MasterJapie

Interessant topic

Lijkt het niet misschien op hoe ouders met hun kinderen omgaan? Als een kind 5 minuten voor etenstijd vraagt of hij een snoepje mag, dan zegt de ouder nee. Hij negeert de wens dan niet, hij wijst hem enkel af. Er is een verschil tussen een gebed negeren (ik denk niet dat God dat doet) en een gebed niet verhoren of afwijzen (ik denk dat God dat wel doet).

Onze wil is niet altijd wat goed voor ons is. Dan verhoort God een gebed niet, omdat hij Zijn wil voor ons wil laten geschieden. Echter, we weten niet wanneer hij onze wil laat geschieden, terwijl deze niet goed voor ons is, om daar een les uit te kunnen trekken. Misschien verhoort God soms wel gebeden die niet zijn plan zijn, maar waarvan Hij denkt dat we er een les uit kunnen leren?

Bidden is niet alleen je wensen kenbaar maken, maar ook proberen te luisteren. Misschien bid je voor iets wat niet uitkomt, maar maakt God jou wel duidelijk waarom het niet uitkomt. Zodat je daar weer van kunt leren.

Maar het blijft een ingewikkeld vraagstuk

Ik denk niet dat je het kan vergelijken met ouders en hun kinderen. In het geval van het snoepje voor etenstijd weten ze inderdaad wat beter is voor hun kinderen en zullen ze dat afwijzen. Maar ouders hebben geen plan voor hun kind dat vaststaat. Tenminste, dat hoop ik niet. Ouders weten niet wat de toekomst zal brengen, en ze weten dus ook niet welke kant hun kinderen op zullen gaan.

God weet dat wel. God weet precies wat wij gaan doen, wat wij denken, of wij wel of niet gaan bidden, etc. In die zin staat zijn plan voor ons vast. Je zegt dat God sommige gebeden niet beantwoord omdat hij Zijn wil voor ons wil laten geschieden. Dat komt dan toch precies neer op wat ik wil zeggen? Als wij 'vragen' om iets door gebed, en God doet dat niet, dan was dat dus geen deel van zijn plan. Maar als dat dan wel gebeurt, dan kan je niet zeggen dat God dat heeft gedaan 'omdat' je daarvoor hebt gebeden. Dat was dan blijkbaar wel deel van zijn plan. Dus ik kan er niet zo goed tegen als mensen beweren dat God iets heeft gedaan 'omdat' ze daarvoor hebben gebeden, want dat betekent dat God enorm veel andere mensen in de steek laat, en dat kan ik niet geloven.

Ik snap wel wat je bedoelt, maar God is een God van 'samenwerking'. God is niet als de Allah van de Islam. Die Allah bepaalt zelf alle dingen en de mensen moeten maar afwachten of Allah je vrede of ellende geeft. God van de Bijbel heeft een goed plan en Hij heeft al actie ondernomen om alles goed te maken voor de mens. Nu vraagt Hij ook een actie van de mens en die actie is niet zwaar. God deed iets wat zwaar was, namelijk Zijn Zoon offeren. Hij vraagt alleen maar van de mens als actie dat deze Hem gelovig vraagt in gebed. Hij gaf Zijn Zoon, zodat je Zijn Zoon alleen maar als Heer hoeft aan te nemen om te worden gered. Zo zijn er kleine acties die een mens mag ondernemen om grote zegeningen van God te ontvangen. God werkt altijd samen met de mens. Hij vroeg Mozes met een staf op de rots te slaan en Hij zorgde ervoor dat er water uit de rots kwam. God doet niet alles Zelf. Hij vraagt ook de mens om iets te doen. Hij doet het meeste en vraagt ook om een kleine actie. Christenen zijn geen mensen die lui achterover kunnen wachten tot een god als een soort sinterklaas van alles komt brengen. God vroeg aan Adam en Eva om over het paradijs te heersen. Ze konden de hof onderhouden. Ze waren niet de hele dag alleen maar bezig om vruchten te eten.

Volgens mij ga jij er nu vanuit dat ik zeg dat bidden nutteloos is en dat we beter maar kunnen stoppen met bidden.

Dat zeg ik niet.

Zoals ik al heel vaak heb gezegd, ik geloof best dat God mensen geneest en dat Hij het fijn vind als wij bidden.

Maar ik heb het daar niet over. Ik heb het over bidden in de vorm van God letterlijk vragen om zijn plan voor jou te veranderen. En dat als je inderdaad geneest, dat je tegen andere mensen zegt dat je bent genezen omdat je daarvoor hebt gebeden. Dan zeg je dus dat God voor jou zijn plan heeft verandert, maar dat betekent dus dat God dat heel vaak niet doet voor mensen die dat wel heel hard nodig hebben.

Begrijp je waar ik naartoe ga? Zeg me maar vanaf wanneer je het niet meer met me eens bent.

Dus in plaats van God te vragen om zijn plan voor jou te veranderen, moet je juist proberen om jouw wil op 1 lijn te krijgen met die van God. Bid "Ik hoop dat dat wat ik wil een deel van Uw plan is, en wat Uw plan ook is, ik leg mij daarbij neer." Als dan gebeurt waar jij op hoopte, dan kan je God bedanken dat hij hetzelfde wilde waar jij op hoopte. Dat is heel wat anders dan beweren dat God jou gebed heeft beantwoord en jou heeft geholpen omdat je gebeden hebt.

God plan staat, zoals ik schreef, inderdaad vast.

