Wanneer heb je lief?

[Annatar 0]

Ik heb vandaag een paar uur in het OV gezeten en had dus genoeg tijd voor allerlei ijdele bespiegelingen. Ik zat onder meer na te denken over de liefde. Enkele vragen die ik moeilijk vond zijn:

-Wat is een sluitende definitie van liefde?

-Wanneer heb je lief?

-Is het mogelijk om volmaakt lief te hebben?

-Wat is de relatie tussen vriendschap en liefde?

Wellicht dat een aantal van jullie daar over hebben nagedacht en iets over willen vertellen.

[Jyoti 0]

Belangrijk maar oh zo moeilijk onderwerp! Nuja, moeilijk om onder woorden te brengen, in de praktijk vind ik het niet zo heel moeilijk om te weten wanneer ik liefheb. Ik weet niet echt een definitie, ik weet wel dat het niet zomaar verliefdheid is, vlindertjes in de buik zijn leuk maar liefhebben overstijgt in mijn ogen wel dat toch nogal op het zelf gerichte dat verliefdheid kenmerkt. Verliefdheid heeft toch heel sterk iets van "ik wil", ik wil bij jou zijn want ik ben gek op je en bij jou voel ik me goed. Liefde heeft dat ook wel, ik bedoel, het lijkt me logisch dat je ook graag bij iemand wilt zijn die je liefhebt, maar er zit meer oog in voor de ander, meer "ik wil wat goed is voor jou", zelfs als dat pijnlijk of moeilijk is.

Ik weet niet of je als zondig mens echt volmaakt lief kan hebben, maar het is in mijn ogen wel een perspectief om op gericht te zijn en iets waarvan ik meen (of hoop) af en toe een glimp van op te vangen. Maar of we in dit bestaan ooit meer dan die glimp kunnen opvangen en echt vanuit volmaakte liefde kunnen leven... Nuja, misschien wel, maar het lijkt niet voor veel mensen weggelegd te zijn.

De relatie tussen vriendschap en liefde. Ik besef me nu pas dat ik er in mijn post als vanzelf vanuit gegaan ben dat jij het hebt over romantische liefde en niet over de liefde tussen familieleden, vrienden, naastenliefde, enzovoort. Dat heb je eigenlijk nergens gezegd, maar dat is dus wel het perspectief van waaruit ik deze post schrijf, ik hoor het graag als je het anders bedoelde. Je hoort wel eens dat liefde eigenlijk gewoon vriendschap is maar dan met fysieke aantrekkingskracht erbij oid, maar met dat idee kan ik denk ik niet zoveel. Vriendschap is denk ik wel een deel van liefde, maar er zit ook een verschil tussen, maar ik vind het even moeilijk om te benoemen waar dat verschil concreet zit. Misschien is het wel dat je geliefde deel van je wordt op een manier die ook goede vrienden niet kunnen (en moeten) zijn. Wat trouwens geen diskwalificatie van vriendschap is, maar er zit naar mijn gevoel wel een verschil tussen het naast elkaar staan dat ik meer ervaar in vriendschappen en het in elkaar verstrengeld zijn dat ik in een liefdesrelatie meer ervaar. Maar dit alles met de disclaimer dat ik volgens mij niet zo erg goed ben in vriendschap, noch in liefde, dus het zou me niet verbazen als ik de bal mis sla.

[Hinata 0]

Ik denk dat vriendschap van twee kanten moet komen, maar dat dat bij liefde niet zo hoeft te zijn.

Maar wat is het dan als je wel het beste voor iemand wilt, als je iemand zo belangrijk vindt dat je het liefst zou willen dat er alleen maar gelukkige dingen op zijn/haar pad komen, en dat je bidt voor iemand's veiligheid of plezier, maar je geen vrienden bent, maar dat wel heel graag zou willen zijn, maar als je niet verliefd bent? Hoe zou je dat noemen?

