De waarheid in het hart

Thehighnotes · 3 april 2006

Allereerst, laat ik mij even kort voorstellen:

Ik ben mark, niet religieus opgevoed, en was tot een tijdje terug zeer op zoek naar de waarheid.

Misschien dat enkele van jullie dit herkennen, maar wanneer het op religie aankomt, heb ik een simpele kijk op het geheel: Dogma's, zijn voor mij niet interessant. In woorden kan ik niet geloven, ik kan waarheid alleen in het hart dragen.

Ik heb een lange tijd met god in mijn hart geleefd (lees; 1 tot 3 jaar), in die tijd, heb ik prachtige dingen ervaren, en mijn zaligheid kende werkelijkwaar geen eind. Ik voelde de waarheid die zovaak is besproken, een waarheid die bijna in woorden niet te bevangen is. Er was verder niks meer nodig, de noodzaak voor vanalles was weg.

Toen is dit een tijd weggegaan, door een rede irrelevant. Ik voelde de waarheid altijd nog wel, heel subtiel, het is nooit volledig weggegaan. Als het weg zou gaan zou ik vanbinnen dood zijn. Het is een deel van me zoals mijn hart een deel van me is. Eens gevonden, en nooit meer vanaf gewild.

En ik besloot dingen te gaan doen, zinnen gezet op een studie. Nooit meer zo levend gevoeld als in die tijd, ik kan het wel weer toelaten, maar het gaat ten koste van mijn doelen, want wanneer god in mijn leven is, is al het andere Â´minderÂ´ belangrijk.

Nu vond ik dat prima, half levend half dood (figuurlijk), met een verdriet leven, en de studie afmaken, en daarna wellicht terugkeren naar waar ik zelf echt besta. Dat subtiele gevoel heeft me nooit verlaten, waar ik altijd naar terug kon keren wanneer de tijd rijp was.

Maar.. toen, gister, heb ik The Passion of the christ gekeken, en ik heb 30 min na de film hard gehuild. Niet vanwege de film, films laten mij nooit zo huilen, heel soms een traantje. Maar het gevoel, ik voelde de film, ik herinnerde mij het gevoel, de bron van mijn bestaan, de bron van 'het' bestaan zou ik voorzichtig durven zeggen.

Na die huilbui, voel ik dat ik nooit zo fout heb mogen oordelen. Nooit zoiets had mogen doen, zoiets prachtigs in een stille slaap gebracht. Dit laat ik niet weer gebeuren.

Ik ben niet deel van een religie, en ik zou mij nooit volledig tot iets anders kunnen wijden dan de waarheid, de boodschap, god zelf.

Woorden vallen in het niet wanneer ik mijzelf daaraan wijd. Maar hoe, is nu mijn vraag, kan ik mijzelf daar aan wijden? Een monnikkenleven, zou voor mij, met wat tijd, hemels zijn. Maar ik wil niet afgeleid worden in mijn aandacht naar god, zoveel dingen waarbij men zich bij georganiseerde religie druk om maken, terwijl al dat gene dat er werkelijk toe doet, allang in een ieders zijn bezit is: Je aandacht en je hart.

Ik ben niet graag iemand van woorden, maar soms moet je dingen eventjes opschrijven. En wellicht, dat mettertijd er een oplossing naar voren komt welke mij kan helpen in mijn gebed naar een leven gewijd aan de waarheid.

bedankt voor het lezen.. Overigens heb ik vandaag de bijbel gekocht, om deze toch maar te lezen, wellicht zal ik enige herkenning bespeuren tijdens het lezen.

candylipz · 3 april 2006

ik ben ervan overtuigd dat God met iedereen een plan heeft. en God dienen hoeft niet te betekenen dat je monnik moet worden.

Misschien is het God's doel wel om je studie te vervolgen of misschien wel stop te zetten. Maar wat zijn plan ook is, stel je er voor open en bid om wijsheid en vraag of Hij jou wilt laten zien waar je naartoe moet en wat je moet doen.

