Hij gelooft niet

[~Dien~ 0]

Hoi,

Een aantal maanden geleden heb ik een jongen ontmoet. Lief, aardig en grappig, maar niet christelijk. Hij verwoorde het als; 'ik wil daar niet over nadenken, ik sluit dat hoofdstuk af'.

Hij heeft er niet een probleem mee dat ik gelovig ben en daarom heeft hij het gevoel dat we best een relatie zouden kunnen hebben. Ik zelf heb, mede omdat hij niet gelovig is en om nog andere redenen, niet echt het gevoel dat het iets zou kunnen worden. Ik zou hem nooit op 1 kunnen zetten, terwijl hij dat wel met mij doet.

Heeft iemand ervaring met een niet-christelijke vriend/vriendin? En heeft iemand nog andere tips?

Wat vinden jullie eigenlijk van relaties tussen gelovigen en anders/niet-gelovigen?

Liefs

[Jyoti 0]

Ik denk dat het er maar van afhangt hoe belangrijk je het verschil zelft vindt. Natuurlijk is je geloof als het goed is best belangrijk in je leven en ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om dat niet te kunnen delen met je vriend (zelf vond ik dat wel degelijk soms moeilijk bij mijn niet-gelovige ex-vriend, die overigens niet om die reden een ex-vriend geworden is). Anderzijds moet je er gewoon mee leren leven dat je nooit iemand vindt die op elk vlak perfect aansluit bij hoe je zelf in het leven staat. Nu heb ik een gelovige vriend en het is super om op dat vlak meer op de zelfde lijn te zitten en ik heb echt veel aan onze gesprekken daarover, maar er zijn wel weer andere vlakken waarop we elkaar minder goed aanvoelen en soms zuigt dat gewoon maar dat moet je ook een plekje kunnen geven in een goede relatie. Als er wederzijds respect en openheid is en je geen compleet tegengestelde verwachtingen van jullie relatie en jullie toekomst samen hebt, hoeven verschillen niet noodzakelijk een probleem te zijn.

Als ik jou was zou ik me wel eens afvragen wat die "andere redenen" zijn, als er te veel dingen spelen waaraan je twijfelt is het misschien gewoon geen goed idee, zelfs nog los van het verschil qua geloofsovertuiging.

[Jon 0]

Ik heb een streng gelovige vriendin, ikzelf ben meer een agnost. Ik weet niet in hoeverre jouw geloof centraal staat in je leven, en in hoeverre hij ongelovig is?

Ik kan je vertellen dat het knap lastig is om een goede balans te vinden tussen, je op je gemak voelen en dus kunnen zeggen wat je voelt en denkt en elkaars gevoelens niet kwetsen.

[~Dien~ 0]

Het is voor mij wel belangrijk. Het geeft voor mij de zin van het leven aan. Dus dat staat centraal in mijn leven. Nu klink ik als een superchristen, dat ben ik niet echt, want er zijn momenten dat je verder van God af staat dan 'normaal'.

De 'andere redenen' borduren een beetje voort op het geloof, doordat ik het soms moeilijk vind om de goede balans te vinden en omdat ik niet alles kan vertellen. Natuurlijk zal er nooit iemand zijn aan wie je ALLES kan vertellen, dat is zelfs bij vrienden zo, alleen het geloof, ja, dat vind ik dan moeilijk.

Mede omdat hij best zou kunnen gaan geloven of in ieder geval er weer over na gaat zitten denken.

Maar hoe pak ik dat subtiel aan? Hij heeft namelijk aangeven er niet meer over na te willen denken.

[Jyoti 0]

Ik denk dat het sowieso verkeerd is om een relatie te beginnen met het idee dat hij vroeg of laat wel weer zal gaan geloven. Als je voor hem kiest, kies dan voor hem zoals hij nu is, zonder subtiele plannetjes om hem weer dichter bij het geloof te brengen. Moest dat gebeuren, zie je het dan wel weer, maar je mag daar nooit van uitgaan.

[~Dien~ 0]

Daar heb je helemaal gelijk in, maar stiekem wil je wel als gelovige dat iedereen gaat geloven.

