Het Mysterie

[Ursa 1]

Onlangs kreeg ik  het boek Niets is onmogelijk van Andries Knevel, waarin hij verschillende atheïstische bekeerlingen interviewt. Een opvallend boek. Want is het tegenwoordig juist niet lastig - zeker voor hoogopgeleiden! - om nog te geloven? Zo verwoordt Knevel het ook in zijn voorwoord: geloven is maar voor domme mensen, mensen die het leven niet aankunnen. Daarnaast staan christenen niet altijd even goed bekend. Het zijn hypocriete en saaie mensen en in het ergste geval begaan ze grove zonden.

Des te interessanter dus waarom mensen dan toch voor het christendom kiezen. Met hem deel ik de fascinatie voor mensen die eerst bewust atheïst zijn geweest of zo zijn opgevoed en later toch voor het christendom kiezen. Vijftien mensen waren bereid zich te laten interviewen. Natuurlijk, het is nog gemakkelijker om vijftien mensen te vinden die zich van het geloof hebben afgekeerd en atheïst zijn geworden. Daar gaat het nu niet om. Als lezer was ik sceptisch: houdt tot geloof komen dan niet in dat je een stuk ratio aan de kant zet? Dat je niet nadenkt over mogelijke alternatieven of wat je meemaakt kritisch onder de loep neemt?

Wat me trof was het mysterie. De geïnterviewden verklaarden gegrepen te zijn op een bepaald moment in hun leven. Vanuit verschillende achtergronden en verschillende ervaringen kwamen zij op een punt dat ze heel persoonlijk Gods liefde ervaarden. Ervaarden dat ze er mochten zijn, dat ze geaccepteerd en geliefd werden. Op wat voor manier dan ook werden ze bij hun lurven gegrepen en naar huis gehaald. Houden daarmee de vragen op? Zijn die ervaringen eenduidig en specifiek? Nee. Maar je kunt eeuwig peinzen en kritisch blijven zijn. Dan blijf je lekker op een afstandje. Terwijl het mysterie, het gegrepen worden zo overweldigend is dat je eigenlijk geen keus meer hebt. Zoals één van de bekeerlingen het verwoordde: 'Bekering is geraakt worden door God en dat durven toelaten'.

 

Terug naar blog

[Michiel 14]

Is het durven toelaten en de mogelijkheid tot het bestaan van God open houden wellicht niet een van de grootste drempels die atheisten hebben om tot geloof te komen? Wordt daar in het boekje nog wat over gezegd?

[maran 0]

Is het durven toelaten en de mogelijkheid tot het bestaan van God open houden wellicht niet een van de grootste drempels die atheisten hebben om tot geloof te komen? Wordt daar in het boekje nog wat over gezegd?

dat betwijfel ik..

een groot aantal van de atheïsten is gelovig geweest en een gedeelte zelfs zwaar gelovig - hebben geëvangeliseerd etc, maar zijn tot andere inzichten gekomen - aangezien er veel contradicties waren en/of zaken die niet kloppen.

en dat kan velerlei zijn: door veel te lezen over de achtergronden van de vele religies etc...zich te verdiepen in de geschiedenis, de concilies enz.

ik heb het boek van Knevel niet gelezen, maar ben ook wel benieuwd of daar iets over gezegd wordt.

verder heeft hij een beperkt aantal mensen gesproken [15 stuks] , want ik vermoed eigenlijk dat er statistisch weinig atheïsten zijn die plotsklaps christen of moslim worden o.i.d.

[Olorin 155]

De bekeringsverhalen die ik zoal gelezen en gehoord heb van mensen zijn doorgaans ook niet dat mensen op een avond eens de Vulcan zijn gaan uithangen en er toen achter kwamen dat op grond van enkel de logica ze tot de conclusie kwamen dat ze Jezus moeten aannemen als hun messias. (Nou ja, hier en daar een uitzondering als Decartes misschien. En was die niet al gelovig?)

Verhalen die ik meestal hoor getuigen meer van of een persoonlijke roep van God waar ze gehoor toe geven en/of van een stap in geloof nemen. In iedergeval juist een veel meer spirituele reden. Het geloof ervaren, in het contact met God op directe wijze of indirect door het ervaren van het geloof vanuit binnenuit.

Juist van de mensen die niet vies zijn van filosofie, wetenschap en bezig zijn met de wereld om ons heen, hoor en lees ik dat ze vervolgens niet zijn gaan stoppen met nadenken of de logica en de rede maar even aan de kapstok hebben gehangen. In tegendeel. Enerzijds vinden ze na die stap in het geloof juist bewijs voor het geloof en anderzijds merk ik dat ze eigenlijk ook helemaal niet gek anders zijn gaan denken over de waarde van filosofie en wetenschap. Ze zijn als ze academici waren dat sinds hun bekering nog steeds, wetenschappelijke bevindingen nemen ze nog steeds even serieus en filosofie interesseert hun nog steeds. Alleen zullen ze het zelf misschien wat meer vanuit een christelijk paradigma bezien. Net zoals een positivist dingen ook wat anders bekijkt als die later er wat post moderner op geworden is.

