Getrouwd maar verliefd op een ander

[Kate 0]

Quote:

Op donderdag 04 augustus 2005 13:40:53 schreef Hester het volgende: Elke relatie kent ups en downs en daarom kan het altijd gebeuren dat je iets bij een ander gaat zoeken wat ik jouw relatie (op dat moment) ontbreekt.

Ho, stop!!!

Je mag nooit toegeven aan de neiging om bij een ander te vinden wat je in je eigen relatie mist. Dan verloochen je namelijk je relatie, en kun je er beter een punt achter zetten alvorens naar een ander te gaan. Wanneer je echter getrouwd bent (seksuele gemeenschap gehad hebt), màg je je partner niet verlaten, en zeker niet voor een ander in wie je denkt te vinden wat je bij je eigen partner mist. Dat is namelijk zeer bedrieglijk, en die relatie mislukt dan ook vrijwel zeker!

[Naeva 182]

Ik vind ook helemaal niet dat je daaraan toe moet geven! Ik vind trouw aan je partner heel erg belangrijk. Maar dat zoeken waar ik het over heb kan al heel snel onbewust gebeuren. Juist het feit dat je bij een ander iets denkt te vinden dat je in je relatie mist, zorgt er toch voor dat je verliefd wordt? Of je daaraan toegeeft is een tweede. Ik vind dat je dat niet moet doen en dat je al je energie moet steken in het herstellen/verbeteren van je relatie. Hoewel het natuurlijk wel lastig is om je daartoe aan te zetten als je misschien helemaal niet zoveel zin hebt in je huidige relatie... Maarja, die verantwoordelijkheid naar je partner toe heb je zelf genomen bij je trouwbelofte en 'geen zin' is dus geen excuus.

[Kate 0]

Oké Hester, dan zijn we het eens. Verliefdheid op een ander kun je niet voorkomen. Maar toegeven aan die verliefdheid is iets waar je bewust voor kiest!

En ja...je hebt zelf voor je huidige man of vrouw gekozen, dus de consequenties die dat met zich meebrengt zul je moeten dragen.

[Gast Anon_phpbb]

Hallo allemaal,

Ik wist niet dat zoveel mensen hetzelfde "probleem" hadden als ik... Ik ben ook getrouwd en heb een zoontje maar ben ook verliefd op iemand anders voor 6 jaar en wij hebben een "relatie". Wij hebben elkaar 5 keer gezien en iedereen gaat denken dat wij elkaar niet goed kennen maar het is niet zo. Wij kletsen via telfoon en sturen smsjes iedere dag. Als wij elkaar zien voelt het net alsof wij elkaar 10000x hebben gezien. Afgelopen week waren wij samen (wij wonen niet in dezelfde stad vandaar dat het moeilijk is om elkaar vaker te zien)en het liep bijna uit de hand maar ik ben op tijd ermee gestopt.

Ik weet niet hoe dit kon gebeuren en ik was daarvoor ertegen andere mensen die zoiets hadden meegemaakt. Nu zit ik zelf in dezelfde situatie. Vaak heb ik geprobeerd om het uit te doen maar toen ging het helemaal niet goed met mijn huwelijk want ik miste mijn "vriend" enorm. Ik weet niet hoe het zou zijn om samen met hem te wonen omdat ik ook een zoontje heb. Ik weet wel dat ik van mijn man houd maar ook van die ander...Scheiden wil ik niet maar die ander verliezen ook niet...(hij is zelf ook getrouwd maar het gaat niet goed tussen hem en zijn vrouw)Ik weet dat wij niet 2 personen in ons leven kunnen hebben maar het doet pijn als ik aan denk dat ik die ander kwijt raak.

Ik heb 3 keuzes..

=> het uit doen met die ander en verder gaan met mijn leven en mijn man en zoontje

=> scheiden en verder gaan met die ander

=> verder gaan met mijn leven en tegelijk ook verder gaan met die ander zonder plannen voor het leven te hebben met hem. Gewoon doorgaan met kletsen en met dat goed gevoel dat ik van hem krijg..

