Geobsedeerd

[Eulogía 0]

'De aanhouder wint'. Elk mens is mentaal veel sterker dan hij/zij zelf denkt. Jij bent mentaal ook veel sterker dan je denkt. Je kan je misschien zwak voelen, maar er zit een enorme kracht in je die je zelf nog niet hebt ontdekt.

Ik zou polygamie radicaal verwerpen en contact met deze personen verwerpen, omdat deze je alleen maar verdriet zullen doen.

Er zijn genoeg goede mannen op aarde die je als een parel willen behandelen en die een heel mooi leven met je willen opbouwen.

Volgens mij is een afspraak met een huisarts niet zo duur. Je hoeft niet gelijk een traject met een psycholoog aan te gaan, maar het is niet verkeerd om een keer je hart te luchten. En een goede vriend, kennis of familielid als vertrouwenspersoon aannemen is een goed idee. De een vindt het prettig om met een bekend persoon te praten, de ander vindt het prettig om met een onbekend persoon (anoniem) te praten. Er is geen enkele reden om je te schamen en je bent zeer waardevol. Als je doorzet, kom je hier heel sterk uit en kan je later zelfs een hulp voor anderen zijn.

(Als het goed is, kan je inderdaad een traject bij een psycholoog soms in termijnen betalen, bv. € 25,- per maand. Maar misschien is zo'n traject niet eens nodig.)

Veel sterkte, het gaat je lukken.

[Sabr 0]

'De aanhouder wint'. Elk mens is mentaal veel sterker dan hij/zij zelf denkt. Jij bent mentaal ook veel sterker dan je denkt. Je kan je misschien zwak voelen, maar er zit een enorme kracht in je die je zelf nog niet hebt ontdekt.

Ik zou polygamie radicaal verwerpen en contact met deze personen verwerpen, omdat deze je alleen maar verdriet zullen doen.

Er zijn genoeg goede mannen op aarde die je als een parel willen behandelen en die een heel mooi leven met je willen opbouwen.

Nou dat denk ik niet, niet om zielig te doen, maar denk het gewoon echt niet. En eerlijk, goede moslims zijn al helemaal moeilijk te vinden en dan moeten ze mij ook nog leuk vinden? Weinig kans. En ik heb er ook geen zin meer in om me daarmee bezig te houden.

Volgens mij is een afspraak met een huisarts niet zo duur. Je hoeft niet gelijk een traject met een psycholoog aan te gaan, maar het is niet verkeerd om een keer je hart te luchten. En een goede vriend, kennis of familielid als vertrouwenspersoon aannemen is een goed idee. De een vindt het prettig om met een bekend persoon te praten, de ander vindt het prettig om met een onbekend persoon (anoniem) te praten. Er is geen enkele reden om je te schamen en je bent zeer waardevol. Als je doorzet, kom je hier heel sterk uit en kan je later zelfs een hulp voor anderen zijn.

(Als het goed is, kan je inderdaad een traject bij een psycholoog soms in termijnen betalen, bv. € 25,- per maand. Maar misschien is zo'n traject niet eens nodig.)

Veel sterkte, het gaat je lukken.

Dank je wel. Ik ga eerst maar slapen nu.

[Eulogía 0]

Er zijn genoeg goede mannen op aarde die je als een parel willen behandelen en die een heel mooi leven met je willen opbouwen.

Er leven grofweg 7 miljard mensen op deze planeet, waarvan grofweg 3,5 miljard mannen. Daar móet wel een prins voor je tussen zitten -ergens in jouw leeftijdscategorie-, lijkt me

[Nunc 0]

sorry maar ik moet het even ergens kwijt. Ik had hem gisteren gemailed met wat dramatische vragen waar ik later spijt van had. Jammer genoeg heeft hij daarop gereageerd, negeren was ook pijnlijk geweest maar dit is pijnlijker. Hij heeft me eindelijk gewoon gezegd dat hij eigenlijk totaal niet geïnteresseerd meer in me is, het kwam ook allemaal zo over van "zucht moet ik weer met haar praten".

Het boeit hem allemaal niet, hoe ik me voel, hoe ik mijn geloof aan het verliezen ben.. terwijl ik eerst zo ontzettend interessant was en hij me zo'n goed gevoel gaf over mezelf. Ja ik weet dat die dingen zo gaan, maar ik denk dat ik toch onbewust altijd nog dacht dat hij ook elke dag aan me dacht en nog altijd even geïnteresseerd in me was maar dat het gewoon "de omstandigheden" waren. Ik voel me nu echt zo ontzettend kut, een walgelijk persoon, niemand die van me houdt en terecht. Ik ben echt ziek , maar ik dacht elke dag nog zoveel aan hem en zijn complimenten .. het hielp me om de dag door te komen, om me nog wat waard te voelen. En nu weet ik dus 100% zeker dat dat zieke fantasieën zijn en kan ik mezelf niet meer voor de gek houden. ik weet echt niet hoe ik daarmee moet dealen, of ik dat kan.

ik heb ook geen zin meer in geloven en mijn best doen. Gewoon geen zin meer. Laat maar. Ik heb geen zin meer in de strijd met mijn familie, en met mijn evil self.

Beste Sabr, ik snap dat het (vrijwel) onmogelijk is, maar het enige wat kan helpen, is om de hele situatie in een heel ander perspectief te gaan zien. Het lijkt erop - en dat is beslist niet gek of vreemd - dat je je eigenwaarde hebt laten bepalen door wat hij dacht en tegen je zei. Ik weet niet wat er precies in je verleden is gebeurd, maar als ik een gokje zou moeten doen, dan zou ik denken dat je vroeger vaak alleen bent geweest, of je iig erg alleen hebt gevoeld omdat je bv. op school een buitenbeentje was. Het is een bekend fenomeen dat jongeren die onzeker zijn en naar zekerheid en erkenning zoeken, nog wel eens bij de islam uitkomen, vanwege de vastheid en structuur en helderheid die het biedt.

Ik denk dat je nu op het punt uitgekomen bent, dat je ontdekt hebt dat er diep in je een 'evil self' zit, en dat is behoorlijk confronterend. Net als de constatering dat je niks waard zou zijn in de ogen van iemand die voor jou belangrijk is. En het ergste is wellicht nog wel, dat je niet meer kunt geloven dat God zo is, en dat je je best niet meer voor hem wilt doen. En ik denk dat je gelijk hebt. Er zit inderdaad diep in jou - en ook in mij - een "evil self", ook wel gewoon bekend onder de naam "jij zelf" (of "ik zelf"). De mens is diep van binnen slecht, het is absoluut niet zo dat jij de rotte uitzondering bent tussen allemaal goede mensen. Het is alleen zo, dat jij er nu keihard tegenaan gelopen bent en het erkent, en dat veel mensen het liever verzwijgen, verdringen, negeren of ontkennen.

Verder ben je op zoek naar waardering, je eigenwaarde laat je bepalen door wat anderen vinden van jou. Maar dat gaat niet werken, want die anderen zijn net zo rot van binnen als jij, alleen willen ze het wellicht niet accepteren. Sterker nog, het kan best zijn dat ze, omdat ze het niet van zichzelf accepteren, ze des te harder anderen die "minder" lijken dan zij, hard naar beneden willen duwen. Als je immers iemand anders kunt vernederen, ga je zelf omhoog.

En het gaat ook niet werken, omdat andere mensen (of dingen, zoals je werk of je bezit of je status) niet bedoeld zijn om jouw eigenwaarde mee te bepalen. Wij zijn door God geschapen om met Hem te leven, om met Hem een liefdesrelatie te hebben. Alleen zijn we er als mens heel goed in geworden, om niet met Hem te willen leven. Er is altijd wel iets (een ander mens, je werk, je bezit, je daden, je status, etc) dat de plek probeert in te nemen van God. Het is als het ware of er een gat in ons zit, dat alleen door God gevuld kan worden (want zo ben je ontworpen) maar dat door jou en mij steeds weer met een afgod gevuld wordt. Maar een afgod (status, geld, een ander mens, een relatie, etc) kan dat gat niet vullen, het levert alleen maar meer nieuwe problemen op.

God wil dat gat in jou opvullen, daarvoor heeft Hij jou gemaakt. En Hij weet ook goed dat jij dat zelf niet kan, en dat als het aan jou zou liggen, je alleen maar iedere keer weer keihard bij Hem weg wilt rennen. Iedere keer kijk ik weer naar mezelf, en ontdek ik weer, dat ik niet goed genoeg ben. Ik ben simpelweg niet goed genoeg om bij God te horen. Er is geen reden waarom Hij van mij zou moeten houden. Zelfs als ik tijden lang heel vroom en braaf leef, dan nog geldt dat een groot deel ervan hypocriet is en dat ik als puntje bij paaltje komt, toch weer allerlei dingen tot 'god' verhef en op de plek stop die alleen door God gevuld kan worden.

De enige oplossing is, als God zelf het probleem oplost, want ik kan het in ieder geval niet zelf doen. Jezus zei: "Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel;" (Mattheus 11:28-29). Jezus vond mensen met een "evil self" wel de moeite waar, zelfs zo veel de moeite waard dat Hij er z'n leven voor op wilde geven. Dat is een perspectief waarin jij en ik wel iets voorstellen, wel geliefd zijn, wel iets voor mogen stellen.

En ja, wat ik geschreven heb, is in feite een "christelijk promo praatje", maar dat kan niet anders. Ik denk dat waar jij tegenaan loopt, namelijk gewoon de symptomen zijn van iets dat dieper zit. Het zal je niet helpen om een symptoom op te lossen, en niet het onderliggende probleem.

[Sabr 0]

Beste Sabr, ik snap dat het (vrijwel) onmogelijk is, maar het enige wat kan helpen, is om de hele situatie in een heel ander perspectief te gaan zien. Het lijkt erop - en dat is beslist niet gek of vreemd - dat je je eigenwaarde hebt laten bepalen door wat hij dacht en tegen je zei. Ik weet niet wat er precies in je verleden is gebeurd, maar als ik een gokje zou moeten doen, dan zou ik denken dat je vroeger vaak alleen bent geweest, of je iig erg alleen hebt gevoeld omdat je bv. op school een buitenbeentje was. Het is een bekend fenomeen dat jongeren die onzeker zijn en naar zekerheid en erkenning zoeken, nog wel eens bij de islam uitkomen, vanwege de vastheid en structuur en helderheid die het biedt.

Ik snap dat je het goed bedoelt en ik waardeer het ook zeker, alleen ik vind het altijd zo kwetsend als mensen aannemen dat er wel iets mis moet zijn geweest indien je de islam aanneemt. Dat er wel een psychische oorzaak te vinden is voor deze "onbegrijpelijke keuze". Ik ben moslim geworden omdat ik oprecht geloofde dat het de waarheid was, nu twijfel ik maar vind ik het nog steeds waarschijnlijk dat het de waarheid is dus ik ga maar door , dat probeer ik althans. Maar vastheid en structuur en helderheid? Nee, ik ga echt niet 5 keer per dag bidden voor mijn lol om de "vastheid en structuur". Daar ben ik niet naar op zoek. Maar op zich heb je gelijk dat het een bekend fenomeen is ja, maar dat betekent niet dat elke bekeerling die onderliggende redenen heeft.

Ik denk dat je nu op het punt uitgekomen bent, dat je ontdekt hebt dat er diep in je een 'evil self' zit, en dat is behoorlijk confronterend. Net als de constatering dat je niks waard zou zijn in de ogen van iemand die voor jou belangrijk is. En het ergste is wellicht nog wel, dat je niet meer kunt geloven dat God zo is, en dat je je best niet meer voor hem wilt doen. En ik denk dat je gelijk hebt. Er zit inderdaad diep in jou - en ook in mij - een "evil self", ook wel gewoon bekend onder de naam "jij zelf" (of "ik zelf"). De mens is diep van binnen slecht, het is absoluut niet zo dat jij de rotte uitzondering bent tussen allemaal goede mensen. Het is alleen zo, dat jij er nu keihard tegenaan gelopen bent en het erkent, en dat veel mensen het liever verzwijgen, verdringen, negeren of ontkennen.

Verder ben je op zoek naar waardering, je eigenwaarde laat je bepalen door wat anderen vinden van jou. Maar dat gaat niet werken, want die anderen zijn net zo rot van binnen als jij, alleen willen ze het wellicht niet accepteren. Sterker nog, het kan best zijn dat ze, omdat ze het niet van zichzelf accepteren, ze des te harder anderen die "minder" lijken dan zij, hard naar beneden willen duwen. Als je immers iemand anders kunt vernederen, ga je zelf omhoog.

