Helena

Ik zie het zo. Als je je inlaat met dingen van de duivel, dan heeft dat consequenties (als je van Jezus houdt, dan is dat negatief, zo niet, dan is dat 'positief'. Welk zwaarbeladen woord je er ook aanhangt.

Onee, daar ben ik niet fel tegen. Dat staat namelijk in de Bijbel. En mijn excuses voor mijn sarcasme. Ik ben de laatste tijd een beetje vermoeid. Ik hoor ook al lang in mijn bed te liggen.

Het enige waar ik wel tegen ben, is als gelovigen 'klein' gehouden worden, door bij voorbaat al te zeggen dat God die taak aan een ander heeft gegeven. Als ouderen dromen zullen dromen en kinderen zullen profeteren, wie zijn wij dan om te zeggen dat iemand niet volwassen genoeg is om demonen uit te drijven? Ik ben bang dat mijn geloof nog te klein is (al is dat ook weer zo'n excuus, wat weer voortkomt uit ongeloof) om zo'n stap in geloof te zetten.

Ik heb bovendien een keer gezien hoe het eruit kan zien als er iets wordt uitgedreven en ik zou het maar een rare aangelegenheid vinden als iemand ineens spartelend op de grond ligt. Sorry, maar ik ben dan blij dat ik daar in ieder geval niet lig en dat ik ook niets hoef uit te drijven. Maar het is wel super dat er mensen zijn die zo'n taak van God hebben gekregen en die dat dan ook nog eens uitvoeren!

Nou goed... God gebruikt ook ezels, probeer ik te zeggen.

Welterusten

Is 'kennis' denken jullie de voornaamste reden dat kerken zich splitsen?

Als iedereen namelijk zou liefhebben en zou bidden tot ie erbij neerviel en zieken zou genezen en voor elkaar zou zorgen, zou je niet eens zoveel tijd overhouden om te discussieren. Ik merk dat ik alleen over Bijbelse zaken discussier als ik niets beters te doen heb (of doe).

Waar in de Bijbel staat dat 'gewone mensen' die wedergeboren zijn en Christus hebben aangenomen en één zijn met Hem en kinderen Gods genoemd worden en hemelburgers zijn niet de taak hebben om demonen uit te drijven en zieken te genezen etc etc?

Voor deze teksten weerlegd zijn/ een andere uitleg hebben gekregen, vind ik dat het onzin is te zeggen dat slechts een kleine elite met een professionele uitrusting deze missie hebben:

11 Hierover valt nog veel te zeggen, maar het is moeilijk aan u uit te leggen, omdat u traag van begrip bent geworden. 12 Werkelijk, u had toch inmiddels allemaal leraar moeten zijn! In plaats daarvan hebt u er zelf een nodig om u opnieuw de grondslagen van het woord van God bij te brengen; het is met u zo ver gekomen dat u weer aangewezen bent op melk in plaats van op vast voedsel. 13 Wie melk drinkt is nog een klein kind en heeft geen weet van de draagwijdte van de verkondigde gerechtigheid. 14 Vast voedsel is voor volwassenen; hun zintuigen zijn door ervaring geoefend en zij zijn in staat onderscheid te maken tussen goed en kwaad.

Hebreeen (zijn we (behalve die kleine elite dan) allemaal baby's in het geloof? lekkere boel is het hier dan)

19 Later kwamen de leerlingen naar Jezus toe. Eenmaal met hem alleen vroegen ze: ‘Waarom konden wij die geest niet uitdrijven?’ 20 Hij antwoordde: ‘Vanwege jullie gebrek aan geloof. Ik verzeker jullie: als jullie geloof hebben als een mosterdzaadje, dan zullen jullie tegen die berg zeggen: “Verplaats je van hier naar daar!†en dan zal hij zich verplaatsen. Niets zal voor jullie onmogelijk zijn.

Matteus 17 (of geld dit ook alleen voor die elite? Jezus vergeet het er wel steeds bij te zeggen he!)

En hij zei tegen hen: ‘Trek heel de wereld rond en maak aan ieder schepsel het goede nieuws bekend. 16 Wie gelooft en gedoopt is zal worden gered, maar wie niet gelooft zal worden veroordeeld. 17 Degenen die tot geloof zijn gekomen, zullen herkenbaar zijn aan de volgende tekenen: in mijn naam zullen ze demonen uitdrijven, ze zullen spreken in onbekende talen, 18 met hun handen zullen ze slangen oppakken en als ze een dodelijk gif drinken zal dat hun niet deren, en ze zullen zieken weer gezond maken door hun de handen op te leggen.’

