TTC

Wij kunnen niets, is dat nu net het punt van die parels voor de zwijnen niet? En erger, soms worden die parels zelfs gebruikt voor de allerlaagste doeleinden, komt allemaal aan bod bij systematische theologie. Zeer ernstige bezigheid is het, niet altijd even prettig wat je dan te zien krijgt. 

Interessant misschien, kwantumdenkers hebben een verhoogd gevoel voor drama en emotie door hun aparte kijk op de samenleving. Het ijveren voor een fluweelzachte paradigmashift is hier niet vreemd aan zoals gesuggereerd wil worden door het AB-perspectief, het potentieel dat een ethische upgrade impliceert maar zonder garantie op succes. Soms zijn ze quasi onnavolgbaar omdat ze met sprekend gemak hoppen tussen de twee paradigma’s, wat wordt mogelijk gemaakt door de integratie van derde orde impulsen. In metaforische zin zaadjes die parels zijn geworden en vrij gedeeld worden, dat wat de nieuwe GGZ faciliteert middels allerhande initiatieven. Maar wees voorzichtig, het zou immers ook kunnen dat je heel eenzaam wordt, machteloos met angst, zorg en weerzin het hedendaagse wereldtoneel beschouwend. Veel hoop, als liefde mag gedijen.

Een pionier is iemand die als een van de eersten een bepaald gebied betreedt, zodat hij daar zijn weg moet vinden zonder gebruik te kunnen maken van de ervaring van anderen. Kenmerkend voor het werk van een pionier zijn de ontberingen die men ondergaat en de grote inspanning die men zich moet getroosten omdat allerlei voorzieningen nog ontbreken. 

Wat je hier eigenlijk stelt is dat God een abnormale wereld heeft geschapen, en hij zag dat het goed was. Fascinerend, niet? 

Hetzelfde kunnen we ook omzetten in zeer praktische oefeningen, zodat iedereen beter kan begrijpen waar het nu precies over gaat. Het poëtische transformeert op die manier naar het ethische, wat veel minder leuk is voor een aantal die hierover nog nooit heeft nagedacht. De variaties aan reacties zijn echter van die orde dat het poëtische helemaal niet poëtisch bedoeld is, het geeft een impressie van de verwarring waarin mensen leven. 

Het klimmer- en dalerperspectief heb ik altijd bijzonder gevonden, zoals Ken Wilber het zo voortreffelijk weet te verwoorden. Maar op dat moment zijn we al aan het wroeten in het schizoïde spectrum dat veronderstelt de toxische omgeving overstegen te hebben. Anders gezegd, enerzijds is het aantal dialoogpartners al tot een minimum herleid, anderzijds is de verwarring dermate groots dat het amper mogelijk is om nog van een dialoog te spreken zonder dat de verschillende percepties en groeifasen door elkaar heen gehaald worden. Het dalende pad veronderstelt dat het zelf al eens geklommen is maar de klimmer herkent de daler niet, de daler wil dan misschien wel helpen maar het wordt niet begrepen waardoor de daler uitgesloten wordt, die nu net al een stapje verder is geraakt en een aantal obstakels achter zich heeft kunnen laten. En dat gaan we dan proberen uit te leggen aan iemand die op zich al angstig is om zich sowieso in deze domeinen te begeven, wat begrijpelijk is vanuit het standpunt van de daler maar onbegrijpelijk uit hoofde van de klimmer die zich nog niet bewust is van wat nu het pragmatische nut is van dit alles. Kortom, het is normaal dat weinig mensen dat begrijpen, en het wordt er echt niet beter op wanneer interferentie je geest elke dag verstoort en in vertwijfeling brengt, tot je dit alles in de gaten krijgt en nog slechts machteloos mag toekijken, als een dwaas die gewoon iets eenvoudigs wou zeggen over optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, over iets dat een kind van zes ook wel begrijpen kan.

Herstel leidt tot verlichting in die zin dat de verduistering steeds transparanter wordt en het ongeloof getart wordt, om vervolgens gekaapt te worden door interpretaties die slechts het duister bekrachtigen en de beoogde verheldering uitsluiten. Op deze maner leidt herstel tot een zwaar moreel dilemma, dat wat zich tussen weten en begrijpen gaandeweg ontvouwt, als een wereld die strijdt tegen problemen die al opgelost zijn. Parels voor de zwijnen krijgt hierdoor niet enkel een metaforische betekenis maar ook een concreet operationele, wat inzichtelijk kan gemaakt worden door gebruik te maken van onze kinderlijke creativiteit, en ook niet meer dan dat.

