Tegen onrecht

[Redactie 0]

Zomaar een nieuwsbericht over Syrië op het journaal. Ik kijk ernaar, luister aandachtig en wordt vervolgens weer afgeleid door het volgende bericht. Als het journaal voorbij is, ga ik weer wat anders doen en ben ik het nieuwsbericht al voor de helft vergeten. Het zet mij niet stil, net zoals alle andere berichten over geweld en onrecht. Ik voel geen tranen, geen woede, maar enkel enige desinteresse, verveling. Het zoveelste bericht hierover.

Vermissingen, moorden, ongelukken, oorlogen, ik kijk er onbewogen naar. En dat raakt mij dan weer. Mijn geest is blijkbaar goed gepantserd hiertegen. Erg goed. Sommige mensen zeggen niet tegen onrecht te kunnen. De waarheid is echter dat ik niet de enige ben die zonder emoties dergelijke berichten kan zien, horen of lezen. Heel veel mensen kunnen verbazingwekkend goed tegen onrecht en werken er zelfs nog volop aan mee.

Terwijl ik voor mijzelf af en toe per ongeluk iets teveel kook, sterven er per dag duizenden kinderen aan honger. Maar het zegt mij niets. Ik voel geen tranen, geen besef van zonde, niets. Ja, af en toe misschien even, maar verder niet. Terwijl er genoeg voedsel is voor iedereen, laten we rustig kinderen sterven van de honger. We weten dat het gebeurt, we weten dat het volstrekt niet nodig is, maar het kan ons heel weinig tot niets schelen.

Sommigen menen dat dat pantser alleen maar goed is. Je kunt immers niet alle leed van de wereld dragen. Maar ik vraag me af of onverschilligheid niet veel erger is dan onpeilbare droefheid over al dat leed dat ook door mijn schuld veroorzaakt wordt. Jezus wil in onze naasten herkend worden en wie weet bonkt Hij niet alreeds met miljoenen vuisten tegen het pantser. Huilend, schreeuwend, smekend. Maar we laten Hem niet binnen.

Velen verwarren Gods vrede zo met deze onverschilligheid. Christus volgen betekent echter met Hem sterven en weer verrijzen. Dat pantser, dat moet weg. Laat alles maar binnenkomen, ga maar eens echt kapot van bitter verdriet en van schuldgevoel. Sluit de werkelijkheid niet langer meer buiten. Dan pas zul je ook echt het goede zien en zul je Jezus ontmoeten. En Hij zal je vergeven, je zijn vrede schenken en je leren het goede te doen.

Robert Frans

Terug naar frontpage

[Skippy 0]

Mooie column, maar ik ben het er niet helemaal mee eens. Ik denk dat de vooral de bedoeling is een goede balans te vinden: niet onverschillig zijn, maar ook niet de last van de wereld op je schouders dragen. Want dat laatste kun je als mens gewoonweg niet.

Ik denk dat het heel goed is om te beseffen dat er een hoop armoede en ellende is op andere plekken in de wereld, dat ik daar als westerling ook deels voor verantwoordelijk ben, en dat ik dus daar rekening mee moet houden in mijn gedrag. Dat wil niet zeggen dat ik altijd alle details moet weten van wat er gebeurt, of dat ik het zo erg mijn humeur moet laten aantasten dat ik helemaal depressief word. Dat laatste is niet alleen onrechtvaardig (het is immers ook niet zo dat ik bewust en eigenhandig mensen in andere landen arm maak), maar het levert ook niks op. Er is 1 ding erger dan miljoenen Syriers die vluchten voor oorlogsgeweld: miljoenen Syriers die vluchten voor oorlogsgeweld en een depressieve westerling die die Syriers niet kan helpen.

[Robert Frans 1.542]

Skippy, God vraagt ons niet om de last van de wereld te dragen, maar wel het kruis. Het is toch eigenlijk buitengewoon vreemd dat wij hier heel droog kunnen bediscussieren over of het nu verstandig is je hierdoor echt te laten raken of niet. Ik bedoel, dat doe je toch ook niet als een geliefde van je overlijdt? Of als je hoort dat iemand jarenlang een paar kinderen heeft laten verhongeren in een kelder? Dan zou het toch ook vreemd zijn als het je totaal onbewogen zou laten? Maar nu verhongeren die kinderen niet in een kelder, maar in Afrika, en laten wij het doodleuk gebeuren. Is dat dan minder erg?