En het gaat ook niet werken, omdat andere mensen (of dingen, zoals je werk of je bezit of je status) niet bedoeld zijn om jouw eigenwaarde mee te bepalen. Wij zijn door God geschapen om met Hem te leven, om met Hem een liefdesrelatie te hebben. Alleen zijn we er als mens heel goed in geworden, om niet met Hem te willen leven. Er is altijd wel iets (een ander mens, je werk, je bezit, je daden, je status, etc) dat de plek probeert in te nemen van God. Het is als het ware of er een gat in ons zit, dat alleen door God gevuld kan worden (want zo ben je ontworpen) maar dat door jou en mij steeds weer met een afgod gevuld wordt. Maar een afgod (status, geld, een ander mens, een relatie, etc) kan dat gat niet vullen, het levert alleen maar meer nieuwe problemen op.

God wil dat gat in jou opvullen, daarvoor heeft Hij jou gemaakt. En Hij weet ook goed dat jij dat zelf niet kan, en dat als het aan jou zou liggen, je alleen maar iedere keer weer keihard bij Hem weg wilt rennen. Iedere keer kijk ik weer naar mezelf, en ontdek ik weer, dat ik niet goed genoeg ben. Ik ben simpelweg niet goed genoeg om bij God te horen. Er is geen reden waarom Hij van mij zou moeten houden. Zelfs als ik tijden lang heel vroom en braaf leef, dan nog geldt dat een groot deel ervan hypocriet is en dat ik als puntje bij paaltje komt, toch weer allerlei dingen tot 'god' verhef en op de plek stop die alleen door God gevuld kan worden.

De enige oplossing is, als God zelf het probleem oplost, want ik kan het in ieder geval niet zelf doen. Jezus zei: "Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel;" (Mattheus 11:28-29). Jezus vond mensen met een "evil self" wel de moeite waar, zelfs zo veel de moeite waard dat Hij er z'n leven voor op wilde geven. Dat is een perspectief waarin jij en ik wel iets voorstellen, wel geliefd zijn, wel iets voor mogen stellen.

En ja, wat ik geschreven heb, is in feite een "christelijk promo praatje", maar dat kan niet anders. Ik denk dat waar jij tegenaan loopt, namelijk gewoon de symptomen zijn van iets dat dieper zit. Het zal je niet helpen om een symptoom op te lossen, en niet het onderliggende probleem.

Op zich heb je gelijk, en het zal je verbazen maar ik heb een Islamitisch boek gelezen over datzelfde "gat" , en wat je zegt is ook wat de Islam leert. We hebben ook sowieso altijd de vergeving en genade van Hem nodig, alleen kunnen we het inderdaad niet. Maar simpelweg je "evil self" accepteren en het maar laten zitten kan niet in de Islam. Maar soms ben ik zo moe om nog te vechten. "Gewoon" maar Christen worden, ja tuurlijk is het iets waar ik naar verlang , maar dat doen.. dat is nou juist alleen maar om me geaccepteerd en geliefd te voelen, uit onzekerheid. Het zal zeker heel goed voelen, maar ik ben bang dat de makkelijke keuze hier op aarde me uiteindelijk de hel zal brengen. En het is ook gewoon moeilijk om het op te geven, ik ben al 7 jaar moslim.. ik geloof nog steeds dat het meer kans heeft om de waarheid te zijn dan het Christendom. En ik denk ook altijd ; als het Christendom nu wel de waarheid is , dan vergeeft Hij me sowieso wel. Dus kan ik beter "mijn geld zetten" op de Islam. Ik weet dat dit allemaal heel zakelijk klinkt , maar dat is het ook wel voor mij. Ik denk aan het hiernamaals, ik wil niet naar de hel.

[Eulogía 0]

Juist als je niet naar de hel wilt, zul je Isa/Jezus vzmh moeten leren kennen. Allah legt een bepaalde eis neer bij de mensen waaraan mensen nooit kunnen voldoen. Die eis is zo hoog, dat alleen Jezus vzmh dit offer voor je kan opbrengen.

Stel dat je een schuldeiser hebt die € 100.000.000,- van je eist, maar je hebt zelf maar een paar honderd euro op je rekening en je hebt een salaris van € 1.500,- per maand, dan is het wel zo handig als je een rijke vriend als Jezus vzmh hebt die die € 100.000.000,- voor je wil betalen. Zonder die € 100.000.000,- kom je het paradijs niet in.

Stel dat je straks bij de hemelpoort komt en die eis wordt je gesteld en je leegt je broekzakken en er zit niet meer dan € 14,45 in, dan heb je een probleem.

Veel zegen.

[Sabr 0]

Juist als je niet naar de hel wilt, zul je Isa/Jezus vzmh moeten leren kennen. Allah legt een bepaalde eis neer bij de mensen waaraan mensen nooit kunnen voldoen. Die eis is zo hoog, dat alleen Jezus vzmh dit offer voor je kan opbrengen.

Ja soms lijkt het inderdaad alsof de eis te hoog is.

Stel dat je een schuldeiser hebt die € 100.000.000,- van je eist, maar je hebt zelf maar een paar honderd euro op je rekening en je hebt een salaris van € 1.500,- per maand, dan is het wel zo handig als je een rijke vriend als Jezus vzmh hebt die die € 100.000.000,- voor je wil betalen. Zonder die € 100.000.000,- kom je het paradijs niet in.

Stel dat je straks bij de hemelpoort komt en die eis wordt je gesteld en je leegt je broekzakken en er zit niet meer dan € 14,45 in, dan heb je een probleem.

Veel zegen.

Maar hoezo kan ik niet , als die eis mij wordt gesteld en ik kom erachter dat het verhaal van jezus' offer waar is, alsnog accepteren dat Jezus het voor mij betaald? Het is niet alsof ik te arrogant was om het aan te nemen , ik wist gewoon niet zeker of het wel waar was.

[Ursa 1]

Juist als je niet naar de hel wilt, zul je Isa/Jezus vzmh moeten leren kennen. Allah legt een bepaalde eis neer bij de mensen waaraan mensen nooit kunnen voldoen. Die eis is zo hoog, dat alleen Jezus vzmh dit offer voor je kan opbrengen.

Stel dat je een schuldeiser hebt die € 100.000.000,- van je eist, maar je hebt zelf maar een paar honderd euro op je rekening en je hebt een salaris van € 1.500,- per maand, dan is het wel zo handig als je een rijke vriend als Jezus vzmh hebt die die € 100.000.000,- voor je wil betalen. Zonder die € 100.000.000,- kom je het paradijs niet in.

Stel dat je straks bij de hemelpoort komt en die eis wordt je gesteld en je leegt je broekzakken en er zit niet meer dan € 14,45 in, dan heb je een probleem.

Veel zegen.

Ik heb getwijfeld deze post te verwijderen. De discussie aangaan lijkt me in dit geval beter. Het staat me wat tegen als dit topic verandert van iemand die om hulp vraagt in een moeilijke situatie in 'wordt christen en je problemen zijn opgelost'. Ik weet dat je het niet zo zegt maar Sabr komt met een reeel probleem. Daar moet het over gaan, en niet over haar religie.

@ Sabr: ik denk dat het kan helpen bij een huisarts langs te gaan of het te delen met een betrouwbaar iemand. Laat het dan ook vooral over jou gaan: wat het met jou doet, waar jij mee worstelt.

Je hebt een mail gestuurd en antwoord gekregen. In die zin heb je duidelijkheid, ook al doet het pijn.

Ieder mens heeft behoefte gewaardeerd te worden. Laat je waardering niet te veel van 1 persoon afhangen. Ik weet niet of je mag zeggen: 'Allah houdt van mij'. Ik denk wel dat het zo is. Probeer ook jezelf te waarderen om wie je bent. Ik ken je niet maar volgens mij ben je best intelligent. Daarin mag je ook jezelf waarderen, niet om af te steken tegenover anderen maar omdat dat waardevol is.

[Nunc 0]

Ik snap dat je het goed bedoelt en ik waardeer het ook zeker, alleen ik vind het altijd zo kwetsend als mensen aannemen dat er wel iets mis moet zijn geweest indien je de islam aanneemt. Dat er wel een psychische oorzaak te vinden is voor deze "onbegrijpelijke keuze". Ik ben moslim geworden omdat ik oprecht geloofde dat het de waarheid was, nu twijfel ik maar vind ik het nog steeds waarschijnlijk dat het de waarheid is dus ik ga maar door , dat probeer ik althans. Maar vastheid en structuur en helderheid? Nee, ik ga echt niet 5 keer per dag bidden voor mijn lol om de "vastheid en structuur". Daar ben ik niet naar op zoek. Maar op zich heb je gelijk dat het een bekend fenomeen is ja, maar dat betekent niet dat elke bekeerling die onderliggende redenen heeft.

Mijn excuses als het erop leek dat ik je motieven toedichtte die je niet had. Ik stelde het als een algemeen principe wat ik al meerdere keren ben tegengekomen, maar ik kan uiteraard niet in je hart kijken, en weet niet of het voor jou geldt. Vergeet dan maar dat ik het geschreven heb.

Overigens is het principe net zo geldig voor het christendom, alleen hebben mensen het van zichzelf vaak niet door. Mensen proberen vaak ergens zekerheid en eigenwaarde aan te ontlenen, en dat kan een relatie, werk, status of bezittingen zijn, maar net zo goed het doen van religieuze handelingen of het hebben van een bepaald gedachtegoed. Mensen kunnen orthodox in de leer zijn om verkeerde redenen, ze kunnen het zijn omdat het (zonder dat ze het door hebben) structuur geeft, groepsgevoel, zelfs een gevoel van superioriteit richting diegenen die niet geloven, etc.

Op zich heb je gelijk, en het zal je verbazen maar ik heb een Islamitisch boek gelezen over datzelfde "gat" , en wat je zegt is ook wat de Islam leert.

mwah, dat verbaast me niet hoor. Het zou me eerder verbazen als zoiets niet op was gekomen in de islamitische theologie. Gezien het feit dat de islam historisch gezien nogal wat over heeft genomen van jodendom en christendom, is het niet gek dat deze notie ook binnen de islam bekend is, of zich parallel eraan ontwikkeld heeft in theologische reflectie. Als God immers schepper van alles is, en de mens met een doel gemaakt heeft, dan is het niet-aan-dat-doel-voldoen een vorm van afgoderij, het vullen van jezelf met waar het niet mee bedoeld is.

We hebben ook sowieso altijd de vergeving en genade van Hem nodig, alleen kunnen we het inderdaad niet. Maar simpelweg je "evil self" accepteren en het maar laten zitten kan niet in de Islam. Maar soms ben ik zo moe om nog te vechten. "Gewoon" maar Christen worden, ja tuurlijk is het iets waar ik naar verlang , maar dat doen.. dat is nou juist alleen maar om me geaccepteerd en geliefd te voelen, uit onzekerheid.

Volgens mij loop je rond met een veel voorkomend misverstand m.b.t. het christendom, en daarmee een begripsverwarring m.b.t. "genade". Ik denk dat we het over twee heel verschillende woorden "genade" hebben, als ik zo je reactie lees. Christelijke genade draait erom, dat je niks kunt. Niet alleen dat je God nodig hebt om je vooruit te helpen, maar dat je van nature vijand van God bent, dat je als het aan jezelf lag, vooral keihard bij Hem weg wilt rennen. Misschien niet in je daden (de sociale omgeving kan je daden "sturen") maar dan zeker in je gedachten.

Het is een gat dat tussen mij en de oneindige God in zit, dat ik nooit en te nimmer kan overbruggen. Ik kan nog zo vroom en braaf leven, nog zo hard proberen m'n hele leven giften aan de armen te geven, 500x per dag (zelfs per uur!) te bidden, de hele bijbel van voor-naar-achter (en van achter-naar-voor in het hebreeuws en grieks) uit m'n hoofd te leren, etc, maar ik zal er niet komen. Misschien lijk ik voor de buitenwereld een heilige, maar ik ben nog steeds een rebelse vijand van God, iemand die toch diep van binnen liever zelf de baas (liever zelf god!) is. Iemand dus die niks verdiend heeft. Iemand tegen wie God met recht kan zeggen: "jou hoef ik niet, je bent zondig, je bent vies, waarom zou ik jou bij Mij in de buurt willen hebben: ga toch weg!". Christelijke genade is, dat die heilige en oneindig goede God dat niet zegt, maar: "en toch wil Ik jou hebben". Niet omdat er toch wel iets in mij zat dat de moeite waard was, of omdat ik het ook maar een beetje verdiend zou hebben, maar puur en alleen omdat Hij dat wil, omdat Hij zijn liefde gratis ("genade") geeft aan mensen die zijn vijanden zijn.

