[Speltopic] Het festival van Wakkerdam

[Chealder 1]

Cara schuifelde wat heen en weer. Wat duurde het lang voordat ze haar bestelling kreeg, maar het was dan ook druk in de herberg. Ze hoorde achter haar wat vallen en keek even om, maar er was geen ruzie of gevecht gaande, Therea and wat laten vallen. Dat gebeurde wel vaker, zeker als het druk was. Ze keek naar haar en het meisje dat naast haar stond. Mara, wist ze. Samen hadden ze wel eens wat gedanst, en dat konden ze goed, vond Cara. Ze hoopte dat ze samen, of in elk geval één van hen, nog wat passen zouden laten zien deze avond.

De waard bracht haar bestelling en ondanks haar enige ongeduld glimlachte vriendelijk naar de waard. In één van haar tasje aan haar gordel pakte ze wat kruiden die ze in de vroege ochtend had verzameld en deed het in de melk van de katten voordat ze de twee kommetjes naar de beesten toe schoof. Terwijl de katten met hun neus in de melk zaten, pakte zij haar wijnglas bij de steel en nipte ervan. Het was een goede wijn, vond ze, dus daar was ze tevreden mee.

Ze zag dat het buiten donkerder en donkerder werd, en vroeg zich af wat er de volgende morgen allemaal zou gaan gebeuren qua festiviteiten. Een beetje slaperig nam ze nog een slok van de wijn.

[Joëlle 0]

Mayke kon de slaap niet vatten en lag wat te draaien in haar bed. Dat had ze altijd op deze avond. Zouden de taarten morgen nog net zo mooi staan? Stiekem geloofde Mayke nog wel in de oude verhalen over gnomen (als ze zich het goed herinnerde) die 's avonds de dorpsbewoners de stuipen op het lijf joegen. Oh, wat als ze nou precies vanavond kwamen en haar hele winkeltje over hoop haalden? Voor de zekerheid schoot Mayke in haar pantoffels, nam een lampje mee en ging even kijken in de winkel. Ze woonde er immers boven, dus dat kon prima.

Gelukkig, niks aan de hand. Ik lig me ook maar druk te maken over niks! Om weer in bed te gaan had geen zin, voorlopig bleef Mayke nog wel wakker. Ze had in haar raampost een lekker hoekje gemaakt waar ze kon zitten en in de winkelstraat kon kijken. Daar zou ze een poosje gaan zitten, kijken naar de mooi versierde stad en alle mensen die nog op de been waren. Arme buurman, die was nog aan het werk. Maar ja, dat krijg je met een herberg, die moet wel zo lang open. Nee, dat was niets voor Mayke, die was blij dat ze 's avonds haar winkel op slot kon doen.

[Ursa 1]

Het was diep in de nacht. De heks schrok wakker. Was daar in de verte gehuil te horen? Een angstig voorgevoel maakte zich meester van de heks, een knoop in de maag die niet weg leek te gaan. De arm uitstrekkend vond de heks de brouwsels die op een plank aan de muur stonden, en stopte die in de zak. Met een gevoel dat deze nog wel eens van pas konden komen verdween de heks de nacht in...

GM mededelingen

Het is midden in de nacht. De weerwolven en de ziener hebben hun keuze gemaakt, nu is het aan de heks te beslissen over leven en/of dood. De heks heeft daar 24 u voor, tot morgenmiddag 16:00 u. Mocht de heks echter eerder een beslissing maken dan kan besloten worden de volgende fase te vervroegen, om het spel ietsje te versnellen.

Nadat de heks aan de beurt is geweest, wordt het ochtend, en wordt bekendgemaakt wat er in de nacht gebeurd is. Vervolgens vindt de burgemeestersverkiezing plaats. Daarna is de eerste stemmingsronde...

[Chealder 1]

[spannend! ]

Cara was al snel naar haar wijn naar boven gegaan. Ze was moe van de dag en wilde nu alleen nog maar slapen. De twee katten nam ze in haar armen en haar staf pakte ze op, met een vriendelijke doch slaperige knik naar iedereen van wie ze de blikken ving ging ze de trap op naar haar kamer. Ze zette de katten op de bank en draaide de deur achter haar op slot. Na een korte wasbeurt uit de waskom kleedde ze zich om om te gaan slapen en zette het raampje op een kiertje. Voor de frisse lucht, maar ook voor de katten dat ze via de dakgoot naar buiten konden als ze genoeg hadden van slapen in het kleine kamertje. Nog even tuurde ze met een kaars in haar hand in de waskom en staarde naar haar vage spiegelbeeld. 'Hmm...' bromde ze zachtjes, 'morgen weer een dag.' Ze blies de kaars uit, wikkelde zichzelf in de deken en viel in slaap.

