Helena

(Hallo!

Zo het is een eeeeeuwigheid geleden dat ik op het forum ben geweest. Heb net keihard zitten lachen om mijn oude posts... Maar ben nu weer serieus )

Zodra je gaat nadenken over het scheppingsverhaal en allerlei theorieen tegen elkaar af gaat wegen, moet je toch wel concluderen dat het allemaal niet zo makkelijk is. Ik snap best dat christenen anno 2009 aan het twijfelen worden gebracht.

Toen ik tot geloof kwam, was ik in principe een ''aanhanger'' van de evolutietheorie. Dat was me gewoon als kind bijgebracht. Ik heb ook niet gelijk dat idee aan de kant gezet toen, ik focuste me meer op zaken als gebed en God leren kennen en heilig leven. Ik blijf erbij dat dat soort dingen zwaarder wegen dat te geloven in het scheppingsverhaal.

Later leek het me alleen wel een beetje vreemd om zowel de ''Origin of pieces'' en de Bijbel te geloven. Net als het bestaan van aliens. God die nog meer planeten zou bewonen? Lijkt me ook moeilijk te combineren met een Bijbels geloof.

Ik heb dus ergens onderweg gekózen om alleen te geloven in het rauwe Bijbelverhaal en de rest te vergeten. Gevoelsmatig is het scheppingsverhaal best wel te begrijpen.

Als je moeite hebt om bizarre dingen uit de Bijbel aan te nemen, terwijl je het wel zou wíllen aannemen, zou je de volgende opties na kunnen gaan voor jezelf:

- Als het letterlijke scheppingsverhaal NIET waar blijkt te zijn, terwijl je er niet in hebt geloofd, blijk je later gelijk te hebben. Geen probleem.

- Als het letterlijke scheppingsverhaal NIET waar blijkt te zijn, terwijl je er wel in hebt geloofd, zal God je hoogstens een compliment geven voor je kinderlijke geloof. Geen probleem.

- Als het letterlijke scheppingsverhaal WEL waar blijkt te zijn, terwijl je er wel in hebt geloofd, blijkt je later gelijk te hebben. Geen probleem.

- Als het letterlijke scheppingsverhaal WEL waar blijkt te zijn, terwijl je er niet in hebt geloofd, dan bestaat er een kans dat je wél een probleempje hebt... In ieder geval heb je iets uit te leggen!

Als je de opties zo bekijkt dan loop je 0 risico als je wel in het scheppingsverhaal geloofd. Dat is verstandelijk beredeneerd dus de beste optie.

Fijne avond!

Dus DAT is het woord ervoor! Ik kon het maar geen naam geven.

Op donderdag 11 oktober 2007 16:31:53 schreef Pius_XII het volgende: [...]Hee die cd heb ik ook. [...] Mjah maar 'abba' kan je niet letterlijk vertalen met 'pappie' he?

Ik heb net op een site gelezen dat je het met 'vadertje' kan vertalen. Dan verkies ik toch 'pappa'. Maar ik las ook weer dat Abba juist niet pappa betekent, maar Vader. Ik zie het niet zo snel gebeuren dat ik tegen God 'hé pa' zeg. Ik zeg heeeeeel soms 'pappa.' Maar iedereen heeft toch ook een verschillend beeld van God, zeker als je naar de details kijkt, en je beeld van God kan verschillen. Als ik net iets geflikt heb, is mijn beeld van God gelijk afstandelijker. Gek he En over het algemeen zeg ik vaak 'almachtig' en minder vaak 'liefdevol'. Sommige mensen zeggen toch echt de hele tijd dat God zo liefdevol is. Dat geloof ik ook, maar ik vind het juist zo mooi dat God zo groot en machtig is. Pappa klinkt een beetje zoetsappig, en zo is mijn beeld van God nou eenmaal niet, dus erg snel zal ik het ook niet zeggen. Maar ik vind het niet erg als mensen wel pappa zeggen.

Veel mensen zeggen dat Abba het hebreeuwse woord is voor 'pappa'. Dus zo snel zou ik dat niet roepen als k jou was.

Ik snap wat je bedoelt, denk ik. Maar ik ben nu juist zo vaak gekwetst door kinderlijke naiviteit. 'Hij houdt heus wel van me.' 'Ze gaan echt geen misbruik maken van het feit dat ik geen nee kan zeggen.' 'Die 10 euro krijg ik nog wel terug.' De wereld ís toch harstikke oneerlijk en keitje hard en ik herinner me nog een onderzoek in 19nogwat waarin 92 procent van de mensen toegaf regelmatig te liegen.

Ik kán wel een kinderlijke houding opbrengen tegenover God, maar niet tegenover mensen. Als ik mensen wel vertrouw dan is dat een vertrouwen tot het tegendeel is bewezen, en omdat ik er goed over heb nagedacht.

