"jezelf zijn" in relaties

[Robert Frans 1.653]

De term "jezelf zijn" is natuurlijk een wat vreemde term, omdat je weinig anders kunt dan jezelf zijn. Je bent immers nooit iemand anders, wat je ook doet. Ook als je gewoon rekening met elkaar houdt binnen een vriendschap of relatie. De dingen die hier worden genoemd zijn dan eigenlijk ook niet meer dan normaal. Natuurlijk verzorg je jezelf goed voor je partner en natuurlijk houd je rekening met elkaar.

Als je echter als het ware moet acteren om dat soort dingen te doen, als dat niet in "jezelf" besloten ligt, dan getuigt dat natuurlijk wel een beetje van een egocentrische geest. Alsof je alleen maar "jezelf bent" als je gewoon je eigen gang gaat en je van niemand iets aantrekt. "Jezelf" ben je echter pas geheel in Christus en dan liggen de kaarten ineens weer totaal anders. Dan komt zelfgave en opoffering om de hoek kijken.

Als gelovige dien je Christus na te volgen en je van al je egocentrische verlangens en eigenschappen af te keren. Dan pas wordt je wie je zijn zult. Niet eerder, niet later. Dat westerse "jezelf zijn" kun je daarom maar beter negeren. Je dient een goed mens te zijn en oprecht in je bedoelingen, zodat Christus je verder kan heiligen en je tot méér in staat kan laten zijn. Ook in een vriendschap, relatie of huwelijk.

Dat je daarvoor vaak je geest moet overwinnen, is niet meer dan normaal. Dat je jezelf vaak in goede gewoonten moet oefenen door ze gewoon te dóén, ook al "voelt het niet goed," is ook niet meer dan normaal. Maar hoe vaker je dat doet, hoe gemakkelijker het zal gaan en hoe meer het bij je natuur zal horen. Pas als je koste wat het kost "jezelf wilt zijn," zul je jezelf des te harder verliezen en ben je gewoon één van de vele mensen, in plaats van die unieke heilige die Christus van jou wil maken.

[annzie 1]

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 22:06:50 schreef Iriacynthe het volgende: Niet alleen dat, maar het kan er ook een aspect van zijn. Ik kan in jouw (jullie) reactie komen, maar ook in die van je moeder denk ik. Een man die je verlaat omdat je niet altijd even flatteus gekleed bent, is je inderdaad niet waard. Maar dat wil niet zeggen dat het niet goed is om die moeite alsnog te doen. Ik weet zeker dat Olorin ook van me houdt wanneer ik met ongeschoren benen en een versleten shirt met hem afspreek, maar desondanks zou ik me daar toch voor schamen en sta ik liever een uur in de badkamer voor ik hem van het station ga halen. En dat kun je ook doortrekken naar andere vlakken dan kleding.

Dat ben ik met je eens ja.

[mirt 0]

Misschien heb je het een tijdje nodig gehad om uit te proberen in relaties of je inderdaad geaccepteerd wordt, ook als je je eens niet aanpast. Het zou toch mooi zijn als je er nu uit bent en dat niet meer zo nodig hebt? Daar lijkt het op, wat je schrijft. Ik stel het nu heel simpel, terwijl ik het ondertussen gewoon wel een heel boeiend onderwerp vind. Ik kan het ook zo zeggen, om duidelijk te maken wat ik er in lees: als je je nu aanpast, besef je dat je doet om de ander en niet zozeer (helemaal niet misschien) omdat je bang bent dat je anders niet geaccepteerd wordt. Maar het is eigenlijk een gewoonte geworden om 'je niet aanpassen' te koppelen aan 'nu weet ik zeker dat ik geaccepteerd wordt'. Misschien vandaar wel een soort aarzeling bij jezelf: is het wel goed wat ik doe, weet ik wel zeker dat ik die bevestiging niet meer nodig heb.

Persoonlijk vind ik inderdaad ook dat je voor een deel aanpassen (en aanpassen van gedrag is nog wat anders dan aanpassen van je persoonlijkheid inderdaad) 'gewoon' een uitwerking kan zijn van je liefde voor je partner. Of een soort 'werkopdracht' als je het technischer bekijkt. Daarvoor is dan wel nodig dat je weet (ongeveer, dat is inderdaad niet absoluut vast te stellen) wie je zelf bent als je jezelf bent, want anders kun je niet bepalen waar de grenzen liggen, want je aanpassen is ook weer niet iets dat altijd boven alles moet gaan.

[*elske* 0]

Ik herken wel wat in wat je schrijft. Ik heb ook moeite met mezelf zijn, alleen meer in het algemeen dan in de relatie met mijn partner. Denk dat ik in mijn liefdesrelatie zelfs het meest mezelf ben, meer dan bij anderen. Maar het is een moeilijk onderwerp ja.

off topic vraagje: ben je toevallig lid van vrouwenpower?

[Jyoti 0]

Wat is vrouwenpower?

Mirt, misschien zit dat er wel in, zo had ik het nog niet bekeken, dankje voor die invalshoek!

