computoon, is dat het belangrijker is dat het hart van de zondaar vrij is, dan dat van diegene die me in naam van God Absolutie moet verlenen?

"Maar God kent de mens natuurlijk vanbinnen en vanbuiten."

Net daarom dat ik geen mens kan vertrouwen, maar enkel Hem.

Maar goed, ik kan me blijkbaar niet langer katholiek noemen...

@Computoon:

Je twee laatste alinea's waren voldoende.

Ik besluit: of je nu je zonden opbiecht aan de priester of niet, wat télt is of het oprecht is.

Niemand, noch een priester, noch een werelds opgeleide leugendeskundige, kan in je hart kijken. 1 persoon kan dat: jezelf en God. God is teveel waard om een persoon genoemd te worden, want Hij weet het nog voor jij het beseft.

Waar past mijn medemens in dit verhaal?

Tijdens een Rozenkrans/hoedje hoor je de KK te eren. Laat dat het moeilijke punt zijn. Ik eer de Wonderen, de Blijde en Droevige gebeurtenissen, maar niet onvoorwaardelijk de instellingen door de mens gesticht.

Niet onvoorwaardelijk dus...

Als ik het zo hoor, is het duidelijk dat ik er geen zuiver 'katholieke' meningen op nahoud. Dat verwondert me echter niet.

Zie naar wat ik had bijgevoegd.

Zoals ik zei: ik leer hier bij, iedere moment.

Een probleem is dat niet, wel integendeel, een bewijs dat ik maar bij Een terecht kan. Niet bij een toevallig benoemde priester.

In ieder geval heb ik nu reeds bijgeleerd (ook door het lezen van de topic 'Katholiek v Christelijk') dat ik mijn plaats binnen de Geloofsgemeenschap nog moet zoeken.

Soms vraag ik me af:

Zijn de tekenen toegenomen?

Of

Heeft de media aan invloed gewonnen?

Laten we aannemen dat de Eindtijd in 1914 is aangebroken. Toevallig of niet, maar vanaf dan zijn bovenstaande vragen zeker positief beantwoord.

Het probleem is dat de wortels vab mijn Biecht in gevoelens liggen die enkel mijn Vader kan begrijpen, zelfs zonder mijn gebed te aanhoren, zoals Jezus het heeft verkondigd.

Inderdaad, voor mij bestaat een Biechtvader niet. God weet alles, en als ik kniel en Hem vergeving vraag om wat ik heb gedacht/gedaan/van plan ben, dan weet Hij reeds dat dit ging komen. Kwam die biecht er niet, dan was er een probleem.

Biechten, is stilstaan bij iedere gedachte/handeling en daarbij even aan God denken. Vervolgens afwachten of Hij het goedkeurt, dat openbaart Hij iedere minuut van je leven. (=consequenties van je daden)