Schrijf een nieuwe utopie (KU Leuven)

[TTC 1.560]

Interessant om zien is dat wetenschap ook aandacht heeft voor utopische denkers, misschien biedt het inspiratie en nieuwe denkbeelden die we kunnen bekrachtigen? Op naar een Vredesrijk met hulp van wetenschap?

Citaat

In 2016 werden utopische studenten met een toekomstdroom voor de samenleving uitgedaagd om hun utopie creatief te verwoorden en voor te leggen aan onze interdisciplinaire jury met o.a. David Van Reybrouck, Annelies Beck en Kristien Bonneure.  De deadline voor deze wedstrijd was 17 april 2016. De winnende utopieën werden bekendgemaakt tijdens de Museumnacht op 23 november 2016. De jury selecteerde de volgende inzendingen:

Eervolle vermeldingen: 

Alan Szepieniec is een doctoraatsstudent ingenieurswetenschappen die onderzoek doet in cryptografie en zich op zijn website omschrijft als ‘cryptolibertarian’. In zijn essay ‘Formal Ethics, Provable Justice’ houdt hij een pleidooi voor het reorganiseren van justitie op basis van rigoureuze logica en automatisering. Zijn droom is dat alle menselijke ethische conflicten dan zullen worden opgelost op een objectief aantoonbaar rechtvaardige manier. Deze provocatieve inzending maakte veel debat los binnen de jury, o.a. omdat voor sommige juryleden de grens tussen utopie en dystopie in deze tekst wordt overschreden. Daarom heeft de jury besloten om Szepieniec de prijs van de controverse toe te kennen.

https://www.kuleuven.be/metaforum/page.php?LAN=N&FILE=schrijf-een-nieuwe-utopie

En meer ...

[TTC 1.560]

Mooie tekst die wil aanzetten tot utopia, voor wie het de interesse geniet.

Caveat. De verbeelding is oneindig weids, dijt naar alle kanten uit. Eindeloze vrijheid. Als je het verbeelde moet vertalen, sluipt de noodzaak erin: de opeenvolging van woorden en zinnen volgt logica, volgt grammatica, wordt tot gedachtegang. Wat weids was, wordt verengd tot wat mogelijk is, wat logisch is en coherent. Overgangen worden gekozen, gedachten omheind, een deel van het verbeelde valt buiten het gezegde. Iets verwoorden is als het uittekenen van een pad door de verbeelding. Je maakt haar toegankelijk, maar je perkt haar ook in. Utopia is verbeelding, spreken over Utopia is een weg trekken door die verbeelding, ook een wegtrekken uit die verbeelding – want de oneindige weidsheid die haar zo eigen is, die gaat teloor. Daarom dit caveat: Utopia is altijd méér dan wat erover gezegd kan worden. Vandaar hier slechts enkele aanzetten tot Utopia, enkele stenen in het landschap, waarover gelopen kan worden, maar die ook weer door de verbeelding kunnen worden overwoekerd.

Unzeitgemäßheit. Utopia is oorspronkelijk ruimtelijk gedacht. Toch kan ik de verleiding niet weerstaan deze niet-plaats, die daardoor ook een goede plaats zijn kan, in haar verhouding tot de tijd te denken. Is de plaats niet een voor de hand liggende metafoor voor de minder grijpbare tijd? Men neemt gemakkelijk aan dat de tijd van Utopia de toekomst is: aangezien verleden en heden door onvolmaaktheid zijn aangetast, blijft alleen zij over voor het realiseren van een betere wereld. De gouden eeuwen van de oorsprong behoren tot de mythologische tijd, die de geschiedenis voorafgaat. Wat wij als verleden beleven, is reeds getekend door val en verval. Het heden toont zich ongesluierd, ontdaan van mysterie, nauwelijks tot verleiden in staat. Toch kan ook de toekomst, hoeveel ingrijpende revoluties ons ook van haar scheiden, Utopia geen toevlucht bieden. Net zoals het geen plaats heeft, heeft het ook wezenlijk geen tijd – of het zou die van de eschatologie moeten zijn, die reeds opheffing is van de tijd.