[mirt 0]

nog even een toevoeging, gewoon omdat ik het interessant vind: ik kan over bepaalde slechte eigenschappen van mij zolang nadenken en er mee bezig zijn, dat ik op den duur ga denken dat juist die eigenschappen vooral uitmaken wie ik ben. Dat is logisch eigenlijk, want dat zit dan steeds in je hoofd. En soms overdrijf ik het dan ook nog wel bij mezelf. Stel dat ik mij dan eens heel goed gedraag in situaties waar ik juist andere eigenschappen voor nodig heb, die ik wel heb, maar waar ik bijna nooit bij stilsta dat ik daar goed in ben, dan kan ik gaan denken: ik ben zeker niet mezelf, want als ik mezelf ben dat ben ik toch vreselijk dit... of vreselijk dat...

Heb jij dat ook een beetje misschien?

[Raido 0]

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 22:32:31 schreef Iriacynthe het volgende: Wat is vrouwenpower? Mirt, misschien zit dat er wel in, zo had ik het nog niet bekeken, dankje voor die invalshoek!

de ongeschoren okselbrigade, de 'voel de kracht uit je driehoek '-club. Het Internationaal Feminisme!

Toch weer even terug bij 'jezelf'-zijnHet moge zo zijn dat ik een van de weinige mannen in dit topic ben, maar toch. Het is meestal niet slim om met een soort Shock and Awe methodiek je vriend of vriendin kennis te laten maken met bepaalde zaken. 

Dat kan karakter, gewoonten, familie of wat dan ook in een relatie zijn. Ik ben ook nooit mister Confidence geweest, maar dat ben ik wel wat aan het leren door haar. Ik loop zelfs met V-halsjes en hempjes over straat..

Mijn vriendin komt uit een gezin met zes jongens. Ik heb twee zusjes. Rust en rijnheid vs. Terreur. Zij was geen meisje-meisje. Bij ons thuis dragen vrouwen altijd rokken, die moesten we dus kopen. Ze is nu meer meisje dan ooit. Echter nog steeds lomper dan ik ben.

Ik merk vanaf het begin dat het 'a kind of homecoming' is. Je leeft naar elkaar toe en je weet genoeg dingen om elkaars gevoelens aardig te kunnen voorspellen. We zijn vast wat veranderd maar samen meer onszelf dan eerder.

[Olorin 155]

Ik denk dat jezelf zijn enerzijds en anderzijds het je anders voordoen in de hier gegeven context niet met elkaar in strijd hoeft te zijn. Het is belangrijk denk ik dat je in een relatie jezelf kunt zijn en de ander je lief heeft en jij de ander, en niet een rol die je speelt.

Maar het is denk ik ook fijn als je tegelijk fijn, aantrekkelijk, gezellig en leuk voor je partner wilt zijn. Ik kan bijvoorbeeld heel laks zijn met een zesjes mentaliteit, maar graag wilt dat mijn partner trots op me kan zijn en dan enorm mijn best doen. En dat kan dan ook voldoening geven en jezelf misschien wel veranderen, dat wat je graag voor hem\haar wilt zijn dat ook zelf worden. Dat is ook een stukje liefde denk ik.

Weten dat ze ook van je zou houden op een klamme plakkerige warme dag, maar ondanks dat toch maar gaat douchen en fris en fruitig naar haar toe komen.

[Olorin 155]

Ik vind eerlijkheid in relaties erg belangrijk. Ook openheid. Dat je elkaar kent en steeds beter leert kennen. Dat je bij elkaar jezelf durft te zijn, je vertrouwt en veilig voelt en niet bang hoeft te zijn dat je partner je niet afwijst. Kortom dat je jezelf kunt en mag zijn en je partner van je houdt om wie je bent en niet om wie je zou moeten zijn of om wie je speelt.

Maar, jezelf zijn hoeft niet te betekenen dat je je gedraagt alsof je alleen ben en met niemand meer rekening hoeft te houden. Je gedraagt je in sociale interactie anders dan je alleen bent, maar ook dat kan jezelf zijn wezen, maar dan in een andere setting. Als je bijvoorbeeld thuis slonzige kleding draagt en als je uit gaat je fantastisch kleed omdat je er zoveel plezier in hebt, dan is die kledingsmaak en esthetiek net zo goed een stukje van je zelf. Ten tweede, het 'jezelf' zijn staat niet haaks op iets voor de ander doen. Je 'ik' kan soms een rottig iemand zijn die vooral egoïstisch is. Bijvoorbeeld, het liefst wil je geen donatie geven maar het geld zelf houden, toch geef je geld omdat je weet dat het wel goed is die donatie te geven. Ben je dan niet meer jezelf? Misschien wel niet, maar dan in positieve zin. Anderzijds, dat je het wel gaf is toch ook jezelf die toch besluit je geweten te volgen. Je doet net alsof je vrijgevig bent, maar door dat doen 'alsof' is het een daad geworden en verander je jezelf. Gedrag is aan te leren en af te leren. Tot slot ook nog het voor elkaar over hebben. Als ik geen fut heb om iets leuks te doen kan ik mezelf zijn en dan een onaangenaam gezelschap zijn, maar ik kan me er ook over heen zetten en mijn partner een fijne dag bezorgen. En het leuke is dat het ook dan vervolgens voldoening kan geven. Of stel, ik heb een zesjes mentaliteit in me, maar ik zet me hard in om een prachtig resultaat te krijgen, zodat zij trots op me kan zijn. Je kunt denk ik ook jezelf zijn en tegelijk je best doen om je partner het naar de zin te maken en je van je beste kant te laten zien.

