audacity

(intermediar zet een vrouw neer met de broek aan in huis, bah )

mannen die als hondjes achter een vrouw aanlopen zijn idd vermoeiend. Dat heb ik ook wel is aan de lijve ondervonden. Het wordt nog vervelender als je daar als vrouw verandering in probeert te brengen en de relatie op gelijkwaardig niveau probeert te krijgen. Dan wordt je op je hart getrapt omdat je hun droombeeld verstoort.

Ik zit voor het eerst in mijn leven in een situatie dat ik een man echt adoreer. Maar hersenloos??? Soms.

kunnen mannen echt zo enorm voor vrouwen vallen????

Mijn eerste reactie: kan een vrouw een man zo in haar greep houden? Dat heb ik nooit geweten en nooit gemerkt?

Verder: mooi gedicht......

tweede gedachte: straks blijkt een man smoorverliefd op me te zijn, heb ik het niet eens door

misschien is je verwachtingspatroon anders bij de vrouwen die dichtbij staan. Misschien verwacht je van hen gewoon meer en duidelijkere communicatie.

Op zondag 16 september 2007 21:02:41 schreef Hj het volgende: [...]Dat is geen eten he

duh....maar wil jij het zonder toiletpapier doen dan???

Op zondag 16 september 2007 20:28:20 schreef Hj het volgende: [...]Nou dat is toch wel redelijk krap, maar heel basic net te doen [...]2 x 1.99 = E 3.98 [...] 15 x ongeveer (0.65 cent) = E 9.75 [...]zak kipfilet + wat ander vlees = E 10.00 [...] 15 x 0.39 cent = E 5.85 [...] 5 potten x 0.90 cent = E 4.50 [...] 10 x 0.55 cent (prijs vanaf komende dinsdag) = E 5.50 Totaal maakt dat E 39.58 [...]Je houdt dus nog 0.42 cent over om iets lekkers van te kopen, ik raad 1 zak chips van 39 cent aan (de goedkoopste)

je vergeet schoonmaakmiddelen, wasmiddel en iets heel belangrijks namelijk toiletpapier, ik denk dat je wel 2 of 3 pakken a 40 cent per stuk nodig hebt per maand......klein detail

en dan npullen voor de persoonlijke verzorging.

10 miljoen.......

- ik zou een leuk fonds voor de kerk opzetten, zodat ze wat jaartjes financieel vooruit kunnen, de kerk kunnen opknappen en elk geval geen geldzorgen meer hebben de komende tijd

- familie, ik zou voor mijn drie zusjes en broertjes en mn ouders toch wel een leuk flatje/huis kopen

- voor mezelf een flatje of een huis kopen

- een contrabas kopen

- een nieuwe basgitaar kopen

- een piano kopen

- mijn studieschuld afbetalen

- wat goede doelen steunen

- een laptop kopen

- de rest zou ik investeren/vastzetten en gaan leven van de rente zodat ik rustig boeken kan schrijven

Op zaterdag 15 september 2007 22:03:56 schreef Lord Voldemort het volgende: [...] Je wil me gewoon het huis uit hebben! En ik zou nooit van mijn leven trouwen om het geld, niet nu ik zo verliefd ben! Toch vind ik het maar een rare zaak, dat op jezelf wonen. Ik wacht er nog een aantal jaartjes mee, misschien totdat ik ga trouwen.

het is goed voor jezelf om toch een paar jaar voor je gaat trouwen het huis te gaan. Dat vormt je karakter en het leert je voor jezelf te zorgen. En zeker in het geval van een man lijkt het me geen verstandige zaak om van een situatie te gaan waar je moeder de lakens uitdeelt naar een situatie te gaan waar je vrouw de lakens uitdeelt.

De vraag is meer als je in zo'n situatie zit, wat kan jij doen?

Wat kan je in zo'n situatie doen? Teneerste weggaan, wat veel leden ook deden en doen (een vriend van mij uit die tijd grapte wel eens dat de kerk een net zo'n grote voordeur als achterdeur had), tentweede als je niet weggaat, moet je op z'n minst zorgen dat je zelf blijft nadenken. Ten derde kun je niet zoveel andere dingen dan zorgen dat je op Christus gericht blijft.

Ik ben gelukkig niet dagelijks met mijn verleden bezig. Zodra er een moment komt dat ik weer dagelijks met mijn verleden bezig ga zijn, dan zal ik zeer snel de weg richting professionele hulp opzoeken. Des al niet te min is mijn verleden een stukje van mij, want wat ik mee heb gemaakt heeft me gevormd tot wie ik ben. Het is wel een beperking voor mij in het proces van mensen leren kennen, want het zijn niet allemaal dingen die je graag hoort van andere mensen.