Blijkbaar hebben wij dan andere definities van het woord "beantwoorden". Als ik zeg dat God geen gebeden beantwoordt in de vorm van genezing en dergelijke, dan heb ik het over een God die niet van zijn plan zal afwijken omdat wij daarom vragen. Dus een God van wiens plan VAST staat. En dat zeg jij ook. God zijn plan staat vast. Dus als ik zeg dat ik niet geloof dat God gebeden beantwoord, dan bedoel ik dus dat God zijn vaststaande plan niet verandert omdat wij daarvoor bidden. En dat zeg jij ook, omdat je zegt dat God's plan vaststaat.

Tenzij jij een andere definitie hebt van het woord "beantwoorden", want dat zou verklaren waarom je mijn argumenten niet begrijpt

Waarom bidden?

Omdat God in de Bijbel zegt dat je Hem ergens voor moet vragen (bidden), als je iets van Hem wil ontvangen.

Hij heeft al een plan met de mens en dat is dat het de mens in alles goed gaat; dat de mens rust, vrede, blijdschap, gezondheid, voorspoed, bescherming heeft en dat de mens gelukkig heeft en goede relaties met Hem en andere mensen heeft.

Dat plan is er al, maar treedt pas in werking als de mens ook in geloof vraagt om deze dingen.

Echt waar? Stel nu dat je ziek bent. Jij zegt dus dat God je pas gaat genezen als je daarvoor gaat bidden. God wil je wel helpen, maar je bid er niet voor, dus helaas. Als je dus niet bidt, dan kijkt hij toe hoe je langzaam maar zeker door de ziekte wordt verteerd.

Dat klinkt niet echt liefdevol, of wel? Maar dat is wat je letterlijk zei met deze zin: "Dat plan is er al, maar treedt pas in werking als de mens ook in geloof vraagt om deze dingen."

En hoe zit dat dan met alle mensen die er wel degelijk voor bidden, maar blijkbaar niet gehoord worden? In deze gevallen was het dan dus zeker geen deel van God's plan om deze mensen beter te laten worden? Maar als je dat zegt, dan beweer je dus dat God's plan vaststaat voor iedereen, en in dat geval is het bidden om genezing en dergelijke in een realistische zin nutteloos. Begrijp me niet verkeerd, ik denk dat het wel heel veel zin heeft voor jezelf om ermee om te gaan, en dat je op die manier misschien van heel veel stress verlicht word.

Je zegt dat als je iets wil, dat je daarom om moet vragen in gebed. Ik denk niet dat God het gebed bedoelt heeft als boodschappenlijstje. "Ik wil graag dit, en dat, oh en vergeet dat niet". Ik denk dat het meer bedoeld was op deze manier. "Ik hoop dat dit en dat gaat gebeuren, en wat er ook gebeurt, ik leg me neer bij Uw plan voor ons". En als dat wat je hoopte dan wel degelijk is gebeurd, dan kan je in je volgende gebed God daarvoor danken. Dat dat wat jij hoopte ook deel van God's plan was, en daar mag je best dankbaar voor zijn.

PS: Ik weet wat de Bijbel in sommige gevallen hierover zegt. Maar zoals heel veel andere dingen in de Bijbel kan je die uitspraken niet letterlijk nemen, en is er een bepaalde context vereist om het op een goede manier te interpreteren.

Misschien is het soms Gods plan dat je ergens voor bid, waarna dat gebed verhoort zal worden.

Wie dan God zal het weten wanneer en waarom gebeden wel of niet verhoord wordt? Mijn persoonlijke ervaring is dat God gebeden verhoort wanneer dit in zijn plan ligt.

Eigenlijk is wat ik vertelde tegen Eulogia ook hier van toepasssing. Ik kan simpelweg niet geloven dat God een deel van zijn plan voor jou pas in werking laat treden als je daarvoor gaat bidden. Als ik terminaal ziek zou zijn, kan ik niet geloven dat God mij pas gaat genezen als ik ga bidden, en mij simpelweg laat sterven als ik dat niet doe.

Ik ben zelf erg ziek geweest en ik ben op een gegeven moment gewoon gestopt met bidden. Voor mijn gevoel had het toch geen zin. Ik merkte niets van God en van gebedsverhoring al helemaal niet. Toch ben ik naar verloop van tijd genezen en daar zie ik toch Gods hand in.

Ik geloof ook wel dat God mensen geneest. Maar ik geloof niet dat God mensen geneest "omdat men ervoor bid". Of je nu geneest of niet, het is allemaal deel van God's plan, en het beste wat wij kunnen doen is hopen dat dat wat wij willen ook deel van God's plan is, en door gebed kan je God dan bedanken als jouw en Zijn wil op 1 lijn zaten.

Ik kom heel vaak uitspraken als dit tegen:

Ik was gedurende lange tijd ziek, maar ik heb heel veel gebeden en nu ben ik beter! Prijs de Heer!

Toen hij werd geopereerd heb ik 3 uur lang gebeden, en de operatie was geslaagd!

Laten we bidden voor de arme kinderen in landen in Afrika, zodat zij het beter mogen krijgen.

Ik dacht namelijk altijd dat bidden een manier was om dichter bij God te komen; om jouw wil op 1 lijn te krijgen met die van God. God kan alles, en God weet alles. God kende jou al voor dat Hij je had gemaakt. God zijn plan voor ons staat dus vast. Als je ziek bent weet God al of je beter gaat worden of niet. God weet ook al of je daarvoor gaat bidden of niet. Dus als je denkt dat je beter bent geworden omdat je daarvoor had gebeden, denk je dan ook dat God je had genegeerd als je niet gebeden had? Waarschijnlijk niet toch? Dus je zou sowieso beter zijn geworden, of je nou gebeden had of niet.