[Aviator 0]

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 22:16:36 schreef RobertF het volgende: De term "jezelf zijn" is natuurlijk een wat vreemde term, omdat je weinig anders kunt dan jezelf zijn.

in letterlijke zin is dat denk ik ook zo, maar ik denk dat de uitdrukking "jezelf zijn" dat niet betekend. Zoals ik in mijn post uitlegde, heeft het te maken met het accepteren van jezelf...

Quote:

Als je echter als het ware moet acteren om dat soort dingen te doen, als dat niet in "jezelf" besloten ligt, dan getuigt dat natuurlijk wel een beetje van een egocentrische geest. Alsof je alleen maar "jezelf bent" als je gewoon je eigen gang gaat en je van niemand iets aantrekt. "Jezelf" ben je echter pas geheel in Christus en dan liggen de kaarten ineens weer totaal anders. Dan komt zelfgave en opoffering om de hoek kijken.

Naar mijn idee zien wij "het jezelf zijn" heel anders en is het niet met elkaar te vergelijken...

Ik heb mezelf pas leren accepteren toen ik mijzelf bekeek zoals God naar mij kijkt. Tekortkomingen horen daarbij en juist door God kan ik dat accepteren en openstaan voor anderen en voor God.

Quote:

Als gelovige dien je Christus na te volgen en je van al je egocentrische verlangens en eigenschappen af te keren. Dan pas wordt je wie je zijn zult. Niet eerder, niet later. Dat westerse "jezelf zijn" kun je daarom maar beter negeren. Je dient een goed mens te zijn en oprecht in je bedoelingen, zodat Christus je verder kan heiligen en je tot méér in staat kan laten zijn. Ook in een vriendschap, relatie of huwelijk.

Wil je nu beweren dat met "jezelf zijn" je een egoistisch verlangen najaagt? Dat is absoluut niet wat ik bedoelde met "jezelf zijn". Wanneer je schijn oprecht bent in je bedoelingen ben je echt niet jezelf, hoe christelijk je misschien ook over komt. Het gaat er denk ik juist om dat je God vraagt om die instelling je eigen te laten worden. Dat God het verlangen in je legt om oprecht te zijn in bedoeldingen en dus dit aan te leren en te accepteren in jezelf.

Ik krijg een beetje het idee dat mijn mening als een verkeerde gedachte gezien wordt. Maar naar mijn idee kun je nooit Gods wegen en visie accepteren zolang het niet je eigen intenties zijn of worden. Je hebt Gods accepterende inzicht nodig om tot dat niveau te komen. Dat is dan echter mijn zienswijze...

Dat je daarvoor vaak je geest moet overwinnen, is niet meer dan normaal. Dat je jezelf vaak in goede gewoonten moet oefenen door ze gewoon te dóén, ook al "voelt het niet goed," is ook niet meer dan normaal. Maar hoe vaker je dat doet, hoe gemakkelijker het zal gaan en hoe meer het bij je natuur zal horen. Pas als je koste wat het kost "jezelf wilt zijn," zul je jezelf des te harder verliezen en ben je gewoon één van de vele mensen, in plaats van die unieke heilige die Christus van jou wil maken.Ik denk dat ik het hiermee eens ben, dat je ook in dit jezelf kan zijn...

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 23:55:51 schreef Olorin het volgende: Ik denk dat jezelf zijn enerzijds en anderzijds het je anders voordoen in de hier gegeven context niet met elkaar in strijd hoeft te zijn. Het is belangrijk denk ik dat je in een relatie jezelf kunt zijn en de ander je lief heeft en jij de ander, en niet een rol die je speelt. Maar het is denk ik ook fijn als je tegelijk fijn, aantrekkelijk, gezellig en leuk voor je partner wilt zijn. Ik kan bijvoorbeeld heel laks zijn met een zesjes mentaliteit, maar graag wilt dat mijn partner trots op me kan zijn en dan enorm mijn best doen. En dat kan dan ook voldoening geven en jezelf misschien wel veranderen, dat wat je graag voor hem\haar wilt zijn dat ook zelf worden. Dat is ook een stukje liefde denk ik. Weten dat ze ook van je zou houden op een klamme plakkerige warme dag, maar ondanks dat toch maar gaat douchen en fris en fruitig naar haar toe komen.

