Bumblebee

Is liefde ook gehechtheid? Ik kan slecht uit de voeten met het idee van iemand die bijvoorbeeld een kind verliest en daaronder niet lijdt, door onthechting. Ik kan me een situatie indenken dat iemand daadwerkelijk alleen maar mede-lijdt met het kind en dat hij onthecht is van zijn eigen lijden door het verlies van dat kind, maar dat komt me zo... kil over. Ik kan me meer voorstellen bij het idee dat iemand zijn lijden in een dergelijke situatie accepteert, of is dat alleen een semantisch verschil? Voor mijn gevoel neemt totale onthechting met zich mee dat je inboet aan liefde, en mijn gevoel zegt dan dat de liefde voorrang moet krijgen ook al brengt dit Iijden met zich mee. Dus dat totale onthechting en daardoor niet lijden misschien mogelijk is, maar het maar de vraag is of dat de beste weg is om te gaan (waarbij ik aanteken dat ik eigenlijk geen idee heb wat bedoeld wordt met 'beste' en wat dan de alternatieven zijn).
In deze context denk ik ook aan de verhalen over Jezus die "tot in het diepst van zijn wezen werd bewogen" (of zo) bij het zien van de mensen als schapen zonder herder, en bij de dood van Lazarus. Dat voelt niet onthecht, of duidt het meer op het traject van de God die door het lijden onthechting moet leren? Het verhaal van Jezus kan ik ook zien als totale overgave aan en acceptatie van het lijden, omwille van de liefde.

Ja, hier kan ik wat mee. Onthecht zijn is niet onverschillig zijn, het doet je wel degelijk iets dat het kind lijdt en sterft, maar niet om jezelf. Ik blijf worstelen met begrippen als onthechting en onverschilligheid omdat het in mijn beleving op gevoelloosheid duidt maar dat is niet zo.
Toch, zou een volmaakte heilige dan ook zijn kind niet missen, wetende dat die niet meer lijdt? Want dat missen, dat blijft ik-gericht zelfmedelijden en toch zou ik het haast als onmenselijk ervaren om het gemis niet te voelen. Calvinistisch idee van het "moeten" lijden van de mens, en het haast onbehoorlijk vinden als iemand in een bepaalde situatie onthecht kan zijn? Afgunst? Mezelf te serieus nemen? Ik weet het niet. Veel van de grote heiligen werden door de omgeving inderdaad wel als kinderlijk-blij en irritant naïef ervaren, dat heeft misschien hiermee te maken.

@Bumblebee,
Ja, dat bedoel ik. Ik zou niet in een fase willen komen waarin ik van 'alles' onthecht ben. Ik wil geraakt blijven en verdriet hebben om het lijden wat er is.  Dat is wat anders dan lijden koesteren. Maar misschien begrijp ik niet goed wat met 'onthechten' bedoelt wordt. Flash en HJW  kunnen jullie dat nog eens uitleggen in de beide topics die elkaar raken?

Ter aanvulling, het is goed te beseffen hoe het donatisme ontstond. Tot dr dag van vandaag komen we de term "traditores" bijvoorbeeld in het Engels tegen als "verraders". En ja, zij die de heilige boeken inleverden waren verraders.
Maar de Kerk nam de traditores terug en veroordeelde de donatisten. Dat moet ons als katholieken iets zeggen denk ik. We zoeken het lijden te ontstijgen door het te ontstijgen in onthechting, wij ervaren dat Christus in ons lijden deelt en we dragen ons lijden op aan Hem. Maar hoezeer we ook streven naar heiligheid, het is niet erg als we falen. Want de lijdende God vergeeft moeiteloos dat wij het lijden liever ontlopen dan aanvaarden en bij Hem brengen. Hij weet immers wat lijden is.

Is liefde ook gehechtheid? Ik kan slecht uit de voeten met het idee van iemand die bijvoorbeeld een kind verliest en daaronder niet lijdt, door onthechting. Ik kan me een situatie indenken dat iemand daadwerkelijk alleen maar mede-lijdt met het kind en dat hij onthecht is van zijn eigen lijden door het verlies van dat kind, maar dat komt me zo... kil over. Ik kan me meer voorstellen bij het idee dat iemand zijn lijden in een dergelijke situatie accepteert, of is dat alleen een semantisch verschil? Voor mijn gevoel neemt totale onthechting met zich mee dat je inboet aan liefde, en mijn gevoel zegt dan dat de liefde voorrang moet krijgen ook al brengt dit Iijden met zich mee. Dus dat totale onthechting en daardoor niet lijden misschien mogelijk is, maar het maar de vraag is of dat de beste weg is om te gaan (waarbij ik aanteken dat ik eigenlijk geen idee heb wat bedoeld wordt met 'beste' en wat dan de alternatieven zijn).
In deze context denk ik ook aan de verhalen over Jezus die "tot in het diepst van zijn wezen werd bewogen" (of zo) bij het zien van de mensen als schapen zonder herder, en bij de dood van Lazarus. Dat voelt niet onthecht, of duidt het meer op het traject van de God die door het lijden onthechting moet leren? Het verhaal van Jezus kan ik ook zien als totale overgave aan en acceptatie van het lijden, omwille van de liefde.

