HelenaV 0 Geplaatst 2 april 2010 Rapport Share Geplaatst 2 april 2010 Het is in Nederland conventie geworden om te denken dat het een geindividualiseerd land is, maar ik twijfel daar de laatste tijd heel erg aan. Sterker nog, het zal voor velen van jullie belachelijk klinken, maar ik heb wat boeken gelezen over de geschiedenis van de Sovjet-Unie en ook fictie van schrijvers als Orwell, Huxley, Zamjatin en Bradbury, waarin ze een wereld beschrijven zonder individualiteit, en ik moet zeggen dat ik dat allemaal behoorlijk op Nederland vind lijken. De meeste mensen in het Westen begrijpen de Sovjet-Unie helemaal niet zo goed als ze denken. Natuurlijk komen dingen niet in dezelfde vorm terug, maar het principe erachter is hetzelfde. Dus vandaar dat ik een topic open om te bespreken of Nederland echt zo individualistisch is als iedereen zegt, en ik zal ook uitleggen waarom ik dat niet vind. Als men het over de individualisering van Nederland heeft, begint men altijd over de ontzuiling en ontkerkelijking van de vorige eeuw. Alsof een teloorgane autoriteit niet opgevolgd kan worden door een nieuwe autoriteit. Als ik mijn probleem met het leven in het Westen in het kort moet uitleggen, zou ik zeggen: er is geen plaats voor subjectiviteit en dingen bekijken vanuit je eigen perspectief. Mensen moeten voortdurend rekening houden met enorme aantallen virtuele regels en betekenissen, die in de werkelijkheid niet bestaan en waarop niemand vanzelf zou komen. De waarde van dingen, mensen en gebeurtenissen mag niet meer persoonlijk zijn, die hoort van tevoren in hen besloten liggen, dus objectief zijn en voor iedereen gelijk. Alleen dingen die door anderen erkend en gebruikt kunnen worden, tellen nog mee. 1. Zo vind ik het vreemd dat je in onze zogenaamd individualistische samenleving altijd bereikbaar moet zijn. Wie geen mobiele telefoon heeft, kan moeilijk een sociaal leven onderhouden, en al helemaal moeilijk studeren of werken. Vreemd, blijkbaar ben je mensen altijd iets schuldig en omgekeerd zijn zij jou iets schuldig. We praten wel over persoonlijke ontwikkeling en presteren en dat soort dingen, maar alles wat je doet wordt mogelijk gemaakt door een enorm gemeenschappelijk kapitaal dat door de decennia heen is opgebouwd. Oftewel, je doet helemaal niets zelf. Vroeger was het nog mogelijk om een vos te doden en die thuis te brengen bij je vrouw en kind, maar als je nu iets voor elkaar wil krijgen heb je een heleboel middelen nodig die geproduceerd zijn door iemand anders. Als mensen echt voor zichzelf zouden werken, zou Nederland er heel anders uitzien. Dat krijgen we nu ook in het onderwijs, groepjeswerk. Leerlingen moeten samenwerken aan allerlei \"projecten\". Iedereen heeft dus een eigen hoofd, eigen cijfer, eigen examen etc maar je hebt wel anderen nodig om dat te kunnen bereiken. Ik heb daar zelf slechte ervaringen mee, ik was op school helemaal asociaal en deed nooit wat men van me vroeg, het waarom doet er in dit geval niet toe. Toen iedereen nog voor zichzelf werkte was het geen probleem, maar toen we in groepjes moesten werken werd het wel een probleem. Doordat ik niet deed wat van mij werd gevraagd saboteerde ik het werk van mijn groepsgenoten. Mijn persoonlijke problemen gingen hun dus aan. Dus zij hadden het recht om boos op mij te zijn. Is dat ethisch volgens jullie? Het is al erg genoeg dat ik zo veel problemen had dat ik niet eens voor mezelf kon werken, en dat andermans cijfers en onze relaties onder druk werden gezetis al helemaal erg. Volgens mij is dit groepjeswerken niet meer dan een middel tot controle. Als iedereen zijn falen alleen gevolgen heeft voor hemzelf zullen mensen eerder niet doen wat er van hen wordt gevraagd, als hun relaties met hun klasgenoten daarvan afhankelijk worden wordt er sociale druk uitgeoefend en zullen mensen wel conformeren. En bovendien zal in een groepje leerlingen met alleen enige begeleiding van de leraar geen diepgang kunnen ontstaan. We leren vooral praktische dingen. Bij talen leren we niet de schoonheid van de taal bewonderen of allerlei schrijvers in de originele taal lezen zodat we hun gedachten nog beter kunnen begrijpen. We leren kijken welke exposities er zijn, hoe je een kop koffie bestelt en een hotelkamer boekt. Inhoudloze dingen dus, die niet bijdragen aan de vorming van je karakter en je begrip van de wereld. We moeten niet ons bewustzijn verfijnen maar als machines zijn die geld en eten verwerken. Wat is daar individualistisch aan? Deze maatregelen moeten bijdragen aan minder schooluitval. Dat betekent dat menselijke relaties worden verpest, individualiteit wordt onderdrukt en diepgang verloren gaat, gewoon om iedereen van zo'n papiertje te kunnen voorzien. In Amerika schijnen ze dat ook te doen, als de kinderen een toets niet aankunnen dan worden de eisen verlaagd en tadaa! Probleem opgelost! 2. Men bekritiseert de dominantie van religie vroeger, toen mensen in een god moesten geloven zonder zelf erover te mogen nadenken en allemaal arbitraire regeltjes moesten opvolgen omdat ze anders eeuwig in de hel zouden branden. Datzelfde principe zie je terug met hoe wij tegen ons eten aan kijken: je hebt goede stoffen en slechte stoffen, van de eerste moet je zo veel mogelijk \"binnenkrijgen\", de laatste moet je mijden als de pest omdat er anders allemaal gezondheidsrampen gaan gebeuren. We vergeten dat mensen duizenden jaren lang hebben gegeten zonder zich bezig te houden met wat er in hun eten zit, en dat het goed was. Ik heb me zelf jarenlang gevoeld als een zondaar die beseft dat hij een slecht leven leidt, maar wie het niet lukt om al die regels van deugd op te volgen. Totdat ik heb begrepen dat dat geklets over antioxidanten en dergelijke gewoon onzin is. Niemand heeft ooit een antioxidant of \"goede\" vetzuur gezien, maar desondanks maken ze deel uit van de werkelijkheid van vele mensen en passen ze hun gedrag daaraan aan. Omdat de wetenschappers, ons equivalent van priesters, ons hebben voorgelicht over wat juist is op het gebied van eten. Mensen zien eten steeds minder door hun eigen ogen, ze zien appels en melk niet als appels en melk, ontkennen de identiteit van de voedingsmiddelen, maar zien het gewoon als een verzameling stoffen. Terwijl het in werkelijkheid heel moeilijk is om erachter te komen wat er binnen een appel plaatsvindt, laat staan hoe het lichaam daarop zal reageren en hoe stoffen reageren op andere stoffen. De wereld is te complex om te kunnen zeggen: als ik dit en dit bij elkaar doe, krijg ik dit. Je kunt het simpelweg niet wiskundig benaderen. Er was bijvoorbeeld een experiment waarin men had ontdekt dat een bepaalde vitamine, ik ben vergeten welke het was, kanker hielp voorkomen. Dus de logica zou zijn dat het in een geconcentreerde vorm nog krachtiger zou zijn. Dus toen maakte men er pillen van en gaf het aan mensen, maar die bleken niks te doen. Bij sommige mensen leken ze zelfs de kans op kanker juist te vergroten. Met andere woorden, de wereld van voedingsstoffen is veel te complex om te begrijpen, en je lichaam is geen machine die je moet besturen, je moet gewoon eten met gezond verstand en niet je geest vervuilen met allerlei regeltjes, angsten en schuldgevoelens. Maar de fabrikanten van voedsel blazen de kleine wetenschappelijke ontdekkingen enorm op om mensen enthousiast te krijgen en meer dingen te kunnen verkopen, en mensen luisteren daarnaar. Individualistisch? 3. Het is populair om kleding en accessoires te gebruiken om je karakter uit te drukken, onder de slogan \"Laat zien wie je bent\". Maar wie zegt dat dat goed is? Als ik in de trein zit dan heb ik er echt geen behoefte aan dat degene tegenover mij mij opzadelt met zijn karakter. Zo iemand kan uit het raam staren of een tijdschrift lezen en de mensen om hem heen moeten weten dat hij een duistere en pessimistische persoonlijkheid heeft, omdat hij als een goth is gekleed, of ze het nu willen weten of niet. En bovendien, iemand leren kennen is iets intiems, het kan niet geforceerd worden maar moet vanzelf gaan wanneer twee mensen met elkaar omgaan. Je moeder kent je anders dan je klasgenote en je klasgenote kent je anders dan je vriend(in). Door je op een bepaalde manier te kleden zend je een onpersoonlijke boodschap uit naar iedereen, waar je zelf niet eens bij hoeft te zijn. Stel je bent flauwgevallen, dan is je bewustzijn tijdelijk uitgeschakeld, maar je kleding gaat door iedereen te laten zien wie je bent. Niks individualistisch aan dus, vooral als het gaat om stijlen als goth en emo. \"Om te laten zien hoe uniek JIJ bent, moet je je ZO kleden\". Ik weet niet of ik lachen moet of huilen... 4. In scholen en bibliotheken verdwijnen stiltezalen. De betekenis van zo'n zaal is dat iemand zich kan afsluiten voor de buitenwereld en zich kan concentreren op zijn boek en zijn gedachten erover, wat in onze marxistische wereld natuurlijk hoogst asociaal is. Puur voor jezelf bezig zijn, durf je wel. Je moet altijd openstaan voor allerlei signalen van buitenaf. Niet alleen voor natuurlijke bewegingen en geluiden, die ontstaan zonder dat men ze op iemand richt, maar ook voor dingen die wel speciaal op je geest gericht zijn. Zo werd er in de bibliotheek van Amsterdam live muziek gespeeld, de laatste keer dat ik er was. Het duurde niet echt lang, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Het gaat erom dat de grens is overschreden: live muziek in de bibliotheek. Of ik daar behoefte aan heb wordt mij niet gevraagd. Als ik in de bibliotheek ben kom ik daar voor boeken en intellectuele activiteit, als ik behoefte heb aan muziek dan ga ik wel aan een concert. Maar blijkbaar weet men beter wat goed is voor mij. Of ik het leuk vind of niet, ik zal die muziek horen. En het gaat niet alleen om muziek. Er worden ook exposities gehouden. Of je het wilt of niet, je zult tegen schilderijen van blote mannetjes rijdend op olifanten aankijken, of foto's van Afrikaanse vrouwen met blote borsten. Iedere bleekscheet weet immers dat mensen uit de Derde Wereld heel mooi en spiritueel zijn, en om het volk er een keer aan te herinneren is een heel goede zaak. Als ik naar die foto's kijk, kan ik de boodschap erachter horen: ach, wat is dit toch mooi! Ja, wij vinden dit alles heel mooi! Persoonlijk vind ik me dan als een kind behandeld, dat tegen zijn wil met de lepel wordt gevoerd, geestelijk. Maar blijkbaar hoort dat bij Nederland, dat iemand voor jou besluit wat mooi is en wat je nodig hebt. Dat heb je overal eigenlijk. Overal probeert men je geest binnen te dringen, allerlei boodschappen door te geven, je over dingen te laten nadenken of bepaalde emoties veroorzaken. Dan heb ik het niet over mind control, gewoon onze onschuldige propaganda. Als je op straat loopt, zie je posters met uitspraken als \"Een echte vriend stuur je een echte kaart\" (want mensen zijn niet zelf in staat om te besluiten wanneer ze een kaart sturen) of \"Als jij iemands leven zou willen redden, zou je het doen?\". Je weet niet wie die posters heeft opgehangen en je kunt niet terugcommuniceren. Wat is daar individualistisch aan? Ik vind het vernederend. Niemand heeft het recht om je gedachten te sturen of je bepaalde gedachten aan te praten, net zoals niemand het recht heeft om je op straat aan te raken, of iets in je zak te stoppen. Als iemand zoiets probeert zijn we verontwaardigd, maar met onze geesten gebeurt het voortdurend en iedereen vindt het normaal. 