Het erkennen van je "evil self" is het erkennen dat ik in die hopeloze situatie zit dat ik niet zelf de moeite waard bent, dat er niks is dat ik zelf kunt doen waardoor God gaat zeggen: "nu houd Ik van je" en dat er niks is dat ik kan doen waarmee ik ook maar iets verdien, of tegen God kan zeggen: "maar eh... God, over dat oordeel... kijk toch eens wat ik toen op die dag deed, en kijk eens naar dat mooie gebed, kijk eens naar dat oude vrouwtje dat ik hielp oversteken, oh, en kijk ook eens -- eh.. God, u maakt toch wel aantekeningen hoop ik? -- kijk ook eens naar wat ik toen deed, en wat ik ............". Nee!. Dat gaat niet werken (en terwijl ik dit schrijf, voel ik zelf al in mezelf zo'n stemmetje dat zegt: "ja maar, eigenlijk is het helemaal niet zo erg hoor", en zelfs dat is: het zelf willen verdienen, het beter willen weten dan God. En dat doet eigenlijk best pijn soms.)

En op dat punt aanbeland begint genade pas echt: God wil mij wel, en Hij wil wel iets waardevols van mij maken, en Hij wil m'n leven wel nuttig en mooi voor Hem maken. En Hij heeft juist wel alles voor mij over, terwijl ik continu veel te weinig voor Hem over heb. Het enige dat God in de kern vraagt, is: "schuil dan bij Mij, en daarna zien we wel verder"[/i]

En daar komt het "Maar simpelweg je "evil self" accepteren en het maar laten zitten kan niet in de Islam" aan de orde. Ja, het is het accepteren dat je van jezelf slecht bent (je "evil self"), maar het is beslist niet het "maar daarbij laten zitten"[/i]. Juist omdat we bij Jezus mogen schuilen, en juist omdat de Vader ons ziet zoals Hij Jezus ziet (perfect, heilig), krijgen we de kans om in het echt ook steeds meer op Hem te gaan lijken. Maar dat is op geen enkele manier iets dat je verdient (God geeft ons een duwtje, en nu kunnen we het zelf wel), het is iets dat je gegeven wordt: genade. Een gratis cadeau (zie bv. Romeinen 6-7 voor dit onderwerp).

Maar soms ben ik zo moe om nog te vechten. "Gewoon" maar Christen worden, ja tuurlijk is het iets waar ik naar verlang , maar dat doen.. dat is nou juist alleen maar om me geaccepteerd en geliefd te voelen, uit onzekerheid. Het zal zeker heel goed voelen, maar ik ben bang dat de makkelijke keuze hier op aarde me uiteindelijk de hel zal brengen.

Wat bedoel je precies met "vechten"? Bedoel je "knokken" om boven water te blijven? Hard proberen om zo te leven dat God het OK vindt? Wat als dat vechten niet meer lukt en je de moed opgeeft? Wat doet God dan, denk je?

En denk je dat het makkelijk is voor een mens om te accepteren dat je - als het op God aankomt - absoluut niks voorstelt, en zelf absoluut niet kan bepalen dat God jou de moeite waard vindt? In de geschiedenis van het christendom is het in ieder geval zo ongeveer altijd de beweging de andere kant op geweest. De dwalingen die ontstonden, gingen vrijwel altijd weer om een poging om toch ergens een punt te kunnen aanwijzen waarvan je kon zeggen: "kijk, daarom houdt God nou van mij, omdat ik ... doe/ben" (de andere categorie dwalingen ging over de vraag wie Jezus precies is).

En als ik naar mezelf kijk, zie ik ook steeds weer die beweging. Het is veel makkelijker om van jezelf te denken dat je eigenlijk zo slecht nog niet bent, zeker als je zo nu en dan verhalen leest van mensen waar het veel "duidelijker" is dat ze slecht zijn (niet beledigend bedoeld richting jou!) Iedere keer weer kan ik mezelf erop betrappen dat ik Gods liefde voor vanzelfsprekend aanneem (want ik ben toch een goed christen!?! Dus dan moet God toch wel ....).

En het is ook gewoon moeilijk om het op te geven, ik ben al 7 jaar moslim.. ik geloof nog steeds dat het meer kans heeft om de waarheid te zijn dan het Christendom. En ik denk ook altijd ; als het Christendom nu wel de waarheid is , dan vergeeft Hij me sowieso wel. Dus kan ik beter "mijn geld zetten" op de Islam. Ik weet dat dit allemaal heel zakelijk klinkt , maar dat is het ook wel voor mij. Ik denk aan het hiernamaals, ik wil niet naar de hel.

Ik weet niet of je het zakelijk moet noemen. Het is overigens wel gebaseerd op een misverstand m.b.t. het christendom, namelijk dat het christendom 'vergevender' of 'makkelijker' is. God gaat niet zozeer rond met een weegschaal ("oh, jij was moslim/atheist/new-ager/whatever... en je wees mij af, maar je leefde wel goed, we zullen eens kijken wat We kunnen doen voor je..."), Hij gaat eerder rond met een presentielijst (wilde je bij Jezus horen ondanks alle tegenstand, of niet). Het is de vraag of je je zondige en goddeloze "evil self" wilde erkennen, en wilde schuilen bij Jezus, en niet meer wilde vertrouwen op wat je zelf kunt en doet en bent. In mijn leven is "de hemel" geen echte drijfveer. Het is juist dat ik bij Hem wil horen die de Waarheid is. Als Hij inderdaad mijn God en mijn Heer is, dan vind ik het niet meer dan logisch dat ik Hem ook als zodanig erken, en dat ik bij Hem wil zijn. Ik geloof niet in het christendom omdat ik bang ben voor de hel, of naar de hemel wil, maar omdat ik bij Hem wil zijn.

(Uiteraard ligt het ingewikkelder voor mensen die Jezus nooit op een fatsoenlijke manier hebben kunnen leren kennen, zoals bv. mensen in Soemalië, Iran of Noord-Korea, maar volgens de bijbel is Hij niet zo happig op berekenende keuzes (aan de andere kant is Hij ook weer heel genadig bij dwalingen uit onwetendheid). Maar goed, dit is allemaal heel lastig en filosofisch en theoretisch, en ik denk soms ook wel eens hetzelfde, maar dan andersom, en ik hoop maar dat God genadig is en het beter weet dan ik.)

Misschien is het kort door de bocht, maar ik denk toch dat het verhelderend kan zijn. Volgens de koran (soera 9:111, 6:10-12, 4:74) zijn martelaren diegenen die vechten voor Gods zaak, en sterven. Zij krijgen hun beloning (3:169) vanwege hun martelaarschap. Het christendom kent zoiets niet. We kennen wel martelaren, maar dat zijn mensen die vanwege hun geloof in Jezus gedood werden, niet mensen die vanwege hun geloof vochten met anderen. Jezus zei zelfs: "Gelukkig zijn jullie wanneer ze je omwille van mij uitschelden, vervolgen en van allerlei kwaad betichten." (Mattheus 5:11). Een christelijke martelaar is iemand die zijn Heer (Jezus) trouw blijft, ondanks alle vervolging, niet iemand die anderen vervolgt. Jezus zei tegen een moordenaar naast Hem aan het kruis dat hij bij Hem in het paradijs zou zijn (Lukas 23:39-43). Het enige dat de moordenaar deed, was zijn zondigheid erkennen en er spijt van hebben, en Jezus als Heer accepteren. Veel meer kon hij ook niet doen. Veel meer is er ook niet te doen (Galaten 2:16). Alles wat een christen doet aan goede daden is genade (God geeft de goede werken die wij doen, Fiilippenzen 2:13), het is er niet om de hemel te verdienen.

Wat betreft "ik geloof nog steeds dat het meer kans heeft om de waarheid te zijn dan het Christendom". Ik denk daar (uiteraard) iets anders over. Gezien het feit dat de koran nogal moeite heeft om de kern van het christendom: hoe God "drie-enig" is, goed te representeren in haar kritiek erop, heb ik er niet veel vertrouwen in dat de koran op andere punten wel betrouwbaar is. Ik moet zeggen dat de islam op het eerste gezicht wel beter aansluit bij mijn ervaringen: ik denk graag dat ik er, uiteraard met Gods genade, wel kom, als ik m'n best doe. Het is voor mij veel moeilijker om te accepteren dat ik eigenlijk helemaal niks voorstel. Maar ik denk dat dat wel, als je dieper kijkt, een correct zelfbeeld is, en dat dat zelfbeeld beter door het christendom dan door de islam wordt beschreven.

[Nunc 0]

(...)

Ik heb getwijfeld deze post te verwijderen. De discussie aangaan lijkt me in dit geval beter. Het staat me wat tegen als dit topic verandert van iemand die om hulp vraagt in een moeilijke situatie in 'wordt christen en je problemen zijn opgelost'. Ik weet dat je het niet zo zegt maar Sabr komt met een reeel probleem. Daar moet het over gaan, en niet over haar religie.

(...)

Als het christendom waar is, dan is dat voor iemand die niet christen is in ieder geval de oplossing van het diepste probleem.

Maar dat hoeft zeker niet te betekenen dat het de oplossing is van alledaagse - heel reële - problemen. Sterker nog, als je kijkt naar christenen die in arabische landen leven, of in Noord-Korea (of in China, maar daar gaat het tegenwoordig beter) dan zie je dat christen worden juist een helehoop extra problemen geeft. Jezus gaf zelf aan dat je vanwege Hem bespot en vervolgd kon worden. Het christendom is geen magisch middeltje dat al je financiële, relationele of wat voor problemen dan ook zomaar weg neemt. Het biedt je echter wel een kader om naar die problemen te kijken, een hoger perspectief van waaruit al die problemen er ineens een stuk kleiner uitzien.

[Skippy 0]

Nunc, je zit alles heel rationeel te beanalyseren, maar ik persoonlijk heb daar nooit zoveel aan als ik in de shit zit. Rationeel ben ik het met je eens dat je Christus nodig hebt, dat het een kader kan bieden om naar de situatie te kijken, enzovoorts. Maar de beste manier om mensen over Jezus te vertellen is niet om een rationeel betoog te houden over waarom het christendom de oplossing van het grootste probleem is en dat het je dingen kan bieden die de islam niet kan bieden. De beste manier om over Jezus te vertellen is iets van zijn karakter en liefde te laten zien aan mensen. En dat kan heel concreet betekenen dat je een vrouw met problemen een hart onder de riep steekt en haar tips geeft, in plaats van dat je een preek afsteekt. Ik zou daar meer aan hebben, als ik Sabr was.

[MysticNetherlands 298]

Amen.

[Skippy 0]

sorry maar ik moet het even ergens kwijt. Ik had hem gisteren gemailed met wat dramatische vragen waar ik later spijt van had. Jammer genoeg heeft hij daarop gereageerd, negeren was ook pijnlijk geweest maar dit is pijnlijker. Hij heeft me eindelijk gewoon gezegd dat hij eigenlijk totaal niet geïnteresseerd meer in me is, het kwam ook allemaal zo over van "zucht moet ik weer met haar praten". Het boeit hem allemaal niet, hoe ik me voel, hoe ik mijn geloof aan het verliezen ben.. terwijl ik eerst zo ontzettend interessant was en hij me zo'n goed gevoel gaf over mezelf. Ja ik weet dat die dingen zo gaan, maar ik denk dat ik toch onbewust altijd nog dacht dat hij ook elke dag aan me dacht en nog altijd even geïnteresseerd in me was maar dat het gewoon "de omstandigheden" waren. Ik voel me nu echt zo ontzettend kut, een walgelijk persoon, niemand die van me houdt en terecht. Ik ben echt ziek , maar ik dacht elke dag nog zoveel aan hem en zijn complimenten .. het hielp me om de dag door te komen, om me nog wat waard te voelen. En nu weet ik dus 100% zeker dat dat zieke fantasieën zijn en kan ik mezelf niet meer voor de gek houden. ik weet echt niet hoe ik daarmee moet dealen, of ik dat kan.

ik heb ook geen zin meer in geloven en mijn best doen. Gewoon geen zin meer. Laat maar. Ik heb geen zin meer in de strijd met mijn familie, en met mijn evil self.

Beste Sabr,

Ik kan me heel goed voorstellen dat je je hierdoor ontzettend rot voelt. En dan kunnen mensen met allemaal goedbedoelde adviezen komen ("Je bent veel waard", "Er zijn wel meer mannen", "Polygamie is verkeerd", "Focus je niet op hem", enz.), maar daar kun je waarschijnlijk niet zoveel mee. Op dit moment wil je HEM, niemand anders.

Ik las deze week in een boek dat het vaak de dingen zijn waar we zo ontzettend naar verlangen, waar we niet zonder kunnen, waar we helemaal afhankelijk van zijn, die we juist niet krijgen. Ik heb het idee dat dat voor jou ook geldt. Je bent zoveel met hem bezig, zoekt zo wanhopig met hem contact, je bent zo afhankelijk van hem, dat je hem juist wegjaagt. Zo krijg je juist niet waar je naar verlangt.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij leert dat je hem niet nodig hebt, en helemaal niemand anders, behalve God. Jij bent waardevol, ook als je alleen bent, ook als die man je geen bevestiging geeft, zelfs als er niemand in de wereld is die het ziet. Waarom? Omdat God jou heeft gemaakt en omdat God een bedoeling met jou heeft.