Ja, die hand heeft dat allemaal in woorden omgezet, en maar naar de hemel kijken. Echt, onwaarschijnlijk is het, maar we zijn niet blind. 

Omdat gezondmaking van de hele spiraal afhankelijk is van het toelaten van impulsen die op lagere niveaus van toepassing zijn. Je doet net of je hebt nog nooit een boek gelezen, maar toch alles verdringen wat daarop betrekking heeft.

Wellicht mogen we nooit kennis nemen van de hogere dimensies waardoor we ook geen zicht kunnen krijgen op de overkoepelende waarheden die in de lagere bestaansgolven hun neutraliserende werking kunnen hebben, finaal onwetend dat wat beklaagd wordt bekrachtigend. Het tragische lot der mensheid, niet zien wat voor iedereen vrij beschikbaar is maar de duisternis vullend met analyses die geenszins enige verheldering laten vermoeden, nu niet en morgen niet. 

Communicatie, of therapeutische gesprekken in algemene zin, verloopt tussen minstens twee personen, iedereen begrijpt dit. Het mag hierbinnen verondersteld worden dat het probleem of het thema van de klant centraal komt te staan, ook dat is begrijpelijk. Echter, in sommige gevallen kan de inhoud van de klant de therapeut overweldigen en niet andersom, op dat moment worden in principe de rollen omgedraaid waarbij valt af te wachten of de therapeut ook bereid is dezelfde inhoud te integreren, wat misschien geen sinecure is. Dit zijn uitermate heikele kwesties aangezien de klant ook de reflectie kan maken die veel verder reiken dan hem of haarzelf, namelijk naar al zijn/haar lotgenoten die in soortgelijke situaties belanden en misschien nog geen kennis of inzicht hebben in deze dynamismen. Ja, en wie heeft er dan gelijk? Nee, empathisch vermogen is niet altijd een pretje, het wordt dan misschien afschermen en in een hoekje wegkruipen, en andere gevoelens ontwikkelen die tot het definitieve failliet kunnen leiden, inhoudelijk onbegrepen.

Verinnerlijking, verdieping, herstel en/of introspectie leidt finaal tot meer bewustwording met aangepaste waarden, normen en bijhorende ethiek. Dit proces kan gradueel verlopen maar ook schoksgewijs, zelfs met pieken die het individuele zelf van slag kunnen brengen. Tijdens deze processen kunnen er zich inzichten ontvouwen die in andere lagen afwezig waren waardoor een andere beleving van de alledaagse realiteit mogelijk wordt. Maar dat is niet altijd een pretje voor wie deze inzichten integreert en verder uitdiept, het betekent dat je getuige wordt van een wereld waarin mensen strijden tegen problemen die in theorie reeds opgelost zijn, onwetend hierover door het gemis aan kennis. Dit kan leiden tot innerlijke spanningen die voor de betrokkene onhoudbaar worden, en GGZ experten die geen idee hebben waarom dat zo is, zelfs misprijzend, ontwijkend en lacherig op reageren.

Volgens het E-pad maken we alles zo eenvoudig mogelijk maar ook niet eenvoudiger dan dat, naar het advies van onze vriend Einstein die als wapenschild kan fungeren voor psychisch kwetsbare mensen in de GGZ. Maar hoe kunnen we dat aan de hand van praktische voorbeelden transparant maken? Is het niet wijs om dat in een veilige omgeving te organiseren? En hebben we daar dan geen GGZ-experten voor nodig met kennis ter zake?

Domme vragen zijn altijd de beste, hoe verhoudt het schizoïde spectrum zich tot een economie die berust op beperkte rationaliteit waarin epistemologische obstakels onbewust gangbaar zijn? 

Voor de heropstart van onze economie stellen we een sale- and lease backoperatie voor waar we een special purpose vehicle voor in het leven kunnen roepen, binnen deze omgeving kunnen we dan het Target-II system herdefiniëren op zo’n manier dat mensen er ook onmiddellijk de vruchten van kunnen plukken. Voor nietsvermoedende leken en/of de in mindere mate met empathisch vermogen behepte intellectuelen onder ons, doe normaal!

De trollen zijn precies weer op hol geslagen, dit topic mag voor mij gesloten worden. Maken wel een ander, over iets anders dat over hetzelfde gaat, of zal gaan. 