Hier ben ik het ook mee eens

Het zijn van jezelf hoeft ook helemaal niet te betekenen dat je jezelf nooit zou schamen of dat je door het jezelf zijn niet zou uitsloven voor je lief. Ik denk dat jezelf zijn inhoud dat je jezelf kent en dat accepteerd en ook toestaat om jezelf te zijn in situaties. Ik kan bijvoorbeeld heel verlegen zijn/ overkomen. In die situaties ben ik mezelf en ik sta mezelf ook toe om verlegen te zijn.Ik heb geaccepteerd om rode wangen te krijgen en erger mij daar niet meer aan... Als je jezelf bent wil dat niet zeggen dat je perfect bent en nooit schaamte gevoelens hebt of dat je maling hebt aan iedereen. Jezelf zijn is denk ik weet hebben van je gevoelens en je goede en slechte eigenschappen en dat ook toestaan van jezelf. Dat je daardoor niet uit het veld laat slaan maar er op een positieve manier mee om weet te gaan.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op donderdag 22 juli 2010 21:22:14 schreef Olorin het volgende: Ik vind eerlijkheid in relaties erg belangrijk. Ook openheid. Dat je elkaar kent en steeds beter leert kennen. Dat je bij elkaar jezelf durft te zijn, je vertrouwt en veilig voelt en niet bang hoeft te zijn dat je partner je niet afwijst. Kortom dat je jezelf kunt en mag zijn en je partner van je houdt om wie je bent en niet om wie je zou moeten zijn of om wie je speelt. Maar, jezelf zijn hoeft niet te betekenen dat je je gedraagt alsof je alleen ben en met niemand meer rekening hoeft te houden. Je gedraagt je in sociale interactie anders dan je alleen bent, maar ook dat kan jezelf zijn wezen, maar dan in een andere setting. Als je bijvoorbeeld thuis slonzige kleding draagt en als je uit gaat je fantastisch kleed omdat je er zoveel plezier in hebt, dan is die kledingsmaak en esthetiek net zo goed een stukje van je zelf. Ten tweede, het 'jezelf' zijn staat niet haaks op iets voor de ander doen. Je 'ik' kan soms een rottig iemand zijn die vooral egoïstisch is. Bijvoorbeeld, het liefst wil je geen donatie geven maar het geld zelf houden, toch geef je geld omdat je weet dat het wel goed is die donatie te geven. Ben je dan niet meer jezelf? Misschien wel niet, maar dan in positieve zin. Anderzijds, dat je het wel gaf is toch ook jezelf die toch besluit je geweten te volgen. Je doet net alsof je vrijgevig bent, maar door dat doen 'alsof' is het een daad geworden en verander je jezelf. Gedrag is aan te leren en af te leren. Tot slot ook nog het voor elkaar over hebben. Als ik geen fut heb om iets leuks te doen kan ik mezelf zijn en dan een onaangenaam gezelschap zijn, maar ik kan me er ook over heen zetten en mijn partner een fijne dag bezorgen. En het leuke is dat het ook dan vervolgens voldoening kan geven. Of stel, ik heb een zesjes mentaliteit in me, maar ik zet me hard in om een prachtig resultaat te krijgen, zodat zij trots op me kan zijn. Je kunt denk ik ook jezelf zijn en tegelijk je best doen om je partner het naar de zin te maken en je van je beste kant te laten zien.

Ook hierin ben ik het met je eens. Ik denk dat het jezelf zijn er ook inzit, dat je je neer legt bij je keuze en open staat voor jezelf en anderen om je gedrag aan te passen zonder negatieve gevoelens voor of over jezelf.

[mirt 0]

Quote:

Op donderdag 22 juli 2010 21:22:14 schreef Olorin het volgende: Ten tweede, het 'jezelf' zijn staat niet haaks op iets voor de ander doen. Je 'ik' kan soms een rottig iemand zijn die vooral egoïstisch is. Bijvoorbeeld, het liefst wil je geen donatie geven maar het geld zelf houden, toch geef je geld omdat je weet dat het wel goed is die donatie te geven. Ben je dan niet meer jezelf? Misschien wel niet, maar dan in positieve zin. Anderzijds, dat je het wel gaf is toch ook jezelf die toch besluit je geweten te volgen. Je doet net alsof je vrijgevig bent, maar door dat doen 'alsof' is het een daad geworden en verander je jezelf. Gedrag is aan te leren en af te leren.

Dit zet mij aan het denken over hoe verschillend mensen kunnen zijn in het omgaan met je geweten. En wat is geweten? Is aangeleerd gedrag door een strenge opvoeding ook 'geweten'? Niet dat ik denk dat jij bijvoorbeeld geen puur geweten hebt. Maar het kan verwarrend zijn als de één in een relatie veel vanzelfsprekender doet wat hij/zij denkt te horen doen (in allerlei relatie, dus ook in een speciale relatie) dan de ander. Dan hoeft het bij de ander nog niet eens zo te zijn dat het een krampachtig jezelf willen zijn is, maar het kan ook gewoon een afzetten tegen een teveel 'doe gewoon dit of dat omdat het zo hoort' zijn.

