Samenwonen of trouwen?

[Ken Yehuwdiy 0]

Samenwonen of trouwen, het maakt geen verschil en ik snap werkelijk niet waarom mensen nog denken dat dit wel zo is.

Misschien omdat dat verschil er wél is en jij dat misschien (nog) niet ziet? Ik bedoel, je moet toch altijd met de mogelijkheid rekening houden dat jij het niet goed ziet en de rest wel.

Een waardevol advies en ik weet dat jij op een zeker moment in je leven bent veranderd van kerk en dus aan de lijve hebt ervaren waar je over spreekt. Van ervaringsdeskundigen neem ik graag iets aan en ik hoop jij ook. Ik heb het zo vaak fout, waardoor ik ontzettend kan twijfelen over van alles en nog wat. Doch ben er van overtuigd dat ik een goede keus heb gemaakt toen ik mijn leest verliet, daarover bestaat geen enkele twijfel. Daarin hebben we elkaar gevonden, want ik weet door wederom jouw berichten dat jij ook verzekerd bent dat je de goede keus maakte toen je je leest verliet.

Ja, wij zijn beide schoenmakers die onze leest hebben verlaten en op een zeker moment minimaal één keer hebben toegegeven dat we er naast zaten wat onze levensovertuiging betrof. Daarom weet ik dat het een waardevol advies is, maar in mijn geval is het water naar de zee dragen.

Dat in deze samenleving er nauwelijks meer verschil zit tussen beide samenlevingsvormen, wil nog niet zeggen dat de Kerk daarin dan maar moet meegaan. Er zijn wel degelijk verschillen. Het kerkelijk huwelijk is een sacrament en er zijn zegeningen en genaden aan verbonden indien men dat sacrament serieus neemt en zich zo voor het aanschijn van de Heer wil verbinden. Ook voor veel protestantse kerken is het huwelijk wel degelijk een speciaal verbond dat man en vrouw met elkaar sluiten.

Ik weet het maar ben het daar duidelijk niet mee eens want ik zie het nut niet in van een schijnwerkelijkheid in stand willen houden. Als twee mensen niet meer van elkaar houden verandert de kerk daar helemaal niets aan, waarom niet? Ik weet dat jij verstandig genoeg bent om dat ook te zien en dat zijn zaken waarover wij ons dienen te bezinnen. Jezus heeft gezegd dat hij de waarheid is en de waarheid doorstaat elke kritiek en snoert tegenstanders de mond.

Men kan zeggen wat men wil, maar als oudere mensen gemiddeld significant langere huwelijken aanhouden dan de huidige jongere mensen, dan weet ik vrijwel zeker dat die oudere mensen duidelijk iets hebben wat de jongere mensen missen. Niet dat zo'n huwelijk altijd even liefdevol en puur zal zijn, maar dat is nu juist het hele punt: het huwelijk zál ook niet altijd even liefdevol en puur zijn. We leven in een gebroken wereld, we zijn zondige mensen en dat betekent dat de huwelijkstrouw nogal eens (ernstig) beproefd wordt. Maar elke beproeving maakt weer sterker als je tóch weigert die trouw op te geven en je dus niet laat leiden door de zonde en het kwaad.

Vind ik zo flauw om te veronderstellen dat ik verwacht dat het huwelijk een feest moet zijn terwijl ik daar geen enkele aanleiding toe gegeven heb. Zo wel, waar dan? Graag mij daar op attenderen want ik wil geen boodschap verspreiden waar ik niet achter sta.

Dat jongeren iets missen wat ouderen wel hebben ben ik met je eens, bijvoorbeeld grijze haren en wintertenen.

De oudere generatie had vooral plichtsbesef en velen waren doodongelukkig omdat ze zich schikten naar de wil van meneer de pastoor. Dat moet je niet willen, vertrouwen in de waarheid is voldoende, laat de mensen vrij, dat deed Jezus ook. Kijk, je kan de leer van de kerk toetsen aan de realiteit, maar ook de realiteit vormen naar de leer. In beide gevallen is de leer dan correct, maar toch kies ik voor de kerk waar de leer aan de realiteit getoetst wordt en die de mensen vrij laat. Alle negatieve resultaten ten spijt, van mij mogen ze 90% van de planeet hebben als ze mij dan maar mijn eigen staat gunnen.

[hann 0]

ik zou denk ik toch eerder kiezen voor trouwen. Dit omdat het vanuit mn familie meer gewaardeerd zou worden en omdat het me ontzettend leuk lijkt om zo'n feest, jurk en dat soort gekke dingen te hebben. Dat buiten beschouwing gelaten denk ik dat het samenwonen of trouwen nieteens heel veel verschil maakt. Als je trouwt woon je automatisch ook samen. Je moet altijd aan elkaar wennen en de wat mindere eigenschappen van elkaar leren accepteren. Ik ben het zeker eens dat je eerst elkaar wat meer moet leren kennen en dat je goed over de stap moet nadenken, maar dat geldt ook voor samenwonen. Het is daarom belangrijk om niet alleen maar leuke dingen in je relatie te doen, maar ook gewoon serieuze gesprekken te voeren en minder leuke karweitjes samen aanpakken. Uiteindelijk denk ik dat je achter je keuze moet staan en je volledig moet willen inzetten om er iets van te maken. En dan trouwen. Want als je samenwoont, waarom zou je dan nog trouwen? Dan kan je dat maar beter helemaal afschaffen. Wat ik dan ook weer een goed punt vind aan trouwen is dat je ten overstaan van anderen vertelt dat je doorwilt met de ander. Bij samenwonen is er eigenlijk niet echt een getuige die je kan herinneren aan jullie belofte als je de hoop wilt opgeven. Het trouwen zorgt misschien wel voor wat meer maatschappelijke druk om bij elkaar te blijven.

