Stempeltjes, labeltjes en etiketjes

[Chealder 1]

Wat u wilt dat u niet geschied,
Doe dit ook een ander niet.

Niemand wil in een hokje worden geplaatst. Niemand wil een stempeltje krijgen, of een etiketje worden opgeplakt. Er zijn tegenwoordig ook zo veel etiketjes; ADHD, te dik, verlegen, autisme, hoogbegaafd, zit in een rolstoel, gothic, depressief, of wat je allemaal nog meer kan verzinnen om ‘niet normaal’ te zijn, in positieve of negatieve zin. Tegenwoordig lijk je eerder abnormaal als je géén stoornis, aandoening of wat-dan-ook hebt. Ondanks dat niemand een labeltje opgeplakt wil krijgen, doen we zelf wel net zo hard mee om anderen die wel te geven. Luidde er niet zo’n mooi spreekwoord; ‘wat u wilt dat u niet geschied, doe dit ook een ander niet?’ Waar komt deze labeltjesdrang toch vandaan en waarom doen we er met z’n allen zo leuk aan mee?

De mens heeft al heel lang de eigenschap om alles een naam te willen geven. Alle dingen en alle dieren- en plantensoorten moeten een naam hebben. Daar is natuurlijk wat voor te zeggen, want als je het over iets hebt, wil je elkaar wel kunnen begrijpen en weten dat je het over hetzelfde praat. Het hokjes denken is ooit begonnen om indelingen te maken en zo overzicht te kunnen bewaren. Maar men moet er niet in doorslaan, want ook het hokjes denken brengt chaos met zich mee. En in hoeverre is het nou echt belangrijk dat de ene kikker een reuzenfluitkikker heet en de andere een goliathkikker? Is ‘kikker’ nou niet gewoon genoeg? Want een welbekend probleem onder biologen is de vraag wanneer een diersoort nou een nieuw diersoort is. Wanneer past de soort nog in het oude hokje en wanneer moet er wel een nieuw hokje worden gemaakt?

Het classificeren van stoornissen of aandoeningen bij mensen heeft dus zeker een functie. Als een hulpverlener zijn of haar collega wil laten weten dat iemand ADHD heeft, kun je gewoon ‘ADHD’ neerzetten in plaats van de symptomen op te schrijven. De ander weet gelijk waarover gesproken wordt. Maar wat als iemand een beetje ADHD heeft? Heeft hij/zij het dan wel of niet? Er is dan een groot grijs gebied en daarom vind ik die etiketjes, die alles duidelijk en overzichtelijk zouden moeten maken, juist zo verwarrend.

Wat denk jij dat Jezus over dit onderwerp zou zeggen?
Ik denk dat het belangrijkste is dat je de mens achter de stoornis blijft zien, het individu met een eigen verhaal. En als iemand een individu is, dan heeft hij of zij allemaal eigen karaktereigenschappen, waarvan een aantal misschien overeen komen met een stoornis, maar een aantal ook niet. Het classificeren is een hulpmiddel, een richtlijn, maar geen wet. Voor ieder mens zou je een apart hokje of stempeltje kunnen maken, maar om dan een paar miljard hokjes te maken gaat misschien weer een beetje te ver.

Gods zegen,

Terug naar blog

[�лек�андр 0]

Welke labels heb jij allemaal?

[hann 0]

misschien leuk om bij deze blog te lezen: het verhaal Stippen en sterren van Max Lucado

http://www.hetzoutvat.nl/hartverw.007.html

sluit er denk ik wel goed op aan.

[Chealder 1]

Welke labels heb jij allemaal?

Je hebt alleen een labeltje als je die jezelf toe eigent.

misschien leuk om bij deze blog te lezen: het verhaal Stippen en sterren van Max Lucado

http://www.hetzoutvat.nl/hartverw.007.html

sluit er denk ik wel goed op aan.

Ik ken het verhaal, ik heb zelf het boek. Ik vond het echt heel mooi om te lezen!