Even een stom voorbeeldje. Maar ik heb er voor gekozen om mensen dingen te blijven uitlenen, ook geld enzo, omdat ik niet gierig wil worden. Dat lijkt me slecht voor mijn geestelijke gesteldheid. Maar zeker niet omdat ik er nog op reken dat mensen dingen eerlijk komen terugbrengen. Ik weet dat er mensen in mijn omgeving zijn die over me heen lopen en soms misbruik van me maken. Maar ja, ik zit er niet meer mee, omdat ik het uiteindelijk voor God doe.

Tis eigenlijk net zo ingewikkeld als: We zijn niet van de wereld, maar we leven er wel in.

Ik vind de Bijbel wel een beetje verwarrend als het om dit onderwerp gaat. Er staan 2 dingen: 1. Word als een kind (sterker nog, als je het niet doet kom je het koninkrijk niet binnen) en 2. Word in uw denken volwassenen (a la ga van het melkflesje over op bambix en dan biefstuk)

Het een lijkt het ander soms uit te sluiten. Maar volgens mij kan het in de praktijk wel. Je kunt met je hele hart op God vertrouwen en in Zijn Woord, jezelf zien als afhankelijk kind en Hem zien als een almachtige Vader. Terwijl je verstandige keuzes maakt, nadenkt voor je iets zegt of doet, geen flierefluiter bent maar juist hardwerkend en in die zin serieus.

Maar vaak zie je ook dat mensen van het ene uiterste in het andere vallen. Je hebt van die mensen die in hun denken heel volwassen zijn. Die denken dat God theologen heeft, terwijl hij ons toch echt Zijn kinderen noemt. Mensen die alles beredeneren, die Gods Woorden niet kunnen aannemen als ze het er zelf niet mee eens zijn. Hun gedachten verstikken hun geloof, er is geen ruimte voor de Heilige Geest, alleen maar voor hun eigen ratio.

Mensen die niet aan godsdienst maar aan godskunde doen, die religie boven relatie verkiezen.

En dan heb je er ook bij (die zijn meestal evangelisch vermoed ik ) die achter elke scheet een demoon zien en die zomaar wat roepen, of ze er nu over nagedacht hebben of niet. Die vertrouwen niet zozeer op de Heilige Geest, maar op hun gevoewwl. Het voewwwl goed. Je hebt er ook van het soort die geen journaal kijken of aan andere aardse hersenspoelerij doen. Die vinden school en werk nutteloos en zweven van de ene dag naar de andere onder het mom van: 'God voorziet toch wel.' Oja, en alles en iedereen om hen heen is religieus en denkt zoveel na en moet toch echt eens op God leren vertrouwen en ophouden met stressen. Peace dude! Die mensen zijn gewoon liever lui dan moe. En ledigheid.....

Nagoed, ik denk dat je heel gemakkelijk door kan schieten. En ik weet ook niet precies waar de grenzen liggen. In ieder geval begin ik het wel te herkennen als ik ánderen zie die in een valkuil zijn getrapt. Mensen die zweverig worden en zich écht als kleuters gaan gedragen, krijgen een heel onstabiel geloofsleven. Ze denken niet na en komen in vreemde situaties terecht met vervelende zonden. Die worden roekeloos en gaan op hun gezicht. ALs je in de valkuil van de Farizeers terecht komt (die heel geleerd waren, maar God niet Pappa konden noemen) krijg je een heel lauw geloofsleven. Er gebeurt helemaal niets in je leven en je kan Gods liefde en trouw niet ervaren.

In ieder geval MOET er een balans te vinden zijn, of misschien geen balans maar een manier waarop hart en verstand hand in hand gaan. Je ne sais pas...

1. Je kunt niet gebruikt worden

2. Je trekt zoiezo geen op seks beluste mensen aan

3. Je voelt je duurder hoe zeg je dat

4. Je hebt echt iets moois aan te bieden tijdens de H.N.

5. Je krijgt geen SOA's

6. Je hebt meer tijd voor geestelijke dingen, diepgaande zaken: goed gesprekken, vriendschap, gezelligheid

7. Je hoeft als vrouw geen pil te gebruiken

8. Je hoeft als man niet met die rubberen flubberdingen rond te lopen

9. Je onderscheid je van de rest van de aardkloot

en puntje op de I:

10. Je bewaart je lichaam rein en heilig voor God

en dat geeft toch wel een fijn gevoel..>!

Op donderdag 11 oktober 2007 07:35:50 schreef wateengedoe2 het volgende:

[...]

Verder is het belangrijk om te beseffen, dat de Kerk niet zo negatief tegenover lust staat - als die maar ingebed is in een liefdevol en voor vruchtbaarheid openstaand huwelijksleven.