[Robert Frans 1.653]

Een waardevol advies en ik weet dat jij op een zeker moment in je leven bent veranderd van kerk en dus aan de lijve hebt ervaren waar je over spreekt. Van ervaringsdeskundigen neem ik graag iets aan en ik hoop jij ook. Ik heb het zo vaak fout, waardoor ik ontzettend kan twijfelen over van alles en nog wat. Doch ben er van overtuigd dat ik een goede keus heb gemaakt toen ik mijn leest verliet, daarover bestaat geen enkele twijfel. Daarin hebben we elkaar gevonden, want ik weet door wederom jouw berichten dat jij ook verzekerd bent dat je de goede keus maakte toen je je leest verliet.

Ik blijf er echter wel altijd rekening mee houden dat ik ernaast zit. God heeft altijd de mogelijkheid om het volstrekt met mij oneens te zijn en dat zal Hij zeker op enkele punten wel zijn. Dat geeft echter niets, Hij staat altijd open voor discussie en vindt veel andere zaken veel belangrijker dan één of andere meningsverschil met een dwaas schaapje. Over die andere zaken maak ik mij dan ook meer zorgen.

Ja, wij zijn beide schoenmakers die onze leest hebben verlaten en op een zeker moment minimaal één keer hebben toegegeven dat we er naast zaten wat onze levensovertuiging betrof. Daarom weet ik dat het een waardevol advies is, maar in mijn geval is het water naar de zee dragen.

Ik ken jou niet, dus kan niets zinnigs over jouw situatie zeggen. Maar houd altijd voor mogelijk dat God het niet altijd met je eens kan zijn. Zodra God het altijd met je eens is, in alles wat je zegt, dan wordt het verdacht. Dan is de kans er dat je een eigen godsbeeld hebt gemaakt. Dat hoeft dan nog niet eens zo erg te zijn, zolang je dat beeld dan maar niet verward met God zelf.

Ik weet het maar ben het daar duidelijk niet mee eens want ik zie het nut niet in van een schijnwerkelijkheid in stand willen houden. Als twee mensen niet meer van elkaar houden verandert de kerk daar helemaal niets aan, waarom niet? Ik weet dat jij verstandig genoeg bent om dat ook te zien en dat zijn zaken waarover wij ons dienen te bezinnen. Jezus heeft gezegd dat hij de waarheid is en de waarheid doorstaat elke kritiek en snoert tegenstanders de mond.

Ach, wat is schijn, wat is echt? Ik weet in elk geval zeker dat we de echte werkelijkheid hier op aarde nog niet kunnen zien. "De realiteit" waar veel mensen over spreken is slechts hun eigen perceptie daarvan en vaak ook iets wat zijzelf gemaakt hebben of in stand houden. De echte werkelijkheid kunnen wij nog lang niet verdragen, hoogstens een glimp daarvan. God spaart ons nog even daarvoor. De liefde tussen twee personen kan echt zijn, maar het sacrament kan ook echt zijn. De echtheid van het sacrament hangt niet af van hoe wij er nu weer over denken. Een sacrament is puur en alleen een handeling van Christus, is geen mensenwerk, en overstijgt dus onze perceptie van de werkelijkheid.

Vind ik zo flauw om te veronderstellen dat ik verwacht dat het huwelijk een feest moet zijn terwijl ik daar geen enkele aanleiding toe gegeven heb. Zo wel, waar dan? Graag mij daar op attenderen want ik wil geen boodschap verspreiden waar ik niet achter sta.

Ik bedoelde dat niet te zeggen, maar enkel dat het huwelijk niet altijd gemakkelijk zal zijn in tijden van ruzie of zo, en dat je het huwelijk niet daarop kan afrekenen. Doe je dat niet en versta ik je verkeerd, beschouw dit stukje dan maar als niet verzonden.

De oudere generatie had vooral plichtsbesef en velen waren doodongelukkig omdat ze zich schikten naar de wil van meneer de pastoor. Dat moet je niet willen, vertrouwen in de waarheid is voldoende, laat de mensen vrij, dat deed Jezus ook.

We hoeven niet terug naar die tijd, maar we mogen er wel van leren en hoeven er niet alles van af te wijzen. Of velen doodongelukkig waren, dat kunnen wij hier niet zo zeggen, dat weten wij niet. En wie zegt dat in deze tijd niet net zoveel of misschien zelfs meer mensen doodongelukkig zijn?