Marcus 16 (degenen die tot geloof gekomen zijn, moet natuurlijk zijn: de elite van de mensen die tot geloof gekomen zijn.... )

Maar er is één oplossing voor te bedenken. Die hele Bijbel is gewoon voor dominees en priesters bestemd. Wie ben ik om erin te lezen! Nagoed ik ontdek sarcasme in mijn toon. Moet naar bed vrees ik.

Ik ben een beetje praatziek denk ik, dus voor mij geldt inderdaad dat ik moet luisteren. Dat praten gaat vanzelf

Ik verberg me zeker vaak voor God. Hoe eerlijker ik daarover ben, hoe erger het lijkt te worden! Als ik weet dat ik gezondigd ben, zeg ik liever even niets. Als ik boos ben op God (ja, dat heb ik wel eens zonder goede reden) dan negeer ik Hem ook. Als ik wéét dat ik wéét dat ik wéét dat Hij iets vervelends gaat zeggen luister ik al helemaal niet. Serieus, als ik naar mijn gebeden kijk dan valt het me op dat ik kan zeggen: 'HEER, ik hou van U' en vervolgens het gebed afkappen omdat ik geen zin heb in Gods onderwijs. Vreselijk stom. Maar goed.. Het feit dat ik dit probleem erken is al een begin.

En ik denk eigenlijk dat veel mensen hier last van hebben, omdat God God is, en almachtig, alwetend en altijd gelijk heeft. Dat is moeilijk voor eigenwijze mensen.

Wat ben jij aanstekelijk zeg

Denk het niet... In mijn hoofd klinkt: Pantheisme, Spinoza, New Age...

Maar goed... Ik ben er dan ook een vurig betoog over aan het schrijven. Pierre Bayle is een aanrader. Die maakt korte metten met de veilige onpersoonlijke god van Spinoza (nu te vinden in verschillende stromingen). Die god is dan wel geen liefdevolle vader die iets terug zegt, maar is ook geen onderwijzende, corrigerende vader die je hart opeist en je in de woestijn dropt. Ik denk dat de pantheistische God die in alles zit en één is (in zowel en goed en kwaad dus) een stuk makkelijker in de omgang is. Tja.

Ja. Schuldgevoel is soms de oorzaak. Maar ook een soort van angst. Ik denk dat schuldgevoelens en angst op zichzelf niet slecht zijn. Angst is een wat eenvoudiger verschijnsel, wat je bijvoorbeeld kan tegenhouden om iets goeds te doen: het voor iemand opnemen ofzo. Maar het kan er ook voor zorgen dat je je hoofd niet in de bek van een leeuw steekt bijvoorbeeld. Het ligt er maar net aan op welk moment er sprake van angst is en wat voor angst het is.

Schuldgevoelens zijn vervelend. Toch? Ik heb nog nooit iemand horen beweren dat het een aangenaam gevoel is. Maar in mijn werkelijkheidsbeeld is niet alles wat nuttig is, perse aangenaam. Sterker nog, de meeste nuttige en goede dingen (zaken die vruchten werpen) zijn vervelend!

Huiswerk maken is een bekend voorbeeld. Of gezond eten. Jakkes. En bezuinigen, zou Balkenende zeggen. Maar na het zuur komt het zoet he.

Ik zeg hiermee niet dat schuldgevoelens altijd op zijn plaats zijn. Er bestaat ook nog zoiets als valse schaamte. Je kunt je als mens bijvoorbeeld verantwoordelijk voelen over zaken waar God je niet eens verantwoordelijk voor houdt. Maar als je iets doet wat niet strookt met Gods wil, het goede voor ons en de mensen om ons heen, dan is een schuldgevoel terecht. De mens onderscheid zich daarmee notabene van de dieren! (Hoewel in jouw visie we allemaal één zijn natuurlijk )

Schuldgevoelens zijn niet slecht. Gevoelens zijn neutraal denk ik maar. Als Gods Geest ons overtuigd van onze zonden, dan is dat niet door middel van een aai over de bol. Dan spreekt de HEER ons aan op onze zonden, vertelt wat Zijn plannen zijn (en ja, die komen bijna nooit overeen met die van ons, maar daarin groeien we) en leert en helpt ons om dit te bereiken. Dat vind ik (persoonlijk) getuigen van Zijn liefde. Hij is niet onverschillig als ik mijn naaste een ram voor zijn hoofd geef of hem beledig. Hij wil dat niet. Zijn hart is liefdevol en goed en zo wil Hij ook dat onze harten worden. Is het dan fout en onterecht als God ons daarop aanspreekt en ons zoiets naars als een geweten geeft? Als Hij Zijn wil op ons hart wil schrijven?