Nee, dat pantser moet echt weg. En of je nu in janken uitbarst, misschien dagenlang, of vol vuur besluit je leven te beteren en soberder en bewuster te leven, dat maakt dan niet uit. En of dat pantser nu in één keer breekt, of stukje bij beetje, dat maakt niet uit (meestal kiest God voor het laatste, maar niet altijd). Maar laat het je raken, laat Jezus binnen, die in al die mensen herkent wil worden. En misschien ook wel in de dieren, je weet maar nooit. Soms wil God je pas zijn vrede geven als je echt de bodem van de put hebt gezien, als je zondebesef je op dreigt te breken, omdat je nu ineens een klein deeltje van de werkelijkheid ziet. De werkelijkheid van het Kruis, waarin wij rustig nog een paar spijkers slaan omwille van onze gemakzucht.

Dus ja, ik denk dat God heel veel heeft aan een intens verdrietige, door schuld verteerde westerling (een depressie is iets totaal anders en dat weet jij ook wel), wiens hart in stukken is gebroken en die zich volledig naakt en kwetsbaar voelt. Die de bodem van de doos van Pandora heeft gezien en haast geen weg meer terug weet. Want dan kan God gaan beginnen met boetseren, dan kan Hij je zijn levensgeest, zijn kracht en vrede in het hart ademen en zeggen: "Houd moed, sta op, Hij roept u." Want pas op de bodem vindt men de hoop.

[MysticNetherlands 298]

Ik heb bijna mijn hele leven dat panster niet gehad. Was iedere keer dagen in shock als ik beelden van Afrika zag, bad gemiddeled zo'n 50 keer per dag voor ieder (nieuws)bericht of welk medium dan ook wat mij over andermans leed berichtte. Maar nu, langzaam begint t panster te komen. Want ik denk dat ik er bijna aan onderdoor ging, dat panster wat er niet was... Ik bid nog steeds ontzettend vaak per dag, maar het raakt me minder diep. Ik begin langzamerhand eelt te vormen op ziel. Maar ik vermoed nog steeds minder dan de gemiddelde mens...

[Lobke 467]

De nood in de wereld raakt me niet dagelijks, te vaak ben ik bezig met de zorgen van mijzelf of van de mensen om me heen. Wel komt het binnen wanneer je de éénling ziet, zomaar een kind, vrouw, man geplukt uit al die mensen die ernstig lijden. Of wanneer het via beelden binnenkomt; het moment dat mensen in paniek naar beneden sprongen van het World Traide Centre, het meisje van de napalm bom in de Vietnam oorlog 40 jaar geleden staat nog in mijn geheugen gegrift. De boeken die ik las over de slavernij, rassenhaat etc.

Zoals Robert F schrijft dan mag je wel pijn voelen, de pijn is nooit zo groot als de mensen die het meemaken.

Maar iedere dag kapot gaan van verdriet is voor jezelf niet goed maar je helpt de ander er ook niet mee.

Proberen iets te doen al is het maar een spettertje; Mystic wordt geraakt door dierenleed; dan ben je vanzelf meer bewust van wat je eet.

Kleine mooie projecten ondersteunen kan ook een manier wezen; hand en span diensten voor mensen in je omgeving die hulp nodig hebben, eenzaam zijn enz enz.

In; "we kunnen toch niets doen" geloof ik niet, en onverschilligheid maakt meer kapot dan ons lief is.

[DeThomas 35]

De vraag die me hierbij zo kwelt en die misschien te cliché is voor woorden: Als dit zo erg is, waarom lost God het dan niet op. Dat moet zo te doen zijn voor een almachtig wezen. Nu wordt er geschreven dat God ervoor kiest pantsers langzaam weg te nemen...Hij is er kennelijk mee bezig, maar neemt de omslachtige weg.