Geef het tijd, want zoiets komt vaak niet simpel en binnen een uurtje.

Leef je leven naar God's regels zo goed als je kan en Zijn plan zal vanzelf duidelijk worden.

Thehighnotes · 3 april 2006

Ik deel je overtuiging Candylipz.

Maar je hebt gelijk, ergens in mijn achterhoofd wist ik wel aan wie ik werkelijk mijn vraag naar moest richten. Maar het moest eruit, mijn sociale leven is een opsomming van mijn leven voordat ik ook maar enigszins met spiritualiteit bezig was, daar kan ik dit nog niet echt kwijt, geen begrip.

Ik bevind mij sociaal gezien bij mensen die niet mijn gevoel kunnen delen, helaas, hoe graag ik het ze ook zou willen geven, dat is niet aan mij.

Raido · 3 april 2006

Quote:

ik heb een lange tijd met god in mijn hart geleefd (lees; 1 tot 3 jaar), in die tijd, heb ik prachtige dingen ervaren, en mijn zaligheid kende werkelijkwaar geen eind. Ik voelde de waarheid die zovaak is besproken, een waarheid die bijna in woorden niet te bevangen is. Er was verder niks meer nodig, de noodzaak voor vanalles was weg.

Slechts een vraag: hoe kun jij je als kind herinneren wat je van 1 tot 3 hebt meegemaakt? Je gedachten gaan ongeveer terug tot je 3e/4e jaar...

Robert Frans · 3 april 2006

Sjaloom Raido,

Ik denk dat hij eerder bedoeld dat hij 1 tot 3 jaar met God in het hart heeft geleefd.

Groninger · 3 april 2006

Ik denk dat hij iets anders bedoeld

hij heeft ongeveer 1 tot 3 jaar (kan ook vanaf zijn 15e zijn geweest om maar iets te noemen) met God in zijn hart heeft geleefd

Thehighnotes · 3 april 2006

RobertF, inderdaad.

Nu ik een beetje terug lees zijn mijn zinnen een beetje warrig. Maar dat komt omdat ik zelf nog steeds herstellende ben van gistermiddag, om het maar zo te zeggen. Nog steeds een beetje in die 'spijt'.

Rond mijn 17e (nu 20) begon ik mijzelf in verschillende 'abnormale' dingen te interesseren. En uiteindelijk hebben al deze dingen mij geleid tot waar ik nu ben. En ondertussen heel veel mooie tijden gehad, waarbij ik zo'n vrede en vreugde heb gekend die naar mijn idee alleen door goddelijkheid in iemands leven gebracht kunnen worden.

candylipz · 3 april 2006

Quote:

Op maandag 03 april 2006 21:01:53 schreef Thehighnotes het volgende:

Ik bevind mij sociaal gezien bij mensen die niet mijn gevoel kunnen delen, helaas, hoe graag ik het ze ook zou willen geven, dat is niet aan mij.

tot zover heb je in ieder geval ons

maar als je mensen in je directe omgeving wilt hebben, is het dan misschien een idee om een kerkgemeenschap te zoeken waar je je prettig voelt? of misschien een christelijke studentenvereniging ofzo

Dave · 3 april 2006

Quote:

Op maandag 03 april 2006 20:05:06 schreef Thehighnotes het volgende:

Toen is dit een tijd weggegaan, door een rede irrelevant. Ik voelde de waarheid altijd nog wel, heel subtiel, het is nooit volledig weggegaan. Als het weg zou gaan zou ik vanbinnen dood zijn. Het is een deel van me zoals mijn hart een deel van me is. Eens gevonden, en nooit meer vanaf gewild.

Dat heet de Geest uitdoven. Hij zit er nog wel, maar je laat Hem niet meer spreken omdat je aarde zaken boven de geestelijke dingen gaan. Dat overkomt ons allemaal wel eens hoor. Belangrijkste is dat je weet dat als je eens bij God bent gekomen Hij je nooit meer alleen laat want zijn liefde is groter dan je ooit zult beseffen.