[Floes 0]

Moe maar voldaan plofte Therea neer op haar bed. De hele avond had ze nog met Mara zitten kletsen over van alles en nog wat. Ze hadden nog gedanst samen, midden op de grote tafel in de herberg. De mensen hadden gejuicht en geklapt in hun handen en om meer gevraagd. Toen het voor Mara te laat werd, had Therea haar maar naar huis gebracht. Bij het wandelen over het marktplein, hadden ze een nieuwe vriend gezien: Dio. Dio was een leuke jongeman die nog maar pas in de buurt was komen wonen. Therea had al enkele keren met hem gepraat. Ze had veel respect voor Dio, die zo eenvoudig leefde. Hij had ook iets bijzonders, een twinkel in zijn ogen en hij deed Therea altijd lachen. Hij deed haar denken aan iemand, al wist ze niet meer aan wie. Therea had Dio nog gezegd dat hij altijd mocht komen logeren in plaats van in zo'n ton te verblijven, want wie doet dat nu? Dio had, zoals altijd als Therea het had voorgesteld, het voorstel afgewezen. Even later kwamen ze bij Mara's huis aan. Ze had Mara gezegd naar boven te klauteren langs de buitenmuur om via het raam maar naar binnen te gaan, want als Mara's moeder Therea had gezien, zouden haar ogen vol vuur schieten. Die moeder had Therea nooit vertrouwd en Therea vond het erg jammer. Ze zag Mara wat als een kleine zus, misschien een beetje als een dochter, maar meer dan stiekem gedoe met af en toe een uitschieter zou het nooit kunnen worden.

Therea's gedachten dwaalden af naar William. Ze had hem vanavond niet gezien, wat jammer. Misschien had ze hem gemist door alle drukte, of was hij er gewoon niet? Ach, morgen zou hij er vast zijn. Therea's ogen vielen dicht en ze dook in een diepe slaap.

[Pinkeltje 0]

Asa glimlachte toen ze zag dat de kleine Mara Therea weer gezelschap kwam houden. Eigenlijk vond ze dat de herberg geen plek was voor het meisje, maar ze sprak zich er niet over uit.

De vrouw vulde kannen met schuimend bier en overhandigde ze aan de waard. Ze werkten tot diep in de nacht. Toen de laatste man de herberg was uitgezet, bekeken ze het slagveld. Een kapotte stoel hier, een plas bier daar. De waard keek hen aan, maar Asa schudde haar resoluut haar hoofd. De rotzooi werd nu niet meer opgeruimd, dat kan morgenochtend ook nog wel.

Een kwartier later lag Asa in bed. Moe van het werken viel ze als een blok in een droomloze slaap.

[WonderfulStar 0]

Bella stapte door een deuropening, de wind streek door haar haren, welke enigszins verfomfaaid waren. Haar buidel had een fraai gewicht. Ze toverde nog een zakflacon tussen haar kledij vandaan. Ach... Na zo veel bier mist hij deze ook niet meer. Rum, zo te proeven. Het was aardig stil in het dorp. Hier en daar een verdwaalde kat, en in de verte nog wat gejoel... De gezelligheid zal ergens anders wel voortgezet zijn...

De nacht, duister en eenzaam. Haar favoriete moment. De nacht bood zoveel vrijheid. 'Veel mensen meden de nacht, Bella zocht haar op. De ochtend, die was bestemd voor slapen. Alsof de zonsopgang zo bijzonder is... Terwijl ze een teug rum nam streek ze neer op 'de rots'. Deze symboliseerde de eenheid en kracht van het dorp, naar horen zeggen. Verwijder de rots maar, dacht Bella, dit dorp is zo verdeelt, de enige eenheid die je ziet is de mate waarin de drank vloeit en het bedrog, ogenschijnlijk een eenheid, maar weinigen zien.

Ze stond op en liep verder, naar thuis. Wat dat dan ook mag zijn vandaag...

[Archillion 0]

Vermoeid verliet Lochlar de bar. Het was inmiddels diep in de nacht en hij moest zijn dieren nog even inspecteren voordat hij naar bed kon gaan. Gapend stapte hij de stal binnen, het was stil afgezien van wat gemekker van lammetjes. Lochlar sloot de stal weer en ging op weg naar huis waar hij meteen zijn bed in dook. Slaap overmande hem snel, gevolgd door een nacht vol vreemde dromen over bossen, rivieren en angstaanjagend gehuil.

[Ursa 1]

Ochtendgloren

Het was nog vroeg in de ochtend toen Alfred de klerk zich door de straten van Wakkerdam spoedde. De straten waren nog grotendeels verlaten: vanavond was het immers de ganse nacht feest! Alleen enkelen waren al vroeg weer uit de veren om voor hun waren te zorgen. Hij groette de bakkerin en begaf zich richting het stadhuis. Alfred was zelf niet zo'n fan van het Waakfeest. Niet alleen was hij meer een ochtendmens dan een avondmens, maar hij zat liever 'met een boekje in een hoekje' dan dat hij feestte. Alhoewel... Bella zou er wel zijn. Alfred had al een tijdje een oogje op deze vrijgevochten dame. Zij was tenminste anders dan de andere vrouwen van het dorp, die hem meestal negeerden. OK, zij zag hem misschien ook niet staan maar hij was er zeker van dat zij anders was, dat zij inhoud had. Hij had haar alleen nooit durven aanspreken, verlegen als hij was. Nou ja, misschien kon hij vanavond haar zien en heel misschien stiekem met haar dansen.