--- De meeste mensen zien lust en liefde niet als zaken die hand in hand gaan, denk ik. Het een sluit de ander uit, in die zin dat je met iemand naar bed wil gaan omdat je nou eenmaal zin hebt om met iemand naar bed te gaan, of omdat je van diegene houdt. Maar in die zin is het wel interessant wat je zegt, want lust is helemaal niet zoveel schadelijker als liefde. Wat de reden ook is om met jan en alleman het bed in te duiken, je zondigt zoiezo. Binnen het huwelijk zou ik lust alleen niet zo waarderen in de slaapkamer. Maar dat is een ander verhaal.

Ik heb mensen nu al een paar keer een link horen leggen tussen manipulatie en de zonde van tovenarij. Ik kan alleen niet meer uitleggen hoe ze die link nu precies legden.

Van tovenarij kon ik geen duidelijke definitie vinden. Maar iedereen denkt toch wel aan dingen als: bezweren, iemand (of iets) in je macht krijgen en dingen laten doen of gebeuren. Vanuit die definitie kom je bij tovenarij. Alleen klinkt 'manipulatie' minder zweverig. Maar we weten niet wat er in het geestelijke gebeurt als iemand gemanipuleerd wordt. Duidelijk is wel dat mensen de controle over zichzelf lijken kwijt te raken. In de praktijk komt het daarop neer bij manipulatie, bij machtsmisbruik, bij hypnose en dergelijke therapieen... Zou het allemaal dezelfde zonde en dezelfde geest zijn?

Kom je manipulatie niet heel veel tegen in (occulte) sektes?

Maar doen mensen dat voor ze andere studenten kennen?

I will never ever fall in love with somebody else 's lover... nanana...

Ik moet altijd aan dat liedje denken zodra ik een aardige knul ontmoet die iemand anders dan ik gelukkig moet maken.

Wachten op of smachten naar iemand die bezet is, is niet en nooit handig. Want voor je het weet: JALOEZIE en dan WANHOOP en dan ZONDE want: Gij zult niets begeren dat van uw naaste is...

De enige tactiek die mij nooit in de steek laat is: negeren.

En mocht er dan ooit een dag aanbreken waarop diegene niet meer bezet is, dan kan je verder kijken. Maar wie weet ben jij dan al lang getrouwd! Who knows?

Eeuj

Ik ga volgend jaar naar Ede, CHE, en herinner me nog een aantal mensen die zeiden: Je MOET gewoon lid worden van Navigators etc. Nu ben ik net onder mijn steen vandaan gekropen en vraag ik me af: hoe gaat dat eigenlijk in zijn werk? Moet je je aanmelden ofzo? Moet je met het bestuur aanpappen? Hoe weet je of je uberhaupt wat hebt aan een studentenvereniging?

En ik had ook nog een specifieke vraag over Navigators en andere verenigingen, misschien dat er leden zijn hier: beland je niet in een of ander zuipsysteem? Want over het algemeen (na aanleiding van mijn pa's studentenleven) hoor je nogal losbandige dingen over die verenigingen. Natuurlijk is Navigators christelijk, maar zie je daar ook wat van terug of kan ik evengoed een paar heidenen optrommelen om mee te gaan feesten?

Alvast bedankt voor de antwoorden!!!!

Liefs~!

Ghehe

Commentaar 1:

Ik ken eigenlijk maar één tekst waarin heel duidelijk staat hoe je de Heilige Geest onderscheid van anderen. Word Jezus, de in het vleesgeboren Zoon van God, erkent of niet? Check?

En dan kan ik nog wat dingen bedenken. De vruchten van de Geest bijvoorbeeld. Check? De gaven van de Geest? Check?

En hoe zit het met valse tongen? Wat als iemand in valse tongen spreekt? Wist je dat ''geest''vervoeringen en visioenen en profetieen en in klanktaal spreken ook in andere, weliswaar occulte, godsdiensten voorkomt?

In ieder geval. Een juist criterium vinden is heel moeilijk. De Bijbel geeft richting aan, maar wijst niet aan wie christenen zijn en wie niet. Daarom is Jezus HEER en wij niet.

---------------------

Commentaar 2:

Ik vind dat die zogeheten extremisten niet zo moeten oordelen, maar ik vind dat alle andere dat ook niet moeten doen.

Als je je zo irriteerd aan christenen die zeggen geestvervuld te zijn, die in tongen bidden, die halleluja roepen, die blij zijn met hun gemeenten dan moet je misschien de betekenis van het woord AFGUNST in de dikke vandale opzoeken.