Niet dat het één nou slechter of beter is dan het ander. Het kan allebei verkeerd uitpakken, je kunt teveel regels willen volgen omdat het nou eenmaal regels zijn en ook te weinig uit een afzetten tegen dat idee.

Ik geef het even aan omdat ik er zelf wel wat van herken dat het lastig kan zijn als je daar heel anders in staat. En ook omdat degene die nooit zo bezig is met het hele idee van: ben ik nou mezelf of ben ik te conformistisch, meestal moeite zal hebben de ander een beetje te kunnen volgen.

[Gast Anon_phpbb]

Uit Meet Joe Black:

Joe Black: ...But Allison loves you?

Quince: [Quince nods yes between stifled sobs]

Joe Black: How do you know?

Quince: Because she knows the worst thing about me and it's okay.

[...]

Quince: You're free! You're free to l - love each other completely, totally. Just no fear. So there's nothing you don't know about each other, and it's okay.

Quote:

Op woensdag 21 juli 2010 14:36:11 schreef Iriacynthe het volgende: Dus, jezelf zijn. Je hoort zo vaak dat je jezelf moet zijn in een relatie, maar wat houdt dat nu in en hoever mag/moet je dat doortrekken.

'Wees u–zelf!' sprak ik tot iemand;

Maar hij kon niet: hij was niemand.

(Génestet, 1930)

Quote:

Ik heb jarenlang gevonden dat je in een relatie radicaal elkaar moest aanvaarden met alle onhebbelijkheden en dat het nefast was om je beter voor te doen dan je bent.

Ik denk dat het evenzo nefast is een leven zonder beschaving en decorum te leiden. Een relatie vergt voorkomendheid, inlevingsvermogen, bereidwilligheid. Een liefdesrelatie datzelfde, maar dan zoveel meer.

Quote:

Maar misschien is jezelf een beetje beter voordoen dan je bent in een relatie nog niet zo slecht.

Misschien is het daarentegen een misvatting te denken dat er verschil is tussen jezelf en hoe je je voordoet. Het woord "persoon" is afkomstig van persona, wat een bepaald soort masker is, dat resoneert met de stem van de acteur, een soort mechanische versterker dus.

Het is mij vaker opgevallen dat pubers een sterke neiging hebben tot het aanbrengen van een scheiding tussen "wie ze zijn" en "hoe ze overkomen". Tussen persoon en personae dus, waarbij ze vaak denken dat ze verschillende personae hanteren voor verschillende contexten. Het is, naar mijn vaste overtuiging, de weg naar volwassenheid om "persoon" en "personae" in het zelfbewustzijn te herintegreren. Ik zeg met nadruk: in het zelfbewustzijn, omdat persoon en personae nooit gescheiden zijn. Anders gezegd: iedereen is "zoals hij over komt".

Een moderne misvatting, die haar basis lijkt te hebben in de bewegingen van rond '68, is dat de werkelijke volwassenheid dáár gevonden wordt waar de persoon diens personae aflegt. Ik meen dat dit geen weg naar volwassenheid is, maar een extreme vorm van infantilisering.

Quote:

Als je je best doet om charmanter, eleganter, interessanter, geëngageerder, enzovoort over te komen, dan word je dat op den duur ook.

Een bekend verschijnsel uit de psychologie is "emotie volgt uiting". Wie lacht wordt vrolijk, wie huilt wordt blij.

Toegepast op de persoon/persona: onze persoon kunnen we niet of nauwelijks beïnvloeden, onze personae wel. Maar als onze persoon en onze personae geïntegreerd zijn, dan veranderen we onze persoon door onze personae te veranderen.

Quote:

Maar misschien snappen jullie wel een beetje waar ik het over heb?

Ik hoop het. Ik denk dat mijn eerste reacties mijn mening wel redelijk doen kennen. Een relatie die eeuwig is, is zeldzaam geworden. Maar het is wel mogelijk, mits je niet gehinderd wordt door ernstige persoonlijkheidsstoornissen. Enkele voorwaarden zijn, naar mijn onwetenschappelijke overtuiging:

- volwassenheid in de integratie van persoon en personae

- inlevingsvermogen, beschaving en decorum

- de bereidheid de personae die in de relatie worden gebruikt te vormen naar de partner

- de volledige en absolute acceptatie van de persoon van de partner

[Jyoti 0]

Dankje voor je bijdrage.

[Gast Anon_phpbb]

Graag gedaan, maar ik ben nu wel benieuwd naar je inhoudelijke reactie. Kan je er iets mee? Slaat het de plank mis?

[Jyoti 0]

Ik was van plan er nog op in te gaan als ik het even wat had laten rusten, dat zal ik vanavond/vannacht eens doen. Maar ik kan er zeker wat mee.

[Jyoti 0]

Ok, ik zet me er eens aan.