[Henriëtte 0]

Quote:

Op woensdag 12 januari 2011 10:18:55 schreef ilsefecit het volgende: Maar wat is het dan als je wel het beste voor iemand wilt, als je iemand zo belangrijk vindt dat je het liefst zou willen dat er alleen maar gelukkige dingen op zijn/haar pad komen, en dat je bidt voor iemand's veiligheid of plezier, maar je geen vrienden bent, maar dat wel heel graag zou willen zijn, maar als je niet verliefd bent? Hoe zou je dat noemen?

Dat is ook een vorm van liefde, denk ik. Ik herken het erg bij een 'vriendin' van mij, een meisje met een ontzettende handleiding waardoor we niet altijd even goed overweg kunnen. Toch wens ik haar al dat toe wat je net beschreven hebt.

[Machiavelli 0]

Quote:

Op woensdag 12 januari 2011 10:18:55 schreef ilsefecit het volgende: Ik denk dat vriendschap van twee kanten moet komen, maar dat dat bij liefde niet zo hoeft te zijn. Maar wat is het dan als je wel het beste voor iemand wilt, als je iemand zo belangrijk vindt dat je het liefst zou willen dat er alleen maar gelukkige dingen op zijn/haar pad komen, en dat je bidt voor iemand's veiligheid of plezier, maar je geen vrienden bent, maar dat wel heel graag zou willen zijn, maar als je niet verliefd bent? Hoe zou je dat noemen?

Naastenliefde.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 22:31:19 schreef Bonaventura het volgende: Ik heb vandaag een paar uur in het OV gezeten en had dus genoeg tijd voor allerlei ijdele bespiegelingen. Ik zat onder meer na te denken over de liefde. Enkele vragen die ik moeilijk vond zijn: -Wat is een sluitende definitie van liefde?

Geen flauw idee.

Quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 22:31:19 schreef Bonaventura het volgende: -Wanneer heb je lief?

Wanneer je om de ander geeft, het aan je hart gaat hoe het met die ander is, de ander oprecht veel goeds toewenst en ik weet het niet. Liefde is voor mij vooral iets dat je herkent als je het tegenkomt, zonder daar direct een heldere (laat staan sluitende) definitie aan te kunnen geven.

Quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 22:31:19 schreef Bonaventura het volgende: -Is het mogelijk om volmaakt lief te hebben?

Een lastige vraag zonder sluitende definitie van liefde, maar ik ben geneigd om nee te zeggen vanuit de overtuiging dat alleen God daartoe in staat is en wij, gevallen zondige mensen, heel veel kunnen liefhebben, maar daarin altijd een stel klunsen en prutsers in blijven.

[Kurt 0]

Quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 22:31:19 schreef Bonaventura het volgende: -Wat is een sluitende definitie van liefde?

Nee, die is er denk ik niet.

Quote:

-Wanneer heb je lief?

Dat is ook een lastige vraag, maar sowieso wanneer je om de ander geeft, wanneer je jezelf aan de ander (over)geeft, wanneer je de ander minstens zo belangrijk vindt als jezelf, wanneer je er voor een ander wilt zijn in welke situatie dan ook, wanneer je alles binnen het redelijke voor een ander over hebt.

Quote:

-Is het mogelijk om volmaakt lief te hebben?

Nee, maar het is een mooi streven. Als je een christelijke levensovertuiging hebt, zou je eventueel kunnen stellen dat God de mens volmaakt liefheeft, maar zoals je weet kan ik daar weer niet heel veel mee.

Quote:

-Wat is de relatie tussen vriendschap en liefde?

Een aantal punten die ik opnoemde bij vraag twee gaat natuurlijk ook op bij een vriendschap. Je kunt ook op vriendschappelijke wijze natuurlijk ontzettend van iemand houden. Ik houd bijvoorbeeld heel erg veel van een paar goede vrienden en ik houd ook heel veel van bepaalde familieleden. Maar daar bestaat natuurlijk een verschil tussen. Laat staan tussen de liefde tussen twee mensen op relationeel vlak en andere vormen van liefde. De eerste (relationeel) gaat als het goed is dieper. Je vertrouwt elkaar je leven toe en je geeft alles voor de ander. Dat is in een vriendschap toch anders, me dunkt.