5. Mensen, voorwerpen en gebeurtenissen horen geen persoonlijke betekenis te hebben voor mensen, maar een objectieve en positieve betekenis. Vroeger hield je van je ouders niet om hun objectieve kwaliteiten, maar gewoon omdat ze jou het leven hadden gegeven en van dag tot dag met je leefden, zodat ze een deel werden van je ziel. Nu gaan we steeds meer richting een samenleving waarin een kind te wereld brengen en van dag tot dag verzorgen niet genoeg is om jezelf een ouder te kunnen noemen, er is een hele lijst van dingen die je moet doen om de liefde van je kind te verdienen. Er zijn checklists waarin je kunt zien wat goed ouderschap inhoudt. De waarde zit dus niet in de menselijke ziel, het is iets objectiefs wat buiten hem om bestaat. Een kind dat vindt dat zijn ouders niet genoeg voldoen aan de eisen, kan zijn verhaal kwijt bij de Kindertelefoon of zelfs naar een hulpverlener stappen zodat de stoute vader of moeder tot orde wordt geroepen. Je koestert je ouders niet omdat ze van jou zijn, jouw enigen, onlosmakelijk verbonden met je ziel, maar omdat ze iets uitvoeren, wat buiten hen om is geformuleerd. Het gaat niet om het persoonlijke en intieme, om jouw eigen herinneringen. Wat een goede jeugd is staat vast en iedereen moet werken om ervoor te zorgen dat het bij ieder kind zo verloopt. Overal worden maatregelen genomen om alles \"leuk\" te maken. Op school moeten er bijvoorbeeld leuke versieringen zijn, regelmatig spelletjes worden gedaan en schoolreisjes ondernomen. Alsof de menselijke ziel als een computer is waarin prettige emoties kunnen worden gestopt als software. Ik mis mijn middelbare schooltijd behoorlijk, maar vreemd genoeg mis ik de meest vage en onbenoembare dingen. Als ik eraan terug denkt, zie ik als eerste de leegte en stilte van de gangen tijdens de les, ik mis de manier waarop de zon door lokaal 101 scheen toen we daar op maandag het 2e uur bij Duits verschenen, nadat we een uur economie hadden gehad. Ik mis de aantekeningen met rode pen die de lerares in mijn schrift maakte. De schoolreisjes en al dat leuks mis ik niet bijzonder. Als zij er niet waren geweest dan had ik mijn schooltijd niet minder gemist. Ik mis namelijk MIJN tijd daar, de manier waarop het verbonden raakte met mijn leven en mijn ziel, de jaren van toen ik 16, 17 was, die nooit meer zullen terugkomen. DAAROM is mijn schooltijd me waardevol, en niet omdat er alles aan werd gedaan om de leerlingen zo veel mogelijk plezier te bezorgen. Om waardevol te zijn moet iets per se prettig zijn. Hoe leuker het is, hoe meer waarde het heeft, en iets wat niet leuk is moet zo veel mogelijk weggewerkt worden. Zo had ik in de 1e klas een leraar voor aardrijkskunde, die had zijn kleine zoon verloren aan een of andere hersenziekte. Zoals ik hem voor me zie is hij behoorlijk groot, draagt hij een spijkerbroek, een grijze trui, heeft hij een vrij grote baard en een bril. Hij is niet erg vriendelijk en communicatief, hoewel hij ook niet grof doet. Je kunt gewoon zien dat hij voor altijd getekend is door de dood van zijn zoon. Tijdens de lessen deed hij weinig met de klas en liet de leerlingen vooral voor zichzelf werken. Als je hetzo bekijkt een niet erg prettig persoon, en desondanks kan ik niet zeggen dat ik minder graag naar zijn lessen ging, of dat ik onprettige herinneringen aan hem heb. In die tijd interesserde hij me niet, maar de laatste tijd denk ik best vaak aan hem en aan wat voor een verschrikkelijk verdriet hij moest hebben. Ik kan niet zeggen dat ik de lessen van de leraren die wel heel grappig en sociaal liepen te doen, meer mis. Maar in onze samenleving is er steeds minder plaats voor dat soort subjectiviteit, wat een goede leraar is (naast het vakinhoudelijke) is geen kwestie van smaak maar ligt vast. Toen ik een paar maanden voor lerares studeerde kregen we \"competentiekaarten\" waarin precies stond beschreven wat we moesten doen: enthousiasme tonen voor leerlingen EN groepen, leerlingen zowel verbaal als nonverbaal aanmoedigen etc. Ieder woord, iedere stap die je door de klas zet, iedere blik die je werpt moet een 100% positieve resultaat hebben. Je mag niet meer jezelf zijn, wat een goede leraar is staat vast en jij moet er maar voor zorgen dat jij dat wordt. Erg individualistisch. Vroeger hadden we hier Openbare Bibliotheek Zaanstad; het was het een plaats waar je boeken kon lenen en lezen en iedereen mocht zelf een emotionele betekenis geven aan de plaats. Voor mij was het vooral de plek waar ik als 15- en 16-jarige vaak onderweg van school stopte en in de hoek boeken ging zitten lezen over de Vikingen. Of waar ik naartoe vluchtte als ik weer ruzie had gehad met mijn moeder, omdat ik nergens anders naartoe kon. Maar voor iemand anders is het misschien de plaats waar hij/zij als 6-jarige voor het eerst boeken ging lezen met papa, of de plek waar iemand zijn grote liefde heeft ontmoet. Of misschien de plaats waar je helemaal niet wilde zijn maar waar je fanatieke moeder je steeds mee naartoe sleurde toen je klein was. Maar gelukkig hoeven we ons tegenwoordig niet meer in te spannen voor allerlei persoonlijke herinneringen en dat soort onzin. Het gevoel van informaliteit wordt voor jou gecreeerd, door een gezellige naam De Bieb en overal posters van gelukkige, lachende mensen die van hun boek genieten of muziek luisteren. Waarom een eigen ziel opbouwen terwijl iemand anders in een keer iets kan maken waarvan iedereen gebruik zal maken die ermee in aanraking komt. Het doet me ook denken aan de persoonlijkheidscultussen van Hitler en Stalin. Je mocht geen persoonlijke houding tegenover hun hebben, je kijkt tegen je moeder anders aan dan tegen je broer of je vriendin, maar voor de Fuhrer moet iedereen precies dezelfde toewijding hebben. En zo is dat bij De Bieb ook: weg met die subjectiviteit, wij bepalen hoe je deze plaats beleeft. Individualistisch hoor! Vroeger waren pijn en genot, zowel lichamelijk als geestelijk, iets wat alleen in een mens kon bestaan. Tegenwoordig worden vooral emoties geproduceerd en aan mensen verkocht of uitgedeeld. Mensen eisen een \"prettige werksfeer\". Ik zou ze eraan willen herinneren dat 1. Alleen individuen voelen en 2. Emoties niet kunnen worden gecreeerd, door niemand, ze onstaan vanzelf. Er kan dus geen gevoel bestaan buiten de mensn om. Maar ik denk niet dat het veel baat zal hebben. Nederlandse mensen hebben er blijkbaar geen zin om een eigen beleving te hebben, mensen willen dat emoties voor hun worden geregeld en aan hun gegeven. In de Sovjet-Unie waren mensen van de staat afhankelijk voor werk, woning, kleding etc. Hier eisen mensen prettige emoties. Er is weliswaar geen centrale overheid die zich daarmee bezighoudt, maar het principe blijft: je accepteert niet wat je hebt, laat je emoties niet zoals ze zijn, nee, iedereen moet zijn best doen om iets te creeren waarvan iedereen vervolgens gebruik kan maken. Alles wat er gebeurt, alles wat je hebt moet zijn precies zoals je wil. Als je iets moet missen wat je wil, of als je te kampen hebt met iets onaangenaams, is dat een groot onrecht waarvan je verlost moet worden. Vroeger ging je naar een feest en het pakte bijzonder leuk uit en je bleef achter met een goed gevoel dat nog heel lang duurde. Je geest ging een reactie aan met wat er om je heen gebeurde en daaruit ontstond dat gevoel. Tegenwoordig is het niet nodig om zo hard te werken, emoties worden door iemand anders geproduceerd. Zo had ik laatst een folder in handen over een jaren 80/90 feest dat zou worden gehouden, en daarop stond dat het een feest wordt om nooit te vergeten. De emotie ligt blijkbaar al in het depot, klaar om gedistribueerd te worden aan iedereen die daar 10 euro voor neertelt. Mensen kunnen niet eens meer zelfstandig omgaan met het feit dat er een familielid is overleden en rennen daarmee naar de therapeut, maar ze gaan wel zitten snotteren bij allerlei zielige boeken en tv programma's. Echte emoties, die onstaan door bepaalde gebeurtenissen in ons leven, die willen we niet want die zijn te zwaar, virtuele emoties willen wel, want we moeten toch iets voelen, alleen zonder te hoeven lijden. Lekker huilen dus over dat meisje met kanker en dan lekker verder met iets anders. Het programma wordt uitgezonden door heel Nederland, dus van Zeeland tot Groningen zitten mensen voor de tv, precies dezelfde emotie tot zich te nemen. Desondanks zijn we allemaal heel origineel en individualistisch! Ik ben een beetje moe van het schrijven nu, maar jullie begrijpen mijn punt denk ik wel. Graag reacties. Link naar bericht Deel via andere websites
Holla 0 Geplaatst 2 april 2010 Rapport Share Geplaatst 2 april 2010 Wat een interessant topic. Later reageer ik wellicht meer (geen tijd) maar dit wilde ik even gezegd hebben. Link naar bericht Deel via andere websites
annzie 1 Geplaatst 2 april 2010 Rapport Share Geplaatst 2 april 2010 Ik ben het ten dele met je eens, en ten dele oneens. Over reclame, muziek ik de bieb (hoe verzin je het!) maar een expositie vind ik niet dat die aan je opgedrongen wordt. Je kan zelf kiezen of je daarnaar kijkt of niet. Wat betreft jouw mening over kleding en kledingstijlen denk ik vooral dat je bevooroordeeld bent. Lang niet alle goths en emo's kleden zich zo omdat ze aan iedereen willen laten zien dat ze zo depri zijn en misantropisch enzo. Ik ken genoeg goth's die gewoon gothic kleding dragen omdat ze het er alleen mooi uit vinden zien, het zelfde geldt voor emo. Mensen die Lonsdale kleding dragen zijn tegenwoordig ook lang allemaal niet meer racistisch. Je punt over mobiele telefoons begrijp ik niet, maar wat groepjes werken betreft ben ik het volledig met je eens. Bij ons op school ging dat ongeveer zo: 'Oh, Anne zit in ons groepje, das mooi, dan zoek ik bronnen, jij zoekt de plaatjes en Anne schrijft het werkstuk wel.' Wat erop neerkwam dat Anne alleen een link kreeg van wikipedia, en een paar plaatjes van de eerste pagina van google-search over het onderwerp, waardoor ik dus de échte bronnen zelf mag zoeken, net als de plaatjes. Een hékel heb ik daaraan. Ik werk voor hun cijfer. Je stukje over emoties moet ik nog even over nadenken, dat schrijf je vrij complex op dus ik moet het zeker nog even een keer lezen. Link naar bericht Deel via andere websites
Donnie 0 Geplaatst 2 april 2010 Rapport Share Geplaatst 2 april 2010 Ik kan me gedeeltelijk wel vinden in je betoog, alleen de link met Marxisme volg ik niet helemaal. Waar ik vooral aan stoor, is die reclame- en boodschap-posters overal. Blijkbaar accepteren we dat we de openbare ruimte gebruiken om mensen ten alle tijde merknamen en propaganda te laten zien. Waarom ontvang ik het merk van een shampoo als ik op de trein sta te wachten? Dat heeft totaal niets met elkaar te maken. Als ik iets voor m'n haar wil kopen, ga ik naar de winkel. Alleen op dat moment heb ik behoefte aan informatie over shampoo. Ik denk dat het mensen pas gaat opvallen als er in de supermarkt grote NS-posters komen te hangen. De overheid werkt op die manier mee aan bedrijfs-reclame, omdat het geld opleverd. Ze helpen ook mee aan het afbrokkelen van individualisme en keuze-vrijheid. De meeste mensen kopen namelijk alleen die merken die ze kennen van TV en andere reclames, en hoeven zelf dus geen moeite te doen. Ze krijgen meningen en voorkeuren kado als ze TV kijken of folders door de bus krijgen. Die bedrijven die veel reclame maken, krijgen dus de grootste winsten, waardoor een groot deel weer aan reclame kan worden uitgegeven. En kijk dan bijvoorbeeld eens naar producten als chips of cola: Hoeveel merken ken je? Ik denk dat de meeste mensen niet verder komen dan 2 of 3. Een ander voorbeeld is IKEA. Dit bedrijf heeft zo'n beetje een monopoly op goedkope meubels, vooral aantrekkelijk dus voor lage inkomens. Resultaat: meer dan 70% heeft dezelfde meubels in huis. Het zijn allemaal vormen van gestuurde controle, maar waar we helaas denk ik weinig aan kunnen doen. Aan de andere kant ben ik dan weer wel heel blij dat Nederland geen 1 of 2-partijen stelsel heeft. Dan hadden we die ellende ook in de politiek gehad. Link naar bericht Deel via andere websites
