eenvoudige_katholiek

Maar ook dat gaat niet buiten een zekere wetmatigheid om. Een alcoholist drank geven kan heel barmhartig bedoeld zijn, maar is toch niet juist. Het gaat er niet zozeer om dat wij bepalen wat Hij vind, maar dat we Hem goed verstaan.

Dat of/of-denken is dan wel weer heel Protestants. Nee, maar zonder gekheid; idealiter moet daar toch geen verschil tussen zitten? Liefde zonder de juiste leer is op z'n best goedbedoelde, maar gemankeerde liefde. Omgekeerd hetzelfde.

Maar dat doe jij toch de facto ook? Zie de relativismeparadox waarover ik sprak. Het is -volgens mijn geloof- een wijze waarop de H. Geest werkt. Dat is hoe jij de Bijbel leest, katholieken leggen 'm anders uit. Dat is een lezing die op zichzelf niet zoveel bewijst, maar ze is wel intern consistent, terwijl jouw lezing dat noodzakelijkerwijs niet kan zijn. Maar dan blijven we nog steeds zitten met 30000 verschillende splitsingen binnen de Protestantse minderheid in het Christendom. Maar dat is het punt nu juist; dogma's zijn, naar hun aard, nu juist geen door mensen opgelegde regels. Daar dra

Het klinkt inderdaad wat belerend en ookal zou ik er inhoudelijk naast zitten, dan wil dat nog niet zeggen dat ik niet besef wat ik schrijf. Maar dit is wel precies wat ik bedoel; relativisme zal noodzakelijkerwijs altijd moeten ontaarden in persoonlijke aanvallen c.q. het in twijfel trekken van de vermogens van de ander om jouw visie te (h )erkennen, omdat er geen gezamelijk 'taalveld' is. Alle tekst, waaronder ook de tekst in de Schrift, maar alle tekst. Heb je wat basis in hermeneutische studies? Ken je b.v. het werk van Dilthey? Gadamer? Daarbij komt ook nog dat de Schrift waarschijnlijk

Dat zou dan betekenen dat er een soort 'onfeilbare' standaard voor het 'goede doen' is die los staat van het Christendom? Dat is inderdaad een voorbeeld van hoe men beter met meningsverschillen om had kunnen gaan (met de wijsheid van nu weliswaar), maar dat neemt niet weg dat een oplossing, n.l. het (er)kennen dat we het hier over twee verschillende zijden van dezelfde medaille hebben, wel de mogelijkheid (en de grenzen) van het kennen van die medaille veronderstelt

Ik lees hier geen relativisme in, slechts een waarschuwing tegen particularisme. Dat verplaatst toch alleen maar het probleem? Want wat is dan in concreto het fundament(=hoofdzaak, de leer van Jezus) en wat is bijzaak waarover je van mening kan verschillen? Bijna iedereen zal een voorstander zijn van eenheid-in-verscheidenheid, maar de meningsverschillen gaan er nu juist over wat hoofdzaken zijn (noem het 'Bijbels', noem het 'God's Wil') en wat bijzaken zijn ('menselijke leringen' zo je wil).

Dat is dus maar de vraag. Er zijn aardig wat theologen in Oost en West die gebruik maken van het denken van Levinas (b.v. John Zizioulas) om dit mysterie nader te verklaren en hun stelling is, kort door de bocht, dat juist volledige eigenheid relatie veronderstelt. En als God dus absoluut een is, dan moet er dus relatie in God Zelf zijn, anders dan verval je in procestheologie. Ze vormen geen nieuwe Ik, dat is nu net het punt. De drie personen zijn totaal Anders, maar toch (of juist) totaal in communio. Dat geldt in een andere mate ook voor Theosis of Deificatie; in de hemel heeft de mens tota

M.a.w. niet op menselijke maar wel Goddelijk geinspireerde dogma's. Tekst is immers multipretabel.

Maar op jouw manier lukt het ook niet zonder in relativisme te vervallen. God wil dat we Zijn wil doen niet waar? Dan zul je toch moeten weten wat dat dan is. Maar goed, zie het topic wat ik geopend heb.

Het is er in zoverre onderdeel van, dat ook liefde gedefinieert moet worden. Voor de een is b.v. abortus een daad van liefde voor een moeder in moeilijkhedenb, voor de ander is het juist moord enz. enz.

@VI: viewtopic.php?f=12&t=28893

Volgens VI is het mogelijk: viewtopic.php?f=17&t=28868&start=80#p1114775 Mijn vraag is dus: hoe dan? Hoe kan zoiets mogelijk zijn zonder te vervallen in relativisme?