[Jyoti 0]

Tot op zekere hoogte kan ik dat snappen, maar dan nog denk ik dat het niet eerlijk is om een relatie met hem te beginnen op zo'n manier. Jij zou het vast ook erg vinden als hij een relatie met jou zou willen omdat hij er goede hoop in heeft dat je wel van dat idiote geloof af te brengen bent na verloop van tijd.

[annzie 1]

Quote:

Op dinsdag 13 juli 2010 15:47:04 schreef ~Dien~ het volgende: Het is voor mij wel belangrijk. Het geeft voor mij de zin van het leven aan. Dus dat staat centraal in mijn leven. Nu klink ik als een superchristen, dat ben ik niet echt, want er zijn momenten dat je verder van God af staat dan 'normaal'. De 'andere redenen' borduren een beetje voort op het geloof, doordat ik het soms moeilijk vind om de goede balans te vinden en omdat ik niet alles kan vertellen. Natuurlijk zal er nooit iemand zijn aan wie je ALLES kan vertellen, dat is zelfs bij vrienden zo, alleen het geloof, ja, dat vind ik dan moeilijk. Mede omdat hij best zou kunnen gaan geloven of in ieder geval er weer over na gaat zitten denken. Maar hoe pak ik dat subtiel aan? Hij heeft namelijk aangeven er niet meer over na te willen denken.

In een goede relatie moet je ALLES kunnen vertellen aan elkaar. Ik vertel mijn vriend ook alles, en hij mij, hoe moeilijk we het soms ook vinden. Maar als je een relatie begint met zo'n idee dat je hem toch niet alles kan vertellen, is het m.i. geen goede relatie. Een relatie staat of valt met communicatie. Communiceer je niet goed, dus vertel je niet alles, is de kans groot dat het uiteindelijk geen goede relatie wordt..

Verder: wat Iria zegt.

[~Dien~ 0]

Haha, nu merk ik lichtelijk dat jullie het mij een klein beetje afraden, of omdat mijn insteek niet helemaal juist is of omdat we elkaar niet alles kunnen vertellen.

Maar als ik niet zeker ben van mijn zaak, vloeit er ook echt geen relatie uit voort. Het is wel verfrissend om even andere geluiden te horen.

[annzie 1]

Quote:

Op dinsdag 13 juli 2010 16:08:27 schreef ~Dien~ het volgende: Haha, nu merk ik lichtelijk dat jullie het mij een klein beetje afraden, of omdat mijn insteek niet helemaal juist is of omdat we elkaar niet alles kunnen vertellen. Maar als ik niet zeker ben van mijn zaak, vloeit er ook echt geen relatie uit voort. Het is wel verfrissend om even andere geluiden te horen.

Wat ik nu een beetje van je gehoord heb is dat je sowieso met een wat vreemde instelling een relatie ingaat. 'In geen enkele relatie kun je elkaar alles vertellen' 'en stiekem hoop ik dat hij toch christen wordt.'

Dat eerste heb ik je net uitgelegd. En dat tweede heeft Iria je uitgelegd.

Maar ik moet er nog wel aan toevoegen dat ik ook met niet-christelijke mensen vaak prima over het geloof kan praten, en dat ze me prima advies kunnen geven. Sterker nog: soms geven mijn niet-gelovige vrienden mij beter advies om mijn geloof te behouden dan het klassieke 'vertrouw op God' wat je vaak van gelovigen te horen krijgt. Dus het is heus niet onmogelijk om een goede relatie met een ongelovig iemand te hebben. Maar als hij jou zelfs (onbedoeld) zou kwetsen met opmerkingen over het geloof denk ik niet dat hij een verstandige keuze is..

[~Dien~ 0]

Ik denk ook dat ik vandaag in mijn bui ben waarin er 1040 verhalen eb gedachten door mijn hoofd spoken, maar geen van alle gedachten of verhalen juist op de manier waarop ik ze bedoel op het scherm verschijnen.

Het is gewoon even lastig uit te leggen.