Meer nog dan een niet-plaats is Utopia een niet-tijd. Utopia is Unzeitgemäßheit: het niet in overeenstemming zijn met de tijd, niet aangepast zijn aan de tijd, de tijd niet aangemeten zijn. Utopia is niet hip of eigentijds, het behoort altijd tot een andere tijd, een tijd die niet is. Als de tijd een stroom is die van verleden naar toekomst vloeit, dan is Utopia een steentje op de bodem, de libel die haast onbeweeglijk boven het wateroppervlak lijkt te hangen, de wortel van een boom, die wat grond vasthoudt en de stroom haast onmerkbaar ombuigt. Utopia is daar waar de tijd weerstand geboden wordt, is dat wat zich aan de sleur van de stroom lijkt te onttrekken – even, alleen waarneembaar voor wie de aandacht heeft. Net als de eschatologie doorbreekt Utopia de horizontaliteit van de tijd in een verticale beweging. Het brengt iets van buiten de tijd in de tijd. Het breekt door in de tijd, doorbreekt de tijd, maar altijd als teken van iets wat fundamenteel buiten de tijd ligt. Utopia is nooit actueel. Wanneer Utopia samenvalt met de tijd, houdt het op Utopia te zijn. Dan verwordt het tot totalitarisme – politiek, moreel, relationeel. Utopia is een goede tijd, omdat het een niet tijd is.

http://www.kuleuven.be/metaforum/viewpic.php?LAN=N&TABLE=DOCS&ID=1333

[Mcmadtasty 228]

Utopie is een literaire en filosofische term die men kan omschrijven als onmogelijke werkelijkheid, een ideale wereld die echter niet bereikt kan worden. Een utopie die gekenmerkt wordt door technologie is een technologische utopie. Het tegengestelde van een utopie is een dystopie of anti-utopie.

Dystopie is een (denkbeeldige) samenleving met louter akelige kenmerken waarin men beslist niet zou willen leven. Een dystopie is daarmee het tegenovergestelde van een utopie die juist een bijzonder aangename samenleving voorstelt.

Zo verteld wikipedia.
Ik ben het echter niet helemaal met wikipedia eens dat een utopie een onmogelijke werkelijkheid is.
Ten aanzien van de einde der dagen, zou Jezus een vredesrijk stichten en in den beginne was er de tuin van Eden, Utopieën, die anders zijn als deze Dystopie.
De reden waarom ik de werkelijkheid een dystopie noem is omdat ik zelf de werkelijkheid waarneem vanuit een utopische beleving.
Wat er dan in mijn geval gebeurd is dat de werkelijkheid zich waarneembaar anders manifesteert als wat de beleving zou moeten manifesteren. Iets wat logisch is want ik heb *mijn werkelijkheid herschreven in plaats van de werkelijkheid  te hebben herschreven. 
De macht om *de werkelijkheid te herschrijven heb ik niet.
Is het onmogelijk om de werkelijkheid te herschrijven?
Wanneer ieder mens afzonderlijk zijn werkelijkheid zou herschrijven kan wat genoemd wordt een onmogelijke werkelijkheid werkelijkheid worden.
Onmogelijk is het dus niet.

(*mijn werkelijkheid- Het persoonlijk perspectief van werkelijkheid vanwaaruit ik de werkelijkheid beleef en mijn handelingen uit voortkomen.
*de werkelijkheid - het collectief van werkelijkheid waarin alle perspectieven van werkelijkheid een geheel vormen)

Werkelijkheid zou daarmee dus verbonden zijn aan zelfrealisatie van die werkelijkheid en is een utopie verbonden met de zelfrealisatie van een collectief.
Christenen beweren dat we in een eindtijd leven. De maya's voorspelden het einde der tijden op 21 december 2012.
Zit daar een kern van waarheid in?

Wanneer je kijkt naar de problemen die wij als mens ervaren binnen het perspectief van werkelijkheid, zijn we aan het einde van ons latijn. De economie vervalt steeds verder, er zijn gigantische problemen ontstaan rondom klimaatsverandering en op de manier zoals we leven, zijn we niet meer in tegen al die problemen opgewassen, waardoor zelfrealisatie van een andere werkelijkheid steeds noodzakelijker gaat worden. Een eindtijd of het einde der tijden van de Maya's duidt daarmee niet op het einde van de wereld, maar op het inluiden van een nieuwe zelfrealisatie  van werkelijkheid. zoals  bijvoorbeeld het vredesrijk van Jezus.

Zoals ik het zelf echter heb ervaren is deze zelfrealisatie van werkelijkheid niet op het bewuste denkniveau. 
Ergens anders dan binnen het gewoonlijke denken vindt deze omslag van zelfrealisatie van werkelijkheid plaats en het is alsof er een hogere macht bij betrokken is.
 