En als je uitstraalt dat je dat gelooft en daarop vertrouwt, kun je ook een stuk makkelijker contact krijgen met een man. Want mannen willen volgens mij het liefst een vrouw die zelfvertrouwen heeft.

Nou is dit ook weer heel makkelijk gezegd. Waar het om gaat is dat jij op een andere manier leert denken en dat is verdraaid moeilijk. Dat doet ook heel veel pijn, want dan moet je iets meer afstand gaan nemen van die man. Daarom denk ik nog steeds dat het heel goed is om naar de huisarts te stappen en met een psycholoog te gaan praten. Ja, dat kost veel geld, maar het is het meer dan waard. Want je ziet zelf toch ook dat het zo niet goed gaat?

Je hebt denk ik de keuze tussen A) Je rot blijven voelen en een paar honderd euro houden; Een paar honderd euro kwijtraken en je waarschijnlijk een stuk beter voelen. Ik zou 100.000 keer liever voor optie B kiezen. Want wat heb je aan die 400 euro als je je zo doodongelukkig voelt?

[Nunc 0]

Nunc, je zit alles heel rationeel te beanalyseren, maar ik persoonlijk heb daar nooit zoveel aan als ik in de shit zit. Rationeel ben ik het met je eens dat je Christus nodig hebt, dat het een kader kan bieden om naar de situatie te kijken, enzovoorts. Maar de beste manier om mensen over Jezus te vertellen is niet om een rationeel betoog te houden over waarom het christendom de oplossing van het grootste probleem is en dat het je dingen kan bieden die de islam niet kan bieden. De beste manier om over Jezus te vertellen is iets van zijn karakter en liefde te laten zien aan mensen. En dat kan heel concreet betekenen dat je een vrouw met problemen een hart onder de riep steekt en haar tips geeft, in plaats van dat je een preek afsteekt. Ik zou daar meer aan hebben, als ik Sabr was.

Maar jij bent Sabr niet, en ik kreeg van haar het idee dat ze zelf ook flink bezig is met (zelf)analyse en heel bewust over van alles heeft nagedacht. En aangezien ze op dat vlak nog niet echt geholpen was, leek me dat nuttig.

En verder zag ik het nut er niet van in, om de tips die al gegeven zijn (psycholoog, huisarts) nogmaals te herhalen, want dat zou dan ongeveer de honderdste keer zijn dat dat advies gegeven wordt (overigens heb ik me er zelf ook schuldig aan gemaakt: hier door wat alternatieven (zoals vertrouwenspersonen op werk/school en het praten met een goede vriendin) aan te raden).

Overigens ironisch, dat je zelf in je volgende post (zij het heel kort) uitlegt wat ik iets systematischer had uitgelegd. Was het mijne een "preek" en het jouwe dan slechts een "samenvatting van een preek"?

Maar misschien moeten we gewoon handelen met de wetenschap dat jij Sabr niet bent, en dat jij dus niet kunt weten of iets voor haar nuttig is of niet (hooguit een inschatting kunt maken, net zoals ik dat doe). Zij vraagt om hulp (en m.i. ook reflectie) en dat is door diverse mensen (waaronder jijzelf!) hier al gegeven. Dus zullen we ons er maar gewoon op concentreren, om haar te helpen met wat wij zelf denken dat goed en nuttig is, in plaats van andermans reacties te filteren en te doen alsof Sabr hetzelfde is als jij of ik?

[Sabr 0]

Ik vind beide bijdragen nuttig, allebei bedankt. Het is inderdaad niet alleen deze situatie wat me pijn doet, maar ook het feit dat het me heel erg doet twijfelen aan iets waar ik al zolang voor leef en dat maakt het allemaal extra moeilijk. Maar ik denk dat ik op dit moment toch nooit een beslissing ga/kan maken over religie, dus ik denk dat ik eerst maar moet beginnen te proberen hier overheen te komen. Dat is me dan inderdaad wel het geld waard. Ik heb alleen ook twijfels over of psychologen wel werken? Ik heb nu bijv. gratis email therapie, en ik vind dat ze dan alleen maar mijn gevoelens herhaalt en benoemt en dan zegt “dat moet moeilijk voor je zijn'. Ik heb niet zoveel aan een luisterend oor van een onbekende heb ik gemerkt. Maar goed, face to face therapie zal wel anders zijn en is er wat meer interactie.

Ik las deze week in een boek dat het vaak de dingen zijn waar we zo ontzettend naar verlangen, waar we niet zonder kunnen, waar we helemaal afhankelijk van zijn, die we juist niet krijgen. Ik heb het idee dat dat voor jou ook geldt. Je bent zoveel met hem bezig, zoekt zo wanhopig met hem contact, je bent zo afhankelijk van hem, dat je hem juist wegjaagt. Zo krijg je juist niet waar je naar verlangt.

Ja ik weet het, maar hij gaf me het gevoel alsof dat allemaal niet uitmaakte, alsof ik echt mezelf zou mogen zijn en dat dat dan prima was, dat zei hij ook eigenlijk. Ik dacht dat zijn “liefde†en aandacht boven dat soort regeltjes staan.. maar ja, misschien denkt iedereen dat wel.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij leert dat je hem niet nodig hebt, en helemaal niemand anders, behalve God. Jij bent waardevol, ook als je alleen bent, ook als die man je geen bevestiging geeft, zelfs als er niemand in de wereld is die het ziet. Waarom? Omdat God jou heeft gemaakt en omdat God een bedoeling met jou heeft.

Ja, daar heb je gelijk in. Maar uiteindelijk heeft iedereen toch mensen nodig die je een goed gevoel over jezelf geven? Is het echt mogelijk om jezelf waardevol te voelen als niemand in de wereld je bevestiging geeft?

Mijn excuses als het erop leek dat ik je motieven toedichtte die je niet had. Ik stelde het als een algemeen principe wat ik al meerdere keren ben tegengekomen, maar ik kan uiteraard niet in je hart kijken, en weet niet of het voor jou geldt. Vergeet dan maar dat ik het geschreven heb.

Overigens is het principe net zo geldig voor het christendom, alleen hebben mensen het van zichzelf vaak niet door. Mensen proberen vaak ergens zekerheid en eigenwaarde aan te ontlenen, en dat kan een relatie, werk, status of bezittingen zijn, maar net zo goed het doen van religieuze handelingen of het hebben van een bepaald gedachtegoed. Mensen kunnen orthodox in de leer zijn om verkeerde redenen, ze kunnen het zijn omdat het (zonder dat ze het door hebben) structuur geeft, groepsgevoel, zelfs een gevoel van superioriteit richting diegenen die niet geloven, etc.

Ja dat is inderdaad waar, het is ook altijd wel moeilijk om de juiste intenties te hebben. Maar ik merk wel dat vooral als het gaat om een westerse bekeerling er altijd redenen worden gezocht. Van onzekerheid tot issues met mannen. Elk mens heeft zo zijn issues denk ik, maar het is vervelend om daar op "gepakt" te worden als je moslim wordt. Alsof als je onzeker of eenzaam bent, alles wat je doet daar uit voortkomt, alsof je dan niet meer kunt nadenken. Het is dan ook bijna onmogelijk om de ander daarvan te overtuigen. Maar goed, zal verder vergeten wat je geschreven hebt inderdaad.

Volgens mij loop je rond met een veel voorkomend misverstand m.b.t. het christendom, en daarmee een begripsverwarring m.b.t. "genade". Ik denk dat we het over twee heel verschillende woorden "genade" hebben, als ik zo je reactie lees. Christelijke genade draait erom, dat je niks kunt. Niet alleen dat je God nodig hebt om je vooruit te helpen, maar dat je van nature vijand van God bent, dat je als het aan jezelf lag, vooral keihard bij Hem weg wilt rennen. Misschien niet in je daden (de sociale omgeving kan je daden "sturen") maar dan zeker in je gedachten.

Ja daar zit wel wat in denk ik.

En op dat punt aanbeland begint genade pas echt: God wil mij wel, en Hij wil wel iets waardevols van mij maken, en Hij wil m'n leven wel nuttig en mooi voor Hem maken. En Hij heeft juist wel alles voor mij over, terwijl ik continu veel te weinig voor Hem over heb. Het enige dat God in de kern vraagt, is: "schuil dan bij Mij, en daarna zien we wel verder"[/i]

dat klinkt als muziek in de oren.

Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik wil namelijk niet teveel zeggen wat zou lijken op een verwerping van de Islam. Maar ik heb zeker nagedacht over wat je zegt.

Wat bedoel je precies met "vechten"? Bedoel je "knokken" om boven water te blijven? Hard proberen om zo te leven dat God het OK vindt? Wat als dat vechten niet meer lukt en je de moed opgeeft? Wat doet God dan, denk je?

Dat weet ik niet. Dan moet ik hopen op vergeving. Het verliezen van hoop op Zijn vergeving is een zonde op zichzelf. Dus dat doe ik niet.

En als ik naar mezelf kijk, zie ik ook steeds weer die beweging. Het is veel makkelijker om van jezelf te denken dat je eigenlijk zo slecht nog niet bent, zeker als je zo nu en dan verhalen leest van mensen waar het veel "duidelijker" is dat ze slecht zijn (niet beledigend bedoeld richting jou!) Iedere keer weer kan ik mezelf erop betrappen dat ik Gods liefde voor vanzelfsprekend aanneem (want ik ben toch een goed christen!?! Dus dan moet God toch wel ....).

Nou ja, ik vind mezelf nu echt even verschrikkelijk dus het klinkt mij nu niet zo moeilijk in de oren, maar ik snap dat die gedachte in het algemeen moeilijk te onderdrukken is. En wat gebeurt er dan als je dat denkt, dat je Zijn liefde wel verdient, dat je beter bent dan een misdadiger. Betekent dat dan dat je eigenlijk het offer van jezus niet accepteert? Zijn daar nog gevolgen aan verbonden?

En als je dan je evil self moet erkennen, en je jezelf niet eens "beter" mag voelen dan een misdadiger , waar haal je dan nog je eigenwaarde vandaan? Is God dan genoeg of heb je dan eigenlijk juist nog mensen nodig? Mensen die houden van je om wie je bent en wat je doet, niet omdat je gewoon simpel bestaat en God/Jezus erkent?

Ik weet niet of je het zakelijk moet noemen. Het is overigens wel gebaseerd op een misverstand m.b.t. het christendom, namelijk dat het christendom 'vergevender' of 'makkelijker' is. God gaat niet zozeer rond met een weegschaal ("oh, jij was moslim/atheist/new-ager/whatever... en je wees mij af, maar je leefde wel goed, we zullen eens kijken wat We kunnen doen voor je..."), Hij gaat eerder rond met een presentielijst (wilde je bij Jezus horen ondanks alle tegenstand, of niet). Het is de vraag of je je zondige en goddeloze "evil self" wilde erkennen, en wilde schuilen bij Jezus, en niet meer wilde vertrouwen op wat je zelf kunt en doet en bent. In mijn leven is "de hemel" geen echte drijfveer. Het is juist dat ik bij Hem wil horen die de Waarheid is. Als Hij inderdaad mijn God en mijn Heer is, dan vind ik het niet meer dan logisch dat ik Hem ook als zodanig erken, en dat ik bij Hem wil zijn. Ik geloof niet in het christendom omdat ik bang ben voor de hel, of naar de hemel wil, maar omdat ik bij Hem wil zijn.

Ja angst voor de hel is ook niet de enige reden waarom een moslim moet geloven of voor moet werken. Uit liefde voor God zelf is het ideaal. Maar voor mezelf is het nu vooral eventjes de angst voor de hel.

Maar als God alleen maar wil dat we erkennen dat we niks kunnen, en dat we Jezus nodig hebben, waarom maakt Hij het dan niet gewoon makkelijk en vraag iedereen na het dood gaan of ze bij Jezus willen horen of niet? in de Islam is dit leven een test, men komt er voor uit dat het ons niet gemakkelijk wordt gemaakt. Dat zie ik ook overal terug, het leven is gewoon zwaar en moeilijk .. misschien past een zware en moeilijke religie daar ook wel gewoon bij.