Hoe moet ik verder? Ik ben gelovig maar soms twijfel ik.. waarom zulke dingen gebeuren en waarom gaat het zo raar in het leven soms...(dat betekent niet dat ik het schuld aan God geef...) Maar waarom dit?

Groetjes en ik hoop op reacties...

[Doc for Life 0]

Waarom dit? Tja.... Ik denk dat het uiteindelijk iets is waar heel veel mensen in meer of mindere mate tegen aanlopen. De een kijkt stiekem 's avonds porno terwijl zn vrouw op bed ligt, een ander kijkt naar andere mannen of vrouwen en fantaseert erover en weer een ander gaat een "vriendschap" aan die helaas soms op meer uitdraait.

Ik weet niet of je er wat mee kan, maar ik ga het je toch maar zo vertellen als ik er tegen aankijk en zoals ik denk (en heb ervaren) hoe God er tegenaan kijkt.

Ik zelf was altijd iemand die heel erg op sex gericht was. Op het moment dat ik een vriendin had was ik bij haar op sex gericht en op het moment dat ik niet bij haar was keek ik mn ogen uit en fantaseerde ik over andere vrouwen. Als ik geen relatie had dan zocht ik het op andere manieren, via tv of bijv. internet. Het was een kijk op sex en vrouwen die gericht was op spanning.

Gelukkig is dat veranderd. Ik ben inmiddels getrouwd en God heeft me laten zien dat het anders kan. Ik geloof dat sex iets is wat tussen man en vrouw binnen het huwelijk hoort en dat het daar bedoeld is als iets heel intiems, op de ander gericht, en niet gericht op spanning. Betekent dat dat je er nooit meer moeite mee hebt? Nee, absoluut niet. Het is voor mij elke dag weer een strijd, maar ik weet hoe het kan zijn en ik weet dat dit de beste manier (ook voor mij!!!) is.

Goed, zul je zeggen, maar het gaat mij niet om de sex? Dat is misschien waar, maar het feit is dat je bij hem iets voelt, een soort spanning/genegenheid/iets wat je mist bij je man, dat je aantrekt en dat je naar hem toetrekt. Denk je zelf dat het beeld dat je nu van hem hebt een reeeel beeld is?

Wat ik uit mijn verleden heb geleerd is, dat als het gaat om relaties dat ik mezelf vaak niet kan vertrouwen. Het voelt allemaal goed, die ander is zo lief en God wil toch gewoon dat ik gelukkig ben?

Dat laatste is waar. Maar God heeft ons ook geleerd hoe we in relaties en sex gelukkig kunnen worden! En dat is trouw aan je man/vrouw, sex binnen het huwelijk en je zelf niet in verleiding brengen om de spanning/sex ergens anders te zoeken! Regels, regels, regels... Tja, maar ik weet zeker dat God ze niet heeft gegeven om ons een last op te leggen, maar heeft gegeven omdat het gewoon dom en niet goed voor ons is om een andere weg te gaan.

Conclusie: Het huwelijk is iets heel moois, een eenheid van man en vrouw. Hoe goed het ook voelt en hoe lief die ander ook is, je zult bij diegene nooit meer vinden dan bij je eigen man.

En de Christelijke visie? De duivel kan ons een heleboel mooie dingen laten zien, een heleboel goede gevoelens geven, maar uiteindelijk worden we er alleen maar slechter van.

Mijn visie op wat jouw beste keuze zou zijn hoef ik denk ik niet meer te geven........

[Gast Anon_phpbb]

Doc for life...

Heel erg bedankt voor je reactie. Ik vond het geweldig dat jij je eigen mening hebt geschreven en ook je eigen probleem.. Jij was helemaal niet kritisch zoals veel zouden zijn maar jij hebt duidelijk je ervaring en je advies gegeven.. Of ik daardoor geholpen ben.... Het duurt even totdat ik bepaalde dingen in mijn hoofd recht zet. Ik weet wat goed is en wat goed voelt en dat laatste heeft een enorme kracht. Een punt erachter zetten en doorgaan met mijn man en onze zoon is natuurlijk het beste. Toch zal het niet makkelijk zijn maar jij hebt ook je eigen probleem erachter kunnen laten dus waarom zou ik dat ook niet kunnen doen.