Kijk, je kan de leer van de kerk toetsen aan de realiteit, maar ook de realiteit vormen naar de leer. In beide gevallen is de leer dan correct, maar toch kies ik voor de kerk waar de leer aan de realiteit getoetst wordt en die de mensen vrij laat. Alle negatieve resultaten ten spijt, van mij mogen ze 90% van de planeet hebben als ze mij dan maar mijn eigen staat gunnen.

Ach, wat is realiteit? Christus spiegelt ons een ideaal voor, een mogelijkheid om boven onszelf uit te stijgen en te ontsnappen aan wat wij de realiteit noemen. Hij vraagt inderdaad bewust het onmogelijke aan ons, om ons wakker te schudden en ons geweten te scherpen aan die onvoorwaardelijke goedheid en liefde die Hij is. Maar net zoals je enkel door oefening in gradaties uiteindelijk de marathon loopt, zo raak je door oefening en hulp van Gods barmhartigheid en genade steeds meer thuis in dat bovennatuurlijke leven.

Toch zal die menselijke realiteit inderdaad altijd blijven knagen, zal de gruwelijkheid van de zonde of van het lijden altijd wringen met die bovennatuurlijke werkelijkheid waar Jezus ons stukje bij beetje in wil laten delen. Daarom blijft het belangrijk om naar je geweten te blijven luisteren, terwijl je haar horizon wel blijft verruimen, om zo innerlijk de discussie te blijven voeren en soms zelfs geboden niet te gehoorzamen als ze werkelijk tot liefdeloosheid of gewetenswroeging zouden leiden. En ja, ook dat is voor zover ik begrijp een fundamenteel katholieke opvatting. Maak het jezelf niet te gemakkelijk, maar ook niet te moeilijk.

[HippieWeds 0]

Ik ben voor in relaties de boel zijn natuurlijke beloop te laten hebben.

Bij mij was het zo dat hij na een korte tijd al bij me introk, pas veel later gingen we trouwen.

Zodra je seks hebt ben je ook al getrouwd voor God is ons idee.

Ik laat dingen soms liever z'n natuurlijke beloop gaan omdat het anders zo gekunsteld aanvoelt. Wat je met het -met verstand ingrijpen- in iets wat -in je gevoel leeft- voor uitwerking brengt weet ik niet omdat we dat niet zo hebben gedaan. Maar liefde mag z'n natuurlijke beloop hebben als je zuiver met elkaar omgaat vind ik.

[joon 0]

Even kleine nuance, ik vroeg me eigenlijk af of je eerder eerst ging samenwonen en dan trouwen, of direct trouwen

Dus het is niet zo dat ik de keuze stel tussen de 2

[cobybryant 0]

Wat ik niet snap is, als je wel de waarde van het huwelijk inziet en dat is ook wat je wilt, waarom christenen dan zo ellenlang moeten wachten met trouwen. Als je er niet in gelooft of er nog niet zeker van bent en uit wil proberen, kan ik me nog voorstellen. Maar als je toch al weet dat je iemand de rest van je leven trouw wilt blijven, je wilt trouwen en je wilt niet nog een jaar wachten, wat let je dan om te trouwen?

Ik was pas op een bruiloft van mensen die elkaar net 6 maanden kenden en er zeker van waren dat het goed is. Ik zei nog: Jeetje, je kent elkaar pas, waarop ik het antwoord kreeg: moet jij zeggen.

Samenwonen is niet hetzelfde als trouwen. Maleachi 2:14 heeft het over een wettige vrouw:

Omdat de HERE getuige geweest is tussen u en de vrouw uwer jeugd, aan wie gij ontrouw geworden zijt, terwijl zij toch uw gezellin en uw wettige vrouw is.

Johannes 4:16

 Hij zeide tot haar: Ga heen, roep uw man en kom hier. 17 De vrouw antwoordde en zeide: Ik heb geen man. Jezus zeide tot haar: Terecht zegt gij: ik heb geen man; 18 want gij hebt vijf mannen gehad en die gij nu hebt, is uw man niet; hierin hebt gij de waarheid gesproken. 

[Ken Yehuwdiy 0]

Samenwonen is niet hetzelfde als trouwen. Maleachi 2:14 heeft het over een wettige vrouw:

Omdat de HERE getuige geweest is tussen u en de vrouw uwer jeugd, aan wie gij ontrouw geworden zijt, terwijl zij toch uw gezellin en uw wettige vrouw is.

Johannes 4:16

 Hij zeide tot haar: Ga heen, roep uw man en kom hier. 17 De vrouw antwoordde en zeide: Ik heb geen man. Jezus zeide tot haar: Terecht zegt gij: ik heb geen man; 18 want gij hebt vijf mannen gehad en die gij nu hebt, is uw man niet; hierin hebt gij de waarheid gesproken. 

Deze verzen zeggen niets over het huwelijk tussen man en vrouw maar alles tussen het huwelijk van God en de gemeente.

Het enige verschil tussen trouwen en samenwonen is een boterbriefje, niets meer en niets minder. Trouwen doe je voor de wet, maar voor God ben je getrouwd als je je aan elkaar bindt.