Daarnaast moet je niet zo zoeken wat jij moet doen of niet moet doen, geloof en laat Jezus in je leven toe, blijf je oog op Hem richten en blijf wandelen in geloof, dan valt alles vanzelf op zijn plaats.

Veel zegen toegewenst

Dave

Thehighnotes · 3 april 2006

Quote:

Dat heet de Geest uitdoven. Hij zit er nog wel, maar je laat Hem niet meer spreken omdat je aarde zaken boven de geestelijke dingen gaan. Dat overkomt ons allemaal wel eens hoor. Belangrijkste is dat je weet dat als je eens bij God bent gekomen Hij je nooit meer alleen laat want zijn liefde is groter dan je ooit zult beseffen.

Zo voelt het inderdaad, echt volledig zoals je zegt. Ben blij dat ik toch op zoek ben gegaan naar een forum, erg veel warmte hier. Voelt goed.

Thehighnotes · 3 april 2006

Quote:

Op maandag 03 april 2006 21:48:09 schreef candylipz het volgende:

[...]

tot zover heb je in ieder geval ons

maar als je mensen in je directe omgeving wilt hebben, is het dan misschien een idee om een kerkgemeenschap te zoeken waar je je prettig voelt? of misschien een christelijke studentenvereniging ofzo

Hm, voor zover is dit goed zo denk ik. Maar ik was wel van plan om ergens van de zomer een weekje naar een abdij te gaan.

JoostG · 3 april 2006

Aanstaande zaterdag: meeting in Utrecht!

Robert Frans · 3 april 2006

Sjaloom Thehighnotes,

Onderstaande uitspraak van je viel me op:

Quote:

Woorden vallen in het niet wanneer ik mijzelf daaraan wijd. Maar hoe, is nu mijn vraag, kan ik mijzelf daar aan wijden? Een monnikkenleven, zou voor mij, met wat tijd, hemels zijn. Maar ik wil niet afgeleid worden in mijn aandacht naar god, zoveel dingen waarbij men zich bij georganiseerde religie druk om maken, terwijl al dat gene dat er werkelijk toe doet, allang in een ieders zijn bezit is: Je aandacht en je hart.

Wat ik hieruit begrijp is dat je graag als monnik verder zou willen leven, maar dat je dat niet in een georganiseerde religie wil doen, omdat deze zich om dingen druk maakt, wat alleen maar afleidt.

Nu is het zo dat christelijke kloosters inderdaad volgens een bepaalde orde leven. Een orde die door de kerk is goedgekeurd en vastgesteld. Maar het is jÃºÃst die orde die geeft dat monniken zo in diepe spiritualiteit kunnen leven.

Want als vastgelegd is hoe en wanneer je in zo'n klooster moet bidden, wat je aanhebt, welke principes je naleeft, et cetera, dan hoef je niet steeds na te denken over hoe je het Ã©Ã©n en ander nu weer moet doen. Zo'n orde neemt dus juist veel ballast weg.

Dankzij zo'n orde kun je je dus helemaal richten naar de regels ervan en zo meteen je helemaal richten op het je onvoorwaardelijk wijden aan God. Want je hebt dan juist geen andere dingen in je hoofd, omdat die dus al door de orde zijn vastgesteld.

De kerk kan heel systematisch lijken, met veel organisatorisch geneuzel, maar is ook om juist die reden zo opgebouwd. De regels vormen als het ware het skelet van de spiritualiteit met God. Ze dragen je in je toewijding naar God, ze voeren je als het ware mee naar het licht.

Wees dus niet bang als een klooster veel regels kent en vooral in het begin druk bezig is om ze op te stellen, want het hoort allemaal bij die spiritualiteit, die verder gaat dan enkel het bepalen hoe je wilt gaan. De weg ligt namelijk al op haar fundamenten vast, dus nu kun je ook echt gÃ¡Ã¡n, de diepte in.