[WonderfulStar 0]

"Een beetje ADHD". De diagnose wordt pas gesteld wanneer de symptomen problemen opleveren op alle levensgebieden (Werk/school/thuis etc), vóór het 6e jaar al aanwezig waren en nog steeds zijn. En dat allemaal in een bepaalde mate.

Iemand die "gewoon vaak druk" is hoeft absoluut geen ADHD te hebben. Het is een stoornis wanneer het in je dagelijks leven voor moeilijkheden zorgt. Is dat niet zo, dat wordt er geen diagnose gesteld.

Buiten dat is het ook ontzettend nuttig voor een behandeling. Helemaal wanneer het aankomt op medicijngebruik.

Specifieke ADHD-medicatie heeft over het algemeen geen positief effect op iemand die geen ADHD heeft. (Al werkt het ook niet voor iedereen met ADHD).

Lithium (stemmingsstabilisator, wordt veel gebruikt om manieën tegen te gaan) werkt weer voor geen meter bij ADHD. Terwijl iemand met een manie toch vaak ook impulsief en druk is.

Iemand die een psychotische episode heeft kun je wel aan de antidepressiva zetten, of slaaptabletten geven, maar dat zal weinig nut hebben. Dus het is wel handig om te weten wat er precies aan de hand is met diegene.

"Labeltjes" kunnen héél nuttig zijn. Wanneer er een hulpvraag is, zijn labeltjes zelfs erg belangrijk.

Maar laat het opplakken daarvan beter over aan iemand die daar in gespecialiseerd is, en hulp kan bieden na aanleiding daarvan.

[Michiel 14]

WS aan de Pink Floyd!

[Michiel 14]

Ik denk dat het belangrijkste is dat je de mens achter de stoornis blijft zien, het individu met een eigen verhaal. En als iemand een individu is, dan heeft hij of zij allemaal eigen karaktereigenschappen, waarvan een aantal misschien overeen komen met een stoornis, maar een aantal ook niet. Het classificeren is een hulpmiddel, een richtlijn, maar geen wet. Voor ieder mens zou je een apart hokje of stempeltje kunnen maken, maar om dan een paar miljard hokjes te maken gaat misschien weer een beetje te ver.

Wat denk ik ook belangrijk is, om minder van de labels te plakken op mensen. Wij willen voor alles een verklaring, omdat we dan de mogelijkheid scheppen ermee om te kunnen gaan. Juist door iemand te accepteren hoe die is en de "gebruiksaanwijzing" te leren kennen kan je een mens veel beter waarderen. Wel kan het handig zijn om een label te hebben, omdat het kan helpen in de omgang met iemand.

Dat doet me denken aan de tekst van Jezus over de balk en de splinter. Wij kunnen wel kijken naar een ander, maar laten we eerst eens bij onszelf te rade gaan of het allemaal wel goed gaat.

[Eulogía 0]

'Labelen' is maar nuttig voor één reden: je labeld iemand als 'X' en je zegt: "Labelling als 'X', verdwijn in de naam van Jezus Christus" en vanaf dat moment is de aandoening 'X' verdwenen bij die persoon en die persoon kan vanaf dan een gewoon leven gaan leven.

[Dwarrel 43]

(ervan uitgaand dat de labels die iemand krijgt kloppen)

een label kan ook zorgen voor opluchting, dat wat tussen "je oren zit" daadwerkelijk bestaat.

een label is tastbaar. iets waar je mee verder kan, in de zoektocht naar oplossingen.

[Thorgrem 430]

Labels zijn uitermate handig. Ikzelf heb meerde labels, man, katholiek, huisbezitter, leerkracht enz enz. In mijn vakgebied is het fijn om bepaalde zaken gediagnostiseerd te krijgen zodat er meer en doeltreffendere hulp mogelijk is. Ik kom wel eens ouders tegen die het bezwaarlijk vinden maar uiteindelijk zien ze ook in dat het in het belang van het kind is dat de juiste hulp gevonden kan worden.

Een wereld met veel minder labels zou fijn zijn maar aangezien alles om geld draait gaat dat niet gebeuren. Voordat er geld loskomt om iemand extra te kunnen helpen zal er toch echt wel een diagnostisch rapport op tafel moeten liggen.