Is liefde ook gehechtheid? Ik kan slecht uit de voeten met het idee van iemand die bijvoorbeeld een kind verliest en daaronder niet lijdt, door onthechting. Ik kan me een situatie indenken dat iemand daadwerkelijk alleen maar mede-lijdt met het kind en dat hij onthecht is van zijn eigen lijden door het verlies van dat kind, maar dat komt me zo... kil over. Ik kan me meer voorstellen bij het idee dat iemand zijn lijden in een dergelijke situatie accepteert, of is dat alleen een semantisch verschil? Voor mijn gevoel neemt totale onthechting met zich mee dat je inboet aan liefde, en mijn gevoel zegt dan dat de liefde voorrang moet krijgen ook al brengt dit Iijden met zich mee. Dus dat totale onthechting en daardoor niet lijden misschien mogelijk is, maar het maar de vraag is of dat de beste weg is om te gaan (waarbij ik aanteken dat ik eigenlijk geen idee heb wat bedoeld wordt met 'beste' en wat dan de alternatieven zijn).
In deze context denk ik ook aan de verhalen over Jezus die "tot in het diepst van zijn wezen werd bewogen" (of zo) bij het zien van de mensen als schapen zonder herder, en bij de dood van Lazarus. Dat voelt niet onthecht, of duidt het meer op het traject van de God die door het lijden onthechting moet leren? Het verhaal van Jezus kan ik ook zien als totale overgave aan en acceptatie van het lijden, omwille van de liefde.

Mijn eigen gedachten staan al goeddeels in de OP. Ik denk dat een geloof in een almachtige, alwetende liefdevolle God alleen maar valt te aanvaarden met oogkleppen op, een bord voor je kop en een hemeltergend gebrek aan fatsoen, beschaving en empathie.
Het is al jaren duidelijk voor mij, ook al benoem ik het nu voor het eerst letterlijk en openlijk: ik ben een boeddhistisch katholiek. Ik kan niet anders dan erkennen dat de edele waarheden inderdaad waar zijn. Er is lijden, dat lijden komt voort uit gehechtheid, er is een uitweg uit dat lijden en die uitweg wordt ons gewezen door Christus middels zijn Kerk.
Aangezien reïncarnatie niet bestaat hebben er, anders dan de Boeddha dacht, slechts één leven om het nirwana, de hemel, de onthechting te bereiken. Als mens hebben we daar hulp bij nodig, niet een godheid die het voor ons doet, maar een goddelijk verhaal dat ons inspireert en motiveert. Dat verhaal, zie Darmok, is niet een sprookje. Het is, in de uiterste betekenis van het woord, een "waar" verhaal. Het verhaal van de machteloze, lijdende God, die ons bemoedigt, houvast geeft, en helpt de onthechting te vinden door het lijden heen. Hij is bereid ons te huwen en zich fysiek met ons te verenigen en zoals een man zijn vrouw, en een vrouw haar man voorleeft, steunt, nabij is en toch feitelijk NIETS kan doen voor de ander, zo is ook Hij voor ons.

Beide manieren van reageren op de Machteloze God zijn verenigd in kerklidmaatschap. Daarin zijn we onderdeel van de meute die Hem kruisigt, doodt en opvreet, maar ook onderdeel van het Lichaam dat Hem voedt, verzorgt, verschoont en huilt aan de voet van Zijn kruis. Het één gaat ook niet zonder het ander. Hij belooft ons dat als Hij ons huwt, wij zonder smet voor Hem zullen staan en daar krijgen we af en toe een voorproefje van (en sommigen meer dan dat) maar de meesten van ons zullen, net als Hij, door de dood heen moeten voor die transformatie. 

Sacerdos?

Dus, ik kreeg een mail dat er een helemaal nieuw en verbeterd credible is. Nou vroeg ik me af, vroeger kon je aanvinken dat je niet in de lijst met aanwezige leden wilde verschijnen. Die optie kan ik niet meer vinden. Ik vind het irritant dat er een optie is waarbij iedereen kan zien "Bumblebee kijkt in het forumarchief, 2 minuten geleden". 
Is deze optie er nog en waar kan ik 'm vinden?