[Ken Yehuwdiy 0]

ik zie het nut niet in van een schijnwerkelijkheid in stand willen houden. Als twee mensen niet meer van elkaar houden verandert de kerk daar helemaal niets aan, waarom niet? Ik weet dat jij verstandig genoeg bent om dat ook te zien en dat zijn zaken waarover wij ons dienen te bezinnen. Jezus heeft gezegd dat hij de waarheid is en de waarheid doorstaat elke kritiek en snoert tegenstanders de mond.

Ach, wat is schijn, wat is echt? Ik weet in elk geval zeker dat we de echte werkelijkheid hier op aarde nog niet kunnen zien. "De realiteit" waar veel mensen over spreken is slechts hun eigen perceptie daarvan en vaak ook iets wat zijzelf gemaakt hebben of in stand houden. De echte werkelijkheid kunnen wij nog lang niet verdragen, hoogstens een glimp daarvan. God spaart ons nog even daarvoor. De liefde tussen twee personen kan echt zijn, maar het sacrament kan ook echt zijn. De echtheid van het sacrament hangt niet af van hoe wij er nu weer over denken. Een sacrament is puur en alleen een handeling van Christus, is geen mensenwerk, en overstijgt dus onze perceptie van de werkelijkheid.

Wat is echt en wat is nep? Hetgeen wat echt is houdt stand en wat nep is vergaat. Natuurlijk mag jij ontkennen dat je kerk een schijnwerkelijkheid in stand houdt, ik respecteer dat maar respecteer dan a.u.b. ook dat ik daarom afzie van verdere discussie.

[cobybryant 0]

-

[Robert Frans 1.653]

Ken, je doet nu net alsof jouw idee dat de Kerk een schijnwerkelijkheid in stand zou houden een vaststaand feit is en ik te koppig zou zijn om dat toe te geven en daarom niet in staat zou zijn tot discussie. Maar dat is jouw idee dus niet. Ook jouw idee is bediscussieerbaar en is met argumenten te weerleggen of te nuanceren. Ook jouw geloof is één van de vele visies op God, de mens en het leven. En ik heb mijns inziens voldoende aangegeven hoe je het standpunt van de Kerk ook kunt bezien. Je laatste bericht komt op mij daarom ook nogal aanmatigend over.

[cobybryant 0]

-

[Ken Yehuwdiy 0]

Ken, je doet nu net alsof jouw idee dat de Kerk een schijnwerkelijkheid in stand zou houden een vaststaand feit is en ik te koppig zou zijn om dat toe te geven en daarom niet in staat zou zijn tot discussie.

Ja, de kerk kan niet voorkomen dat twee getrouwde mensen niet meer van elkaar houden en toch moeten ze maar bij elkaar blijven. Dat is de meest objectieve vorm van een schijnwerkelijkheid.

[Chappo 0]

Ken, je doet nu net alsof jouw idee dat de Kerk een schijnwerkelijkheid in stand zou houden een vaststaand feit is en ik te koppig zou zijn om dat toe te geven en daarom niet in staat zou zijn tot discussie.

Ja, de kerk kan niet voorkomen dat twee getrouwde mensen niet meer van elkaar houden en toch moeten ze maar bij elkaar blijven. Dat is de meest objectieve vorm van een schijnwerkelijkheid.

Wat is liefde eigenlijk bij jou? Ik denk dat jij en Robert langs elkaar blijven praten als je dat niet eerst is duidelijk hebt...

Verder vraag ik me af of je dingen niet te veel uit elkaar trekt. Uiteraard zijn mensen getrouwd voor God als ze elkaar trouw en liefde beloven en je je aan elkaar bindt. Mijn vraag is alleen moet je dat lostrekken van onze culturele en kerkelijke gebruiken om deze dingen heen? Gods idealen en instellingen zweven niet boven onze werkelijkheid, maar werken toch in onze werkelijkheid?

[cobybryant 0]

De RKK doet niet aan scheiden, alleen aan annulment.

[Spons 0]

Gezien uit het standpunt van de Bijbel, hoort het dat je trouwt, in plaats van eerst samenwoont.

Laten we eens deze veronderstelling achterwege laten.

Waar zouden jullie voor kiezen, en waarom?

Persoonlijk zou ik nog steeds eerst trouwen. Voor mij klinkt samenwonen als: "ik wil het wel eens proberen, maar ik durf me nog niet te binden."

Als je trouwt, dan waag je die grote stap echt direct samen, je wordt officieel man en vrouw. Naar mijn gevoel mis je dat wel als je samenwoont. Als je nadien trouwt, dan word je dat ook officieel, maar dan is het enkel maar een ring om je vinger en een trouwboekje.

Ik ben benieuwd naar anderen hun mening en redeneringen hierrond

Eerst samenwonen. Waarom? 2 redenen, de eerste is vanwege het feit dat ik er zeker van mijn zaak wil zijn. En de 2de rede is, ik wil eigenlijk niet trouwens, het huwelijk heeft voor mij geen meerwaarde.

[Salomotje 0]

"even" mijn ervaringsbericht delen:

1. Als uitgangspunt onderstel ik dat ieder christen toch wel waarde van het huwelijk ziet

dus het huwelijk heeft wel degelijk een waarde.

