Getrouwd maar verliefd op een ander

[HelenaV 0]

Sorry, maar dit verhaal heeft er niks mee te maken. Probeer dat gevoel te negeren en vertrouw gewoon op god en dan komt alles goed. En als je oog of wt dan ook je verleidt, ruk het eruit. Het is beter zonder oog of wat dan ook het rijk gods binnen te treden dan met twee kijkers of wat dan ook in de hel te branden. Zo simpel is dat.

[Eli7 0]

Quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 17:29:48 schreef Leidenschaft het volgende: Sorry, maar dit verhaal heeft er niks mee te maken. Probeer dat gevoel te negeren en vertrouw gewoon op god en dan komt alles goed. En als je oog of wt dan ook je verleidt, ruk het eruit. Het is beter zonder oog of wat dan ook het rijk gods binnen te treden dan met twee kijkers of wat dan ook in de hel te branden. Zo simpel is dat.

Zo kan ik er inderdaad ook wel een primitieve godsdienst van maken. Probleem is dus dat het niet zo simpel is...

[HelenaV 0]

Ja, de christenen van tegenwoordig maken het nodeloos ingewikkeld.

[Naeva 182]

BOT maar weer? Wel een interessante discussie, maar ergens anders vast beter op z'n plek.

[Blenskje Wotskje 0]

Er reageren hier twee typen mensen.

De ene is verliefd op een ander en de andere heeft een partner welke verliefd is op een ander.

Gesteld dat beiden getrouwd zijn, dan hebben beiden een nogal dramatisch probleem.

Tegen degene die het overkomt wil ik zeggen dat ik je sterkte, wijsheid, kennis en inzicht wens, ik hoop dat je partner tot inkeer (bekering) komt en zich van zijn / haar heiloze weg afkeert.

Verliefdheid is een toestand waarin je door je gevoel wordt geleefd, er is een uitspraak over : “Verliefdheid maakt blind†Maar misschien maakt het mensen ook wel doof, want de roze bril wordt opgezet, maar de dieproze oorwarmers ook.

Iemand die slachtoffer wordt van een partner die verliefd wordt op een ander staat natuurlijk met lege handen, een vol hart met vragen en een vol hoofd met vertwijfeling. Iemand die “daderâ€is, beseft niet wat hij de ander ten diepste aandoet, en let wel, opzettelijk aandoet.

Ik ben ervan overtuigd dat je, buiten een aantal terechte redenen die LittleMissDutch noemt, niet zomaar bij je partner weg kunt gaan, en zeker niet nadat je er eerlijk en open over hebt gesproken, leeftijd doet er in dat verband niet toe

Als je trouwt beloof je elkaar liefde, trouw en verzorging, tot de dood erop volgt , en niet tot de verliefdheid erop volgt.

Een rookalarm gaat af op het moment dat er rookontwikkeling plaats heeft, maar veel beter is het om brandhaarden te voorkomen.

Zo is het ook met verliefdheid binnen het huwelijk, voorkom dat je in vlam komt te staan voor iemand anders dan je eigen partner, gebruik die energie liever om de kwaliteit van je relatie te verstevigen en te verdiepen. Ga samen op vakantie, ga een weekend weg, plan romantische avondjes met lekker eten bij kaarslicht, praat samen en gooi die stomme televisie uit, trek de stekker uit je pc en kijk je partner weer eens diep in zijn / haar ogen.

Het huwelijk is een geheimenis, met de jaren worden de geheimen onthult, het huwelijk voorziet in diepe zelfkennis, mededogen, opoffering en zorgzaamheid, stuk voor stuk eigenschappen waarmee de mens een lang en gelukkig leven met zijn / haar partner tegemoet mag zien. Het huwelijk is een kwestie van toewijding, verliefdheid zal plaats maken voor een (bijna) automatische liefde die zich het beste laat omschrijven als ; Ik hou alleen van jou.

[HelenaV 0]

Prachtig geschreven enzo, het is alleen heel normaal dat de mens op een gegeven moment behoefte heeft aan iets nieuws.

[Blenskje Wotskje 0]

Quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 21:24:06 schreef Leidenschaft het volgende: Prachtig geschreven enzo, het is alleen heel normaal dat de mens op een gegeven moment behoefte heeft aan iets nieuws.

Daar heb je helemaal gelijk in Leidenschaft, een mens heeft heel vaak behoefte aan iets nieuws en zo ga je olieglad langs mijn stevigomlijnde betoog.