[Eulogía 0]

1 Kor. 13

4 De liefde is lankmoedig,

de liefde is goedertieren,

zij is niet afgunstig,

de liefde praalt niet,

zij is niet opgeblazen,

5 zij kwetst niemands gevoel,

zij zoekt zichzelf niet,

zij wordt niet verbitterd,

zij rekent het kwade niet toe.

6 Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid. 7 Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij.

Iemand die liefheeft, offert zichzelf op en cijfert zichzelf weg en geeft zichzelf voor de ander.

Joh 3,16       

Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe.

In Christus is het mogelijk volmaakt lief te hebben.

[BookerT 0]

Gaat het in dit topic specifiek om liefdesrelaties, of liefhebben in het algemeen(vrienden, familie)?

EDIT: Topic niet goed doorgelezen....

[Henk Gadellaa/Orev 0]

En als je voor: is, = zet, kom je dan al niet verder?

En als je kijkt naar Jezus mag je dan ook Jezus = Liefde zetten?

en als dat zo is, mag je dan niet ook: Liefde = De Waarheid = Het Leven = De Weg zetten?

[Annatar 0]

Zelfs ik heb de brieven van Johannes gelezen Henk.

[Henk Gadellaa/Orev 0]

Zo bedoel ik het niet.

ik vroeg mij het volgende af:

John 18

Iedereen die uit* de waarheid is, luistert naar mijn stem. ?Waarheid? zei Pilatus. ?Wat* is waarheid?

Pilatus ging uit dat de waarheid een objectief feit is en een objectief feit wordt als onverandelijk gezien en daarmee niet levend.

Had Pilatus ""Wie" is waarheid", gevraagd, dan had hij gezien dat De Waarheid ook levend is.

M.a.w. waarheid is niet als enige een onveranderlijk feit(dat zich niet kan voortplanten en daarom niet als levend gezien wordt) De Waarheid = persoon en daarmee zijn levende talenten ook personen en niet als enige karakters. Dus als je de ander lief hebt geef je jezelf aan de ander. En zo kun je door gaan: Als je volmaakt liefhebt geef je Jezus aan de ander want dan ben je geheel één met Jezus en geef je Jezus zoals die werkelijk is.

en door: is, ook te veranderen in = blijkt dat het ook het omgekeerde is als het volmaakt is.

Daarmee: Volmaakt objectief = Heilig subjectief.

dan zie je dat als je schrijft, of spreekt je woorden leven bevatten als ze naar De Liefde gericht zijn en hoe meer liefde hoe meer leven. En dat woorden, geschreven/gesproken dan ook personen zijn.

[Annatar 0]

Je woorden zijn zo vaag dat ze geen raakvlakhebben met de concrete werkelijkheid. Ik kan er dan ook niets mee. Ik verzoek je in dit topic concreter te posten want met dit soort wazige taal komt niemand verder.

[Henk Gadellaa/Orev 0]

sorry,

ik dacht het volgende:

als er iemand aan de deur klopt, roept men: Wie is daar, en niet: wat is daar!

zo is het ook omgekeerd als wij naar een feit kijken dan zien wij niet een persoon. Wij kijken naar een eigenschap met een waarde.

Daarom was Pilatus blind voor Jezus.

Als je over de liefde praat/schrijft dan spreek/schrijf je over een handeling, een gevoel, niet over een persoon en daarmee maak je je blind voor de persoon die De Liefde is!

In mijn optiek is alles van God, God en daar God in alles is, is alles ook een persoon! Je kunt in God geen scheiding aanbrengen tussen persoon en eigenschap. Dus als God liefde geeft, geeft die zichzelf!

Dus als Jezus een wonder doet dan geeft Jezus zichzelf, en zo is het ook met als je iemand liefhebt, dan geef je niet als enige een gevoel, je geeft ook de persoon!

is het nu duidelijker?

[Annatar 0]

Nee. Ik wil gewoon weten wat mensen op dit forum onder liefde verstaan en wanneer zij vinden wanneer je een ander liefhebt. Ik wil geen vage mystiekachtige verhalen die uiteindelijk weinig voeten in de koude Hollandse grond hebben.

Snapt u?