[TTC 1.560]

9 minuten geleden zei Mcmadtasty:

Wanneer je kijkt naar de problemen die wij als mens ervaren binnen het perspectief van werkelijkheid, zijn we aan het einde van ons latijn. De economie vervalt steeds verder, er zijn gigantische problemen ontstaan rondom klimaatsverandering en op de manier zoals we leven, zijn we niet meer in tegen al die problemen opgewassen, waardoor zelfrealisatie van een andere werkelijkheid steeds noodzakelijker gaat worden. Een eindtijd of het einde der tijden van de Maya's duidt daarmee niet op het einde van de wereld, maar op het inluiden van een nieuwe zelfrealisatie  van werkelijkheid. zoals  bijvoorbeeld het vredesrijk van Jezus. Zoals ik het zelf echter heb ervaren is deze zelfrealisatie van werkelijkheid niet op het bewuste denkniveau. Ergens anders dan binnen het gewoonlijke denken vindt deze omslag van zelfrealisatie van werkelijkheid plaats en het is alsof er een hogere macht bij betrokken is.

Kan het slechts met je eens zijn, hebben het al vaak over dat Vredesrijk gehad maar het beeld daarover blijft vooralsnog wat vaag. De rol van geloof en kennis in brede zin kan best niet onderschat worden, zeker niet in een wereld waar de sociale alternatieven vrij te vinden zijn op internet. Hoop oprecht dat er snel een kentering mag komen, aan technische middelen ontbreekt het werkelijk niet. 

27 minuten geleden zei Mcmadtasty:

De macht om *de werkelijkheid te herschrijven heb ik niet.

Het schrijven zelf zal misschien nog aardig lukken, de effectieve realisatie nog een ander paar mouwen, meen ik.

[Mcmadtasty 228]

43 minuten geleden zei TTC:

1 uur geleden zei Mcmadtasty:

De macht om *de werkelijkheid te herschrijven heb ik niet.

Het schrijven zelf zal misschien nog aardig lukken, de effectieve realisatie nog een ander paar mouwen, meen ik.

Met het herschrijven van mijn werkelijkheid, herschrijf ik de werkelijkheid in principe ook, want binnen het collectief van alle persoonlijk perspectieven verandert er iets
Wat ik met de macht om de werkelijkheid te herschrijven bedoel is  dat ik niet in staat ben het collectief van alle persoonlijke perspectieven te herschrijven

[TTC 1.560]

1 uur geleden zei Mcmadtasty:

Met het herschrijven van mijn werkelijkheid, herschrijf ik de werkelijkheid in principe ook, want binnen het collectief van alle persoonlijk perspectieven verandert er iets. Wat ik met de macht om de werkelijkheid te herschrijven bedoel is  dat ik niet in staat ben het collectief van alle persoonlijke perspectieven te herschrijven.

Begrijp wat je wil zeggen, zullen dan ook een draagvlak nodig hebben en een plan van aanpak. Vandaag zijn er veel initiatieven die opgestart worden vanuit een andere denk- en handelswijze, de vraag rijst echter of het voldoende zal zijn om tal van destructieve stuwkrachten om te buigen. En zo komen we tot een uiterst pijnlijke situatie, alsof twee werelden tegelijkertijd bestaan. Maar hoe ziet die herschreven wereld van jou er dan uit, zeer benieuwd om daar meer over te lezen.

[Mcmadtasty 228]

1 uur geleden zei TTC:

Maar hoe ziet die herschreven wereld van jou er dan uit, zeer benieuwd om daar meer over te lezen.

Binnen mijn besef van werkelijkheid is er overvloed in alles zonder dat er een behoefte bestaat aan persoonlijk bezit, is er afwezigheid van het kwaad, bestaat er slechts vriendschap, staat iedereen gelijk in hiërarchische structuur, heeft iedereen een vrije wil, bestaat er geen reden te straffen. Er is een verandering binnen het ego als niet ik ben belangrijk maar al het andere is belangrijk, waardoor een ieder afzonderlijk individu door het geheel belangrijk  wordt als "door jou wordt ik belangrijk".

 

1 uur geleden zei TTC:

En zo komen we tot een uiterst pijnlijke situatie, alsof twee werelden tegelijkertijd bestaan.