Als je namelijk zegt dat God jou wel beter heeft gemaakt, dan betekent dat dus dat God heel veel andere mensen hun gebeden heeft genegeerd. Ik loop stage in een ziekenhuis en zie bijna elke dag wel iemand sterven, van wie ik heb gezien dat hij of zij gebeden had voor genezing. Negeert God deze mensen? Als je zegt dat God jou beter had gemaakt, of iemand anders, waarom zou hij deze andere mensen dan niet beter maken?

Hoe kijken jullie ertegen aan?

Geloven jullie dit:

1. God beantwoord wel gebeden.

2. Heel veel andere gebeden worden dus niet beantwoord.

3. God negeert deze gebeden.

en waarom zou je daarin willen geloven?

of geloven jullie dit:

1. God heeft een plan voor ons allemaal dat al vast staat.

2. Als dat gebeurt wat je in je gebed had gevraagd, dan had je geluk dat je hetzelfde wilde als God voor jou wilde.

3. Als datgene waar je om gebeden hebt niet gebeurt, dan was dat gewoonweg geen deel van God's plan.

en waarom bidden mensen dan nog steeds voor genezing en dergelijke? Ik snap dat bidden op mentaal en emotioneel niveau heel veel kan helpen in je leven, en dat je je erdoor beter gaat voelen omdat je met God praat. Zo lucht het ook enorm veel op om je problemen te delen met een psychiater, of iemand anders die naar je luistert. Maar als je dus zegt dat God jou gebeden heeft beantwoord, dan sla je in principe enorm veel mensen in het gezicht wiens gebeden niet zijn verhoord. Waarom jou wel, en zij niet?

Ik kan hier dus alleen maar uit op maken dat God geen gebeden beantwoord, maar dat beantwoorde gebeden toevallig deel waren van zijn plan. Ik kan hierom dus ook erg boos worden op mensen als ik ze vraag om een donatie voor een goed doel, en ze me vertellen dat ze al helpen door te bidden (ik vertel ze dat niet want ik ga liever door met collecteren dan dat ik mijn tijd verdoe om dat met ze te discussieren). Je gebed gaat die kinderen in Afrika niet helpen. Je gebed zorgt ervoor dat jij je beter gaat voelen. Die kinderen in Afrika hebben daar niets aan. God weet al wat er gaat gebeuren met de kinderen in Afrika. Hij gaat niet wachten op een gebed van mensen als jij en ik. Als hij wel daarop zou wachten dan zou de situatie daar al lang zijn verbeterd, maar we weten allemaal dat dat niet het geval is. We kunnen dus alleen maar hopen dat het in God's plan staat dat ze op een dag een betere toekomst tegemoet zullen zien.

PS: Ik zeg dus niet dat ik niet geloof dat God mensen beter kan maken. Ik zeg dat ik niet geloof dat God mensen beter maakt "omdat ze daarvoor bidden".

Je geeft aan niet in God te geloven en waarom zou je dan wel in een hel of hemel geloven?

Zoals ik al zei, lees het alsjeblieft even door voordat je reageert.

Waaruit maak je op dat ik het niet gelezen zou hebben?

Omdat ik niet vraag of jullie mij in God, de hel of hemel willen doen laten geloven. Ik vraag hoe jullie tegen deze dingen aankijken.

Ik hoop niet dat je de Bijbel ook op deze manier leest...

Ah we gaan gelijk suggestief doen, het is weer duidelijk...

Als je het helemaal gelezen had zou je zelf tot die conclusie zijn gekomen. Maar waarschijnlijk las je alleen de eerste zin waarin ik uitleg dat ik eigenlijk nooit in God geloofd heb, pik je er een paar vraagjes uit, en trek je de conclusie dat ik geen vragen zou mogen hebben over het geloof als ik zelf niet geloof.

Ik het dit vandaag ook al op een paar andere plekken gevraagd, maar meer antwoorden zijn altijd mooi meegenomen. Lees dit alsjeblieft eventjes door voordat je antwoord geeft. Als je de tijd er niet voor hebt, doe het dan een ander keertje. Alvast bedankt

Na je verhaal gelezen te hebben kan ik me goed voorstellen dat je er mee komt. Het lijkt me moeilijk deze teleurstelling te verkroppen. Aan de andere kant: wat had je verwacht? Wat hoopte je?

Ik hoopte dat ze er begrip voor konden tonen. Ik hoopte dat ze het misschien zelfs zouden waarderen dat ik hier zo veel over heb nagedacht, en mijn eigen mening heb kunnen vormen. Maarja, dat ging dus even anders dan gepland.

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Ik weet niet of ik ooit echt in God heb geloofd. Ik denk het niet. Ik denk dat het mij met de paplepel werd ingegoten en dat ik er nooit reden voor zag om er iets tegenin te brengen. Maar ik werd steeds sceptischer over het geloof sinds m'n 12e, en sinds m'n 16e kan ik mij er niet meer toe brengen om in God te geloven. Ik ben nu 20 jaar en in het 2e jaar van m'n studie geneeskunde. Ik durfde het nooit eerder tegen m'n ouders te vertellen, maar gisteren ging ik ervoor. Ik sta nu immers op mijn eigen benen en ik woon al een tijd op mezelf, maar ik vond het voor mij persoonlijk belangrijk om mijn ouders te vertellen hoe ik echt in het leven sta. Na een korte stilte leek het alsof m'n moeder ging ontploffen. Waar het op neer komt is dat ik dus uiteindelijk zal branden in de hel en dat ze heeft gefaald als een moeder en dat ik bij hen thuis nooit meer welkom ben tot ik "het licht van God" heb gezien. Het was onmogelijk om met haar te praten over hoe ik erover denk, om te zien of ik haar kon kalmeren, maar ze bleef schreeuwen waardoor ik het maar opgaf en naar huis ging.