Maar ik lees iets in je vervolgposts, Robert Frans, en dat geeft mij een unheimlich gevoel.

Maar laat het je raken, laat Jezus binnen, die in al die mensen herkent wil worden.

Je bewandelt een zeer gevaarlijke weg, als ik zo vrij mag zijn. Je reduceert met dergelijke opmerkingen lijden tot iets wat in dienste staat van jou (en eventuele westerlingen), zodat wij het Licht (om weer clichés te gebruiken) te laten zien. Ik vind het ongepast om op die manier met lijden om te gaan.

[MysticNetherlands 298]

Ik zie nergens iets geschreven waardoor je de conclusie zou kunnen trekken dat RF leed reduceert. Helemaal niet.

[Robert Frans 1.542]

De vraag die me hierbij zo kwelt en die misschien te cliché is voor woorden: Als dit zo erg is, waarom lost God het dan niet op. Dat moet zo te doen zijn voor een almachtig wezen. Nu wordt er geschreven dat God ervoor kiest pantsers langzaam weg te nemen...Hij is er kennelijk mee bezig, maar neemt de omslachtige weg.

God heeft ons allang volop oplossingen gegeven. Er is voldoende voedsel en ook energie voor iedereen, we zijn niet verplicht om kinderen voor een luizenloontje te laten werken, het Aidsprobleem in Afrika kan binnen enkele generaties voorgoed en uiterst duurzaam worden opgelost, we hebben zelfs meer dan voldoende geld en middelen om voor álle vreselijke ziekten onderzoek te verrichten en medicijnen te ontwikkelen, we kunnen heel prima leven zonder prostitutie en zonder luxe-artikelen waarvoor dieren onnodig moeten lijden en er zijn zelfs voldoende plaatsen in de wereld waar men redelijk beschermd tegen natuurrampen kan leven.

Alleen maken wij lang niet altijd gebruik van die mogelijkheden en kijken soms zelfs enigszins minachtend naar mensen die wél de gekke, christelijke moraal van soberheid, kuisheid, gehoorzaamheid en rechtvaardigheid zo goed als het kan proberen na te leven. Het vele geld besteden we liever aan verschrikkelijke oorlogen om olie en onze handelsbelangen, we kijken al helemaal niet echt kritisch naar onze leefwijze en al het overvloedige voedsel gooien we liever massaal weg, na er een klein beetje van te hebben gegeten, genoeg om er overvoed van te raken.

Nee, God strooit werkelijk met de meest voor de hand liggende oplossingen, maar Hij is geen dictator en wil dat we uit onszelf zijn gaven aanpakken en het goede doen. Want net zoals echte vrede uitsluitend in harten bestaat en niet in afgedwongen verdragen, zo kan het goede alleen echt standhouden als we het echt wíllen. En wij willen het niet, of we willen het alleen als het ons maar niet teveel moeite kost. De enige reden dus dat God zo omslachtig lijkt te werken, is omdat wij ons als kleine kleuters gedragen die niet willen meewerken met Hem, niet naar Hem willen luisteren, maar Hem wel alle schuld geven als er iets mis gaat en zelfs menen dat God het volstrekt met hen eens behoort te zijn. Zoals een goede Vader betaamd, trapt God daar niet in en behandelt ons als volwassen mensen.

Maar ik lees iets in je vervolgposts, Robert Frans, en dat geeft mij een unheimlich gevoel.

Je bewandelt een zeer gevaarlijke weg, als ik zo vrij mag zijn. Je reduceert met dergelijke opmerkingen lijden tot iets wat in dienste staat van jou (en eventuele westerlingen), zodat wij het Licht (om weer clichés te gebruiken) te laten zien. Ik vind het ongepast om op die manier met lijden om te gaan.

