zendeling

Je houdt amper mogelijk hoe dialogen verlopen tijdens een paradigmashift, zeker wanneer mensen niet op de hoogte zijn van een toekomstbeeld dat paradoxaal genoeg veel en veel eenvoudiger is om te begrijpen. We hoeven dus niet eens een hoog IQ te hebben, het is immers een kwestie logisch boerenverstand. Het gebruik hiervan is een andere kwestie, zeker wanneer het stereotiepe inflatoire denken zowat alles auto-immuun verduistert. Wat is het verschil tussen slim en wijs, heel leuke vraag, volledig mee eens. 

Bent u in de ban van het duivelse religieus fundamentalisme?

Nu heb jij het over de dingen van het vlees, het lichamelijke. Thom bedoelt denk ik het bewustzijn achter zowel de fysieke als de mentale wereld (denken), dus hij heeft het over de Heilige Geest of Heerschappij ("Koninkrijk") van God, die onze essentie, onze wezenlijke kern uitmaakt. 
Het is niet zo dat het fysieke en mentale buiten die Heilige Geest, dat Kosmische Bewustzijn zijn, want er is immers niets buiten Hem. Maar de essentie waar wij allen thuis horen is Geest of Bewustzijn en daarom is mediteren (of bidden om de Heilige Geest als je nog niet kunt mediteren in de Geest) zo nuttig.

Heb de ander lief als jezelf. Ben je Hem bewust in jezelf, kan je Hem ook in de ander zien.

Het gaat juist niet om de emoties. Ik schrijf dat het om de Christus gaat.
Soms denk ik, ik kan beter niets schrijven; waar maak jij uit op dat het om emoties gaat? Of om daden?
Het gaat om inzicht; wie ben ik.

De betekenis van de Namaskar-groet (met aaneengevouwen handpalmen het punt tussen je ogen aantikken en vervolgens ermee de hartstreek aanraken) is 'ik groet de Christus in jou met heel mijn verstand en met heel mijn hart'.

Nee, Jezus onderwijst in Q-lite dat je je moet leren verlossen van al je beperkingen (tot zelfs de laatste beperking of binding van je wordt weggenomen en je aankomt in de Heerschappij van God of Heilige Geest). Om terug te keren tot de kern van het topic: dit is niet de centrale boodschap van het (oorspronkelijke) Christendom, maar wél van Jezus zelf. Het Christendom is een syncretische religie en bovendien een vaag compromis tussen sektarisch-religieuze tegenstellingen, maar de leringen van Jezus zijn spirituele filosofie en geen religie.

Je kunt de theologie over dit onderwerp wel willen ontkennen, maar dat toont enkel aan dat je er weinig van begrepen hebt, Willem-pie.
Het "misbruik" stamt helemaal niet uit de periode na de aanvaardig door de keizers, maar is aantoonbaar al begonnen na het qua omvang onbenullige begin met het tekstje Q (lite), dus nog voordat eMarkus geschreven werd. Je kunt het alleen geen misbruik noemen, het was meer onwetendheid en verlorenheid (zonder leraar Jezus zelf erbij) gecombineerd met de neiging om religieus te fantaseren (mythes verzinnen).
Als er iets wezenlijks "verworpen" is, dan is het wel de integriteit van het document q-lite. Dat is wat mij betreft de voornaamste grote en onvergevelijke zonde van de vroege christenen.

Spirituele zelf-realisatie of zo je wilt "verlossing" van alle beperkingen (Heerschappij van God) is niet mogelijk door enkel de Bijbel te lezen. Of begrijp ik je verkeerd hier? Ik begrijp niet hoe dit aansluit op het reeds besprokene.

Het is niet zo dat er na Q geen waardevolle teksten meer zijn geschreven die in het NT terecht kwamen.
Het is wél zo dat er geen echte continuiteit is geweest in de diverse ideologische ontwikkelingen, maar dat er in het vroegste ontwikkelingstadium van het Christendom mede door syncrese sprake is geweest van conflicterende ideologische ontsporingen, waar de vroege Kerk vervolgens een samenbindend touwtje omheen heeft geknoopt na de boel wat te hebben bijgesnoeid en aangepast. Jezus zou zich omdraaien in Zijn graf als Hij niet was opgestegen, want ideologisch heeft het Christendom niets meer te maken met wat Jezus ooit begonnen was. Maar voor de bekeerde Romeinse keizers was het wel bevredigend wat de bisschoppen voortbrachten. Het Protestantisme keert helemaal niet terug naar de oorsprong, het is enkel een ontkleurde versoberde versie van de Kerk van Rome.

