Wat moet ik hier nou mee :S

[amiabel123 0]

Hallo allemaal,

Een tamelijk lang verhaal, dus hoop dat jullie t geduld hebben om het te lezen en advies te geven...

Aantal jaar geleden vond ik een meisje uit mn kerk leuk, maar gezien haar en mijn leeftijd, had ik zo mn twijfels om iets met dr te beginnen. Ze was 14, en ik in de 20...het klikte erg goed met alles....en met de jaren begon dat leeftijdsverschil steeds minder uit te maken (relatief gezien dan).

We gingen steeds meer met elkaar om, kwamen bij elkaar thuis (en ook met dingen als kerst waren we steeds vaker samen), en ongeveer iedereen dacht dat we iets met elkaar hadden...ze was toen ook erg aanhankelijk, veel contact zoeken, en als we bij elkaar waren dicht tegen me aanzitten, beetje jaloersig gedrag als andere meiden aandacht van me vroegen, savonds iedere dag smsen etc. Ze was toen inmiddels 16, en was ook wel redelijk volwassen (dacht ik) in haar doen en laten...dus ik had op gegeven moment verteld dat ik haar leuk vond. Daar reageerde ze eigenlijk niet op....ik heb toen niet verder aangedrongen, ik overviel dr denk ik nogal ermee, dus ik heb er een week of wat niets over gezegd, en er toen op teruggekomen...deed ze weer wat terughoudend, en toen ik begon aan te dringen om een antwoord te krijgen, bleek dus dat ze me niet leuk vond :S In mn naiviteit heb ik nog best veel contact gehouden in het begin, en ik bleef haar maar leuk vinden...Een maand of wat geleden heb ik eigenlijk al het persoonlijk contact afgekapt, ik kom dr nooit meer thuis, we gaan nooit meer samen de stad in, spreek dr niet echt meer op msn, we smsen niet meer, etc.

Nu komt eigenlijk het grote probleem: het helpt niet...ik blijf dr leuk vinden, en het erge is, ze zit in dezelfde kerk, gaat naar dezelfde jeugdvereniging (waar ik leiding ben, en zij lid), gaat naar dezelfde bijbelkringen, gaat naar dezelfde festivals (we hebben ook nog eens grotendeels dezelfde vriendengroep :S), zelfde verjaardagen, en ga zo maar door. Tis best wel een knap en spontaan meisje, en ze krijgt veel aandacht van jongens, en dat verpest nogal eens mn dag. Wordt er zo jaloers en onzeker van als ik zie dat ze van allerlei jongens aandacht krijgt, daar graag op ingaat, en ben iedere keer weer bang dat ze iemand leuk zal vinden (denk dat dat ook komt omdat ik onderbewust altijd nog de hoop heb dat ze me ooit leuk gaat vinden, al weet ik diep van binnen dat dat echt niet gaat gebeuren). T erge is, ik kan dr niet ontlopen zonder zelf een groot deel van mn sociale leven op te geven, en ik blijf dr maar speciaal vinden :S Ik bid dr al echt jaren voor (eerst of het iets mag worden....en daarna of ik dr niet meer leuk mag vinden), maar ook daar begin ik de moed nogal in te verliezen...iemand advies?

[Robert Frans 1.653]

Het beste wat je denk ik kunt doen is alle hoop laten varen dat ze jou ooit nog leuk gaat vinden. Want zolang je die hoop koestert, blijft dat wringende gevoel en blijf je jaloers wanneer ze met andere jongens omgaat. Zij is echter niet van jou, heeft zo ik begrijp ook aangegeven geen relatie met jou te willen, dus neem zo snel mogelijk afscheid van het idee dat ze misschien ooit tóch een relatie met je zou willen. Eerbiedig haar besluit en erken dat ze prima zelf kan beslissen wat ze wil en daarvoor niet van jou afhankelijk is. Erken ook dat jij op dit moment nu een probleem heeft en zij niet.

Als je hierover een tijdje rustig wilt nadenken, zonder steeds met haar geconfronteerd te worden, kun je het beste een weekje op retraite gaan, of een rustige vakantie uitzoeken, of in elk geval jezelf voor een week vrijwel geheel onbereikbaar maken. In die week kun je dan zelf nadenken hoe dat blijkbaar ongepaste gevoel zo snel mogelijk kwijt te raken, ook als zij straks weer steeds in je buurt zal zijn, en hoe je weer gewoon contact met de andere mensen kunt onderhouden, zonder steeds het gevoel een relatie met wie dan ook te moeten beginnen. Misschien kun je hier met een geestelijk leidsman of -vrouw vanuit je kerk over spreken?