Een relatie of een huwelijk is toch zomaar niet iets ouds zodat je op zoek moet gaan naar iets nieuws?

Een relatie of liever gezegd een huwelijk, is een verbond tussen twee mensen, een verbond waarbij je een belofte doet. Die belofte kun je toch niet zomaar verbreken door verliefd te worden op een ander?

Dat je verliefd kunt worden op een ander is een feit, maar ik heb met die rookmelder al aangegeven dat je zulke brandhaarden moet voorkomen.

Bekering is de enige juiste keuze, keer terug naar je partner en blijf hem / haar trouw. Bovendien, en dat is wat mij betreft “out of the questionâ€, moet je uiteindelijk maar afwachten of die ander je dan wel gelukkig kan maken.

En dan heb ik het nog geen eens over de kinderen binnen dat verbond. Kinderen hebben recht op hun vader en hun moeder, en dan ook nog binnen één huishouden.

Wees toegewijd, blijf trouw en wordt gelukkig.

[Troel 0]

Ik heb net het hele topic een beetje door zitten kijken en ik verbaas me erover dat er zoveel mensen zijn die binnen een relatie toch nog verliefd worden op een ander. Vaak is dan de vraag, wat moet ik nu doen.

Hard werken aan je relatie of huwelijk en niet op je verliefdheid ingaan lijkt mij de enig juiste oplossing, maar zeker niet de makkelijkste.

Ga voor jezelf na waarom je verliefd wordt op een ander, wat ontbreekt er in je relatie waardoor je bij die ander terecht komt, en probeer ook dat in je relatie terug te krijgen.

Tuurlijk, er zijn best momenten waarop je denkt, hmm, dat is best een lieve man (of vrouw) maar hou het verder daar bij.

Verliefdheid kun je helaas niet sturen, het kan er ineens zijn, maar probeer vervolgens je leven zo te sturen dat je niet je woord aan je partner hoeft te breken.

[HelenaV 0]

Quote:

Een relatie of een huwelijk is toch zomaar niet iets ouds zodat je op zoek moet gaan naar iets nieuws?

Inderdaad niet, je moet het verlangen ontkennen. Gewoon negeren dat het er is. Bewerken, smoren, het zwijgen opleggen. Vrije wil enzo.

[Linkin-Liz 0]

Ik ben wel van mening dat als je verliefd word op een ander, er iets in je relatie niet goed zit.

Ik zelf ben op 't moment ook verliefd op een andere jongen dan mijn vriend (niet mijn man dus) en 'k heb dus echt geen idee wat ik moet doen.

[hopeloos 0]

Moeilijk... Ik denk niet dat er per definitie iets fout zit in je relatie, maar dat het wel erg moeilijk wordt om je relatie op een goede manier voort te zetten.

Iets wat ik heel belangrijk vind in mijn relatie is eerlijkheid, en als je iets waar je zelf heel erg mee bezig bent (die verliefdheid dus) niet met je vriend kan delen komt dat denk ik niet ten goede aan je relatie.

Aan de andere kant weet ik ook niet of ik zoiets zou durven te vertellen, omdat het je vriend waarschijnlijk wel kwetst.

Maarja... Wat zou je zelf liever hebben als jouw vriend verliefd was op een ander: Dat hij er eerlijk over was of dat hij er in z'n eentje mee bleef worstelen...

[Linkin-Liz 0]

Quote:

Op vrijdag 14 april 2006 10:52:31 schreef hopeloos het volgende: Moeilijk... Ik denk niet dat er per definitie iets fout zit in je relatie, maar dat het wel erg moeilijk wordt om je relatie op een goede manier voort te zetten. Iets wat ik heel belangrijk vind in mijn relatie is eerlijkheid, en als je iets waar je zelf heel erg mee bezig bent (die verliefdheid dus) niet met je vriend kan delen komt dat denk ik niet ten goede aan je relatie. Aan de andere kant weet ik ook niet of ik zoiets zou durven te vertellen, omdat het je vriend waarschijnlijk wel kwetst. Maarja... Wat zou je zelf liever hebben als jouw vriend verliefd was op een ander: Dat hij er eerlijk over was of dat hij er in z'n eentje mee bleef worstelen...

Ik ben ook voor eerlijkheid in een relatie, maar dit zou hij waarschijnlijk niet aankunnen. Ik ben z'n alles en als ie 't gevoel heeft dat ie mij kwijtraakt dan gaat ie flippen. Andersom zou ik 't niet willen weten, als ie er niks mee doet en toch met mij verder wil. 't Zou mij alleen maar onnodig onzeker maken.