In gedachten was hij al bij de deur van de werkkamer van meneer de burgemeester beland. Het was er stil. Hij klopte op de deur. Geen antwoord. 'Meneer de burgemeester?' Het bleef stil. Met een ietwat trillende hand deed Alfred de deur open, om vervolgens te kokhalzen.

De werkkamer van de burgemeester was een puinhoop. Het zware bureau stond scheef, de stoel was omgevallen. Overal lagen boeken, papieren achteloos aan de kant geworpen. Van de kopie van 'Modern Hebreeuws voor Dummies' was weinig meer over, het zag er uit alsof het kapot geklauwd was. En bloed. Veel bloed. Van de burgemeester zelf was weinig meer over. Hier en daar lagen nog wat ondefinieerbare stukjes, een afgeklauwd bot. Het was alsof een beest zich te goed had gedaan aan de burgervader. Geen beesten, wist Alfred, weerwolven!! Met moeite wist hij de rest van zijn maaginhoud bij elkaar te houden. Hij greep in zijn binnenzak en vond daar zijn medicijn, zijn speciale flesje. Na een slok of twee wist hij weer enige moed te verzamelen. Zonder nog een blik op de ravage te richten rende hij naar buiten het plein op om iedereen wakker te maken.

Het was nog vroeg en Dio lag op z'n gebruikelijke plekje. Eén van de dorpsvrouwen had hem nog een slaapplaats aangeboden maar hij wilde zich liever niet binden of tot last zijn. Met een slaperig hoofd merkte hij dat een schriel mannetje op hem af kwam rennen en iets riep over 'Weerwolven!' 'De burgemeester!' 'Bloed!'. Toen hij niet meteen reageerde rende het mannetje verder en begon op deuren te kloppen en te roepen.

Het duurde niet lang of er had zich een groep dorpelingen op het plein verzameld. Het gonsde van de geruchten wat er zou zijn gebeurd. Een paar stoutmoedigen hadden zich naar binnen gewaagd, maar al gauw werd de aanblik en de stank hen te veel. Het was duidelijk dat de burgemeester op beestachtige wijze vermoord was. 'Was het wel de burgemeester?' vroeg er eentje, 'ze hebben niks herkenbaars gevonden...' 'Wie zou het dan moeten zijn?' Zo werd er flink gekibbeld: de mensen waren behoorlijk van streek. Ook al was de burgemeester niet erg geliefd, de manier waarop hij het aardse tranendal verlaten had deed meerdere mensen de kriebels krijgen. Even later kwam Ogmios naar buiten met een bebloede ambtsketting. Dat was wel duidelijk genoeg.

Alfred keek naar de menigte die zich verzameld had. Misschien zaten hier wel weerwolven tussen! Zo brutaal zouden ze niet zijn hoopte hij. Alhoewel, de burgemeester vermoorden was behoorlijk eh... 'brutaal'. Bruut zeker. Nog eenmaal dronk hij zichzelf moed in, ging op de rots staan en sprak de menigte aan. Ze draaiden zich om en keken hem aan, alsof ze hem voor het eerst zagen. Hij zag Bella niet. Die zou nog wel slapen. Hij had niet bij haar aan durven kloppen. Hij richtte zich tot de menigte:

'Burgers van Wakkerdam, zoals jullie hebben gezien... is de burgemeester dood. Vermoord... door beesten, door w-w-weerwolven. Dat moet het wel zijn. Luister naar mij, ik heb me verdiept in boeken over weerwolven. Overdag zijn ze mens, 's nachts weerwolf. Deze weerwolven kunnen onder ons leven!'

De menigte begon te mompelen en te mopperen en men keek elkaar wantrouwend aan.

'Ik-ik weet wat we moeten doen. We moeten ze opsporen en doden! 's Nachts en bij volle maan zijn ze sterk maar overdag kwetsbaar. Er moet een groep sterke mannen komen die de omgeving doorzoekt.'

'Wie heeft jou de leider gemaakt?' riep iemand. Verschillende anderen stemden in. 'Waarom zouden we naar je luisteren?'

Alfred keek hen verstoord aan. 'Oh eh... ik wil eh ook helemaal niet de leiding! We moeten een nieuwe leider hebben. Wie stelt zich beschikbaar?' Enkelen deden een stap naar voren. 'Laten we een stemming houden. De leider kan vervolgens beslissen wat er moet gebeuren.' Daar stemden de mensen mee in. Een leider, een nieuwe burgemeester zou hard nodig zijn in deze tijden. Al wilde je dan niet hetzelfde eindigen...