(ook stel ik als basis dat men NIET denkt snel te moeten trouwen want dan "mag" men geslachtsgemeenschap hebben - dit is waarschijnlijk de meest domme reden om te trouwen)

Mijn situtie: Me vriendin en verloofde heb ik leren kennen in een huiskring van een baptistengemeente. Na tijd werd het verkering en dus serieus met ons. Allebei studenten toen. Allebei geen financiele steun achter de rug behalve wettelijke stufi

Na een tijd heeft men het zeker ook eens over verloving/trouwen etc. en hoe iedereen er tegen aankijkt. voor ons allebei trouwens zijn we de eerste partner, nooit eerder iemand gehad. seks laat ik bewust buiten beschouwing want dit is het onderwerp niet.

(laat staan de vraag waar seks dan nu voor een ieder begint....bij zoenen, strelen, intens bezig, bijna naakt voor mekaar, naakt voor mekaar, daadwerkelijk vrijen)

Hierover hadden we onze grenzen en regels gewoon vrij snel gezet, btw.

Nou, na een tijd heb je het dus over trouwen en vertel je mekaar hoe je zo iets voor je ziet, wat je allemaal bij mensen hebt geobserveerd etc.

Zo heb ik ouders die allebei christenen waren en toch gingen scheiden. Nou...duidelijk dat christen zijn geen garantie is voor een gezonde/goede relatie of later een happy huwelijk.

Wij waren na 1,5 jaar op het punt om te weten dat we het leven met mekaar willen delen en onze relatie verder uit willen bouwen (zo als het bedoeld is want je hebt niet verkering puur omdat het ff leuk is maar het doel is een verbond met mekaar, een hechte, trouwe relatie). Maar wat doen, als studenten heb je geen geld om te trouwen. Schulden maken? Weet men wat een gemiddled huwlijk kost? 7500 Euro is low budget. 10.000-15000 is gemiddeld. Waar nemen en niet stelen? Bovendien lees ik de bijbel zo dat het niet goed is om schulden te maken dus dat doe ik alleen als het niet anders kan.

Alleen voor de gemeente gaan trouwen want dit is toch het wettelijke stuk, dan later nog een keer kerkelijk? Of gewoon allebei maar dan in een hele kleine kring familie?

Onze situatie was dus beetje dit.

1. Iedereen wil toch wel een echt huwelijk met feest erbij, een leuke dag wat minimaal 7500 of meer zou kosten. Vooral vrouwen hebben nogal hun fantasieen en dromen hierover.

2. Zelf bijna geen geld omdat het geld van stufi voor huur/eten etc. weg was en door bijbaan we al zelf voor collegegeld op moesten komen en ouders geen steun kunnen bieden.

3. Bijbel bestudeerd en gebeden over onderwerp samenwonen/trouwen. Ook met andere mensen hieroer gepraat etc.

Opties? Voor de gemeente gaan trouwen want dan ben je toch ook voor God getrouwd (kerk vraag je eigenlijk maar om de zegen). Dit was geen optie voor ons.

Heel klein en intiem bruiloft. Ook geen droom van ons.

Vanuit de bijbel en ons gebed hebben we er allebei los van mekaar een vrede over gehad om de stap te nemen, met mekaar onderling in het bijzijn van een ander christen een verbond te doen en al wel samen te gaan wonen en pas later te trouwen. Samenwonen niet als een testfase (ook al is dit een -zoals ik achteraf vind - heeeeel handig bijkomend effect) maar echt als een verplichte stap. Zo hebben we ons voor mekaar (niet voor familieleden/vrienden) toen verplicht en voor mekaar gekozen en soort prive ondertrouw gedaan en mekaar ook verkeringsringen gegeven. We gingen samenwonen ook al kregen we hier veel kritiek uit onze omgeving (familieleden) en dit is trouwens tot heden zo. De baptistengemeente waar we graag lid van hadden willen zijn heeft het niet toegstaan omdat we nog niet getrouwd zijn maar al wel samenwonen (daarmee zijn we een slecht getuigenis van Christus)

Maar wij zijn er super blij mee! God heeft ons bevestiging gegeven over die keus en we hebben er geen enkel moment spijt van. Alleen spijt van ander christenen die ons veroordelen en schuldig spreken ipv naar hun eigen schuld te kijken of onze situatie proberen te begrijpen. Jezus gebruikte trouwens heel vaak een situatieve ethiek, dus niet een ethiek volgens de vaste regeltjes zus en zo.

In over 4 weken hebben we dan ons echt huwelijk inclusief feest want intussen is ervoor gespaard en alles in rust gepland. Ik heb overhaaste bruiloften gezien en ken niemand die er achteraf niet toch wat spijt van heeft.

Dit was mijn/ons verhaal. Misschien helpt het zoekenden in dezelfde situatie. Lees vooral de bijbel en bid hierover en kijk waar je vrede mee kunt vinden. Probeer uiteraard je eigen egoistisch verlangen/denken hierbij bewust opzij te leggen en te kijken wat God je echt op je hart legt.

