eenvoudige_katholiek

Communisme is de opium voor dialetisch materialisten. Dat is tenminste onderhand wel proefondervindelijk vast komen te staan.

Opmerkelijk bericht in het KN:

Een dakloze Amerikaan die de lotto won, heeft opzien gebaard door het grootste deel van zijn prijs weg te geven en zelf in een tent te blijven wonen.

Dennis Mahurin uit Michigan, die al sinds 1978 dakloos is, won onlangs 50.000 dollar in een loterij. Volgens de Huffington Post wil hij daarvan een nieuwe tent kopen voor zichzelf, en de rest weggeven aan andere daklozen: "Met alle daklozen hier, ben ik eruit: ik geef ieder van hen honderd dollar."

Hij voegde eraan toe altijd te hebben geloofd dat "God een plan met mij heeft, ik wist het alleen niet. Nu begint die deur open te gaan".

Mahurin kocht zijn lot bij een lokaal tankstation. Medewerkster Sandra Rankin zegt: "Hij is een geweldige vent met een geweldig gevoel voor humor. Ik geef veel om hem en hij is een zeer fatsoenlijk heer. Hij komt drie tot vier keer per dag mijn winkel binnen. Het lijkt erop dat hij nogal wat van zijn geld aan de loterij besteed... Misschien wacht hij erop de hoofdprijs te winnen."

MEER...

En nee, ik heb er (nog?) geen mening over, maar hoor graag andere.

Ook met dit dogma heb ik een probleem.

Mag de man die dankzij teelbalkanker geen kinderen meer kan produceren niet trouwen? Mag de gender changed vrouw niet trouwen met de man van haar dromen?

Het enige verschil tussen de situaties die ik noem en die jij noemt, is, vanuit de 'Romantische' visie op het huwelijk, dat jouw voorbeelden salonfahig zijn en mijn voorbeelden minder tot helemaal niet. Maar consequent is het wel. Je zal vanuit 'Romantisch' perspectief altijd moeten discrimineren, soms alleen maar vanuit 'smaak'-redenen.

En gelukkig maken zonder sex, ik denk dat dat een beetje indruist tegen hoe God ons als sexuele wezens heeft geschapen. Natuurlijk kan je daar weer allerlei Jerommel-tactieken over 'de wereld', 'het vlees' op loslaten etc, maar of dat terecht is? (Zeg ook niet dat jij dat van plan was overigens )

Geen idee wat Jerommel hier van vind. Maar als gezegd, hoe langer we door blijven redeneren, ook in jouw visie zullen er mensen buiten de boot vallen die geen seks mogen hebben.

Erotiek en seks zijn niet identiek. Je zou seks als de laagste trap van de erotiek kunnen zien. Vergelijk het maar met vasten, dat is ook meer dan alleen iets niet doen. Vergelijk het maar met die Hindoescholen die beweren dat ze seks met elkaar kunnen hebben door elkaar alleen maar aan te kijken. (<-een beetje brak verwoord trouwens, ik moet daar eens wat dieper induiken, maarja, tijd is schaars ) Maar in die richting moet je het zoeken.

Ik biedt bij deze vast mijn excuses aan, want ik heb te weinig tijd om echt een discussie aan te gaan, maar misschien hebben jullie wat aan deze 'grote-lijnen-schets'

M.i wordt er dan evenzo beslist door de R-KK wat niet goed is voor de mens en dat is een homohuwelijk. Ik vraag me af of er niet voorbij gegaan wordt aan die homoseksuele relaties die heel gelukkig zijn.

Het is wel goed om, wat je mening over het homo'huwelijk' ook is, om een paar zaken goed uitelkaar te houden.

Het primaire doel van een huwelijk is het voortbrengen van kinderen. Sure, sure, men is tegenwoordig wel zo correct, en ook wel terecht, dat het ook net zo belangrijk is om elkaar gelukkig te maken, maar dat kan ook zonder seks, om het maar even plat te zeggen.