Dan heb ik me in jouw geval verkeerd uitgedrukt, sorry daarvoor. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je het lijden gebruikt voor je eigen gewin. Ik probeerde juist te zeggen dat je die onverschilligheid moet loslaten, dat je je juist eens echt moet laten raken door het lijden. Want niemand anders dan je eigen geweten kan je dwingen het goede te doen, maar dat geweten moet dan wel overtuigd zijn van het belang daarvan. Dus ja, je moet bij jezelf beginnen, maar nee, niet omwille van jezelf maar omwille van de ander.

Bedenk wel dat "het Licht zien" in het christendom bepaald niet vrijblijvend is en zeker niet ten dienste van jou zal staan. Als je meent dat je het Licht zoekt ten dienste van jezelf, dan zul je het Licht nooit of te nimmer zien en begrijp je het Evangelie niet. Wie dus zoekt naar het Licht, zal een Kruis tegenkomen en zal zich geheel moeten geven aan de ander. Zelfverloochening dus, échte zelfverloochening. Maar het is wel de enige weg om het echt goede te doen en je naaste lief te hebben. Kijk naar Christus en je beseft je meteen dat liefde toch iets heel anders blijkt te zijn dan wat wij ervan maken.

MysticNetherlands, als die kwetsbaarheid je breekt, dan ben je er denk ik gewoon nog niet klaar voor. Je moet daarom ook nooit jezelf voorbij lopen, net zoals een beginnende hardloper ook niet meteen de marathon moet willen lopen. Ook niet als hij dat graag wil. Ik probeer altijd twee vuistregels aan te houden: bewaar je grenzen en verruim ze. Ga nooit verder dan je aankan, maar probeer tegelijkertijd steeds iets meer aan te kunnen. Als je met God blijft gaan, dan zal er een tijd komen dat je én weer zo kwetsbaar en fijnzinnig kunt zijn, vol vurige drang om iedereen te helpen die je kunt helpen, én daarin overvloedige vrede vindt omdat je merkt dat het pantser eigenlijk maar een zware last was. Maar wel alles op zijn tijd, op Gods tijd.

De grootste fout die veel christenen maken, is te denken dat ze nu en meteen zo radicaal, gevoelig, nederig en volmaakt moeten zijn. Het tegendeel is waar. Wie meteen in de hoogste stand wil leven, zal zichzelf uiteindelijk keihard tegenkomen en meer kapot maken dan hem lief is. Elke goede psycholoog kan je dat vertellen, met de meest levendige voorbeelden uit zijn praktijk. Dus moet je bij het begin beginnen en regelmatig het levend Water van God ontvangen om rustig in die volmaaktheid te groeien. God heeft alle tijd, ook na je dood. Daarom probeer ik hier dus ook te hameren op mildheid, geduld, barmhartigheid, zachtmoedigheid. Want dat zijn de enige wegen waarin je rustig kan groeien én ook de ander rustig kan laten groeien, in Gods vrede.

[DeThomas 35]

God heeft ons allang volop oplossingen gegeven. Er is voldoende voedsel en ook energie voor iedereen, we zijn niet verplicht om kinderen voor een luizenloontje te laten werken, het Aidsprobleem in Afrika kan binnen enkele generaties voorgoed en uiterst duurzaam worden opgelost, we hebben zelfs meer dan voldoende geld en middelen om voor álle vreselijke ziekten onderzoek te verrichten en medicijnen te ontwikkelen, we kunnen heel prima leven zonder prostitutie en zonder luxe-artikelen waarvoor dieren onnodig moeten lijden en er zijn zelfs voldoende plaatsen in de wereld waar men redelijk beschermd tegen natuurrampen kan leven.

Een parabel (en ook nog waar gebeurd). Mijn vader vertelde me eens een verhaal over een boer, die een akker ad bezaaid, en waar de gewassen groot en gezond bloeiden. De boer keek tevreden uit over het resultaat. Meneer pastoor kwam langs en zei tegen de boer: "Het is toch wonderbaarlijk wat de mens met Gods hulp kan bereiken."

De boer antwoordde: "U moest eens weten, meneer pastoor, hoe de akker erbij lag toen God het nog alleen moest doen."