Nogmaals bedankt voor je reactie en ik wens jou veel geluk in je leven.

Groetjes... E.

[Gast Anon_phpbb]

hetzelfde probleem, ofcourse ook bij mij.

Vaak kijk in naar andere vrouwen en denk nog vaak aan mijn vorige vriendin (al 13 jaar geleden is deze relatie verbroken). Mijn huidige vriendin waar ik nu ook bijna 13 jaar een relatie hebt, bedrieg ik om de haverklap.

Bedriegen in de trent van. Contact met andere vrouwen, vlijen met andere vrouwen, sex met andere vrouwen, veel kontakt zoeken met andere vrouwen.

Dit kon gewoon niet langer doorgaan, niet naar mezelf en niet naar mijn vriendin dus heb ik besloten om het te vertellen hoe ik de laaste jaren heb geleefd. Het deed haar natuurlijk harstikke pijn en gaf mij nog 1 maal de kans om het goed te maken. Maanden lang ging het goed tot

de vakantie welke was bedoelt de relatie een boost te geven. Ontmoet ik een meisje welke mij zo in vuur en vlam bracht, terwijl er niets is gebeurt.

Dat was voor mij het signaal dat ik mijn huiidge vriendin niet met de onzekerheid kan laten leven en heb een punt achter de relatie gezet.

Ik weet het ligt geheel aan mij, maar ik kan de gevoelens niet onderdrukken.

[Aviator 0]

Quote:

Op zondag 21 augustus 2005 20:57:29 schreef nienhuis het volgende: Ik weet het ligt geheel aan mij, maar ik kan de gevoelens niet onderdrukken.

Helaas zet je door deze stelling voor jezelf te stellen, jezelf aan tot het aannemen van die keuze als waarheid.

Jammer, want je kan die gevoelens wel anders aanwenden alleen geloof je er zelf niet meer in...

[annia 0]

Ik ben het met Diana eens, je kunt een heleboel als je het ook echt in alle volledigheid wilt.

[Gast Anon_phpbb]

Via het Googlen op internet kwam ik op deze site uit. Ik ben ten einde raad en moet mijn verhaal kwijt. Maar, het laat zien dat eerlijkheid z'n voor- en nadelen heeft.

MIJN VROUW HEEFT ME NET LATEN WETEN DAT ZE VERLIEFD IS OP EEN COLLEGA VAN HAAR WERK.

We zijn 4 1/2 jaar getrouwd en hebben 2 kinderen van 4 en 2 jaar oud. Een mokerslag in mijn maag kan ik jullie vertelllen. Vooral omdat ik nog altijd verliefd ben op haar, ze is de moeder van mijn kinderen en ze ziet er aantrekkelijk uit. Maar vooral: Ik de tijd dat ik haar ken ben ik nog nooit iemand anders tegengekomen die ook maar iets van gevoels bij mij lost maakte van wat mijn vrouw bij mij los maakt. Haar reactie op het reden van ons huwelijk is lauw. "Ze heeft die gevoelens nou eenmaal."

Drie maanden geleden raakten wij zwanger van ons derde kind. Een derde is altijd de bedoeling geweest. Echter, bij de constatering raakte ze volledig in paniek. Om haar bij te staan, en ook ons huwelijk niet onder druk te zetten, heb ik toen ingestemd met een abortus.

Daarna werd ik door haar afgewezen. Geen geknuffel, een aanhaling. Hooguit een kus, omdat het routine was. Sex was dus helemaal uit den boze. Ze noemde mij ook altijd 'schat', maar dat werd mijn voornaam. Door deze afwijzing werd ik erg onzeker. Ik durfde niet meer en hield mijzelf voor dat het kwam door de abortus, e.d. Ik snap dat je dan niet lekker in je vel zit. Mijn aandeel in het huishouden was al groot, maar werd nog groter.

Twee weken geleden kwam het hoge woord eruit. Ze was niet meer verliefd op mij. Ze hield alleen nog van mij zoals ze ook van de kinderen houdt. Maar geen intimiteit. "Heb je een ander?", vroeg ik nog? "Nee" zei ze.

