Opwekking

[Eli7 0]

En toch is juist die acceptatie van het lijden echte overgave. Als je verwacht dat God al onze wensen vervult als het gaat om ziekte en dood, dat Hij doet wat wij rechtvaardig en logisch vinden, dat we alles kunnen verklaren wat Hij wel en niet doet, dan is het geen overgave. Dan verwacht je dat Hij ons volgt, in plaats van andersom.

Echte overgave is accepteren dat Hij soms dingen doet (of juist niet doet), ook al snappen wij er niks van en vinden wij het niet eerlijk. Overgave is geloven dat er een goede God is die doet wat het beste is, ook als wij dat niet kunnen zien. Geloven dat Hij er is en naar ons luistert, ook al verhoort Hij onze gebeden niet. En Hem dus volgen, ook al is war Hij doet nog zo vaag en onbegrijpelijk.

Ik denk niet dat acceptatie van het lijden zozeer een christelijke houding is, wel dat volharden in het lijden een zeer christelijke houding is. Meer het idee van, ondanks dat ik ziek ben zal ik God blijven dienen. Want waarom zou je een ziekte accepteren? Je komt er misschien niet meer vanaf, wellicht is die ziekte je dood, maar dat maakt niet dat je zo'n ziekte maar moet accepteren. Lijden zal er altijd zijn, maar ook dat accepteren we niet. We zullen altijd blijven proberen om lijden te verlichten en zieken te genezen. Tot het zover is, volharden we, al is het tot in de dood en tot God ons een nieuw lichaam zal geven.

Overigens: je kunt bang zijn om ziek te zijn, anderen zijn bang om te genezen, anderen zijn bang dat ze misschien toch niet genezen ondanks gebed en weer anderen zijn bang dat ze misschien wel genezen hadden kunnen worden door gebed. Bijna alles valt wel aan angst op te hangen. Ik denk alleen niet dat het terecht is om heel de houding van dat soort mensen op te hangen aan angst. Angst drijft ons allemaal voor een deel en iedereen heeft het nodig dat God keer op keer tegen hem/haar zegt 'vrees niet'.