Misschien dat dat iets is om over na te denken?

Thehighnotes · 4 april 2006

Quote:

Op maandag 03 april 2006 22:43:32 schreef Joozt het volgende:

Aanstaande zaterdag: meeting in Utrecht!

Ik woon vlakbij utrecht, maar heb helaas zaterdag al plannen gemaakt voor de hele dag .

Thehighnotes · 4 april 2006

RobertF,

het geeft zeker iets tot na te denken. Ik ben nog onbekend met dit soort zaken.

Er zijn hoe dan ook, andere zaken omtrent georganiseerd religie waar ik eigenlijk ook op doelde.

Je moet van een bepaalde overtuiging zijn, neem ik aan, om in zo'n klooster te passen. Ik deel alles van wat jezus in weze zegt, van wat ik tot nu toe gehoord heb, vandaar dat ik er ook meer over wil weten en dus de bijbel heb gekocht.

Het probleem is echter, de kijk op de bijbel, het _kan_ symbolisch zijn, of werkelijk zijn. Ik zal alleen kunnen vertrouwen op hetgeen wat de bijbel zegt dat overeen komt met mijn hart. Bijvoorbeeld, ik zou nooit een onderscheid durven en willen maken tussen hetero's en homo's, blanke en gekleurde mensen. Nou ben ik heel vroeger wel eens in discussies beland waar ik merkte dat dit wel zo is. Dit zijn een van de weinige voorbeelden die ik heb/weet, omdat ik nog vrij nieuw ben. Ik kan de gedachtengang begrijpen bij de argumenten, maar ik zal nooit deze overtuiging als het mijne kunnen nemen. Daarvoor heb ik al teveel 'gecommuniceerd' met god, en ik durf stellig te zeggen dat het zichzelf niet op die manier limiteerd. En ik geloof ook nooit, dat een man, met de wijsheid van jezus, en met zijn hart zo gewijd aan god, dit ooit heeft kunnen bedoelen.

Wat mijn punt is, is dat ik niet te lang stil wil staan bij dit soort zaken. Ik acht zulke dingen onbelangrijk, en geef ze liever aan mensen die mentaal bezig zijn met god. Bidden doe ik ook niet om vaste tijdstippen, niet voordat ik eet, slaap, of wakker word. Waarom? Omdat ik voel dat als ik werkelijk waar god in mijn hart draag, dat ik allang heb gebeden met mijn gevoel, allang dank geef aan alles dat er is. Wanneer ik bid met woorden, en dat heb ik in het verleden gedaan, dan is dat alleen maar in zeer moeilijke/emotionele situaties voor een ander. Omdat in zulke situaties soms een stem vereisen, omdat je aandacht makkelijker naar geluid gaat dan naar je gevoel.

Communiceren in stilte, het liefst de hele dag lang, maar het leven tot 1 groot gebed, voor mij. En dat te bedenken dat ik niet gelovig ben opgevoed, ben zeer blij te zijn wie ik ben.

Helena · 4 april 2006

Wat ik denk, is dat je je best wel druk maakt om het geloof. Super! Maar je gaat allerlei problemen verzinnen die geen problemen zijn. Het enige probleem is nu dat je (misschien) niet bekeerd ben of dat je God mist. Eigenlijk is dat hetzelfde. Neem Jezus' offer aan, geef je leven aan God (wat je aan Hem geeft ben je niet kwijt) en wees een kind van God.

Vanaf het moment dat je weet dat je een kind van God ben wil je op zoek naar je broeders en zusters, logisch. Je kan je aansluiten bij een gemeente (je weet vast wel wat voor stromingen er zijn) en er bestaat ook nog zoiets als jeugdkerken (daar kom je ook nog in). Of je gaat kijken naar een klooster en alles, maar ik denk dat je gewoon even de tijd moet nemen om in je geloof te groeien samen met God's kinderen en Zijn Holy Bible.

Succes!