(Traditie die boven Gods Woord wordt geplaatst

Matteus 15:

Zo ontkracht u het woord van God uit eerbied voor uw eigen traditie. 7 Huichelaars, wat is Jesaja?s profetie toch toepasselijk op u:

8 ?Dit volk eert mij met de lippen,

maar hun hart is ver van mij;

9 tevergeefs vereren ze mij,

want ze onderwijzen hun eigen leer,

voorschriften van mensen.??

(Traditie die niet op Christus is gericht

Kol 2

Volg de weg van Christus Jezus, nu u hem als uw Heer aanvaard hebt. 7 Blijf in hem geworteld en gegrondvest, houd vast aan het geloof dat u geleerd is en wees vervuld van dankbaarheid. 8 Wees op uw hoede en laat u niet meeslepen door holle en misleidende theorieën die op menselijke tradities zijn gebaseerd en zich richten op de machten van de wereld en niet op Christus. 9 Want in hem is de goddelijke volheid lichamelijk aanwezig, 10 en omdat u één bent met hem, het hoofd van alle machten en krachten, bent ook u van die volheid vervuld.

(Zelfbedachte godsdienst waar je het benauwd van krijgt

16 Laat niemand u iets voorschrijven op het gebied van eten en drinken of het vieren van feestdagen, nieuwemaan en sabbat. 17 Dit alles is slechts een schaduw van wat komt ? de werkelijkheid is Christus. 18 Laat u niet veroordelen door mensen die opgaan in zelfvernedering en engelenverering, zich verdiepen in visioenen

of zich laten voorstaan op eigen bedenksels. 19 Zulke mensen richten zich niet naar het hoofd, van waaruit God het hele lichaam, door gewrichtsbanden en pezen ondersteund en bijeengehouden, doet groeien. 20 Als u met Christus dood bent voor de machten van de wereld, waarom laat u zich dan geboden opleggen alsof u nog in de wereld leeft? 21 ?Raak dit niet aan, proef dat niet, blijf daarvan af? ? 22 het zijn menselijke voorschriften en principes over zaken die door het gebruik vergaan. 23 Dat moet allemaal voor wijsheid doorgaan, maar het is zelfbedachte godsdienst, zelfvernedering en verachting van het lichaam; het heeft geen enkele waarde en dient alleen maar tot eigen bevrediging.

Goed, wat ik hieruit kan opmaken - uit slechts twee bijbelteksten die je vind als je 'traditie' en 'voorschriften' intypt - is dat we moeten uitkijken dat traditie... Niet boven Gods Woord komt te staan.

Dat is eigenlijk al heel erg heftig, want de Bijbel geeft hele praktische adviezen over hoe bijvoorbeeld de samenkomsten moeten verlopen. Ik ben nog nooit in een samenkomst geweest waar mensen omstebeurt profeteerden en waar IEDEREEN iets aan bijdroeg... In de gereformeerde kerk waar ik een paar keer ben geweest is het de traditie om de hele dienst te blijven zitten, terwijl de man in de jurk en de knul achter het orgel de dienst maken of breken. In de hervormde kerk op t dorp zijn ze minder eigenzinnig en nemen de vrouwen hun hoofdbedekking mee, ik wacht vol spanning op de dag dat ze gaan profeteren... Waar ik zelf kom, boerenevangelische gemeente zijn we er ook nog lang niet. Ik denk dat het komt omdat de samenkomsten nog te veel in het teken van traditie staan, eerst de aanbidding, gelijk door naar de preek, dan nog 1 liedje en koffie. Het is harstikke fijn, maar wat als God wil dat iedereen iets meebrengt naar de samenkomst (de een een lied de ander een profetie etc) en dat er omstebeurt geprofeteerd word.... Ik ken geen enkele evangelische gemeente die zegt van tradities te houden, maar ik ken ook geen enkele evangelische gemeente zonder zelfbedachte godsdienst of beklemmende tradities en menselijke voorschriften.

Hoewel... Ik ben wel eens bij samenkomsten geweest waarvan ik in eerste instantie vond dat alle orde ontbrak, dat vind ik ook wel eens van soulsurvivor, maar zodra ik die gedachte van me af heb weten te zetten en me op God richt, zie ik de andere kant van de medaille. Als mensen de controle een beetje uit handen geven (aan Gods Geest weliswaar, en niet een andere geest) dan zie je dat 1. Jezus écht wordt verhoogd. Dat mensen opgaan in aanbidding alsof het ze niet kan schelen dat ze misschien een beetje voor schut staan, zo met hun armen heen en weer zwaaiend. Dan zie je dat het om Jezus gaat en niet om ons.

2. Mensen zich bekeren. Dat christenen zich bekeren. Dat mensen gaan huilen en van God een herkansing krijgen.

3. Mensen genezen, mensen bevrijd worden, mensen profeteren en dat mensen overdonderd worden door Gods kracht.

In mijn ogen zou iedere samenkomst zo moeten zijn. Dat het om God gaat en om niemand anders. Dat alles, tradities, gewoonten, de dominee, de voorganger, de leden van de band, de spreker op de achtergrond staan en dat God de dienst uitmaakt. Maar ja, daar hebben we de Geest bij nodig.