In die visie is een homohuwelijk niet zozeer slecht, alswel een fysieke onmogelijkheid. Dat is de reden waarom het homo'huwelijk' wordt afgewezen, dus niet een langdurige vriendschap, ook niet een fiscale regeling waarmee men elkaar begunstigt en zelfs het seksuele gedeelte is weliswaar niet echt de bedoeling, maar je hebt een knappe moraaltheoloog nodig om recht te breien dat homoseksuele praxis in een monogame relatie zondiger zou zijn dan iemand die regelmatig masturbeert, of een huwelijk waarin men voorbehoedsmiddelen gebruikt (periodieke onthouding is een verhaal apart, zie o.a. 1 Kor. 7:5).

Ik begrijp erg goed dat deze visie tamelijk afwijkt van de romantische visie op het huwelijk, maar ze is m.i. wel de meest consequente. Juist ook voor mensen die een anders-seksuele voorkeur hebben.

Het sluit mensen niet 'op' in een seksuele identiteit, en dat is maar goed ook, want anders zou het hek van de dam zijn. RKdiaken gaf al aan dat consequent-denkende 'progressieven' al redeneerden dat als de ene minderheid 'gelijkberechtigd' moet worden (homo's) dat dat dan ook geldt voor andere minderheden (bijvoorbeeld pedo's). Nou heeft dat laatste weliswaar wat ehm... ongelukjes opgeleverd, dus daar is men wat van terug gekomen, maar je voelt al aankomen wat het volgende station is:

http://www.refdag.nl/nieuws/binnenland/ ... e_1_722756

Zoals homoseksualiteit nu 'geframed' wordt als een identiteit (<-ik heb het niet over die gevoelens, die zijn heel reeel), zo zul je straks zien dat er opeens allerlei mensen zijn die 'ontdekken' dat ze 'polygaam' o.i.d. 'geaard' zijn, dat ze daar niks aan kunnen doen en dat ze dus niet gediscrimineerd willen worden en dus ook hun rechten willen hebben. En zo zal de mens bij zichzelf steeds weer nieuwe seksuele 'identiteiten' ontdekken en toch zullen er altijd weer, volgens diezelfde lijn van denken, 'minderheden' zijn die buiten de boot vallen, puur om gevoelsmatige, inconsequente redenen.

In een ideaal katholiek wereldbeeld zou de 'hetero' als het ware net zoveel 'in moeten leveren' als iemand met andere seksuele voorkeuren. Homo's die geen zeer fysieke afkeer hebben van iemand van het andere geslacht, zouden gewoon kunnen trouwen. Hetero's 'mogen' in die visie niet zo vaak seks hebben en homo's 'hoeven' niet zo vaak. Als je de seksuele component immers wat nuanceert, dan zal het je opvallen dat vriendschappen tussen homo's en hetero's vaak opvallend hecht zijn.

Mensen met een andere seksuele voorkeur die wel een zeer fysieke afkeer hebben, dat zou een aanwijzing kunnen zijn dat men een celibataire roeping heeft, iets wat in onze maatschappij als iets vreemds wordt gezien, maar wat in katholiek opzicht juist iets 'vooraanstaands' heeft.

Maar goed, dit is geredeneerd vanuit het ideaal, en dat is vooral belangrijk om de 'vingerwijzerij' wat te nuanceren (want we halen allemaal het ideaal niet), in de pastorale praktijk is het juist goed om te kijken naar het goede wat er al wel is en daar op verder te bouwen. Zoals in het geval van de homo's die je hier noemt, een duurzame, verregaande, vriendschap.

Vrouwen aan de macht zijn veelal hetzelfde als mannen aan de macht, is mijn indruk.