Alles te persoonlijk opvatten is btw ook gewoon een slechte eigenschap van mij.

Als ik het idee heb dat ik te veel praat, dan zal ik eerder zelf vragen gaan stellen, of het onderwerp veranderen, of het onderwerp wat algemener maken, zodat er wel raakvlakken kunnen komen (als ik even in dit soort situaties terugdenk aan mijn studentenkring van afgelopen jaar)

ik heb zelf altijd het idee dat ik mensen lastig val met moeilijke dingen. Maar de reacties die ik krijg van die ene vriendin die wel een heleboel weet, zijn wel waardevol voor mij, alleen al omdat zij een ander perspectief heeft op zaken, doordat ze gewoon een normale jeugd heeft gehad. Haar reacties helpen mij wel zaken te relativeren en zaken in een beter perspectief te zien, aangezien traumatische ervaringen nou eenmaal je kijk op de wereld kunnen vertroebelen. En dat is ook waardevol.

* marliesje gaat even op een zinnig antwoord broeden

gefeliciteerd

ja, die heb ik wel, ok, een vriendinnetje maar die ik mijn gedachten wel vertel, maar die heeft er ook wel lol in mijn gedachtespinsels te ontrafelen en andersom stel ik heel veel vervelende eerlijke vragen. Ik krijg wel nog niet al haar gedachtespinsels boven water, maar ik kom een eind.

Ik heb wel geleerd mijn gedachten en ideeën te verwoorden , ik durf daar initiatief in te nemen en dat doe ik ook op gepaste momenten. En zeker op bijbelstudiekring bij NSR kreeg ik zeker het afgelopen jaar de kring wel vaak zo ver dat we echt gesprekken van hart tot hart hadden.

Het punt alleen bij mij persoonlijk is, dat ik op dit moment een goed en gelukkig leven leidt, maar dat wel een heftige achtergrond heb met dingen die je zeker niet aan iedereen vertelt. Ondanks dat het geen invloed heeft op m'n dagelijks leven, is het wel een stukje van mij en dan kan ik honderd jaar bij een psycholoog gaan lopen, dan is mijn verleden nog een stukje van mij. En het houdt me tegen om meer vriendschappen te vormen. Als ik open en eerlijk word en wat vertel over mijn jeugd, dan is mijn gesprekspartner stil en dan wordt hij of zij nog stiller. En dan heb ik zoiets, ok, moet ik het wel hebben over mijn verleden, als ik de ander er mee neersla figuurlijk. Het is echt niet zo dat ik vertel over mijn verleden in een beginfase van een vriendschap.

En er zijn ook genoeg kennissen die open zijn tegen mij, maar dan ben ik kennelijk te dominant in het gesprek ofzo omdat ik luister en wat ik zeg, kennelijk heel wijs klinkt ...dat ik uiteindelijk toch maar een echt vriendinnetje heb. Wat doe ik fout?

het is Nunc, dat kan niet anders

ben ik het???? A toe ik wil zo graag is geband worden

dat staat toch in je profiel

* marliesje dacht altijd dat de nakomelingen van Jezus het geslacht Merovingen vormde, althans volgens de Da Vinci Code

weer wat geleerd, dat zeemonster is zeker geboren in de Alpen, waar de Rijn ontspringt en is toen langzaam richting zee gezwommen en heeft alle kust langs de rivier zeer zwaar vervuild.

Verder is het duidelijk dat het zeemonster het beest is wat in openbaringen 13 staat beschreven

Openbaringen13

1 Toen zag ik uit de zee een beest opkomen. Het had tien horens en zeven koppen; het had een kroon op elke horen, en er stonden godslasterlijke namen op zijn koppen. 2 Het beest dat ik zag leek op een panter, met poten als van een beer en een bek als de muil van een leeuw. De draak droeg zijn kracht en heerschappij en gezag aan het beest over. 3 Een van de koppen van het beest zag eruit alsof hij geslacht was; het was een dodelijke verwonding, maar de wond genas. Vol bewondering ging de hele wereld achter het beest aan. 4 Iedereen aanbad de draak, omdat hij het beest gezag had gegeven. Ook het beest zelf aanbaden ze, met de woorden: ‘Wie is gelijk aan het beest? Wie kan het tegen hem opnemen?’ 5 Het beest kon zijn bek gebruiken voor grootspraak en godslasteringen, en dat tweeënveertig maanden lang.

ok, daar heb ik respect voor. Tof. Nou dan wacht ik af op een antwoord uit gereformeerde hoek

hmmmmmm, dit klinkt allemaal mooi en nastrevenswaardig, maar hoe doe je dit dan? Ik heb misschien te weinig voorbeelden gehad die me geleerd hebben wat liefhebben is, of te weinig voorbeeld herkend? Maar ergens in mij is er wel zoiets van, goh dat wil ik ook, maar hoe.....