Wanneer je mijn berichten leest, zoals bijvoorbeeld in oorzaak van het lijden, waarin je reageerde met het lijkt op zelfopoffering, kun je misschien gaan herkennen dat het geen zelfopoffering is,maar het werken aan de zelfrealisatie van werkelijkheid, waarin ik voorbeelden noemde wat er zou gebeuren wanneer ik "uit het leven stappen" tegen zou houden en wat ik ander zou kunnen doen. Wat ik ga doen, wat voor mij het meest logisch is, vormt zich door dat bovenstaande. 
Mijn anders geïnterpreteerde bewoordingen binnen de bijbelse teksten hebben te maken met de zelfrealisatie van werkelijkheid in hoe ik de werkelijkheid zie.
Mijn brief aan de politiek omschrijft de noodzaak van het niet stemmen om te bezig te kunnen blijven met de zelfrealisatie van de werkelijkheid.
Een zelfrealisatie van werkelijkheid waarin bijvoorbeeld landen en nationaliteiten niet meer bestaan, zoals  dat voor mij als is. In mijn beleving maak ik deel uit van het universum en niet van een Nederlandse samenleving, democratisch systeem. Ik voel me niet gebonden door menselijk wetten, wel door natuurwetten. Wanneer iemand zou beweren dat ik een wet zou overtreden, moet ik glimlachen, waarbij mij tegelijkertijd een besef ontstaat dat de werkelijkheid er van alles aan doet, om mij ver van mijn zelfrealisatie van werkelijkheid vandaan te houden door de zelfrealisatie van werkelijkheid van anderen. En dit is pijnlijk en tevens draaglijk door te denken "ze weten niet wat ze doen"


 

[TTC 1.560]

11 minuten geleden zei Mcmadtasty:

Binnen mijn besef van werkelijkheid is er overvloed in alles zonder dat er een behoefte bestaat aan persoonlijk bezit, is er afwezigheid van het kwaad, bestaat er slechts vriendschap, staat iedereen gelijk in hiërarchische structuur, heeft iedereen een vrije wil, bestaat er geen reden te straffen. Er is een verandering binnen het ego als niet ik ben belangrijk maar al het andere is belangrijk, waardoor een ieder afzonderlijk individu door het geheel belangrijk  wordt als "door jou wordt ik belangrijk".

Ken je het onderstaande project? Lijkt in de buurt te komen.

Het Venus Project

Het doel van het Venus Project is bezit af te schaffen, management en planning uit te laten voeren door machines en zo de structurele weeffout in het kapitalisme herstellen. Als geen bezit meer bestaat, bestaan er ook geen uitbuiting of armoede meer. Iedereen kan gewoon pakken wat hij of zij nodig heeft. Automatische fabrieken produceren alles wat nodig is. Nu er geen economische dwang meer bestaat, kunnen mensen producten ontwerpen die gebruiksvriendelijk zijn, ecologisch verantwoord en volledig te recyclen zijn. Dat doen ze niet omdat ze het geld nodig hebben – er is geen geld meer – maar omdat ze hun tijd nuttig en productief willen besteden. Open-source wordt de norm in plaats van de uitzondering.

http://www.visionair.nl/ideeen/wereld/het-venus-project/

14 minuten geleden zei Mcmadtasty:

En dit is pijnlijk en tevens draaglijk door te denken "ze weten niet wat ze doen"

Nog niet zo lang geleden ...

Als alle schulden worden afgelost zou niemand nog geld hebben. Dit is een onthutsende gedachte. We zijn compleet afhankelijk van de commerciële banken. Elke dollar die we in circulatie hebben moet geleend worden, zowel cash als krediet. Als de banken volop kunstmatig geld creëren leven we in voorspoed, zoniet dan is het bittere armoe. We zijn absoluut zonder permanent geldsysteem. Als men het complete plaatje doorziet, is de tragische absurditeit van onze hopeloze positie haast ongelooflijk, maar toch waar. Het is een hoogst belangrijk onderwerp waar intelligente mensen onderzoek naar zouden moeten doen en over na zouden moeten denken. Het is zelfs zo belangrijk dat onze huidige beschaving in elkaar kan storten, tenzij dit alom bekend raakt en begrepen wordt, en we er snel iets aan doen. (Robert H. Hemphill 1934) 

http://www.webofdebt.com/
 

[TTC 1.560]

1 uur geleden zei Mcmadtasty:

Er is een verandering binnen het ego als niet ik ben belangrijk maar al het andere is belangrijk, waardoor een ieder afzonderlijk individu door het geheel belangrijk  wordt als "door jou wordt ik belangrijk".