[zwarte humormodus]Oneens, ze zijn veel effectiever! Laten we nu eens de schuld van alle oorlogen van 4000 v. Chr. tot nu toe op 'de man' schuiven, iemand heeft eens berekend dat dat ongeveer 2,5 miljard doden heeft gekost. Abortus, wat je dan net zo ongenuanceerd op het bordje van 'de vrouw' kan schuiven, heeft sinds 1980 al een dikke 1,2 miljard lijkjes opgeleverd. Dus wat de man in 6000 jaar voor elkaar krijgt, dat lukt de vrouw in 40 jaar. [/zwarte humormodus]

Dat snap ik Ik wou t alleen maar melden. Ben overigens dankzij jouw openingspost weer aan het lezen over Dao

Dan is dit boek overigens wel een aanrader. In de zin van dat het een mooie 'brugfunctie' vertolkt.

En toch zijn er ook heel verschillen tussen het Christelijke godsbeeld en de Dao, essentiele verschillen. Hangt er van af ook of je Lao Zi blijft volgen of Zhuang Zi.

Zeker, maar de Christelijke Godsbeelden onderling zijn ook zeer verschillend als je een divergente hermeneutiek toepast, ik ging, vanwege het voorbeeld, juist uit van overeenkomsten tussen o.m. de Dao en de niet-geincarneerde Logos.

Voor zover ik weet hebben ze geen goden (niet in de definitie die wij van goden hebben iig). En hoe bedoel je 'zijn volkomen inwisselbaar'?

Welke doctrines? Ik denk dat ze het god-concept wel kunnen vatten,

maar het is iets dat je niet kan zien of aanraken dus is er voor hen geen reden om aan te nemen dat het er is.

Er is geen directe reden om het in taal te verwoorden, maar dat wil niet zeggen dat er geen intuitief geloof is. Het is alleen moeilijk omdat 'zichtbaar' te maken, en die onderzoeker stelde ook niet bepaald de juiste vragen.

Irrelevant.

Nee, niet irrelevant, juist heel wezenlijk. Probeer daar eens een antwoord op te formuleren, anders komen we er zeker niet mee verder.

Ik kan me overigens niet herinneren dat Ratzinger een overduidelijke favoriet was bij aanvang van het conclaaf..

Wel, achteraf was hij in elk geval de gedoodverfde favoriet.

Twee of drie dagen nadat de paus aftrad, heb ik een voorspelling gedaan (er zijn getuigen ); het wordt Scherer en z'n pausnaam wordt Gregorius. Nu wordt Scherer zelfs samen met Scola als favoriet genoemd, wat dan weer niet zo goed is voor z'n kansen, want wie als favoriet naar binnen gaat... Maar we zullen zien.

@Eenvoudige_kath

Stel er is een land waar geen Christenen wonen, maar alleen maar moslims (of elke andere religie). Er is echter één atheïst. Hoe is die persoon dan 'zeer verbonden met het (cultuur-)Christendom en kan [zijn atheïsme] ook niet lang los daarvan bestaan'?

Geef eens een concreter voorbeeld, want zo kan ik er niets over zeggen. Van een concreet geval kan ik wellicht aantonen hoe die verbondenheid gelopen is.

Het punt van dat voorbeeld is juist dat er geen verbondenheid is. Maar neem nou een atheïstische Japanner of de Piraha stam in Zuid-Amerika (zij hebben geen goden en zijn nooit met het Christendom geconfronteerd totdat er een missionaris kwam die door zijn bezoek aan de Piraha atheïst werd).

Over de atheistische Japanner kan ik nog steeds niets zeggen, daar heb ik echt een concreter voorbeeld voor nodig. Ik kan hoogstens in z'n algemeenheid wijzen op de sterke verwestersing van Japan.

Die stam, dat is een stuk duidelijker, daar heb ik wel eens wat over gelezen. Die mensen hebben wel een hele geestenwereld en zoals ik al eerder zei, geesten en goden met een kleine 'g' zijn volkomen inwisselbaar. Of de sjamanen/wijzen ook geloven in, laten we het dan noemen 'het ene achter het vele', dat valt tot nu toe niet te achterhalen, want kennelijk kunnen ze het concept nog niet bevatten of niet in taal gieten. Maar zelfs dan gaat het nog om doctrines.