PS: Als men met de bijbel beredeneerd. Hele andere cultuur. De meisjes werden toen met 13-15 jaar gewoon weggeven aan een zoon van de buurman/mede Israelit die een hoge reputatie had. Betaald hebben de ouders. Getrouwd zijn was een soort sociale zekerheid dat men als vrouw verzorgd zou zijn van eten/dak over het hoofd. Door die jonge leeftijd van trouwen toen denk ik trouwens ook dat daarom geen heel duidelijke uitspraken te vinden zijn over zelfbevrediging want het was toen niet zo een onderwerp van belang.

Ook is niet alles altijd ff helder maar zullen we ons gezond verstand moeten gebruiken. Ik weet niet of elke vrouw vroeger altijd met hun man blij was en er echte, oprechte liefde in het spel was. En de mannen konden hun seksuele behoeftes vaak bij een medevrouw (polygamie) of knecht gewoon uitleven.

Wij zijn blij om in deze maatschappij te leven en vrij voor mekaar te hebben gekozen met alle gevolgen. Een verplichte, hechte relatie met mekaar als man een vrouw, zo als het God volgens onze mening bedoeld heeft, een band van (vrijwillige) liefde.

PS: Wat als de liefde koud wordt? -> grappig verhaal hierover

1. Iedereen houdt van zijn familie, dit is makkelijk, toch? Wat nou als de eigen partner soort onbekend wezen is geworden?

-> Jezus heeft geleerd om je naasten lief te hebben....dus heb hem/haar gewoon lief!

Owkee...maar wat nou als de eigen partner vijandig tegen me doet?

-> Jezus heeft geleerd om zelfs voor je vijanden te bidden en deze lief te hebben! Dus we komen er niet van los.....we moeten van ons partner houden.

Voor de mannen....hebt uw vrouw lief zoals christus de gemeente lief heeft gehad (dus tot in de dood)

[MysticNetherlands 298]

Mooi verhaal Goede laatste alinea.

[Eli7 0]

Op mij komt het een beetje over als: We wilden niet alleen trouwen op het gemeentehuis, we wilden ook geen kleine bruiloft, maar we wilden ook niet apart van elkaar wonen. Het lijkt me nogal logisch dat daar de optie van samenwonen uitrolt toch? Dat is namelijk wat je vanaf het begin aan al wilde.

[Nunc 0]

(...) Maar wat doen, als studenten heb je geen geld om te trouwen. Schulden maken? Weet men wat een gemiddled huwlijk kost? 7500 Euro is low budget. 10.000-15000 is gemiddeld. Waar nemen en niet stelen? Bovendien lees ik de bijbel zo dat het niet goed is om schulden te maken dus dat doe ik alleen als het niet anders kan.

Alleen voor de gemeente gaan trouwen want dit is toch het wettelijke stuk, dan later nog een keer kerkelijk? Of gewoon allebei maar dan in een hele kleine kring familie?

Onze situatie was dus beetje dit.

1. Iedereen wil toch wel een echt huwelijk met feest erbij, een leuke dag wat minimaal 7500 of meer zou kosten. Vooral vrouwen hebben nogal hun fantasieen en dromen hierover.

2. Zelf bijna geen geld omdat het geld van stufi voor huur/eten etc. weg was en door bijbaan we al zelf voor collegegeld op moesten komen en ouders geen steun kunnen bieden.

3. Bijbel bestudeerd en gebeden over onderwerp samenwonen/trouwen. Ook met andere mensen hieroer gepraat etc.

Opties? Voor de gemeente gaan trouwen want dan ben je toch ook voor God getrouwd (kerk vraag je eigenlijk maar om de zegen). Dit was geen optie voor ons.

Heel klein en intiem bruiloft. Ook geen droom van ons.

(...)

In over 4 weken hebben we dan ons echt huwelijk inclusief feest want intussen is ervoor gespaard en alles in rust gepland. Ik heb overhaaste bruiloften gezien en ken niemand die er achteraf niet toch wat spijt van heeft.

Dit was mijn/ons verhaal. Misschien helpt het zoekenden in dezelfde situatie. Lees vooral de bijbel en bid hierover en kijk waar je vrede mee kunt vinden. Probeer uiteraard je eigen egoistisch verlangen/denken hierbij bewust opzij te leggen en te kijken wat God je echt op je hart legt.

(...)

Dus je hebt precies niet gedaan wat je hier wel adviseert. Je hebt namelijk "je eigen verlangen/denken" wel gevolgd en er een weg bij gezocht en geprobeerd het bijbels te rechtvaardigen, in plaats van te herkennen dat je zo bezig was.

- Klein was niet goed genoeg.... waarom eigenlijk niet?. Omdat er toch echt een feest bij moest? Omdat het toch echt een dag moest zijn om van te dromen?

- wachten? Je had gewoon kunnen wachten? Hoelang heb je samengewoond voordat je ging trouwen? Waarom wilde je in die tijd al wel samen wonen (en dus in feite doen alsof je getrouwd was) maar dat niet publiek officieel vastleggen? Was dat belangrijker dan ergernis opwekken bij je geloofsgenoten? Belangrijker dan doen wat christenen al bijna tweeduizend jaar als 'bijbels' erkennen m.b.t. het huwelijk?