Het lijkt me nogal een stap om te nemen, om je ouders te vertellen dat je niet meer gelooft. Sterker, dat je eigenlijk nooit geloofd hebt. Wisten ze er eigenlijk al van of kwam het als een donderslag bij heldere hemel? De reactie van je moeder vind ik als christen echt compleet verkeerd. Dreigen met de hel, poging tot manipulatie ('ik heb gefaald als moeder als jij niet gelovig blijft'), je het huis uitgooien... Het lijkt me dat je als ouders klaar blijft staan voor je zoon, juist omdat er de kans is dat je je nog bekeert en dat willen ze toch graag? Wat vindt je vader er eigenlijk van?

Ik heb mij altijd als een keurig christelijk jongetje gedragen, dus waarschijnlijk dachten ze dat ik inderdaad al die tijd gewoon in God geloofd heb. Ik probeer mij op dit moment voor te stellen wat ze allemaal zouden hebben geprobeerd om mij te bekeren als ik hier jaren eerder mee gekomen zou zijn...ik moet er niet aan denken. Maar dit nieuws kwam dus inderdaad geheel onverwachts voor ze. Mijn vader is meer het stille type, maar die zat op de achtergrond boos mee te knikken en stemde met alles in wat mijn moeder naar m'n hoofd slingerde.

Wat me opvalt is dat je er zelf erg kalm over bent. Je komt hier met een vragenlijst, alsof je ouders een enquête niet willen invullen en wij het dus maar moeten doen. Raakt het je niet dat je ouders je er uit gooien?

Ik woon al 2 jaar op mezelf in mijn eigen apartement. Ik betaal hier zelf voor, net als mijn studie, met 2 bijbanen, en ik kom prima rond met zelfs nog geld over voor op de spaarrekening, dus op dat gebied zal ik mijn ouders niet missen. Aan het begin van de 2 jaar die ik op mezelf woon ging ik nog regelmatig op bezoek. En dat werd nog vaker toen mijn vader een herseninfarct kreeg en hij op het randje van de dood balanceerde. Ik had het gevoel dat ik in die periode dichter bij mijn ouders ben gekomen dan ooit tevoren. Het afgelopen jaar ging ik eigenlijk nog maar 2 keer per maand op bezoek. Ik heb nu mijn eigen leven, en zij accepteerden dat. Maar om de 1 of andere reden vond ik het noodzakelijk om mijn ouders eindelijk te vertellen hoe ik zelf daadwerkelijk in het leven sta. Maar dat schoot dus bij ze in het verkeerde keelgat..

Daarom vraag ik het nu maar hier, aan jullie:

Geloven jullie dat goede mensen in de hel belanden? Ik heb de bijbel 4x van kaft tot kaft gelezen. Ik ben nu aan mijn 5e keer en elke keer kom ik weer nieuwe dingen tegen. Maar 1 ding is steeds weer duidelijk: Niemand komt tot de vader dan door Mij. Hier werd bijna elke week in de kerk over gezongen. Jezus is de Weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de vader dan door Hem". Dit zou betekenen dat als ik mijn hele leven zou wijden aan het helpen van mensen in arme gebieden, ik uiteindelijk in de hel beland omdat ik niet geloof in God, en dus ook Jezus niet accepteer als mijn verlosser en heer. Als ik in God zou geloven en mijn leven lang dood en verderf achter me liet, zou ik op mijn sterfbed om vergeving kunnen vragen en een mooi plekje in de hemel kunnen krijgen. Zelfs al zou ik in God geloven, dan zou ik mijzelf haten om het feit dat ik dit zou accepteren.

Het gaat om je houding. David was een rechtvaardig man voor God, niet omdat hij niet in de fout ging - hij ging behoorlijk in de fout. Maar hij bekeerde zich ook en had berouw. En God vergaf hem. Makkelijk? Misschien lijkt dat zo. Maar weet je hoe moeilijk het voor de mens is om zijn ego aan de kant te zetten en op de knietjes te gaan? Het oordeel is aan God. Ikzelf denk wel dat er ruimte is voor de mensen die een rechtvaardig leven hebben geleid. Lees maar eens Mattheüs 25. Daar zeggen de mensen: 'Heer, wanneer hebben we U geholpen, gekleed, onderdak gegeven, opgezocht in de gevangenis?' En Hij die op de troon zit reageert: 'In het dienen van de minste broeder hebben jullie Mij geholpen.' (vrij vertaald)

Dat neemt niet weg dat als je Jezus afwijst, zonder God wilt leven, jezelf moet afvragen: wil ik dan wel na dit leven bij God zijn? Als je het goede met de mens voorhebt, waarom dan niet de God dienen die datzelfde voor ogen heeft? Dat snap ik nooit zo.

Maar als het meer ging om je daden dan om je geloof, zou er dan niet in de Bijbel moeten staan: "Niemand komt tot de vader dan door hem, tenzij je goede dingen doet en anderen helpt, in dat geval knijpen we een oogje dicht omdat je dan onbewust al Jezus hebt geaccepteerd"? Als dat er had gestaan had ik me bij je beredenering kunnen aansluiten, maar ik lees het niet zo..

En inderdaad, als ik in God zou geloven zou het voor mij erg makkelijk zijn om Jezus te accepteren. We hebben immers hetzelfde met de mensen om ons heen voor. Maar dat is het probleem, ik geloof het niet. En aan de hand van wat ik lees in de Bijbel word er geoordeeld naar die ene maatstaf: "geloof je in God en accepteer je Jezus, of niet?".

Als God bestaat heeft Hij mij een gedachtegang gegeven die veel te nieuwsgierig is om religie te accepteren. Ik kan de mysteries van het leven simpelweg niet bestempelen als "God heeft het gedaan". Als mensen beweren dat ze medische wonderen hebben ervaren, dan wil ik die "wonderen" ontrafelen om te zien wat er daadwerkelijk is gebeurd, zodat ik met die kennis andere mensen kan helpen die met dezelfde ziekte zitten. Als ik het zou bestempelen als "daad van God" en er niet meer naar zou omkijken, dan zou ik nooit verder in het leven komen.