En het is dus heel atheistisch-Protestants om een geloof te definieren aan de hand van het rationeel aanhangen van doctrines.

Zou, bijvoorbeeld, een katholiek met een mentale handicap waardoor hij de verstandelijke vermogens van een kind van 2 heeft en dus de meest basale concepten uit de catechismus niet begrijpt, volgens katholieke normen een ketter zijn?

Maar geld dat ook niet voor atheïsten? Ik zie dat er op freethinker heel wat zijn die het discussiëren met Christenen wel gezien hebben, ze krijgen steeds dezelfde verhalen te horen.

It takes one to know one.

Volgens mij heeft het weinig te maken met wat voor een doctrines iemand aanhangt, maar of iemand op gesprek danwel bekering uit is.

Ik zou iedereen het katholiek geloof toewensen, en aangezien het goede, schone en ware universeel (<-en dus stiekem katholiek ) is, denk ik dat zulke gesprekken alleen maar contra-productief zijn.

Psalm 14:1b 'Er is geen God'

@Eenvoudige_kath

Stel er is een land waar geen Christenen wonen, maar alleen maar moslims (of elke andere religie). Er is echter één atheïst. Hoe is die persoon dan 'zeer verbonden met het (cultuur-)Christendom en kan [zijn atheïsme] ook niet lang los daarvan bestaan'?

Ik snap nog steeds niet hoe atheïsme perse met de Christelijke cultuur is verbonden. M.i. staat het los van elke religie. Ik kijk als atheïst hetzelfde naar elke religie.

Dit alleen al is een zienswijze die uiterst Westers is. Ken je hier voorbeelden van dat een dergelijke zienswijze ergens anders ook is voorgekomen zonder link naar het (cultuur-)Christendom?

Ik zocht naar een topic om aardige citaten in te verzamelen, maar die was er kennelijk nog niet. Ik heb er in ieder geval een paar, allemaal afkomstig uit dit boek.

"The best catholic thinkers of today are, like Newman, passionately orthodox. A Chesterton, a Claudel, realise that it's not by surrender to the passing enthousiasms of an hour that you really move men, that you really win them. The minor poet appeals to the little group, the genius speaks in the common speech of man and reaches the heart of the universe. The Modernist was like the minor poet: when he spoke of the modern mind he was thinking of a little group of Biblical critics or immanentist philosophers. But the Faith has a common speech to the heart of all mankind..."

"The long siege is over. For the siege implied coherent and succesful human systems and a Church hemmed in and on the defensive. Today there are no such systems. Over against the Church stands chaos. The one great question that remains is wich shall prevail - chaos or the divine order eternally established by God."

Maisie Ward, Insurrection vs. Resurrection (1937).

"There was always a wall between us, but now it is crowned with glass. It is improbable that dissentions on such large questions as 'Mariolatry' and papal infallibility would have the same effect of social disintegration as a divergent outlook on the most personal of all questions "

David Mathew, Catholicism in England 1535-1935, portrait of a minority (1936). Opmerking nadat de Anglicaanse Kerk contraceptie toestond in de jaren '30

"If man is not the slave and creature of time, but its master and creator, the history also becomes a creative process. It does not repeat itself meaninglessly: it grows into organic unity with the growth of human experience. The past does not die; it becomes incorporated in humanity. And hence progress is possible, since the life of society and of humanity itself possesses continuity and the capacity for spiritual growth no less than the life of the individual."

Christopher Dawson, Enquiries into religion and culture (1933).

"We are faced with a spiritual conflict of the most acute kind, a sort of social schizophrenia wich divides the soul of society between a non-moral will to power served by inhuman techniques and a religious faith and a moral idealism wich have no power to influence human life. There must be a way to unity -a spiritual integration of culture- if mankind is to survive."

Christopher Dawson, Religion and culture (1948).

