Lijden

[Maria K. 51]

@ Chealder.

Hoe het komt weet ik niet, maar hier zet je het allemaal redelijk goed op een rijtje en heb ik veel minder de neiging om op elke zin te gaan reageren met een protest.

Interessant om het je zo uit te zien leggen.

Ik moest heel erg gaan denken aan het Stockholm syndroom, waarbij degene, of datgene, die het lijden veroorzaakt, wordt gesublimeerd.

Zo ook nu, dat de oorzaak van het lijden (haast) als iets positiefs werd gezien, dat opzettelijk over iemands leven gestort wordt voor je eigen bestwil om ervan te leren.

Deze manier is me niet vreemd, want ik kwam hem eerder tegen in een nogal extreme vorm.

Ik moest heel erg denken aan een bevriend echtpaar in een voor mij vroeger leven.

Zij verloren een kind (5 jaar) door een ongeluk.'

De vader legde later zijn gevoel en gedachten uit.

Hij had geleerd te denken in dit soort termen.

Letterlijk zei hij: "Ik hoef niet te treuren om mijn dochtertje, want zij is in de hemel. Dat is wat ze zo graag wilde, want zij miste haar oma zo.

Het is ik, die eerst niet wilde luisteren en zo'n waarschuwing nodig had om terug te keren naar God, want een groot gedeelte van mijn dagelijkse leven verwaarloosde ik Hem.

Daarom moet ik dankbaar zijn, dat Hij mij heeft getrokken.

Ik was blij voor hem, dat hij een manier had gevonden om door te kunnen functioneren bij zo'n groot verlies, en door te gaan met zijn gezin met meer kinderen, maar vond het toch heel onnatuurlijk geredeneerd, ook al begreep ik het.

Zo ook vind ik dat, als ik dit soort gedachten nu tegenkom.

Al houd ik mijn hart vast voor als, dit redeneren niet meer voldoende zal kunnen zijn.

Want ook dat kwam ik tegen.

Dan komt de volle lading verdriet en lijden opnieuw terug.

[Ursa 1]

Ik denk dat het gewoon waarheid is: dingen waarvan je leert of groeit als persoon gaan vaak gepaard met lijden (of dit nu lichamelijk of geestelijk van aard is). Zoals we wel eens zeggen: 'de waarheid is hard'. Maar je leert er wel van.

Natuurlijk, pijn of leed is niet fijn en er zijn vormen en situaties waar je niks van leert of waar het alleen maar afzien is. Maar zijn we vaak niet bezig met het vermijden van pijn en leed? Terwijl juist acceptatie van leed je kan helpen te groeien. Als je relatie uit is helpt het niet dat leed weg te stoppen of te vermijden, maar moet je juist er doorheen om te groeien als persoon. Als je het blijft opkroppen blijf je er mee zitten.

Ik denk niet dat het Stockholm Syndrome er iets mee te maken heeft. Veronderstelt dat niet ook een gijzeling? Dat neigt meer naar goedpraten dan leed accepteren. Dan blijft de vraag van Chealder staan: zijn wij dan zo speciaal dat we geen pijn zouden moeten lijden? Die rare, abstracte gedachte lijkt me vooral een Westerse luxe.

[MysticNetherlands 298]

Denk je nou echt dat niet-Westerlingen niet denken dat ze geen pijn zouden moeten lijden?

[Ursa 1]

Denk je nou echt dat niet-Westerlingen niet denken dat ze geen pijn zouden moeten lijden?

Wat ik denk is dat wij als westerlingen al best lang ons best doen om het leven zo pijnloos te laten zijn. Dit verlangen kan natuurlijk gewoon menselijk zijn. Maar soms verleren we een beetje dat het leven lijden met zich meebrengt, juist omdat we zo goed zijn in het bestrijden van dat lijden. Ik denk dat op plekken waar men minder aan dat lijden kan doen, dat lijden ook meer geaccepteerd is. Dat men dus niet van het leven verwacht of eist dat het pijnloos is. Dat bedoel ik.

[MysticNetherlands 298]

Ik denk dat juist dat denken een Westerse luxe is.

[Quest 90]

De functie van lijden kan zijn, het kweken van mededogen, begrip en liefde. Zonder zelf leed te ervaren kun je het leed van een ander ook niet begrijpen.

Is dat zo? Volgens mij is het nl een basaal vermogen om leed van anderen te herkennen (gezichtsuitdrukking, schreeuwen, zweten etc). Muizen die nog nooit leed hebben ervaren vertonen dierlijk altruisme als men soortgenootjes in hun aangezicht martelt (goed he wetenschap? ). Wel zal men denk ik zich meer in andermans leed kunnen inleven al naar gelang het eigen leed meer overeenkomstig was.

Ik vraag me wel af hoe jij weet of een muis wel of geen leed heeft ervaren.