Maar ik weet dus niet of ik verder met 'm wil, of 't dit keer wel moet uitmaken. Dit is nl de 2e keer dat ik verliefd ben op die jongen. En als 't zo doorgaat kan er ook een 3e en 4e keer komen..

[hopeloos 0]

Als je van je vriend houdt, zou ik proberen om die andere jongen zovel mogelijk te ontlopen. Verliefdheid gaat vanzelf wel weer over nl. Als dat niet mogelijk is wordt het idd lastig. Maar ik denk dat je je moet afvragen of je zoveel van je vriend houdt dat je de rest van je leven met hem wil doorbrengen.... Als dat niet het geval is, is dat de enige goede reden om het uit te maken.

Verliefdheid en liefde zijn nou eenmaal 2 hele verschillende dingen... Maar als er echt iets mis zit in je relatie zal je dat aan andere dingen ook wel merken, niet alleen aan het feit dat je verliefd wordt op een ander.

[Linkin-Liz 0]

Die jongen kan ik (letterlijk) moeilijk ontlopen, 'k ken 'm van vrienden via internet. Zo heb ik ook mijn huidige vriend leren kennen. Ik weet niet of ik met mijn vriend een toekomst zie, echt geen idee. Ik weet wel dat we samen veel hebben meegemaakt (dat belijdenis probleem is maar een super klein deel) en dat ik 'm niet als vriend wil verliezen. Want zo zie ik 'm nu, als een goede vriend. Daarom ben ik denk ik op iemand anders verliefd geworden.

En die jongen zelf is ook een goede vriend van mij, was ie vanaf 't begin al. Dus als ik 't contact met hem verbreek, zal ik een hele goede vriend kwijtraken. Dat kan en wil ik dus niet doen.

[Marjolijn1981 0]

Ik kan er over mee praten met hoe je je voelt.

Ik ben ook getrouwd en ook verliefd geweest op een ander.

Ik heb toen ook het contact met hem verbroken maar sinds een paar maanden hebben we weer contact maar nu alleen als vrienden, ik voel nu ook helemaal niks voor hem.

[Linkin-Liz 0]

Even een update:

'k Heb voor mijzelf afgesproken dat ik voorlopig tijd voor mijzelf neem, zonder verplichtingen te hebben. 't Komt dus goed uit dat ik vanaf 1 mei 4 maanden stage loop op een vakantiepark. Veel me-time.

[BlueMountainSky 0]

Ik begrijp de gevoelens van velen onder jullie. Had vorig jaar een jongeman leren kennen met wie het bijzonder goed klikte. Ik was toen single en van hetgeen die persoon me vertelde ging ik ervan uit dat hij dat ook was. We waren beiden hals over kop verliefd en het draaide vrij snel op een zeer romatische avond uit. De volgende dag zei hij mij dat hij een vriendin had die toen 800 km verder woonde. Zes maanden voor ik hem leerde kennen was hij beroepshalve in de stad waar ik woon komen wonen. Het was een hele schok toen ik hoorde dat hij al een vriendin had. Na twee weken besloten we elkaar nog eens te zien; maar ik liet niet toe dat hij mij omhelsde. Hij drong erop aan om elkaar nog als vrienden te zien zodat hij mij beter zou kunnen leren kennen. Ik kon het na een aantal maanden niet meer opbrengen en heb toen - hoe moeilijk dit voor mij en blijkbaar ook voor hem ook was - het contact verbroken; ook al kruisten onze wegen zich indien niet dagelijks toch wekelijks. Nadien bleek dat hij op het moment, toen ik hem vertelde dat het beter was dat we elkaar niet meer zouden zien, al wist dat hij zou trouwen maar daarover zei hij mij niets. Toen ik dat hoorde voelde ik me wel diep gekwetst, hoewel ik nog steeds om hem gaf. Heb van mijn hart een steen gemaakt en negeerde hem wat hem wel behoorlijk moeilijk afging. Vorige week is hij halsoverkop en anderhalf jaar vroeger als gepland terug verhuisd naar de stad van waar hij vandaan kwam. Misschien is het wel beter zo, want hij gaat toch dit jaar trouwen met zijn vriendin. En zo kan ik hem makkelijker veregten want nu kan ik hem elke dag tegen het lijf lopen...

[Gast Anon_phpbb]

Hoi mensen!

Wat kom ik hier veel herkenning tegen...

Ik wil heel graag jullie mening weten over de volgende situatie.