En de stelling is: Traditie dooft de Geest uit. Zou dat dan betekenen dat traditie ervoor zorgt dat de heilige Geest soms niet door de kerkdeuren kan komen?

Ik denk het niet. Als je een donkere kamer wil verlichten, ga je dan het duister eruit scheppen ofzo? Nee, dan doe je een lamp aan. Ik denk dat als je tradities weghaald bij een traditionele kerk, dat er een gapende leegte overblijft. Maar als men de heilige Geest gaat welkom heten, dan daalt de mate van traditie vanzelf, samen met het ledenaantal.

Wat mij heel erg heeft verbaasd (en mijn wettische geest heeft doen schudden ) is dat Paulus zegt: wat niet uit geloof voortkomt is zondig.

Ik dacht, nou lekker. Dus als je gelooft dat ijs eten fout is en je doet het toch, dan zondig je. En iemand die gelooft dat hij alles mag eten hoeft zich nergens druk om te maken. Toen dacht ik: ó maar dat is makkelijk. Ik hoef dus alleen maar te zorgen dat ik minder kritisch ben...

Nou, niet dus. Want God heeft zijn wetten in ons hart geschreven. En we kénnen zijn geboden. Wat Paulus zegt klopt dus, want de reden dat we uberhaupt ZONDIGEN (en niet gewoon vergissingen maken) is omdat we GELOVEN dat sommige handelingen, gedachten, woorden fout zijn. En het toch doen. Eva WIST wat God had gezegd. En het ging er niet om dat je geen vruchten mag plukken of dat bomen fout zijn, maar om het feit dat ze WIST wat er aan het handje was en tóch niet luisterde. Dat is zondigen. En wij weten toch ook heel vaak wat goed en fout is? En niet op een 'dit mag wel..' 'dit mag niet..' manier, maar gewoon in elke situatie...

Een voorbeeld. Een vriendin van me zegt vaak: je mag niet liegen. Groot gelijk, bedrog is niet van God. En toen confronteerde ik haar met een verhaal van een vrouw die onderduikers in huis nam en toen zei dat er helemaal niemand was om hen te redden. En ik had het over de mensen die tijden WOII joodse mensen lieten onderduiken. Wat zou jij doen, vroeg ik aan haar, als ze aanbellen en vragen of er soms joden in huis zijn?

Ik weet wel wat ik zou doen. Keihard liegen. Ik zou een briljante leugen bedenken als het kon. Hoe je kan je het immers over je hart verkrijgen om niét te liegen? En ik kan me NIET voorstellen dat je na die leugen een leugenachtig hart hebt waar God niets mee te maken wil hebben. En daar tegenover is er ook nog het feit dat ik weet dat ik met een leugenachtig hart de waarheid kan spreken... Ja, ook dat is mogelijk. En ik kan met een onheilig hart heilige dingen zeggen. En met een boos hart mensen liefhebben. En tijdens al die dingen, weet je diep van binnen dat je fout zit en dat je geen excuus hebt. De grens is harstikke duidelijk als je je losmaakt van allerlei excuses, zelfs al zijn die met geboden vermengt, en je realiseert dat psalm 137 harstikke waar is.

Is Pirates of the Carabean (zo schrijf je het vast niet) occult? Ga je dood van dromenvangers? Staat er nou echt in de Bijbel dat je geen seks mag voor het huwelijk? Is zelfbevrediging dan ook seks? Is Enya van de duivel? Is hardcore van de boze? Mag je als christen op judo? En joga? En de biostabiel, krijg je daar een labiel geloofsleven van? Is homeopathie fout? Gaan rokers naar de hel? Is Benny Hinn de anti-christ?

Ik denk dat iedere christen regelmatig met dit soort vragen rondloopt . En het is ook heel typisch voor christenen, want het is me opgevallen dat niet-christelijke vrienden zich nooit druk maken om dit soort dingen! Maar ja, of dat nu iets positiefs is weet ik niet.

Gisteravond heb ik de Pirates o.t.c. III gezien en van te voren heb ik me toch een paar gesprekken erover gehad. Sommige medechristenen konden me heel duidelijk vertellen waarom het fout was, want God heeft immers een hekel aan tovenarij en er komen zeer heidense elementen in voor en zombie's enzovoort. Dat waren inderdaad goede punten, maar toch was ik niet overtuigt. Ik zeg niet dat ík altijd gelijk heb, en misschien zijn dit flutrichtlijnen, maar om te bepalen wat goed of fout, in situaties die NIET duidelijk in de Bijbel staan (een hele hoop) is doe ik het volgende, even schematisch weegegeven :

1. Luisteren naar mijn geweten. En over het algemeen besef ik dan dat ik dondersgoed weet wat God wel en niet wil en dat ik er alleen geen zin in heb. Het geweten, waar God zijn wétten in heeft geschreven (dacht dat het ergens stond in de Bijbel, zijn wetten in ons hart, zodat we dus nooit een excuus kunnen hebben als 'ik wist het niet') is een briljante richtlijn als het je ook nog lukt om er naar te luisteren.