HelenaV 0 Geplaatst 3 april 2010 Auteur Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Quote: Op vrijdag 02 april 2010 20:34:24 schreef Donnie het volgende: Ik kan me gedeeltelijk wel vinden in je betoog, alleen de link met Marxisme volg ik niet helemaal. Daarmee bedoel ik dat iedereen aan iedereen vastzit. Dat was ook de bedoeling van het communisme, een enorme machine bouwen van scholen, ziekenhuizen, wegen, fabrieken etc. Iedereen zou een eigen taak krijgen in de onderhoud ervan en iedereen zou er gebruik van maken. Iedereen zou dus voor iedereen werken, en niet voor zichzelf of voor zijn klanten zoals in het kapitalisme. Maar als je nu naar Nederland kijkt, zie je dat er precies hetzelfde aan de hand is. De productie wordt niet meer lokaal gehouden en mensen reizen over zulke grote afstanden dat er een enorm net is ontstaan waarin we allemaal vastzitten. Als ergens iets misgaat, dan heeft dat voor heel veel mensen door heel Nederland gevolgen. Als er bijvoorbeeld een treinongeluk gebeurt, betekent dat dat heel veel mensen die dag hun leraar, arts etc moeten missen. Vroeger kwam je amper buiten je dorp of stad, dus als je in een dronken toestand onvoorzichtig was, had dat vooral gevolgen voor jou en misschien nog voor een paar anderen. Maar met de middelen die we tegenwoordig hebben kunnen we veel meer ellende veroorzaken. Stel je voor wat er kan gebeuren als iemand die net heeft gehoord dat zijn vriendin hem heeft verlaten en daardoor heel emotioneel is, zich op een snelweg begeeft. Dat zou gevolgen hebben voor duizenden mensen, indirect. Dat betekent dat het prive-leven van een persoon veel mensen aangaat die hij helemaal niet kent. Daarom gaf ik ook het voorbeeld van groepjeswerken, waarin de problemen van een leerling zijn groepsgenoten aangaan omdat ze elkaar nodig hebben voor hun project. Daarom moeten mensen steeds meer gecontroleerd worden en rustig gehouden. Als iedereen gewoon spontaan en onvoorspelbaar is, zoals dat vroeger veel meer het geval was, zal dat voor heel veel ellende zorgen. Dus wordt er alles aan gedaan om de bevolking gelukkig en gezond te houden wat tenkoste gaat van privacy, emoties, natuur etc. Immers, we proberen onze wereld steeds meer wetenschappelijk te organiseren en het onvoorspelbare van de mens zal dat altijd verstoren. En dat is precies de wereld die de communisten in Rusland wilden scheppen, of waar Huxley en Zamjatin over schreven. We hebben een enorme welvaart gecreeerd, maar de schaduwzijde is dat we als slaven moeten werken om die te onderhouden. En als je naar de mensen kijkt, half Nederland is burned-out, depressief, getraumatiseerd of suicidaal. Vroeger moesten mensen zich kapotwerken op het veld, hadden ze last van honger, kou en luizen, gingen er veel mensen dood en de dood was vaak pijnlijk, en toch probeerde iedereen door te gaan. En juist in onze rijke, stabiele wereld zien steeds meer mensen het niet meer zitten. Ik denk dat die enorme welvaart van Nederland ook heel veel van mensen heeft afgepakt. Quote: Het zijn allemaal vormen van gestuurde controle, maar waar we helaas denk ik weinig aan kunnen doen. Aan de andere kant ben ik dan weer wel heel blij dat Nederland geen 1 of 2-partijen stelsel heeft. Dan hadden we die ellende ook in de politiek gehad. Er bestaat niet alleen tirannie van de uitvoerende macht. De samenleving kan er zelf ook wat van, lees mar Over Vrijheid van John Stuart Mill. In landen als de Sovjet-Unie waren de leiders in een zekere zin amateurs, omdat ze dwang en terreur moesten gebruiken om de bevolking onder controle te houden. Maar er bleef altijd wat ruimte over voor mensen voor dissidentie en om een prive-ruimte op te bouwen. Maar hier is de controle gericht op de geesten van de mensen, zodat je ze niet meer hoeft te dwingen of openlijk aan te sporen om te doen wat jij wil. Je conditioneert ze op zo'n manier dat ze het vanzelf doen. De stabiliteit van een samenleving begint bij het individu en niet bij het collectief, zoals men in de Sovjet-Unie dacht. En als je mensen wil controleren moet je aardig tegen ze doen en hen wijsmaken dat het in hun eigen belang is, in plaats van terreur gebruiken. Ik noem dat de Kolobok methode. Dat komt uit een Russisch sprookje. Een oude vrouw bakte een rond brood en zette hem op de vensterbank om af te koelen, maar de stoute Kolobok ging er vandoor, het bos in. Daar komt hij verschillende dieren tegen die hem dreigen op te eten, maar hij lacht ze uit en rolt weg. Dan komt hij de sluwe vos tegen en begint een liedje te zingen over hoe hij aan de haas, beer en wolf is ontsnapt, en hoe hij ook aan haar zal ontkomen. Maar zij begint zijn zang te loven en vraagt hem om op haar neus komen te zitten omdat ze niet zo goed hoort. Kolobok gaat in zijn narcistische extase op haar neus zitten en zij vreet hem op. Nou, is dat niet waarop de controle in het Westen is gebaseerd? Maak mensen wijs dat ze te goed zijn oud en lelijk te worden of om onaangename gevoelens te hebben, en zij zullen er alles aan doen om zichzelf zo rustig en voorspelbaar te maken, ze zullen alleen maar bezig zijn met antirimpelcremes en fitness, en zo heb je geen last van ze. Zeker als je hun hoofden vollaadt met zinloze entertainment en reclame. En je kunt altijd zeggen dat ze er zelf voor kiezen. Link naar bericht Deel via andere websites
Piebe 84 Geplaatst 3 april 2010 Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Ik denk niet dat individualisme binnen de grenzen blijft van Nederland. Ook Slavische mensen kunnen egocentrisch zijn. Link naar bericht Deel via andere websites
HelenaV 0 Geplaatst 3 april 2010 Auteur Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Quote: Op vrijdag 02 april 2010 18:40:36 schreef annzie het volgende: Ik ben het ten dele met je eens, en ten dele oneens. Over reclame, muziek ik de bieb (hoe verzin je het!) maar een expositie vind ik niet dat die aan je opgedrongen wordt. Je kan zelf kiezen of je daarnaar kijkt of niet. Ik vind van wel. Het gaat om het principe, dat men exposities houdt in de bibliotheek. Als jij niet naar ons toe komt, komen wij naar je toe, is de mentaliteit. Quote: Wat betreft jouw mening over kleding en kledingstijlen denk ik vooral dat je bevooroordeeld bent. Lang niet alle goths en emo's kleden zich zo omdat ze aan iedereen willen laten zien dat ze zo depri zijn en misantropisch enzo. Ik ken genoeg goth's die gewoon gothic kleding dragen omdat ze het er alleen mooi uit vinden zien, het zelfde geldt voor emo. Eerlijk gezegd kan ik me daar weinig bij voorstellen. Iedereen maakt zich druk om hoe andere mensen hem zien, je ziet jezelf maar een klein deel van de dag, dus hoe kan het alleen maar op jou gericht zijn? In onze tijd wil iedereen dat zijn kleding overeenkomt met zijn smaak, dat was vroeger veel minder zo. Vroeger was kleding vooral bedoeld om naaktheid te bedekken en je tegen de elementen te beschermen, en het werd versierd om het een beetje leuk te maken. Maar nu is de communicatieve kant van kleding doel op zich geworden. Men wil dat iemand iets te weten komt over hem. Iedereen communiceert ermee, geloof me. Ook ik hoor. En het punt dat ik hier maak gaat niet alleen over kleding. Je kunt niet ontkennen dat in onze tijd iedereen bezig is actief te laten zien wie hij is. Ook door profielen op internet en weblogs bijvoorbeeld. Als ik in Google iets opzoek kom ik weleens een weblog tegen waarop ik allemaal onzinnige berichten kan lezen, met foto's van hoe het kindje van de blogger een ijsje eet, of de zoveelste toerist bij de Eiffeltoren. Mensen denken dat ze op deze manier hun individualiteit vieren, maar dat is helemaal niet zo. Je zet jezelf te kijk voor de hele wereld, van Nederland tot China. Je maakt je prive-leven, je kinderen tot een stuk informatie die vervolgens vreemden voor de voeten gaat slingeren. Wat is daar individualistisch aan? Volgens mij is dat de zoveelste uitdrukking van het communistische principe dat de zaken van het individu de hele samenleving aangaan. Normaal houden je vrienden en familie zich met dit soort dingen bezig, mensen die echt op een bepaalde manier in je leven zitten, maar nu wordt het iedereen. Of waar ik me ook zo aan stoor is de mode van de laatste tijd om via allerlei versieringen aan de buitenkant van het huis laten weten dat er een kind is geboren. Als je dit echt individualistisch wil aanpakken dan hou je het natuurlijk, vanuit je eigen perspectief, en laat je het weten aan vrienden en familie, mensen die het echt aangaat dat je een kindje hebt. Als je allerlei boodschappen ophangt aan je huis dan moet iedereen die erlangs komen het weten, zonder dat je die persoon kent of aardig vindt. Misschien loopt er wel iemand langs die je helemaal niet aardig zou vinden als je hem kende. Waarom dringen mensen hun prive-levens aan anderen aan? Misschien heb ik er wel helemaal geen zin in om te weten dat in dit huis een kind is geboren. Moet ik misschien ook bij die mensen naar binnen lopen om te vertellen wat er allemaal speelt in mijn leven? Waarom zij dan wel aan mij? Dat het op zo'n passieve onpersoonlijke manier gebeurt doet er niet toe. Het gaat erom dat iemand je deelgenoot maakt van zijn prive-leven, en dat begrijp ik niet. Of eigenlijk, ik begrijp het wel. Mensen weten niet meer wat ze met hun geld moeten doen en hoe ze hun verveling moeten verdrijven, de bedrijven weten niet meer hoe ze mensen geld kunnen aftroggelen. Dus zetten mensen twee meter hoge opblaasooievaars neer bij hun huis, for all to see. Zo worden de geboortes van kinderen nog verder gekoloniseerd om geld te genereren. Niet normaal Link naar bericht Deel via andere websites
Piebe 84 Geplaatst 3 april 2010 Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Feit is dat mensen graag laten zien waar ze trots op zijn, dat is niet alleen zo in Nederland. Ik herinner me een Bulgaarse asielzoeker die hier met niets kwam en toen hij was uitgeprocedeerd met een BMW en een goed gevulde portemonnee terugging. Dan vraag ik toch ook niet waarom hij niet voor een ticket- of een mini heeft gekozen? Want natuurlijk koos hij de BMW om mee te pronken bij zijn vrienden in Bulgarije. Het ging hem om trots, hij voelde zich een hele pief met geld en een BMW. Dat lijkt wel een beetje op mensen met een kermis in de tuin als er een kleine is geboren vind je niet? Link naar bericht Deel via andere websites
HelenaV 0 Geplaatst 3 april 2010 Auteur Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Quote: Op zaterdag 03 april 2010 12:20:51 schreef Piebe het volgende: Feit is dat mensen graag laten zien waar ze trots op zijn, dat is niet alleen zo in Nederland. Ik herinner me een Bulgaarse asielzoeker die hier met niets kwam en toen hij was uitgeprocedeerd met een BMW en een goed gevulde portemonnee terugging. Dan vraag ik toch ook niet waarom hij niet voor een ticket- of een mini heeft gekozen? Want natuurlijk koos hij de BMW om mee te pronken bij zijn vrienden in Bulgarije. Het ging hem om trots, hij voelde zich een hele pief met geld en een BMW. Dat lijkt wel een beetje op mensen met een kermis in de tuin als er een kleine is geboren vind je niet? Nee. Natuurlijke behoeften van de mens veranderen in onze consumptiemaatschappij in iets monsterlijks. Mensen hebben ook behoefte aan voedsel en om ervan te genieten, en jij bent het waarschijnlijk ook met me eens dat het eetgedrag van mensen hier in het Westen niet gezond is, ook psychologisch. Mensen hebben ook vet nodig aan hun lichaam, dat betekent niet dat hoe meer vet hoe beter. En daarbij, een kind krijgen is iets anders dan een auto aanschaffen. Dat zijn zaken die status verschaffen, dat kun je van het ter wereld brengen van een nieuw mensenleven toch niet zeggen? Een kind is een geschenk uit de hemel/van het lot. Je moet dan nederig en dankbaar zijn, terwijl mensen het steeds meer aanzien als een materiele aanwinst. Overal die kapitalistische mentaliteit, van wat zijn mijn winsten. Link naar bericht Deel via andere websites
Piebe 84 Geplaatst 3 april 2010 Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Quote: Op zaterdag 03 april 2010 12:29:22 schreef Leidenschaft het volgende: [...] Nee. Natuurlijke behoeften van de mens veranderen in onze consumptiemaatschappij in iets monsterlijks. Mensen hebben ook behoefte aan voedsel en om ervan te genieten, en jij bent het waarschijnlijk ook met me eens dat het eetgedrag van mensen hier in het Westen niet gezond is, ook psychologisch. Ja zeker weten, maar ik vind dat iedereen verstandig genoeg moet zijn om die troep niet te eten, want dan sluiten ze de deuren vanzelf. Ik ben ontzettend gehecht aan mijn vrijheid van keuze en daarom wil ik een ander ook niet beperken in zijn keuzes, ook al kiezen ze het verkeerde eten als voedsel. Quote: Mensen hebben ook vet nodig aan hun lichaam, dat betekent niet dat hoe meer vet hoe beter. En daarbij, een kind krijgen is iets anders dan een auto aanschaffen. Dat zijn zaken die status verschaffen, dat kun je van het ter wereld brengen van een nieuw mensenleven toch niet zeggen? Een kind is een geschenk uit de hemel/van het lot. Je moet dan nederig en dankbaar zijn, terwijl mensen het steeds meer aanzien als een materiele aanwinst. Overal die kapitalistische mentaliteit, van wat zijn mijn winsten. Ik ben het zeker met je eens dat een kind krijgen geen status symbool is, maar dat vind ik ook van een auto. Ik heb er geen eens een en het boeit me ook geen zier. Niemand hoeft een dure Mercedes te hebben, als iedereen in een Mini zou rijden waren er ook minder ongelukken. Zoals jij een kind krijgen ervaart lijkt mij de juiste manier, maar er zijn genoeg die er mee pronken en het allemaal dure kleertjes aandoen en dure kinderwagens van een bepaald merk. Een electrisch autotje, een huisje van goud en zilver. Ik ken zulke mensen die zo denken, dat is net die Bulgaar met zijn auto, want ze doen het allemaal voor zichzelf, het kind maakt het niet uit wat ze aanheeft of waarmee het speelt. Link naar bericht Deel via andere websites