Ja, ik heb soms ook het idee dat ik al middenin het vagevuur zit. God wil ons nú toch al heiligen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar Zijn Geest kan mij aardig van mijn zonden overtuigen. En als dat geen reinigend vuur is weet ik het ook niet meer.

Wrijf het er ook nog eens in...

Ik moet mijn begrippen soms wat duidelijke definieren denk ik. Ik gebruik het woord 'zweverig' meestal om occulte, onbijbelse praktijk te beschrijven zonder te zeggen dat ik het occult en onbijbels vind. Maar goed.. Ik bedoelde dat er boze geesten uitgedreven moeten worden, zolang mensen blijven knoeien met de geestelijke wereld. Onder andere door de 'religies' die hele mooie theorieen hebben bedacht om de mens te beschrijven maar die ondertussen wel met 'hemelse vorsten, de heersers en machthebbers van de duisternis, de kwade geesten in de hemelse gewesten' in aanraking komen.

Laat mij maar eens zien dat je kunt geloven zonder daden!

Mooie zin he, niet zelf bedacht. Maar wat ik zie (gewoon met mijn ogen, heb het niet in Zijn Woord gelezen) is dat mensen die tot geloof zijn gekomen en niet begrepen hebben dat je je dan ook moet (willen, en waar een wil is, is een weg) bekeren van je zonden, langzaam verslappen tot er geen geloof meer te bekennen is. Het líjkt mij wel of onze wandaden God en ons nog steeds uit elkaar kunnen drijven. Daarmee zeg ik niet dat er geen vergeving is, want die is broodnodig en op Christus' bloed kunnen we altijd een beroep doen, maar je hebt wel geloof nodig om naar Christus te gaan. Als wandaden (áls, ik weet het niet zeker, maar ik dacht toch echt dat ik het heb zien gebeuren) een gelovige van het juiste spoor kunnen brengen, dan is het zeker van belang dat we heilig leven.

Ik heb iemand eens horen zeggen dat geloven een werkwoord is. Dat is wel een bijzondere opmerking.

Ja, dat is mij ook verteld. Wel bizar. Maar... de slechte dingen die we doen dan.. Is het een soort van optelsom.. Dat er weer iets af gaat van je schatten als je iets verkeerds doet Ik vind het wel een beetje vreemd hoor. Een beloning krijgen voor dingen die we hóren te doen en vergeving ontvangen voor de dingen die je niet had moeten doen. Bovendien moeten we zoiezo vrucht dragen anders sterft je geloof. En wij ook dan.

Kijk, now we're talking.

Een discussie over de Bijbel voeren kan iedereen. Werkelijk. Zelfs mensen die hem nooit hebben gelezen. Ik was er vroeger ook erg goed in. Maar Christus confronteert de schriftgeleerden steeds met God, een persoonlijke God. Laten wij dat ook doen.

Nee hoor, zolang mensen besmet raken met zweverige aurazooi moeten er mensen vrijgezet worden.

Of bedoel je dat kerken terecht glaasje draaien afraden?

De God van de christenen is levend - sterker nog, Hij heeft de dood overwonnen en gééft leven. Alle religies zijn zoektochten naar God of naar iets hemels, iets bovennatuurlijks. Maar de God waar de Bijbel het de hele tijd over heeft, waar alle profeten het over hebben, is de God die ons zoekt en waar we (al zouden we het willen) niet eens onderuit kunnen komen! Hij straft Zijn volk - ook dat is een reactie - en ze komen er niet onderuit. God achtervolgd Jona zo'n beetje. En dan komt Hij in Christus ook nog eens naar ons toe. De wetsgeleerden, de hoge pieten, de zondaren, de heidenen - ze kunnen Hem niet ontlopen.