"Catholicism stands essentially for a universal order in wich every good and every truth of the natural or social order can finds a place... It is the catholic ideal to order the whole of life towards unity, not by the denial and destruction of the natural human values, but by bringing them into living relation with spiritual truth and spiritual reality."

"The attempt of the nineteenth century to prescribe spiritual ideals in literature and ethics, while refusing to admit the objective existence of a spiritual order, has endured in failure, and today we have to choose between the complete expulsion of the spiritual element from human life or its recognition as the very foundation of reality...

...In so far as the modern world accepts the latter alternative, it can no longer disregard the existence of the catholic solution, for catholicism is the great historic representative of the principle of the spiritual order -an order wich is not the creation of the human mind, but its ruler and creator."

Christopher Dawson, voorwoord van Jaques Maritain's Religion and culture (1931).

"Proust and Virginia Woolf are the products of a world which has been driven in on itself and condemned to self-conscious art because it has lost the pattern of God's planning. The loss of this sense means a loss of faith, and it has produced the exsessive concern with techniques and experiment that is so common today and has made the modern novel etiolated and narrow... [catholic novelist'] greatest temptation may be to overemphasise the pattern, but undoubtedly their infallible method will be to keep out of God's light and allow him to appear through their 'mirrorings', and the last thing they will worry about will be 'edification'."

Gerard Meath O.P. The catholic novel (1951).

"Communism or Fascism- they may be mutually destructive, but they are both expressions of distrust in the individualism which has made such a mess of the world. We are watching now, I fancy, the beginning of the end of an epoch wich started with the Renaissance and the Protestant Reformation and the discovery of America and the conception of England as a extra-European state."

Compton Mackenzie, West to north (1940).

"The rise of Socialism was not merely disastrous in itself, in that it harnessed many fine and disinterested minds to a false philosophy, but it also manoeuvred into the defense of the capitalist regime, almost the whole of those forces which should have been led in the attack of it."

Douglas Jerrold, The influence of Hilaire Belloc (1942)

Rereformed is een man met veel diepgang, integer en een gevoelsmens. Wanneer je zijn boek 'volwassen geloof' leest herken je dat. Het heeft mijn geloof op zijn grondvesten doen schudden.

Hier hetzelfde. Ik had ongeveer hetzelfde gevoel als toen Christopher Dawson voor het eerst Adolf Harnack las die heel treffend de kern van de Reformatie weergaf en daardoor werd hij katholiek. Mensen als Kuitert maar ook Vollbehr doordenken de Reformatie tot in haar uiterste consequenties, maar komen er tegelijkertijd toch niet helemaal los van, je kunt labels gebruiken als 'Modernisten', atheisten, nihilisten, maar in essentie blijven beide Protestants tot op het bot. Meer helder kun je het onderscheid tussen Protestants en katholiek niet hebben, wat erg handig is als je keuzes moet maken..

Cyrillisch schreef:

Nee. De besluiten van het Vijfde Concilie van Constantinopel zijn niet optioneel. In de liturgische tekst van de Zondag van de Orthodoxie (in de Synodicon) worden de daar veroordeelde ketters en hun leer vervloekt. Lex orandi, lex credendi. Bovendien, in 1848 noemden de vier Griekse Patriarchen Constantinopel V zelfs het negende oecumenische concilie, dus het was en is een enorme, dogmatische, authoriteit.

De besluiten van Dordrecht zijn in het orthodox Calvinisme ook allerminst optioneel, wat in de CKK staat mag je ook best in twijfel trekken, als je het maar wel doet (<-beetje versimpeld, maar daar komt het toch wel op neer). Een leerstuk hoeft geen (expliciet) dogma te zijn om toch verplicht te zijn. Bovendien zie je hier de kern van het probleem al; sommige Oosters-Orthodoxen beschouwen Constantinopel V als oecumenisch, maar anderen dus weer niet. Wat is dan doorslaggevend?