Ik vind dat dan ook een wat simplistische benadering. Misschien is die je aangeleerd? God is niet tegen onderzoek, Hij promoot het juist: Machtig zijn de werken van de HEER,

wie ze liefheeft, onderzoekt ze. (Ps. 111:2 NBV). God heeft allerlei typen mensen geschapen. Jij mag zijn wie je bent, en Zijn werken onderzoeken.

Ja dat begrijp ik, maar ik hoor vaak christenen zeggen "Het is een wonder!", en dat slaat dan vaak op een onverklaarbare medische genezing. Deze mensen zoeken er verder niks achter. Ze vinden het een wonder van God en laten het daarbij. Ik kan daar niet zo goed tegen..

Twee weken geleden was er darmkanker geconstateerd bij mijn vader. Ze zijn er nog maar net op tijd bij geweest en het is volgens de dokters nog te genezen. Maar afgelopen zondag gingen mijn ouders naar een genezingsdienst. Ik vroeg waarom ze daarheen gingen als pap nog gewoon genezen kan worden. Ze zeiden dat er zo een grotere kans was dat hij geneest. Dit lijkt me sterk, dus vraag ik het maar aan jullie: Waarom zijn er genezingsdiensten? Geeft God voorrang aan zieken waar massaal voor word gebeden? Heeft mijn vader meer kans op een plotselinge, miraculeuze genezing als er voor hem word gebeden door honderden mensen tegelijk, dan een klein, terminaal ziek meisje die stilletjes voor zichzelf bid in haar kamer van het ziekenhuis?

Een centrale tekst (tenminste, als je wat met teksten hebt) hierbij is m.i.:

Als een van u het moeilijk heeft, laat hij bidden; is hij vrolijk, laat hij een loflied zingen. Laat iemand die ziek is de oudsten van de gemeente bij zich roepen; laten ze voor hem bidden en hem met olie zalven in de naam van de Heer. Het gelovige gebed zal de zieke redden, en de Heer zal hem laten opstaan. Wanneer hij gezondigd heeft, zal het hem vergeven worden. (Jakobus 5:13-15 NBV).

Het gebed van een gebedsdienst is zeker niet méér waard dan het gebed van een eenling. God beloont gebed wel, van de kinderen die Hij liefheeft, en dus kan het zeker geen kwaad het op z'n minst te proberen. Ga je alleen naar God toe als het op de 'aardse' manier niet meer kan? Waarom? Hij ziet je graag.

Maar God weet toch al of men gaat bidden of niet? Wacht hij in die gevallen dan af tot er gebeden wordt voordat Hij actie onderneemt?

Waarom bidden mensen eigenlijk om genezing in de eerste plaats? Ik kan begrijpen dat het op een emotioneel en spiritueel niveau behulpzaam is. Zo is het ook behulpzaam om je problemen met anderen te delen en niet alles op te kroppen. Daar is het hele beroep van een psychiater op gebaseerd. Maar waarom denken mensen dat bidden zou helpen met de fysieke aspecten van het leven? God is almachtig en alwetend. Als mijn vader zou genezen van kanker, dan was dat al die tijd deel van God's plan. God weet al of mijn vader zal genezen of niet. Zo weet Hij van alle mensen al of hun ziekte geneest of dat ze eronder zullen bezwijken. Dus waarom denken mensen dat hierom bidden helpt? Als mijn vader geneest en men zou denken dat het door bidden kwam, dan betekent dat dus dat ze ook denken dat als ze niet hadden gebeden, dat hij zou zijn overleden. Dat zou betekenen dat God in een kamer zit, vol met touwtjes die het leven van alle zieke mensen op aarde voorstellen. Elk touwtje heeft een schaar dat langzaamaan dichtklapt. En God houd die schaar pas tegen als er voor je gebeden word. Zo niet dan ben je op jezelf aangewezen, en het medische team dat voor je zorgt. Als je zegt dat iemand geneest dankzij gebed, dan kan je niet ontkennen dat iemand zal sterven als er juist een gebrek aan gebed is. Dus waarom bidden mensen nog steeds voor fysiek herstel als God alwetend is?

Dit is een probleem wat vaker geopperd wordt. Stel, je bent getrouwd. Je vrouw weet dat je van haar houdt. Dus jij hebt zoiets van: dan hoef ik het ook niet te zeggen, ze weet het wel. Maar denk je niet dat ze het graag zou horen? Dat ze graag blijken van liefde wil zien? Zo is het ook met God. Hij wil graag dat we bij Hem komen, dat we bij Hem neerleggen wat ons dwarszit, onze zorgen, onze vreugde.

Daarnaast zul je ook in de Bijbel gezien hebben dat God wel degelijk soms zijn plannen wijzigt op basis van gebed. Denk aan Mozes op de berg (Exodus 35 als ik het wel heb). Misschien lag het in Zijn plan Zich te laten verbidden. Feit is dat het menselijk gebed niet zonder uitwerking is.

Alsnog is het aan God te beslissen over leven en dood. We kunnen Hem vertellen wat wij graag willen, maar Hij maakt soms andere plannen.