[Robert Frans 1.537]

Ik denk dat liefde een bijzondere en diepe vorm van vriendschap is en een sluitende definitie niet te geven is, maar dat mensen dat in relaties met elkaar dienen te ontwikkelen. Ruzies ontstaan dan denk ik ook voornamelijk daar waar men verkeerde verwachtingen van elkaar heeft, elkaar niet als geheel gelijkwaardig acht en elkaar dus de eigen definitie van liefde wil opdringen.

Zodra iemand tegen je begint met "als je écht van me houdt..." dan weet je dat diegene jou dus zijn of haar definitie wil opdringen. Diegene meent dat jij niet echt weet wat liefde is en meent dat hij of zij dat wél weet en jou daarin dan maar de les moet lezen. Terwijl je dat dus eigenlijk samen door ontwikkelingen en daarin gemaakte keuzes heen zou moeten ontdekken.

Sommigen menen dat een relatie vooral ook keihard knokken voor elkaar is, maar daar geloof ik slechts in beperkte mate in. Als een relatie blijkbaar zo moeizaam verloopt, dat het je steeds weer energie en moeite kost, dan kun je je beter afvragen of je wel echt van elkaar houdt en of de relatie nog wel zinvol is. Of dat de relatie misschien in een andere richting ontwikkeld zou moeten worden. Je aan elkaar overgeven zou slechts bij tijd en wijle moeilijk moeten zijn en zou vooral veel energie, zekerheid en blijdschap moeten opleveren, óók door moeilijke en zware tijden heen.

En ja, dat geloof ik ook als het om de relatie met God gaat. Nu is God gelukkig een oneindig ruimhartig Persoon en staat Hij niet slechts één vorm van liefdesrelatie voor, gedefinieerd door één bepaalde cultuur. God is liefde, dus de definitie "relatie met God" en wellicht zelfs de definitie "God" ontwikkel je ook in samenspraak met Hem. Als je dan een bepaalde relatie met Hem hebt, maar het kost je enkel moeite en gaat alleen maar tegen je natuur in, dan wordt het wellicht tijd om je relatie met Hem eens te herzien en misschien in een andere richting te ontwikkelen.

Voorbeeld: je hebt erg veel moeite met het beeld van God als Vader, maar je hoort overal dat je toch vooral een kind van Hem bent en Hem dus als een liefdevolle Vader moet zien. Maar je vindt dat echt moeilijk, omdat je biologische vader bijvoorbeeld niet zo lief was, dus die relatie kost je alleen maar moeite en levert alleen maar innerlijke strijd op. Waardoor het echt beminnen van God en je echt overgeven aan het leven, dat Christus is, er ook niet echt meer inzit.

Maar stel dat je juist wel weer intens gelukkig bent met je vrouw en ook een aantal echt goede vrienden hebt. Het beeld van God als Geliefde of God als Vriend spreekt je dan veel meer aan. Als je je relatie met Hem in die richting ontwikkelt, dan is het beminnen van God en je aan Hem overgeven een stuk natuurlijker. Je blijft dan nog altijd kind van God, maar je bent niet alléén kind van Hem, hoe mooi dat al is. Het kindschap is ook enkel een krachtig beeld, een omschrijving van iets wat feitelijk niet te omschrijven is. Maar niet het enige beeld.

[kim_l 0]

Ik geloof dat liefde wel bestaat, maar dat het niet echt mogelijk is om volmaakt lief te hebben. Omdat we diep vanbinnen toch wel egoïstisch zijn.

Stel, je bent echt heel erg gek op iemand. Hij/zij is alles wat je zou wensen. Het enige wat je voor de rest van je leven nog wilt, is samen met die persoon het leven leven en hem blij maken. Je accepteert die ander helemaal zoals hij is, want je vindt hem fantastisch. En je vergeeft em zn onvolmaaktheden. Maar je komt erachter dat de liefde niet wederzijds is. Wil je dan nog je leven lang alles voor die persoon doen? Je kunt niet zijn nummer 1 worden, maar wil dan wel dat hij jouw nummer 1 is? Bijvoorbeeld door achter de schermen zoveel mogelijk zijn geluk te bevorderen, zonder dat je er iets voor terugkrijgt? Waarschijnlijk niet (en dat lijkt me ook normaal / gezond). Maar was het dan echt liefde? Of wilde je toch wel heel graag: 'ik ook van jou' horen, en was het dus deels een vorm van eigenliefde? Volgens mij zijn onze motieven nooit helemaal zuiver... :S Wat niet wegneemt dat ik absoluut in echte liefde geloof! Maar ik weet dus gewoon niet goed wat het dan precies wel is. Jezus' / Gods Liefde is wel echt iig!