De God van de Bijbel confronteerd ons. Hij komt naar óns toe. Stelt óns een vraag. Hij staat aan de deur en klópt aan. Je kan natuurlijk 80 jaar al Zijn tekenen, vragen, boodschappers, woorden negeren. 'Ik ken U werkelijk niet.' Dat gaat velen prima af. Leuke baan, leuk huisje, leuke discussies over religie en politiek... Maar wat je ook doet je kunt Hem niét ontlopen en niet blijven negeren. Straks zie je Hem. Straks ziet iedereen Hem. Die levende God over wie we de hele tijd hebben gediscussieerd. En dan heb je de mooiste dag van je leven of de meest onaangename als Hij ineens tegen jou zegt: 'Ik ken je werkelijk niet.'

Where could I go from your Spirit?

Or where could I flee from your presence?

If I ascend up into heaven, you are there.

If I make my bed in Sheol, behold, you are there!

Hoe zou ik aan uw aandacht ontsnappen,

hoe aan uw blikken ontkomen?

Klom ik op naar de hemel - u tref ik daar aan,

lag ik neer in het dodenrijk - u bent daar.

(Maar goed, ik zie allemaal ingewikkelde Bijbelse discussies. Als dat nodig is om onderscheid te maken tussen christendom en islam... dan kijk ik voortaan wel uit voor moslims)

Op vrijdag 09 maart 2007 17:01:26 schreef Pius_XII het volgende: [...] Nou ja, om het samen te vatten, één telefoontje is meestal wel genoeg.

Ja, of een smsje Stel je voor dat we niet mee doen aan die rages.

De titel van dit topic heeft me dan toch verleid om te reageren . Het lijkt me wel een lastige keuze: Christendom of Islam. Bij de eerste krijg je een ton ingewikkelde regeltjes, vreemde dogma's en leerstellingen, bekvechtende christenen, farizeeers en wisselaars, demonenuitdrijvende gekken en mensen met een hoedje op en allerlei andere vreselijke dingen over je heen. De andere religie zal veel commentaar opleveren. Dan noemen ze je ineens achterlijk en anti-liberaal en democratisch. Ineens ben je een barbaar en ze zien je niet meer staan. Je hebt gelukkig niet te maken met kerkscheuringen en alles is een stuk duidelijker. In plaats van hoedjes heb je alleen hoofddoeken.

Ik hoop dat je het al een beetje aan voelt komen. Je schiet er werkelijk niets, maar dan ook niets, mee op, om te zoeken naar religies. Hou je verre van religie, Jezus heeft iets heel anders gebracht.

'Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.'

Jezus zei steeds: IK IK IK. Kom naar Mij. Niet naar Mekka, Jeruzalem, de pastoor, de supermarkt. Kom naar Mij! Jezus nodigt ons uit om bij Hem te komen. Dit is een persoonlijke uitnodiging. Het is te stom voor woorden als je Hem afwijst, maar wel begrijpelijk (lijkt een beetje een paradox). Om je aan te sluiten bij een of andere religie kost je ook wat. Tijd, geld, etc. Maar om naar Jezus toe te komen, kost je ALLES. Hij is zeer bedreigend voor je eigen koninkrijkje.

1. Je kunt niet achterin de kerk gaan zitten en op een afstand blijven, je moet kiezen.

2. Je kunt geen hoedje opzetten of een hoofddoek omdoen, je moet je hart op tafel leggen en erkennen dat je een zondaar bent die Zijn hulp nodig heeft.

3. Je kunt geen lidmaatschapskaart invullen en je een deel van je salaris schenken, je moet je hele leven geven

4. Je kunt niet kiezen uit de leukste leerstelling of de leukste visie, je moet luisteren en Zijn woord in je hart bewaren

5. Je kunt geen gebruik maken van group-thinking en het erbij willen horen, je hoort bij Hem en als Hij zegt dat de rest ernaast zit dan is dat zo

Nou ja. Ik heb uitgelegd dat Jezus een stuk gevaarlijker is dan welke religie dan ook. Aan de ene kant zul je nu denken dat ik in de richting van het christendom wijs, maar dat doe ik helemaal niet. Voor hetzelfde geld beland je dan bij een stel Farizeers (ga de Bijbel maar lezen, dan weet je hoe je ze kunt herkennen) en dan zit je misschien de rest van je leven vast aan vermoeide, geestdodende religieuze instelling, in plaats van dat je een vrede vind die alle verstand te boven gaat.