Even over dat 'alles elkaar vertellen'. Ik ga dat even anders uitleggen. Sommige dingen bespreek je liever met, in mijn geval, vriendinnen. Puur omdat het vrouwen zaken zijn. Ik kan natuurlijk wel een heel verhaal tegen hem gaan houden over kleding, het vrouw zijn of relatieproblemen. Het is niet dat ik daarmee bedoel dat je het dan over sommige dingen NIET hebt, in principe moet alles bespreekbaar kunnen zijn, dat betekent niet dat je elkaar alles verteld. (Het mag natuurlijk wel) Is dit al duidelijker?

Ja, zelf merk ik ook dat ik leer van niet-gelovigen/anders-gelovigen. Die zien vaak dingen anders!

[Jyoti 0]

Quote:

Op dinsdag 13 juli 2010 16:05:56 schreef annzie het volgende: [...] In een goede relatie moet je ALLES kunnen vertellen aan elkaar. Ik vertel mijn vriend ook alles, en hij mij, hoe moeilijk we het soms ook vinden. Maar als je een relatie begint met zo'n idee dat je hem toch niet alles kan vertellen, is het m.i. geen goede relatie. Een relatie staat of valt met communicatie. Communiceer je niet goed, dus vertel je niet alles, is de kans groot dat het uiteindelijk geen goede relatie wordt.. Verder: wat Iria zegt.

Goede communicatie is ook iets wat moet groeien, je kan niet verwachten dat je vanaf dag 1 over alles kunt praten denk ik. En er zullen altijd onderwerpen zijn waarover je makkelijk praat, en onderwerpen waarbij dat moeizamer gaat. Ik heb geen geheimen voor mijn vriend en heb echt het idee dat we in principe alles tegen elkaar kunnen zeggen, maar dat wil nog niet zeggen dat elk gesprek even makkelijk gaat, er zijn onderwerpen waarop we elkaar wat minder goed aanvoelen en onderwerpen waarover we heelder nachten de meest fascinerende gesprekken kunnen hebben. Als je echt het gevoel hebt dat je geloof een taboe-onderwerp is binnen de relatie, zit er denk ik iets fout. Maar als het eerder zo is dat er wel over gepraat kan worden maar dat die gesprekken moeilijk zijn omdat je elkaars referentiekader niet altijd even goed snapt en bang bent elkaar op de tenen te trappen, denk ik dat dat gewoon iets is dat nog moet groeien en dat misschien gewoon nooit je sterkste communicatiepunt wordt.

[dingo 166]

Geen enkele relatie is alleen rozegeur en maneschijn dus ook een relatie tussen twee gelovigen heeft zijn beperkingen. Alles met elkaar kunnen bespreken is erg veel en iets wat ik ook niet zo maar doe. Laat staan dat ik mijn vrouw altijd begrijp maar we delen wel de basis van het geloof. Zelf zou ik niet kunnen zonder die gemeenschappelijke basis maar ik zie ook andere relaties waar het wel functioneert dus ik denk dat het vooral persoonsgebonden is. Maak alleen niet de fout om te denken ik bekeer hem/haar wel want dan ga je met de verkeerde verwachtingen een relatie aan en dat kan alleen maar fout gaan.

[RaiN 0]

je weet nooit hoe iets gaat lopen...

toen ik mijn wederhelft leerde kennen, was ik de ongelovige vriend die niks met geloof te maken wilde hebben...

toch heeft ze het geprobeerd, niet met de insteek dat ik toch wel zou bekeren, maar uiteindelijk is dat wel gebeurd, ik ben bekeerd, heb me laten dopen, zijn getrouwd en hebben een dochter...

dus je zou het gewoon een kans kunnen geven....

[Dubito 0]

Quote:

Op dinsdag 13 juli 2010 15:58:49 schreef ~Dien~ het volgende: Daar heb je helemaal gelijk in, maar stiekem wil je wel als gelovige dat iedereen gaat geloven.

Waarom eigenlijk?

[Étoile 0]

omdat je mensen geen eeuwige verdoemenis gunt..

[Robert Frans 1.653]

Of omdat je simpelweg vindt dat een relatie met God het beste is wat elk mens kan hebben, de grootste schat die iemand kan ontdekken.

(mensen uit angst bekeren is nooit een goed idee)

[Étoile 0]

dat is een positieve benadering van hetzelfde punt, mijns inziens..

[Robert Frans 1.653]

Inderdaad.