Nou, nee. Paus Gregorius de Grote leefde in de zevende eeuw terwijl het Concilie van Efeze in 431 werd gehouden. Je denkt misschien aan Leo de Grote en Chalcedon.

Volgens de Catholic encyclopedia:

The ecumenical character of this council seems to date, among the Greeks, from the Council of Chalcedon (451). According to Photius (Mansi, III, 596) Pope Damasus approved it, but if any part of the council were approved by this pope it could have been only the aforesaid creed. In the latter half of the fifth century the successors of Leo the Great are silent as to this council. Its mention in the so-called "Decretum Gelasii", towards the end of the fifth century, is not original but a later insertion in that text (Hefele). Gregory the Great, following the example of Vigilius and Pelagius II, recognized it as one of the four general councils, but only in its dogmatic utterances (P.G., LXXVII, 468, 893).

Maar zelfs dan was Constantinopel I oecumenisch.

Het werd niet opeens 80 jaar na dato oecumenisch. Dat zou bizar zijn. Theodorus van Mopsuestia bijvoorbeeld citeerde pre-chalcedon de belijdenis van 381 en haar canons werden in het oosten actief gebruikt voordat Leo zijn fiat eraan gaf.

Iets dergelijks geldt ook voor de canon vastgesteld tijdens de Synode van Rome onder Damasus waarin de canon van het NT werd vastgelegd. Ook niet oecumenisch, toch algemeen gebruikt., enz, enz.

Bovendien, in Chalcedon nam Anatolius van Constantinopel de tweede plaats in, en dat kwam niet alleen omdat Dioscorus van Alexandrië beschuldigd werd.

Neemt niet weg dat canon 28 uitdrukkelijk en meermaals werd verworpen.

Ja, maar uiteindelijk maakte het niks uit en had de Paus zich bij het besluit van de Kerk neer te leggen.

Een chronologie:

544 - Emperor Justinian issues a decree condemning the Three Chapters and the four Eastern patriarchs, lead by Mennas of Constantinople, give assent to the decree on the condition of the Pope's approval.

November 2, 545 - Pope Vigilius is arrested for not approving the decree

Fall of 546 - The Pope is brought to Greece when it becomes clear he will not approve the decree

January 547 - The Pope arrives in Constaninople. Lifts his earlier excommunication of Mennas for even conditionally assenting to Justinian's decree and gives private assurances to Justinian he will issue a document.

April 548 - Issues "Judicatum" condemning the person and writings of Theodore of Mopsuestia, and the heresies in the writings of Theodoret of Cyrrhus and Ibas, without prejudice to Chalcedon. In reaction to this, he is excommunicated by a synod of African bishops.

August 550 - Vigilius convinces Justinian to allow him to withdraw Judicatum and have a council to decide the matter. In exchange, Justinian demands Vigilius' promise in writing that he will do what he can to convince the council to condemn the Three Chapters.

July 551 - Western bishops state they will not attend the proposed council or if they did attend they would not vote for condemnation. Justinian issues a second statement condemning the Three Chapters and insists the Eastern bishops sign it. Vigilius announces excommunication for any bishop that signs the statement. Many bishops sign and are excommunicated. This is done because it is the Pope and the council that decide issues of orthodoxy and not the Emperor. In reaction the Emperor places Vigilius under closer guard at the Placidia Palace.

December 23, 551 - Vigilius escapes and takes refuge in Chalcedon.

February 5, 552 - Vigilius issues an encyclical denouncing his treatment by Justinian and professing his faith

March 552 - Justinian sends Mennas and Theodore Askidas to Chalcedon to apologize for his mistreatment and pledging fidelity to the Council of Chalcedon and support for the Pope in suppressing the controversy until the council met. Vigilius returns immediately to Constantinople but is not allowed to return to Rome.