Nee, als je van plan bent om je aan te sluiten bij het christendom kun je net zo goed moslim worden, of boeddhist of jomanda. Jezus vraagt je bij Hem te komen, PERSOONLIJK.

Ik vind persoonlijk opwekkingsliederen veel directer, juist omdat ze minder ingewikkeld zijn. Mijn moeder vroeg zich af waarom het nu bijzonder is om de hele tijd: 'Heer, ik hou van U' te zingen. Ik vroeg: 'Wil je dat dan niet tegen God zeggen?' Nou, die behoefte voelde ze niet zo (logisch, want ze is niet bekeerd). Ik denk daarom dat het vrij weinig uitmaakt of een nummer muzikaal correct is als je hart niet naar God uitgaat. Ik blijf erop hameren: dat is wat telt. Want ookal schreef David prachtige, poetische psalmen, hij danste wel in zijn onderbroek voor God! Het hoeft allemaal niet zo geschikt te zijn voor intellectuelen, mag wel, maar hoeft niet en voegt ook weinig toe denk ik. We zijn kinderen van God, die Hem in Geest en in Waarheid moeten aanbidden. En of ik God nu aanbid met een blokfluit of een gigantisch koor, als een timmerman of als een dominee: als het maar in Geest en in Waarheid gebeurt.

Ik hoorde een tijdje geleden nog een oud vrouwtje dat een superlange psalm opdreunde. Ze had haar ogen dicht en keek zo serieus, dat ik dacht dat ze zou gaan huilen. Ze dreunde niet zomaar een cultureel meesterwerk op, ze meende het. En als ik zing: 'God, is sooow good. God is sooow good. God is sooow good. He is goooowd for me.' dan ziet God mijn hart en troont Hij op de lofzang van Zijn kind.

Ik wil liever die rare wezens zien, met honderden ogen.

Hmm... In Openbaring is te lezen dat ze dit in de hemel zingen. En nog herhalen ook.

Maar de mensen die nog geestelijke melk drinken en nog niet aan het rauwe vlees zijn begonnen hebben gewoon mensen nodig die hen ondersteunen of tenminste een beetje op weg helpen. Als ze die mensen niet om zich heen helpen, is God natuurlijk bij machte om hen persoonlijk te helpen, maar Hij zegt niet voor niets dat wij één moeten zijn met elkaar. Het zou dus goed zijn als de mensen die al hebben ontvangen, om niet geven, zodat de voorgangers niet alles in hun eentje hoeven te doen. Laat de leiders en herders en wijzen opstaan zou ik zeggen!

Ja. Als ik de voorganger en de fanatiekere gemeenteleden niet zo vertrouwen, als broers, zussen, moeders en vaders, zou ik echt niet bij alle samenkomsten zijn en uberhaupt luisteren naar de preken. Ik heb bewust gewacht met het ontvangen van adviezen, omdat ik eerst wilde weten wie ik voor me heb. En door met hen om te gaan, veel te praten en veel te vragen, weet ik nú dat ik niet bang hoef te zijn dat ik in een of andere onchristelijke, religeuze bende ben beland, maar dat ik in een fijne gemeente zit waar ik me dan ook graag voor in wil zetten. De voorganger heeft me niet gepushed om contact met hem op te nemen, daar heb ik zelf voor gezorgd, door bij iedere kringavond te zijn en allerlei eerlijke vragen te stellen. Maar hij zei nooit: geen tijd, geen tijd. Als ik bij wijze van (nou, dat zou ik zo doen eigenlijk) om elf uur 's avonds aanbel met een of andere vreemde vraag, dan nog zou hij de tijd nemen om te antwoorden. God moet hem wel voorzien van bovennatuurlijke energie, anders zou ik ook niet weten waarom hij zich niet in zijn huis opsluit met een bordje 'gesloten' voor zijn raam.

Ja, daar zit zeker wat in. Maar mensen bezoeken, contact houden met mensen of tenminste openstaan als die mensen contact zoeken met jóu, lijkt me een van de belangrijkste dingen voor een priester. Het lijkt me niet gezond als een voorganger een soort van manager is, in plaats van een moeder-achtig figuur. Paulus schreef al die brieven naar de gemeenten, waarin mijns inziens duidelijk naar voren komt dat hij zich enorm druk maakt om die gemeenten en dat hij er alles aan wil doen om hen te bezoeken. Als Paulus de mogelijkheid zou krijgen, zou hij zich hoogstpersoonlijk in iedere gemeente vestigen. Die zorgzame houding t.o.v. de gemeenteleden lijkt me noodzakelijk. Don't you think?