Quote:

Op vrijdag 23 juli 2010 18:51:54 schreef Cornelius van Wijck het volgende: Uit Meet Joe Black: Joe Black: ...But Allison loves you? Quince: [Quince nods yes between stifled sobs] Joe Black: How do you know? Quince: Because she knows the worst thing about me and it's okay. [...] Quince: You're free! You're free to l - love each other completely, totally. Just no fear. So there's nothing you don't know about each other, and it's okay.

Ik heb de film geloof ik nooit gezien dus ik weet niet in welke context die woorden gesproken zijn. Ik denk wel dat het belangrijk is om elkaar alles te kunnen vertellen en om geen "duistere geheimen" voor elkaar te bewaren. Even persoonlijk bekeken: mijn lief weet van welke dingen ik werkelijk spijt heb, om welke dingen ik me werkelijk schaam, weet op welke momenten ik werkelijk aan de grond zat. Het gaat me in dit topic ook niet over dat soort grote dingen, meer over dagdagelijks gedrag denk ik. Mijn lief weet dat ik periodes heb gehad waarin ik te depressief was om uit mijn bed te komen, maar dat wil niet zeggen dat ik, als ik me rot voel, ook gewoon moet zeggen "sjah, balen voor jou maar je weet nu eenmaal dat ik nogal extreem ben in mijn stemmingen en dat ik voor niks te porren ben als ik me slecht voel, deal with it". Ondanks dat hij dat van me weet, kan ik nog steeds mezelf bij mijn haren de douche in slepen en terwille van hem enigszins aangenaam gezelschap pogen te zijn. Of nog eentje, mijn lief weet dat ik aartslui ben en dat mijn slaapkamer meestal een stort is, hem wijsmaken dat ik een super-ordelijk persoon ben zou gewoon een grove leugen zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik de moeite niet moet doen op te ruimen als hij langskomt, al is het maar gewoon de ergste rommel onder het bed schuiven.

Volgens mij had je al wel door dat ik het zo bedoelde, maar ik merk dat ik het handig vind het toch even uit te schrijven, helpt mij ook te verwoorden wat ik nu precies bedoel.

Misschien komt het wel daarop neer: het is belangrijk dat de ander weet hoe je je werkelijk voelt enzo, maar ik heb lang gedacht dat dat ook betekende dat je je dus ook moest/mocht gedragen naar die gevoelens. Dat ben ik pas vrij recent anders gaan zien.

Quote:

'Wees u–zelf!' sprak ik tot iemand; Maar hij kon niet: hij was niemand. (Génestet, 1930)

Hmmm, over die moet ik nog wat nadenken. Da's iets om straks rond een uur of drie, vier met een gezonde hoeveelheid slaapgebrek en te depressieve muziek op de achtergrond een vlaag van existentiële angst over te krijgen.

Quote:

Ik denk dat het evenzo nefast is een leven zonder beschaving en decorum te leiden. Een relatie vergt voorkomendheid, inlevingsvermogen, bereidwilligheid. Een liefdesrelatie datzelfde, maar dan zoveel meer.

Decorum, ja, goed woord, misschien ook duidelijker dan wat ik eerder probeerde uit te drukken met schroom en schaamte. Maar je lijkt mijn punt/vraag te begrijpen en da's goed, dan heb ik toch nog iets van duidelijkheid in heel mijn warrig verhaal weten te brengen.

Quote:

Misschien is het daarentegen een misvatting te denken dat er verschil is tussen jezelf en hoe je je voordoet. Het woord "persoon" is afkomstig van persona, wat een bepaald soort masker is, dat resoneert met de stem van de acteur, een soort mechanische versterker dus.

Interessant stukje etymologie, wist ik niet.

Quote:

Het is mij vaker opgevallen dat pubers een sterke neiging hebben tot het aanbrengen van een scheiding tussen "wie ze zijn" en "hoe ze overkomen". Tussen persoon en personae dus, waarbij ze vaak denken dat ze verschillende personae hanteren voor verschillende contexten. Het is, naar mijn vaste overtuiging, de weg naar volwassenheid om "persoon" en "personae" in het zelfbewustzijn te herintegreren. Ik zeg met nadruk: in het zelfbewustzijn, omdat persoon en personae nooit gescheiden zijn. Anders gezegd: iedereen is "zoals hij over komt".

Dat heb ik volgens mij lang gedacht ja, tot niet zo lang geleden leek me dat zo voor de hand liggend eigenlijk. Maar ergens is het ook zo'n dwaas idee, alsof je een soort van innerlijk onbeklad stukje "jij" hebt dat veilig weg zit achter alle maskers die niet jij zijn... Nja, het klinkt zo dualistisch eigenlijk, de echte zuivere ik versus de neppe ik die bezoedeld is door externe verwachtingspatronen. Hoe kun je überhaupt iets anders zijn dan jezelf, zelfs als iets een masker is is het nog altijd mijn masker, ik kan niet plots jou zijn in plaats van mij, ik kan hoogstens die delen van mij waarvan ik hoop dat ze jouw goedkeuring weg kunnen dragen wat meer naar voren schuiven.