Misschien is het kort door de bocht, maar ik denk toch dat het verhelderend kan zijn. Volgens de koran (soera 9:111, 6:10-12, 4:74) zijn martelaren diegenen die vechten voor Gods zaak, en sterven. Zij krijgen hun beloning (3:169) vanwege hun martelaarschap. Het christendom kent zoiets niet. We kennen wel martelaren, maar dat zijn mensen die vanwege hun geloof in Jezus gedood werden, niet mensen die vanwege hun geloof vochten met anderen. Jezus zei zelfs: "Gelukkig zijn jullie wanneer ze je omwille van mij uitschelden, vervolgen en van allerlei kwaad betichten." (Mattheus 5:11). Een christelijke martelaar is iemand die zijn Heer (Jezus) trouw blijft, ondanks alle vervolging, niet iemand die anderen vervolgt. Jezus zei tegen een moordenaar naast Hem aan het kruis dat hij bij Hem in het paradijs zou zijn (Lukas 23:39-43). Het enige dat de moordenaar deed, was zijn zondigheid erkennen en er spijt van hebben, en Jezus als Heer accepteren. Veel meer kon hij ook niet doen. Veel meer is er ook niet te doen (Galaten 2:16). Alles wat een christen doet aan goede daden is genade (God geeft de goede werken die wij doen, Fiilippenzen 2:13), het is er niet om de hemel te verdienen.

Wat betreft "ik geloof nog steeds dat het meer kans heeft om de waarheid te zijn dan het Christendom". Ik denk daar (uiteraard) iets anders over. Gezien het feit dat de koran nogal moeite heeft om de kern van het christendom: hoe God "drie-enig" is, goed te representeren in haar kritiek erop, heb ik er niet veel vertrouwen in dat de koran op andere punten wel betrouwbaar is. Ik moet zeggen dat de islam op het eerste gezicht wel beter aansluit bij mijn ervaringen: ik denk graag dat ik er, uiteraard met Gods genade, wel kom, als ik m'n best doe. Het is voor mij veel moeilijker om te accepteren dat ik eigenlijk helemaal niks voorstel. Maar ik denk dat dat wel, als je dieper kijkt, een correct zelfbeeld is, en dat dat zelfbeeld beter door het christendom dan door de islam wordt beschreven.

Maar jou zelfbeeld past dan toch juist niet bij het Christendom? Je bedoelt dat je vindt dat het Christendom beter beschrijft hoe jij je zou *moeten* voelen dan de Islam? Op zich moet je je in de Islam ook slecht over jezelf voelen. Door werken *alleen* zal niemand het paradijs verdienen, je hebt altijd de vergeving van God nodig. Ik denk ook niet dat we moeten bidden of goed moeten doen omdat we dan de hemel verdienen door die daden, het is meer een symbool en een teken dat je er voor wilt werken. Bovendien zijn het ook regels die passen bij de mens, als je een goed eerlijk hart hebt zou het je gelukkig moeten maken.

In de Islam zijn er trouwens ook verschillende soorten martelaren, niet alleen degenen die actief strijden omwille van God kunnen die status bereiken. Verder hebben de moslims ook niet de opdracht gekregen om anderen te vervolgen. Het gaat om verdediging omwille van de islam en God. Ik vind dat zelf nog niet eens zo raar of gewelddadig.

[Skippy 0]

Ik vind beide bijdragen nuttig, allebei bedankt. Het is inderdaad niet alleen deze situatie wat me pijn doet, maar ook het feit dat het me heel erg doet twijfelen aan iets waar ik al zolang voor leef en dat maakt het allemaal extra moeilijk. Maar ik denk dat ik op dit moment toch nooit een beslissing ga/kan maken over religie, dus ik denk dat ik eerst maar moet beginnen te proberen hier overheen te komen. Dat is me dan inderdaad wel het geld waard. Ik heb alleen ook twijfels over of psychologen wel werken? Ik heb nu bijv. gratis email therapie, en ik vind dat ze dan alleen maar mijn gevoelens herhaalt en benoemt en dan zegt “dat moet moeilijk voor je zijn'. Ik heb niet zoveel aan een luisterend oor van een onbekende heb ik gemerkt. Maar goed, face to face therapie zal wel anders zijn en is er wat meer interactie.

Ik ken die e-mailtherapie niet, maar ik denk dat dat echt anders is. Een psychotherapeut is niet iemand die alleen maar luistert, want luisteren kan iedereen. Als het goed is, geeft de therapeut je ook handvaten, zodat je je verder kunt ontwikkelen.

Bovendien, ik heb zo'n vermoeden dat een echte therapeut over het algemeen (helaas) niet gratis is. Echte professionals moeten namelijk geld verdienen, want het is hun baan.

Maar goed, uiteindelijk maakt het niet uit wat anderen zeggen en wat je zelf denkt. Je kunt pas echt weten of een psychotherapeut helpt, als je het probeert (en met proberen bedoel ik dat je het ook even de tijd geeft, want na 1 of 2 gesprekken kun je nog niet weten of het werkt). Ik zou het echt doen als ik jou was. Anders blijf je misschien met deze rotgevoelens zitten.

Ik las deze week in een boek dat het vaak de dingen zijn waar we zo ontzettend naar verlangen, waar we niet zonder kunnen, waar we helemaal afhankelijk van zijn, die we juist niet krijgen. Ik heb het idee dat dat voor jou ook geldt. Je bent zoveel met hem bezig, zoekt zo wanhopig met hem contact, je bent zo afhankelijk van hem, dat je hem juist wegjaagt. Zo krijg je juist niet waar je naar verlangt.

Ja ik weet het, maar hij gaf me het gevoel alsof dat allemaal niet uitmaakte, alsof ik echt mezelf zou mogen zijn en dat dat dan prima was, dat zei hij ook eigenlijk. Ik dacht dat zijn “liefde†en aandacht boven dat soort regeltjes staan.. maar ja, misschien denkt iedereen dat wel.

De enige persoon die zich nooit zal laten wegjagen, is God. Er is geen man (of vrouw, for that matter) die jou altijd kan geven wat je wil en die je altijd perfect zal behandelen. Dat is jammer, maar zo werkt het wel. Dus als je jouw hele gevoel van andere mensen laat afhangen, zul je hoe dan ook teleurgesteld worden. Of het nou door deze man is, of door een ander. De enige op wie je echt altijd aan kan is God, want alleen Hij is volmaakt.

Verder zeg je dat je dacht dat je echt jezelf zou mogen zijn bij hem. Maar het gaat er hier niet om of je wel of niet jezelf mag zijn, maar dat je met jezelf in de knoop zit. Je bent nu misschien juist niet echt jezelf, juist doordat je nog niet echt van jezelf hebt leren houden. En als jij niet van jezelf houdt, kun je ook niet een goede relatie met een man hebben.

Ja, daar heb je gelijk in. Maar uiteindelijk heeft iedereen toch mensen nodig die je een goed gevoel over jezelf geven? Is het echt mogelijk om jezelf waardevol te voelen als niemand in de wereld je bevestiging geeft?

Natuurlijk heb je andere mensen nodig; ik zeg ook niet dat je eenzaam in een hutje op de hei moet gaan wonen . Maar nu schiet je door naar het andere uiterste: je maakt jezelf helemaal afhankelijk van anderen. En dat is ook niet goed. Bovendien maak je jezelf afhankelijk van één specifiek persoon. Dat werkt niet, want één persoon kan jou nooit helemaal geven wat je nodig hebt.

[Eli7 0]

Hallo Sabr,

Je spreekt erover dat er allerlei wrok en haat zit van jou naar die man en zijn vrouw en dat die mensen je eigenlijk nog steeds voor een deel beheersen ook al wil je dat niet. De juiste christelijke manier om hier mee om te gaan heet vergeven, dat kent de Islam ook, maar ik weet eerlijk gezegd niet hoe het daar werkt.

Wanneer je iemand haat, ben je zeer boos op iemand vanwege wat die persoon heeft gedaan. Wanneer je iemand vergeeft, neem je zelf het besluit om die ander die zaken niet meer kwalijk te nemen. Vergeven en haat zijn een soort van tegenovergestelden van elkaar. Het is ook een daad die je actief zelf doet. Als je iemand vergeeft, ben je niet meer zelf het slachtoffer, maar heb je geleerd daarboven te staan.

Het is in feite heel simpel: spreek voor jezelf uit dat je persoon X vergeeft omdat hij bepaalde dingen heeft gedaan. En als je ze niet zeggen kunt schrijf ze op. En iedere keer als die gevoelens van haat weer terug komen, zeg je dat je die persoon vergeven hebt. Op die manier maak je zelf een einde aan de negatieve invloed die andere mensen op jou kunnen hebben.

En ja, het kan heel moeilijk zijn om over je lippen te krijgen dat je iemand wilt vergeven. Maar vergelijk het eens met al de dingen die wij verkeerd doen in Gods ogen. Toch geloven wij als christenen dat God altijd wil vergeven als wij om vergeving vragen. En ook dat God ons wil helpen om andere personen te vergeven, je mag God altijd vragen om jou daarbij te helpen.

[Nunc 0]

Ik vind beide bijdragen nuttig, allebei bedankt. Het is inderdaad niet alleen deze situatie wat me pijn doet, maar ook het feit dat het me heel erg doet twijfelen aan iets waar ik al zolang voor leef en dat maakt het allemaal extra moeilijk. Maar ik denk dat ik op dit moment toch nooit een beslissing ga/kan maken over religie, dus ik denk dat ik eerst maar moet beginnen te proberen hier overheen te komen. Dat is me dan inderdaad wel het geld waard. Ik heb alleen ook twijfels over of psychologen wel werken? Ik heb nu bijv. gratis email therapie, en ik vind dat ze dan alleen maar mijn gevoelens herhaalt en benoemt en dan zegt “dat moet moeilijk voor je zijn'. Ik heb niet zoveel aan een luisterend oor van een onbekende heb ik gemerkt. Maar goed, face to face therapie zal wel anders zijn en is er wat meer interactie.

Face-to-face is ongetwijfeld anders dan een email therapie (als ik je zo hoor, dan lijkt het meer alsof er een chat-bot aan de andere kant van de lijn zit), maar toen ik een paar jaar geleden flink in de put zat door ziekte, vond ik de bijdrage van een psycholoog eigenlijk ook niet zo heel groot. Ik had bij face-to-face bijna dezelfde ervaring. Ze ging graven naar dingen uit het verleden die relevant konden zijn voor m'n ziekte (een slaapprobleem) maar die waren er niet. Ze ging graven naar aanleidingen in m'n werk, maar die waren er ook niet. Maar na een tijdje ging ik mezelf wel schuldig voelen en denken dat het toch allemaal aan mij moest liggen. Aan de andere kant ken ik ook een paar psychologen (gewoon, als kennissen) waar ik dat niet bij merk, dus ik denk dat ik gewoon iemand getroffen had die m'n situatie echt niet snapte.

Ik las deze week in een boek dat het vaak de dingen zijn waar we zo ontzettend naar verlangen, waar we niet zonder kunnen, waar we helemaal afhankelijk van zijn, die we juist niet krijgen. Ik heb het idee dat dat voor jou ook geldt. Je bent zoveel met hem bezig, zoekt zo wanhopig met hem contact, je bent zo afhankelijk van hem, dat je hem juist wegjaagt. Zo krijg je juist niet waar je naar verlangt.

Ja ik weet het, maar hij gaf me het gevoel alsof dat allemaal niet uitmaakte, alsof ik echt mezelf zou mogen zijn en dat dat dan prima was, dat zei hij ook eigenlijk. Ik dacht dat zijn “liefde†en aandacht boven dat soort regeltjes staan.. maar ja, misschien denkt iedereen dat wel.

Ik denk dat het heel belangrijk is dat jij leert dat je hem niet nodig hebt, en helemaal niemand anders, behalve God. Jij bent waardevol, ook als je alleen bent, ook als die man je geen bevestiging geeft, zelfs als er niemand in de wereld is die het ziet. Waarom? Omdat God jou heeft gemaakt en omdat God een bedoeling met jou heeft.

Ja, daar heb je gelijk in. Maar uiteindelijk heeft iedereen toch mensen nodig die je een goed gevoel over jezelf geven? Is het echt mogelijk om jezelf waardevol te voelen als niemand in de wereld je bevestiging geeft?

Het is mogelijk maar wel moeilijk. Maar het is m.i. alleen mogelijk omdat degene die nota bene die hele wereld gemaakt heeft, je die bevestiging geeft. Want als mens lijken we bevestiging wel heel erg nodig te hebben, het zit in ons bouwplan, zo zijn we ontworpen.

Mijn excuses als het erop leek dat ik je motieven toedichtte die je niet had. Ik stelde het als een algemeen principe wat ik al meerdere keren ben tegengekomen, maar ik kan uiteraard niet in je hart kijken, en weet niet of het voor jou geldt. Vergeet dan maar dat ik het geschreven heb.

Overigens is het principe net zo geldig voor het christendom, alleen hebben mensen het van zichzelf vaak niet door. Mensen proberen vaak ergens zekerheid en eigenwaarde aan te ontlenen, en dat kan een relatie, werk, status of bezittingen zijn, maar net zo goed het doen van religieuze handelingen of het hebben van een bepaald gedachtegoed. Mensen kunnen orthodox in de leer zijn om verkeerde redenen, ze kunnen het zijn omdat het (zonder dat ze het door hebben) structuur geeft, groepsgevoel, zelfs een gevoel van superioriteit richting diegenen die niet geloven, etc.