2. Ik besef dat het om het hart gaat en niet om de buitenkant. Niet wat de mond íngaat maakt een mens onrein, maar wat eruit komt, want wat je zegt, komt uit het hart, en dat is de oorzaak van alle ellende. Dus als ik weet dat ik iets HEILIGS doe, bijvoorbeeld 50.000 euro in de collectezak gooien (geloof je t zelf ) omdat ik aanzien wil, dan is dat FOUT, terwijl het goed lijkt.

Het is dus de kunst om door dingen heen te prikken. Als iemand God met zijn hele hart aanbid op super asociaal klinkende hardcoremuziek, dan is dat harstikke heilig en als iemand met een heel vroom gezicht en fatsoenlijke kleren een prachtige psalm terwijl deze persoon geen ontzag heeft voor God, dan is het SCHIJNHEILIG.

3. Als het om zaken gaat buiten ons om, dus bijvoorbeeld verschijnselen als in tongen spreken, in de geest vallen, profetieen etc, van die geestelijke zaken die moeilijk te beoordelen zijn omdat ze geestelijke zaken zijn, dan hanteer ik meestal de volgende richtlijn: wordt Jezus erdoor verhoogd, ja of de nee? Als een vreemd aangeklede waarzegger met grote ringen in der oren tegen me zegt dat ik mijn ogen op Jezus moet richten, dan roep ik keihard AMEN, als Jan Zijlstra tegen me zou zeggen dat Jezus tegenwoordig niet meer geneest dan bedank ik vriendelijk.

Ik ben zo een keer in een dienst geweest waar mensen wel heeeel bizar gingen doen, raar bewegen (echt een kodak-moment) en lachen en huilen en vallen (met bosjes) of dat ze massaal in tongen gingen bidden (wat klinkt dat vreselijk, vooral als je bedenkt dat er best wel eens een ongelovige in de zaal zou kunnen zijn die denkt dat we gek zijn) en toen kreeg ik echt de behoefte aan een waterdicht systeem waarmee ik onderscheid zou kunnen maken. En ik denk dat deze toch echt behoorlijk waterdicht is: is het tot eer van Christus, ja of de nee...? Als mensen massaal tot geloof komen of herstellen of genezen, dan zit het zeker wel goed.

4. Bidden om de gave van onderscheiding. Dat schijnt ook nog een gave te zijn, specifiek. Zijn Geest werkt zoiezo in ons zodat we onderscheid kunnen maken, maar het kan ook heel specifiek aan iemand worden gegeven. Ik heb heel vaak gebeden om beter onderscheid te kunnen maken en God verhoord gebeden. Punt is alleen dat je niet kan verwachten dat je op wonderbaarlijke wijze onderscheid kan maken als je gebedsleven een puinhoop is. Je moet zelf dus ook wat doen.

5. Ook een handige. Kijk naar de praktijk, want dat is toch het belangrijkste. Wat doet het met je. Bouwt het je geloof of niet? En dan zou het wel eens zo kunnen zijn dat jouw geloof in Christus door dropjes wordt opgebouwd en dat van een ander door chocola, bij wijze van. Dus plak er niet direct een etiket op. Ik word depri van sommige soorten muziek, dus die luister ik echt niet, hardcore en trance herinneren me aan een minder leuke tijd, luister ik ook niet naar, marco borsato wekt ineens weer liefdesverdriet op, cd weggegooid, maar de meeste christelijke muziek heeft alleen maar een goede invloed op me en sommige muziek uit de top40 vind ik ook mooi en totaaal onschuldig. Dus, kijk even naar de praktijk.

Nou ja, hier staan een paar richtlijnen, overleeft het betreffende punt deze richtlijnen dan kan ik me niet voorstellen dat er iets mis mee is. En dan kan je er gewoon OVERTUIGD van genieten!

Toen ik tot geloof was gekomen heb ik een paar maanden 'thuis' (althans in mijn eentje) God leren kennen zegmaar. Stap voor stap, steeds iets beter. Het was vooral een tijd van 'praktijk' zeg ik maar, want er was geen samenkomst waar ik bijzondere dingen leerde, ik wist helemaal niks van het geloof, maar tóch groeide ik. Ik denk dat die paar maanden in die zin belangrijk zijn geweest voor mijn geloof omdat ik toen zag dat God een levende God is, buiten de kerk en buiten mensen om, die mijn leven kan veranderen.