Nu net heb ik het hoge woord eruit gekregen dat ze verliefd is op haar collega. (Die dit zelf (nog) niet weet.

En nu? Ik weet het niet...

Ik snap dat je verliefd kunt worden op een ander. Maar nu is onze vertrouwensband verbroken. Ik kan haar niet meer vertrouwen. Je gaat je zelfs dingen afvragen als: was het wel mijn kind.

Misschien moet je dit soort dingen toch niet uitspreken en het gewoon afhandelen. In het belang van je kinderen, je man, je (schoon-)ouders. Want, het opbouwen van een vertrouwensband duurt langer dan welke verliefdheid dan ook.

[Gast Anon_phpbb]

Hoi Smul, van jouw verhaal wordt hier iedereen sprakeloos, zie ik.

Iedereen zeurt hier hoe erg het is om op een ander verliefd te worden als je niet vrij bent en ondertussen vergeten ze hun partner. Ik vind het tof dat je je verhaal hier vertelde, misschien schudt het iedereen wakker hier en dat ze even gaan nadenken en inzien dat een relatie met een vertrouwensband zo veel meer waard is dan een vluchtig gevoel voor iemand waarvan we denken dat het zo sterk en belangrijk is.

Sterkte!!

[rupsje 0]

Hai Smul,

Wat ik mis in je verhaal is hoe je vrouw hier mee omgaat. Heeft ze je verteld wat ze van plan is? Wil ze er met jou samen voor gaan, wil ze uit gaan zoeken wat die verliefdheid is?

Heel erg veel sterkte in ieder geval! Ik hoop dat jullie er samen uitkomen!!

liefs, Martine

[Gast Anon_phpbb]

Hallo allemaal,

Heb ook hetzelfde probleem maar dan andersom en nog wat ingewikkelder. Ik ben verliefd op een vriendin van mijn vrouw.

Ik voelde al een tijdje een bepaalde aantrekkingskracht en sinds we een keer als bevriende stelletjes(zij heeft een vriend)op vakantie zijn gegaan is het helemaal mis met me.

Ik heb het mijn vrouw verteld en ze vertelde mij dat ze wel zo haar vermoedens had dat ik wat voor haar vriendin begon te voelen. Verder konden we er normaal over praten.

Het probleem ligt voor de hand. Mijn vrouw wil ik niet kwijt maar haar vriendin kan ik natuurlijk niet mijden.

Ik weet even niet hoe ik hier mee om moet gaan. Omgang met echte goede vrienden kan soms best intiem zijn (knuffelen enzo)maar met haar zal dat gevoel wat dieper liggen zodat ik het mezelf alleen maar moeilijk maak. Het enigzins op afstand houden is ook best zwaar, waar zijn het anders goede vrienden voor.

De vrouw in kwestie weet overigens van niets. Tenzij zij hetzelfde aanvoeld als mijn vrouw.

[LittleMissDutch 0]

Ik snap dat het niet makkelijk is en ik weet ook niet of het voor elke situatie geld, maar als jij gekozen hebt om te trouwen, dan blijf je bij elkaar tot de dood je scheidt.

Stel je man is al 10 jaar onvindbaar, of je man slaat je, of iets anders ERGS dan oke.

Maar als je eenmaal getrouwd bent hoort je relatie niet stuk te gaan, gewoon omdat jij nu een ander ook wel leuk vindt. Probeer die persoon een beetje meer uit je leven te gooien en ga niet kijken naar hoever je kunt gaan, maar juist naar hoever je van die persoon weg kunt blijven. Werk aan je eigen relatie.

Je bent getrouwd, en zeker als je kinderen hebt, mag je dat niet zomaar laten gaan.

stef, jouw situatie is echt vrij moeilijk. Geef gewoon niet toe aan je gevoelens. Gewoon normaal met ze omgaan en hopen en bidden dat het gevoel weer weg gaat. Je hebt vast een geweldige vrouw, dus die wil je toch niet kwijt?