Verder komt de oplossing van het aids probleem van AB en C. Ik zal nooit ontkennen dat A en B heel goed werken, maar C is al even onontbeerlijk

Alleen maken wij lang niet altijd gebruik van die mogelijkheden en kijken soms zelfs enigszins minachtend naar mensen die wél de gekke, christelijke moraal van soberheid, kuisheid, gehoorzaamheid en rechtvaardigheid zo goed als het kan proberen na te leven. Het vele geld besteden we liever aan verschrikkelijke oorlogen om olie en onze handelsbelangen, we kijken al helemaal niet echt kritisch naar onze leefwijze en al het overvloedige voedsel gooien we liever massaal weg, na er een klein beetje van te hebben gegeten, genoeg om er overvoed van te raken.

Je haalt een aantal zaken door elkaar in mijn ogen en gooit dingn op 1 hoop. Ik ben bijvoorbeeld tamelijk onkuis, maar dat wil niet zeggen dat ik relatief niet sober leef (al ben ik geen monnik) en ik streef naar rechtvaardigheid. Ik gehoorzaam de wet zo goed mogelijk.

Ik vind het te ver gaan om deze deugden als christelijk neer te zetten.

Nee, God strooit werkelijk met de meest voor de hand liggende oplossingen, maar Hij is geen dictator en wil dat we uit onszelf zijn gaven aanpakken en het goede doen. Want net zoals echte vrede uitsluitend in harten bestaat en niet in afgedwongen verdragen, zo kan het goede alleen echt standhouden als we het echt wíllen. En wij willen het niet, of we willen het alleen als het ons maar niet teveel moeite kost. De enige reden dus dat God zo omslachtig lijkt te werken, is omdat wij ons als kleine kleuters gedragen die niet willen meewerken met Hem, niet naar Hem willen luisteren, maar Hem wel alle schuld geven als er iets mis gaat en zelfs menen dat God het volstrekt met hen eens behoort te zijn. Zoals een goede Vader betaamd, trapt God daar niet in en behandelt ons als volwassen mensen.

Dit is een argument wat zijn kracht toch echt verliest om de volgende redenen.

1. Blijkbaar werkt het niet. God is almachtig en alwetend, en had een betere wereld af kunnen leveren

2. Omdat God de "vrijwillige overgave" van de kleine minderheid (die trouwens groter is dan hij zou moeten zijn) zo graag ziet in plaats van die met harde hand te dwingen, verhongeren complete werelddelen, generaties kinderen gaan naar de haaien...in dat geval is de oplossing: De kleine minderheid moet een bepaalde mate van onvrijheid hebben zodat het collectief het beter heeft.

Dan heb ik me in jouw geval verkeerd uitgedrukt, sorry daarvoor.

Je bent niet verplicht je woorden te kiezen zodat ze mij niet kwetsen. Sterker nog, het zou me paradoxaal genoeg, meer beledigen dan een verkeerd gekozen woord.

Ik vind het altijd lastig met jou te praten. Niet omdat je zo vervelend bent hoor. Je hebt ongetwijfeld de gave van het woord, en een goede manier van de dingen verwoorden. Ik lees je bijdrages altijd met interesse, en dan probeer ik wel eens door jouw ogen te kijken naar de wereld, maar ik merk dat ik je basis aanname "Er is een (Christelijke) God" onmogelijk te accepteren vind.

Ik reageer niet uit cynisme op je posts, want wens om een betere wereld, waar mensen nadenken over de consequenties van hun acties, en de schade die ze doen inperken door zelf in te leveren is er één die ik helemaal kan delen. Ik weet alleen niet of ik in die wereld zou kunnen leven, als die wereld beheerst werd door het christelijke geloof.

[Robert Frans 1.542]

Een parabel (en ook nog waar gebeurd). Mijn vader vertelde me eens een verhaal over een boer, die een akker ad bezaaid, en waar de gewassen groot en gezond bloeiden. De boer keek tevreden uit over het resultaat. Meneer pastoor kwam langs en zei tegen de boer: "Het is toch wonderbaarlijk wat de mens met Gods hulp kan bereiken."

De boer antwoordde: "U moest eens weten, meneer pastoor, hoe de akker erbij lag toen God het nog alleen moest doen."