[Chealder 1]

Ik studeer zelf fysiotherapie, waarin ik dus ook met medische en fysiotherapeutische diagnoses te maken zal krijgen, die je als labels kan opvatten. Ik ken dus zeker het nut van een label. Als iemand een bepaalde diagnose krijgt, dan is er altijd reden om bij iemand die diagnose te stellen. Het is dan ook niet mijn punt om het allemaal maar de prullenbak in te gooien. Wel is het belangrijk om de mens te blijven zien en niet naar iemand te kijken als een wandelend ziektebeeld.

Met name door de "gewone" mensen is het zo makkelijk om een labeltje te plakken; 'Wat is hij druk, hij heeft vast ADHD ofzo.' Of: 'Wat een dikzak, die eet vast veel te veel.' Men weet dan niet welk verhaal er achter iemand zit, want waarom is iemand dik, of waarom eet diegene dan zo veel? Men oordeelt alleen in plaats van naar iemand te willen luisteren en eventueel te helpen. Daarbij is niet iedere stoornis of aandoening bij iedereen hetzelfde. Het kan goed zijn om te weten of iemand een stoornis, bijvoorbeeld autisme, heeft zodat je ermee om kan gaan. Maar ook niet iedere autist is hetzelfde en wat bij de ene werkt, werkt niet per definitie ook bij de ander.

Verder kan een label inderdaad verduidelijking en opluchting geven dat je niet 'raar' bent en dat het beestje een naampje heeft. Maar in hoeverre verandert het jouw karakter? In hoeverre wil je dat mensen jou anders behandelen vanwege je aandoening of stoornis?

Sommige mensen leven naar hun label en worden zo hun eigen label. Dit worden de chronische patiënten die er dan inderdaad niet meer zo snel vanaf komen omdat ze er zo veel mee bezig zijn. De labels worden door hun omgeving vaak extra in stand gehouden. Natuurlijk genees je niet overal van, maar veel dingen gaan wel weer over.

Hoeveel taboe hangt er tegenwoordig niet om het woord 'whiplash'?

'Heb je gister een auto ongeluk gehad? Laat je dan maar even controleren of je geen whiplash hebt! Mijn buurman heeft vijf jaar terug ook een whiplash gehad en heeft nog steeds last van zijn nek!'

Er zijn genoeg mensen die denken dat het iets verschrikkelijks is en dat je er nooit meer vanaf komt. Whiplash heeft verschillende gradaties en natuurlijk kan er echt iets fout zitten, maar heel vaak is dat ook niet zo en is er na drie a vier maanden niets lichamelijks meer te vinden.

[Thorgrem 430]

Dat mensen maar al te makkelijk een mening vormen kun je bij zoiets simpels als boodschappen doen al zien.

Moeder met kind die door overig winkelend publiek als vervelend wordt ervaren. Moeder wordt met de nek aangekeken. Men denkt bij zichzelf dat moeder een slechte opvoedster is en wist wel hou zij het zouden aanpakken. Achterliggende problematiek is niet bekend.

[WonderfulStar 0]

Het punt is m.i. dus niet per se het "labeltje" dat geplakt wordt, maar dat mensen vaak (te) snel een conclusie trekken of een oordeel hebben, zonder verder te kijken dan hun neus lang is. Zonder zich te bedenken dat er altijd meer is dat wat je in de eerste instantie ziet of hoort.

[Olorin 155]

Labels en stempels gaan vaak tekort door de bocht. Maar ze kunnen wel handig zijn. We (als mens) delen nu eenmaal alles graag in vakjes. Dat helpt ons enorm in het overzicht en zaken te begrijpen. Wetenschap werkt trouwens ook op die manier.

Er zijn diverse labels op me geplakt en bij sommigen associeer ik mezelf ook wel. Maar het blijft altijd veel te veel kort door de bocht. Is ook niet erg.

Van die vele labels associeer ik mezelf bijvoorbeeld met 'jongere' wat wel eens op me geplakt is, terwijl ik mezelf totaal niet herken in het label 'satanist' wat ook wel eens een op me geplakt is. Mja, sommigen geven je de raarste labels.