GM mededelingen

De GM is vandaag helaas voor een groot deel van de dag afwezig, vandaar nu al een update:

- Chappo, in de rol van Pietje Puk, is niet meer. Hij was Burger.

- Het is nu zaak een nieuwe burgemeester te kiezen. Kandidaten kunnen zich voorstellen op het dorpsplein en er mag gestemd worden. Stemmen graag voor morgen (zondag) middag 13:00 u, bij voorkeur per PM.

Jullie hebben even de tijd. Veel succes en plezier en kies een goede kandidaat. Voor de duidelijkheid: op iedereen mag gestemd worden, niet alleen op de kandidaten. Maar niet op jezelf!

[Hinata 0]

Dio kwam aanlopen. Iedereen keek hem verbaasd aan. Hij had een brandende olielamp mee, terwijl de zon volop schijnde. 'Wat doe je?' vroeg iemand. 'Jullie zoeken een burgemeester. Ik zoek een mens. Iemand die waarachtig oprecht is. Maar volgens mij bestaat zo'n persoon niet. Waarom zoeken jullie een burgemeester, als je weet dat iedereen alleen aan zichzelf denkt?'

[Hongerige Wolf 0]

Marktkramen werden opgezet,

Ik las 'Marokkanen'. Ik vond het al zo grof.

[annzie 1]

Mara werd wakker door veel geschreeuw en lawaai. Wat was er aan de hand? Was er iets ergs gebeurd? Ze rende naar buiten en zag dat een een grote menigte verzameld stond op het dorpsplein. De klerk stond op de Rots en vertelde met veel handgebaren een verhaal dat zo te zien verschrikkelijk was. De verzamelde burgers trokken bleek weg en sommigen leken moeite hebben hun ontbijt binnen te houden. Ze rende naar de mensen toe en baande zich een weg naar voren.

"... weerwolven. Dat moet het wel zijn," hoorde ze Alfred zeggen.

Direct sloeg haar fantasie op hol. Weerwolven? Echte weerwolven? Mama heeft daar over verteld, dat die er vroeger waren, en dat ze vooral met volle maan verschrikkelijk slachtpartijen aanrichtten. Maar ze waren al in geen eeuwen meer gezien, en Mara dacht dat de verhalen verzonnen waren. Hoe zouden ze eruit zien?

"... Overdag zijn ze mens, 's nachts weerwolf."

Mara hoorde het aan en keek de menigte rond. Wie zou het kunnen zijn? Dio is het toch niet? Zou hij het nu wel toelaten dat ik naar het feest wil vanavond? Ze zag dat hij kwam aanlopen met een brandende olielamp. Ze keek hem raar aan. Is hij gek geworden? Een olielamp? Hij zou toch niet... Ze hoorde Dio spreken over oprechte mensen. Ze had nooit precies begrepen wat dat woord betekende, maar ze dacht dat het iets als 'eerlijk' moest zijn. Eerlijke mensen, hier in dit dorp? Ze wenste hem succes met zijn zoektocht, want de enige eerlijke mensen die Mara kende waren Therea, en Dio zelf. Al dacht ze nu dat de laatste een beetje gek was geworden, met zijn olielamp.

[Floes 0]

Therea schrok wakker. Wat een nachtmerrie! Ze sprong op toen ze het lawaai buiten hoorde. Door haar klein rond venstertje keek ze naar buiten, wat was dat daar allemaal? Nu al zo'n drukte voor het feest? Of nee... Er was paniek! Haastig kleedde ze zich om. Toen ze weer naar buiten keek, zag ze Mara lopen. "Ik moet erheen", dacht ze.

De geluiden, het geschreeuw, de onrust... ze zag genoeg. Dit was geen plek voor kinderen, dus ze ging naar Mara toe en trok haar naar de andere kant. Toen ze Ogmios buiten zag komen, zei ze: "Dit is nu geen plek voor kinderen, Mara, geloof me nu maar. Waar is je moeder nu?" Ze stuurde Mara naar huis, maar wist zo al dat Mara zich waarschijnlijk zou verstoppen om het schouwspel te blijven volgen.

Therea hoorde Dio roepen naar de menigte, hij leek wel waanzinnig. Die menigte liep als kippen zonder kop in paniek en discussieerde hevig over deze gebeurtenissen. Dio riep iets over waarachtig en oprecht. Tja, wie zou zo'n rol op zich kunnen nemen? Therea had altijd al gevonden dat het dorp een sterke leider nodig had, iemand die niet zomaar deed wat de graaf hem opdroeg. Nee, iemand stevig in de schoenen die de mensen weer op het juiste pad zou brengen. Wie zou dapper genoeg zijn om nu op te staan?