Thehighnotes · 4 april 2006

beste Helena, ik denk dat je mijn verhaal niet helemaal snapt. Ik begrijp wat je probeert te zeggen, maar zoals je het hier voorsteld, zo werkt het voor mij niet.

Ik kan al leven met god, en mis het alleen daar waar ik niet mijn aandacht heb gecentreerd op god met mijn gevoel. Dan is er niks meer nodig, als je mijn verhaal begrepen hebt dan begrijp je dat ik geen noodzaak zie aan allerlei dingen als: Neem offer zus aan, of geef je leven aan god. Ik ben daar al doorheen gegaan, alleen zonder de religieuze context, maar puur met het gevoel. Geen boek is mij heilig, woorden zijn slechts woorden wanneer ik in god mijn toevlucht heb, mijn thuis heb, mijn ik heb.

Dit is het probleem dat ik heb, wanneer ik zou willen overwegen om in een klooster te wonen, deze wens speelt al jaren in mij, god dienen, is prachtig. En ik zou ook graag een monnikkenleven willen leiden (in de toekomst), de bijbel ben ik begonnen door te lezen. Maar vergeet nooit dat wanneer ik god in mijn hart draag dat alle boeken, geschriften, die bedoelt zijn als een leidraad voor mij niks meer betekenen, want op dat moment is god mijn leidraad.

Robert Frans · 4 april 2006

Sjaloom Thehighnotes,

Quote:

RobertF,

het geeft zeker iets tot na te denken. Ik ben nog onbekend met dit soort zaken.

Dan ben je hier op het juiste adres.

Quote:

Er zijn hoe dan ook, andere zaken omtrent georganiseerd religie waar ik eigenlijk ook op doelde.

Je moet van een bepaalde overtuiging zijn, neem ik aan, om in zo'n klooster te passen. Ik deel alles van wat jezus in weze zegt, van wat ik tot nu toe gehoord heb, vandaar dat ik er ook meer over wil weten en dus de bijbel heb gekocht.

Iedereen is meestal welkom om een paar dagen of soms weken in een klooster te verblijven. Ligt er ook heel erg aan welk klooster je voor je hebt. Het ene klooster is geslotener dan de ander. De meeste christelijke kloosters zijn inderdaad rooms katholiek, dus als je zou willen intreden, dan zul je inderdaad ook katholiek moeten worden.

Quote:

Het probleem is echter, de kijk op de bijbel, het _kan_ symbolisch zijn, of werkelijk zijn. Ik zal alleen kunnen vertrouwen op hetgeen wat de bijbel zegt dat overeen komt met mijn hart.

Kan, maar hoe weet je dan zeker dat je GÃ³ds visie op alles volgt en niet je eigen visie die je projecteerd als Gods visie?

Quote:

Bijvoorbeeld, ik zou nooit een onderscheid durven en willen maken tussen hetero's en homo's, blanke en gekleurde mensen. Nou ben ik heel vroeger wel eens in discussies beland waar ik merkte dat dit wel zo is. Dit zijn een van de weinige voorbeelden die ik heb/weet, omdat ik nog vrij nieuw ben.

Nou, racisme zul je in de doorsnee kerk niet meer tegenkomen. Het onderscheid tussen hetero's en homo's is inderdaad een wat ander verhaal, hoewel de meeste kerken het meestal beperken tot 'geen homohuwelijk en verder eigen verantwoordelijkheid.'

Quote:

Ik kan de gedachtengang begrijpen bij de argumenten, maar ik zal nooit deze overtuiging als het mijne kunnen nemen. Daarvoor heb ik al teveel 'gecommuniceerd' met god, en ik durf stellig te zeggen dat het zichzelf niet op die manier limiteerd.

Tja, alleen dan luidt de vraag waarop je dat baseerd. Want christenen geloven weer stellig dat Hij wÃ©l bepaalde geboden oplegt, en zij communiceren ongetwijfeld net zo intensief met God als jij. En zij baseren zich daarbij ook op een traditie die al wel langer dan vandaag bestaat. Waarom zouden zij dan tÃ³ch ongelijk hebben?