[Machiavelli 0]

Quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 10:16:49 schreef RobertF het volgende: Ik denk dat liefde een bijzondere en diepe vorm van vriendschap is en een sluitende definitie niet te geven is, maar dat mensen dat in relaties met elkaar dienen te ontwikkelen. Ruzies ontstaan dan denk ik ook voornamelijk daar waar men verkeerde verwachtingen van elkaar heeft, elkaar niet als geheel gelijkwaardig acht en elkaar dus de eigen definitie van liefde wil opdringen.

Nee hoor, dat heeft veel meer te maken met andere ideëen hebben over wat het beste en juiste voor jezelf of de ander is. Als ik met mijn vriendin ruzie heb over roken heeft dat niets te doen met elkaar niet gelijkwaardig achten of andere definities van liefde, maar alles met andere ideëen over roken. Hetzelfde gaat op voor ruzies over het huishouden of de besteding van een vrije dag.

Quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 10:16:49 schreef RobertF het volgende: Zodra iemand tegen je begint met "als je écht van me houdt..." dan weet je dat diegene jou dus zijn of haar definitie wil opdringen. Diegene meent dat jij niet echt weet wat liefde is en meent dat hij of zij dat wél weet en jou daarin dan maar de les moet lezen. Terwijl je dat dus eigenlijk samen door ontwikkelingen en daarin gemaakte keuzes heen zou moeten ontdekken.

uh... Diegene meent waarschijnlijk vooral dat wat emotionele druk helpt om een bepaald doel te bereiken of is gefrustreerd over het gedrag van de ander. Om daar één of andere vorm van definities opdringen in te zijn lijkt mij een erg grote stap.

Quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 10:16:49 schreef RobertF het volgende: Sommigen menen dat een relatie vooral ook keihard knokken voor elkaar is, maar daar geloof ik slechts in beperkte mate in. Als een relatie blijkbaar zo moeizaam verloopt, dat het je steeds weer energie en moeite kost, dan kun je je beter afvragen of je wel echt van elkaar houdt en of de relatie nog wel zinvol is. Of dat de relatie misschien in een andere richting ontwikkeld zou moeten worden. Je aan elkaar overgeven zou slechts bij tijd en wijle moeilijk moeten zijn en zou vooral veel energie, zekerheid en blijdschap moeten opleveren, óók door moeilijke en zware tijden heen.

Zo werkt het dus regelmatig niet. Ervoor moeten knokken kan ook komen door externe omstandigheden (familie die dwars ligt, afstand, psychologische problematiek etc.) en hoeft haar oorzaak niet in een gebrek aan liefde te liggen. Sterker nog, mensen die keihard voor hun relatie knokken doen dat niet zelden juist ómdat ze zoveel van elkaar houden.

En de meeste mensen moeten behoorlijk met zichzelf vechten om zich te kunnen overgeven aan een ander. Niet omdat er geen sprake is van liefde, maar omdat we er erg aan gehecht zijn om zelf de touwtjes in handen te hebben.

Persoonlijk heb ik weleens fors moeten knokken voor mijn relatie en leverde dat voornamelijk hoofdpijn, een terugtrekkende haargrens, een verergerde rookverslaving en een hoop gezeik op. Niet bepaald blijdschap en energie, maar juist vanuit liefde, vanuit die diepe verbondenheid die dieper gaat dan vriendschap ooit kan, ben ik doorgegaan. Het knokken had alles met liefde te maken, kwam daaruit voort, hield mij op de been en hielp mij er doorheen.

Als daar geen sprake was van houden van, had ik mij het gedoe wel bespaard.