De drukte werd Therea te veel, er was te veel paniek en niemand nam echt het voortouw. Ze riep luid over de mensen heen: "Mensen, alstublieft! Wat hier gebeurd is, is vreselijk, maar laten we het hoofd koel houden en ons verstand gebruiken! Met paniek zaaien zijn we niets, er moet actie komen!"

[Chealder 1]

'Nee....'

Cara draaide onrustig rond.

'Neeeeeeee!'

Gillend werd ze wakker.

De zwarte kat stond bij het raam, keek haar even aan en kwam naar haar toe lopen. Cara nam de kat in haar armen terwijl tranen over haar wangen begonnen te lopen.

'Dorcha, Dorcha!', zei ze huilend tegen de kat, 'ik heb vannacht gedroomd!' De namen die ze aan dieren gaf verraadde de streek waar ze oorspronkelijk vandaan kwam. De gevlekte kat lag nog op de tafel en was wakker geworden van haar gehuil. Door haar tranen heen keek ze kat op tafel aan.

'Oooh, Spotaí, ik heb gedroomd over dood en moord! O wee, o wee! Wie doet nou zoiets! Vreselijk was het, vreselijk!'

Met haar gezicht tegen de zwarte kat aan huilde ze al haar tranen eruit. Pas na een tijdje kwam ze tot rust en waste haar gezicht. Terwijl ze nog even in de waskom staarde werd Cara zich bewust van de onrust buiten. Snel pakte ze een doek om haar gezicht te drogen en kleedde zich vlug aan. Haar lange zwarte mantel knoopte ze tot over haar borst dicht en de kap had ze over haar hoofd getrokken. Spotaí was tegen haar op gesprongen en ze droeg hem op een arm, met de andere hand hield ze haar staf vast. Terwijl ze zo haar kamer uitliep volgde Dorcha haar op de voet. Haar kamerdeur draaide ze op slot en liep de trap af.

De begane grond van de herberg was verlaten, er zaten geen mensen aan het ontbijt wat haar erg verraste. Zelfs de waard was er niet en buiten zag ze allemaal mensen richting het marktplein lopen. Ze liep de herberg uit en keek naar alle mensen die haar passeerden. Hun gezichten zagen er nieuwsgierig of bezorgd uit, de meesten zagen bleek, en zelfs de mensen die een hekel aan haar hadden deden de moeite niet om haar de rug toe te keren of met een grote boog te ontwijken. Ongerust liep ze naar het marktplein en ook de katten gingen mee.

Een grote mensenmassa was verzameld op het marktplein. Ze spraken met elkaar, keken Albert de klerk aan die aan het spreken was.

Burgers van Wakkerdam. Burgemeester. Dood. Vermoord. Beesten. Weerwolven. Boeken. Overdag, mens. 's Nachts, weerwolf. Onder ons. Als een lied resoneerde de woorden in haar oren. Cara zuchtte en boog haar hoofd zodat haar gezicht verborgen was. Ze liet geen emotie zien. Ze kon erg emotioneel zijn als ze alleen was, maar anderen zagen haar zelden huilen of van streek.

Dio. Ze hoorde Dio spreken. Dio de bedelaar die ze gisteren een muntstuk had gegeven.

Ze zag Mara. Een kind hoorde hier niet thuis, vond ze. Maar er waren wel nog een aantal kinderen. De meeste werden weggestuurd, door hun ouders, buren of andere kennissen of familieleden. Ze zag dat Therea Mara naar huis stuurde en daar was ze blij om, nu maar hopen dat Mara zou luisteren. Ze zag dat veel andere kinderen zich hadden verstopt op en rond het plein en het zou haar niet verbazen als Mara dat ook zou doen.

Dio, die in de ton woonde. De woorden die hij had gesproken drongen tot Cara door. Vlug liep ze op hem af.

'Dio,' zei ze tegen hem, 'je hebt wijze woorden gesproken waar ik mij in kan vinden. Als je zulke woorden kunt spreken dan heb je het misschien wel in je om burgemeester te worden. Overweeg om je beschikbaar te stellen. Ik ga dat wellicht ook doen.'

[Hinata 0]

Cara. Cara was het toch? 'Sorry,' zei Dio. 'ik wil geen burgemeester zijn. Ik wil niet iemand met macht zijn. Ik wil niet iemand anders zijn. Ik wil alleen Dio zijn.' Cara keek hem twijfelend aan. 'Luister,' zei Dio, 'jij mag je best beschikbaar stellen. Ik denk dat de stad met jou als burgemeester misschien er beter aan toe is, dan met iemand anders. Maar je zou het niet moeten willen, die macht.' Dio had het lijk niet gezien. Geloofde niet in weerwolven. Mensen waren net zo goed beesten. Al die ophef. Waar ging het nou uiteindelijk om in Wakkerdam. Om geld, roem en macht. Dio vond dat je je daarvan moest afkeren, van die verkeerde mentaliteit. Sommige mensen in Wakkerdam mocht hij wel. Cara, die hem een muntstuk gaf. Mara die nog een klein meisje was. Therea, maar wacht. Therea liep net zo te schreeuwen, zij had die macht al geroken. Hoewel hij sommigen dus mocht, had hij genoeg aan zichzelf. Hij zou ze niet moeten mogen. Mensen waren gewoon niet goed.