Ja dat is inderdaad waar, het is ook altijd wel moeilijk om de juiste intenties te hebben. Maar ik merk wel dat vooral als het gaat om een westerse bekeerling er altijd redenen worden gezocht. Van onzekerheid tot issues met mannen. Elk mens heeft zo zijn issues denk ik, maar het is vervelend om daar op "gepakt" te worden als je moslim wordt. Alsof als je onzeker of eenzaam bent, alles wat je doet daar uit voortkomt, alsof je dan niet meer kunt nadenken. Het is dan ook bijna onmogelijk om de ander daarvan te overtuigen. Maar goed, zal verder vergeten wat je geschreven hebt inderdaad.

Dat "gepakt worden" is inderdaad niet leuk. Wat dat betreft kunnen we de handen schudden, want als christen kom ik diezelfde houding richting het christendom ook steeds vaker tegen.

Volgens mij loop je rond met een veel voorkomend misverstand m.b.t. het christendom, en daarmee een begripsverwarring m.b.t. "genade". Ik denk dat we het over twee heel verschillende woorden "genade" hebben, als ik zo je reactie lees. Christelijke genade draait erom, dat je niks kunt. Niet alleen dat je God nodig hebt om je vooruit te helpen, maar dat je van nature vijand van God bent, dat je als het aan jezelf lag, vooral keihard bij Hem weg wilt rennen. Misschien niet in je daden (de sociale omgeving kan je daden "sturen") maar dan zeker in je gedachten.

Ja daar zit wel wat in denk ik.

Er zit wel meer dan "wat" in

En op dat punt aanbeland begint genade pas echt: God wil mij wel, en Hij wil wel iets waardevols van mij maken, en Hij wil m'n leven wel nuttig en mooi voor Hem maken. En Hij heeft juist wel alles voor mij over, terwijl ik continu veel te weinig voor Hem over heb. Het enige dat God in de kern vraagt, is: "schuil dan bij Mij, en daarna zien we wel verder"[/i]

dat klinkt als muziek in de oren.

Maar het is niet altijd feestmuziek hoor (hoe graag sommige christenen je dat ook willen laten denken). Bij christen-zijn hoort ook ellende, beproeving, bespotting, soms zelfs vervolging. God lost je problemen niet ineens allemaal op (alhoewel dat zeker ook kan gebeuren), maar Hij biedt liefde en een Vaderhart dat altijd voor je open staat, zodat je ook door de ellende heen kunt.

Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik wil namelijk niet teveel zeggen wat zou lijken op een verwerping van de Islam. Maar ik heb zeker nagedacht over wat je zegt.

Nadenken is goed. God vraagt niet om je hersenen bij de deur in te leveren als je naar binnen gaat. Hij vraagt ons juist om Hem lief te hebben met heel ons hart, onze ziel, onze kracht en ons verstand (Deuteronomium 6:5, Marcus 12:30) !

Later meer. Ik moet nu de trein uit

[Nunc 0]

(...)

Wat bedoel je precies met "vechten"? Bedoel je "knokken" om boven water te blijven? Hard proberen om zo te leven dat God het OK vindt? Wat als dat vechten niet meer lukt en je de moed opgeeft? Wat doet God dan, denk je?

Dat weet ik niet. Dan moet ik hopen op vergeving. Het verliezen van hoop op Zijn vergeving is een zonde op zichzelf. Dus dat doe ik niet.

Ok, duidelijk, denk ik.

Ik ben overigens wel nieuwsgierig naar de koran teksten waarop dit stuk theologie gebaseerd is. Kun je me naar een paar verzen verwijzen?

En als ik naar mezelf kijk, zie ik ook steeds weer die beweging. Het is veel makkelijker om van jezelf te denken dat je eigenlijk zo slecht nog niet bent, zeker als je zo nu en dan verhalen leest van mensen waar het veel "duidelijker" is dat ze slecht zijn (niet beledigend bedoeld richting jou!) Iedere keer weer kan ik mezelf erop betrappen dat ik Gods liefde voor vanzelfsprekend aanneem (want ik ben toch een goed christen!?! Dus dan moet God toch wel ....).

Nou ja, ik vind mezelf nu echt even verschrikkelijk dus het klinkt mij nu niet zo moeilijk in de oren, maar ik snap dat die gedachte in het algemeen moeilijk te onderdrukken is. En wat gebeurt er dan als je dat denkt, dat je Zijn liefde wel verdient, dat je beter bent dan een misdadiger. Betekent dat dan dat je eigenlijk het offer van jezus niet accepteert? Zijn daar nog gevolgen aan verbonden?

Het christendom is niet wettisch. Het is niet zo dat als je een fout maakt (zoals: jezelf hoger achten dan die ander) dat je er dan meteen uit ligt. Wel is het zo, dat je dan niet in overeenstemming leeft met wat God wil/wenst. Voor dergelijke zondes is altijd weer vergeving mogelijk.

De meningen zijn op dit punt wel wat verdeeld. De meeste (orthodoxe) protestanten (gereformeerden, hervormden, etc) geloven dat je je redding niet kunt verliezen door te zondigen. Het is wel een beetje de vraag wat er gebeurt als je bewust en expres weg loopt bij God (je geloof afzweert, of expres in je daden tegen Gods wil in gaat leven). Dat is wel wat anders dan uit onwetendheid/domheid/nog-niet-voldoende-in-je-geloof-gegroeid-zijn iets doet dat lijnrecht tegen Jezus' offer ingaat. God is gul met vergeven, maar als ik niks met Hem te maken wilt hebben, moet ik niet gek opkijken als Hij ook niks met mij te maken wil hebben. Maar dat is dus wel anders dan uit onwetendheid/stommiteit/verslaving/etc een zonde begaan.

Dergelijke zondes zijn - zoals ik al zei - wel tegen Gods wil, en als christen wil je steeds meer en meer leven zoals God het wil, dus baal je er steeds meer van als het weer een keer fout gaat. Maar je wordt er niet op afgerekend door God (als in: "sorry, je wilde wel bij Mij horen, maar je deed het gewoon niet goed genoeg").

Wat je waarschijnlijk niet moet gaan proberen, is de mazen van de wet opzoeken. Proberen expres te gaan zondigen, omdat je gelooft dat God het toch wel vergeeft. Het idee: als je meer zondigt, dan heeft God meer te vergeven, en dan kan Hij dus genadiger zijn (dus: win-win-situatie!) gaat niet werken.

En als je dan je evil self moet erkennen, en je jezelf niet eens "beter" mag voelen dan een misdadiger , waar haal je dan nog je eigenwaarde vandaan? Is God dan genoeg of heb je dan eigenlijk juist nog mensen nodig? Mensen die houden van je om wie je bent en wat je doet, niet omdat je gewoon simpel bestaat en God/Jezus erkent?

Je mag je wel geliefd voelen. Dat God je liefheeft, lijkt me voldoende voor een helehoop eigenwaarde

Het christendom draait er niet om, dat je je hele leven alleen maar depressief gebukt onder je zonden ("ik stel niks voor") rondloopt. Het is misschien wat paradoxaal, maar je bent als christen zowel niks waard, als ook heel veel waard. Niks waard vanuit jezelf (omdat je steeds weer in verzet komt tegen God, steeds weer zondigt, etc) maar ook (bijna oneindig?) veel waard omdat God je lief heeft en Zichzelf voor jou opofferde. Je zou kunnen zeggen dat je als gelovige nog zondiger bent dan je je kunt voorstellen, maar ook geliefder dan je kunt bevatten.

Er zit een raar soort spanning in hoe Jezus, maar ook zijn profeten (de mensen die het nieuwe testament hebben geschreven) spreken over gelovigen. Ja, zo diep gezonken dat ze "vijanden" van God waren voor hun bekering, en zo diep gezonken dat ze een offer (Jezus) nodig hebben om bij de heilige God te mogen horen, maar tegelijkertijd (vanwege het offer) ook "kind" van God. Christenen worden zowel "slaaf" en "dienaar" van Jezus genoemd, maar ook "heilige", "zoon" (en dochter), "vriend", "priester" en zelfs "koning".

Als je van die twee kanten één eentje vergeet of juist uitvergroot, dan gaat de hele boel scheef. Dan wordt je ofwel een pessimistische zwartkijker (alleen maar zien hoe diep je in de stront zit), of iemand die heel blij is maar eigenlijk niet echt beseft waarom hij dan precies blij is (want geen besef meer van de diepte waaruit je gered bent) en daardoor vaak na een tijdje de verwondering en blijdschap verliest.

Ik weet niet of je het zakelijk moet noemen. Het is overigens wel gebaseerd op een misverstand m.b.t. het christendom, namelijk dat het christendom 'vergevender' of 'makkelijker' is. God gaat niet zozeer rond met een weegschaal ("oh, jij was moslim/atheist/new-ager/whatever... en je wees mij af, maar je leefde wel goed, we zullen eens kijken wat We kunnen doen voor je..."), Hij gaat eerder rond met een presentielijst (wilde je bij Jezus horen ondanks alle tegenstand, of niet). Het is de vraag of je je zondige en goddeloze "evil self" wilde erkennen, en wilde schuilen bij Jezus, en niet meer wilde vertrouwen op wat je zelf kunt en doet en bent. In mijn leven is "de hemel" geen echte drijfveer. Het is juist dat ik bij Hem wil horen die de Waarheid is. Als Hij inderdaad mijn God en mijn Heer is, dan vind ik het niet meer dan logisch dat ik Hem ook als zodanig erken, en dat ik bij Hem wil zijn. Ik geloof niet in het christendom omdat ik bang ben voor de hel, of naar de hemel wil, maar omdat ik bij Hem wil zijn.

Ja angst voor de hel is ook niet de enige reden waarom een moslim moet geloven of voor moet werken. Uit liefde voor God zelf is het ideaal. Maar voor mezelf is het nu vooral eventjes de angst voor de hel.

Jammer! De hel is voor mij heel reëel, maar dan vooral omdat ik weet wat Jezus heeft moeten doorstaan (volkomen verlaten door de Vader), niet omdat ik er bang voor ben. Wel overigens, dat ik bang ben voor anderen die niet geloven.

Maar als God alleen maar wil dat we erkennen dat we niks kunnen, en dat we Jezus nodig hebben, waarom maakt Hij het dan niet gewoon makkelijk en vraag iedereen na het dood gaan of ze bij Jezus willen horen of niet? in de Islam is dit leven een test, men komt er voor uit dat het ons niet gemakkelijk wordt gemaakt. Dat zie ik ook overal terug, het leven is gewoon zwaar en moeilijk .. misschien past een zware en moeilijke religie daar ook wel gewoon bij.

Omdat dat erkennen, en het leven met Jezus als je Heer (koning, etc) niet slechts een "ja" is dat je een keer geeft. Het sluiten van vrede tussen twee oorlog voerende landen is ook niet slechts een handtekening op een stuk papier (alhoewel dat wel het symbolische teken is) en een huwelijk tussen twee mensen is ook veel en veel meer dan alleen het "ja"-woord (dat het publieke teken ervan is). God wil kennelijk niet slechts mensen die als de nood aan de man is, zeggen dat ze toch eigenlijk echt wel graag bij God willen horen, maar Hij wil kennelijk mensen die sowieso bij Hem willen horen, met Hem willen leven, etc.. Niet omdat ze met dat "leven met Hem" punten verdienen of hun ticket voor de hemel kunnen halen als ze het goed genoeg doen. Het leven is niet zozeer een test (dan zou iedereen toch falen), het leven is er gewoon. God heeft de schepping niet gemaakt met het idee om een grote testopstelling te ontwerpen om daar dan mensen in te gaan uittesten. God heeft alles gemaakt tot zijn eer. Dat mensen niks van Hem willen hebben, is gevolg van het hebben van keuzes, maar het leven is niet bedoeld om te testen wie de juiste keuzes maakt. Het is er tot Gods eer, om intiem met Hem te leven. Een vredesverdrag na een oorlog is ook niet een "test" om te kijken of beide partijen zich wel aan de vrede kunnen houden. Nee, het is juist een kader om in samen te leven met elkaar, om een relatie aan te gaan met de andere partij.