[Olorin 155]

en dat kan velerlei zijn: door veel te lezen over de achtergronden van de vele religies etc...zich te verdiepen in de geschiedenis, de concilies enz.

Doorgaans heb ik het idee dat het vooral persoonlijke teleurstellingen en frustraties zijn, die men vervolgens is zijn gaan rationaliseren. Zoals dat overigens met zo vreselijk veel is in het leven.

Dat verklaart ook waarom ik vind dat agnosten en atheïsten die niet uit een christelijk milieu afkomstig zijn een stuk relaxter met religie omspringen dan ex-gelovigen.

Beiden hebben zo hun opvattingen over het christendom, maar bij de één zit er allemaal frustratie en allergie achter en een neiging er tegen aan te trappen en bij de ander ontbreekt redelijk.

[Ursa 1]

Is het durven toelaten en de mogelijkheid tot het bestaan van God open houden wellicht niet een van de grootste drempels die atheisten hebben om tot geloof te komen? Wordt daar in het boekje nog wat over gezegd?

Het gaat m.i. niet om het rationele oplaten van de mogelijkheid van het bestaan van God. Die kwestie is eigenlijk helemaal niet aan de orde. Het gaat er om dat er in het leven van die bekeerlingen een moment is geweest dat God zich heeft gemanifesteerd. Het gaat vervolgens om een wilskeuze: durf je die God dan ook toe te laten in je leven. Durf je los te laten wat je ooit belangrijk vond? Om het voorbeeld aan te halen van Jip Wijngaarden: zij had succes als actrice, ze was bekend en had veel vrienden. Toch voelde ze zich van binnen leeg, zo erg zelfs dat ze er een eind aan wilde maken. Op dat moment greep God in. Vervolgens is het dan de vraag: wil je thuiskomen of blijf je koppig?

Het gaat dan ook in de eerste instantie tussen mens en God. Een kerk, of iets in die trant, komt er dan in een later stadium pas bij kijken.

[maran 0]

en dat kan velerlei zijn: door veel te lezen over de achtergronden van de vele religies etc...zich te verdiepen in de geschiedenis, de concilies enz.

Doorgaans heb ik het idee dat het vooral persoonlijke teleurstellingen en frustraties zijn, die men vervolgens is zijn gaan rationaliseren. Zoals dat overigens met zo vreselijk veel is in het leven.

Dat verklaart ook waarom ik vind dat agnosten en atheïsten die niet uit een christelijk milieu afkomstig zijn een stuk relaxter met religie omspringen dan ex-gelovigen.

Beiden hebben zo hun opvattingen over het christendom, maar bij de één zit er allemaal frustratie en allergie achter en een neiging er tegen aan te trappen en bij de ander ontbreekt redelijk.

dat ben ik met je eens.

maar dat is ook wel begrijpelijk - deze hebben het gevoel dat ze jarenlang bedrogen zijn en blind zijn geweest voor allerlei religieuze drogredeneringen en clichés en alles maar aangenomen hebben of moesten aannemen omdat het nu eenmaal geschreven stond.

na onderzoek kwamen ze tot de ontdekking dat alles wel eens heel anders kon zijn.

terwijl diegenen die opgegroeid zijn in een atheïstisch milieu er heel anders tegenaan kijken.....logisch.

en dan zal het enige tijd vergen voor sommigen om dat te verwerken.

noem het maar een soort PTSS..

[Olorin 155]

Andersom natuurlijk ook. Pas bekeerden kunnen soms ook wel knap vervelend zijn. Gelukkig zijn er dan altijd ons soort cradle-gelovigen die hun enthousiasme, bevlogenheid en passie kapot maken.

[Robert Frans 1.653]

Ach ja, zodra iemand zich bekeerd van de ene overtuiging naar de ander, zal hij (of zij) de vorige overtuiging meestal inderdaad negatiever afschilderen en de nieuwe overtuiging weer heel positief. Zeker als hij er veel tijd en energie in had gestoken. Dat zie je ook bij atheïsten die christelijk worden: ineens was die atheïstische leefwijze slecht, leeg, zinloos, zondig, etc en is hun nieuwe levenswijze helemaal perfect en volmaakt. Ja hoor, tuurlijk. Zelf heb ik dat proberen te voorkomen toen ik vanuit het baptisme katholiek werd en ik hoop dat ik daarin een beetje ben geslaagd. Waarschijnlijk niet erg...