En toen vroeg een vriend van me of ik op zijn doop kwam, ik ging mee naar de evangelische gemeente in mijn dorp en was op slag verliefd. Het was gewoontjes, dus ik voelde me geen heiden of buitenbeentje, en ik weet nog dat ik (naief) dacht: woow, allemaal oprechte christenen hier! Ik vond het zo bijzonder dat ik omringt was door mensen die allemaal wilde weten hoe ik tot geloof gekomen was en mensen die me wilde opbouwen etc. Ik werd voor mijn gevoel met open armen ontvangen.

Dat was dus een hele goede ervaring met het gemeente-zijn. Nu, 3 jaar later, denk ik er wel een beetje anders over. Ik zie ook de moeilijkheden en soms denk ik wel eens dat christenen de meest irritante mensen op de wereld zijn. Maar ja. Het zit hem allemaal hierin:

er is een hele hoge verwachting van de gemeente en van iedere christen. Een christen is een kind van een heilig God, is volgens de Bijbel een licht voor de wereld, zout der aarde... Vandaar dat het me zo mateloos irriteerd als christenen (mezelf meegerekend) falen, in hun gemeente-zijn, in hun gedrag. Als mensen in een kroeg lopen te bekvechten, oké, maar als het in de kerk gebeurt. Misschien moeten we een beetje genadig zijn tegenover elkaar.

En dan over het punt of kerken overbodig zijn of niet. De kerk is het Lichaam van Christus, dus niet zozeer een instituut, maar het feit dat alle christen één zijn in Hem.

Maar wat er in het dagelijkse leven terecht komt van die eenheid is weer een ander verhaal. We zijn broers en zussen en dus is het in eerste instantie logisch dat we samenkomen. Daarbij maken we over het algemeen dezelfde dingen mee. Met een ongelovige kun je over van alles praten, maar je hebt niet die geloofsband. Je kan moeilijk je verhalen kwijt over dat je worstelt met een bepaalde zonde, over twijfel, over overwinningen, over ervaringen met God. Bovendien kan alleen een broeder of zuster in het geloof, die wellicht wat meer weet, je helpen. Alleen een medechristen kan voor je bidden. Dus het hele idee van samenkomen is logisch en nuttig (zinvol?).

En dan de Bijbel. We moeten elkaar aansporen, dus aanmoedigen, om naar de samenkomsten te gaan. Eigenlijk laat de Bijbel geen ruimte over voor kluizenaars. Ik zou dat me ook niet kunnen voorstellen, want God is een Vader en welke vader wil nou dat Zijn kinderen elkaar negeren? Bovendien kwamen de eerste gemeenten ELKE dag samen.

Mijn laatste punt. Je (de topicstarter) gaf als reden o.a. dat de kerk weinig meer verschilt van de wereld. Nu is mij iets opgevallen. De huidige samenleving is behoorlijk individualistisch. Vroeger stond alles in teken van de gemeenschap, nu in teken van het individu. Het schijnt dat mensen tegenwoordig al moeite hebben om zich aan een tijdschrift, een krant, een sportclub te binden. Mensen van nu willen vrij zijn, in die zin dat ze alleen aan zichzelf verantwoording hoeven af te leggen. Het idee alleen al dat je moet meewerken aan een gemeente, dat je TROUW moet zijn, dat je een soort van eerbied moet hebben voor een gegeven (de gemeente, het Lichaam van Christus, het gezin) boven jezelf - dat bezorgt de moderne mens grote schrik. Je ziet het verschijnsel in families. Meer scheidingen, waar is de trouw gebleven? En minder hechte families, de een eet 's ochtends en de ander 's avonds en zeker niet aan tafel en de ouders werken de hele dag.

Ik denk dat het gemeente-zijn helemaal uit de tijd is en dat een idee als: 'laten we allemaal zelf bepalen wat we doen en wanneer we iets doen met ons geloof en laten we ons vooral nergens aan binden...' juist heel erg werelds is. En wat DAT betreft moet je toch toegeven dat de kerken zich geen donder aantrekken van de wereld!

Christenen uit de pinkstergemeente proberen elkaar ook altijd te bekeren. Misschien heeft de pinkstergemeente last van arrogantie. Maar ja, ik herken het wel bij mezelf. Toen sommige MEDEchristenen tegen mij, als pasbekeerde die voor het eerst gelukkig was dankzij God, gingen zeggen 'overdrijf het niet zo' en 'je hebt godsdienstwaanzin' enzo werd ik ook een beetje arrogant of iets dergelijks. Nummers als 'Jesusfreak', ook een beetje provocerend nummer, zijn denk ik een reactie op gemene opmerkingen. Denk ik hoor.