[MarinusCopy 0]

Bram had zich net als de meesten in het dorp teruggetrokken in de Herberg toen de regen was losgebarsten. Maar nadat een bruut van een vent de eerste en beste boer tot pulp had geslagen was hij maar naar huis gegaan. Hij hield sowieso niet van de drukte, en hij had ook nog aardig wat slaap in te halen. Thuis aangekomen had hij nog wat gegeten en was hij naar bed gegaan. Hij was als een blok in slaap gevallen.

De volgende ochtend was hij wakker geschrokken van gegil in de verte. Net toen hij zichzelf had wijsgemaakt dat hij maar gedroomd had, was het geschreeuw weer begonnen, gevolgd door nog meer rumoer. Snel schoot hij zijn verschoten kleren aan, en ging hij naar buiten. De herrie leidde hem naar het huis van de Burgemeester. Hij hoefde niet te vragen wat er gebeurd was, want iedereen was druk aan het praten.

De burgemeester was vermoord, door een beest.... nee, door een weerwolf. Een ander onderwerp van gesprek was wie de burgemeester moest opvolgen. Bram zat niet echt op die functie te wachten, maar besloot erover na te denken als ze hem zouden vragen, al zou hij alleen gedurende deze crisis burgemeester zijn, en geen dag langer.

[Chealder 1]

Cara keek Dio recht aan. 'Hmmm, ik kan het je ook niet kwalijk nemen,' zei ze, 'ik heb ook niet echt die ambitie, ik ben niet de grootste leider maar als het nodig is dan wil ik wel optreden. Ik vraag me alleen af of de meeste mensen hier echt bekwaam zijn. Wellicht zal ik ook fouten maken, maar goed, we zien wel. Overweeg het in elk geval nog een keer. En als je hulp nodig hebt weet je me vast wel te vinden.'

Met een knik groette ze Dio, draaide zich om en liep rustig tussen de menigte door. Ze praatte hier en daar met wat mensen die tegen haar begonnen te praten, vroegen wat zij wist maar veel kon ze niet vertellen. Het plein was druk geworden, iets te druk naar haar zin, en liep naar een kant van het plein om vlakbij een waterput op een bankje te zitten. De katten kwamen op haar schoot zitten en terwijl ze peinzend naar de menigte keek aaide ze de katten over hun rug.

Ze vroeg zich af wat ze nu zou gaan doen en wat er nog meer zou gebeuren. Zouden de weerwolven nog een keer terug komen of hadden ze na dit slachtoffer even genoeg gehad? Of zouden ze misschien naar een ander dorp of stad gaan?

Cara wist het niet, maar ze hoopte dat ze niet terug zouden komen.

[Ursa 1]

Therea keek nog eens de groep rond. Iedereen stond er wat aarzelend bij, vooral de mannen keken schaapachtig voor zich uit. Waren dit nu de mannen van Wakkerdam, stoere jagers en krachtige figuren? Ogmios, Lochlar... ze stonden zo'n beetje te bibberen van angst. Moesten de vrouwen het maar weer oplossen? Therea vond sowieso dat het dorp beter gebaat was bij vrouwelijke leiding. De vraag was natuurlijk of de burgers dat zouden accepteren. Lamgeslagen stonden ze echter de bedelaar Dio aan te kijken. Het leek wel of hij uit een andere wereld kwam, en de mensen waren als betoverd. Oprechtheid? Probeerde hij hen nu te beledigen..?

GM mededelingen

Ik zie nog maar weinig opgaves en heb ook nog maar twee of drie stemmen binnen. De deadline is inmiddels verstreken. Op basis daarvan ga ik geen burgemeester aanwijzen, en het is weekend... maar ik zou wel graag wat van jullie horen. Ik wil graag vanavond om 22:00 u de stemmen binnen hebben, anders moet ik maar loten.

Nog even de info over de burgemeester en de stemming:

Burgemeester

De burgemeester heeft een openbare rol. De burgemeester is vooral van belang omdat hij/zij een doorslaggevende stem heeft. Zijn er dus op meerdere mensen stemmen uitgebracht en hebben twee of drie mensen hetzelfde aantal stemmen dan bepaalt de burgemeester wie er gelyncht wordt. Oppassen dat de burgemeester geen weerwolf is...

* Als de burgemeester gedood wordt (gelyncht danwel opgegeten, vergiftigd of neergeschoten) dient hij zelf een opvolger te kiezen.

Stemming:

* Mocht een stemming geen uitsluitsel bieden dan vindt er een herstemming plaats, of beslist de burgemeester.