Echt lijden wordt door de meeste mensen niet herkent omdat lijden vaak een individuele bezigheid is, het herkennen daarvan is zeker geen basaal vermogen en het is slechts voor enkelen weggelegd. Lijden is niet te herkennen aan gezichtsuitdrukkingen, schreeuwen, zweten, dat zijn slecht emoties. Leed zit veel dieper dan emoties ooit zullen laten zien.

Ieder individu zal lijden anders ervaren en er anders door beïnvloed worden. Lijden is niet in onderzoeken, statistieken of cijfers te vangen. Iemand in afrika met een gemiddelde levensverwachting van 45 zal niet onder dat feit lijden maar het leven gewoon anders ervaren.

[Ursa 1]

Ik denk dat juist dat denken een Westerse luxe is.

Dat kan. Ik wil lijden ook niet idealiseren.

[cobybryant 0]

Ik heb weleens gehoord dat als je ziet dat iemand lijdt, bijvoorbeeld op tv en je hoort dat ook, dat je het dan op de een of andere manier voelt. Dat vond ik ook het afschuwelijkste van die paasfilms, als het zonder geluid was geweest had ik me er wel enigszins van af kunnen sluiten en dan zijn die nog nep en nagespeeld ook.

Een verhaal bijvoorbeeld over een muis die opgegeten wordt door een kat doet me niet zoveel. Als ik het voor mijn ogen zie gebeuren, grijp ik direct in.

[Ursa 1]

Ik heb weleens gehoord dat als je ziet dat iemand lijdt, bijvoorbeeld op tv en je hoort dat ook, dat je het dan op de een of andere manier voelt.

Empathie?

[Sanne69 28]

Lijden kan zeker een functie hebben. Je kan er ongelooflijk veel uit leren. Vaak zijn juist de periodes van het lijden periodes waar je het meeste leert, groeit en tot inzicht komt. Mensen zijn vrijwel nooit blij met de gebeurtenissen op zich, maar de lessen eruit zijn vaak onvervangbaar. Men realiseert zich vaak niet tijdens de periode van het lijden zelf, maar wel als erop teruggekeken wordt.

In sommige gevallen kan het dus zeker een functie hebben en als dat voor die gevallen zo is, waarom zou dat, vanuit Gods perspectief, dan niet voor alle andere gevallen ook kunnen zijn?

En nee, ik heb dus ook geen exact antwoord waarom het lijden in de wereld is. Er zijn veel dingen die ik op dit vlak ook niet of nauwelijks begrijp.

In de Bijbel kunnen we het ook terugvinden dat we het lijden dat we meemaken, kunnen bezien als "tuchtiging" of als "berisping", zoals dat in Hebreeën 12:5-7 wordt besproken. Niet dat God expres vervelende dingen op ons pad brengt, maar hij kan het wel toelaten. Zo ontdek je dan bijvoorbeeld zwakke plekken in je persoonlijkheid of in je geloof. Dus als je je les leert, kom je sterker uit de strijd.

Maar toen God de mens schiep, was dat zeker niet met de bedoeling dat we zouden lijden. Als Adam en Eva niet gezondigd hadden, dan zouden zij en hun kinderen voor eeuwig leven, zonder ooit ziek te worden of vervelende dingen mee te hoeven maken en zelfs niet te hoeven sterven. Om dit voorrecht te ontvangen, moesten ze wel erkennen dat God het recht had om te regeren en dus te bepalen wat goed en wat kwaad was. Daar kwamen ze dus tegen in opstand. Satan maakte God eigenlijk uit voor leugenaar en beweerde dat Hij de mens iets goeds onthield. Volgens hem zou de mens beter af zijn als ze zichzelf zouden regeren en hun eigen normen en waarden zouden bepalen.

Nu had God Satan en Adam en Eva direct kunnen vernietigen en met een ander stelletje opnieuw kunnen beginnen. Maar dan was er dus nooit een antwoord gekomen op de vraag of de mens beter af is zonder Gods bestuur. Satan en de mens hebben de tijd gekregen om laten zien of ze het beter kunnen.

En in de dagen van Job zie je dat Satan nog een bewering doet of een strijdpunt opwerpt. Hij zei als het ware dat geen mens God trouw zou blijven, wanneer hij met moeilijkheden te maken zou krijgen. Zie Job 1:7-12. Eerst beweerde hij dus dat Job God wel zou vervloeken als hij het moeilijk zou krijgen. Maar later beweerde hij dat over alle mensen. Zie Job 2:4. We krijgen allemaal de gelegenheid om te laten zien dat Satan een leugenaar is en dat we ondanks lijden God trouw blijven.

Er zal op een gegeven moment een punt komen dat iedereen zal moeten erkennen dat wij als mensen niet in staat zijn om onszelf te regeren. Het zal dan op alle fronten mislopen. - Zie Mattheus 24:21. Dat zal het moment zijn dat God ingrijpt en de aarde zal reinigen van alle slechtheid. Maar voor degenen die door God geregeerd willen worden, zal er eindelijk rust en vrede zijn. God zal "elke traan uit hun ogen wegwissen". - Openbaring 21:4.