Overigens wordt de situatie wel vergemakkelijkt door het feit dat die vriendin ook getrouwd is/ een vriend heeft.

[Gast Anon_phpbb]

Lieve LittleMissDutch,

gezien je leeftijd weet je waarschijnlijk niet eens waar je het over hebt. Je hebt nog je idealen, dat is wel mooi. Als je zelf ook ervaren hebt wat huwelijk is dan mag je mensen, die ook al moeiljik hebben hier de les lezen. Tot dan ga je lekker feesten en leef je uit zodat je nooit in zo'n situatie komt. Veel success!

Groetjes, Lia

[freddyboy 0]

@Smul: waarschijnlijk kom je nooit meer op dit forum. Teleurgesteld denk ik dat niemand een reactie gaf. Weinig mensen kunnen hier ook wat nuttigs op zeggen. Het enige dat ik kan zeggen is dat mij dit het meest erge is dat je kan overkomen. Ik weet deels hoe dit voelt.

Krop je gevoelens niet op zou ik zeggen.

De situatie zal vast anders zijn op dit moment, maar laat nog eens wat van je horen op dit forum?

Sterkte.

[Aimé 0]

Waar het eigenlijk op aan komt is dat iedereen het recht heeft om te huwen met een maagdelijk persoon.

Ik weet het wel,het is een ouderwetse gedachte en in deze wereld lachen ze je vierkant uit als je zo iets zegt.

Je kunt die persoon waarop je verliefd bent niet gaan beminnen.

Je zou die persoon, zijn of haar rechten schenden.

Daarbij komt het nog dat dit geen ware liefde zou kunnen zijn maar een egoïstische liefde.

De liefde tot God betekend dat wij zijn geboden onderhouden.

(lees ook eens Matthéüs 5:28 )

Hopende je tot hulp te zijn geweest groet ik u!Aimé

[HelenaV 0]

Ja, dat is hartstikke zondig. Heel hard gaan bidden dus

[Eli7 0]

Quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 10:34:51 schreef Leidenschaft het volgende: Ja, dat is hartstikke zondig. Heel hard gaan bidden dus

Niet zo sarcastisch aub, reageer dan liever niet.

Openheid is eigenlijk in elke situatie waarin de vertrouwensband die je met een ander hebt, op het spel staat, de enige echt goede optie. Praten, praten, praten, zoeken naar hoe het ooit zover heeft kunnen komen. Op zoek gaan naar hoe dat veranderd kan worden en daar vervolgens heel hard aan gaan werken. En ondertussen blijven praten, praten, praten!

[JoostG 27]

Ik weet alleen niet of het helpt. Heb het zelf ook een aantal keren meegemaakt dat de liefde aan 1 kant over was (zoals bij veel bekend zal zijn...).

We hebben geprobeerd er over te praten en alsnog samen door te gaan maar uiteindelijk hou je jezelf voor de gek en is er toch geen redden meer aan, hoe moeilijk dit ook is.

Maar goed, ik neem aan dat een getrouwde vrouw met kinderen toch iets meer voor haar relatie wil vechten, je trouwt niet voor niets...

Sterkte, in ieder geval.

[HelenaV 0]

Quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 11:16:22 schreef Eli7 het volgende: [...] Niet zo sarcastisch aub, reageer dan liever niet. Openheid is eigenlijk in elke situatie waarin de vertrouwensband die je met een ander hebt, op het spel staat, de enige echt goede optie. Praten, praten, praten, zoeken naar hoe het ooit zover heeft kunnen komen. Op zoek gaan naar hoe dat veranderd kan worden en daar vervolgens heel hard aan gaan werken. En ondertussen blijven praten, praten, praten!

Ik ben niet sarcastisch. Ik probeer hier het - naam mijn mening primitieve - beleid van het christendom aan de kaak te stellen. Verliefd worden op een ander mag niet, dus hoe lossen we het op? Door het gevoel met wortel en tak in jezelf uit te roeien en natuurlijk door hard te bidden

Al doe ik het misschien in het verkeerde topic.