Misschien is het kort door de bocht, maar ik denk toch dat het verhelderend kan zijn. Volgens de koran (soera 9:111, 6:10-12, 4:74) zijn martelaren diegenen die vechten voor Gods zaak, en sterven. Zij krijgen hun beloning (3:169) vanwege hun martelaarschap. Het christendom kent zoiets niet. We kennen wel martelaren, maar dat zijn mensen die vanwege hun geloof in Jezus gedood werden, niet mensen die vanwege hun geloof vochten met anderen. Jezus zei zelfs: "Gelukkig zijn jullie wanneer ze je omwille van mij uitschelden, vervolgen en van allerlei kwaad betichten." (Mattheus 5:11). Een christelijke martelaar is iemand die zijn Heer (Jezus) trouw blijft, ondanks alle vervolging, niet iemand die anderen vervolgt. Jezus zei tegen een moordenaar naast Hem aan het kruis dat hij bij Hem in het paradijs zou zijn (Lukas 23:39-43). Het enige dat de moordenaar deed, was zijn zondigheid erkennen en er spijt van hebben, en Jezus als Heer accepteren. Veel meer kon hij ook niet doen. Veel meer is er ook niet te doen (Galaten 2:16). Alles wat een christen doet aan goede daden is genade (God geeft de goede werken die wij doen, Fiilippenzen 2:13), het is er niet om de hemel te verdienen.

Wat betreft "ik geloof nog steeds dat het meer kans heeft om de waarheid te zijn dan het Christendom". Ik denk daar (uiteraard) iets anders over. Gezien het feit dat de koran nogal moeite heeft om de kern van het christendom: hoe God "drie-enig" is, goed te representeren in haar kritiek erop, heb ik er niet veel vertrouwen in dat de koran op andere punten wel betrouwbaar is. Ik moet zeggen dat de islam op het eerste gezicht wel beter aansluit bij mijn ervaringen: ik denk graag dat ik er, uiteraard met Gods genade, wel kom, als ik m'n best doe. Het is voor mij veel moeilijker om te accepteren dat ik eigenlijk helemaal niks voorstel. Maar ik denk dat dat wel, als je dieper kijkt, een correct zelfbeeld is, en dat dat zelfbeeld beter door het christendom dan door de islam wordt beschreven.

Maar jou zelfbeeld past dan toch juist niet bij het Christendom? Je bedoelt dat je vindt dat het Christendom beter beschrijft hoe jij je zou *moeten* voelen dan de Islam?

op het eerste gezicht niet nee, daar heb je helemaal gelijk in. In het christendom zie ik echter de verklaring waarom ik op het eerste gezicht altijd weer de neiging heb om me te verheffen, te denken dat ik toch echt beter ben dan die-of-die, te denken dat ik het zelf wel kan, etc. Als ik dieper kijk, dan is wat ik over mezelf en anderen denk, helemaal niet waar. Maar aan de oppervlakte lijkt het wel zo. Daarom verbaast het me ook niet, dat mensen (ook binnen het christendom) zo snel naar zo'n houding (meestal van moralisme) kunnen afglijden.

Op zich moet je je in de Islam ook slecht over jezelf voelen. Door werken *alleen* zal niemand het paradijs verdienen, je hebt altijd de vergeving van God nodig. Ik denk ook niet dat we moeten bidden of goed moeten doen omdat we dan de hemel verdienen door die daden, het is meer een symbool en een teken dat je er voor wilt werken. Bovendien zijn het ook regels die passen bij de mens, als je een goed eerlijk hart hebt zou het je gelukkig moeten maken.

In de Islam zijn er trouwens ook verschillende soorten martelaren, niet alleen degenen die actief strijden omwille van God kunnen die status bereiken. Verder hebben de moslims ook niet de opdracht gekregen om anderen te vervolgen. Het gaat om verdediging omwille van de islam en God. Ik vind dat zelf nog niet eens zo raar of gewelddadig.

Ik weet dat er ook andere typen zijn, maar bij degene die ik aankaartte, zie je het contrast het sterkste. De motivatie (vanuit de koran) is duidelijk het verdienen van iets (ik meen me te herinneren dat dat zelfs het woord is dat gebruikt wordt. Iets m.b.t. een overeenkomst/deal). Maar het strijden (geestelijk) heeft voor zover ik kan zien, hetzelfde formaat: een soort "afspraak voor geleverde diensten"

Overigens zou het goed zijn als moslims (niet alleen in Nederland) eens te horen kregen dat ze niet de opdracht hebben gekregen om te vervolgen. De lijst met landen waarin christenen (en vaak ook anderen) vervolgd worden, wordt op Noord-Korea na, helaas aangevoerd door islamitische landen. Op zich verbaast dat mij niet zo. Zoals je al opmerkte, past m'n zelfbeeld (tenminste: aan de oppervlakte) niet bij het christendom (en bij de gratis genade waar je niks voor kunt doen of verdienen). Het zit niet alleen in mij, maar in iedereen, om iets te willen verdienen, en vrijwel automatisch komt daarbij een houding waarbij mensen zichzelf verheffen (beter voelen) dan diegenen die het niet goed doen. Het is dus heel natuurlijk, dat op de ander gaan neerkijken en zelfs zo ver kunnen gaan dat ze die ander tot tweederangs burger degraderen, vervolgen of ander kwaad aandoen.

Dat proces zie je zelfs om de zoveel tijd binnen het christendom de kop opsteken, terwijl dat voor een christen ongeveer even onzinnig zou moeten zijn als een zwerver die zich ver verheven voelt boven andere zwervers, omdat hij gisteren bij het uitdeelpunt van gratis voedsel is geweest, en die andere zwervers niet. Voor een christen is zo'n houding het volkomen tegenovergestelde van de kern van het christendom: genade. En toch gebeurt het zelfs daar (wat maar weer bewijst dat christenen geen engelen zijn, maar helaas gewoon zondige mensen die ondanks dat ze beter zouden moeten weten, toch telkens weer de fout in gaan). Jezus geeft daar in Mattheus 18 een aardig voorbeeld van. Een man heeft een enorme schuld (vertaald naar nu: tientallen miljoenen) bij de koning, en hij smeekt de koning om kwijtschelding. De koning doet dat en de man gaat naar huis. Op weg naar huis komt hij een ander tegen, waar hij ooit een paar cent aan uitgeleend had. Hij eist die centen terug en als hij het niet krijgt, laat hij de ander in de cel zetten. Deze man heeft net de grootste genade gekregen die hij maar kon bedenken, en is niet bereid om ook maar een klein beetje genade richting die andere man uit te delen.

Iets anders, maar wel hieraan gerelateerd: de koning scheldt de schuld kwijt, dus betaalt in feite uit eigen zak. Want dat is wat er gebeurt als je iemand een schuld kwijtscheldt: jij zelf bent dan de pineut, in plaats van die ander die het had moeten zijn. Dat is een heel goede metafoor om te begrijpen wat Jezus' offer aan het kruis inhield: God zelf onderging (schold kwijt) wat wij hadden moeten ondergaan.

[Sabr 0]

(...)

Wat bedoel je precies met "vechten"? Bedoel je "knokken" om boven water te blijven? Hard proberen om zo te leven dat God het OK vindt? Wat als dat vechten niet meer lukt en je de moed opgeeft? Wat doet God dan' date=' denk je? [/quote']

Dat weet ik niet. Dan moet ik hopen op vergeving. Het verliezen van hoop op Zijn vergeving is een zonde op zichzelf. Dus dat doe ik niet.

Ok, duidelijk, denk ik.

Ik ben overigens wel nieuwsgierig naar de koran teksten waarop dit stuk theologie gebaseerd is. Kun je me naar een paar verzen verwijzen?

surah 12:87, over Jozef ; "O mijn zonen, gaat en zoekt naar Jozef en zijn broeder en wanhoopt niet aan de genade van Allah, want niemand wanhoopt aan Allah's barmhartigheid dan het ongelovige volk."

En over Zijn vergeving zijn veel verzen te vinden , wat ik zelf mooi vind ; Wie kwaad doet of zijn ziel onrecht aandoet en daarna Allah om vergiffenis vraagt, zal Allah Vergevensgezind, Genadevol vinden. (4:110).

Het christendom is niet wettisch. Het is niet zo dat als je een fout maakt (zoals: jezelf hoger achten dan die ander) dat je er dan meteen uit ligt. Wel is het zo, dat je dan niet in overeenstemming leeft met wat God wil/wenst. Voor dergelijke zondes is altijd weer vergeving mogelijk.

Het christendom is niet zo wettisch als de Islam nee, maar uiteindelijk komt het wel op hetzelfde neer. Doe je dit niet, dan krijg je dat niet. Maar ik begrijp de strekking van je verhaal.

Je mag je wel geliefd voelen. Dat God je liefheeft, lijkt me voldoende voor een helehoop eigenwaarde

Nou dat vroeg ik me dus af, of je je echt zo geliefd zal voelen als je er niks voor hebt gedaan. Als Hij van elk random mens, moordenaar, verkrachter houdt zolang ze bij jezus willen horen, wat is het dan nog waard?

Jammer! De hel is voor mij heel reëel, maar dan vooral omdat ik weet wat Jezus heeft moeten doorstaan (volkomen verlaten door de Vader), niet omdat ik er bang voor ben. Wel overigens, dat ik bang ben voor anderen die niet geloven.

Maar wat zou dan de reden zijn dat we afweten van het bestaan van de hel? Is dat informeren over wat Jezus heeft moeten doorstaan? Ik zie niet in waarom God zou dreigen met een hel als het niet de bedoeling moet zijn dat we er bang van worden.

Omdat dat erkennen, en het leven met Jezus als je Heer (koning, etc) niet slechts een "ja" is dat je een keer geeft. Het sluiten van vrede tussen twee oorlog voerende landen is ook niet slechts een handtekening op een stuk papier (alhoewel dat wel het symbolische teken is) en een huwelijk tussen twee mensen is ook veel en veel meer dan alleen het "ja"-woord (dat het publieke teken ervan is). God wil kennelijk niet slechts mensen die als de nood aan de man is, zeggen dat ze toch eigenlijk echt wel graag bij God willen horen, maar Hij wil kennelijk mensen die sowieso bij Hem willen horen, met Hem willen leven, etc.. Niet omdat ze met dat "leven met Hem" punten verdienen of hun ticket voor de hemel kunnen halen als ze het goed genoeg doen. Het leven is niet zozeer een test (dan zou iedereen toch falen), het leven is er gewoon. God heeft de schepping niet gemaakt met het idee om een grote testopstelling te ontwerpen om daar dan mensen in te gaan uittesten. God heeft alles gemaakt tot zijn eer. Dat mensen niks van Hem willen hebben, is gevolg van het hebben van keuzes, maar het leven is niet bedoeld om te testen wie de juiste keuzes maakt. Het is er tot Gods eer, om intiem met Hem te leven. Een vredesverdrag na een oorlog is ook niet een "test" om te kijken of beide partijen zich wel aan de vrede kunnen houden. Nee, het is juist een kader om in samen te leven met elkaar, om een relatie aan te gaan met de andere partij.

Humm ja okeej. Dat beschrijf je wel mooi.

Ik weet dat er ook andere typen zijn, maar bij degene die ik aankaartte, zie je het contrast het sterkste. De motivatie (vanuit de koran) is duidelijk het verdienen van iets (ik meen me te herinneren dat dat zelfs het woord is dat gebruikt wordt. Iets m.b.t. een overeenkomst/deal). Maar het strijden (geestelijk) heeft voor zover ik kan zien, hetzelfde formaat: een soort "afspraak voor geleverde diensten"

Oke wat ik bedoelde is dat ook bijv. burgerslachtoffers in een oorlog , die dus niet actief vechten, martelaar kunnen zijn. Ik weet niet of dat helemaal duidelijk was. Ook als moslims omwille van hun geloof worden uitgescholden en dergelijke zullen ze een beloning krijgen. Net zoals wat jij zei over Christenen.

En het klinkt wel een beetje te simpel zo , een afspraak voor geleverde diensten. God heeft ons sowieso niet nodig, en wat we ook voor "diensten leveren" is nooit genoeg. Hij heeft ons wel wat beloofd als we bepaalde dingen omwille van Hem doen.

[Sabr 0]

Btw; voor degene die mij een PB heeft gestuurd, ik kan zelf geen pb's verzenden. Je kan me wel mailen via mijn profiel, dan kan ik wat terugsturen.

[Nunc 0]

(...)

Je mag je wel geliefd voelen. Dat God je liefheeft, lijkt me voldoende voor een helehoop eigenwaarde

Nou dat vroeg ik me dus af, of je je echt zo geliefd zal voelen als je er niks voor hebt gedaan. Als Hij van elk random mens, moordenaar, verkrachter houdt zolang ze bij Jezus willen horen, wat is het dan nog waard?

Ik denk dat je "liefde" verwart met "verdienen". Liefde wordt juist meer waard, als je er minder voor hebt kunnen doen. Wij hebben een paar maanden asielzoekers in huis gehad. Ze verdienden het niet, hadden niks om "terug te doen". Vraag hen "wat het waard was".

Later meer. Ik ga nu naar de kerk.

[Nunc 0]

(...)