Om te beginnen ben ik dit jaar 8 jaar getrouwd en hebben wij een zoontje van 4. Mijn man heb ik leren kennen tijdens mijn studie, terwijl ik op dat moment nog liefdesverdriet had van een andere relatie die was uit gegaan. Hij heeft me getroost, en we zijn vrienden geworden. Echt verliefd ben ik nooit geworden, maar ik vond hem wel een perfecte man, ik wist in elk geval dat hij nooit bij me weg zou gaan. Zelf heb ik wel altijd twijfels gehad over mijn soort liefde voor hem. We hebben 2 jaar verkering gehad en hebben toen besloten om te gaan trouwen. Hij was stapelverliefd op mij, en mijn beweegredenen dat ik met hem in het huwelijk trad, was dat ik hem vertrouwde en dat hij mijn vriend was. Door alle jaren heen heb ik het feit genegeerd dat ik nooit echte man/vrouw passie heb gevoeld. Ik dacht daarentegen dat dat niet echt nodig was om een stabiel huwelijk te kunnen behouden. Ook onze karakters liggen heel ver van elkaar af. Men zegt dat tegenpolen elkaar aantrekken, maar zo voel ik dat momenteel helemaal niet, het voelt soms eerder alsof we vreemden zijn van elkaar.

Oké, nu komt het dus. Ik heb 4 jaar geleden iemand ontmoet, die alles in mij losmaakt wat er maar los te maken valt. Het klikt, we kunnen praten, lachen, huilen en voor het eerst in 10 jaar lijkt het alsof ik een soulmate heb. En, wat ik in al die jaren niet heb gevoeld: ik ben ontzettend verliefd. We hebben onze gevoelens aan elkaar verteld en afgesproken dat we niet verder gaan dan dit, simpelweg omdat ik getrouwd ben. Ik weet dat ik ooit zelf de keuze heb gemaakt om te trouwen, en dat ik daar de consequenties van moet dragen en niet zomaar kan weglopen, maar ik weet niet hoe lang ik nog op deze manier verder kan blijven gaan. Ik heb hier al heel vaak met mijn man over gepraat, alleen heb ik hem nog niet durven vertellen van mijn verliefdheid, omdat ik weet dat ik hem daarmee ontzettend ga kwetsen. Omwille van ons zoontje ben ik ook bereid om huwelijkscounseling te volgen, maar dat wil mijn man niet, en ik begin nu toch echt te twijfelen aan mijn keuzes in het verleden. Paste dit huwelijk in Gods plan? Ik was er heel lang van overtuigd. Ben ik nu zo verblind of begin ik het nu juist helder te zien?

Mijn man weet zich er geen raad mee omdat hij nog zoveel van mij houdt, en het is dus mijn probleem. De vraag is; wat is hierin een goede keuze? Als je mijn verhaal goed hebt gelezen, weet je waar mijn hart eigenlijk ligt. Alleen, het belang van mijn zoontje, mijn man en onze omgeving gaat hierin toch voorop. Het zou gewoon verschrikkelijk zijn als we zouden scheiden... Allereerst omdat het zoveel gevoelens kapotmaakt bij mensen van wie je toch veel houdt. Scheiden is ook niet Gods bedoeling en het doet Hem veel verdriet. Daar komt ook bij dat ik heel bang ben om alles kwijt te raken, omdat ik voor mijn werk en bediening door het hele land ga. Ik zie mijn werk en bediening al in rook opgaan...

Dit zit dus behoorlijk scheef nietwaar...

Please, geef me jullie onbevooroordeelde mening!

[BlueMountainSky 0]

Ik denk dat het verstandig zou zijn om te kijken waar je de relatie tussen jou en je man kan verbeteren. Het is natuurlijk leuk als je iemand ontmoet voor wie je veel passie hebt en die je soulmate is. Maar misschien is het toch ook belangrijk om te bedenken dat jij en je man ook heel wat samen hebt meegemaakt en opgebouwd, dat je man een goede vriend is fantastisch! Probeer wat meer passie en romatiek in de relatie te brengen, zeker als je van je man en zoontje houd. Maak het jezelf niet moeilijker als het al is. Hou een beetje afstand van de man die je leerde kennen zolang tot er wa meer magie in jullie huwelijk is. Nadien kunnen jullie vrienden blijven maar laat je man dan aanwezig zijn als jullie elkaar ontmoeten. Ik besef maar al te goed dat mijn mening hard aankomt en dat dit niet makkelijk voor je te realiseren is. Maar er is geen andere optie; tenminste je ziet nog graag je man. Bedenk ook dat de kans groot is dat in je leven nog wel eens iemand zal ontmoeten met wie het nog beter klikt, moet je dan ook dan weer je partner laten vallen? Als iedereen dit zou doen zou de wereld er mooi uitzien.