Je gebruikt mooie maar te moeilijke beeldtaal die voor de christenen hier niet toegankelijk genoeg is.
Ze kunnen er ook via het NT zelf nooit achterkomen, omdat het NT een mozaiek is van elkaar bestrijdende en tegensprekende teksten die bovendien deels bewust verhullend of verwarrende taal bevatten.
Met andere woorden, je moet een christen zijn om deze chaotische en ontoegankelijke NT tekstverzameling klakkeloos als "woord van God" te aanvaarden en de illusie te koesteren dat je de auteurs ervan begrijpt. Enkel een klein groepje theologen heeft (ten dele) door hoe die teksten tot stand kwamen, maar die missen iedere aansluiting met de "gewone" christen, laat staan dat er een zinvolle communicatie is tussen de twee groepen (bepaalde van die theologen proberen het soms wel via boeken die pogen versimpeld uit te leggen, maar dat is veel te weinig).
Daarom ook is het bekijken van evangeliserende christenen op YouTube filmpjes zo'n tenenkrommende ervaring. Die proberen iets tot leven te wekken dat bij het onstaan van die teksten nooit bestaan heeft. Het Christendom is een tragische gebroken godsdienst. Geen wonder dat er massale geloofsverlating is.
Je kunt wel terugkeren naar de kern waar Jezus mee begon, maar dan snapt niemand meer hoe dat een relatie heeft met het Christendom.

Ik denk alleen dat weinigen je zullen kunnen of willen begrijpen omdat hun denkkader teveel verschilt van dat van de mensen die die spiritueel rijke bronteksten schreven.
Hoe zou het Nieuwe Testament er uitgezien hebben als de latere teksten allemaal wél hadden aangesloten bij die spirituele kernteksten, het is moeilijk voor te stellen. Maar met Christendom zou het weinig van doen gehad hebben. Het doet me pijn als ik bedenk welke kansen zijn blijven liggen omdat onwetenden het voor het zeggen kregen en de geest die Jezus had opgewekt vertroebeld werd.

Dan moet je de leringen van Jezus in het NT en de oudste delen van de zogenaamde Paulus brieven overslaan, die zijn dan niets voor jou, want dat is mystiek (of gnostiek). Het gekke is, dat je daar als Christen liever ook overheen moet lezen. De Kerk heeft haar best gedaan om de oorspronkelijke teksten in te pakken en ideologisch af te schermen, zonder ze echt weg te laten.

Dan moet je de leringen van Jezus in het NT en de oudste delen van de zogenaamde Paulus brieven overslaan, die zijn dan niets voor jou, want dat is mystiek (of gnostiek). Het gekke is, dat je daar als Christen liever ook overheen moet lezen. De Kerk heeft haar best gedaan om de oorspronkelijke teksten in te pakken en ideologisch af te schermen, zonder ze echt weg te laten.

Je blijft deze volslagen oneigenlijke vergelijking maar trekken om critici zwart af te schilderen.  Jammer.