Treffend is de overeenkomst met Levinas, mooi is het.

De kwetsbaarheid en de weerloosheid van De Ander roepen ons rechtstreeks op. De mens in nood is imperatief en treft ons als een bevel, uit de hoogte. Het naakte Gelaat is geen opwekking van medelijden, maar komt mij tegemoet als een gebod, als een eis tot rechtvaardigheid. De machteloosheid zelf is een bevel tot hulpverlening. Zo legt De Ander beslag op mijn vrijheid en grijpt mij in de kern van mijn zelfontplooiing. Geconfronteerd met de nood en de weerloosheid van De Ander voel ik mij als een beschuldigde, iemand die ten onrechte geniet van zijn bezit, zijn rijkdom, zijn rechten en zijn zekerheden. Deze authentieke schuldervaring mondt uit in het verlangen naar De Ander als zingever van mijn bestaan. De Ander heeft dus niet alleen een functie van zelfontplooiing van het Ik. De Ander is ook voorwerp van een verlangen als honger zonder einde, als een vuur dat nooit uitdooft. Hoe meer men zich immers inzet voor De Ander, hoe groter het appel op verantwoordelijkheid. (bron)

[Mcmadtasty 228]

1 uur geleden zei TTC:

2 uur geleden zei Mcmadtasty:

Er is een verandering binnen het ego als niet ik ben belangrijk maar al het andere is belangrijk, waardoor een ieder afzonderlijk individu door het geheel belangrijk  wordt als "door jou wordt ik belangrijk".

Treffend is de overeenkomst met Levinas, mooi is het.

De kwetsbaarheid en de weerloosheid van De Ander roepen ons rechtstreeks op. De mens in nood is imperatief en treft ons als een bevel, uit de hoogte. Het naakte Gelaat is geen opwekking van medelijden, maar komt mij tegemoet als een gebod, als een eis tot rechtvaardigheid. De machteloosheid zelf is een bevel tot hulpverlening. Zo legt De Ander beslag op mijn vrijheid en grijpt mij in de kern van mijn zelfontplooiing. Geconfronteerd met de nood en de weerloosheid van De Ander voel ik mij als een beschuldigde, iemand die ten onrechte geniet van zijn bezit, zijn rijkdom, zijn rechten en zijn zekerheden. Deze authentieke schuldervaring mondt uit in het verlangen naar De Ander als zingever van mijn bestaan. De Ander heeft dus niet alleen een functie van zelfontplooiing van het Ik. De Ander is ook voorwerp van een verlangen als honger zonder einde, als een vuur dat nooit uitdooft. Hoe meer men zich immers inzet voor De Ander, hoe groter het appel op verantwoordelijkheid. (bron)

Deze omschrijving van Levinas komt niet echt in de buurt van mijn beleving van het loslaten van het ego en al het andere als belangrijker dan mezelf te beschouwen.
Om het te proberen om het simpel te houden een praktijkvoorbeelbeeld.
 

De huidige mens werkt om geld te verdienen om voor zichzelf te zorgen. Dit doet hij door productief te zijn voor anderen, waarmee hij dan een beloning ontvangt zodat hij voor zichzelf kan zorgen.

Voor mij werkt het zo dat het idee van het belonen totaal overbodig wordt. ik doe precies hetzelfde, ik werk, ben productief voor anderen, behoef daar echter geen beloning voor. Met mijn productiviteit draag ik zorg voor al het andere, zonder daarbij aan mijzelf te denken. Binnen een collectief wat op deze manier zou werken, zou het collectief voor mij zorgen op de manier waarop ik voor het collectief zorg. In plaats van verantwoordelijkheid alleen voor mezelf te nemen,neem ik verantwoordelijkheid voor het collectief, waarin het collectief verantwoordelijkheid voor mij neemt en ik dus wanneer ik verantwoordelijkheid voor het collectief neem ook verantwoordelijkheid voor mezelf neem.
des te meer ik investeer in het collectief, des te meer kan het collectief in mij investeren.
met deze  gedachte werkt het egocentrisch bestaan van de realiteit mij tegen.
deze wereld zegt ls het ware je moet je eigen bestaan verdienen en wil je anderen helpen,moet je je eigen bestaan verdienen + extra wat er voor zorgt dat er een constante stroom van onbenutte overvloed ontstaat. Alles wat we nodig zijn is er in overvloed, echter we kunnen het niet benutten, omdat we het simpelweg nog niet kunnen betalen/ verdient hebben. Het egocentrisch denken van ik moet verdienen weerhoudt mij er dus van om dat te doen wat ik zou willen waardoor ik als persoon totaal onbelangrijk wordt omdat ik als "consument" beschouwd wordt waar niets aan te verdienen valt om in de zelfvoorziening bij te dragen.