Wat ik heb begrepen van het concept van "bidden", is dat het niet zozeer is om God zijn plan te laten veranderen, maar om God te laten zien wat jij hoopt dat zijn plan zal zijn. Om "jouw wil op dezelfde lijn te krijgen als die van God", en op die manier dichter bij God komen. Maar dan begrijp ik niet dat er nog zo veel christenen zijn die dit op een andere manier beoefenen. Als ze bijvoorbeeld bidden om genezing, en er gebeurt ook daadwerkelijk een genezing, dan doen ze alsof die genezing een directe aanleiding was van hun gebed. "Ik had pijn, ik bad om genezing, ik ben nu genezen, dus bidden werkt!". Maar zo werkt het niet. Als ze die redenering aanhouden, zou het tegengestelde ook waar zijn: "Ik had pijn, ik bad om genezing, ik werd niet genezen, God laat mij deze pijn houden". En dat lijkt mij ook niet het geval. Als je bid is het beste wat je kan doen hopen dat jouw wil een deel van God's plan is. En het is om deze reden dat ik het niet kan uitstaan als ik iemand vraag: "Wat heb jij voor het goede doel gedaan?", en die persoon dan antwoord met "Ik heb voor zieken gebeden". Want in dat geval help je de zieken niet, maar jezelf. Hij voelt zichzelf dan voldaan en dichter bij God omdat hij gebeden heeft, maar die zieken zijn nog steeds gebonden aan God's plan voor ze.

Het idee van een eeuwig leven na de dood vind ik nu dus beangstigender dan de dood zelf. Op aarde begrijp ik het verschil tussen blijheid en verdriet, omdat beiden aanwezig zijn. In de hemel zou men verdriet niet eens kennen. Hoe kan je blijheid waarderen zonder verdriet te kennen? Waarom zou ik een eeuwigheid in de hemel willen doorbrengen waar iedereen altijd een glimlach op zijn of haar gezicht heeft, en iedereen altijd blij en vrolijk is. De gedachte alleen al maakt me gek. Ik zou mijn opa en oma weer terug zien. Maar ik weet dat zij een gelukkig en vol leven geleid hebben hier op aarde. Ik wist dat ze uiteindelijk moe waren, en vonden dat hun tijd erop zat. Maar nu zouden ze dus voor eeuwig in de hemel zijn...voor eeuwig... Eeuwig is erg moeilijk om te bevatten, dus ik heb mezelf een gedachte experiment aangeleerd om een klein deel ervan te bevatten. Stel dat er in de hemel een groot blok ijzer zweeft van 1 bij 1 meter. Elke aardse dag zweeft er een veertje langs, die een onmerkbaar kleine corrosie aanricht. Pas als dit blok ijzer tot stof is gecorrodeerd zal de eerste dag van de eeuwigheid voorbij zijn. En zo gaan jaren van eeuwigheid voorbij, en mensen in de hemel zijn er omdat ze er zijn. Geen pijn en verdriet meer. Dus ook geen genot en blijheid. Ze bestaan alleen maar... Hoe zien jullie een eeuwig leven in de hemel voor je?

Het voert wat ver, maar ik sta er wel anders in. Zie ook een ander recent topic over de hemel. Sowieso hebben we dan onze herinneringen nog, dus ook als we enkel vreugde kennen hebben we nog wel de herinnering van leed. In Openbaringen (hfst. 20, 21) staat dat de tranen van ons gezicht geveegd worden, niet dat we geen verdriet meer (mogen) kennen. Cru gezegd: uithuilen bij God. Ook zullen we Hem dan kennen zoals Hij ons gekend heeft (1 Kor. 13:12). Dat lijkt me echt fantastisch! Dat we God mogen leren kennen zoals Hij echt is, in alle oneindigheid. Daarnaast valt er vast een hoop te doen op de nieuwe aarde! En denk aan alle mensen die je kunt ontmoeten! Daar zijn we wel een eeuwigheid mee bezig denk ik...

Ik denk dat ik moet stoppen om het concept van een Hemel te rationaliseren met aardse gedachten... Want ook al zijn er ontelbare mensen die je kan ontmoeten, een eeuwigheid duurt langer dan de tijd die het je kost om ze 1 voor 1 te leren kennen. Een eeuwig leven lijkt me saai...zelfs al zou dit samen met God zijn...

Ik heb heel lang met deze vragen gezeten, omdat ik het nooit met mijn familie heb kunnen bespreken. Als ik het erover probeerde te hebben dan moest ik maar gaan bidden voor antwoorden. Ik hoop dat ik hier wat meer antwoorden kan krijgen dan van boven, want daar bleef het stil.

Dat is erg jammer, dat je familie dat zegt. Eigenlijk een soort dooddoener. Ik weet niet of God je geen antwoorden heeft laten zien. Soms liggen ze duidelijk voor je neus. M.i. hoef je niet bang te zijn vragen te stellen. Je geloof moet niet gebaseerd zijn op angst. Stel de vragen aan de mensen om je heen, aan God, aan ons. Maar wat voor antwoorden wil je hebben? Wat wil je bereiken met je vragen? Dat lijken me goede vragen om voor jezelf over na te denken. Ik wens je het allerbeste toe.

Ursa

Dankjewel, en bedankt dat je de tijd hebt genomen om uitgebreid te antwoorden, ik waardeer het echt!

Geloven jullie dat goede mensen in de hel belanden? Ik heb de bijbel 4x van kaft tot kaft gelezen. Ik ben nu aan mijn 5e keer en elke keer kom ik weer nieuwe dingen tegen. Maar 1 ding is steeds weer duidelijk: Niemand komt tot de vader dan door Mij. Hier werd bijna elke week in de kerk over gezongen. Jezus is de Weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de vader dan door Hem". Dit zou betekenen dat als ik mijn hele leven zou wijden aan het helpen van mensen in arme gebieden, ik uiteindelijk in de hel beland omdat ik niet geloof in God, en dus ook Jezus niet accepteer als mijn verlosser en heer.

Dat klopt.