Je haalt luchtigjes Galaten aan alsof Paulus Simon daar aan het woord zou zijn. Maar als je goed had gelezen wat ik eerder schreef, dan had je kunnen weten dat de pseudo-brieven van "Paulus" een mozaiek van teksten vormen, welke verschillende auteurs hebben.
Tekstanalyse en het scheiden van de teksten van deze diverse auteurs hebben niets met geloof te maken, maar met taalgebruik binnen teksten analyseren en daar conclusies aan verbinden.
Desalniettemin is het geen al te exacte wetenschap, derhalve zijn er diverse theorien mogelijk hoe die teksten tot stand kwamen. In de theologie is men echter vanuit het kerkelijke denken over het algemeen bevooroordeeld in de richting van het heersende paradigma.
Je beroepen op de conclusies van meerderheden echter is een verleidelijke maar bedriegelijke drogreden waar met name Desid zich stelselmatig aan blijft bezondigen.
Lange tijd was het heersende paradigma dat de continenten niet konden bewegen ten opzichte van elkaar en Alfred Wegener werd uitgelachen om zijn theorie dat er platentektoniek moest zijn. Maar uiteindelijk moest men toch toegeven dat de meerderheid ongelijk had gehad.
Veel christenen hebben er een handje van om teksten uit de Bijbel lukraak aan te halen alsof er steeds 1 en dezelfde persoon aan het woord zou zijn. Zelfs binnen de zogenaamde brieven van Paulus zijn echter meerdere (historische) personen als auteur aan het woord, deels uit de gnostische school die Simon Paulus als hun stichter zagen, deels uit de orthodoxie, die deze Simon Paulus om wilde buigen naar een sterk gekuisde (en getemde) Paulus versie die afweek van de Paulus van de brieven in de Bijbel van Marcion. Vandaar de vele tegenstrijdigheden in en tussen de diverse brieven. In Handelingen kom je zowel de orthodoxe karikatuur van Simon van Samaria als de gekuisde Paulus tegen, beiden zijn verzinsels van de christelijke orthodoxie die niet overeenkomen met de oorspronkelijke stichter van deze gnostische tak van het Christendom.

Ik blijf worstelen om grip te krijgen op het Nieuwe Testament en hoe dat Christendom zich nou écht ontwikkelde. Het Christendom besloot immers om afscheid te nemen van de missie van Jesjoea toen het Zijn leringen afdankte, verminkte en op twee manieren in stukjes in het zelf-bedachte Christelijke verhaal inpaste.
De wijze waarop dit allemaal gebeurde was ideologisch gezien chaotisch en het uiteindelijke resultaat was een centraal afgedwongen oecumene tussen heel uiteenlopende ideologisch ontspoorde sektes die elkaar eerder nog verketterd hadden, maar die door al die ontsporingen niets meer te maken hadden met wat Jesjoea begonnen was.
De grootste van die ideologisch ontspoorde sekte, de gnostische Marcionitische christenen, die zich hadden afgezet tegen het Christendom rond het joods-christelijke eMattheus, hield haar onafhankelijkheid nog het langste vol, maar uiteindelijk verdween alles in het ideologisch nóg kleurlozere vage meng-compromis dat het centraal aangestuurde Romeinse Christendom werd. Dat het ideologisch weinig meer voorstelde deed er toen allang niet meer toe, omdat het christelijke ritualisme naadloos aansloot op de heidense rituelen van het Romeinse Rijk en de massa's daarmee tevreden kon stellen.
Veel later zouden protestante christenen tegen dit ritualisme in opstand komen, maar deze protestanten waren ideologisch allang niet meer in staat om aan te sluiten bij de oorspronkelijke missie van Jesjoea omdat daar immers via het Nieuwe Testament zo moeilijk helderheid over te krijgen was en is. Die missie zit/zat begraven onder dikke lagen Christendom.
Het wonderlijke is, dat je aan de zeer grote verschillen tussen de deelteksten van het Nieuwe Testament (ondanks de extra aanpassingen aan de Schrift door het centrale orthodoxe deel van de Kerk) nog goed kunt zien hoe de sektes het niet met elkaar eens waren, maar christenen lezen daar overheen omdat hun ideologie zo is ingericht dat ze die verschillen onbelangrijk vinden. Wat dat betreft is het Christendom een echte religie geworden (zoals de Islam) en geen cultus meer die zich bedient van een consistente spirituele filosofie.
Daarom ook hebben christenen het altijd over hun (bij-) geloof en niet over hun spirituele pad. Het is meer een soort geinstitutionaliseerde trouw die ze moeten betonen aan hun religieuze traditie, een trouw die verbonden is met hun (bij-) geloof in allerlei religieuze beloftes. Beloftes die de historische Jesjoea nooit gemaakt zou hebben, maar die de bedenkers van het Christendom wel nodig hadden om hun volgelingen aan hun sekte te kunnen binden. In die zin klopt de Marxistische typering dat religie 'opium voor het volk' is. Ze krijgen weinig, maar worden tevreden gesteld met rituelen en religieuze beloftes voor "later" in het "hiernamaals".
Jesjoea kwam met een spiritueel pad, een heel praktische spirituele (mystieke) missie en de bedenkers van het Christendom vormden dat vervolgens om tot een irrationeel geloof met (valse) beloftes dat beter aansloot bij het Romeins-Griekse heidendom. Maar de wonderlijke geschiedenis van dit Christendom, inclusief de heel smalle basis in de missie van Jesjoea, kun je nog in gestolde vorm teruglezen in de ontwikkelingspatronen in het Nieuwe Testament. En daar ligt de sleutel tot de ontdekking van hoe het Christendom zich werkelijk ontwikkelde, niet vanuit een soort oer-Christendom, maar wel vanuit een ideologische chaos die al te snel afstand had genomen van de oorspronkelijke ideologie en de oorspronkelijke missie en die in eerste instantie alle kanten op was gegaan.