Een economische crises binnen mijn beleving van de wereld onstaat slecht wanneer mensen niet productief zouden zijn. Een denkbare economische crisis in de vorm vanuit de egocentrische wereld zoals dat momenteel beleefd wordt is totaal ondenkbaar, omdat het productief zijn niet de voorwaarde kent van de beloning, maar de beloning zich vormt door hoe het collectief in staat is zorg te dragen voor een ieder individu.
De capaciteit om zorg te dragen voor  ieder individu is aanwezig, ook binnen het egocentrisch bestaan van de werkelijkheid, echter binnen het bestaan in de egocentrische werkelijkheid is het afhankelijk van de beloning of je van deze capiciteit gebruik kunt maken. 
Bijvoorbeeld door  bezuinigingen in de zorg ontstaat er minder zorg. Wanneer er voldoende middelen in het beloningssysteem aan de zorg besteed zouden worden, zou er voldoende zorg zijn. In  mijn beleving van de wereld is het dan in hoeverre zijn we zelf bereid zorg te dragen voor hen die de capaciteit bezitten zorg te dragen voor de zorg.
Daarmee wordt het hele financiële systeem overbodig en kunnen we samenleven van puur onze eigen capaciteiten,vaardigheden, talenten.
Door het inzetten van onze capaciteiten, vaardigheden,talenten, wordt een ieder daarmee belangrijk,want wanneer we iemand daarin vergeten, buitensluiten, kan deze niet bijdragen aan het welzijn van het collectief, nog profiteren van het collectief,waardoor deze op een andere manier zijn bestaan moet gaan vormgeven.
Dat verschijnsel  van het op een andere manier vormgeven van het bestaan kun je ook terugzien binnen de egocentrische werkelijkheid,waar het de naam draag van criminaliteit, als zijnde van op een ongeoorloofde manier om je bestaan op te bouwen. De egocentrische manier is niet in staat om in de levensbehoefte van anderen te voorzien,terwijl binnen mijn beleving van de wereld voorziet het collectief in alles voor iedereen.

 

[TTC 1.560]

Zeer fijne gedachtenflow/doelstelling, een co-creatieve economie waarin de mens/milieu centraal komt te staan en niet het geld. Waar je voor pleit is een heuse paradigmashift die dient gedragen te worden door de massa om succesvol te kunnen zijn, dit is minder makkelijk dan de theorie doet vermoeden. Anders gezegd, om van punt A naar B te evolueren doorlopen we een transformatieproces, hieronder een indicatie:

Collectief

In een menselijke organisatie kan de gebeurtenis die de stoot geeft tot het op gang komen van het doorbraakproces bestaan uit een terloopse opmerking die misschien voor degene die haar maakt niet eens van betekenis is, maar wel voor sommige leden van een praktijkgemeenschap. Omdat de opmerking betekenisvol is, kiezen zij ervoor de informatie snel te laten circuleren door de netwerken van de organisatie. Terwijl de informatie door de verschillende terugkoppelingslussen circuleert, kan zij worden versterkt en uitgebreid, zelfs in die mate dat de organisatie de informatie niet langer in haar bestaande toestand kan absorberen.

Breekpunt

Als dat gebeurt, is het punt van instabiliteit bereikt. Het systeem kan de nieuwe informatie niet integreren in zijn bestaande ordening en is genoodzaakt iets van zijn courante structuren, gedragingen en/of overtuigingen overboord te zetten. Het gevolg is een toestand van chaotische verwarring, onzekerheid en twijfel. Hieruit vloeit een nieuwe ordeningsvorm, georganiseerd rondom nieuwe betekenis. De nieuwe ordening is door niemand ontworpen maar breekt door als gevolg van de collectieve creativiteit van de organisatie.