* Burgemeester: iedereen kan zich kandidaat stellen en op iedereen kan gestemd worden. Dus ook op zij die zich niet kandidaat stellen.

* Biedt deze stemming geen uitsluitsel, dan volgt er een herstemming op de kandidaten met de meeste stemmen.

* Over stemmen mag uiteraard gediscussieerd worden, zij het onderling of in het topic. Maak er echter wel wat moois van.

[WonderfulStar 0]

Bella strekte haar armen en deed haar ogen open. Ze lag op een comfortabele plaats. Ah.. Hier ben ik. Ze zocht haar kleren en trok deze aan. Ze haalde een hand door haar haren, zodat het weer enigszins toonbaar leek, en vertrok. Een eindje verderop streek ze neer in het gras. Ze zag een bessenstruik vol met eerbare bessen. Haar maag knorde, ze had geen eten.. Ze plukte een redelijke hoeveelheid bessen en zag een appelboom, waar ze één appel van nam. De vele vruchten die hier overal in het wild groeiden kwamen goed uit, ze had niet altijd zin om naar het drukke dorpscentrum te gaan om voedsel te kopen.

Zeker nu niet, er klonk zo'n hoop lawaai uit die richting... Het feest kon toch nog niet in gang zijn? Ze zou dadelijk gaan kijken. Eerst genieten van haar ontbijt en de rust, ze werd vaak een beetje kribbig als ze vlak na haar ontwaken veel drukte om zich heen had.

Na een tijdje besloot ze om toch maar eens te gaan kijken wat al die heisa voor moest stellen. Onderweg naar het dorpscentrum kwamen er twee mannen te paard voorbij stuiven alsof de duivel achter ze aan zat. De ene schreeuwde iets over de burgemeester en weerwolven.. Weerwolven? Ja, daar had ze veel over gehoord. Dus toch, ze bestonden... Maar wat heeft de burgemeester er mee te maken? Heeft hij er een aantal ontdekt?

Het huis van de burgemeester kwam in zicht, het leek wel alsof het hele dorp zich daar verzameld had! Maar waar is de burgemeester zelf?

Naarmate ze dichterbij kwam kon ze dingen verstaan... Ze luisterde van een afstandje...

De burgemeester opgegeten door weerwolven? Wat moeten weerwolven nou weer met de burgemeester? Hij zag er niet bepaald appetijtelijk uit, maar misschien was dat gewoon een kwestie van smaak.

Er werd gesproken over het kiezen van een nieuwe burgemeester... Ach, ze doen maar. Het wordt er toch niet beter op dan eerst.

Ze zuchtte... Dit zou nog wel een staartje krijgen...

[tucker 28]

Hihi dat is wel dom van die weerwolven, de burgemeester opknagen.. daar heb je nog geen holle kies van. Griezelig eigenlijk, blijkbaar is het de weerwolven niet om voedsel te doen. De volgende burgemeester past beter op zijn tellen. Eens kijken wat er gaat gebeuren. Ik hoef zo nodig geen burgemeester te zijn. Veel te weinig vrijheid, maar de nieuwe kan wel op mijn diensten rekenen. Dat is per slot van rekening mijn taak.

[Ursa 1]

# GM note:

Nog een kwartier te gaan tot de deadline... mensen die gestemd hebben, bedankt. Mensen die nog niet gestemd hebben: doe het nu!

Stemmen geschiedt (bij voorkeur) middels een PM aan de GM.

[Ursa 1]

UITSLAG STEMMING BURGEMEESTER:

- ilsefecit: blanco

- WonderfulStar: MarinusCopy

- Minifan: Floes

- MarinusCopy: tucker

- annzie: Chealder

- Chealder: ilsefecit

- tucker: blanco

- Pinkeltje: blanco

- Archillion: MarinusCopy

- Joëlle: blanco

- Floes: blanco

- Yrmahon: blanco

Daarmee is MarinusCopy/Bram de nieuwe burgemeester van Wakkerdam! Gefeliciteerd en veel succes! Je zult het nodig hebben...

***

De stemming was verdeeld. Veel mensen wisten überhaupt niet wie ze moesten kiezen en men werd steeds wantrouwiger naar elkaar. Iedereen kon immers een weerwolf zijn... daar, had die niet bloedvlekken op zijn kraag? Of zij... gele ogen? Compleet paranoïde snelden een aantal mensen weg en verborgen zich. Laat de andere mensen maar een burgemeester kiezen; wij willen niks met die weerwolven te maken hebben. Even later werd de uitslag bekend. Met een lichte meerderheid had Bram gewonnen. Hij zei nooit zo veel maar de mensen wisten dat ze op hem konden bouwen. Hij wist goed de weg in het bos en ook het weer had hij menig keer goed voorspeld. Met enige tegenzin klom Bram op de rots, terwijl Alfred opgelucht afdaalde. Hij zou nu de speurtocht moeten leiden. Als ze een weerwolf konden vinden konden ze die vandaag nog executeren! Als de mensen maar niet het recht in eigen hand gingen nemen...