mirt 0 Geplaatst 3 april 2010 Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Al heb ik nog wel een denktip (als het nergens op slaat bij jou moet je het maar zeggen): Er bestaat wel waardering voor echt oorspronkelijke mensen zoals jij mij lijkt te zijn. Naast een soort angst ervoor bestaat er in de wereld ook echt wel waardering voor. Het kan zijn dat het feit dat je het zelf soms moeilijk vind om je helemaal los te maken van de dwang van allerlei groepsgewoonten/meningen (niet van wat je zelf wìlt overnemen maar waarvan je het gevoel hebt dat je het over zou moéten nemen) en dat juist dàt feit ervoor zorgt dat je het zo scherp ziet. Dat er zeg maar nog een soort worsteling van jezelf in zit, die je oordeel, (een oordeel wat ik wel deel) scherper maken dan als je dat zou beseffen? Verder ga ik er nog op reageren, maar ik wilde alvast kwijt dat Ad Verbrugge iets aantoont als: doordat het individualisme zover doorgeslagen is, het is absoluter geworden dan de waarde van individueel zijn naast het lid zijn van een gemeenschap zijn, dat daardoor een soort onvermogen wordt gevoeld om met de ander (en jezelf) als individu om te gaan. Een soort angst zelfs. Daarmee komt dan het verschijnsel je vast te houden aan allerlei trends die je het gevoel geven ergens bij te horen. Als ik tijd heb zal ik het opzoeken. Link naar bericht Deel via andere websites
Morphogenesis 4 Geplaatst 3 april 2010 Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Admod note: Even wat weggehaald, en iets uit een post geknipt. Persoonlijke vete mogen elders uitgesproken worden Link naar bericht Deel via andere websites
Raido 0 Geplaatst 3 april 2010 Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Quote: Het is in Nederland conventie geworden om te denken dat het een geindividualiseerd land is, maar ik twijfel daar de laatste tijd heel erg aan. Sterker nog, het zal voor velen van jullie belachelijk klinken, maar ik heb wat boeken gelezen over de geschiedenis van de Sovjet-Unie en ook fictie van schrijvers als Orwell, Huxley, Zamjatin en Bradbury, waarin ze een wereld beschrijven zonder individualiteit, en ik moet zeggen dat ik dat allemaal behoorlijk op Nederland vind lijken. Ik heb Orwell en Huxley gelezen en snap niet exact wat de link met Nederland kan zijn. Die mensen (1984 en Brave New World) zijn bezig met werken, dingen doen omdat dit van hen verlangd wordt. Dit vind ik echter niet direct een overeenkomst die de twee boeken eer aan doen. Quote: De meeste mensen in het Westen begrijpen de Sovjet-Unie helemaal niet zo goed als ze denken. Natuurlijk komen dingen niet in dezelfde vorm terug, maar het principe erachter is hetzelfde. Dus vandaar dat ik een topic open om te bespreken of Nederland echt zo individualistisch is als iedereen zegt, en ik zal ook uitleggen waarom ik dat niet vind. Ik zou niet eens denken over het doen van zo’n uitspraak (alhoewel ik wel graag het programma van Jelle Brandt Corstius kijk. Quote: Als men het over de individualisering van Nederland heeft, begint men altijd over de ontzuiling en ontkerkelijking van de vorige eeuw. Ontzuiling en ontkerkelijking hebben naar mijn gevoel meer te maken met het ontstaan van een samenleving waarin de Kerk een minder grote rol speelt (secularisering). Naar mijn overtuiging is deze secularisering een gevolg van de (radicale) Verlichting die nu eindelijk in begint te dalen. Secularisering volgens Charles Taylor is niet zozeer het ‘ontkerkelijken’ en het ‘ontheiligen’ maar veel meer een sacralisering van het zelf. Quote: Alsof een teloorgane autoriteit niet opgevolgd kan worden door een nieuwe autoriteit. Je verbindt twee zinnen met ‘Alsof’, maar ik zie de verbinding überhaupt niet. Quote: Als ik mijn probleem met het leven in het Westen in het kort moet uitleggen, zou ik zeggen: er is geen plaats voor subjectiviteit en dingen bekijken vanuit je eigen perspectief. Polderen is anders een behoorlijk Nederlands woord, daarnaast is Nederland in de wereldbekend als een heus coalitieland (in tegenstelling tot veel andere Westerse landen waar (kort door de bocht) slechts drie machtsblokken zijn: christendemocratisch, sociaaldemocratisch en liberaal. Wij wonen in een land waar alles en iedereen een ander perspectief heeft op de zaken. Wij leven echter ook in een land waar heel sterk het idee leeft dat er (ongeacht het postmodernisme-light van de gemiddelde Hollander) maar één gelijk kan hebben. Quote: Mensen moeten voortdurend rekening houden met enorme aantallen virtuele regels en betekenissen, die in de werkelijkheid niet bestaan en waarop niemand vanzelf zou komen. Wat zijn virtuele regels? Wat zijn virtuele betekenissen en hoe kan het dat ze er zijn als niemand er vanzelf op zou kunnen komen? Quote: De waarde van dingen, mensen en gebeurtenissen mag niet meer persoonlijk zijn, die hoort van tevoren in hen besloten liggen, dus objectief zijn en voor iedereen gelijk. Alleen dingen die door anderen erkend en gebruikt kunnen worden, tellen nog mee. Botweg onwaar. Quote: 1. Zo vind ik het vreemd dat je in onze zogenaamd individualistische samenleving altijd bereikbaar moet zijn. Wie geen mobiele telefoon heeft, kan moeilijk een sociaal leven onderhouden, en al helemaal moeilijk studeren of werken. Vreemd, blijkbaar ben je mensen altijd iets schuldig en omgekeerd zijn zij jou iets schuldig. We praten wel over persoonlijke ontwikkeling en presteren en dat soort dingen, maar alles wat je doet wordt mogelijk gemaakt door een enorm gemeenschappelijk kapitaal dat door de decennia heen is opgebouwd. Oftewel, je doet helemaal niets zelf. Vroeger was het nog mogelijk om een vos te doden en die thuis te brengen bij je vrouw en kind, maar als je nu iets voor elkaar wil krijgen heb je een heleboel middelen nodig die geproduceerd zijn door iemand anders. Als mensen echt voor zichzelf zouden werken, zou Nederland er heel anders uitzien. Je haalt (imho) twee verschillende begrippen door elkaar namelijk: a)      Individualisme (De gemeenschap staat niet boven het individu) zelfbeschikking, rechten voor personen niet voor groepen.       ‘Egoïsme o.i.d.’ (Er is alleen het individu de rest bestaat niet. Stronger beats Weaker). In een samenleving is het onmogelijk om enkel individu te zijn en alleen daar naar te handelen en te leven. Doe je dat wel dan sta je ook automatisch buiten de samenleving. Die twee kunnen niet samengaan. Natuurlijk praten we over persoonlijke ontwikkeling en zelfontplooiing. Die termen zeggen echter weer helemaal niets over het feit dat hier ook ‘gemeenschappelijk kapitaal’ bij nodig is geweest. Je wordt ergens geboren, je gaat ergens naar school, je krijgt een bepaalde overtuiging mee, je gaat zelf denken, je gaat je steeds verder ontwikkelen. Binnen onze samenlevingen staan heel wat dingen ‘centraal’ (gezellig met zijn allen) waaronder je eigen ontplooiing. Echt voor zichzelf werken kan prima met hulp van anderen. Jij stelt het voor als een moeder die een kind krijgt en het dan naast zich neerlegt en wacht tot het naar de borst gekropen is, zichzelf verschoont en eigenhandig leert lopen. We hoeven niet telkens het wiel opnieuw uit te vinden, daar zijn we nu juist mensen voor. We kunnen gerust zeggen ‘individualistisch’ te zijn zonder te vervallen in een soort egonihilisme. Quote: Dat krijgen we nu ook in het onderwijs, groepjeswerk. Leerlingen moeten samenwerken aan allerlei "projecten". Iedereen heeft dus een eigen hoofd, eigen cijfer, eigen examen etc maar je hebt wel anderen nodig om dat te kunnen bereiken. Ik heb daar zelf slechte ervaringen mee, ik was op school helemaal asociaal en deed nooit wat men van me vroeg, het waarom doet er in dit geval niet toe. Toen iedereen nog voor zichzelf werkte was het geen probleem, maar toen we in groepjes moesten werken werd het wel een probleem. Doordat ik niet deed wat van mij werd gevraagd saboteerde ik het werk van mijn groepsgenoten. Mijn persoonlijke problemen gingen hun dus aan. Dus zij hadden het recht om boos op mij te zijn. Is dat ethisch volgens jullie? Min of meer. De mens schijnt een sociaal wezen te zijn en veel samen te werken om dingen klaar te krijgen. Op het moment dat je als persoon het doel van de groep saboteert heeft de groep ‘recht’ om boos te zijn. Natuurlijk snap ik ,dat wanneer jij niet in het groepje had gezeten het zowel met het groepje als met jou beter was gegaan. Quote: Het is al erg genoeg dat ik zo veel problemen had dat ik niet eens voor mezelf kon werken, en dat andermans cijfers en onze relaties onder druk werden gezetis al helemaal erg. Volgens mij is dit groepjeswerken niet meer dan een middel tot controle. Als iedereen zijn falen alleen gevolgen heeft voor hemzelf zullen mensen eerder niet doen wat er van hen wordt gevraagd, als hun relaties met hun klasgenoten daarvan afhankelijk worden wordt er sociale druk uitgeoefend en zullen mensen wel conformeren. Daar kom je denk ik een eind mee. Het kan denk ik ook andersom werken. Dat is bij mij nogal eens het geval geweest. Mij maakte het allemaal nooit zoveel uit, en die drang werkte ook niet echt. Die mensen hadden zoveel drang om het goed te maken dat ze het stukje van mij er ook wel bij deden. Hadden zij een goed cijfer en ik ook, win-win situatie toch? Quote: En bovendien zal in een groepje leerlingen met alleen enige begeleiding van de leraar geen diepgang kunnen ontstaan. We leren vooral praktische dingen. Bij talen leren we niet de schoonheid van de taal bewonderen of allerlei schrijvers in de originele taal lezen zodat we hun gedachten nog beter kunnen begrijpen. Schoonheid is ook iets subjectiefs wat niet overdraagbaar is dat moet je ook helemaal niet proberen (ik zou er erg tegen zijn). Je kunt namelijk heel goed leren in een groep en buiten de groep bewonderen. Jij bent een onderdeel van de groep, maar kunt ook best zelf denken. Quote: We leren kijken welke exposities er zijn, hoe je een kop koffie bestelt en een hotelkamer boekt. Inhoudloze dingen dus, die niet bijdragen aan de vorming van je karakter en je begrip van de wereld. We moeten niet ons bewustzijn verfijnen maar als machines zijn die geld en eten verwerken. Wat is daar individualistisch aan? Deze maatregelen moeten bijdragen aan minder schooluitval. Dat betekent dat menselijke relaties worden verpest, individualiteit wordt onderdrukt en diepgang verloren gaat, gewoon om iedereen van zo'n papiertje te kunnen voorzien. In Amerika schijnen ze dat ook te doen, als de kinderen een toets niet aankunnen dan worden de eisen verlaagd en tadaa! Probleem opgelost! In Nederland ook. Dat wat jij beschrijft lijkt vooral te gaan over het leren van een taal. Die dingen zijn verrekt de handig om te weten in een andere taal. Hoe boeiend ik het ook allemaal vind, het zou mij in eerste instantie echt aan mijn reet roesten hoeveel dialecten het Noord-Nederrussisch heeft en wat de diepste zieleroerselen waren van Bakoenin of Tolstoj. Studie (vooral basis en voortgezet onderwijs) gaan om het leren van basisvaardigheden, zoveel mogelijk het liefst om een kind klaar te stomen om deel te kunnen nemen aan de basale samenleving. Daar waar je veiligheid kunt krijgen, werk kunt doen, geld kunt ontvangen en een leven kunt inrichten. Daarnaast kun je nog veel meer andere dingen doen, die wel gaan over punten en komma’s bij Rosenboom of dat ene zuchtje aan het eind van een nummer van zanger X. Je leert objectieve dingen (binnen het systeem wat onze samenleving is) eerst daarna allerlei subjectieve andere dingen. Objectieve dingen leer je, subjectieve dingen krijg je mee.   