Ontvankelijkheid

Dit proces voltrekt zich via verscheidene duidelijk van elkaar te onderscheiden stadia. In het eerste stadium moet er een zekere ontvankelijkheid in de organisatie voorhanden zijn – een bereidheid om zich te laten ‘storen’ want alleen dan kan het proces op gang komen. Ook moet er een actief communicatienetwerk zijn, met tal van terugkoppelingslussen ter versterking van de activerende gebeurtenis. Het volgende stadium is het instabiliteitspunt dat als een vijandige spanning, chaos, onzekerheid en/of zelfs een crisis kan worden ervaren. In dit stadium kan het systeem of ineenstorten, of doorbreken naar een nieuwe ordeningstoestand, gekenmerkt door noviteit en berustend op een creativiteitservaring die soms bijna de indruk wekt dat er magie in het spel is. (bron)

[Robert Frans 1.653]

Een utopie kan pas een utopie worden als tegenstanders van de utopie er het volle recht hebben om een bestaan op te bouwen dat in de ogen der utopianen miserabel en onwaardig zal zijn, maar in de eigen ogen gelukkig en vrij, binnen of buiten het utopisch gebied, zonder enige bemoeienis van de utopianen zelf.

[MysticNetherlands 298]

Das te makkelijk Robert. Te hap-slik-weg. Wat nou als die tegenstsanders graag mensen martelen? Of dieren? Of Utopianen vervolgen?

[Robert Frans 1.653]

46 minuten geleden zei MysticNetherlands:

Das te makkelijk Robert. Te hap-slik-weg. Wat nou als die tegenstsanders graag mensen martelen? Of dieren? Of Utopianen vervolgen?

Precies, daar ligt dus het probleem. Een utopia kan alleen ontstaan als iedereen het eens is over dezelfde waarden en iedereen werkelijk uitsluitend uit liefde, mededogen en recht wil handelen. Dan maakt het nog niet eens meer zoveel uit welke regeringsvorm je handhaaft. Zodra dat echter niet het geval is, dan krijg je met zulke vragen te maken en dreigt een utopia alsnog een dystopia te worden voor degenen die het er niet mee eens zijn.
Want waar leg je dan precies de grens qua bestrijding van ketterse of strafbaar geachte uitingen? Is iemand pas vervolgbaar als hij iemand martelt, of moet je dan juist ook de dieper liggende oorzaken daarvan aanpakken en iemand misschien al streng vervolgen als hij gewelddadige gedachten uit of misschien zelfs gewelddadige games speelt? Omdat vermaak met het kwade immers niet erg in lijn zou zijn met een vredesrijk waarin alle vormen van geweld en strijd uitgebannen dienen te worden?

Bedenk je wel dat elke vermeende utopia natuurlijk perfect werkt voor hen die erin geloven en haar volledig willen navolgen. Net zoals elke dictatuur een uitstekende leefomgeving is voor degenen die de dictator braaf gehoorzamen en niet uit de pas willen lopen. Alleen maakt dat de dictatuur dan meteen een utopia?

[MysticNetherlands 298]

18 minuten geleden zei Robert Frans:

Precies, daar ligt dus het probleem. Een utopia kan alleen ontstaan als iedereen het eens is over dezelfde waarden en iedereen werkelijk uitsluitend uit liefde, mededogen en recht wil handelen. Dan maakt het nog niet eens meer zoveel uit welke regeringsvorm je handhaaf

Eens. Dus is je onderstaande uitspraak onterecht en in tegenspraak met bovenstaand citaat, zie de dikgedrukte gedeelten:

1 uur geleden zei Robert Frans:

Een utopie kan pas een utopie worden als tegenstanders van de utopie er het volle recht hebben om een bestaan op te bouwen dat in de ogen der utopianen miserabel en onwaardig zal zijn, maar in de eigen ogen gelukkig en vrij, binnen of buiten het utopisch gebied, zonder enige bemoeienis van de utopianen zelf.

 

Wellicht het probleem in dat ik bij utopia automatisch denk aan iets dat mondiaal heerst, en jij niet?

[Robert Frans 1.653]

Een utopia hoeft inderdaad niet per se mondiaal te zijn, maar kan binnen de grenzen van een natie, continent of cultuur heersen. Ik wilde dan ook enkel aangeven dat een utopia onmogelijk is, vanwege de door jou aangestipte contradictie. Ze kan enkel ontstaan als iedereen dezelfde waarden deelt, maar in werkelijkheid zal dat nooit zo gebeuren en zal een utopia dus ook voor dissidenten een utopia moeten blijven. Als je echter geen dissidenten duldt, dan zul je toch weer minder vriendelijke middelen moeten gebruiken om dissidentie te voorkomen of uit de weg te ruimen.