***

Nu volgt de volgende stemming: iemand moet er uit gestemd worden. Jullie hebben tot morgenavond 23:00 u de tijd om onderling te overleggen en te stemmen. Het zou tof zijn als nu iedereen mee stemt.*

Voor de duidelijkheid: je hoeft niet super actief te zijn en hele verhalen op te dissen. Doe in ieder geval mee met de stemming en probeer anderen te beïnvloeden slash je hachje te redden... overleg en/of verdachtmakingen mogen zowel hier (in character) als via de PM.

* Alle blanco stemmen zijn niet-uitgebrachte stemmen.

[WonderfulStar 0]

Bella stond een eindje van de menigte verwijderd. De nieuwe burgemeester werd bekend gemaakt. Hoewel ze niet veel vertrouwen had in mensen was ze toch wel nieuwsgierig, wie ging het dorp beheren?

Langdradig gekakel en veel geroezemoes... Maak het nu maar bekend!

Bella nam een slok wijn. Iedereen was zo in rep en roer geweest dat ze zonder moeite 'inkopen' had kunnen doen in de herberg. Zelfs de deur was niet vergrendeld... Het was té simpel. Eigen schuld...

Plotseling viel de stilte in. Iedereen wachtte vol spanning af. Wie zou het worden?

Bella nam een teug uit haar flacon en luisterde ook.

...

Bram. Bram, de man die het dorp voorzag van vlees, de man die beweerde dat hij het weer kon voorspellen, omdat zijn afgehakte pinken dat aanvoelden... Alleen zieners kunnen voorspellen, dacht Bella.

Bella had per definitie een soort afkeer van leiders. Niemand bepaalt wat Bella wel en niet moest of mocht doen.

Desondanks, als er dan toch íemand moest beslissen over het dorp, was Bram één van de meest redelijke opties.

Geaccepteerd in het dorp [wat toch wel belangrijk is voor een leider], maar toch leefde hij niet volgens standaarden. Bella wist niet of de graaf op de hoogte was waar het vlees in dit dorp vandaan kwam, maar zij in ieder geval wel. Hij had lef, en dat was positief...

[Archillion 0]

Na het tumult van de afgelopen nacht was Lochlar uren lang bezig geweest om dorpelingen te helpen en de rust terug te brengen, al was dat een onmogelijke opdracht. Angst was nu toch echt uitgebroken in Wakkerdam en hij wist dat dit nog maar het begin was.

Egoïstisch als het leek, Lochlar was in ieder geval blij dat de bloeddorstige beesten zijn weerloze dieren met rust had gelaten.

Vermoeid liep hij naar het plein waar een grote menigte stond. Hij zag nog net hoe in de verte Bram tot burgermeerster werd benoemd. Of er iemand was die de wolvenplaag kon stoppen wist hij niet, maar Bram maakte tenminste de indruk van een man die alles en iedereen aan kon. Het zou afwachten worden of een nieuwe burgermeester Wakkerdam ten goede zou komen.

[annzie 1]

Nadat Therea Mara naar huis had gestuurd had Mara zich verstopt achter een ton. Mooi niet dat ze naar huis ging, ze vond dit veel te spannend. Van een afstandje volgde ze het spektakel op het dorpsplein. Ze zag Dio die werd aangestaard door de dorpelingen als hij sprak, en ze was getuige van de burgemeestersverkiezing. Het was allemaal gauw geregeld, en toen Bram de steen beklom bekroop Mara een akelig gevoel. Ze had het niet zo op Bram. Niet toen hij nog pinken had, en nu al helemaal niet meer. Ze vond hem een beetje griezelig, hoe hij altijd het weer kon voorspellen. Er waren er wel meer die dat konden, maar geeneen zo goed als Bram. Hij kon tot op het kwartier nauwkeurig vertellen wanneer de zon scheen en wanneer het regende, en ook sloop hij 's nachts vaak door het dorp richting het bos om -zo vertelde hij haar- zijn vallen te controleren.

Terwijl ze nadacht over Bram zag ze ineens William staan. Er was wat vreemds aan hem. Hij stond een eindje van de menigte af, en hij leek hun wel te observeren. Elke dorpeling bekeek hij grondig, en opeens keek hij naar Mara, alsof hij wist dat ze naar hem keek. Hij keek haar recht in haar ogen, en Mara schrok van de uitdrukking in zijn ogen.. Woede, leek het wel, of wellust. Ze wendde haar hoofd af en toen ze terugkeek, was hij verdwenen. Mara voelde zich er helemaal niet lekker bij, en spoedde zich nu toch maar naar huis. Misschien kon haar moeder haar wel geruststellen, maar in ieder geval wilde ze hier nu weg, en even niet meer terugkomen.