@diakio: mijn excuses dan bij deze, dat mijn opmerkingen iets botter zijn overgekomen dan de bedoeling was. Mijn intenties waren het in elk geval niet.

Op donderdag 13 september 2007 17:52:06 schreef diakio het volgende: [...] Ik denk dat dat nu juist de kern van dat "vriendschapscatechumenaat" (wat een idioot woord!) is. Zo ontdek je wie je vrienden zijn: wie onvoorwaardelijk hulp vraagt, aan wie je onvoorwaardelijk hulp wil geven. En wie uit trots onafhankelijk wil zijn. Wie wegloopt, afstand neemt, als het zwaar weer wordt, en wie blijft. Je zei het al, vrienden, ECHTE vrienden, zijn degenen voor wie je je leven bereid bent neer te leggen, vrijwillig en van harte. Echte vrienden zijn ook degenen die dat voor jou willen doen. Maar het zijn dus ook degenen die daarom kunnen vragen. Die zich afhankelijk willen maken van je, zoals ze bereid zijn jouw afhankelijkheid te aanvaarden. Want vriendschap is relatie, wmb de diepste, meest waardevolle relatie die een mens buiten het huwelijk kan hebben, en in een relatie ben je per definitie afhankelijk. Trots is vergif in een relatie, onafhankelijkheid het einde van iedere relatie, zeker van vriendschap. Wie en wat ik ben, ben ik door mijn relaties, mijn relaties definieren mij als mens, als kind van God en broeder van mijn naasten, maar bovenal als echtgenoot en vriend (oh ja, en als vijand ). Streven naar onafhankelijkheid, is streven naar een soort bestaans-loos Nirvana, het is onthechting, niet van de wereld, maar van Gods grootste gift: mens zijn. Nou ja, zo denk ik er ongeveer over.

Maar om wat jij zegt te praktiseren, heb je daar niet een stuk heelheid voor nodig? Ik ben nog maar net aan het leren dat ik echt op God kan vertrouwen als Vader en dat het echt goed is me te onderwerpen aan God als Heer en Meester (wat volgens mij niet losgezien kan worden van elkaar). Trots en onafhankelijkheid kan veroorzaakt worden door een stuk pijn diep van binnen. Mijn vriendschappen zijn verre van perfect en ik ben alles behalve een goede vriendin, maar ik leer een heel klein beetje wat liefhebben is.

zou die persoon dan geen vriend meer zijn van jou??? Er zijn veel dingen in mijn verleden en mijn familiesituatie die ik pas op een vergevorderd stadium in een vriendschap zal delen, gewoon vanwege de heftigheid. Problemen rond dit soort kwesties los ik zelf op, totdat dat vergevorderde stadium van vriendschap er is.

ik denk dat het niet willen accepteren van hulp een vorm van trots is, weliswaar een negatieve vorm van trots, van kijk mij is zielig zijn, helemaal alleen.

Het krenkt mijn ego als ik hulp moet vragen aan familie en vrienden. Het besef dat je afhankelijk bent van anderen, breekt het ego af, want eigenlijk wil ik alles zelf kunnen, en zelf doen.

En andersom, het helpen van familie en vrienden...... Mijn familie is net zo trots en eigenwijs als ik. Die zullen niet echt toestaan dat ik help. Vrienden help ik, als ik de kans krijg, maar belangrijk vind ik het de ruimte die ze me geven te respecteren, anders ben je ook onkuis bezig. Het is goed te geven en er te zijn voor anderen, maar ik ben me er wel bewust van, dat het uiteindelijk hun leven is, en hun leven is hun verantwoordelijkheid. Je kan anderen niet veranderen, ondanks dat je helpen, feedback kan geven en aan kan moedigen waar nodig.

het kan zijn dat de ouders het wel fijn vinden dat ze hun kinderen nog niet los hoeven laten. Ik heb een vriendinnetje van 23 en haar moeder vindt het heerlijk dat ze nog thuis woont. Persoonlijk denk dat ze beter af zou zijn als ze op zichzelf zou gaan wonen, omdat anders nooit onafhankelijk wordt.

Als ouders hoor je kinderen toch op te voeden tot onafhankelijke zelfstandige wezens.