Ik erger me aan nieuwsgierige kappers.

Eeuj

Bij ons in de gemeente zouden ze je ook hebben geweigerd, tenzij je van standpunt zou veranderen. In onze gemeente is het zo belangrijk dat de gelovigen zich laten dopen, als een onderdeel dus van hun geloofsleven, dat er geen ruimte is voor een compromis. Het heeft een tijd geduurd voor ik me mócht laten dopen, dus was ik al wel lid, zonder gedoopt te zijn. Er is dus wel een beetje speling, maar dat verhaal gaat niet op wanneer iemand een standpunt tegen de volwassenendoop inneemt. Iemand die zegt dat de kinderdoop geen wereldramp is, maar dat de Bijbel zegt dat we ons zelf moeten laten dopen, als bekeerden, zou denk ik wel lid mogen worden. Het wordt in ieder geval niet gevraagd, wat je mening over de kinderdoop is, want eigenlijk doet die er ook niet toe vanuit evangelisch standpunt bekeken. Dat nu immers het punt, dat de meeste evangelisch christenen geloven dat die besprenkeling er weinig toe doet en dat mensen zich moeten laten (over?)dopen. Ach ja.

Ga gewoon de Bijbel lezen in plaats van ingewikkelde vragen op dit forum deponeren.... Volgens mij hoor je alleen maar wat je wil horen. En dan heeftd e Bijbel als het goed is meer overtuigingskracht dan wij.

Dat is een belofte van God, dus dan komt het wel goed.

In de Bijbel, wordt daar geen onderscheid gemaakt tussen mensen die bezeten zijn een geestesziek? Ik dacht dat eens te hebben gelezen in een boekje over de Bijbel.

Er is niets mis met christelijke psychologen/psychiaters. Maar wel met een hoop andere. Een vriendin van me, niet gelovig, kreeg 'traumatherapie' of zo. Dat verergerde de zaak en scheen mij een occulte therapie te zijn. Een andere vriendin van me doet psychiatrie en zij praat gewoon met haar patienten over Jezus. Dus dat is supermooi.

Wat ik me alleen afvroeg, is of Jezus niet meer waarde hecht aan gebed dan aan dokters. Hij bad zelf met mensen en vertelde Zijn leerlingen dat ze hetzelfde moesten doen. Het is dus wel een táák van ons om zoeen iemand de handen op te leggen, al zijn we kleingelovig.

Het doet mij denk aan de smalle en de brede weg. Die brede weg komt niet ineens op de smalle uit - mijns inziens. Dus ja, Christus stierf wel voor iedereen - Hij deed de wil van de Vader en de wil van de Vader is dat niemand verloren gaat - maar daarmee is nog niet iedereen gered. Niemand wordt immers verplicht om een kind van God genoemd te worden. En er zullen mensen zijn die meer van de duisternis hielden, dan van het licht.

De duivel gelooft ook en die siddert.

We moeten ons dus ook bekeren. Bekeren én geloven. Voor God kiezen. Een relatie met Hem hebben. Zijn kind zijn en je zo gedragen. Een geloof dat vrucht brengt. Een geloof dat bergen verzet. Een geloof waardoor je behouden bent. Als ons geloof zo radicaal moet zijn als Jezus van ons vraagt, dan kan het geen 'ehm ik geloof het wel' of 'ik denk het' zijn, maar moet het wel een 'zeker weten' zijn. Waarom zou je anders je leven aan Christus geven?

Doet me denken aan verhalen over mensen die klopgeesten enzo horen. Allemaal van die angstaanjagende verschijnselen. We kunnen die mensen wel doorverwijzen naar de psychiater, maar zou Jezus dat hebben gedaan? Misschien is gebed door iemand die vol is van Gods Geest wel een beter idee. En weet dat God alles ten goede keert voor wie Hem liefhebben. Dus als ze tot geloof komt en van Christus gaat houden, dan komt het allemaal weer goed.

God en het kwaad hebben niets met elkaar te maken. Het kwaad werd in hem (duivel) gevonden. Het kwaad is dus iets wat gewoon ís, omdat God ons vrijlaat om tegen Hem te kiezen. En wat volgt uit die keuze, is het kwaad. Hoewel wij de dingen die God kwaad noemt, goed kunnen vinden. Daar blijkt dan ook weer uit dat we tégen God hebben gekozen.

God is niet één met alles en alles is niet één met Hem.

Nou nee hoor, als die unieke ziel niet bij God hoort is het eerder hopeloos.

HEEj ik woon in Linschoten - dat ligt dernaast Ik ken de gemeente wel, sommige van de mensen die bij ons komen kijken (www.powerkerk.nl) die komen ook wel eens bij jullie.

Liefs