Quote: 2. Men bekritiseert de dominantie van religie vroeger, toen mensen in een god moesten geloven zonder zelf erover te mogen nadenken en allemaal arbitraire regeltjes moesten opvolgen omdat ze anders eeuwig in de hel zouden branden. Datzelfde principe zie je terug met hoe wij tegen ons eten aan kijken: je hebt goede stoffen en slechte stoffen, van de eerste moet je zo veel mogelijk "binnenkrijgen", de laatste moet je mijden als de pest omdat er anders allemaal gezondheidsrampen gaan gebeuren. We vergeten dat mensen duizenden jaren lang hebben gegeten zonder zich bezig te houden met wat er in hun eten zit, en dat het goed was. Wat is goed? Was dat een sociale samenleving? Was het een samenleving? Kun je iets goed noemen als je niet weet dat het kwaad kan? (en andersom ook uiteraard). Vroeger wisten we niet exact hoe je zwanger werd, nu wel, maar is dat automatisch een vrijbrief om er op los te vrijen ongeacht de consequenties? Wie iets weet is verantwoordelijk en kan die niet afschuiven. (nou ja, eigenlijk is alles je verantwoordelijkheid ook als je het niet weet). Quote: Ik heb me zelf jarenlang gevoeld als een zondaar die beseft dat hij een slecht leven leidt, maar wie het niet lukt om al die regels van deugd op te volgen. Totdat ik heb begrepen dat dat geklets over antioxidanten en dergelijke gewoon onzin is. Niemand heeft ooit een antioxidant of "goede" vetzuur gezien, maar desondanks maken ze deel uit van de werkelijkheid van vele mensen en passen ze hun gedrag daaraan aan. Omdat de wetenschappers, ons equivalent van priesters, ons hebben voorgelicht over wat juist is op het gebied van eten. Mensen zien eten steeds minder door hun eigen ogen, ze zien appels en melk niet als appels en melk, ontkennen de identiteit van de voedingsmiddelen, maar zien het gewoon als een verzameling stoffen. Terwijl het in werkelijkheid heel moeilijk is om erachter te komen wat er binnen een appel plaatsvindt, laat staan hoe het lichaam daarop zal reageren en hoe stoffen reageren op andere stoffen. De wereld is te complex om te kunnen zeggen: als ik dit en dit bij elkaar doe, krijg ik dit. Je kunt het simpelweg niet wiskundig benaderen. Ik herken hier niets in. Ik eet met genoegen. Een appel kun je reduceren tot zijn bouwstenen, dat wil niet zeggen dat je van die bouwstenen ook weer terug kunt naar die appel. Daar is meer kennis voor nodig. We weten hooguit dat bepaalde bouwstenen reageren met andere bouwstenen en dat weer voor zus-en-zo kan zorgen. Zalig zijn de dommen, want zij hebben geen kennis en zullen zo gelukkig zijn. Quote: Er was bijvoorbeeld een experiment waarin men had ontdekt dat een bepaalde vitamine, ik ben vergeten welke het was, kanker hielp voorkomen. Dus de logica zou zijn dat het in een geconcentreerde vorm nog krachtiger zou zijn. Dus toen maakte men er pillen van en gaf het aan mensen, maar die bleken niks te doen. Bij sommige mensen leken ze zelfs de kans op kanker juist te vergroten. Met andere woorden, de wereld van voedingsstoffen is veel te complex om te begrijpen, en je lichaam is geen machine die je moet besturen, je moet gewoon eten met gezond verstand en niet je geest vervuilen met allerlei regeltjes, angsten en schuldgevoelens. Maar de fabrikanten van voedsel blazen de kleine wetenschappelijke ontdekkingen enorm op om mensen enthousiast te krijgen en meer dingen te kunnen verkopen, en mensen luisteren daarnaar. Individualistisch? Ja. Want zij kopen het omdat zij daar beter van worden, zodat zij langer kunnen leven. Iemand die bijvoorbeeld die dingen niet zou kopen omdat dit over de ruggen van arme mensen wordt geproduceerd is minder individualistisch. Wie dit weet en het toch koopt is meer individualistischer.. Quote: 3. Het is populair om kleding en accessoires te gebruiken om je karakter uit te drukken, onder de slogan "Laat zien wie je bent". Maar wie zegt dat dat goed is? Als ik in de trein zit dan heb ik er echt geen behoefte aan dat degene tegenover mij mij opzadelt met zijn karakter. Zo iemand kan uit het raam staren of een tijdschrift lezen en de mensen om hem heen moeten weten dat hij een duistere en pessimistische persoonlijkheid heeft, omdat hij als een goth is gekleed, of ze het nu willen weten of niet. En bovendien, iemand leren kennen is iets intiems, het kan niet geforceerd worden maar moet vanzelf gaan wanneer twee mensen met elkaar omgaan. Je moeder kent je anders dan je klasgenote en je klasgenote kent je anders dan je vriend(in). Door je op een bepaalde manier te kleden zend je een onpersoonlijke boodschap uit naar iedereen, waar je zelf niet eens bij hoeft te zijn. Stel je bent flauwgevallen, dan is je bewustzijn tijdelijk uitgeschakeld, maar je kleding gaat door iedereen te laten zien wie je bent. Niks individualistisch aan dus, vooral als het gaat om stijlen als goth en emo. "Om te laten zien hoe uniek JIJ bent, moet je je ZO kleden". Ik weet niet of ik lachen moet of huilen... ook dat is individualistisch omdat jij laat zien aan de anderen hoe jij bent. Natuurlijk in de taal van het systeem waarin je leeft. Kun je laten zien dat je een punker bent door je een Italiaans maatpak aan te laten meten? Met schoenen van het duurste, hipste modemerk? Waarbij je jou kapsel een serious makeover geeft (scheiding in het midden). Vanaf nu ga jij als punker door de straten in een strak pak, kekke schoentjes een hip kapsel, een pijpje in je mond en een benen brilletje op je neus. Ja, je kunt nog punker van binnen zijn. Quote: 4. In scholen en bibliotheken verdwijnen stiltezalen. De betekenis van zo'n zaal is dat iemand zich kan afsluiten voor de buitenwereld en zich kan concentreren op zijn boek en zijn gedachten erover, wat in onze marxistische wereld natuurlijk hoogst asociaal is. In Utrecht onwaar. Quote: Puur voor jezelf bezig zijn, durf je wel. Ik geloof eigelijk niet dat dit kan. Puur voor jezelf bezig zijn. Quote: Je moet altijd openstaan voor allerlei signalen van buitenaf. Niet alleen voor natuurlijke bewegingen en geluiden, die ontstaan zonder dat men ze op iemand richt, maar ook voor dingen die wel speciaal op je geest gericht zijn. Zo werd er in de bibliotheek van Amsterdam live muziek gespeeld, de laatste keer dat ik er was. Het duurde niet echt lang, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Het gaat erom dat de grens is overschreden: live muziek in de bibliotheek. Of ik daar behoefte aan heb wordt mij niet gevraagd. Het gaat bij een bieb ook om het lokken van mensen naar de schappen vol onsexy boeken. Misschien komen al die degeneraten van TV-kijkers, forummers en cultuurhaters dan eindelijk eens naar de bieb. Quote: Als ik in de bibliotheek ben kom ik daar voor boeken en intellectuele activiteit, als ik behoefte heb aan muziek dan ga ik wel aan een concert. Maar blijkbaar weet men beter wat goed is voor mij. Of ik het leuk vind of niet, ik zal die muziek horen. Jij besluit ook voor jou dat stilte voor jou beter is en dus ook voor andere mensen Quote: En het gaat niet alleen om muziek. Er worden ook exposities gehouden. Of je het wilt of niet, je zult tegen schilderijen van blote mannetjes rijdend op olifanten aankijken, of foto's van Afrikaanse vrouwen met blote borsten. Iedere bleekscheet weet immers dat mensen uit de Derde Wereld heel mooi en spiritueel zijn, en om het volk er een keer aan te herinneren is een heel goede zaak. Als ik naar die foto's kijk, kan ik de boodschap erachter horen: ach, wat is dit toch mooi! Ja, wij vinden dit alles heel mooi! Persoonlijk vind ik me dan als een kind behandeld, dat tegen zijn wil met de lepel wordt gevoerd, geestelijk. Maar blijkbaar hoort dat bij Nederland, dat iemand voor jou besluit wat mooi is en wat je nodig hebt. Misschien moet je dan niet naar een expositie over ‘klederdrachten in de derde wereld gaan’. Kijk, iedereen kan afgeven op de rest. Dat is erg makkelijk en dat is een van de redenen dat ik dat ook graag en veel doe. Ik voel mijzelf een heel stuk beter, en niet zomaar beter maar botweg ‘objectief beter’. Als ik rook, rook ik geen Malboro maar Gauloises (Alleen al vanwege de kreet ‘Liberte Tojours’ op het pakje). Ik rook ook graag pijp, niet alleen omdat dit enorm lekker is, maar ook omdat ik het stoer vind. Ik hou meer van Chesterfieldbanken dan van Ikeabanken. Ik wil later ons familiewapen boven een open haard. Ik wil een kast vol boeiende boeken. Ik lees graag filosofie, politieke theorie en geschiedenis. Ik praat hier graag over met goede vrienden (met hippe brillen en half lange haren en kleine baardjes). Wij denken na over de grote zaken des levens onder het genot van echte bieren als Grolsch, Palm en Hertog Jan. In een kroeg scoren we geen wijven, maar scoren we nieuwe gedachten en ideeën en voelen ons superieur. Dat is echter heel makkelijk. Ik denk echter niet dat dit iets Nederlands is, maar iets wat te maken heeft met een samenleving, met minderheden en meerderheden. Met verschillende belangen en marktwerkingen. Waarom draaien ze geen jazz, progressieve metal en Aphex Twin in een bruine kroeg maar muziek voor amoebes? Dat heb je overal eigenlijk. Overal probeert men je geest binnen te dringen, allerlei boodschappen door te geven, je over dingen te laten nadenken of bepaalde emoties veroorzaken. Dan heb ik het niet over mind control, gewoon onze onschuldige propaganda. Als je op straat loopt, zie je posters met uitspraken als "Een echte vriend stuur je een echte kaart" (want mensen zijn niet zelf in staat om te besluiten wanneer ze een kaart sturen) of "Als jij iemands leven zou willen redden, zou je het doen?". Je weet niet wie die posters heeft opgehangen en je kunt niet terugcommuniceren. Wat is daar individualistisch aan? Ik vind het vernederend. Niemand heeft het recht om je gedachten te sturen of je bepaalde gedachten aan te praten, net zoals niemand het recht heeft om je op straat aan te raken, of iets in je zak te stoppen. Als iemand zoiets probeert zijn we verontwaardigd, maar met onze geesten gebeurt het voortdurend en iedereen vindt het normaal. Over drie uur misschien meer. Even weer op andere gedachten komen Link naar bericht Deel via andere websites
EulogÃÂa 0 Geplaatst 3 april 2010 Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Quote: Op zaterdag 03 april 2010 20:01:58 schreef Raido het volgende: Ik wil later ons familiewapen boven een open haard. Ja, dat is een mooi wapen Link naar bericht Deel via andere websites
mirt 0 Geplaatst 3 april 2010 Rapport Share Geplaatst 3 april 2010 Ik kom even terug op Ad Verbrugge. Ik dacht dat ik ooit een heel essay van hem kon downloaden, maar ik vind het niet meer. Wel interessant zijn de besprekingen van zijn boek "een tijd van onbehagen". Een stukje van zo'n bespreking: Quote: Toegegeven, het is stevige kost. Tijd van onbehagen van Ad Verburgge hangt van Spengler, Kant, Nietzsche en Hegel aan elkaar. En cultuurpessimist Verbrugge tilt de zaken graag naar een hoog abstractieniveau. Desondanks is het interessante kost wat deze filosoof ons voorschotelt. Al is het wel heel zwartgallig. Vergeleken met Tijd van onbehagen is De avonden van Gerard Reve een soort Donald Duck. Als je Verbrugge moet geloven, komt het nooit meer goed met ons landje. Over het zwartgallige van hem en van Leidenschaft. Ik heb daar nooit zo'n last van (even gezegd omdat ik merk dat het hier wel vaak last veroorzaakt). Ik vind wat beiden melden zo interessant dat ik hun zwartgalligheid op de koop toe neem. Het gaat mij er zeg maar niet om: zou het echt zo erg zijn, maar om: wat is het dat zo erg is. Misschien omdat ik het ook wel bij mezelf herken, als je iets hebt geanalyseerd wat volgens jou niet goed zit, dan wil je dat omdat het je raakt even zo goed mogelijk duidelijk maken. Om de ander de ogen te openen voor dat wat jij zag en vele anderen niet, schuw je de eenzijdigheid niet. Het kan gebeuren dat zo'n tirade iets stars krijgt (wat ik niet vind bij Leidenschaft en bij Ad Verbrugge twijfel ik er een beetje aan) Dan is het volgende citaat wel weer heel mooi en toepasselijk: (uit een uiteenzetting van Boele Ytsma die ook over de tijdsgeest handelt) te zetten. Een citaat dat hij aanhaalt van Hans-Jürgen Baden, die in gaat tegen het te scherpe spreken over de tijdsgeest. Quote: 'Ik houd het voor een buitengewoon gebrek aan liefde, wanneer zelfs Christenen hun scherpzinnigheid uitsluitend in dienst stellen van een negatieve karakterisering van de situatie, waarin onze beschaving verkeert. Voortdurend zijn zij bezig de angst en de eenzaamheid te bezweren; met grote nauwgezetheid meten zij het ruïneveld op, -6- waarop wij ons bevinden, en met een verdrietig gezicht verzekeren zij ons, dat er niets gaafs, gezonds en organisch meer is overgebleven. Deze tiraden tegen de 'secularisatie' zijn kortweg onverdraaglijk geworden. [...] Deze manier van doen is bij voorbaat geoordeeld. Zij moge dan een ogenblik ons verstand boeien, maar is ten slotte toch te primitief. Zij wordt niet gedragen door de liefde, doch door de vernietigingswellust. Men kiest de gemakkelijkste weg, namelijk die van de zuivere negativiteit. [...] Link naar bericht Deel via andere websites