Het christendom is niet wettisch. Het is niet zo dat als je een fout maakt (zoals: jezelf hoger achten dan die ander) dat je er dan meteen uit ligt. Wel is het zo, dat je dan niet in overeenstemming leeft met wat God wil/wenst. Voor dergelijke zondes is altijd weer vergeving mogelijk.

Het christendom is niet zo wettisch als de Islam nee, maar uiteindelijk komt het wel op hetzelfde neer. Doe je dit niet, dan krijg je dat niet. Maar ik begrijp de strekking van je verhaal.

Ik denk toch dat je het dan nog niet helemaal begrijpt. Het christendom is niet "een beetje wettisch" (maar bv. minder wettisch dan de Islam). Het is niet wettisch, het is gebaseerd en gericht op een persoon (Jezus). Het is dus veel beter te beschrijven als "relationeel" dan als "wettisch" (in wat voor gradatie dan ook).

Stel dat wij verliefd op elkaar zouden worden en willen gaan trouwen. Kunnen wij dan elkaars liefde verdienen door ons aan de regeltjes van de ander te houden? Of wat als ik zou denken: "ik houd me wel aan wat regeltjes (maar niet teveel en niet te streng: niet zo wettisch dus) zodat ze van me blijft houden". Wat voor relatie zou dat zijn? Een werkgever-werknemer relatie (of: koning-knecht, heer-slaaf, etc). Ik doe iets, zodat jij iets voor mij/richting mij doet. I'll scratch your back so you will scratch mine". Nee, er is niet veel verschil tussen een beetje (of een beetje meer of minder) wettisch. Het enige verschil is, dat je baas dan iets makkelijker of iets moeilijker doet. Maar het blijft wettisch.

Hoe zou onze relatie er dan wel uitzien? Zou ik alles wat jij doet, zomaar moeten accepteren? En zou ik zomaar m'n gang kunnen gaan (hoerenlopen, flirten met andere vrouwen, porno kijken, etc) omdat onze relatie immers niet wettisch is en jij me niet op regeltjes afrekent (al dan niet streng of juist wat slapper)? Nee, de reden dat ik niet zomaar alles doe, is omdat ik die relatie met jou heb, omdat er liefde is. Dat is waarop onze band gebaseerd is. Ik doe dingen niet (ook al zitten er driften in me, die me ertoe aanzetten het wel te doen ) omdat dat jou pijn zal doen en omdat dat niet bij mijn liefde past.

Het is niet voor niets, dat christenen God "Vader" mogen noemen en Jezus (terwijl Hij God is) zijn leerlingen ook "vrienden" noemt, en wij "broers" (en zussen) van Jezus worden genoemd. Ja, we zijn ook "dienstknecht" en "volgeling" en "leerling", dat zeker, maar we zijn ook als familie aangenomen (geadopteerd). God heeft een relatie met ons die verder gaat dan die van een koning en een knecht, van een heer en z'n slaaf. Het is de relatie tussen een (goede) vader en een kind, zelfs als een relatie tussen twee broers. Sterker nog, de gemeente (kerk, gelovigen samen) worden in de bijbel de vrouw genoemd van God, de bruid van het Lam (Jezus). Dat is niet een beetje meer of minder wettisch, het is een heel ander perspectief. De daden van een christen volgen niet uit een gevoel de wet te moeten houden, maar uit een wil om (ondanks dat je gevoel/lusten/whatever soms anders willen) de liefde van God te reflecteren, te beantwoorden.

Je mag je wel geliefd voelen. Dat God je liefheeft, lijkt me voldoende voor een helehoop eigenwaarde

Nou dat vroeg ik me dus af, of je je echt zo geliefd zal voelen als je er niks voor hebt gedaan. Als Hij van elk random mens, moordenaar, verkrachter houdt zolang ze bij jezus willen horen, wat is het dan nog waard?

Heel veel dus. Maar dat had ik al gezegd in m'n vorige korte post. Ik zou zelfs zeggen dat de liefde steeds groter wordt, naarmate God dieper moest afdalen om ons uit de put te halen. Als ik tot m'n voeten in het water sta, en iemand "redt" me door me een hand te geven als ik uit het water stap, zeg ik "dankjewel" (en denk ik: "heel aardig van je, maar dat had ik zelf ook nog wel gekund, ik ben niet gehandicapt ofzo!"). Als iemand mij, terwijl ik aan het einde van m'n krachten ben in een woest kolkende zee (met de haaien om me heen cirkelend) mij dezelfde hand toesteekt, dan zal m'n reactie toch wel iets uitbundiger zijn!

Jammer! De hel is voor mij heel reëel, maar dan vooral omdat ik weet wat Jezus heeft moeten doorstaan (volkomen verlaten door de Vader), niet omdat ik er bang voor ben. Wel overigens, dat ik bang ben voor anderen die niet geloven.

Maar wat zou dan de reden zijn dat we afweten van het bestaan van de hel? Is dat informeren over wat Jezus heeft moeten doorstaan? Ik zie niet in waarom God zou dreigen met een hel als het niet de bedoeling moet zijn dat we er bang van worden.

Er zit ongetwijfeld een element van afschrikking in het bestaan van de hel. Maar de hel is er niet om mensen bang te maken, de hel is er om uiteindelijk als het niet-op-God-gericht-zijn, al het kwaad, voorgoed te straffen. Het is de plek die volledig van God verlaten is, het tegenbeeld van de hemel, de plek om voor altijd bij God te zijn.

Omdat dat erkennen, en het leven met Jezus als je Heer (koning, etc) niet slechts een "ja" is dat je een keer geeft. Het sluiten van vrede tussen twee oorlog voerende landen is ook niet slechts een handtekening op een stuk papier (alhoewel dat wel het symbolische teken is) en een huwelijk tussen twee mensen is ook veel en veel meer dan alleen het "ja"-woord (dat het publieke teken ervan is). God wil kennelijk niet slechts mensen die als de nood aan de man is, zeggen dat ze toch eigenlijk echt wel graag bij God willen horen, maar Hij wil kennelijk mensen die sowieso bij Hem willen horen, met Hem willen leven, etc.. Niet omdat ze met dat "leven met Hem" punten verdienen of hun ticket voor de hemel kunnen halen als ze het goed genoeg doen. Het leven is niet zozeer een test (dan zou iedereen toch falen), het leven is er gewoon. God heeft de schepping niet gemaakt met het idee om een grote testopstelling te ontwerpen om daar dan mensen in te gaan uittesten. God heeft alles gemaakt tot zijn eer. Dat mensen niks van Hem willen hebben, is gevolg van het hebben van keuzes, maar het leven is niet bedoeld om te testen wie de juiste keuzes maakt. Het is er tot Gods eer, om intiem met Hem te leven. Een vredesverdrag na een oorlog is ook niet een "test" om te kijken of beide partijen zich wel aan de vrede kunnen houden. Nee, het is juist een kader om in samen te leven met elkaar, om een relatie aan te gaan met de andere partij.

Humm ja okeej. Dat beschrijf je wel mooi.

Het is in andere bewoordingen wat ik nu in deze post ook schreef over een relatie. Een relatie heeft "formele" kanten (afspraken) maar dat is niet de kern. De kern is: met elkaar in liefde leven.

Ik weet dat er ook andere typen zijn, maar bij degene die ik aankaartte, zie je het contrast het sterkste. De motivatie (vanuit de koran) is duidelijk het verdienen van iets (ik meen me te herinneren dat dat zelfs het woord is dat gebruikt wordt. Iets m.b.t. een overeenkomst/deal). Maar het strijden (geestelijk) heeft voor zover ik kan zien, hetzelfde formaat: een soort "afspraak voor geleverde diensten"

Oke wat ik bedoelde is dat ook bijv. burgerslachtoffers in een oorlog , die dus niet actief vechten, martelaar kunnen zijn. Ik weet niet of dat helemaal duidelijk was. Ook als moslims omwille van hun geloof worden uitgescholden en dergelijke zullen ze een beloning krijgen. Net zoals wat jij zei over Christenen.

Aha.

En het klinkt wel een beetje te simpel zo , een afspraak voor geleverde diensten. God heeft ons sowieso niet nodig, en wat we ook voor "diensten leveren" is nooit genoeg. Hij heeft ons wel wat beloofd als we bepaalde dingen omwille van Hem doen.

Dat is, maar ik kan er naast zitten, wel wat ik begrepen heb van de gebruikte woorden in de Koran.

Overigens valt in ons gesprek op, dat islam en christendom op veel punten best wel wat op elkaar lijken, alhoewel ze beslist niet hetzelfde zijn. Ik denk echt dat "genade" uit pure liefde (en niet iets wettisch) iets is dat duidelijk uit de bijbel komt, maar dat je niet echt in de koran vindt, of hooguit ergens verborgen. Mij verbaast dat niet, aangezien ik denk dat de islam gebaseerd is op het jodendom en het christendom, maar dat Mohammed zich afzette tegen wat hij niet begreep (drie-eenheid, Jezus' kruisdood, genade). Hij heeft veel behouden, maar nu juist de kern eruit weggelaten. Vandaar dat Allah lijkt te kunnen vergeven alsof het niks is, terwijl vergeven in het echt altijd pijn doet. Hoe zwaarder de overtreding/het kwaad dat tegen je gedaan is door iemand, hoe harder het voor je zal zijn om eroverheen te stappen en te vergeven. In Jezus' leven (en met name z'n dood) komt dat keihard in de spotlights. Dat is kennelijk wat er mis is met ons, en dat had er met ons moeten gebeuren, vanwege ons kwaad richting God. En dat kost het God om ons te vergeven. Dat is echter precies het element dat Mohammed weg heeft gelaten bij het bedenken van de islam.

En het andere element, dat God "drie-enig" is, ook, terwijl dat nu juist de enige zinnige basis is waarop je kunt zeggen dat God liefde is. Hij is dat, Hij was dat voordat er iets geschapen was, omdat Hij dat in zichzelf is: Vader, Zoon en Geest hebben (ultieme) liefde voor elkaar. Een God die strikt monotheistisch is in (bv.) de islamitische zin, heeft niks om lief te hebben (tenzij: zichzelf!) todat Hij iets geschapen heeft. Het is dan een God die afhankelijk is van zijn schepping.

Het verbaast met al met al niet, dat islamitische theologen en gewone gelovigen allerlei noties hebben "ontwikkeld" (of: "ontdekt") die lijken op die uit het christendom. Alleen de oorzaak, de reden waarom het zo is, mist: Jezus.

Maar goed, we dwalen ondertussen af van je hulpvraag (alhoewel ik denk dat hiermee bezig zijn uiteindelijk beter is dan slechts het concrete probleem oplossen).

Overigens ben ik de komende twee-en-een-halve week op vakantie, dus zal maar heel sporadisch op credible kijken, maar ik zal proberen te reageren als je dat wilt. In m'n profiel kun je m'n email-adres wel ergens vinden, als je dat handiger zou vinden.

[Sabr 0]

ik weet niet of dit gepast is om mijn topic weer te "bumpen" , maar hier is het verhaal bekend en ik zou graag advies willen. Ik heb dus ein-de-lijk hulp gezocht omdat ik me heel depressief voelde. Ik heb deze week mijn 2e introductie gesprek en nu zal het gaan over dit probleem , (wat dus nog steeds speelt), denk ik. Ze is christelijk, en wel heel aardig, alleen ik zit dus nu al een week na te denken over wat ik moet doen. ALLES vertellen? Dus ook polygamie en dat ik ze stalk en dat ik hem eigenlijk alleen maar via internet heb gekend? Of alleen globaal dat ik niet over een relatie heen kan komen en jaloers ben op zijn nieuwe relatie of iets in die trant? Ik vraag me af of het belangrijk is om helemaal eerlijk te zijn over een verhaal in therapie, of dat je ook al wel genoeg hulp krijgt als je gewoon in 1 zin zegt dat je geobsedeerd bent van iemand? Ik ben bang dat als ik het hele verhaal vertel ik me gewoon teveel ga schamen of dat ik signalen ga oppikken dat ze me toch wel raar vindt, en ik dan die therapie daarom maar weer op geef. Aan de andere kant wil ik ook wel graag vertellen dat er nog een dimensie aan het verhaal zit en dat ik af wil van die haat en jaloezie jegens zijn eerste vrouw.

wat zouden jullie doen?

[MysticNetherlands 298]

Sabr, wat goed en dapper dat je hulp hebt gezocht! Ik kan je verzekeren (loop zelf bij een psycholoog) dat zij echt niets raar zal vinden wat jij haar gaat vertellen. Geloof me, ze maakt veel ergere dingen mee. Echt. En daarnaast, voor haar is dit gewoon een beroep. Als er een 'klik' is tussen jullie, zou ik dat koesteren en haar gewoon alles vertellen. Dan kan ze je ook beter helpen! Je hoeft echt niet bang te zijn dat ze je raar vindt oid! Sterker nog, misschien vind ze je problemen wel n beetje saai