Ik blijf worstelen om grip te krijgen op het Nieuwe Testament en hoe dat Christendom zich nou écht ontwikkelde. Het Christendom besloot immers om afscheid te nemen van de missie van Jesjoea toen het Zijn leringen afdankte, verminkte en op twee manieren in stukjes in het zelf-bedachte Christelijke verhaal inpaste.
De wijze waarop dit allemaal gebeurde was ideologisch gezien chaotisch en het uiteindelijke resultaat was een centraal afgedwongen oecumene tussen heel uiteenlopende ideologisch ontspoorde sektes die elkaar eerder nog verketterd hadden, maar die door al die ontsporingen niets meer te maken hadden met wat Jesjoea begonnen was.
De grootste van die ideologisch ontspoorde sekte, de gnostische Marcionitische christenen, die zich hadden afgezet tegen het Christendom rond het joods-christelijke eMattheus, hield haar onafhankelijkheid nog het langste vol, maar uiteindelijk verdween alles in het ideologisch nóg kleurlozere vage meng-compromis dat het centraal aangestuurde Romeinse Christendom werd. Dat het ideologisch weinig meer voorstelde deed er toen allang niet meer toe, omdat het christelijke ritualisme naadloos aansloot op de heidense rituelen van het Romeinse Rijk en de massa's daarmee tevreden kon stellen.
Veel later zouden protestante christenen tegen dit ritualisme in opstand komen, maar deze protestanten waren ideologisch allang niet meer in staat om aan te sluiten bij de oorspronkelijke missie van Jesjoea omdat daar immers via het Nieuwe Testament zo moeilijk helderheid over te krijgen was en is. Die missie zit/zat begraven onder dikke lagen Christendom.
Het wonderlijke is, dat je aan de zeer grote verschillen tussen de deelteksten van het Nieuwe Testament (ondanks de extra aanpassingen aan de Schrift door het centrale orthodoxe deel van de Kerk) nog goed kunt zien hoe de sektes het niet met elkaar eens waren, maar christenen lezen daar overheen omdat hun ideologie zo is ingericht dat ze die verschillen onbelangrijk vinden. Wat dat betreft is het Christendom een echte religie geworden (zoals de Islam) en geen cultus meer die zich bedient van een consistente spirituele filosofie.
Daarom ook hebben christenen het altijd over hun (bij-) geloof en niet over hun spirituele pad. Het is meer een soort geinstitutionaliseerde trouw die ze moeten betonen aan hun religieuze traditie, een trouw die verbonden is met hun (bij-) geloof in allerlei religieuze beloftes. Beloftes die de historische Jesjoea nooit gemaakt zou hebben, maar die de bedenkers van het Christendom wel nodig hadden om hun volgelingen aan hun sekte te kunnen binden. In die zin klopt de Marxistische typering dat religie 'opium voor het volk' is. Ze krijgen weinig, maar worden tevreden gesteld met rituelen en religieuze beloftes voor "later" in het "hiernamaals".
Jesjoea kwam met een spiritueel pad, een heel praktische spirituele (mystieke) missie en de bedenkers van het Christendom vormden dat vervolgens om tot een irrationeel geloof met (valse) beloftes dat beter aansloot bij het Romeins-Griekse heidendom. Maar de wonderlijke geschiedenis van dit Christendom, inclusief de heel smalle basis in de missie van Jesjoea, kun je nog in gestolde vorm teruglezen in de ontwikkelingspatronen in het Nieuwe Testament. En daar ligt de sleutel tot de ontdekking van hoe het Christendom zich werkelijk ontwikkelde, niet vanuit een soort oer-Christendom, maar wel vanuit een ideologische chaos die al te snel afstand had genomen van de oorspronkelijke ideologie en de oorspronkelijke missie en die in eerste instantie alle kanten op was gegaan.