Een pastoor is niet hetzelfde als een voorganger (dacht ik tenminste), maar ik heb zelf heel veel contact met de voorganger van onze gemeente. En dat vind ik super fijn! Als ik ergens mee zit, vragen heb over onze gemeente of over het geloof zelf, dan kan ik altijd bij hem terecht.

En omdat hij van het begin af aan mijn geloof heeft zien groeien en me Bijbelse adviezen heeft gegeven, heb je een band met zoeen iemand, waardoor je niet het gevoel hebt dat je bij een of ander instituut op bezoek gaat, maar bij een familie. Het lijkt me heel onprettig als de kerk op een ambtenarenapparaat lijkt waarin geen we-are-family gevoel heerst. Bovendien is het goed om voor voorgangers te bidden -want die zullen vast wel een zwaardere taak dan wij hebben- en als je iemand niet kent is het moeilijk om je daartoe aan te zetten.

Ik wil iets met jullie delen, omdat iemand er misschien iets aan heeft. Dat zou in ieder geval mooi zijn.

Wat ik de laatste tijd (maanden) heb geleerd (vooral door op mijn gezicht te gaan) is dat gebed en tijd met God ervoor zorgt dat je hart in vuur en vlam gaat staan voor Hem, waardoor je weer meet tijd aan gebed wil besteden, waardoor je weer meer van Hem gaat houden enzovoorts. Het lijkt wel een opwaartse spiraal, iets wat ik eerst niet zo in leek te zien. Maar nu zie ik het als een belangrijke waarheid, een inzicht, omdat ik in eerste instantie heb gemerkt dat het ook andersom kan werken! Helaas (of niet?) kan minder tijd met God doorbrengen betekenen dat je vuur uitdoofd, waardoor het je ineens (zonder écht logische verklaring) moeilijker afgaat om tijd voor Hem te maken, waardoor je vuur nog meer uitdoofd.

Ik wil niet zeggen dat dit een altijd opgaand geestelijke principe is, want weet ik veel hoe complex het allemaal is, maar het is toch iets wat ik heb geleerd. Ik heb een tijd gehad dat ik zeker wist dat ik nog van Jezus hield, ergens brandde dat vuur nog als bij mijn bekering, maar toch leek het of er een muur tussen mij en God stond. Ik dacht toen dat ik éérst moest zorgen dat ik alle dingen opgelost had, dat het vuur voor God weer hersteld moest worden, alsof ik dat in mijn eentje kon, door middel van redeneren, mezelf pushen, pure discipline. Maar dat werkte niet. Toen zag ik in hoe het was gekomen dat ik zoveel moeite had met gebed en discipline: ik was minder gaan bidden, niet uit gebrek aan liefde voor God, maar uit gebrek aan inzicht en zo was die neerwaartse spiraal ontstaan. Vanaf het moment dat ik besloot om tijd met God door te brengen, vurig of niet, mooi of niet, vervelend of niet, moeilijk of niet, ging God weer aan de slag met mijn hart, wilde ik weer meer bidden, ging God nog meer aan de slag met mijn hart, wilde ik nog meer tijd met Hem doorbrengen.

Momenteel (de afgelopen maanden) is mijn geloof enorm gegroeid, sterker en stabieler, en merk ik dat het toch echt aan mij ligt als Christus ver weg lijkt. Ik ben er zelf verantwoordelijk voor als mijn liefde voor Hem verminderd en niet groeit. Om er maar even een kreet in te gooien: IK HOEF GOD NIET TE ROEPEN, HIJ ROEPT MIJ.

Hij neemt geen afstand, dat doe ik soms. Om verschillende redenen. En op het moment dat je die afstand hebt genomen komen de vreemde ideeen in je hoofd: God neemt afstand van míj, ik hou niet genoeg van Hem om Hem te volgen, ik kan niet veranderen, het wordt niets tussen mij en God.