En het mooie is, is dat de pastoor en de boer beiden gelijk hebben.

Verder komt de oplossing van het aids probleem van AB en C. Ik zal nooit ontkennen dat A en B heel goed werken, maar C is al even onontbeerlijk

Ik ben ook voorstander van het ABC-programma en de Kerk staat daar volgens mij ook niet negatief tegenover. Maar C dan dus wel als goede, tijdelijke oplossing, totdat Aids de wereld uitgeholpen is en men een goede, duurzame omgang met seksualiteit en huwelijk heeft ontwikkeld. Het is een totaalpakket en dat is iets wat veel mensen, zowel christenen als niet-christenen, nog weleens vergeten.

Je haalt een aantal zaken door elkaar in mijn ogen en gooit dingn op 1 hoop. Ik ben bijvoorbeeld tamelijk onkuis, maar dat wil niet zeggen dat ik relatief niet sober leef (al ben ik geen monnik) en ik streef naar rechtvaardigheid. Ik gehoorzaam de wet zo goed mogelijk.

Ik vind het te ver gaan om deze deugden als christelijk neer te zetten.

Als je al enige van die deugden beoefent, dan is dat alleen maar mooi en ben je daarvoor te prijzen. En dat meen ik serieus. Ik noemde ze even christelijk, omdat vooral het christendom daarop hamert en ik natuurlijk ook geloof dat God ze ons gegeven heeft, maar je komt ze natuurlijk ook in andere levensbeschouwingen en religies tegen. Want het goede is zeker niet enkel beperkt tot het christelijke leven.

Dit is een argument wat zijn kracht toch echt verliest om de volgende redenen.

1. Blijkbaar werkt het niet. God is almachtig en alwetend, en had een betere wereld af kunnen leveren

Hij heeft ons de beste wereld gegeven die wij konden hebben. Het voert hier wat te ver om dat hier precies uit te leggen, zeker omdat het wat ingewikkelde kost is waar ik zelf ook niet altijd het fijne van weet, maar God heeft ons juist hetgeen gegeven dat nodig is. Want deze wereld maakt ons klein en kwetsbaar, maar tegelijkertijd ook sterk en moedig, en voor de liefde waar God het over heeft, is dat allemaal uiterst nodig.

Omdat God de "vrijwillige overgave" van de kleine minderheid (die trouwens groter is dan hij zou moeten zijn) zo graag ziet in plaats van die met harde hand te dwingen, verhongeren complete werelddelen, generaties kinderen gaan naar de haaien...in dat geval is de oplossing: De kleine minderheid moet een bepaalde mate van onvrijheid hebben zodat het collectief het beter heeft.

De vraag is: is die "kleine minderheid" bereid die onvrijheid te aanvaarden? Als dat namelijk niet zo is, dan zal het uiteindelijk averechts werken. Ook als je gelooft dat het concept vrije wil enkel als metafoor moet worden gezien voor wat wij ervaren, kun je daar niet zomaar overheen denderen. Natuurlijk, God zou dat allemaal kunnen, maar Hij kiest ervoor om dat niet te doen en heeft daar goede redenen voor. Hij heeft ons zwak, klein, kwetsbaar en hoogst inefficient geschapen vanwege de liefde. De échte liefde, de passionele, overgevende, verroverende, gevaarlijke en meest verheven liefde.

Ik vind het altijd lastig met jou te praten. Niet omdat je zo vervelend bent hoor. Je hebt ongetwijfeld de gave van het woord, en een goede manier van de dingen verwoorden. Ik lees je bijdrages altijd met interesse, en dan probeer ik wel eens door jouw ogen te kijken naar de wereld, maar ik merk dat ik je basis aanname "Er is een (Christelijke) God" onmogelijk te accepteren vind.

Ik reageer niet uit cynisme op je posts, want wens om een betere wereld, waar mensen nadenken over de consequenties van hun acties, en de schade die ze doen inperken door zelf in te leveren is er één die ik helemaal kan delen. Ik weet alleen niet of ik in die wereld zou kunnen leven, als die wereld beheerst werd door het christelijke geloof.