[Jon 0]

Quote:

Op dinsdag 13 juli 2010 16:21:50 schreef ~Dien~ het volgende: Ja, zelf merk ik ook dat ik leer van niet-gelovigen/anders-gelovigen. Die zien vaak dingen anders!

Als geloof echt diep zit, vind je het terug in allerlei redenaties en beslissingen die je maakt. Het zijn niet alleen de grote dingen, je zult merken dat je bij het gros van dingen niet op een lijn zit.

Je moet een ijzersterke band hebben om met dit soort dingen om te gaan. Want hoe je het ook went of keert, dit is iets wat altijd tussen jullie in zal staan.

[Jyoti 0]

Quote:

Op dinsdag 13 juli 2010 21:05:20 schreef Jon het volgende: [...] Als geloof echt diep zit, vind je het terug in allerlei redenaties en beslissingen die je maakt. Het zijn niet alleen de grote dingen, je zult merken dat je bij het gros van dingen niet op een lijn zit.

Is dat zo? Ik herken dat niet bij niet-gelovige vrienden hoor. Hoe zie jij dat dan concreet?

[Jon 0]

Quote:

Op dinsdag 13 juli 2010 22:16:01 schreef Iriacynthe het volgende: [...] Is dat zo? Ik herken dat niet bij niet-gelovige vrienden hoor. Hoe zie jij dat dan concreet?

Dat ligt er aan hoe gematigd je bent. Ik ken jou niet heel goed, maar je lijkt me niet iemand die heel afgebakend denkt, en dat is bij sommige christenen wel zo. Bovendien is bevriend zijn en een relatie hebben wel een beetje anders.

Ik vind het bijvoorbeeld heel normaal om te gaan stappen tot zondagochtend, dat komt in haar kringen (bijna) niet voor. Films, welke kijk je wel en niet? Ik moest er ook erg aan wennen dat we niet zomaar alleen kunnen zijn en dat, dat bij haar helemaal niet gebruikelijk is.

Allemaal dingen die voor mij tamelijk normaal zijn, maar voor haar volstrekt niet.

[Jyoti 0]

Voor mij zijn die ook heel normaal eigenlijk, maar goed, kan me voorstellen dat bepaalde christenen die op zo'n manier in het leven staan inderdaad net wat meer moeite hebben om op één lijn te zitten met niet-gelovige vrienden.

[Gast Anon_phpbb]

Ik heb al meer dan 4,5 jaar een relatie met een ongelovige. Ik denk dat het best lastig is om met een ongelovige een relatie te hebben, aangezien je juist die belangrijke dingen niet zo goed kunt delen. Op bepaalde punten denken we ook absoluut niet hetzelfde en dit zorgt voor enige twijfel de laatste tijd. Vooral doordat andere christenen het vaak afkeuren, maakt dat het niet gemakkelijker. Ik weet nog niet wat ik hier mee ga doen.. Wat ik hiermee wil zeggen is, nu je nog 'verliefd' bent, kun je het voor jezelf 'goedpraten' dat je met een onchristelijke vriend gaat, maar wanneer die verliefdheid een beetje wegtrekt wordt het lastig, want hoe doen jullie dat als je later gaat trouwen, waar trouw je dan.. als je kinderen krijgt, hoe voed je die op? en wat ga je zeggen als je kinderen vragen waarom papa of mama nooit naar de kerk gaat. Het is een lastig pakket en ik zou het zelf afraden, ondanks dat ik zelf in dit pakket zit.

[Jyoti 0]

Je moet ook oppassen dat je niet alle verschillen en spanningen gaat afschuiven op zijn ongelovig-zijn, ook met een vriend die wel gelovig is kun je op essentiële punten echt anders in het leven staan. Zo is er bijvoorbeeld met de opvoeding van kinderen nog wel meer gemoeid dan alleen maar zaken als "naar de kerk of niet". Ik denk trouwens dat het niet verkeerd hoeft te zijn om kinderen van op jonge leeftijd al duidelijk te maken dat niet iedereen christen is, daar komen ze sowieso vroeg of laat achter, of het nu door hun vader komt of door klasgenootjes die op zondag uitslapen.