De bottom line van mijn verhaal is dus, dat we in staat zijn om stap voor stap bij God weg te gaan en uit zijn buurt te blijven, waardoor we alleen maar geneigd zijn om harder weg te rennen, maar dat we ons hart ook op Hem kunnen richten, waardoor we steeds dichter bij Hem wíllen zijn. Ons gebed (ons hart richten op God) is het énige wat er voor nodig is om geleid te worden. We hoeven niet achter Hem aan te rennen of keihard te schreeuwen. God is er al en roept ons allang. Hij staat werkelijk te wáchten op ons. Het enige waar we voor moeten zorgen is dat we niet stap voor stap bij Hém vandaan gaan en door gebedsloosheid (wat een woord) uit zijn buurt te gaan. Nou ja, ik hoop dat iemand er iets aan heeft.

Wij hoeven God niet te roepen, Hij roept ons.

Liefs, Helena

God is heilig!

De Heilige Geest overtuigd van zonde, oordeel, gerechtigheid en genade. Ik denk dat als wij openstaan voor wat God te zeggen heeft, we heel wat meer zullen voelen dan liefde. Liefde ligt ten grondslag aan alles wat God doet, maar door middel van een aai over de bol kan God ons niet heilig maken!

Jezus was in de tempel en joeg de wisselaars eruit. Jezus doorzag het ongeloof van de mensen en er staat 'Hij ergerde zich'. Jezus gaf de farizeers ook geen aai over de bol. Gods liefde is dus niet zo simpel dat het één emotie teweeg brengt.

Neem je nu eens voor. Je houdt ontzettend veel van iemand. Diegene gaat de fout in: je wordt bezorgd. Diegene kijkt alleen naar een ander: je wordt jaloers. Diegene luistert niet: je wordt boos. Diegene wordt geslagen: je neemt wraak.

Zo te zien kúnnen er een hoop emoties voortkomen uit liefde.

'Heilig, heilig, heilig is de HEER' is zeker ook minder diepgaand?

Op donderdag 08 maart 2007 11:59:35 schreef Mr. Emilio het volgende: Films zijn over het algemeen geen betrouwbare bron van informatie. Als je historisch betrouwbre informatie over William Wallace wilt, kijk je ook niet naar Braveheart... Ik heb wel wat exorcities/bevrijdingen van dichtbij meegemaakt en eerlijk gezegd: Ik houd me er verre van. Niet dat ik niet geloof dat mensen bezeten kunnen zijn, maar als je er mee bezig houdt zal het mogelijk zo zijn dat je zelf ook onderwerp van demonische aandacht wordt. Ik weet niet of dat wel een een prijs is die ik op dit punt in mijn leven/kan/wil betalen. Ik ben niet echt een Spiritual warfare -type. Ik bereken graag de kosten voordat ik de toren ga bouwen en op dit moment zijn mij die té hoog. Daar komt bij dat ik niet de indruk heb dat God mij roept tot strijder.

Ik begrijp dat gevoel. Ik vind het ook doodeng. Maar geloof wél dat het goed is. Of nou ja, ik wéét het, maar als ik het écht zou geloven zou ik niet bang zijn toch?

Je zegt: ik heb niet echt het idee dat God mij roept tot strijder. Maar.. God roept ons voor zoveel dingen niet. Dat is gewoon een opdracht, daar hoef je je niet voor geroepen te voelen. 'Ik voel me niet geroepen tot evangelisatie' wordt er wel eens gezegd. Maar daar hoef je ook niet voor geroepen te worden, dat is een opdracht. Een ja en amen-opdracht, zoals alle andere.

Wat mij een beetje zorgen baart, het feit dat demonen uitdrijven, zieken genezen etc niet beschreven wordt als een roepen die één op de 100000 christenen heeft, maar dat er staat dat men de geloven hierin zal herkennen. Oops denk ik dan. We lijken helemaal niet op de apostelen (sommige christenen misschien wel) en doen helemaal niet wat Jezus ons opdroeg. We selecteren. En waarschijnlijk leveren we ook nog commentaar (ik ken de neiging al te goed) op mensen die minder selecteren en die net zo gestoord overkomen als Johannes de Doper.

Maar wat betekent de opdracht: 'vernieuw uw denken' dan?

En waarom moeten we zijn als kinderen willen we het Koninkrijk van God binnengaan. En waarom werd Jezus zo boos op traditionele religieuzen die meer waarde hechten aan tradities dan aan Hem?