Het doet me denken aan een discussie die ik ooit tijdens een les over politiek had over of communisme nu werkt of niet. De docent zei van wel, omdat hij het einddoel voor ogen had: een klassenloze samenleving zonder eigen bezit, waar iedereen het communistisch ideaal dus naleeft. Dat kan inderdaad prima werken en volgens hem is het communisme daarom ook nooit beoefend in deze wereld.
Maar communisme was naar mijn idee ook de weg daarnaartoe (revolutie, tijdelijke dictatuur, opheffing klassen) en die weg is vele malen zonder succes bewandeld. Het blijft altijd toch weer steken bij de dictatuur die zichzelf maar niet wil opheffen. In die zin werkt het communisme dus niet, omdat de door haar aangegeven weg ernaartoe niet werkt en daardoor het communistisch ideaal nooit kan worden nageleefd.

Een utopisch ideaal draait dus niet enkel om het einddoel, maar ook om de weg daarnaartoe en dus de omgang met dissidenten, met ideologische tegenstanders. Hoe wil je die weg bewandelen en hoe wil je de risico's en valkuilen daarin elimineren op utopische wijze?
Want als die weg bestaat uit het meedogenloos vervolgen, geheel buitensluiten en misschien zelfs het doden van dissidenten en hun ideeën, dan hoeft er binnen de gevestigde utopie maar één vonk van twijfel te ontspringen, hoeft er maar één iemand de duistere werkelijkheid achter de utopie te ontdekken, en je kunt weer opnieuw beginnen. De utopie is dan gebouwd op zonde en kan daardoor al geen utopie zijn.

[Mcmadtasty 228]

 

34 minuten geleden zei Robert Frans:

Want waar leg je dan precies de grens qua bestrijding van ketterse of strafbaar geachte uitingen? Is iemand pas vervolgbaar als hij iemand martelt, of moet je dan juist ook de dieper liggende oorzaken daarvan aanpakken en iemand misschien al streng vervolgen als hij gewelddadige gedachten uit of misschien zelfs gewelddadige games speelt? Omdat vermaak met het kwade immers niet erg in lijn zou zijn met een vredesrijk waarin alle vormen van geweld en strijd uitgebannen dienen te worden?

Dit is een grote basis voor de zelfrealisatie van de distopia die er nu is, waar oorlogen en geweld uit voortvloeien.Het bepalen van goed en kwaad.

maar zoals ik al eerder zei, de beleving van zo'n utopie heeft met een bewustzijnsverandering te maken die zich ergens anders dan in het denken manifesteert.
met deze bewustzijnsverandering is de wereld ineens anders al je altijd ervaren hebt.

De wereld verandert door het bewustzijn en  de gedachte over ketters verdwijnt en  dat wat eerder ketters waren wordt iets anders, waar er anders over geoordeeld en niet meer veroordelend kan worden. Een ander begrijpen ontstaan, waarin het onnatuurlijk en ziekmakend wordt anders te reageren dan op  de juiste manier, zoals het bewustzijn het gebiedt.

 

 

37 minuten geleden zei Robert Frans:

Maar communisme was naar mijn idee ook de weg daarnaartoe (revolutie, tijdelijke dictatuur, opheffing klassen) en die weg is vele malen zonder succes bewandeld. Het blijft altijd toch weer steken bij de dictatuur die zichzelf maar niet wil opheffen. In die zin werkt het communisme dus niet, omdat de door haar aangegeven weg ernaartoe niet werkt en daardoor het communistisch ideaal nooit kan worden nageleefd.

Communisme kun je naar mijn idee niet met een utopie vergelijken.Het is te vergelijken met democratie en socialisme. Ideeën over een manier van samenleven die ontstaan na de zelfrealisatie van de werkelijkheid.

[TTC 1.560]

Op 6-3-2017 om 13:39 zei Mcmadtasty:

Maar zoals ik al eerder zei, de beleving van zo'n utopie heeft met een bewustzijnsverandering te maken die zich ergens anders dan in het denken manifesteert. Met deze bewustzijnsverandering is de wereld ineens anders al je altijd ervaren hebt.

Velen hebben die transformatie gemaakt en/of zijn er volop mee bezig, de manier van denken speelt een cruciale rol inderdaad. Als doel geldt het containerbegrip 'sociaal duurzame economie' die pas tot écht expressie kan komen als een aantal obstakels uit de weg worden geruimd. Om hieraan richting te geven kunnen we gebruik maken van mindmaps, uiteindelijk zal de menselijke keuze de doorslag geven. Pro forma: