Miriam

@Mullog Nee.

Zoals ik in mijn eerste bericht al aangaf: meningen, adviezen, bot commentaar, allemaal welkom. Dat meende ik. Dus ik ben blij met alle commentaar. Ook met dat van @Bonjour omdat ik herken wat er gezegd wordt. Ik ben het niet overal mee eens, maar dat hoeft ook niet. Het ging erom dat ik wilde weten hoe andere mensen hierover denken en ik krijg meer dan genoeg reacties om daar een beeld van te krijgen.

Wat ik bedoelde met dat ik op een christelijk forum post i.p.v. bijvoorbeeld Freethinker, is omdat ik vooral op zoek was naar mensen die dit probleem vanuit het oogpunt zouden bekijken dat ik ook heb. Een atheïst (om maar even wat te noemen) zal het probleem dat ik heb, op een totaal andere manier tegemoet treden dan iemand die hetzelfde gelooft als ik. (Denk ik. Mijn mening. Ik kan me natuurlijk vergissen, dat zullen we nooit weten, maar daarom heb ik hier gepost.) En nogmaals ik vind het fijn dat zoveel mensen de moeite nemen er iets op te antwoorden.

@Dat beloof ikIk begrijp dat het kan overkomen alsof ik nogal tegenstrijdige dingen zeg. Enerzijds is dat ook wel zo denk ik. Ik balanceer namelijk op de rand van beëindigen of niet beëindigen, en dat maakt dingen vaag, omdat ik ergens wil dat alles goed komt. Echter is de opmerking God is liefde en vergeeft, God is rechtvaardig en veroordeelt, totaal niet tegenstrijdig. Dat gaat hand in hand samen. Zoals ik het zie is God inderdaad goed, en liefde, en genade en vergeving. Maar dat is slechts één kant van een munt. De andere kant is rechtvaardig, veroordeelt en verafschuwt zonde. Het één kan niet zonder het ander. Daar wordt tegenwoordig nogal eens aan voorbij gegaan, maargoed, dat is weer een andere discussie.
Ik vraag me nog af, wat heeft het hebben van een samenlevingscontract te maken met dit hele verhaal? Het klopt inderdaad dat we allebei jong waren toen we gingen samenwonen, maar bepaald onbezonnen zou ik het niet willen noemen. En om antwoord te geven op je vraag; nee, we hebben geen samenlevingscontract. Zelfs als mijn vriend dat zou willen (en dat wil hij niet) zou ík het niet willen. Ik zie vrij weinig in een contract op te laten stellen waarbij het - buiten de gebruikelijke puntjes -totaal mening gebonden is wat je erin laat opnemen.
Ik zie mijn relatie niet als een onderneming of een overeenkomst die even in een contract kan worden vastgelegd zodat het allemaal extra makkelijk is om te zien wat van wie is en hoe het allemaal zo gemakkelijk mogelijk gemaakt kan worden om weer van elkaar af te komen.
De enige - voor mij - acceptabele overeenkomst, is een huwelijksovereenkomst voor zowel de wet als voor God. Ik wil dat mijn vriend mij belooft voor mij te zorgen, wat er ook gebeurt, en ik wil datzelfde aan hem beloven. Ik wil zijn naam aannemen en daarmee aan de hele wereld laten zien dat ik bij hem hoor en boven alles, wil ik dat voor God beloven. (hier zijn dus wel lange gesprekken over geweest. Ik zit niet zomaar wat te zwetsen, hij is het er semi-mee eens om in de kerk te trouwen, mocht het zover komen. Al twijfelt hij nog wel over hoe hij het wil aanpakken, want hij wil best aan mij beloven dat hij voor me zal zorgen, bladiebla, maar niet aan God. Maar goed, daar zijn honderdduizend mogelijkheden in. Mijn schoonzus en zwager hebben ook een gelovig - niet gelovige relatie en die zijn 12 1/2 jaar geleden ook in de kerk getrouwd, op een beetje een bijzondere manier.) Maar goed, ik dwaal af.

@Lobke Inderdaad is het niet zo dat als ik ´s werelds grootste rampen voorbij zie komen en er zijn een aantal overlevenden, dat ik dan de Heer op mijn blote knieën dank voor de tien die het zogezegd overleefd zouden hebben. (al zou daar in wezen ook niets mis mee zijn). Ik acht de kans waarschijnlijker dat ik uit mijn stekker ga en met open mond en afgrijzen zit te kijken naar al die ellende.

Want @Bonjour, christen zijn, betekent niet dat je geen mens bent. En dat schijnt nogal een knelpunt te zijn. Ik ben niet anders dan jij, en mijn vriend kan me er echt helemaal nooit van beschuldigen dat ik vroom tegen hem aan zit te leuteren terwijl ik weet dat hij er totaal geen boodschap aan heeft. Dat kan ik met honderd procent zekerheid zeggen. (Dat wilde ik even kwijt, maar ik begrijp je punt. Het punt heeft niets met vroom geleuter op zich te maken, maar meer met het feit dat er weinig voor nodig is om de bom te laten barsten tussen twee mensen die ergens totáál verschillend over denken, correct?)

@Hermanos Wat goed dat dat al zolang werkt! Hoe hebben jullie de verschillende denkwijzen dan toegepast in je dagelijks leven? Om maar even iets te noemen, hebben jullie kinderen? Hoe zijn die opgevoed? Naar de kerk, christelijke school, bidden voor het eten etc.?

'Het geloof' is in principe heel eenvoudig. Ik geloof dat Jezus, geboren uit de maagd Maria, naar de wereld is gekomen, voor onze zonden aan het kruis is gestorven en na drie dagen weer is opgestaan.

Is het ook gemakkelijk? Nee, verre van. Maar eenvoudig en gemakkelijk zijn ook twee verschillende dingen. Ik geloof dat God een God van liefde is, die de gruwelijkste dingen kan vergeven als je oprecht berouw toont en om die vergeving vraagt. Maar ik geloof iok in een God van rechtvaardigheid. Een God die veroordeelt wat verkeerd is. En wat ik nu doe, is moedwillig iets zoals het niet is bedoeld. En zoals in Jacobus 4:17 staat aangegeven: als iemand wéét hoe het hoort, maar hij handelt er niet naar, dan zondigt hij.

Dus, met andere woorden. Ik woon al langere tijd samen en toen ik die stap nam, stond mijn hele geloofsleven op zo'n laag pitje, dat ikcalles recht kletste wat krom was. En ja, ik vind het krom. Samenwonen is (naar Bijbelse opvattingen) niet hoe God het samenzijn van een man en vrouw heeft bedoeld. Er staat niet voor niets dat een man zijn familie verlaat en zijn vrouw aanhangt en dat ze elkaar trouw beloven. Nergens staat, ze gingen voor het gemak samenwonen en zouden wel zien waar het schip strandde (of waar het in het gunstigste geval zou blijven varen).

In 1 Korinthiërs 7:13-15 naar ik meen, staat dat als een vrouw met een ongelovige man is, en hij wil bij haar blijven, zij hem niet mag verlaten, want door haar, hoort hij bij God.

Ik probeer je niet te slachten met Bijbelteksten, maar ik probeer aan te geven dat ik dingen niet zeg of denk, omdat het zo hoort, maar omdat ik het onderzoek en ermee worstel. ( ik kan me overigens heel goed voorstellen hoe jij nu met kromme tenen leest dat ik die teksten uit een boek van duizenden jaren oud, voor waar aanneem, maar ik ben niet één of ander naïef meisje, die niets van de wereld weet dan alleen de bijbelbelt en haar kerkclubje. 

Het punt is, dat zelfs al worstel ik nu met het probleem dat ik hierboven uit de doeken heb gedaan, is niet alleen dat hij niet gelooft. Het probleem ligt grotendeels bij mijzelf omdat ik zie hoe ik leef en daar niet blij mee ben.

Dus ga ik nu zeggen: o, ik heb een paar straten verderop een huis gehuurd, want ik wil nog wel bij je zijn, maar tot aan een eventueel huwelijk, moet het maar op deze manier. Nee. Dat lijkt me niet haalbaar en daarbij oneindig hypocriet, aangezien ik nu al zo heb geleefd en dat tot voor kort allemaal prima vond. Als ik dacht dat hij moeilijk deed over het geloof in het algemeen, wacht dan maar af tot ik die verhuizing aankondig. Dus nee, dat wil ik niet. Maar op deze manier door wil ik ook niet. En zoals ik net al zei over de korinthiërsbrief. Stel je voor dat het de bedoeling is dat ik bij mijn vriend ben en dat ik hem dan laat stikken. Hoe is dat christelijke naastenliefde. Kijk als de relatie nou helemaal opgebrand was, tja, dan was het een goede stap, veronderstel ik, maar dat is niet het geval.

Ik zit er alleen wel mee, en ik heb geen idee hoe ik het miet oplossen, vandaar dat ik hier heb gepost om te zien hoe anderen erover denken.

@Bonjour Bedankt voor je input. Het is fijn dat je reageert vanuit een nader oogpunt, want wat je zegt komt dicht in de buurt van wat mijn vriend denk ik ook vindt. Je hebt helemaal gelijk. Ik weet weinig tot niets over atheïsten en hun denkwijze, dat geef ik onmiddellijk toe. Je hebt ook gelijk als je zegt dat je het idee zou hebben je vrouw te verliezen aan een fabeltje. Dat zijn namelijk ook bijna de exacte woorden van mijn vriend.  Hij is iemand die graag de controle over dingen heeft en God is hier een tegenstander die hij niet kent en niet kan plaatsen. Dát is wat het lastig maakt, want het gemis aan controle probeert hij volgens mij (dat denk ik... ik weet natuurlijk niet precies wat hij denkt) te compenseren door er maar zo neerbuigend mogelijk over te doen. Ik wil wel even kwijt dat de kerk zich hier nergens mee bemoeit, want sinds ik naar de randstad ben verhuisd een aantal jaren geleden ben ik geen lid meer geweest van welke kerk dan ook, en ben ik jaren niet naar diensten gegaan. De motivatie/verandering die nu plaatsvindt is intrinsiek. Verder plaats ik mijn dilemma inderdaad op een christelijke site omdat ik de mening wil van mensen die begrijpen wat dat dilemma inhoudt, op een ander niveau dan 'het gaat niet zo best', brei er een eind aan.

@Dat beloof ik Ik bekijk het wel zeker ook vanuit zijn standpunt. Maar ik hoop (vraag me af) dat het mogelijk is om verschillend te zijn en dan toch nog respect voor elkaar te hebben. Ik begrijp dat hij eraan zou moeten wennen dat ik anders ben dan eerst, maar hij wist dat ik gelovig was toen we elkaar ontmoetten. Toen heb ik er jaren niets mee gedaan, en nu meldde ik dat ik weer naar de kerk zou willen gaan. Hij keek me verbaasd aan en zei: 'huh? Is dat nog niet over dan?' In zoverre heeft hij dus een idee van het geloof en hij weigert ook pertinent zich in te lezen of zich te verdiepen in wat het geloof precies is. Hij lijkt te denken dat het een soort aandoening is, en als je maar lang genoeg wacht, zal het uiteindelijk vanzelf wel weer overgaan.

En voordat deze discussie uit de hand looot omdat mensen denken dat ik mij ook niet inlees in wat hij vindt; dat klopt. Omdat hij zélf geen idee heeft van wat hij vindt. Het enige wat voor hem duidelijk is, is dat God niet bestaat. Dus als ik probeer uit te vissen hoe hij precies over de dingen denkt, krijg ik een vaag antwoord dat totaal geen hout snijdt zoals: weet ik niet, maar doe gewoon normaal in plaats van dat extremistische.

Hallo,

Ik ben pas net nieuw op dit forum, en het zou kunnen dat ik gewoon niet goed heb gezocht en dat dit topic al bestaat, maar ik kon het niet vinden.
Wellicht dat iemand dit leest die mij kan helpen, of me in ieder geval advies kan geven, want ik weet echt niet wat ik nu moet doen.

Het zit zo, sinds vijf jaar heb ik een vriend. We hadden de laatste tijd vaak ruzie, maar sinds we beter communiceren gaat het eigenlijk weer steeds beter. We genieten van elkaar en hebben lol samen.
Ik ben christelijk opgevoed en heb mijn geloof altijd bij me gehad, tot ik ging studeren. Toen begon het een beetje te verwateren. Toen ik mijn vriend dus ook leerde kennen, was ik totaal niet met het geloof bezig. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er nooit aan getwijfeld of God wel bestond, ik deed er gewoon helemaal niets mee en dopte mijn eigen boontjes wel.
Mijn vriend en ik zijn gaan samenwonen en wonen nu al bijna drie jaar samen.
Sinds kort (lees: een maand of drie) heb ik ineens enorm de behoefte aan God in mijn leven. 
En eigenlijk sinds die behoefte er is en ik ernaar probeer te leven (wat dus eigenlijk in beginsel al niet gaat omdat ik als ongetrouwde vrouw samenwoon), probeert mijn vriend er zo rot mogelijk over te doen om zo te bewerkstelligen dat ik uiteindelijk zal denken: ach laat ook maar. Zo belangrijk vind ik het ook weer niet.

