Plume

Wie van gevangenschap, strijd, chaos en complexiteit naar eenvoud weet te evolueren, zal ook snel weten wat stigma betekent wanneer die eenvoud ingebed wordt binnen die gevangenis, strijd, chaos en complexiteit, wat levensbeschouwelijk misschien dan wel fascinerend kan genoemd worden maar ook mensonterend, wat op zich geen verwijt kan of mag zijn omwille van het leven zelf, maar toch, wat eenvoud vermag.   

Ik denk soms dat mensen dat stuk over die non-lineaire attractor verkeerd interpreteren of beoordelen, of serieus aan mispakken, wat me natuurlijk blijft verbazen en verwonderen omdat het zo indringend hoopvol is, zelfs vrij van ideologie, en misschien net daarom als sociaal vreemd gepercipieerd, doch waarachtig. Kortom, niet zomaar dat we hulpvragen stellen aan de GGZ, wat aan velen knaagt en vrij beschikbaar is.

Herstelonderzoek, en dat is natuurlijk slechts mijn beleving, kan je maar beter niet onderschatten waarna je expressie tracht te geven aan je diepste zielenpijn die veel verder reikt dan je egobelang. In deze zin lijkt het middels diepe introspectie dan wel mogelijk om tot resolutie te komen van ons psychische ongemak en onbehagen, tegelijk lijkt het ook toegang te verschaffen tot een aantal diepere inzichten met betrekking tot wat zich oppervlakkig manifesteert, hiermee zeggend het leven van alledag. Kortom, net omwille hiervan lijkt er ook een kloof te ontstaan tussen jezelf en de omgeving, alsof je middels herstelonderzoek dan wel verklaringen vindt voor je eigen ongemak maar in het verlengde nog veel minder begrepen wordt, ondanks die inzichten nu net betrekking hebben op de wereld waarin je leeft en amper aandacht voor bestaat. Op deze manier krijgt stigma een heel andere invulling, net zoals het idee van een paradigmashift dat gekoppeld kan worden aan kleine dingen, zoals gesuggereerd door de stellingen van Einstein die niets te maken hebben met raketwetenschap maar nu net getuigen van een eenvoud die innerlijk dan wel veel hoop opwekt maar geen uitweg vindt, door onbegrip en ongeloof, de zielenpijn op de spits drijvend, en je dacht misschien rustig even aan je herstel te werken om er beter van te worden, niet slechter. En zo leven we dan, innerlijk wetend dat de sleutel in de schuif ligt, de deur op slot, en hulpvragen die niet ontvankelijk verklaard worden, de klant gemist. Hoe dan ook, je zou zomaar kunnen beginnen denken dat een aantal E-werkers in de GGZ zich niet zomaar een beetje zorgen maken, omdat ze er wel degelijk enig maatschappelijk belang in weerspiegeld vinden, wat ethisch gezien niet mals is, verre van. Maar of dit nu de verantwoordelijkheid is van een minderheid aan psychisch kwetsbare mensen, een vraag voor lotgenoten, van harte.

Met het verstand is het eenvoudig te begrijpen, wat niet per definitie wil zeggen dat we dan ook op die manier denken. En als we dat plots wel zouden doen dan geloven we het misschien niet omdat het nu net zo eenvoudig is, zelfs belachelijk maken, krachtdadig tegenwerken om pas dan misschien te accepteren dat het zo is. Een aantal E-werkers in de GGZ weet door ervaring en bijkomend herstelonderzoek perfect wat hiermee wil gezegd worden, het enige dat ze nu nog zoeken is een plek waar ze zichzelf mogen zijn, in gedeelde smart omwille van dat waar ze elke dag bewust getuige van zijn en niet strookt met hun innerlijke waarden, normen en ethiek.

Het is ook maar een bedenking, maar stel nu dat Don Quichote strijd voerde tegen inflatoire mallemolens, zou je dan plots ook kunnen begrijpen waarom dat Sancho de Panza altijd naast hem liep? Wees voorzichtig, misschien dat herstel nog heel leuk gaat worden, niet meer dan een verwijzing naar de hoop op een fluweelzachte paradigmashift, in rust en sereniteit, nuchter en volwassen, met GGZ-expertise.

Als de denkgeest niet meer spiritueel is, wat is het dan nog wel? 

In vrijheid van denken reflecterend, het grote voordeel van kleine dingen is dat ze ook geen complexe verhandelingen vereisen om ze te communiceren en doorheen het netwerk te laten rollen, bekrachtigt door liefde en zuiverheid van intenties. Dit is een impressie van hoe een fluweelzachte paradigmashift tot een misschien onverhoopte kentering zou kunnen leiden, wat systeemwetenschappers dan ook vakkundig beschrijven, in weerwil van het doemdenken dat zo welig tiert in onze samenleving, wat minder prettig nieuws is. Maar hoe dan ook, het is een vrije keuze om hierin een actieve rol te vervullen of passief toeschouwer te zijn, zoals het paard en het water suggereert, proeven mag, geen verplichting.

Als we alle politieke en economische debatten beschouwen en dan in rekening brengen wat een aantal kwetsbare maar oprecht goedbedoelende E-werkers in de GGZ nuchter doordacht tracht te zeggen en integer hulpvragen over stelt aan GGZ-experten, dan krijgen we een glimp van de haast onbevattelijke betekenis van die kleine dingen waar een aantal mee leven mag, het innerlijke bezwarend, genegeerd, ontweken, gedenigreerd en belachelijk gemaakt wanneer hier expressie aan gegeven wordt, dan weet je ook waarom een aantal zelfmoord pleegt, maar dat wordt niet begrepen omdat het ook amper iemand interesseert, zelfs onwetend over is. Kortom, wat Einstein ons naliet betekent wel wat, en tot overmaat van ramp, het is kinderlijk eenvoudig.

Dualiteit, in de zin van het spel van goed en kwaad, laat opmerken dat er ook innerlijke dimensies zijn, een groeipotentieel dat zich doorheen het leven ontvouwt en tot inzichten leidt die in de voorgaande stadia afwezig waren en als een vorm van ontwaken gepercipieerd kunnen worden, wat door het individuele zelf op verschillende manieren kan geïnterpreteerd worden maar geen garantie biedt op acceptatie door de omgeving. Kortom, we zouden zo bij de GGZ kunnen binnen stappen om tot rust te komen en totaal onthutst buiten stappen, niet omdat mindfulness voor het individuele zelf niet verrijkend kan zijn maar nu net door de bewustwording van een verarmde wereld die ontstaan is door het buitenspel zetten van vergeten elementen, om vervolgens eenzaam en onbegrepen achter te blijven omdat je nu net de richtlijnen van de GGZ ernstig nam. Fascinerend is hier als relatief te beschouwen gezien de ethische aspecten hieraan verbonden, om niet te zeggen weerzinwekkend vanuit menselijk standpunt. En ja, hoe dan verder, je kan immers moeilijk verwachten dat een aantal E-werkers in de GGZ bij machte zouden kunnen zijn om experten hiervan te overtuigen, een stelling die pas begrepen kan worden wanneer we naar de impact van die vergeten elementen gaan kijken, wat simultaan mindfulness toch iets minder romantisch doet lijken, ondanks zo verbindend en hoopvol. Hoe zeg je, overweldigend?

In het begrip biflatie vonden ze nuchter doordacht een neutraliserende katalysator die strijdende partijen tot verzoening kon brengen en hiermee dan ook een fluweelzachte paradigmashift mogelijk maken, het technische luik konden ze hiermee dan ook afronden maar onmogelijk realiseerbaar zonder co-creatieve samenwerking op beleidsniveau, ver voorbij aan de verantwoordelijkheid van E-werkers in de GGZ. Het hoogst haalbare was hierover in alle integriteit hulpvragen stellen aan GGZ-experten, wat om redenen die ze nu net wilden aantonen paradoxaal genoeg niet gelukt is, maar wel veel vermeende stoornissen in een ander daglicht plaatsten. De gekoesterde hoop op een vreedzame en verbindende doorbraak werd hierdoor onbewust op een zijspoor gezet, naar het innerlijke verdrongen om zodoende te transformeren naar een gevoel van onmacht, depressie, verdriet, stigma, hartenpijn, eenzaamheid en de ontwikkeling van suïcidaal gedachtegoed. En wat ze ook probeerden, er kon geen aandacht voor gevonden worden, in verbijstering en verschrikking voor wat nog komen ging maar door de omgeving niet begrepen werd, zelfs weggelachen, gedenigreerd, ontweken en ondermijnd op manieren die slechts door onwetendheid verklaard konden worden, wat geen verwijt kon zijn. Als een hoopvolle droom die stuk geslagen werd, ondanks het aangeboden potentieel dat op zichzelf niet verdween, maar om verschillende redenen telkens opnieuw aan de aandacht ontglipte.

Vergis je maar liever niet wanneer je met religieuze mensen te doen krijgt, de vraag komt namelijk van voorbij tijd en ruimte. Of begrijp je dat niet? 

Tussen een wegbeschrijving en de weg bewandelen zit toch wel een hemelsbreed verschil, in het verlengde krijg je misschien iets te zien dat amper geloofwaardig is waarover je dan in alle integriteit en bedachtzaamheid hulpvragen kan stellen maar als even ongeloofwaardig ontvangen wordt, op zichzelf begrijpelijk maar ook het onbewuste stigma voedend. Vanaf dat moment wordt het misschien hopen nog ergens bondgenoten te vinden, wat zeldzaam is, dan wel authentiek.

Omdenken is op zich niet eens zo moeilijk, het is alleen even wennen aan wat je dan te zien krijgt, het contrast van die orde dat we beter maar niet onderschatten en een nieuwe GGZ meer dan wenselijk maakt. Maar ook hier, het is een vrije keuze, en met voor wie ze maakt het lastige probleem dat we maar alleen deze planeet hebben om samen op te leven. M’n 3D-printer heb ik in ieder geval al teruggebracht, heb er een 3D-printer mee geprint, zo heb ik m’n geld terug.

Eenvoud is voor een aantal redelijk simpel, als je geld vernietigt omdat het de markten zou kunnen verstoren, om vervolgens heel complex te doen omdat je geen idee hebt over hoe we nu die torenhoge schuldenbergen kunnen oplossen, is dat gewoon dom. Een aantal E-werkers in de GGZ is dan ook veel te simpel voor deze wereld, maar dat zal een afwijking zijn, ongepast.

Vreemd, dood wil in esoterische zin blijkbaar niet zeggen niet levend maar immuun of als slapend, als leven in duisternis dat gevoed wordt macht, geld en materieel gewin zoals speltheoretisch begrepen kan worden binnen het vigerende zero-sumspel waarbinnen diverse epistemologische obstakels als spelbrekers fungeren om tot een sociaal duurzame doorbraak te komen. Binnen deze toxische omgeving kunnen we dan ontwaken met neveneffecten die logischerwijs ook als een schok ervaren kunnen worden, en zelfs op manieren geïnterpreteerd worden die nog meer vijandigheid in de hand werken, bovenop de sowieso al conflictueuze interacties zoals eigen aan deze setup. Niet moeilijk dat E-werkers in de GGZ geen gehoor vinden bij tal van GGZ-experten, bijna als zeggend dat stigma de normaal is, zij het door onwetendheid, en daarmee ook ontwijking, vereenzaming en marginalisering, als een continu gegeven in stand gehouden. Maar toch succes, het is dus veel eenvoudiger dan we misschien willen denken, als we daartoe al bereid zijn tenminste, geen garantie.

We weten wel waar je naartoe wil, geen probleem. Of denk je dat we blind zijn? Wanneer ga je nu eindelijk eens een grote jongen worden? 
Ik denk niet dat het wijs is, wanneer we spreken over een paradigmashift, om enkel te verankeren aan het duale schone zonder z’n tegenpool ook te belichten, niet om angst aan te jagen maar als een vorm van congruentie om hier gepast op te reageren in de richting van een fluweelzacht scenario. In het andere geval valt er straks misschien een bom op de ashram, en we wisten van niets, wat belachelijk zou zijn, en uitermate pijnlijk. Andere meningen of visies zijn welkom, zodat we de boeken van nobele wetenschappers kunnen aanpassen, die niet gehoord worden.

Ik liep vroeger altijd met een filmscenario in m’n hoofd maar heb er nooit de nodige subsidies voor kunnen vinden, verdacht veel lijkend op wat er vandaag in de samenleving gebeurt, maar dan zonder projector en gratis.

Zijn en zijnden, door toevoeging en de cognitieve elaboratie van informatie, was het gisteren al in orde, wat velen ontgaat. 

Misschien, en dat hopen we ten zeerste, dat men straks pas gaat beseffen waar het om gaat, wat natuurlijk zelden lukt door in de lucht te blijven staren. 

Onwaarschijnlijk is het, hoe dat mensen zoiets kunnen volhouden, lukt misschien beter door het zelfbedrog in stand te houden. 

Denk dat hij gaan vluchten is, het is sowieso een onderwerp dat niet besproken mag worden omdat het anders zou kunnen opvallen, maar het is wel interessant om zien hoe dat zich alweer ogenblikkelijk manifesteerde. Begrijp jij eigenlijk waarom dit een christelijk forum is? 
Altijd interessant gevonden, wie de wereld wil redden, start beter eerst bij zichzelf. Pas hierna wordt het maar al te vaak dubieus, de boekjes hierover zo verwarrend dat psychisch ongemak bijna als onvermijdelijk kan gezien worden. Als reactie hierop klampen we misschien angstig vast aan het bekende, om vervolgens te verklaren dat de wereld niet gered kan worden, waarmee het denken daarover dan ook beperkt wordt, gevoed door een economie die a priori al gestoeld is op beperkte rationaliteit, maar toch succes.

Nu je leven weer op orde krijgen, ik hoop dat je eindelijk gelukkig gaat worden en de.liefde gaat vinden, de rest van je leven gefrustreerd blijven is ook niks. Als persoon ga je daar niet beter van worden.

Zijn laat zich opmerken in verscheidenheid waardoor de antwoorden onmogelijk begrepen kunnen worden door versteende manifestaties die zich geen idee kunnen vormen over de woelige overgangsfase naar de verbindende zijnsniveaus, ontwikkeling wordt dan als stoornis gezien vanuit de toxische omgeving waarin men nog onwetend gevangen zit, maar wel denkt dat iedereen blind is, waardoor het des te lachwekkender wordt, en pijnlijk voor wie het elke dag beleven moet. Zo heel moeilijk is het dus om dat verband te leggen, hopend dat je weer niet mensen in de val weet te lokken vanuit de netelige positie waarin je je bevindt. 

Misschien dat het straks voorlezen wordt uit het grote kosmische blunderboek, verhalen over de magie van het verdampende geld dat gerecycleerd werd door geld te genereren uit de reeds bestaande geldhoeveelheid en mensen die dachten dat het om een wonder ging, maar eigenlijk was het gewoon een kwestie van logisch boerenverstand, wat GGZ-experten maar niet konden begrijpen in het jaar 2020. Maar het gaat niet om geld, zoveel was wel duidelijk, van harte.

De vraag stelt zich al lang niet meer of er oplossingen zijn, de vraag stelt zich waarom ze telkens opnieuw naar de zwijgspiraal verdwijnen, zelfs onbewust. De verdachtmakingen gaan vervolgens in alle richtingen, niet op het niveau van een aantal kwetsbare E-werkers in de GGZ die het in deze wereld moeilijk leven vinden, maar op het hoogste niveau. En wat op het hoogste niveau speelt, speelt ook op het laagste niveau, wat systeemtechnisch gewoon logisch is maar niettemin een zaak voor de GGZ omdat naar onze bescheiden mening een en ander te maken heeft met pro- en retroactieve inhibitie, moeilijke termen die naar vergeten en herinneren verwijzen. En dan komt de hamvraag, hoe kunnen we ons iets herinneren dat we vergeten zijn, als we niet eens weten wat we vergeten zijn, enig idee? Maar verder is er weinig aan de hand, E-werkers in de GGZ zijn tenslotte ook maar achterlijke mensen die volstrekt overbodig zijn in deze wereld, je kent ze wel, die met hun rode neus, ze hebben vaak binnenpretjes die ze noodgedwongen alsmaar mogen verdringen en psychisch dan ook zwaar onder lijden, over hoe het had kunnen zijn, hoopvol. Nee, geloof niets zomaar, we stellen er dan ook integer en vreedzaam hulpvragen over, omdat we het niet op ons geweten willen hebben hier niets over gezegd te hebben, uit morele overweging, zomaar.