[Dannyr 37]

Quote:

Op maandag 27 december 2010 10:43:17 schreef amiabel123 het volgende: Hallo allemaal, Een tamelijk lang verhaal, dus hoop dat jullie t geduld hebben om het te lezen en advies te geven... Aantal jaar geleden vond ik een meisje uit mn kerk leuk, maar gezien haar en mijn leeftijd, had ik zo mn twijfels om iets met dr te beginnen. Ze was 14, en ik in de 20...het klikte erg goed met alles....en met de jaren begon dat leeftijdsverschil steeds minder uit te maken (relatief gezien dan). We gingen steeds meer met elkaar om, kwamen bij elkaar thuis (en ook met dingen als kerst waren we steeds vaker samen), en ongeveer iedereen dacht dat we iets met elkaar hadden...ze was toen ook erg aanhankelijk, veel contact zoeken, en als we bij elkaar waren dicht tegen me aanzitten, beetje jaloersig gedrag als andere meiden aandacht van me vroegen, savonds iedere dag smsen etc. Ze was toen inmiddels 16, en was ook wel redelijk volwassen (dacht ik) in haar doen en laten...dus ik had op gegeven moment verteld dat ik haar leuk vond. Daar reageerde ze eigenlijk niet op....ik heb toen niet verder aangedrongen, ik overviel dr denk ik nogal ermee, dus ik heb er een week of wat niets over gezegd, en er toen op teruggekomen...deed ze weer wat terughoudend, en toen ik begon aan te dringen om een antwoord te krijgen, bleek dus dat ze me niet leuk vond :S In mn naiviteit heb ik nog best veel contact gehouden in het begin, en ik bleef haar maar leuk vinden...Een maand of wat geleden heb ik eigenlijk al het persoonlijk contact afgekapt, ik kom dr nooit meer thuis, we gaan nooit meer samen de stad in, spreek dr niet echt meer op msn, we smsen niet meer, etc. Nu komt eigenlijk het grote probleem: het helpt niet...ik blijf dr leuk vinden, en het erge is, ze zit in dezelfde kerk, gaat naar dezelfde jeugdvereniging (waar ik leiding ben, en zij lid), gaat naar dezelfde bijbelkringen, gaat naar dezelfde festivals (we hebben ook nog eens grotendeels dezelfde vriendengroep :S), zelfde verjaardagen, en ga zo maar door. Tis best wel een knap en spontaan meisje, en ze krijgt veel aandacht van jongens, en dat verpest nogal eens mn dag. Wordt er zo jaloers en onzeker van als ik zie dat ze van allerlei jongens aandacht krijgt, daar graag op ingaat, en ben iedere keer weer bang dat ze iemand leuk zal vinden (denk dat dat ook komt omdat ik onderbewust altijd nog de hoop heb dat ze me ooit leuk gaat vinden, al weet ik diep van binnen dat dat echt niet gaat gebeuren). T erge is, ik kan dr niet ontlopen zonder zelf een groot deel van mn sociale leven op te geven, en ik blijf dr maar speciaal vinden :S Ik bid dr al echt jaren voor (eerst of het iets mag worden....en daarna of ik dr niet meer leuk mag vinden), maar ook daar begin ik de moed nogal in te verliezen...iemand advies?

Ik zou inderdaad haar uit het hoofd zetten hoe moeilijk dat ook is. Ik herken wel wat je schrijft uit mijn verleden. Ik ben inmiddels 31 en heb de nodige ervaring opgedaan wat dat betreft. Hoe moeilijk het ook is je kan het beste je erbij neerleggen dat het niks gaat worden.

Als een meisje 16 is zijn ze soms ook nog wispelturig wat dat betreft.Toen ik 18 was had ik een dergelijke situatie met een meisje. Ze zijn snel verliefd en zijn daar ook nog wat speels in nu ik ouder ben herken ik dat gedrag bij meisjes van 16. Btw ik val uiteraard niet meer op meiden van 16 dat is al een tijdje geleden . Al moet ik zeggen dat ik weleens andersom heb meegemaakt, dat ik zo meid moest uitleggen dat ze toch echt te jong voor me was(ik was 27 en die meid was 17). Waarschijnlijk voelde zij toen hetzelfde als jij.

Probeer gewoon andere dingen te doen ter afleiding en steek je tijd in ontmoetingen met andere leuke meiden en nieuwe contacten, dan stil te blijven staan bij dit meisje.

[amiabel123 0]

Quote:

Op maandag 27 december 2010 10:52:52 schreef RobertF het volgende: Het beste wat je denk ik kunt doen is alle hoop laten varen dat ze jou ooit nog leuk gaat vinden. Want zolang je die hoop koestert, blijft dat wringende gevoel en blijf je jaloers wanneer ze met andere jongens omgaat. Zij is echter niet van jou, heeft zo ik begrijp ook aangegeven geen relatie met jou te willen, dus neem zo snel mogelijk afscheid van het idee dat ze misschien ooit tóch een relatie met je zou willen. Eerbiedig haar besluit en erken dat ze prima zelf kan beslissen wat ze wil en daarvoor niet van jou afhankelijk is. Erken ook dat jij op dit moment nu een probleem heeft en zij niet. Als je hierover een tijdje rustig wilt nadenken, zonder steeds met haar geconfronteerd te worden, kun je het beste een weekje op retraite gaan, of een rustige vakantie uitzoeken, of in elk geval jezelf voor een week vrijwel geheel onbereikbaar maken. In die week kun je dan zelf nadenken hoe dat blijkbaar ongepaste gevoel zo snel mogelijk kwijt te raken, ook als zij straks weer steeds in je buurt zal zijn, en hoe je weer gewoon contact met de andere mensen kunt onderhouden, zonder steeds het gevoel een relatie met wie dan ook te moeten beginnen. Misschien kun je hier met een geestelijk leidsman of -vrouw vanuit je kerk over spreken?