Quote:

Een moderne misvatting, die haar basis lijkt te hebben in de bewegingen van rond '68, is dat de werkelijke volwassenheid dáár gevonden wordt waar de persoon diens personae aflegt . Ik meen dat dit geen weg naar volwassenheid is, maar een extreme vorm van infantilisering.

Misschien wel een logisch afzetten tegen een oudere wereld waarin decorum zoveel aandacht kreeg en "jezelf zijn" zo weinig? Ik weet het niet, moeilijk te zeggen, ik ben al te jong om die bewegingen rond '68 gekend te hebben, zelfs mijn hippie-ouders waren al een beetje nalopertjes die die tijd niet echt bewust meegemaakt hebben.

Quote:

Een bekend verschijnsel uit de psychologie is "emotie volgt uiting". Wie lacht wordt vrolijk, wie huilt wordt blij.

Dat begin ik ook meer en meer te ontdekken. Ik las een tijd terug ook nog iets van Lewis dat me daar over deed nadenken, maar dan in relatie tot geloven, volgens mij stond het in "mere christianity". Nu heb ik me eerlijk gezegd kapot geërgerd aan dat boek, maar wat dit punt betreft kon ik er wel wat mee.

Quote:

Toegepast op de persoon/persona: onze persoon kunnen we niet of nauwelijks beïnvloeden, onze personae wel. Maar als onze persoon en onze personae geïntegreerd zijn, dan veranderen we onze persoon door onze personae te veranderen.

Hmmm, ik denk niet dat dit me helemaal helder is. Nuja, in zekere zin wel, je hebt uitgelegd wat beide termen betekenen en die uitleg snapte ik, ik snap logisch gezien ook wel hoe deze passage in mekaar zit, maar ik heb het me niet helemaal helder voor ogen hoe ik dat puur praktisch gezien in mijn leven zie gebeuren.

Quote:

Ik hoop het. Ik denk dat mijn eerste reacties mijn mening wel redelijk doen kennen.

Ik denk dat je het goed begrepen hebt. Ik kan met je reactie alleszins meer dan met eerdere reacties in dit topic, niet dat dat slechte reacties waren ofzo maar, ongetwijfeld door mijn eigen onduidelijkheid, raakten ze net niet helemaal dat punt waar ik mee zit.

Quote:

Een relatie die eeuwig is, is zeldzaam geworden. Maar het is wel mogelijk, mits je niet gehinderd wordt door ernstige persoonlijkheidsstoornissen.

Ik hoop het, ik hoop het zo. Nuja, dat het mogelijk is weet ik want er zijn nu eenmaal mensen die het doen, dat ik ertoe in staat ben is nog maar de vraag, ik ben geneigd te denken dat ik niet zo goed ben in relaties.

Quote:

Enkele voorwaarden zijn, naar mijn onwetenschappelijke overtuiging: - volwassenheid in de integratie van persoon en personae - inlevingsvermogen, beschaving en decorum - de bereidheid de personae die in de relatie worden gebruikt te vormen naar de partner - de volledige en absolute acceptatie van de persoon van de partner

Ja, dat lijken me belangrijke waarden in een relatie, dingen om naar te streven. En ach, je overtuiging mag dan volstrekt onwetenschappelijk zijn, ze is alvast gestoeld op een pak meer ervaringswijsheid dan waar ik over beschik, dank om me die even uit te lenen.

[Holla 0]

ik denk wel dat er verschil zit in of je getrouwd bent/samenwoont, of dat je allebei apart woont. Als je niet non-stop bij elkaar bent kun je jezelf makkelijker bij elkaar rapen om je 'beter voor te doen' voor je lief, bijvoorbeeld in de situatie die Iriacynthe beschreef (het depressief zijn en je daardoor niet fatsoenlijk aankleden en uit bed gaan enz).

Verder denk ik dat wij het geluk hebben elkaars nare eigenschappen vrij goed te kunnen verdragen. Wellicht omdat we veel op elkaar lijken ofzo

[Jalikaatje 1]

Laat ik ook eens reageren hier

Jezelf zijn in relaties is voor mij een belangrijk punt, ik was vroeger niet tevreden over mezelf en deed me anders voor om leuk gevonden te worden. Kost bakken met energie en je wordt er niet gelukkiger van... In sommige vroegere relaties is het daarom ook wel eens stukgelopen: ik had geen zin meer om anders te doen en was bang dat mijn 'ware' zelf niet toereikend was om de relatie in stand te houden.