mirt 0 Geplaatst 8 april 2010 Rapport Share Geplaatst 8 april 2010 Ik begin even aan een reaktie, voor zolang mijn pauze duurt. Quote: Op vrijdag 02 april 2010 17:43:00 schreef Leidenschaft het volgende: Het is in Nederland conventie geworden om te denken dat het een geindividualiseerd land is, Individualisering heeft voor mijn gevoel iets van: dit is een overwinning op de tijd dat het individu er niet toe deed, iets om trots op te zijn. Ik heb het idee dat veel mensen (veel mensen ook niet, maar die houden zich er ook niet zo mee bezig) nu wel het idee hebben dat dit proces is doorgeslagen en dan vaker het wat negatiever klinkend woord: individualistischer gebruiken. Quote: De waarde van dingen, mensen en gebeurtenissen mag niet meer persoonlijk zijn, die hoort van tevoren in hen besloten liggen, dus objectief zijn en voor iedereen gelijk. Alleen dingen die door anderen erkend en gebruikt kunnen worden, tellen nog mee. Ik herken dat wel. Maar soms ligt het gecompliceerd. Het kan bijvoorbeeld zo'n regel zijn dat je elkaar vrij laat en je ook zo'n beetje onverschillig opstelt (wat duidelijk moet maken dat je de ander echt vrij laat, maar het kan ook gewoon echt onverschilligheid zijn of zo uitgelegd worden)als het om het gedrag of het leven van een ander gaat. Als je zelf daar wel eens anders mee omgaat, dat je bijvoorbeeld laat merken dat het je wat doet wat een ander van zijn/ haar leven maakt, dan kan je soms duidelijk gemaakt worden dat dat zo niet afgsproken is dat je pretendeert dat jij degene zou moeten zijn die zich daar mee bezig zou moeten houden. Link naar bericht Deel via andere websites
Gast Anon_phpbb Geplaatst 8 april 2010 Rapport Share Geplaatst 8 april 2010 Quote: Op vrijdag 02 april 2010 17:43:00 schreef Leidenschaft het volgende: Ik ben een beetje moe van het schrijven nu, maar jullie begrijpen mijn punt denk ik wel. Graag reacties. Ik heb niet de indruk dat dit gaat over de vraag of Nederland individualistisch is, maar over jezelf. En ik weet niet wat je daar als reactie op zoekt. Zoek je bevestiging of wil je handreikingen om de zaken van een andere kant te bekijken? Link naar bericht Deel via andere websites
HelenaV 0 Geplaatst 10 april 2010 Auteur Rapport Share Geplaatst 10 april 2010 Quote: Op donderdag 08 april 2010 13:31:47 schreef Cornelius van Wijck het volgende: [...] Ik heb niet de indruk dat dit gaat over de vraag of Nederland individualistisch is, maar over jezelf. En ik weet niet wat je daar als reactie op zoekt. Zoek je bevestiging of wil je handreikingen om de zaken van een andere kant te bekijken? Ik wil in de eerste plaats vertellen wat ik denk, en als iemand vindt dat ik dwaal dan moet hij dat vooral uitleggen. Het woord indivuadalisme gebruik ik gewoon om menselijke authenticiteit aan te duiden, omdat ik vind dat het in Nederland ontbreekt. Volgens mij worden mensen hier heel erg van buitenaf geprogrammeerd en gecontroleerd, en dat vind ik wel erg raar voor een land dat zichzelf vrij en individualitisch noemt. Ik vind het bijvoorbeeld raar dat mensen naar de therapeut rennen als er een naaste overlijdt om hun verdriet te "verwerken" (alleen het woord al), maar wel zielige boeken lezen en tv programma's kijken, omdat ze toch die gevoelens willen hebben. Vroeger was het zo dat iedereen zijn eigen verdriet had wanneer een familielid overleed, nu zitten mensen massaal voor de tv en snotteren over precies hetzelfde programma dat speciaal daarvoor door iemand anders is gemaakt. Ik denk dat het komt omdat echte gevoelens echte gebeurtenissen vereisen en dat zou de samenleving te veel kosten. Het is namelijk de bedoeling dat iedereen netjes werkt en consumeert, en echte drama's zullen dat altijd verstoren. Iemand die depressief is of rouwt kan is niet zo productief en heeft geen zin om dingen te kopen, en dat moeten we natuurlijk niet hebben. Het schijnt zelfs dat er al zorgverzekeringen zijn die spreken van "pathologische rouw", dat is als je langer dan 6 maanden rouwt. Help mensen eerst van hun eigen gevoelens af en vervang die met kunstmatige gevoelens, zo lijken we te denken. Het is net zoals in het communisme: waarom zou je iedereen voor zichzelf op het veld laten ploeteren terwijl je iedereen gewoon op een systeem kan aansluiten. In de Sovjet-Unie had de hele samenleving één kapitaal, hier gaat het steeds meer richting één gevoelsleven. Vind jij dat zelf niet raar? Link naar bericht Deel via andere websites
mirt 0 Geplaatst 10 april 2010 Rapport Share Geplaatst 10 april 2010 Leidenschaft, ik vind in veel dingen die je schrijft iets heel erg waars zitten, hoewel je natuurlijk generaliseer. En hoewel ik niet denk zoals jij lijkt(?) te denken, dat 'het' een complot is. En ik kan je ook niet echt op alle punten volgen. Wat ik me afvraag, heb je er zelf een beeld van in hoeverre jij als vrij authenitiek overkomend iemand afwijkt in karakter en in wat je meegekregen hebt aan algemene vorming doordat je te maken hebt met twee culturen in je famlie van je gemiddelde tijdgenoot? Want het lijkt me dat je ook 100 jaar geleden tegen dingen aangelopen zou zijn, waar een ander toen niet tegenaan gelopen zou zijn. Dat wil dan nog niet zeggen dat er inderdaad niet heel veel meer scheefgegroeid is geraakt. Dat is het zeker. Maar ja, misschien zeur ik maar en moet ik gewoon ingaan op wat je schrijft. Ik zeg het alleen omdat ik het eigenlijk jammer vind als anderen alleen maar gaan aantonen dat je teveel overdrijft en het zo lijkt alsof het nergens over gaat wat je schrijft. Link naar bericht Deel via andere websites
Gast Anon_phpbb Geplaatst 11 april 2010 Rapport Share Geplaatst 11 april 2010 Quote: Op zaterdag 10 april 2010 20:00:04 schreef Leidenschaft het volgende: [...] Ik wil in de eerste plaats vertellen wat ik denk, en als iemand vindt dat ik dwaal dan moet hij dat vooral uitleggen. Ik vind het prima. Link naar bericht Deel via andere websites
HelenaV 0 Geplaatst 22 april 2010 Auteur Rapport Share Geplaatst 22 april 2010 Quote: Op zaterdag 10 april 2010 22:18:21 schreef mirt het volgende: Leidenschaft, ik vind in veel dingen die je schrijft iets heel erg waars zitten, hoewel je natuurlijk generaliseer. En hoewel ik niet denk zoals jij lijkt(?) te denken, dat 'het' een complot is. En ik kan je ook niet echt op alle punten volgen. Nee, ik denk niet dat het een complot is. Ik kan wel proberen om het beter uit te leggen. Ik denk dat er overal hetzelfde aan de hand is, mensen willen zo veel mogelijk winst tegen zo laag mogelijke kosten. Vroeger betekende kapitalisme dat je hard werkte en daarvoor beloond werd, nu heb je juist dat mensen geen ene moer willen doen en het beste oogsten. De overheid wil burgers die netjes hun belastingen betalen en geen problemen veroorzaken, werkgevers willen werknemers die zo veel mogelijk opbrengen, bedrijven willen zo veel mogelijk winst maken en mensen willen levens waarin ze zo veel mogelijk genot hebben en zo min mogelijk pijn. Daarom moet alles wat pijnlijk en overwacht is geneutraliseerd worden. Maar als je dat probeert te verwezenlijken veroorzaak je volgens mij alleen maar meer ellende dan wat je probeert te bestrijden. Vooral als je bedenkt dat veel dingen waar we tegenwoordig tegen vechten geen echt onrecht zijn maar oftewel normale dingen in het leven waar we niet meer mee kunnen omgaan omdat we zo verwend zijn, of onnatuurlijke problemen die ontstaan zijn door te veel bemoeienis met het leven van mensen. Je hebt tegenwoordig bijvoorbeeld plannen om de premie van je zorgverzekering afhankelijk te maken van je levensstijl. Ben ik de enige die dit een heel enge maatregel vindt? De mensen die het willen invoeren doen het heus niet omdat ze zo veel geven om mijn gezondheid, ze willen dat ik gezond ben, werk en geen problemen veroorzaak. Het doet me denken aan de collectivisatie in de Sovjet-Unie: eerst hadden mensen allemaal hun eigen land, je mocht zelf weten wat je ermee deed en ging het een keer mis dan was dat hard maar je was niemand verantwoording schuldig. Toen maakten de communisten daar gemeenschappelijke boerderijen van waarin alle land, alle vee en alle werktuigen van iedereen waren en mensen moesten aan de staat verantwoording afleggen over de productie. Als het systeem van varierende premies wordt ingevoerd kom je volgens mij als een horige aan je gezondheid vast te zitten en moet je boetes betalen als je niet aan het quotum voldoet. En sowieso, hoe wilden ze het verwenzelijken? Moeten dan al je aankopen aan de verzekeraar worden doorgegeven? Is het niet beter om de oorzaken te bestrijden van dit probleem? Het komt heus niet omdat de mensen zo ongedisciplineerd zijn ofzo. Het heeft te maken met de levensstijl die aan mensen wordt opgedrongen. Het is weer een dramatische vergelijking, maar het doet me denken aan Stalin's industrialisatie. De bedoeling was dat de Sovjet-Unie in 10 jaar haar achterstand van 50-100 jaar op West-Europa zou inhalen. Dus moesten er heel snel fabrieken worden gebouwd die meteen aan hun productiequota moesten voldoen. Natuurlijk ontstonden hierdoor veel inefficientie en ongelukken, daarom werden er schuldigen aangewezen, die naar kampen werden gestuurd voor "sabotage". Maar de angst en verwarring die hierdoor ontstond zorgde voor nog meer ongelukken, met als gevolg nog meer toezicht en nog meer veroordelingen, etc. Niemand vroeg zich af of de eisen aan de bevolking realistisch waren, als er iets fout ging dan kwam dat door "saboteurs" die het geluk van "het volk" wilden verpesten en uitgeroeid moesten worden. Is dat bij ons niet anders? Mensen moeten hard werken, hebben auto's en wasmachines die hun veel werk uit de handen nemen, weinig tijd en overal toegang tot goedkoop voedsel. Daardoor worden ze dik en ongezond, dus moeten we dat bestrijden door propaganda over gezond eten, sporten en verhoogd eigen risico/hogere premie voor mensen die niet aan de eisen voldoen. Opeens moeten we allemaal bang zijn voor "vrije radicalen" en "slechte vetzuren", en die bestrijden met "antioxidanten" en "vezels". Eerst was vet slecht, toen werd dat beeld bijgesteld: slecht vet is slecht, goed vet is goed. En mensen moeten als idioten achter deze "openbaringen" aan rennen, alsof ze die nodig hebben om te leven. Dat werpt zijn vruchten af, door de nadruk op gezond eten en slankheid ontstaan er eetstoornissen, dus moeten we dáár weer iets aan doen. Dus nog meer propaganda, nog meer medische behandelingen en nog meer controles (zoals de discussie of pro-ana sites verboden moeten worden). Bemoeienis met het natuurlijke leven van mensen leidt tot verstoring, die we proberen op te lossen met nog meer bemoeienis, en zo wordt de mens uitgerekt tussen al die regels en verwachtingen. Prachtig. Ook andere dingen worden als risicofactoren benaderd die gereduceerd moeten worden. Je kunt in Nederland bijvoorbeeld heel moeilijk duisternis vinden. Logisch want het leidt tot meer geweld en ongelukken. En bovendien zijn de wegen minder bruikbaar als er geen kunstmatige verlichting is, dus dan krimpt de economie. Daarom worden er overal straatlantaarns neergezet en bewakingscamera's opgehangen. Geen duisternis>minder geweld en ongelukken>gelukkigere bevolking>beter voor de economie. Niemand staat erbij stil dat de duisternis ook heel mooi is. Dat het fijn is om op een donkere plek te zijn, wetend dat niemand je kan zien. En dat je ogen niet belast worden door licht, dat je naar de wereld mag kijken zoals ze is, zonder interventie van vreemden. Ik vind het prachtig om 's nachts buiten te dwalen en zou ook echte duisternis willen ervaren, maar ja, wie geeft er ook om dat soort excentriciteiten. De duisternis mooi vinden is iets individueels, als er ongelukken gebeuren is dat wel iets wat de hele samenleving aangaat. Dus weg met die duisternis. Ouderdom wordt ook steeds meer als iets minderwaardigs gezien. Het wordt neergezet als een hele last, mensen moeten allerlei voedingssuplementen kopen om hun lichaam te ondersteunen, sporten, gezond eten, cremes smeren om huidveroudering tegen te gaan. Overal zie je plaatjes van actieve senioren die zich niet laten kisten door de natuur. Of je ziet sleutelhangers met "50 and still sexy", alsof niet sexy zijn een minpunt is. Ik vind oude mensen mooi en zou het leuk vinden als er meer van waren in de samenleving. Het