[Gast Anon_phpbb]

BlueMountainSky,

Je hebt volkomen gelijk, maar het is idd niet makkelijk te realiseren. Zoals ik al zei is er nooit echt sprake geweest van passie en veel romantiek, meer een vriendschapsrelatie. We hebben ook geen sexuele relatie meer met elkaar. Dat kun je niet gaan forceren. Heb ik namelijk geprobeerd en werd daar heel ongelukkig van omdat ik mezelf en mijn man voor de gek hield. We leven nu op een niveau waarin we meer elkaars broer en zus zijn dan elkaars man en vrouw. Deze situatie was er al voor de andere man in beeld kwam. En áls je hem dan ineens tegenkomt en al die gevoelens waarvan je dacht dat ze bij jou gewoon niet meer bestonden, wel bestaan; tja, dan heb je toch het idee dat je jezelf al heel lang voorbij loopt. Vanuit mijn opvoeding heb ik geleerd dat je de ander altijd uitnemender moet achten dan jezelf, dat betekent dus ook keuzes maken die tegen je gevoel ingaan. Dit heb ik heel lang gedaan, maar weet niet hoe lang ik dit nog kan volhouden.

[BlueMountainSky 0]

Ik kan me vergissen maar ik heb zo de indruk dat je je echtgenoot wilt verlaten. Ik wil mij er nier over uitspreken of dat goed is of niet maar je hebt wel voor je echtgenoot gekozen en vond hem de perfecte man; op dat moment wou je een vriendschappelijk huwelijk. Was de eraltie met je studievreind dan wel meer dan louter vriendschappelijk? Voor je echtgenoot ben jij zijn grote liefde; daarom kan ik toch niet geloven dat je echtgenoot enkel een broer-zus relatie met je wil. Maar de vraag is of jij dat wel wil? Ik denk heus dat liefde een werkwoord is en meer dan puur gevoel; het is een bewuste keuze, die jij zoveel jaren geleden hebt gemaakt. Als je gelovig bent, dan vind ik dat je eraan moet werken en niet onmiddellijk moet opgeven. Vrienden van mij hebben ook zo een afse gekend waar ze apart sliepen; ze izjn door deze crisis geworsteld en zijn nu een heel hecht paar. Zie het als een uitdaging om je relatie te verstevigen en niet om er een punt achter te zetten. Immers verliefdheid maakt blind, wie zegt dat je met andere man in vijf jaar nog gelukkig bent? Men is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk en voor dat van een ander. Jij had liefdesverdriet en vond troost en steun bij je huidige man; je vond hem de goede echtgenoot. Ik denk dat je al begrepen hebt dat je hem niet kunt verlaten. Je kunt niet alles willen, passie hebben met die man en tzt je man en kind niet kwetsen. Soms heb ik de indruk dat het ook de media is die ons predigt dat we ook in relaties naar de perfektie, het absolute moeten streven, wat natuurlijk totaal irrealistisch is...

[Gast Anon_phpbb]

Juist vanwege mijn geloof en ook vanwege mijn eigen geweten kan ik er ook niet zomaar een punt achter zetten... met de andere man heb ik vandaag afgesproken geen contact meer te hebben, zodat ik me volledig kan focussen op mijn eigen huwelijk, dat wil zeggen dat de eerste stap is dat ik mijn man ga vertellen over de verliefdheid, en met hem counseling wil gaan zoeken, kijken wat er te redden valt... het gaat recht tegen mijn eigen gevoel in maar ik heb er heel lang over nagedacht en gebeden en het lijkt mij de enige juiste keuze. Bedankt voor jouw reacties, ze hebben me mede aan het denken gebracht.

[Its B 0]

Heel veel sterkte ermee!!! Ik hoop voor je dat je je huwelijk anders mag gaan ervaren!

[HelenaV 0]

Quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 15:23:51 schreef Mido het volgende: [...] Wat wil je dan doen met het gevoel? Volgens mij heeft elk persoon een probleem als hij in een huwelijk verliefd wordt op een ander ongeacht zijn of haar geloof.

Maar je hebt God toch? In tegenstelling tot de heidenen... En als je maar hard genoeg bidt, helpt Hij je wel. Hij kan alles enzo.

[BlueMountainSky 0]

Dais, ik wens je veel moed en geluk! Het lukt je wel!