- te duur? Je had geld kunnen lenen. Is het niet hebben van een lening belangrijker dan ongetrouwd samenwonen? Op lenen staat in de bijbel geen verbod (het is hooguit dom om onverantwoord zomaar schulden te maken) maar m.b.t. huwelijk hadden Jezus en zijn apostelen (en ook zijn Vader in het OT) wel het e.e.a. te zeggen.

Overigens is geld inderdaad vaak een serieus probleem, dat was het bij ons ook. Maar je kunt ook al een grote bruiloft hebben voor 3-4000 euro, als je het slim aanpakt. En als je het iets minder uitbundig doet, kan het goedkoper. De vraag is in feite, hoeveel principes mogen kosten! Het zou misschien goed zijn als kerken zich dit meer zouden realiseren. Misschien zou je als arme jongere wel bij de kerk moeten kunnen aankloppen voor een lening voor je bruiloft?

Vanuit de bijbel en ons gebed hebben we er allebei los van mekaar een vrede over gehad om de stap te nemen, met mekaar onderling in het bijzijn van een ander christen een verbond te doen en al wel samen te gaan wonen en pas later te trouwen. Samenwonen niet als een testfase (ook al is dit een -zoals ik achteraf vind - heeeeel handig bijkomend effect) maar echt als een verplichte stap.

Interessant dat je na gebed (etc.) uitkwam op een "verplichte stap" die je nergens in de bijbel tegenkomt, maar die wel heel goed bij jullie wensen voor een groot feest paste. Misschien komt dit hard over, maar ik probeer je alleen te laten zien, dat - uit wat je vertelt - het erop lijkt, dat je je principes opzij hebt gezet omdat het niet zo goed uitkwam. Dus dat je precies het omgekeerde hebt gedaan van je eigen advies.

Zo hebben we ons voor mekaar (niet voor familieleden/vrienden) toen verplicht en voor mekaar gekozen en soort prive ondertrouw gedaan en mekaar ook verkeringsringen gegeven.

Het trouwen is nu juist iets publiekelijks: je laat zien (in de bijbel is dat vaak: "in de stadspoort") aan de gelovigen om je heen dat je je officieel aan elkaar verbindt, dus wel iets voor familieleden, vrienden en juist ook voor de kerk.

We gingen samenwonen ook al kregen we hier veel kritiek uit onze omgeving (familieleden) en dit is trouwens tot heden zo. De baptistengemeente waar we graag lid van hadden willen zijn heeft het niet toegstaan omdat we nog niet getrouwd zijn maar al wel samenwonen (daarmee zijn we een slecht getuigenis van Christus)

Ik weet dat het lullig klinkt, maar ik denk dat ze gewoon gelijk hebben. Je hebt precies gedaan wat je stelt dat je niet zou moeten doen: "Probeer uiteraard je eigen egoistisch verlangen/denken hierbij bewust opzij te leggen en te kijken wat God je echt op je hart legt.". En daarbij kwam je uit op iets wat inging tegen zo'n paar duizend jaar bijbeluitleg, en dat omdat je dacht dat een lening nemen geen goed plan was. Je hebt aan de buitenwereld laten zien dat geld uiteindelijk meer lijkt te wegen dan je geloofsovertuigingen, en dat christenen hypocriet zijn omdat ze altijd zeuren over dit-of-dat, maar als puntje bij paaltje komt het zelf ook doen.

Maar wij zijn er super blij mee! God heeft ons bevestiging gegeven over die keus en we hebben er geen enkel moment spijt van.

Wat voor bevestiging? Van vrijwel elke orthodoxe christen zul je te horen krijgen dat het niet verstandig was wat je gedaan hebt, omdat het tegen de christelijke levensstijl. Dat lijkt me het tegendeel van bevestiging.

Alleen spijt van ander christenen die ons veroordelen en schuldig spreken ipv naar hun eigen schuld te kijken of onze situatie proberen te begrijpen.

Dat iemand zelf ergens schuldig aan is, betekent niet dat het verboden is om een ander op zijn schuld te wijzen. Hooguit kan het hypocriet worden als die ander zijn eigen schuld en zonde niet wil erkennen of verborgen wil houden (de balk en de splinter). Lees het nieuwe testament waar Petrus, Johannes, Paulus en de andere apostelen geregeld wijzen op dingen die "zonde" zijn, terwijl ze toch echt zelf ook niet zonder zonde waren.

Misschien dat je kerkleden voorzichtiger en behulpzamer hadden moeten omgaan met de situatie. Als duidelijk was dat jullie heel graag wel wilden trouwen, maar dat financieel niet konden dragen, dan hadden ze wellicht hun broer en zus in het geloof moeten helpen toen die in nood waren. Alleen maar zeggen dat iets niet goed is, maar mensen die zich gedwongen voelen het te doen, niet helpen, is niet erg bevorderlijk (Jacobus 2:16 !).

Jezus gebruikte trouwens heel vaak een situatieve ethiek, dus niet een ethiek volgens de vaste regeltjes zus en zo.

(...)