lijkt me wel romantisch, zo'n oma die in een klein kamertje woont, met oude foto's en bloemetjes op de vensterbank. En ik vraag me ook af wat het met je geest doet om oud te zijn. Misschien leer je wel veel van je lichamelijke vergang. Maar ouderdom wordt mechanisch benaderd: je wordt zwakker en langzamer, je kunt minder goed voor jezelf zorgen en kunt voor problemen zorgen (bijvoorbeeld in het verkeer of bij het koken), daarom moeten oude mensen in de gaten gehouden worden door professionelen. Mensen gaan niet op hun ouders passen want ze moeten werken, als je ze daarentegen in een bejaardentehuis verzamelt scheppen ze juist werkgelegenheid en blijven ze nuttig. Op school zie je precies hetzelfde, feitenkennis wordt steeds meer als iets minderwaardigs gezien omdat het "niet leuk" is en omdat je er niks aan hebt. Het is de bedoeling dat je bepaalde "vaardigheden" aanleert. Dat geldt allemaal als mensvriendelijk en progressief, maar volgens mij is het gewoon de bedoeling dat mensen zich leren aanpassen aan allerlei verwachtingen van anderen, als een schroefje in een enorme machine. Mijn persoonlijke ervaring is dat feitenkennis heel verrijkend is, mits je weet hoe je ermee moet omgaan. Maar dat is iets wat je moeilijk kunt manipuleren en in geld omzetten. Niemand heeft er wat aan als je uit je hoofd kan vertellen waarom het Romeinse Rijk uit elkaar is gevallen of als je urenlang poëzie zit te lezen. Wel als je in Frankrijk een kop koffie kunt bestellen of een hotelkamer boeken. Dan groeit de economie en daar profiteert iedereen uiteindelijk van. En sowieso zijn er veel meer mensen die kunnen leren om een hotelkamer te boeken dan mensen die kunnen begrijpen waarom het Romeinse Rijk aan zijn einde is gekomen, dus als je mensen dat laatste gaat lopen leren zullen de baten beperkt blijven. Door mensen pragmatische dingen te leren maak je de massa nuttig. Je moet dus jaren uit je leven aan school geven, maar de school is jou niets terug verschuldigd, het moet je omvormen tot een actieve consument. Als je vraagt waarom het onderwijs zo slecht is zeggen ze dat er niet genoeg geld is, maar er is wel geld voor schoolreisjes, computers en enorme hoeveelheden papier dat zo'n beetje direct de prullenbak in gaat. Ik heb op de middelbare school vrijwel niets geleerd wat aan mijn begrip van de wereld heeft begedragen. De stof die werd aangeboden was opprevlakkig en onsamenhangend, er werd oftewel heel ingezoomd op onbelangrijke details, oftewel enorme onderwerpen werden in een paar alinea's behandeld. Je leerde de meest essentiele dingen niet. Zo heb ik nooit geleerd wie de nazi's waren, ik was 16 toen ik dacht dat nationaal-socialisme gewoon een politieke stroming was zoals liberalisme of sociaal-democratie. Ik moest het van de Wikipedia leren, op eigen initiatief. Ik moet net niet huilen als ik denk hoe dom ik nu zou zijn als ik mijn ontwikkeling aan school zou hebben toevertrouwd. Maar ik heb wel geleerd hoe slecht zinloos geweld is, hoe idioot rokers zijn en hoe je een condoom omdoet. Als ik terugdenk aan Rusland, daar is het heel anders, je wordt volgepompt met poëzie, geschiedenis, wiskunde, aardrijkskunde en andere disciplines. De school waar ik op zat had (zoals de meeste Russische scholen) niet eens normale wc's, en we leerden met boek, schrift, pen, potlood, bord met krijt. Het niveau lag 10x hoger dan hier, je zat alleen maar te leren en er was geen plaats voor spelletjes of handige truucjes. De kinderen gingen niet minder graag naar school dan hier en het waren ook geen saaie opa'tjes van 9. In de les zaten ze te leren, buiten de les waren ze niet anders dan hun leeftijdgenoten hier in Nederland. Op de praktijk kun je veel kritiek leveren, maar de mentaliteit is dat de wereld mooi en complex is en dat je je moet inspannen om haar te leren kennen. En dat de meeste mensen dat niet begrijpen heeft er niks mee te maken. Maar Nederland is een democratisch land, dus wordt ook het onderwijs ingesteld op wat de meeste leerlingen niet willen en kunnen leren. Als je wel graag leert heb je pech en moet je gewoon aan al die leuke opdrachten meedoen. Je moest een krantenartikel vinden om een werkstuk over te schrijven en contact opnemen met de auteur. Een keer heb ik via een speciale site een vraag gesteld aan een natuurkundedocent. Ik ben in Frankrijk, Duitsland en Belgie, geweest en op vele excursies in Nederland voor dingen die ik best op school had kunnen leren. Voor CKV een rap schrijven en een korte film opnemen op video. Dvd's kijken bij Engels. Bij Nederlands hadden we een keer een experimentele dictee. We moesten naar het computerlokaal, de woorden die werden voorgelezen moesten we in een speciaal programma invoeren. Die werden uitgeprint, iedereen moest met zijn eigen printje terug naar het lokaal. Na 10 minuten daar moesten we weer terug, de woorden invoeren in het programma en de computer keek of ze goed waren. Het was maar een keer gebeurd maar dat het überhaupt tot dit soort dieptepunten kwam en dat iedereen er serieus aan meewerkte zegt toch het een en ander. Of we moesten debatten houden over actuele onderwerpen, bijvoorbeeld vogelgriep. Vaak mag je niet eens een standpunt kiezen, je krijgt er een toegewezen en moet argumenten van internet overschrijven en in de klas voorlezen. Dat heet "je mening geven". Bij wiskunde moesten we met een rekenmachine werken, we waren er zo op ingesteld dat we zelfs simpele berekeningen als 6x2 met de rekenmachine deden omdat we niet naar de som keken. Kan iemand mij uitleggen hoe dit rijmt met persoonlijke vrijheid en verantwoordelijkheid? Je eigen hoofd x wiskunde, dat kan natuurlijk niet, dat is de mentaliteit die dan onstaat. Je hoeft alleen maar te weten welke knoppen je moet indrukken en de uitkomst opschrijven, de inhoud doet er niet toe. In de 4e klas moesten we allemaal een grafische rekenmachine aanschaffen voor 70 euro. Degenen die wiskunde lieten vallen hadden hem dus maar 1 jaar nodig. Onze lerares wist zelf amper hoe ze ermee moest omgaan, vaak zat ze met een boekje voor de klas en wij moesten haar volgen: "ga naar menu, dan naar linksonder, vergeet niet op shift te drukken, voer het bovenste getal onder in en onderste boven, ga terug naar het menu en ga dan naar rechts, dan naar boven, druk op enter en wat daar verschijnt is je antwoord". Dus terwijl het niveau erbarmelijk laag ligt worden de middelen steeds ingewikkelder. De leerlingen worden niet wijzer of kritischer, ze leren alleen hoe ze informatie en geld moeten doorgeven en ontvangen en verschillende apparaten moeten bedienen. Geen intellectueel kapitaal, geen inzicht of synthese, alleen dingen waarmee je iets anders kunt verwezenlijken wat iemand anders kan waarnemen en gebruiken, dat is belangrijk. Alles wordt alleen maar leuker en efficienter gemaakt terwijl de inhoud verwaarloosd raakt. Volgens mij produceren Nederlandse scholen meer geld voor allerlei bedrijven dan onderwijs voor hun leerlingen. Ook zo leuk, nu ziet het er ook naar uit dat er sollicitatieles bij komt op school. Zoals ik begrijp is solliciteren gewoon een gesprek om te kijken of je geschikt bent voor een bepaalde baan, maar uit wat erover wordt gezegd en geschreven lijkt het meer op een soort religieus ritueel. Allemaal tests waar je doorheen moet als een product dat op kwaliteit wordt gecontroleerd en een hoop regels over hoe je jezelf vooral NIET moet laten zien hoe je bent. Hoe je moet zitten, lachen, spreken, hoe je een goeie sollicitatiebrief schrijft en wat je in de wachtkamer moet doen, want ook daar word je in de gaten gehouden. Dat veroorzaakt blijkbaar zo veel angst dat 60% van de scholieren nu sollicitatieles wil op school. Bij mij op de hogeschool zat een jongedame, toen we een keer een discussie hadden over het schoolniveau en werk, begon ze te vertellen: "Nou eh, ik heb dus gehoordeh, dat werkgevers tegenwoordig een havo diploma vrageh als je aan de kassa wil werkeh. Dus als ik straks op school werk eh, en ik heb zo'n jochie op het vmbo, ik zou zeggeh... jongeh, ga leereh". Een toekomstige lerares is van plan om haar toekomstige leerlingen te leren zich uit te sloven voor hun toekomstige werkgevers. Prachtig. En waar ik me ook altijd over heb verbaasd is dat leraren je gaan zitten vertellen welke stof je voor het proefwerk wel en niet moet kennen en wat ze wel en niet gaan vragen. Alsof je een proefwerk maakt puur om een cijfer te halen en uiteindelijk je diploma, niet om je karakter te ontwikkelen en de wereld te begrijpen. Kan iemand mij uitleggen hoe dit rijmt met persoonlijke vrijheid, als je dingen moet doen om aan de kuren van werkgevers te voldoen, zonder dat er een betekenis achter zit? Op de hogeschool gaat het net zo, je moet bijvoorbeeld een lesje opnemen op video en dat in de klas presenteren. Je kan het natuurlijk gewoon voor de klas doen, maar dat zou te simpel zijn, er moet zo veel mogelijk gedoe bij komen kijken. Ten eerste heb je daarbij minstens een andere student nodig, dus daar gaat je zelfredzaamheid. Ten tweede moet je de videocamera vaak van tevoren reserveren, dus je moet een moment vinden waarop die beschikbaar is EN waarop jullie allebei kunnen. Ten derde moet je voor een videokaart betalen. Ten vierde kan er veel meer misgaan. De eerste keren dat wij dingen probeerden op te nemen werkte het niet en moesten we de kaart terugbrengen. (De keer dat ik het deed moest ik 10 minuten staan wachten terwijl ze probeerden om mijn geld op mijn schoolpas terug te storten. Een epische worsteling met de kassa). Pas later kwamen we erachter dat de kaart bij aankoop beveiligd is tegen schrijven als een diskette. Toen ik naar de leraar kwam en zei dat het me niet was gelukt om een les op te nemen zei hij alleen maar: "Ja, dat is jouw verantwoordelijkheid!". Ja hoor, dus ik mag niet zelf weten of ik een videocamera nodig heb om voor de klas te leren spreken, maar als de technologie weigert is het opeens wel mijn verantwoordelijkheid. En ook als je het eenmaal hebt opgenomen ben je nog niet klaar. Je moet het op de een of andere manier van de camera krijgen om in de klas te kunnen vertonen, maar de computer waar je de camera op kan aansluiten heeft geen internet en geen cd brander. Dus daar ga je weer. Hijgen, vloeken, lachen, hulp vragen, en dat alles voor zoiets simpels als iets voor de klas vertellen! En niemand vraagt zich af of het nodig is. Toen we in Wenen waren geweest moesten we daarover een verslag schrijven. Wat mij betreft kun je gewoon iedereen zijn eigen indrukken laten opschrijven, maar dat zou niet ingewikkeld genoeg zijn. Mensen worden bij elkaar gezet in groepen, er wordt in alle ernst een "redacteur" aangewezen, mensen moeten mailen, bellen, elkaar lastigvallen met deadlines, inloggen op de site om hun wijzigingen meteen zichtbaar te kunnen maken voor iedereen, verbeterde versies inleveren, alsof je op die manier meer uit die reis zult persen. Docenten kijken je verhaaltje na en geven het terug met op een aanmerkingen over wat je allemaal moet veranderen. Wat valt er in vredesnaam te verbeteren aan persoonlijke indrukken? Zeker als het om volwassen mensen gaat. Overal zie je hetzelfde: mensen worden opgescheept met allerlei hulpmiddelen en regels die bedoeld zijn om dingen makkelijker te maken maar er gebeurt precies het tegenovergestelde: er ontstaat chaos, hun individuele vrijheid gaat achteruit omdat ze voor iedere stap eerst 10 andere dingen moeten regelen, ze krijgen stress omdat er veel meer mis kan gaan, hele colleges gaan op aan het bespreken van organisatorische zaken, collegetijd gaat verloren omdat computers vastlopen en mensen moeten geld uitgeven. Maar op die manier genereren ze veel meer geld dan als ze gewoon een verslag met pen zouden schrijven of gewoon iets voor de klas vertellen, net zoals scholieren met grafische rekenmachines en computers een stuk meer geld opbrengen. En daar gaat het uiteindelijk om, denk ik. De student is een koe die aan zo veel mogelijk spulletjes moet worden vastgemaakt en zo veel mogelijk omwegen moet maken om nuttiger te zijn, de menselijke belangen doen er niet toe. Jullie vinden misschien dat ik overdramatiseer, maar ik kan er gewoon niet tegen, al die chaos, arbitraire eisen, bemoeienis, afhankelijkheid, bangelijkheid en uitsloverij. Mensen die als idioten lopen te loeien over verbeteringen en deadlines. Ik snap niet dat mensen hun geesten daaraan kunnen