Als ik Bijbel lees heeft hij het over 'die tyfusbijbel' of 'dat kutboekie' en hij is enorm denigrerend over alles en iedereen dat met het geloof te maken heeft.
Ik ben zo moe van het verdedigen en het vechten tegen zijn atheïstische pijlen, dat ik op het punt sta om de handdoek maar in de ring te gooien, maar vijf jaar is (in mijn ogen) enorm lang.
We hebben onlangs een goed gesprek gehad en daarin heb ik hem laten weten hoe erg hij mij kwetst als hij (expres lijkt het wel) vloekt en me naar beneden haalt en alles bestempelt als onzin en hypocriet.
Hij weigerde te beloven dat niet meer te doen en vond dat ik het maar gewoon genoeg moest vinden dat hij 'zijn best zou doen'.
Dat is het natuurlijk niet, en nu hij weet dat ik het naar vindt als hij zo vloekt gebruikt hij het als wapen. Als hij me wil irriteren (wat helaas nogal eens voorkomt) gooit hij er de ene, zo heftig mogelijke, krachtterm na de andere uit.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet totaal blind. Ik begrijp dat ik ook verantwoordelijk ben voor hoe het nu gaat. Hij heeft voor de ene mij getekend (figuurlijk gesproken) en nu heeft hij de andere mij. De mij die ineens een kerk wil zoeken en daar zoveel mogelijk zondagmorgens wil doorbrengen. 
De ellende is helemaal compleet omdat ik onregelmatig werk. Dat houdt in dat ik maar twee weekenden in de maand vrij ben en als ik dan die vrije zondagochtend naar de kerk wil, ontstaat een enorme strijd, omdat hij wil dat ik 'gezellig' thuis blijf en gewoon een rustig weekendje met hem samen beleef.

Lieve help wat een verhaal. Ik weet niet eens of ik dit wel wil delen. Maar ik zit er zo ongelofelijk mee. 
Daarbij komt ook nog dat we in de randstad wonen (waar ik ook werk) en dat mijn familie en vrienden zich op een uur rijden afstand bevinden.
Dat is geen ramp. En al helemáál geen reden om een relatie aan te houden als die betreffende relatie niet meer te redden blijkt, maar toch. Het is een praktisch punt waar ik mijn hoofd over blijf breken; als ik wegga, zal ik ergens woonruimte moeten vinden en ik voel er weinig voor om in mijn eentje in zo'n grote stad te wonen zonder familie, vrienden of bekenden.
De enige familie en vrienden die ik hier heb, zijn die van hem. Best triest eigenlijk nu ik er eens goed over nadenk.
Mocht ik dus besluiten te verhuizen, dan zou ik in het dorp van mijn ouders willen gaan wonen, maar dan zou ik iedere dag een uur heen en een uur terug naar mijn werk moeten.

*Zucht* 

Ik vind het zo erg dat het misschien op deze manier moet eindigen, maar ik zie niet in hoe het beter moet worden.
Mijn vriend is namelijk niet 'niet gelovig'. Hij is fel gekant tegen alles wat met het geloof te maken heeft. En of ik nu bewust of onbewust mijn ogen heb gesloten voor dat feit, nu zijn ze meer dan open en wat ik zie, vind ik niet fijn. Hij is honderd procent atheïst. Hij gelooft helemaal nergens in. Alleen in de wetenschap. En dat zijn feiten, dus geen geloof.
Ik denk erover, bid erover, praat erover (niet echt, maar een beetje), maar tot nu toe heb ik nog steeds geen idee wat nu het beste is.
Afgezien van het geloofsverhaal, passen we namelijk erg goed bij elkaar. Maar ik ben het zat om naar beneden gehaald te worden en te worden behandeld alsof ik een achterlijk kind ben, in plaats van een volwassen vrouw. (25... volwassen-achtig).

Het is misschien een wat warrig verhaal, maar ik hoop dat iemand er iets zinnigs over te melden heeft.

Meningen, adviezen, bot commentaar, allemaal welkom.

Dankjewel,

Miriam