En dat zit je niet dwars? "Het maakt me niet uit wat er met anderen gebeurd, ik geloof in God, ik ga naar de hemel, en ik kijk er niet meer naar om?"

Twee weken geleden was er darmkanker geconstateerd bij mijn vader. Ze zijn er nog maar net op tijd bij geweest en het is volgens de dokters nog te genezen. Maar afgelopen zondag gingen mijn ouders naar een genezingsdienst. Ik vroeg waarom ze daarheen gingen als pap nog gewoon genezen kan worden. Ze zeiden dat er zo een grotere kans was dat hij geneest. Dit lijkt me sterk, dus vraag ik het maar aan jullie: Waarom zijn er genezingsdiensten? Geeft God voorrang aan zieken waar massaal voor word gebeden? Heeft mijn vader meer kans op een plotselinge, miraculeuze genezing als er voor hem word gebeden door honderden mensen tegelijk, dan een klein, terminaal ziek meisje die stilletjes voor zichzelf bid in haar kamer van het ziekenhuis?

Genezingsdiensten zijn er voor genezingen. Ze zijn er niet voor 'speciale gevallen'. God wil iedereen genezen.

Volgens mij heb je of niet alles gelezen, of je begrijpt het punt dat ik probeer te maken niet helemaal...

Dus ook geen genot en blijheid.

In de hemel zijn juist wel genot en blijheid.

Hoe weet je dat het genot en blijheid is, als er geen pijn en verdriet is om je genot en blijheid een context te geven? Het is hetzelfde probleem als met Goed en Kwaad. Zonder Goed kan er geen Kwaad zijn, en andersom. We begrijpen wat "goed" is, omdat we begrijpen wat "kwaad" is, en andersom. Als er alleen "goed" is, en alleen blijheid en genot, hoe weten we dan überhaupt wat die dingen voor ons betekenen?

Je geeft aan niet in God te geloven en waarom zou je dan wel in een hel of hemel geloven?

Zoals ik al zei, lees het alsjeblieft even door voordat je reageert. Ik hoop niet dat je de Bijbel ook op deze manier leest...

Wie dan wel of niet in de hel zal belanden dat weet God. Ik geloof dat er niet christenen naar de hemel kunnen gaan en dat er christenen naar de hel kunnen gaan.

Zit je dat dan niet dwars..? Mij namelijk wel. Ik zou naar de hel gaan, ook al zou ik mijn hele leven wijden aan het helpen van anderen. Ik kan namelijk nu niet in God geloven. Maar als ik wel in God zou geloven, en ik zou mensen vermoorden en verkrachten, dan zou ik om vergeving kunnen vragen, en alsnog naar de Hemel gaan. Ik kan niet begrijpen waarom mensen hier OK mee zijn...

Ik het dit vandaag ook al op een paar andere plekken gevraagd, maar meer antwoorden zijn altijd mooi meegenomen. Lees dit alsjeblieft eventjes door voordat je antwoord geeft. Als je de tijd er niet voor hebt, doe het dan een ander keertje. Alvast bedankt

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Ik weet niet of ik ooit echt in God heb geloofd. Ik denk het niet. Ik denk dat het mij met de paplepel werd ingegoten en dat ik er nooit reden voor zag om er iets tegenin te brengen. Maar ik werd steeds sceptischer over het geloof sinds m'n 12e, en sinds m'n 16e kan ik mij er niet meer toe brengen om in God te geloven. Ik ben nu 20 jaar en in het 2e jaar van m'n studie geneeskunde. Ik durfde het nooit eerder tegen m'n ouders te vertellen, maar gisteren ging ik ervoor. Ik sta nu immers op mijn eigen benen en ik woon al een tijd op mezelf, maar ik vond het voor mij persoonlijk belangrijk om mijn ouders te vertellen hoe ik echt in het leven sta. Na een korte stilte leek het alsof m'n moeder ging ontploffen. Waar het op neer komt is dat ik dus uiteindelijk zal branden in de hel en dat ze heeft gefaald als een moeder en dat ik bij hen thuis nooit meer welkom ben tot ik "het licht van God" heb gezien. Het was onmogelijk om met haar te praten over hoe ik erover denk, om te zien of ik haar kon kalmeren, maar ze bleef schreeuwen waardoor ik het maar opgaf en naar huis ging. Daarom vraag ik het nu maar hier, aan jullie:

Geloven jullie dat goede mensen in de hel belanden? Ik heb de bijbel 4x van kaft tot kaft gelezen. Ik ben nu aan mijn 5e keer en elke keer kom ik weer nieuwe dingen tegen. Maar 1 ding is steeds weer duidelijk: Niemand komt tot de vader dan door Mij. Hier werd bijna elke week in de kerk over gezongen. Jezus is de Weg, de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot de vader dan door Hem". Dit zou betekenen dat als ik mijn hele leven zou wijden aan het helpen van mensen in arme gebieden, ik uiteindelijk in de hel beland omdat ik niet geloof in God, en dus ook Jezus niet accepteer als mijn verlosser en heer. Als ik in God zou geloven en mijn leven lang dood en verderf achter me liet, zou ik op mijn sterfbed om vergeving kunnen vragen en een mooi plekje in de hemel kunnen krijgen. Zelfs al zou ik in God geloven, dan zou ik mijzelf haten om het feit dat ik dit zou accepteren.

Als God bestaat heeft Hij mij een gedachtegang gegeven die veel te nieuwsgierig is om religie te accepteren. Ik kan de mysteries van het leven simpelweg niet bestempelen als "God heeft het gedaan". Als mensen beweren dat ze medische wonderen hebben ervaren, dan wil ik die "wonderen" ontrafelen om te zien wat er daadwerkelijk is gebeurd, zodat ik met die kennis andere mensen kan helpen die met dezelfde ziekte zitten. Als ik het zou bestempelen als "daad van God" en er niet meer naar zou omkijken, dan zou ik nooit verder in het leven komen.