Leer eerst maar eens het onderscheid tussen argumentatie en bewijs voordat je over wetenschap begint.
Dat de essentie van het christelijk geloof - niet voor niets heet het geloof, het zijn geen waarneembare feiten -  je ontgaat is een ding. Dat je nu zo ver gaat dat je mensen die niet geloven dat Jezus als mens heeft bestaan in het beklaagdenbankje plaatst met je vergelijking met de holocaust en andere massamoord en mensen die de feiten daarover niet erkennen, dat vind ik  buitensporig.  

Mag het ook via andere godsdienstelijke benaderingswijzen? Het lijkt soms dat bepaalde christenen denken van niet. Bij de EO heb ik zelfs in tv-programma's horen waarschuwen tegen "oosterse godsdiensten" en op een klooster in Roemenie zag ik aan de "duivelse kant" van een grote kerkmuurschildering het nationaal-socialisme samen met drugsgebruik, Islam, Yoga enz. tegenover de kant van de christelijke heiligheid (met Christus en allerlei heilgen) geplaatst.
Het lijkt erop dat veel christenen denken dat je als niet-christen een "foute" kant hebt gekozen die wel "anti-God" moet zijn. Die vijandigheid naar het niet-christelijke zie ik hier op het forum ook hier en daar (met bijvoorbeeld de neiging om te kleineren, ridiculiseren of beledigen). Wat zou God zelf denken over dit thema en wat zou hij vinden van een dergelijke houding?

Doodgaan is het lichaam voor dood achterlaten, het omgekeerde is de net onstane vrucht van een nieuw fysiek lichaam binnengaan.

Doodgaan is het lichaam voor dood achterlaten, het omgekeerde is de net onstane vrucht van een nieuw fysiek lichaam binnengaan.

Doodgaan is het lichaam voor dood achterlaten, het omgekeerde is de net onstane vrucht van een nieuw fysiek lichaam binnengaan.

Terwijl de boomers vasthouden aan de Christelijke "overlay" die de leringen van Jezus verdraaien en vertroebelen, kun je dus door het lezen en bestuderen van de gereconstrueerde kerntekst die Yeshua ons hoogstpersoonlijk zelf schonk terugkeren naar de mystieke leer die leidt tot de bevrijding van het Zelf.
Daarbij vallen alle religieuze theorien en het religieuze bijgeloof weg die mensen binnen zogenaamde religies zo van elkaar gescheiden houden en komen we weer tot de menselijke eenheid die Yeshua voor ogen had toen Hij zijn woorden uitsprak.
Ben je eenmaal Christelijk voorgeprogrammeerd, dan valt het niet mee om je nog te ontdoen van het religieuze aanslibsel waar het Nieuwe Testament zo vol mee staat, je zal je naakt en onzeker voelen om het slechts met de onderwijzingen van Yeshua zelf te moeten stellen. Maar heb je de sprong eenmaal gewaagd, dan zal de beloning immens zijn.

Dat is juist jouw drogreden, die meerderheid en hun consensus zijn helemaal niet "betrouwbaarder" (enkel in jouw fantasiewereld). 
Het is juist betrouwbaarder om zoveel mogelijk een gezonde wetenschappelijke (rationele) scepsis te hebben over het historische gehalte van de "geloofswaarheden" die de meerderheid van de theologen niet aan de kaak durven te stellen omdat ze hun betaalde baan dan wel kunnen schudden. Het is vooral uit lafheid, uitzonderingen daargelaten.