Jan M.

Niet bij iedereen werkt het gelijk.
En als we het dan tegen de zoon hebben, zou ik zeggen @Jan M.: ga met je vader in overleg, zeg je dat zijn geloof respecteert, en dat je graag wat eigen keuzes wilt maken en dat je graag zijn vertrouwen wilt en dat je dat vertrouwen niet wilt beschamen.
 

Interessante casus.
Ten eerste: als je 16 bent zijn er best al wel een hoop zaken waarin je zelf beslist. Ik neem aan dat je deze beslissingen baseert op argumenten, je gaat immers niet 'zomaar iets beslissen zonder reden'.
Als zoon wordt je nu geconfronteerd met een mening van je vader: hij vindt het niet goed dat je op zondag naar comic-con gaat.
Je geeft aan dat je vader daar geen duidelijke reden voor heeft.
Als je die zelf ook niet hebt, zou ik gewoon op zondag ook naar comic-con gaan.
Ten tweede: Respect is een veel gehoord woord hier, en respect werkt 2 kanten op.
Als je opgroeit als zoon komen er momenten waarop je eigen beslissingen gaat nemen die soms anders zijn dan die van je vader.
Als vader kijk je anders tegen dergelijke momenten aan, dan als zoon.
Als zoon toon je respect voor je vader, door diens mening aan te horen, daarop te reageren en mee te nemen in je afweging.
Als vader toon je respect door beslissingen weliswaar te bespreken, maar wel aan je zoon over te laten.
Dit proces gaat nooit zonder aanvaringen, want ieder mens is anders.
Als je na afloop maar wel met elkaar de zaak kunt bespreken, zodat je beiden daar van kan leren.
Veel plezier in Utrecht!
 

En iets doen of niet doen uit liefde en respect voor je vader, zou dat je vader niet ontzettend blij en trots maken? Daar ga je je hele verdere leven profijt van hebben. Zelf trok ik me er op jouw leeftijd weinig van aan en ik was op m'n zestiende al het huis uit. Dus heb ik eigenlijk geen recht van spreken. Achteraf gezien had ik hem veel leed en zorgen kunnen besparen. Ik heb hem veel onnodig verdriet gedaan en kan dat nooit meer goedmaken, omdat hij er niet meer is.

Sommigen zullen eeuwig leven, en sommigen zullen eeuwig sterven. Dat klinkt belachelijk.
Dat is waarom zij die eeuwig leven hebben,
van alles zullen doen om te communiceren aan zij die eeuwig sterven,
dat er een eeuwig leven bestaat.
Kenmerk van het eeuwige leven:
1. Er bestaat een God;
2. Die is aanspreekbaar;
3. En die is voor je te winnen;
4. en bereid om jou iets heerlijkers te geven, dan waaraan je even mag proeven in dit leven.
Jou ouders hebben jou, en jij hebt vrienden. Stel dat alleen je vader gelooft.
Hoe communiceert jouw vader dan aan jou en via jou aan jouw vrienden en via jouw vrienden die niet geloven aan hun omgeving,
dat hij het eeuwige leven heeft, en dat ook aan jou mag geven?
Hij zal dingen doen. Mijlpalen zetten. Richting geven.
Goede diengen promoten en geode wetten stellen.
Maar niets van dat alles zal kunnen beiden wat hij heeft, namelijk het geloof zelf.
Dat geloof dat treft en dat valt en dat raakt en dat gaat buiten regels om.
je vader is machteloos; want hoe groot moet zijn geloof zijn, dat het jou ook raakt?
Hoezeer moet hij moeder Theresa zijn om je hart te bereiken?
Hoeveel vrede moet hij op aarde brengen zodat jij graag in zijn spoor volgt?
Hij is machteloos en overgeleverd aan Gods genade voor hem,
of iets daarvan ook jou ten deel zal vallen.
En daarom geeft hij zijn leven over aan de richtlijnen van de leer/schrift/kerk,
In de hoop dat het geheel jou ook bereikt,
Maar met het diepere doel dat jouw ziel en de zielen met wie jij optrekt,
iets van dat heerlijke losgekoppelde van deze aarde meekrijgen.
Jouw zondagsheiliging koppelt je los van deze aarde.
Doe er wat mee, tot eer van je ouders,
om te voorkomen dat het goede daarvan,
tot een smaad en aanklacht wordt voor het geloof
en de heilige naam die ermee is verbonden.
En als jij het alleen al doet tot eer van je ouders,
Is het daarin ook tot eer van God,
en tot een heilige koppeling met je ouders.
Val ze die dag maar "lastig" en beproef ze daarin op hun vruchten van hun geloof,
tot jouw lering en tot jouw behoud.
 
 

Naast de goede post van Gaitema is de kwestie eigenlijk vrij eenvoudig. Aangezien je nog bij je pa en ma thuis woont (gezien je leeftijd ga ik daar althans van uit), val je dus ook onder hun verantwoordelijkheid. Dat betekent dat je dit soort dingen inderdaad met hen moet overleggen en zij uiteindelijk het laatste woord hebben.
Je kunt dus je vader zelf hier respectvol vragen over stellen over waarom hij het niet goed vindt, maar zult je dan wel moeten neerleggen bij zijn antwoorden. Als hij na het gesprek met jou nog steeds niet wil dat je op zondag naar die conventie gaat, dan betekent dat voor jou dat je op zondag dus niet gaat.
Zodra je op jezelf woont, kun je tot op zekere hoogte je eigen huisregels opstellen en los van je ouders je geloofsbeleving verder ontwikkelen. Maar tot die tijd heb je rekening te houden met hun wensen en afspraken, ook als je het er zelf niet altijd mee eens zult zijn.