De Kerk als geloofsgemeenschap

[Olorin 155]

In hoeverre ervaar je zelf in je eigen leven de Kerk als een geloofsgemeenschap?

[Thorgrem 430]

In hoeverre ervaar je zelf in je eigen leven de Kerk als een geloofsgemeenschap?

Een beetje dubbel gevoel. Gezien de verzuiling verleden tijd is leef je vandaag de dag veel minder met je geloofsgemeenschap. Aan de andere kant voel ik wel verbondenheid bij kerkelijke activiteiten, maar ook voel ik meer verbondenheid met geloofsgenoten op fora bijvoorbeeld.

Kortom de geloofsgemeenschap is geen leefgemeenschap meer, toch is er vaak nog wel een stukje extra verbondenheid met gelijkgestemden.

[Olorin 155]

De kerk is voor mijn gevoel in de praktijk vaak een club die activiteiten organiseert waar je als consument aan kunt deelnemen of als vrijwilliger aan kan meewerken. Ik heb de indruk dat dit een vooral west Europese (post)moderne beleving is.

[Ursa 1]

Hm, bij ons wordt er (bijv. in de prediking) wel meer aandacht aan gegeven dat je tezamen een geloofsgemeenschap bent. En hoewel de meesten langs je heen zullen lopen en je vooral sociale contacten onderhoudt, 'ervaar' ik dat wel eens in de zin dat ik het mooi vind of een soort eenheidsgevoel (gelovigen van alle leeftijden en achtergronden) heb.

[Olorin 155]

Toch, het lijkt soms dat in zeg maar de tijd van de verzuiling er meer een gemeenschap was. Een soort subculturen in de samenleving waarmee men zich verbonden voelde. Hoewel dat natuurlijk voor bijvoorbeeld Nederland opgaat, maar niet voor alle landen in Europa (Frankrijk en UK bijvoorbeeld).

Daarvoor waren er veelal staatskerken, dus ging dat veelal samen met het burger zijn. Of je was een tweederangs burger bij een andere stroming en dat gaf weer een onderlinge band.

En daarvoor in de middeleeuwen was er gewoon één kerk dus heb je een beetje het zelfde verhaal. En in de late oudheid had je meer pluriformiteit, maar in zo'n samenleving kon je staan met een andere achtergrond en was er tegelijk ook een christelijke gemeenschap, zonder dat het meteen verzuilingstrekjes had. En daarvoor was het christendom een (al dan niet ongewenste) sekte wat ook een gemeenschap schept.

Veel te kort door de bocht allemaal, dat weet ik ook wel. Maar heb geen zin om nu een geschiedenislesje te geven. Waar het me wel om gaat is dat het Christendom allemaal verschillende rollen in de Europese samenlevingen heeft gekent (als 'subcultuur' of als aspect van de hoofdcultuur), maar dat ik de indruk heb dat pas sinds de tweede helft van de vorige eeuw dat een beetje is verdwenen.

Of ben ik hier gewoon veel te romantisch in met mijn beeld over het verleden?

Ik denk dat dit niet zozeer aan het christendom ligt, maar aan de (post)moderne westerse cultuur, die erg individualistisch geworden is. Je ziet het ook in seculiere verenigingen die het moeilijker hebben.

De vraag is natuurlijk of dit nu zo erg is. Maar ik denk wel dat het individualisme te ver doorgeschoten is en dat in die zin de Kerk juist gelovigen kan bieden wat ze verloren zijn.

Ik vraag me alleen af hoe je dat terug krijgt. En dan ook nog eens op een vorm die mij zou aanstaan en niet aanvoelt als oudbollig.

[joon 0]

Ik snap niet zo goed wat jouw vraag is eig :s

[Olorin 155]

Of je in je eigen leven de kerk ervaart als een geloofsgemeenschap.

In hoeverre de kerk meer is dan een groep vreemden die je op zondag ziet, of dat je ook het idee hebt 'erbij te horen' en je bij de andere gelovigen een soort van groepsgevoel hebt. Of je ervaart dat de anderen 'broeders en zusters' zijn. Dat je ook het gevoel hebt deel uit te maken van die groep en ook dingen samen doet. Een soort groeps of familiegevoel haast, of een 'subculture'. Of op een andere manier een band hebben met de mede gelovigen. Of misschien wel op een hele andere manier dan ik beschrijf.

In hoeverre ervaar je dat bij 'de kerk'?

[joon 0]

In de kerk/gemeente waar ik ga, ken iedereen echt iedereen. Elke zondagmorgen is er dienst, en zijn er mensen vroeger, dan groeten we die, met kus enal.

Bij ons is het ware een echte familie, je belt en gaat bij elkaar langs, ook buiten de kerk.

Zo ging ik vorige zaterdag babysitten bij de kinderen van een koppel uit de kerk. Ze zouden het aan hun familie hebben kunnen vragen, maar toch ben ik langsgeweest. Hebben we iets dringend nodig, en niet direct ter beschikking, dan vragen we dit aan "kerk"mensen.

Maar ook over geloof wordt er daarbuiten gepraat.

Het zijn niet enkel "mensen uit de kerk" maar echt goede vrienden.

Kerstavond wordt er altijd in de kerk gevierd, maar niet met een gewone misviering, maar ook met gebak.

Tot enkele jaren vierden we allemaal samen de overgang van oud naar nieuw. dan werd er eerst gegeten, en daarna overgegaan tot grappige toneelstukjes of grappige playbacknummers.

Bij ons is het dus meer dan enkel maar een plaats om God te eren

[Michiel 14]

In hoeverre ervaar je zelf in je eigen leven de Kerk als een geloofsgemeenschap?

Wat bedoel je met "geloofsgemeenschap"?

[Olorin 155]

Ik bedoel er de Kerk als de Gemeente mee: Ecclesia. En voor de rest: wat je eigen invulling is van dat begrip.