May 5, 553 - The Council of Constantinople convenes. Only 166 bishops attend. Because he was unable to hold a preliminary synod in Rome and the small representation of Western bishops, Vigilius refuses to attend but issues a "Constitutum" reaffirming Chalcedon, condemning the works but not the person of Theodore of Mopsuestia, upheld Theodoret of Cyrrhus and Ibas of Edessa, condemned five heretical Nestorian propositions, and directed further discussion of the matter to cease. In response, Justinian issues Vigilius' written promise to attempt to convince the council to condemn the Three Chapters'. The council takes up the matter.

June 2, 553 - The council anathematizes the Three Chapters but upholds Chalcedon. Theodore of Mopsuestia's works and person were condemned, only Theodoret of Cyrrhus' heritical writings are condemned as well as the letter of Ibas of Edessa. They did not decide the issue of whether Ibas of Edessa actually wrote the letter which he apparently denied. Vigilius' name was struck off the diptychs

June to December, 553 - Vigilius along with his staff are put in close confinement on a diet of bread and water on the island of Proconnesos. During this Vigilius suffered from kidney stones from which he later died on the way back to Rome.

February 554 - Vigilius issues a final Judicatum ratifying the Council of Constantinople, because he said after study and reflection he had come to see how much heresy, whether or not intended, was indeed included in the writings.

None of the heresies were specifically approved by the Council of Chalcedon. The authority of the Pope had been upheld because even the action of the Emperor and a council could not decide the issue without the ratification of the Pope. No fundamental dogma of the Faith was involved in the Three Chapters controversy. Therefore, Vigilius ratified the council.

June 7, 555 - Pope Vigilius dies in agony from kidney stones in Syracuse, Sicily on his way back to Rome after being released from ten years of exile by Emperor Justinian.

Waar is hier de onfeilbaarheid in het geding?

Excuses, het was het Vierde Lateraanse Concilie in 1215.

Juist. Maar hier is in geen geval sprake van een 'Pentarchie'. Of zoals Ratzinger zei:

“The principle of patriarchy is post constantinian, it has an administrative sense. [...] The roman claim [Anspruch] undertands itself from the original theological motive of the sedes apostolica. [...] To the same extent the “New Rome†made unclear the old idea of sedes apostolica in favour of the notion of patriarchy, the “Old Rome†strenghened the reference to the totally different origin and character of its own authority. This authority is in fact totally different from a primacy of honour among patriarchs, because it is situated on a different level, which is completely independent from such administrative concepts.â€

Mwoa, ja en nee. We hebben wel het Vijfde Concilie van Constantinopel, de Synode van Jeruzalem en het Concilie van Blachernae gehad die toch wel een zekere mate van authoriteit hebben (de synode van Jeruzalem heeft toch iets minder authoriteit om bepaalde redenen)

Het Tweede Oecumenische Concilie werd zonder toestemming van de Paus gehouden en de voorzitter was iemand die niet in communie met Rome was (de H. Meletius van Antiochië).

Het vijfde werd bijeengeroepen en gehouden onder luid protest van de Paus en alleen door bedreigingen ondertekende hij het.

Dat gebeurde met canon 28 van Chalcedon en dat werd aangevochten door Paus Leo de Grote. Maar met het tweede concilie van Lyons accepteerde Rome uiteindelijk toch impliciet canon 28. Ten tijde van Nicaea bestond Constantinopel nog niet, die zou pas vijf jaar later gesticht worden.

Waar staat dat dan precies? http://www.papalencyclicals.net/Councils/ecum14.htm

misbruik buiten de kerk genegeerd wordt

Och, die arme kerk, er is vast een complot gaande om alleen misbruik binnen de kerk aan te pakken en de rest te negeren... Robert M en Benno L hebben daar vast wel iets tegen in te brengen. Of pedofielenvereniging Martijn. Maak je geen zorgen, de kerk is echt niet de enige in het vizier van de media.

zeker niet "arme kerk", volledig eigen schuld.