Troost je maar met de gedachte dat als iedereen zou leven zoals God het wilde, er geen christelijk geloof nodig zou zijn. Dus als je van het cristelijk geloof af wilt, dan kun je er maar beter voor zorgen dat iedereen God gaat navolgen en naar Hem gaat luisteren.

Als je een beetje wil begrijpen wat ik bedoel (en vergeef me als ik niet helemaal duidelijk of volledig ben, want het is heel moeilijk te verwoorden voor mij), dan is het goed om je te beseffen dat die basisaanname voor mij niet zozeer een wetenschappelijke, rationele afweging is. Natuurlijk, ik wijs wetenschap en ratio zeker niet af, maak daar ook graag gebruik van, vind ook dat elke theorie in harmonie moet zijn met de empirische kant van het verhaal, en laat me daardoor graag heel erg boeien. Maar ik heb geen helder, eenduidig beeld en filosofisch systeem over God en over goed en kwaad. De Kerk heeft die ook niet en de Schrift al helemaal niet. Het bestaan van God is niet zozeer een theorie die ik wel of niet aanneem, maar deel van de werkelijkheid zoals wij die ervaren.

Ik geloof namelijk dat kunst, literatuur, cultuur en liturgie ook openbaring zijn. Niet enkel over ons gevoel, maar ook over het diepste wezen van de mens, de schepping en God. Ik geloof dat het een heel essentiele reden heeft dat de Schrift vrijwel uitsluitend uit literatuur en poëzie bestaat en dat de Kerk naast haar traditie van naastenliefde en soberheid (en helaas ook van afschuwelijke zonden), ook zo'n enorme traditie heeft in kunst, cultuur, muziek en liturgie. Een traditie die ook niet-gelovigen raakt. Omdat vooral daarin de mens hetgeen kan verwoorden wat nu eenmaal niet in wetenschappelijke theorieën, hoe razend interessant ook, te verwoorden is. Omdat we deze uitingen nodig hebben om iets te vatten van het mysterie dat het leven is. Omdat deze uitingen ons beschermen tegen de gruwel van de echte, naakte werkelijkheid.

Zou je God dan kunnen beschrijven als verwoording van wat wij ervaren, zien en ten diepste niet weten, buiten alle wetenschap om? Ja, maar die verwoording, dat woord is wel vlees geworden. Dat woord is wel Persoon, is wel het leven, de weg en de waarheid. Hoe zich dat dan precies uit en hoe dat jou kan raken, dat zul je dan ook zelf moeten ervaren. Alleen, je moet wel de kathedraal in om te kunnen zien waar deze uit is opgebouwd. Buiten lijkt de kathedraal van het christendom namelijk enkel in het niets te zweven, gebouwd op een lege, zinloze aanname. Dus je moet naar binnen om te zien dat haar fundament in Christus zelf ligt, in het Kruis, in het Offer. Je moet eerst het Offer herkennen om het te zien. En dat kan ik dus niet voor jou doen.

Je kunt het misschien ook vergelijken met de Tamarianen uit Star Trek, die ook uitsluitend spraken in metaforen. Alleen wie hun verhalen en cultuur kende en daar echt deel van uitmaakte, kon begrijpen wat ze zeiden. Je zou de Schrift en de Kerk, met alle kunst, literatuur en theologie, dus als het ware het woordenboek kunnen noemen waarvan christenen geloven dat daarin de menselijke ervaring en het mysterie van het leven het meest volledig wordt uitgedrukt. Een woordenboek dat je ook alleen begrijpt als je deel wordt van het christelijke volk en haar verhalen en gewoonten kent. En zo ook het vleesgeworden Woord, waarop alles gebouwd blijkt te zijn en waar alles haar oorsprong in vindt.

[MysticNetherlands 298]

Bedankt voor je ondersteunende woorden Robert. Waardeer t enorm! Ben t niet 100% met je eens, maar je baseert je uiteraard alleen op wat ik hier post en ik neem je mening zeker mee in mijn overpeinzingen broeder! God zegene je.