Ja dat is zo. Dat kan zelfs heel eenvoudig. Deze Kerken hebben (ook al is het soms nog zo rudimentair) catechismussen/andere leerstellige documenten waarin je terug kan vinden dat het geloof in de Drie-eenheid een verplicht geloofsstuk is. Kijk maar even terug wat ik precies zei. Het is niet alleen 'Heere Heere' roepen he? Waar het om gaat is of het leerstuk waar is of niet. Als het waar is en je verwerpt het, dan verwerp je Christus ook. Als het niet waar is, uiteraard niet. Het punt is nou juist dat deze Christenen niet geloven dat het 'een leer van mensen' is. Juist en wat is het alternat

Ik denk dat het misschien 5% is, die zich er druk over maakt. Voor de rest is het gewoon een dogma waar men geen jota van snapt. En het is nog maar de vraag of die 5% het dan wel snapt, want uitleggen lukt ze óók niet. Is het dan misschien veel praktischer om je te richten op zaken die er werkelijk toe doen én die je ook begrijpt: Christus volgen, bijvoorbeeld? Iets begrijpen of verwerpen zijn geen tegengestelden van elkaar. Bovendien geloven die Christenen nu juist dat je, als je de Drie-eenheid verwerpt, ook Christus verwerpt.

Hoeveel mensen die zichzelf als Christen betitelen, maar niet in de Drie-eenheid geloven, zullen er eigenlijk zijn in totaal op 2 miljard Christenen? 5% hooguit?

Er van uitgaande dat er inderdaad een God is, over welke God hebben we het? De God van mijn traditie – een absolute eenheid, die in de Talmoediem wordt gecontrasteerd met de God van de miemiem (o.a. de Christenen), een traditie die tevens de autoriteit, het offer en goddelijkheid van Jezus afwijst? Of de God van een andere traditie of andere religie? Het ligt eraan of je een hermeneutiek van de verschillen of van de overeenkomsten toepast. Het katholiek geloof gaat ook uit van een absolute eenheid van God en toch bestaat God uit meerdere personen. Maar dat is slechts een van de vele parado

Zeer passende beeldspraak voor de hel. 2 petrus 2:4 Immers, God heeft zelfs engelen die gezondigd hadden niet gespaard maar hen in de Tartarus geworpen. Daar, in de diepste duisternis, blijven ze opgesloten om hun vonnis af te wachten. En dit? Ook beeldspraak zeker? Zeker. Je lijkt een punt te willen maken, maar ik geloof dat ik dat punt een beetje mis. Als een engel trouwens tegen God kiest, dan is er maar een verwaarloosbare kans dat deze ooit nog in de hemel komt. Een engel kent, volgens de Traditio, immers geen twijfel en kan ook de volledige consequenties van z'n keuzes overzien.

Kun je alleen iets over zeggen als je een specifieke atheist op het oog hebt. Iemand die niet in God gelooft wijst 'm in ieder geval niet willens en wetens af lijkt me.

Zeer passende beeldspraak voor de hel.

De hel is geen plaats, maar een logisch concept dat uidrukt dat men God's liefde niet wil ontvangen. Dat zou in strijd zijn met God's alomtegenwoordigheid zijn.

God's liefde zal voor iemand die 'schoon' is, meteen als precies dat, oneindige liefde, aanvoelen. Ben je niet 'schoon', dan zal diezelfde liefde als ongeveer als jodium met een wond, brandend aan voelen, maar hoe minder je je verzet, hoe sneller dat over zal gaan. Samengevat: je gaat al door een hel tijdens je leven, pleegt daarom zelfmoord, komt bij God en hij laat je vervolgens van binnen branden. Samengevat: goed lezen is een kunst.

Het probleem zit 'm erin of er sprake is van verschillende contexten. Wat bedoel je? Je erkent niet dat mensen verschillende contexten hebben? Wat ik bedoel is dat de Islam en de katholieke Kerk er beide aanspraak op maken de juiste versie van een en hetzelfde geloof te zijn. Daarom gaat de redenering van RKdiaken waarschijnlijk niet op.

De hel is een doelbewuste afwijzing van God, niemand weet precies wie daar voor zal kiezen. Waarschijnlijk, maar speculatie, geldt voor het overgrote deel van de mensheid dat er nog wel wat, of misschien wel erg veel tussen God en hen in de weg staat, maar dat zoiets uiteindelijk 'uitgereinigd' zal worden. God's liefde zal voor iemand die 'schoon' is, meteen als precies dat, oneindige liefde, aanvoelen. Ben je niet 'schoon', dan zal diezelfde liefde als ongeveer als jodium met een wond, brandend aan voelen, maar hoe minder je je verzet, hoe sneller dat over zal gaan.

Dat ligt eraan. Volgens het katholiek geloof gaat iemand die willens en wetens een zware zonde, zoals zelfmoord, heeft gepleegd, naar de hel. De vraag is dan wat 'willens en wetens' precies inhoudt, en dan wordt het speculeren. Je kunt er echter wel van uit gaan dat in de katholieke visie iemand die zoiets gedaan heeft, alsnog met zichzelf in het reine moet komen.

Hoewel de pastorale praktijk soms wel eens wat hardvochtig is geweest, is de mening van de Kerk altijd erg genuanceerd geweest: http://www.newadvent.org/cathen/14326b.htm Het komt er eigenlijk gewoon op neer in hoeverre degene die zelfmoord heeft gepleegd, na zijn/haar dood hierop terug kan kijken, het aan wil zien. Als hij/zij dat in het geval niet wil, dan betekend dat in praktijk de de hel. Maar het is maar de vraag of mensen daar uiteindelijk voor kiezen. Misschien sommigen wel.