Maar hetis opvallend dat pedofilie en kerkelijk misbruik wel, en vele andere varianten niet bepaald de aandacht krijgen. Het feit dat Deetman constateert dat er in de kerk niet méér sprake was van misbruik dan daarbuiten mag vanuit de kerk nooit worden opgevat als "dan was het bij ons dus niet zo erg" maar hetis gek genoeg niet in het minst aanleiding geweest tot een wat bredere maatschappelijke introspectie.

Zo gauw toen het misbruik binnen Jeugdzorg naar buiten kwam wist men niet hoe snel men de deksel op de doofpot moest duwen.

Om over dit soort ongein maar te zwijgen: http://www.vrijechroniqueurs.nl/van-onz ... hn-bendit/

Ik geloof wel dat 'mijn' Kerk (in mijn geloof is er maar een) het meest waar is. Dat is nog niet hetzelfde als 'de beste'. Niet zelden heb ik het idee dat de 'beste Christenen' (zal wel een combinatie van diaspora effect en waarschijnlijke onschuldige onwetendheid) zich juist niet binnen de zichtbare grenzen van de Kerk bevinden.

Maar om concreet op de openingspost in te gaan; ik kan me kapot ergeren aan (al dan niet Christelijk-)relativisme met een impliciete waarheidsclaim die veel dwingender is dan menig 'waere kerck'-aanhanger te berde brengt. Terecht dat de emeritus-paus dat de 'dictatuur van het relativisme' noemt. Ik kan daar dan ook letterlijk niets mee.

Een vraag van interviewer Peter Seewald aan, nu, emeritus paus Benedictus XVI uit het interviewboekje 'Licht van de wereld' (ik lees 'm in het Engels, dus de vertaling is van mezelf):

In de afgelopen tientallen jaren hebben veel bisdommen zo ongeveer elk pastoraal experiment toegepast in een poging om de Kerk te 'moderniseren'. Dit heeft de kritiek opgeroepen van de Duitse filosoof Rudiger Safranski dat het Christendom op deze wijze een "kil religieus project" is geworden, een "mix van sociale ethiek, institutioneel machtsdenken, psychotherapie, meditatietechnieken, museumbeheer, cultureel projectmanagement en sociaal werk". Critici hebben opgemerkt dat een wijdverspreidt gevoel om te zijn zoals andere mensen, gewone katholieken de opmerkzaamheid heeft ontnomen dat geloof groeit uit andere wortels dan die van plezier-georienteerde samenlevingen van het Westen. Intussen, echter, zijn zoveel theologen en priesters zover afgeweken van het pad, dat er soms nog maar nauwelijks een katholiek profiel zichtbaar is.

Wat Seewald hier in zijn vraag benoemd, deed me overigens ook denken aan de conclusies van Ton van Schaik, nl, dat de 'vernieuwingen' in de Kerk in Nederland vooral van bovenaf werden opgelegd, maar dat even terzijde.

Het gaat me om de woorden van Safranski, roept dit herkenbaarheid op? Ook in andere kerken?

Hmm.. Het is in zoverre met elkaar verbonden dat het atheïsme een tegenreaktie is op het christendom.

Heb je het nu over de genealogie van het begrip atheïsme, of over het atheïsme zelf?

Beide groepen zijn atheïsten, hoewel Taoïsten ook goden vereren dacht ik, dan zijn zij het (atheist) dus niet.

Gunstige omstandigheden voor het ontwikkelen van een religie vind ik geen evolutionair voordeel. Dat noem ik gewoon een voordeel.

Ik denk dat dat zich later pas ontwikkelt/activeert, als er (levens)vragen gesteld worden.

Waarbij je dus een post-Protestants (<- misschien iets te grof uitgedrukt) beeld van religie hanteert, dat er vanuit gaat dat geloof primair (dus niet ook) het aanhangen van doctrines is.

Een godsbewijs zal dus eenvoudig moeten voldoen aan één eis: het zal een waarneembaar effect van de godheid moeten aantonen.

Of men toont met bewijzen (<-als in: goede argumenten) de Opstanding aan. Dat lijkt me de werkelijke bottle-neck.