Quote:

En ik geloof ook nooit, dat een man, met de wijsheid van jezus, en met zijn hart zo gewijd aan god, dit ooit heeft kunnen bedoelen.

Misschien. Maar goed, als dat zo zou zijn, waarom zou Hij Zijn kerk dan zolang laten dwalen op dat punt? Ook niet echt wijs dan hÃ¨? Kijk, ik wil je niks opdringen, maar ben alleen nieuwsgierig hoe jij dan over de door mij gestelde vragen denkt.

Quote:

Wat mijn punt is, is dat ik niet te lang stil wil staan bij dit soort zaken. Ik acht zulke dingen onbelangrijk, en geef ze liever aan mensen die mentaal bezig zijn met god.

Kan het dan weleens gebeuren dat wat jij onbelangrijk vindt, dat voor God wÃ©l belangrijk is? Ben jij dan weleens in conflict met God daarin, zeg maar? Veel christenen hebben dat namelijk weleens, dat God iets verkondigt wat bij hen toch wel aversie oproept. Alleen vertrouwen zij erop dat God wijzer is, verder vooruit kijkt, en dus wel het goede zal zeggen en doen. Ze slikken het dus, proberen het te begrijpen en gaan door met het gehoorzamen van God. Hoe zit dat dan bij jou, als ik vragen mag?

Quote:

Bidden doe ik ook niet om vaste tijdstippen, niet voordat ik eet, slaap, of wakker word. Waarom? Omdat ik voel dat als ik werkelijk waar god in mijn hart draag, dat ik allang heb gebeden met mijn gevoel, allang dank geef aan alles dat er is.

Het op vaste tijdsstippen bidden is juist een hele belangrijke vorm van spiritualiteit in een klooster. Want als je structuur en ritme in je dag hebt, kun je juist helemaal tot God richten. Waarbij het spontane gebed natuurlijk niet verzuimd hoeft te worden, maar het op vaste tijdsstippen bidden kan ik je enkel aanraden.

Quote:

Wanneer ik bid met woorden, en dat heb ik in het verleden gedaan, dan is dat alleen maar in zeer moeilijke/emotionele situaties voor een ander. Omdat in zulke situaties soms een stem vereisen, omdat je aandacht makkelijker naar geluid gaat dan naar je gevoel.

Tja, de christelijke traditie kent toch wel het gebed met woorden. Monniken zullen dat ook doen, maar dan wel vaak zingend. En dan meestal in het Latijn, op zijn Gregoriaans. Want die manier van zingen geeft rust en heeft een meditatieve werking. Onderschat de kracht van woorden daarom niet, ze kunnen veel doen.

Quote:

Communiceren in stilte, het liefst de hele dag lang, maar het leven tot 1 groot gebed, voor mij. En dat te bedenken dat ik niet gelovig ben opgevoed, ben zeer blij te zijn wie ik ben.

Dat is fijn om te horen! Maar door te werken alsof je het voor God doet, te eten alsof je daarmee Zijn tempel onderhoudt (namelijk je lichaam) en te leven alsof je het eeuwige leven al te pakken hebt, kun je God misschien vÃ©Ã©l meer in al Zijn rijkdom ontdekken. Want God is enorm rijk en onpeilbaar diep in wijsheid.

Daarom lijkt Hij soms dingen te zeggen of te doen die bij ons vraagtekens of aversie oproepen. Je kunt dan twee dingen doen: die dingen verwerpen en zo een eigen godsbeeld erop na houden, of het gehoorzamen en zover als je kunt te bestuderen waarom Hij zus en zo zegt.

Ik geloof dat je met het laatste tot veel meer diepgang komt met God en steeds hechter met Hem verbonden raakt, steeds dichter bij Hem komt. Want je moet dan obstakels overwinnen, wat je geweten en je karakter vormt. Je moet dan soms dingen slikken, wat je sterker maakt. En als je dat doet, zal God je ter Zijner tijd antwoord geven en wedervragen stellen, wat je leven nÃ³g meer diepgang geeft.