Uiteindelijk zal die "verkeerde gedrevenheid" wel weer afnemen en zal men op mildere wijze naar de vorige leefwijze kijken. Men heeft die vorige overtuiging dan niet meer nodig om de nieuwe overtuiging te ontdekken en te verdiepen. Maar bij sommigen blijft die gedrevenheid hangen en verwordt het tot bitterheid, zéker als er écht verkeerde dingen gebeurd zijn. Zij blijven maar strijden tegen hun eigen ervaringen en projecteren die ook op de gehele overtuiging of op al haar volgelingen. Het zijn vaak bepaald niet de meest aangename mensen. Er zijn echter ook overtuigingen die puur gebaseerd zijn op die gedrevenheid, op enkel het afwijzen van alles wat verkeerd zou zijn. Het is dan bijzonder moeilijk om die stabielere, meer positieve fase in te gaan.

Je moet daarom nooit de verhalen van ex-gelovigen of ex-atheïsten zomaar klakkeloos aannemen, zelfs niet van ex-sekteleden. Elk verhaal kent meerdere kanten en die gedrevenheid is ook gewoon een stuk verwerking. Elke overtuiging, compleet onzinnig of helemaal waar, kent haar mooie en kwalijke elementen en elke overtuiging heeft voor beiden wel een verklaring - of niet. Natuurlijk hoef je het verhaal van zo iemand niet meteen helemáál af te wijzen, niet álles wat zo iemand zegt is meteen onzin of overdreven, maar besef je wel dat het altijd gekleurd is en wees mild voor zo iemand.

[Chealder 1]

Mooi blog, Ursa.

Voordat ik christen werd was ik wel al geestelijk zoekend en ik heb nooit een afkeer van welk geloof dan ook gehad. Voor mij stond het al vast dat er meer was. En zoals je in een van je reacties schrijft, bij mij is het ook eerst tussen mij en God geweest. De kerk kwam later pas.

Mijn redenen om christen te zijn is in eerste instantie redelijk gevoelsmatig en heeft ook te maken met dingen die anders wel héél toevallig zouden zijn. Over het geloof nadenken en de logica en redenatie zijn pas later gekomen, maar vind ik ook zeker niet onbelangrijk. Je moet jezelf alleen niet de grond in redeneren. Maar ik zal het ook nooit voor onmogelijk houden dat ik eens geen christen meer zal zijn, alleen zéér onwaarschijnlijk.

Robert, ik denk dat die "verkeerde gedrevenheid" vooral voorkomt uit het vergelijken van je oude en nieuwe leven en het soms terug verlangen naar het oude.

Maanden terug was ik daar ook nog veel mee bezig, om niet in mijn oude patroon te vallen. Inmiddels is het voor mij niet meer zo'n strijd, mede door gebed.

Maar ik heb mijn oude leven nooit als 100% 'slecht' gezien. Integendeel, als ik dat idee in mijn hoofd kreeg, had ik daar juist de grootste moeite mee want ik heb ook heel veel goede dingen geleerd waar ik juist heel dankbaar voor ben. Het is inderdaad het verwerken en alles op de goede plek zetten.

[Thorgrem 430]

Is het durven toelaten en de mogelijkheid tot het bestaan van God open houden wellicht niet een van de grootste drempels die atheisten hebben om tot geloof te komen? Wordt daar in het boekje nog wat over gezegd?

Of wat te denken van de druk vanuit de atheïstische leefomgeving? Hoeveel mensen in zo'n omgeving zouden in alle vrijheid durven bekendmaken dat ze open staan voor het bestaan van God, of zelfs al tot geloof gekomen zijn maar dat niet vertellen uit angst om uit de groep gezet te worden?

[hann 0]

Is het durven toelaten en de mogelijkheid tot het bestaan van God open houden wellicht niet een van de grootste drempels die atheisten hebben om tot geloof te komen? Wordt daar in het boekje nog wat over gezegd?

Of wat te denken van de druk vanuit de atheïstische leefomgeving? Hoeveel mensen in zo'n omgeving zouden in alle vrijheid durven bekendmaken dat ze open staan voor het bestaan van God, of zelfs al tot geloof gekomen zijn maar dat niet vertellen uit angst om uit de groep gezet te worden?

ik denk dat groepsdruk ook heel erg meetelt inderdaad, zelf studeer ik ergens waar bijna niemand geloofd en dan is het al moeilijk als gelovige om daar voor te blijven staan (vind ik). Moet je nagaan als iedereen om je heen atheïst is en jij bekeerd je. Ik denk dat het veel negatieve reacties tot gevolg heeft en veel moeilijke vragen, wat erg lastig kan zijn in het begin van je geloof.