Werkelijk niets leer je hiervan, en dan vragen de kindjes zich waarom mensen psychologie studeren? Vraag het eens aan die man met z'n lange arm, die heeft alle macht. 

Voor meer inzicht in het AB-perspectief krijgen we twee visies op allerhande psychische ongemakken en stoornissen die in een open dialoog omgeving worden geplaatst. Aan de ene kant de hedendaagse realiteit, aan de andere kant simulaties waarin derde orde veranderingen verondersteld worden reeds te zijn uitgevoerd. Het is op basis daarvan dat mensen een oordeel kunnen of mogen vellen, voor wie dat de interesse geniet in een veilige en vertrouwde omgeving met deskundige begeleiding.

Weet niet precies wat men nu bedoelt maar in het duister wordt biflatie niet herkend, van waaruit zou geconcludeerd kunnen worden dat we in volle onbewustheid hiervan allerhande perverse effecten onnodig op de spits drijven. De reacties hierop zijn echter van dien aard dat niets aan het toeval overgelaten wordt, maar bizar genoeg ook niet gezien wordt net omwille van die duisternis. Ja, het is om een punthoofd van te krijgen, ondanks verbluffend eenvoudig zoals we middels het E-pad nuchter doordacht mogen besluiten, voor wie dat wenst.

Het lastige van het E-pad is dat je tot resultaten komt die weinig mensen begrijpen, maar heb geen idee hoe je dit nu kan toelichten zonder ook die weg te bewandelen. In de eerste plaats een denkproces waarna nuchter doordachte conclusies volgen, niet meer dan de citaten van Einstein zelf, die op zich als triggers fungeren. Heel bijzonder is het, zelfs vanzelfsprekend.

Verwarrend wordt het pas wanneer we deze fenomenen afzetten tegenover normale systemen die berusten op beperkte rationaliteit, naargelang vanuit welk paradigma gekeken wordt. Heel bijzonder, iedereen begrijpt het, en niemand weet waar het over gaat. 

Wonderen geschieden wanneer de magie doorzien wordt, in gewone mensentaal betekent dat gezond verstand gebruiken. Vanaf hier wordt het eenvoudig, in de advaitavada wordt, net als in de boeddhistische shunyavada, de relatieve werkelijkheid, de scheiding tussen het eigen bewustzijn en het kosmisch bewustzijn ontkend en wordt alleen de absolute werkelijkheid als waarheid erkend (puur monisme). Dit in tegenstelling tot de dvaitadvaitavada (het dualistisch non-dualisme), waar de relatieve werkelijkheid van het individuele bewustzijn wel wordt erkend als een tijdelijke toestand tot aan de vereniging met het kosmische bewustzijn. Bij de eveneens neutraal monistische advaitadvaitadvaitavada (het non-dualistisch dualistisch non-dualisme) gaat men ook uit van een tijdelijk dualisme, maar wordt tevens erkend dat de ziel is voortgekomen uit het kosmisch bewustzijn (uit non-dualiteit). Althans, volgens wikipedia toch.

Mensen die in verwarring leven, zonder te weten wat een mens in essentie.

Wonderen geschieden wanneer de magie doorzien wordt, in gewone mensentaal betekent dat gezond verstand gebruiken. Vanaf hier wordt het eenvoudig, in de advaitavada wordt, net als in de boeddhistische shunyavada, de relatieve werkelijkheid, de scheiding tussen het eigen bewustzijn en het kosmisch bewustzijn ontkend en wordt alleen de absolute werkelijkheid als waarheid erkend (puur monisme). Dit in tegenstelling tot de dvaitadvaitavada (het dualistisch non-dualisme), waar de relatieve werkelijkheid van het individuele bewustzijn wel wordt erkend als een tijdelijke toestand tot aan de vereniging met het kosmische bewustzijn. Bij de eveneens neutraal monistische advaitadvaitadvaitavada (het non-dualistisch dualistisch non-dualisme) gaat men ook uit van een tijdelijk dualisme, maar wordt tevens erkend dat de ziel is voortgekomen uit het kosmisch bewustzijn (uit non-dualiteit). Althans, volgens wikipedia toch.

Verwarrend wordt het pas wanneer we deze fenomenen afzetten tegenover normale systemen die berusten op beperkte rationaliteit, naargelang vanuit welk paradigma gekeken wordt. Heel bijzonder, iedereen begrijpt het, en niemand weet waar het over gaat.