De centrale vraag is dan: wat doe jij? Geloof je alleen God op de woorden waar je het mee eens bent, of vertrouw je op Zijn voor jou soms onpeilbare wijsheid en geloof je Ã¡lles wat Hij zegt, dus ook de minder leuke dingen? Graag zie ik je antwoord tegemoet, want ik ben wel nieuwsgierig naar jouw geloofswijze.

Thehighnotes · 4 april 2006

Quote:

Op dinsdag 04 april 2006 10:40:58 schreef RobertF het volgende:

[...]Kan, maar hoe weet je dan zeker dat je GÃ³ds visie op alles volgt en niet je eigen visie die je projecteerd als Gods visie?

Door te vertrouwen, omdat het zo voelt, woorden kunnen misleiden. Mijn eigen visie is dat er alleen god is en verder niet wanneer ik bij god zit.

Quote:

[...]Tja, alleen dan luidt de vraag waarop je dat baseerd. Want christenen geloven weer stellig dat Hij wÃ©l bepaalde geboden oplegt, en zij communiceren ongetwijfeld net zo intensief met God als jij. En zij baseren zich daarbij ook op een traditie die al wel langer dan vandaag bestaat. Waarom zouden zij dan tÃ³ch ongelijk hebben?

Hm, een moeilijk onderwerp om te betreden. Allereerst, zal ik nooit zeggen dat iemand ongelijk heeft wanneer het op spirituele zaken aankomt, een ieder handelt zo goed als dat hij kan handelen.

Ipv hierover in woorden te treden, treed ik liever in stilte. Woorden verdelen, onderscheid, stilte vereenigd. Woorden geven conflicten, meningen, arrogantie, en dwaasheid. Hoe kan in woorden ooit waarheid gevonden, dat kan denk ik alleen in god, woorden kunnen leiden naar god, maar woorden zijn nooit god.

Quote:

[...]Misschien. Maar goed, als dat zo zou zijn, waarom zou Hij Zijn kerk dan zolang laten dwalen op dat punt? Ook niet echt wijs dan hÃ¨? Kijk, ik wil je niks opdringen, maar ben alleen nieuwsgierig hoe jij dan over de door mij gestelde vragen denkt.

Hm, wat is wijsheid? Zoals je het stelt is het inderdaad vrij raar om 'zijn' kerk te laten dwalen.

Ik ben denk ik vrij simpel van aard hierover. Een organisatie kan nooit heilig zijn, alleen een individu. Een organisatie kan als doel God hebben, maar zelfs met zo'n heilig doel, betekent dat dat het middel ook meteen heilig is?

Ik geloof dat het individu en ware heilige kan worden, maar een organisatie niet. Een organisatie kan vol heiligen zitten, net zo goed als dat het vol dwazen kan zitten. De kerk is voor mij een organisatie, die iets unieks in deze maatschappij kan bieden.

Quote:

[...]Kan het dan weleens gebeuren dat wat jij onbelangrijk vindt, dat voor God wÃ©l belangrijk is? Ben jij dan weleens in conflict met God daarin, zeg maar? Veel christenen hebben dat namelijk weleens, dat God iets verkondigt wat bij hen toch wel aversie oproept. Alleen vertrouwen zij erop dat God wijzer is, verder vooruit kijkt, en dus wel het goede zal zeggen en doen. Ze slikken het dus, proberen het te begrijpen en gaan door met het gehoorzamen van God. Hoe zit dat dan bij jou, als ik vragen mag?

In woorden vertrouw ik niet, woorden kunnen misleiden. Ik vertrouw alleen in god, hoe kan ik god's stem onderscheiden van mijn eigen? Hoe kan ik ooit liefde aanzien, voor haat? Enkel een blinde kan dat.