Nu ben ik mezelf en heb ik mijn lief het er wel eens over. Ik wil erop kunnen vertrouwen dat hij is wie hij laat zien dat hij is en andersom ook voor mij. Toen ik na een jaar verkering achter zijn grootste geheim kwam was het wel even moeilijk, maar daar zijn we ook overheen gekomen. Ik vind het belangrijk veel van elkaar te weten zodat je elkaar kunt steunen. Zo weet hij het als ik even flink pist ben, ik kan rekening met hem houden na veel korte nachten. Nu leven wij niet samen, maar ieder bij onze ouders. Ik denk wel dat het prima zal gaan werken wanneer we eenmaal samen gaan wonen na ons huwelijk. We zijn allebei bereid feedback te geven en te ontvangen zonder meteen te kibbelen of ruzie te maken. Maar ach, wij zijn ook wel een stelletje softies hoor

[Gast Anon_phpbb]

Zonder enige pretentie van volledigheid:

Quote:

Op maandag 26 juli 2010 00:46:45 schreef Iriacynthe het volgende: Ik heb de film geloof ik nooit gezien dus ik weet niet in welke context die woorden gesproken zijn.

Ik wéét dat veel mensen het raar zullen vinden, maar ik vind het één van de beste films ooit gemaakt. Kijken!

Quote:

Misschien komt het wel daarop neer: het is belangrijk dat de ander weet hoe je je werkelijk voelt enzo, maar ik heb lang gedacht dat dat ook betekende dat je je dus ook moest/mocht gedragen naar die gevoelens. Dat ben ik pas vrij recent anders gaan zien.

ik denk dat dat stappen zijn naar een volledige integratie van je zelf.

Quote:

Hmmm, over die moet ik nog wat nadenken. Da's iets om straks rond een uur of drie, vier met een gezonde hoeveelheid slaapgebrek en te depressieve muziek op de achtergrond een vlaag van existentiële angst over te krijgen.

ja, dat wil wel.

Quote:

Hmmm, ik denk niet dat dit me helemaal helder is. Nuja, in zekere zin wel, je hebt uitgelegd wat beide termen betekenen en die uitleg snapte ik, ik snap logisch gezien ook wel hoe deze passage in mekaar zit, maar ik heb het me niet helemaal helder voor ogen hoe ik dat puur praktisch gezien in mijn leven zie gebeuren.

acteer wie je wil zijn, en je bent het. Dat is de korte samenvatting

Quote:

Ik hoop het, ik hoop het zo. Nuja, dat het mogelijk is weet ik want er zijn nu eenmaal mensen die het doen, dat ik ertoe in staat ben is nog maar de vraag, ik ben geneigd te denken dat ik niet zo goed ben in relaties.

Gek, ik ben geneigd te denken dat je er best goed in kan zijn, of worden.

[wateengedoe2 0]

Mooi en nuttig topic! Niet zoveel nieuws meer toe te voegen aan wat er al gezegd is. Het onderscheid tussen jezelf anders voor willen doen omdat je denkt dat je partner je anders niet hoeft, en je best doen omdat dat prettig is voor hem (decorum) is denk ik het belangrijkste punt. Ik weet dat mijn vriend mij accepteert - incl mijn slechte eigenschappen - en het maakt me heel blij en gelukkig als ik iets kan doen waardoor hij zich als mens, als man en als mijn partner extra gewaardeerd voelt.

[Jyoti 0]

Quote:

Op maandag 26 juli 2010 14:09:30 schreef Cornelius van Wijck het volgende: Zonder enige pretentie van volledigheid: Ik wéét dat veel mensen het raar zullen vinden, maar ik vind het één van de beste films ooit gemaakt. Kijken!

Moet er binnenkort wel eens van komen.

Quote:

ik denk dat dat stappen zijn naar een volledige integratie van je zelf.

Hmmm, misschien wel.

Quote:

ja, dat wil wel.

Het viel nog best mee. Dat kan ook verklaren waarom ik het nog steeds niet helemaal begrijp.

Quote:

acteer wie je wil zijn, en je bent het. Dat is de korte samenvatting

Ok, ja, daar kan ik wel wat mee.

Quote:

Gek, ik ben geneigd te denken dat je er best goed in kan zijn, of worden.

Ik moet ook gewoon eens leren wat meer vertrouwen in mezelf te hebben.

[Jyoti 0]

Quote:

Op dinsdag 27 juli 2010 19:08:24 schreef wateengedoe2 het volgende: Mooi en nuttig topic! Niet zoveel nieuws meer toe te voegen aan wat er al gezegd is. Het onderscheid tussen jezelf anders voor willen doen omdat je denkt dat je partner je anders niet hoeft, en je best doen omdat dat prettig is voor hem (decorum) is denk ik het belangrijkste punt. Ik weet dat mijn vriend mij accepteert - incl mijn slechte eigenschappen - en het maakt me heel blij en gelukkig als ik iets kan doen waardoor hij zich als mens, als man en als mijn partner extra gewaardeerd voelt.

Mooi. Herkenbaar ook wel.

[Gast Anon_phpbb]

vertrouwen leer je alleen maar door het monster van je vrees tegemoet te treden als ware het de Hydra

[Jyoti 0]

Niet weglopen van angst vind ik moeilijk, al heb ik het idee dat ik het de laatste tijd een beetje begin te leren.

[Gast Anon_phpbb]

Er is slechts één angst terecht in dit leven, en dat is de angst voor de dood. En over de dood is slechts één angst terecht, en dat is de angst voor de hel.