Ik moet anders het eerste voorbeeld nog tegenkomen, waar Jezus z'n eigen voorkeuren voorrang gaf boven wat Gods wil was. Jezus zei niet tegen de samaritaanse vrouw bij de waterpunt dat Hij het wel OK vond dat ze niet monogaam was (Joh. 4:16-18). Nee, Hij wees haar erop dat degene met wie ze het bed deelde, haar man helemaal niet was (en ook voor Samaritanen die alleen de vijf boeken van Mozes erkennen, was dat een heel duidelijke terechtwijzing)! Jezus zei tegen de overspelige vrouw: "zondig niet meer" toen Hij haar wegstuurde nadat Hij een lynchpartij had voorkomen (Joh.8:11). En ook voor Zijn apostelen geldt dat. Lees de diverse NT brieven er maar op na. Als er iets mis is, dan zeggen ze dat. Dan komt er geen verhaal hoe het, als je het zo-en-zo bekijkt, toch wel klopt.

Het zou me erg verbazen als we nu ineens, nu we zelf met een probleem zitten, er ineens achter komen dat Jezus eigenlijk helemaal niet bedoelde wat Hij lijkt te bedoelen, of dat we nu ineens, nu we er zelf tegenaan lopen, ontdekken dat het niet volgens "vaste regeltjes zus en zo" hoeft.

Het lijkt er - in het algemeen, niet jouw situatie specifiek - op dat we als christenen bij de eerste de beste tegenslag net zo lang gaan puzzelen totdat de bijbeltekst waar we tegenaan lopen en die ons ongelijk geeft, ineens iets anders gaat betekenen dan eerst, in plaats van dat we (gelovend als een kind) erkennen dat we misschien zelf op het verkeerde spoor zaten.

Het idee van een "overtuiging" is, dat je er sterk voor staat, en je er ook aan houdt als het je even niet goed uitkomt. Als een principe op zo'n moment ineens kan worden veranderd in iets wat wel goed uitkomt, vraag ik me erg af of het een principe was, of dat we als christenen in Nederland gewoon zo ontzettend verwend zijn, dat we het niet aankunnen als er een keer iets gebeurt wat ons niet goed uitkomt.

En eigenlijk zijn we daarmee in (met name) Europa en Amerika de vreemde eend in de bijt. De "default" situatie van het christendom is dat het afgewezen en verdrukt wordt. Op e.o.a. manier leren christenen in zulke situaties wel wat het betekent dat ze Jezus als Heer erkennen: dat die Heer wel eens dingen van ze zou kunnen vragen, die ze niet zo leuk vinden. Onze houding is precies andersom: als een uitspraak van Jezus ons niet aanstaat, dan draaien we net zolang, totdat het iets anders (ongevaarlijks) betekent. Wij willen de baas zijn over Jezus, we willen een tamme Jezus die precies zegt wat wij willen.

Nogmaals, ik wil jou als persoon niet afwijzen, maar ik denk dat je een fout begaan hebt, door financiële overwegingen zwaarder te laten wegen. Misschien is het goed om er nog eens diep over na te denken. Je kunt fouten uit het verleden niet ongedaan maken, maar je kunt wel erkennen dat iets wat je ooit gedaan had, niet goed geweest is. Dat is me zelf op dit soort pijnlijke punten ook overkomen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Maar iets verdedigen wat achteraf niet goed blijkt te zijn geweest, is wellicht veel erger.

PS: Wat als de liefde koud wordt? -> grappig verhaal hierover

1. Iedereen houdt van zijn familie, dit is makkelijk, toch? Wat nou als de eigen partner soort onbekend wezen is geworden?

-> Jezus heeft geleerd om je naasten lief te hebben....dus heb hem/haar gewoon lief!

Owkee...maar wat nou als de eigen partner vijandig tegen me doet?

-> Jezus heeft geleerd om zelfs voor je vijanden te bidden en deze lief te hebben! Dus we komen er niet van los.....we moeten van ons partner houden.

Voor de mannen....hebt uw vrouw lief zoals christus de gemeente lief heeft gehad (dus tot in de dood)

Ik vraag me wel af - gezien je opmerkingen over bij elkaar blijven - hoe je er zo zeker van bent, dat je dat wel zult doen? Het is kennelijk een belangrijk principe voor je, maar wat verzekert jou ervan, dat je niet over een paar jaar "als de liefde koud is" in gebed ontdekt dat God toch niet wil dat jullie ongelukkig bij elkaar blijven en elkaar kapot maken? Hoe weet je dat je als puntje bij paaltje komt, je niet dezelfde keuzes en overwegingen laat gelden als bij de keuze om samen te gaan wonen? Misschien komt het financieel gewoon beter uit, of wellicht droomde je altijd van een heel mooi huwelijk en gaat dat nu met de huidige partner niet lukken, maar omdat je het elkaar wel gunt, is het dan wijzer om allebei een betere partner te zoeken? Waarom zou een situatieve ethiek dan geen oplossing kunnen bieden?

[Spons 0]

Eerst samenwonen, ik wil eerst testen hoe onze relatie zit. Als je samenwoont zit je toch vaker op elkaars lip. Daarnaast, ik weet niet eens of ik ooit wel wil trouwen, ik hecht er weinig waarde aan.

[Raido 0]

Dat had je al gezegd.

[Spons 0]

Dat had je al gezegd.

Ik zeg het graag nog een keer