Allereerst bedankt voor je antwoord. Uhuh, dat is denk ik ook het beste, gewoon heel het idee dat er ooit nog wat gaat komen uit je hoofd zetten...maar ik vind dat lastig...iedere keer als ik dr zie voel ik toch wel wat voor dr, vraag me af of dat gevoel weggaat als ik het idee van een relatie uit mn hoofd zet...

Dat idee om iemand vna de kerk erover te spreken lijkt me wel verstandig, erover praten helpt vaak ook wel =)

---

Samengevoegd:

Quote:

Op maandag 27 december 2010 11:48:39 schreef Dannyr het volgende: [...] Ik zou inderdaad haar uit het hoofd zetten hoe moeilijk dat ook is. Ik herken wel wat je schrijft uit mijn verleden. Ik ben inmiddels 31 en heb de nodige ervaring opgedaan wat dat betreft. Hoe moeilijk het ook is je kan het beste je erbij neerleggen dat het niks gaat worden. Als een meisje 16 is zijn ze soms ook nog wispelturig wat dat betreft.Toen ik 18 was had ik een dergelijke situatie met een meisje. Ze zijn snel verliefd en zijn daar ook nog wat speels in nu ik ouder ben herken ik dat gedrag bij meisjes van 16. Btw ik val uiteraard niet meer op meiden van 16 dat is al een tijdje geleden . Al moet ik zeggen dat ik weleens andersom heb meegemaakt, dat ik zo meid moest uitleggen dat ze toch echt te jong voor me was(ik was 27 en die meid was 17). Waarschijnlijk voelde zij toen hetzelfde als jij. Probeer gewoon andere dingen te doen ter afleiding en steek je tijd in ontmoetingen met andere leuke meiden en nieuwe contacten, dan stil te blijven staan bij dit meisje.

Dat 16 jarige meisjes wispelturig zijn, daar heb ik ook veel over na zitten denken. Het gekke is dat ik ook genoeg mensen ken die op hun 15e/16e een relatie kregen, en na 6 jaar verkering in hun vroege 20er jaren zijn getrouwd, waar het dus gewoon perfect ging...Aan de andere kant liet ze in haar gedrag duidelijk blijken me leuk te vinden, terwijl dat dus niet zo was...vind dat wel lastig om te aanvaarden, dat dat gewoon niets betekende...

[Gast Anon_phpbb]

Ik weet niet of je er iets aan hebt en ieder beleeft zulk soort ervaringen op zijn of haar manier. Maar ik ben er van overtuigd dat er voor elke man en vrouw is, met ieder heeft God daar zijn plan mee. Als God haar echt voor jouw bedoeld heeft zullen jullie echt nog op een prachtige manier bij elkaar komen. Heeft God haar niet voor jouw bedoeld dan kan dit natuurlijk heel erg pijnlijk zijn, maar weet dan wel dat er nog een andere vrouw is met wie jij dolgelukkig zult worden en die je nog maar zal liefhebben dan het meisje waarover je nu schrijft.

[Chappo 0]

Ik herken je situatie wel een klein beetje, mijn verhaaltje is wel iets anders. Maar het is inderdaad lastig, persoonlijk contact kun je schrappen, maar als je elkaar niet echt kan ontlopen blijft het soms lastig en wringen. Een gouden tip heb ik niet voor je, die zoek ik zelf ook nog steeds. Al denk ik dat wat Robert zegt best zinnig is. Zolang je hoop blijft houden, staat de deur nog op een kier en moet alles wat er gebeurt nog een betekenis hebben voor je gevoel. Ik vind dat zelf ook lastig, want je wil de deur niet dichtgooien of zo, ook al weet je dat dat misschien handiger is. Als ik je in ieder geval 1 tip mag geven: heb geduld en geef het tijd. Dat werkt in ieder geval gedeeltelijk

Overigens, Robert denk je dat zo'n weekje echt helpt? Ik kan de persoon in kwestie gerust 1 of 2 weken niet zin, maar 1 blik in de kerk en alles is weer terug zeg maar...

[Annatar 0]

Niet alleen fysiek maar ook geestelijk afstand van haar nemen. Je bent verslaafd aan het idee van haar liefde voor jou. Dat idee is echter een illusie.

[Jyoti 0]

Jongens, dit is een vrij oud topic, ik weet niet of de TS uberhaupt nog actief is op credible.

[Annatar 0]

Ohja. Waarom trappen mensen dit ineens omhoog?

[Jyoti 0]

Nieuwelingen die het forum doorbladeren en iets boeiends zien staan zonder op de datum te letten, vermoed ik.