Twee weken geleden was er darmkanker geconstateerd bij mijn vader. Ze zijn er nog maar net op tijd bij geweest en het is volgens de dokters nog te genezen. Maar afgelopen zondag gingen mijn ouders naar een genezingsdienst. Ik vroeg waarom ze daarheen gingen als pap nog gewoon genezen kan worden. Ze zeiden dat er zo een grotere kans was dat hij geneest. Dit lijkt me sterk, dus vraag ik het maar aan jullie: Waarom zijn er genezingsdiensten? Geeft God voorrang aan zieken waar massaal voor word gebeden? Heeft mijn vader meer kans op een plotselinge, miraculeuze genezing als er voor hem word gebeden door honderden mensen tegelijk, dan een klein, terminaal ziek meisje die stilletjes voor zichzelf bid in haar kamer van het ziekenhuis?

Waarom bidden mensen eigenlijk om genezing in de eerste plaats? Ik kan begrijpen dat het op een emotioneel en spiritueel niveau behulpzaam is. Zo is het ook behulpzaam om je problemen met anderen te delen en niet alles op te kroppen. Daar is het hele beroep van een psychiater op gebaseerd. Maar waarom denken mensen dat bidden zou helpen met de fysieke aspecten van het leven? God is almachtig en alwetend. Als mijn vader zou genezen van kanker, dan was dat al die tijd deel van God's plan. God weet al of mijn vader zal genezen of niet. Zo weet Hij van alle mensen al of hun ziekte geneest of dat ze eronder zullen bezwijken. Dus waarom denken mensen dat hierom bidden helpt? Als mijn vader geneest en men zou denken dat het door bidden kwam, dan betekent dat dus dat ze ook denken dat als ze niet hadden gebeden, dat hij zou zijn overleden. Dat zou betekenen dat God in een kamer zit, vol met touwtjes die het leven van alle zieke mensen op aarde voorstellen. Elk touwtje heeft een schaar dat langzaamaan dichtklapt. En God houd die schaar pas tegen als er voor je gebeden word. Zo niet dan ben je op jezelf aangewezen, en het medische team dat voor je zorgt. Als je zegt dat iemand geneest dankzij gebed, dan kan je niet ontkennen dat iemand zal sterven als er juist een gebrek aan gebed is. Dus waarom bidden mensen nog steeds voor fysiek herstel als God alwetend is?

Ik heb erg lang geprobeerd om in God te blijven geloven. Elke gedachte die mij van andere dingen probeerde te overtuigen wierp ik van me af. En ik vroeg me een hele lange tijd af waarom dat zo was. Maar nu begrijp ik het. Ik was (ben) bang voor mijn sterfelijkheid. De gedachte dat er na dit leven op aarde niks meer is. En in plaats van deze gedachten simpelweg te verwerpen vroeg ik mij af waarom ik bang ben voor de dood. Het is omdat ik nog jong ben. Ik heb nog zoveel dingen die ik wil doen in het leven, zoveel dingen die ik nog wil ontdekken, dat de dood mij een soort oerangst inboezemt. Maar ik denk dat als ik oud en moe ben dat ik de dood veel beter zal kunnen accepteren. Zolang ik maar alles heb bereikt wat ik wilde bereiken, en een positieve invloed heb gehad op anderen zodat ik voort zal leven in hun herinneringen. Het feit dat het leven uiteindelijk zal eindigen bemoedigt mij juist om het leven tot het uiterste te leven. Als het leven oneindig zou zijn zou het alle waarde verliezen.

Het idee van een eeuwig leven na de dood vind ik nu dus beangstigender dan de dood zelf. Op aarde begrijp ik het verschil tussen blijheid en verdriet, omdat beiden aanwezig zijn. In de hemel zou men verdriet niet eens kennen. Hoe kan je blijheid waarderen zonder verdriet te kennen? Waarom zou ik een eeuwigheid in de hemel willen doorbrengen waar iedereen altijd een glimlach op zijn of haar gezicht heeft, en iedereen altijd blij en vrolijk is. De gedachte alleen al maakt me gek. Ik zou mijn opa en oma weer terug zien. Maar ik weet dat zij een gelukkig en vol leven geleid hebben hier op aarde. Ik wist dat ze uiteindelijk moe waren, en vonden dat hun tijd erop zat. Maar nu zouden ze dus voor eeuwig in de hemel zijn...voor eeuwig... Eeuwig is erg moeilijk om te bevatten, dus ik heb mezelf een gedachte experiment aangeleerd om een klein deel ervan te bevatten. Stel dat er in de hemel een groot blok ijzer zweeft van 1 bij 1 meter. Elke aardse dag zweeft er een veertje langs, die een onmerkbaar kleine corrosie aanricht. Pas als dit blok ijzer tot stof is gecorrodeerd zal de eerste dag van de eeuwigheid voorbij zijn. En zo gaan jaren van eeuwigheid voorbij, en mensen in de hemel zijn er omdat ze er zijn. Geen pijn en verdriet meer. Dus ook geen genot en blijheid. Ze bestaan alleen maar... Hoe zien jullie een eeuwig leven in de hemel voor je?

Ik heb heel lang met deze vragen gezeten, omdat ik het nooit met mijn familie heb kunnen bespreken. Als ik het erover probeerde te hebben dan moest ik maar gaan bidden voor antwoorden. Ik hoop dat ik hier wat meer antwoorden kan krijgen dan van boven, want daar bleef het stil.

Admod note:
Titel aangepast voor meer duidelijkheid over de inhoud van het topic.