[Mido 0]

Quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 13:26:28 schreef Leidenschaft het volgende: [...] Ik ben niet sarcastisch. Ik probeer hier het - naam mijn mening primitieve - beleid van het christendom aan de kaak te stellen. Verliefd worden op een ander mag niet, dus hoe lossen we het op? Door het gevoel met wortel en tak in jezelf uit te roeien en natuurlijk door hard te bidden Al doe ik het misschien in het verkeerde topic.

Wat wil je dan doen met het gevoel? Volgens mij heeft elk persoon een probleem als hij in een huwelijk verliefd wordt op een ander ongeacht zijn of haar geloof.

Ik denk dat je het gevoel niet moet uitroeien maar eerlijk tegen je partner en degene waar je verliefd op bent je gevoelens vertellen. Daarna zou ik er inderdaad zeker voor bidden, en het contact voor zover mogelijk verbreken met die ander.

Wat is jouw oplossing? Met diegene waar je verliefd op bent verder leven?

Ik denk dat iedereen tijdens een huwelijk andere mensen tegen komen die verliefde gevoelens bij je opwekken. Ik geloof dus niet dat het je leven beter maakt door aan die gevoelens toe te geven.

Veel mensen die een keer scheiden scheiden ook meerdere keren. Je kent het principe: het gras is altijd groener aan de overkan toch wel.

Als je al lang samen bent met iemand lijkt een nieuwe relatie met verliefde gevoelens en spanningen al snel beter. Dat valt vaak ook weer ontzettent tegen.

Dus ik geloof niet dat christen primitief denken. Alleen minder snel zullen scheiden als huwelijk een slechte periode hebben. Ik denk niet dat dat zo'n verkeerde instelling is ongeacht of je gelooft.

[Eli7 0]

Quote:

Op dinsdag 24 januari 2006 13:26:28 schreef Leidenschaft het volgende: [...] Ik ben niet sarcastisch. Ik probeer hier het - naam mijn mening primitieve - beleid van het christendom aan de kaak te stellen. Verliefd worden op een ander mag niet, dus hoe lossen we het op? Door het gevoel met wortel en tak in jezelf uit te roeien en natuurlijk door hard te bidden Al doe ik het misschien in het verkeerde topic.

Misschien is het je ook al opgevallen dat jij de enige bent die zulke 'christelijke' adviezen geeft. Alle andere dingen die gezegd worden zijn natuurlijk niet christelijk, want die passen niet in jouw plaatje van wat christendom hoort te zijn. Beetje jammer, je moet jezelf niet laten overheersen door teleurstellingen uit het verleden zou ik zeggen.

[HelenaV 0]

Het zijn niet alleen teleurstellingen die meespelen. Hoe meer ik over het christendom nadenk, hoe meer ik het eigenlijk een vrij primitief geloof begin te vinden.

En wat is er in vredesnaam mis met het vragen van hulp van god als je verleid bent door de satan? Ik heb het gevoel dat christenen hun religie zoveel mogelijk aan de huidige maatschappij proberen aan te passen en dat is heel verkeerd.

[Eli7 0]

Er is helemaal niets mis met het God om hulp vragen. Maar het is ook zo dat God ons een eigen verantwoordelijkheid gegeven heeft, een eigen verstand en meer van dat soort dingen, om zoiets aan te pakken. En daar mag (moet?) je zeker bij bidden. Maar het blijft altijd een combinatie. Het bidden is daarbij de vaste factor, die de meeste mensen zelf ook wel kunnen verzinnen. Maar hoe het verder zelf aan te pakken is lastig.

Andere reden waarom het gebed zo weinig naar voren komt is inderdaad de angst om te heilig/hypocriet gevonden te worden. Iets dat goede kanten heeft, maar inderdaad ook minder mooie kanten.

Christendom is trouwens ook een best wel primitieve godsdienst, want het is bedoeld om verstaanbaar te blijven voor de meest primitieve mensen. Maar aan de andere kant is het zo ingewikkeld dat de meest knappe koppen er nog steeds kun kop over breken. Je zou het wel een religie van tegenstellingen kunnen noemen: wie zwak is, is sterk; wie arm is, is rijk en meer van dat soort dingen.