[anastasia 0]

Liefde is voor mij God zien in alle mensen en hem/haar als zodanig te behandelen. Aangezien mijn verhouding tot God nogal vrij is, (ik behandel Hem zoals ik de meeste mensen zou behandelen ) kost dat niet veel extra moeite.

Volmaakt liefhebben is hetzelfde als liefhebben, liefhebben is volmaakt. Wie liefheeft, die ziet alleen maar vrienden en geen vijanden.

Natuurlijk erger je je wel eens aan het gedrag van mensen, en spreek je ze op het gedrag aan, maar dat vermindert je liefde niet. Liefhebben doe je de mens, kritisch ben je mbt gedrag en daden.

Een moordernaar liefhebben, een kinderverkrachter liefhebben, het is allemaal niet zo moeilijk, je hebt de mens lief en uit liefde geef je correctie en kritiek op daden en gedrag. LIefde kan dus ook niet zo lief zijn.

[Annatar 0]

Quote:

Op woensdag 02 februari 2011 14:45:26 schreef anastasia het volgende: Een moordernaar liefhebben, een kinderverkrachter liefhebben, het is allemaal niet zo moeilijk, je hebt de mens lief en uit liefde geef je correctie en kritiek op daden en gedrag. LIefde kan dus ook niet zo lief zijn.

Als je het basale gevoel voor alle mensen liefde noemt heeft het woord ook weinig betekenis meer. Een beetje zoals inflatie...

[anastasia 0]

Maar ik heb alle mensen op dezelfde manier lief, met mijn echtgenoot heb ik er dan nog een uitwisseling van sexuele energie bij, waarbij die uitwisseling alleen maar waardevol is,omdat er ook liefde bij is. Natuurlijk kan ik met sommige mensen beter door een deur dan met anderen, maar lief heb ik iedereen op dezelfde manier, met heel mijn hart.

Wat ik voor mijn vrienden heb gedaan bij de ziekte van die vriend, zou ik ook voor mijn buurvrouw doen of de buurvrouw van mijn moeder, als ze daar prijs op zouden stellen. Waarom zou je de ene mens meer liefhebben dan de ander? Wat maakt de ene mens meer waard om lief te hebben dan de ander? Het gaat niet om een basaal gevoel voor alle mensen, het gaat om echte liefde, dezelfde liefde die ik voel voor mijn ouders, mijn man, mijn kinderen, die kan ik voelen voor elk mens die ik tegen kom. Als ik dat niet kan, dan heb ik mezelf afgesloten en dan vooral van God. Als ik me openstel, dan is er maar een heel vage grens tussen zelf en ander.Als ik God liefheb boven alles en in alles om me heen God ontmoet, hoe kan ik dan anders dan alles om me heen intens lief te hebben.

[Machiavelli 0]

Weet ik niet, maar je zit evident niet in Afrika om voor allerhande AIDS-patienten alles te doen wat mogelijk is.

[mirt 0]

Ik wilde over dit onderwerp: Generatie Y snakt naar liefde (zie artikel) een onderwerp starten, maar ik zie dat het hier wel bij kan aansluiten.

Wat ik opvallend vind is dat er in de reakties wordt getwijfeld aan het feit of de generatie Y (dat zijn jullie bijna allemaal) wel liefde kan geven. Ik heb zelf de ervaring dat ze dat zeker kunnen. Wat vinden jullie van het artikel en de reakties?

[Ursa 1]

Ik ben gelukkig net niet van de generatie Y

Nee gekheid. Kun je iets zinnigs zeggen over een hele generatie? De zgn. generatie Y is wel de eerste generatie die gewoon letterlijk is opgevoed met internet, e-mail en sociale netwerken. Alleen moet je denk ik het belang daarvan niet overschatten. Het artikel spreekt bijv. over '200 Facebook-vrienden en behoefte aan contact'. Vroeger had je ook die eenzaamheid, maar dan zonder digitaal sociaal netwerk.

Ik denk dat ook deze generatie Y nog prima onderscheid kan maken tussen echt en niet-echt contact en dus altijd nog streeft naar inhoudelijke 'IRL' relaties.

En als de mores van de nieuwe generatie tegenvallen dan leg ik dat voor een groot deel bij de ouders neer.