Quote:

[...]Het op vaste tijdsstippen bidden is juist een hele belangrijke vorm van spiritualiteit in een klooster. Want als je structuur en ritme in je dag hebt, kun je juist helemaal tot God richten. Waarbij het spontane gebed natuurlijk niet verzuimd hoeft te worden, maar het op vaste tijdsstippen bidden kan ik je enkel aanraden.

Hm, als je van het leven 1 gebed maakt, van een hele dag, elk moment, neem je dan niet die 'vaste' tijdstippen net zo goed mee? Ik bid niet, omdat het mij verteld is dat ik moet bidden, ik bid omdat mijn hart dit vanzelfsprekend vind wanneer god in mijn hart zit.

Quote:

[...]Tja, de christelijke traditie kent toch wel het gebed met woorden. Monniken zullen dat ook doen, maar dan wel vaak zingend. En dan meestal in het Latijn, op zijn Gregoriaans. Want die manier van zingen geeft rust en heeft een meditatieve werking. Onderschat de kracht van woorden daarom niet, ze kunnen veel doen.

Ik ken de kracht van woorden, en ontken deze niet. Maar wanneer een hart, gecentreerd in god, al hemelse vrede ervaart, waar blijft dan de noodzaak voor woorden? Ik bid met mijn hele wezen, niet enkel met woorden (intellect), met alles dat ik ben.

Quote:

[...]Dat is fijn om te horen! Maar door te werken alsof je het voor God doet, te eten alsof je daarmee Zijn tempel onderhoudt (namelijk je lichaam) en te leven alsof je het eeuwige leven al te pakken hebt, kun je God misschien vÃ©Ã©l meer in al Zijn rijkdom ontdekken. Want God is enorm rijk en onpeilbaar diep in wijsheid.

Oh, .. ik kan mijzelf verliezen in deze gedachtengang, mooi.

Quote:

Ik geloof dat je met het laatste tot veel meer diepgang komt met God en steeds hechter met Hem verbonden raakt, steeds dichter bij Hem komt. Want je moet dan obstakels overwinnen, wat je geweten en je karakter vormt. Je moet dan soms dingen slikken, wat je sterker maakt. En als je dat doet, zal God je ter Zijner tijd antwoord geven en wedervragen stellen, wat je leven nÃ³g meer diepgang geeft.

Begrijp ik, onzelfzuchtig zijn. Ik heb al een tijd met god gecommuniceert met daarbij heb ik bewijs gekregen. Genoeg, geen twijfel over mogelijk.

Quote:

De centrale vraag is dan: wat doe jij? Geloof je alleen God op de woorden waar je het mee eens bent, of vertrouw je op Zijn voor jou soms onpeilbare wijsheid en geloof je Ã¡lles wat Hij zegt, dus ook de minder leuke dingen? Graag zie ik je antwoord tegemoet, want ik ben wel nieuwsgierig naar jouw geloofswijze.

Ik vertrouw, op een god. Period. Ik weet dat mijn liefde naar god toe groter moet zijn dan al het andere wat ik enigszins liefheb, en ik weet dat ik mensen moet liefhebben, zowel uw naasten, en uw vijanden. Vergeven met het hart, niet het woord. Maargoed, ik zal hier niet dieper over discussieren, met de reden dat wederom woorden verdelen, en stilte brengt eenheid.

Ik vertrouw genoeg op een god dat ik letterlijk mijn leven in zijn handen heb gelegd, en hier hemels door ben gegaan. Om alles los te laten en op god te vertrouwen, als ik dat niet had gekunt, was ik simpelweg nu niet hier. Niet omdat ik een moeilijk verleden heb, dit is niet zo namelijk. Maar omdat ik iets doorgegaan ben, wat anders niet menselijk mogelijk zou zijn. Bedankt voor de kans om mijn visie uit te leggen, maar dit doe ik niet graag: Woorden verdelen, stilte brengt eenheid.

Ann · 4 april 2006