onderwerpen. Mensen klagen wel over het weer en over vertragingen bij NS, toevalligheden waar niemand invloed op heeft, maar onnodige problemen die worden veroorzaakt door de betutteling van hun medemensen, die net zo zondig en sterfelijk zijn, accepteren ze gedachteloos. Ik weet echt niet of ik gek ben of zij. Dus waar dingen simpel zouden moeten zijn worden ze onnodig ingewikkeld gemaakt met allerlei regels, maar waar mensen juist hoge standaarden zouden moeten hebben wordt alles zo laag en primitief mogelijk gehouden. Mensen zien kunst en cultuur bijvoorbeeld steeds meer als speelgoed. Poëzie was vroeger iets waarvoor je goddelijke inspiratie nodig had, nu is het verworden tot een therapievorm. Verwoord je pijnlijke gevoelens in een gedicht! Ik dicht zelf niet maar volgens mij gaat het zo: je hebt een bepaald gevoel dat nergens naartoe kan en het gaat net zo lang zitten gisten tot het inderdaad in iets moois begint te veranderen. De acceptatie van de pijn en zelfvernedering wordt zo volledig dat je in staat wordt om erom te lachen en het met andere dingen in het leven te vergelijken zodat er symboliek onstaat en andere mensen vinden het interessant om die verbanden te zien. Of zo. De schoonheid van de poëzie is wat de pijn moet rechtvaardigen en belonen, niet opheffen. Als ik op internet lees wat mensen allemaal dichten lijkt het alsof gesprekken bij de RIAGG omgezet zijn in poëzie. En meestal rijmt het niet eens, want dan moet je je geest veel meer inspannen, daarom kiezen de meeste dichters ervoor om zich daar niet mee te belasten. En probeer er maar wat van te zeggen, je bent meteen arrogant en kwetsend. Ook fotografie is eigenlijk iets waar je talent en opleiding voor nodig hebt, en soms ook moed, als men bijvoorbeeld naar oorlogsgebieden reist of naar de wilde natuur. Maar nu is het een hobby geworden voor Jan en alleman. Logisch, want als je massa's mensen aan de foto camera's krijgt kun je daar enorm veel geld mee verdienen, en dat de kunst vernederd wordt doet er niet toe. Toen ik in Wenen op reis was was er een man met een professionele camera, die ging foto's lopen maken de meest onzinnige dingen, zelfs het taartje dat hij in het cafe at. Ik moest net niet kotsen toen ik daarnaar keek. Dat iemand zijn kleinzielige ervaringen zo belangrijk vindt dat dat helemaal op de foto moeten worden vastgelegd. Misschien fotografeerde hij zijn eigen ontlastig ook, dat lijkt best aannemelijk als ik naar hem kijk. En culturen worden ook steeds meer gezien als een verzameling eten, kleding en dansen. Kies wat jij het lekkerst vindt en geniet ervan. Mijn persoonlijke ervaring is dat cultuur heel ingewikkeld is en niet altijd even leuk, je moet echt je best doen om de cultuur van een land te begrijpen. Het is niet iets wat je uit reisgidsjes, kookboeken en theatervoorstellingen kunt halen. De cultuur is niet iets wat op zichzelf bestaat en respect verdient, en verbonden is met een geschiedenis van een land en allerlei tragische gebeurtenissen daarin, maar een verzameling lekkers voor jou om van te smullen. Ik heb in Nederland genoeg mensen ontmoet die beweerden dat ze interesse hadden in Rusland maar ik heb nog nooit iemand gezien die echt respect of sympathie had voor dat land. Mensen willen alleen maar kunnen opscheppen met hun vakantiefoto's en hun kennis van literatuur. Een vrouw die beweert van Rusland te houden vroeg mijn moeder om haar Russisch te leren omdat ze Poesjkin en Dostojevski in de originele taal wil kunnen lezen. Blijkbaar denkt mevrouw dat het iets is wat ze in haar vrije tijd er even bij kan regelen. Dat ze Russische taal even aan haar collectie van speelgoed kan toevoegen. Toen ik op mijn 16e met haar had afgesproken om naar de open dag van de universiteit in Leiden te gaan, belde zijn mijn moeder die ochtend op en vertelde: "Ik heb in de Spits gelezen dat Poetin twee mobiele telefoons heeft gekocht en met geen van beide kon omgaan. Wat voor een land is dat, waar zelfs de president niet met telefoons kan omgaan? Rusland." De dag dat ze mij naar mijn toekomstige universiteit wilde begeleiden, inderdaad. Haar man pakte bij ons thuis aardappelen vast met zijn blote handen en zei: "Laten we op zijn Russisch eten". Diezelfde man loopt op te scheppen wat een fantastische schrijver hij Boelgakov vindt. Aparte logica ook, de Nederlander geeft blijk van de behoefte om met zijn blote handen te eten, maar het heet wel "Russisch" eten. Voor die mensen is Rusland alleen maar iets wat moet bijdragen aan hun imago van intellectuelen, voor de rest hebben ze geen enkel respect voor dat land of de mensen die daar vandaan komen. Logisch, in een wereld waarin alleen maar je eigen behoeftes tellen. Ik zie geen echte, persoonlijke hartstocht die duidt op een ontwikkelde individualiteit, alleen maar intellectuele geilheid. Hoe moet ik dat verenigen met het idee dat Nederland een land is van onafhankelijke geesten? Leg me dat ajb uit. Ik erger me er steeds meer aan om mensen overal te zien eten. Ik maak me er soms ook schuldig aan want ook mijn vlees is zwak, maar ik weet tenminste dat ik zondig, terwijl mensen die ik zie het doen alsof het iets belangrijks is wat MOET gebeuren. Het stoort me echt, dat volwassen mensen behoeftebevrediging niet kunnen uitstellen en gaan zitten eten alsof ze peuters zijn die voor het eerst een ijsje in handen hebben gekregen. Ik vind eten iets intiems wat je niet zomaar voor vreemden doet. Eten is geen speelgoed maar schenkt je leven, dus het is wel zo netjes om daar wat tijd voor apart te nemen. Ik zeg niet dat het per se een ritueel moet zijn of alleen in voor familieleden mag gebeuren, maar jezelf zitten bevredigen waar anderen bij zijn is ook niet normaal. Je kunt in Nederland geen tien stappen zetten zonder op een eettent te stuiten en in de bibliotheek krijg je bij de lift reclame over wat LaPlace op de 7e etage als specialiteit van de dag verkoopt. Mensen eten echt overal: op straat, op het perron, in de trein, in de klas en in de bibliotheek. Denk je in de trein al die verleidingen te hebben gepasseerd en zit je filosoferend uit het raam te staren, komt er opeens een student naar je toe, behangen met bekers en candybars, om alsnog te proberen je te verleiden. Want mensen zijn natuurlijk niet in staat om zelf voor koffie te zorgen als ze daar zin in hebben. Toen wij in Wenen het wereldberoemde kanpenkoor bezochten en de directeur ons over de geschiedenis stond te vertellen ging het meisje naast me zachtjes chocola uit haar tas zitten eten. Zijn mensen gek geworden of zo? En dat geldt ook voor werken in de trein en het voeren van persoonlijke gesprekken. Je medepassegiers zijn niet je familie en vrienden dus het is wel zo respectvol om je niet met persoonlijke zaken bezig te houden alsof ze er niet zijn, zowel voor jezelf als voor hen. Maar ja, voor mensen die denken dat alles om hun gemak draait is het blijkbaar te veel gevraagd om een onderscheid te maken tussen prive en het publieke leven. Mensen worden gereduceerd tot kinderen die alleen maar hun laagste impulsen kunnen volgen, maar daar valt wel veel aan te verdienen natuurlijk. Stel je voor wat er met de Nederlandse economie zou gebeuren als iedereen gewoon heel volwassen 3 maaltijden per dag nam (of hoeveel het ook waren, traditioneel), en voor de rest boterhammen met zich meedroeg. In het onderwijs draait het steeds minder om intellectuele activiteit maar om plezier. Niet alleen op de middelbare school maar ook op het HBO. Met Kerst moesten we bijvoorbeeld een toneelstuk voorbereiden, er zaten rollen bij als de maan en een everzwijn. De lerares speelde een ridder die op een gegeven moment gewond op de grond viel. Wat mij betreft is dit voor een kleuterjuf al ongepast, en we hebben het hier over het HBO. Maar ja, wat wil je als de studenten op de middelbare school niets anders hebben geleerd. Toen we moesten vertellen wat voor kwaliteiten onze lievelingsleraren hadden, vertelde een meisje dolenthousiast over haar geschiedenisleraar die op de vensterbank ging staan om Amor na te doen, en iedereen viel haar bij. Dit is wat mensen blijkbaar willen zien in hun leraren: geen wijsheid en bereidheid om jou te steunen, het moeten clowns zijn. En dat leren wij ook als toekomstige leraren. Een docent verwoordde het heel treffend: "Al ga je hier op je hoofd staan, je doet er alles aan om hun aandacht te krijgen". Want respect voor iemand die gestudeerd heeft en meewerkt aan jouw geestelijke vorming, en simpelweg het feit dat het een mens is, is natuurlijk te veel gevraagd. Je zult je in ieder korset persen dat jou wordt aangeboden, om jezelf te laten gelden. Geen trots en waardigheid, geen respect voor jou als mens met de kwaliteiten die bij je horen, maar bangelijkheid en uitsloverij, en dat moet verenigbaar zijn met individualisme. Ook bij het beoordelen van schoolboeken moeten wij in de eerste plaats naar de lay-out kijken en niet naar de inhoud. Er moeten leuke kleuren zijn en zaken zoals computers en mobieltjes, want het moet "bij de belevingswereld van de leerling aansluiten". Anders krijgt het kind nog te maken met iets onbekends en komt het een beetje los van die wereld waarin alles leuk, handig, veilig en voorspelbaar is. Dat moeten we natuurlijk niet hebben. Dat geldt ook voor emoties, je ziet dat echte angst en verdriet worden bestreden want die zijn nutteloos en zelfs schadelijk. Therapeuten, anti-depressiva, de Jeugdzorg, meer blauw op straat en straatverlichting worden ingezet om mensen te verlossen uit hun onaangename gevoelens, want als je de wereld gewoon aan zichzelf overlaat zullen al die verschillende krachten borrelen en botsen en zal er regelmatig pijn en angst ontstaan, en lijden en machteloosheid is voor ons natuurlijk hoogst beledigend. We maken van de samenleving een enorme machine waarin alleen maar dingen gebeuren die van tevoren gepland en goedgekeurd zijn zodat ze netjes afgestemd zijn op alle andere processen. Maar mensen willen toch angst en verdriet voelen, alleen niet op zo'n manier dat ze eraan moeten lijden, dat het echte oorzaken en echte gevolgen voor hen heeft, en dat het ontstaat door een contact tussen hen en de wereld. Je moet je angst ter hand kunnen nemen en wegleggen wanneer jij daar zin in hebt. Daarom worden overal kunstmatige emoties verspreid om mensen toch het gevoel te geven dat ze leven. We krijgen pretparken, zielige tv programma's, zielige verhalen in tijdschriften, computerspelletjes en smerige boeken van Karin Slaughter. Woorden raken van hun betekenis beroofd en worden gebruikt om reclames effectiever te maken. Zo zag ik bijvoorbeeld een advertentie van LaPlace waarin ze vroegen om verkopers met "lef en passie voor mensen en food". In een samenleving waarin iedereen geobsedeerd is door veiligheid is geen echte lef meer nodig en passie kan in deze zee van spullen en processen alleen maar verstorend werken, daarom moeten deze emoties verbonden worden aan het maken van broodjes. Zo kun je de potentieel schadelijke neigingen die mensen in zich dragen, opvangen en omzetten in geld, dat hoopt men althans. Al het intense wordt zo gedegradeerd tot een schoothondje. Bij de Nederlandse woorden "hart en ziel" moet ik bijvoorbeeld aan verse koffie en brood denken, omdat het natuurlijk vaak in reclames voorkomt. De Russische woorden "hart en ziel" kan ik onmogelijk aan dit soort zaken verbinden, daar zijn het twee verschillende werelden. Die hebben met iets hogers en puurs te maken. "Uitdaging" wordt gebruikt in reclames voor tandenborstels en schoonmaakmiddelen. Als ik uitdaging in een Russische context plaats moet ik meteen denken aan de uitdaging van Alexandr Poesjkin door een of andere Fransman tot een duel, waarbij Poesjkin werd doodgeschoten. Hier in Nederland denk ik aan uitzendbureaus en allerlei studentenprojecten ("zin in een leuke uitdaging?"). Een uitdaging is niet meer iets moeilijks wat je voor je kiezen krijgt en moet zien te verhapstukken maar iets wat je zelf selecteert omdat het leuk is. Niet leuk te utidagend zijn en te veel van je vragen. Ontdekken heeft ook niks meer te maken met ontdekken. Alles wat ontdekt kon worden is al ontdekt en als er toch nog iets te ontdekken valt dan hebben we er geen zin in want dan moet je experimenteren en daar houden we niet van, dat kan weleens in iets lelijks uitmonden of gewoon op niets uitlopen en dat is dan geldverspilling, en niets is erger dan geldverspilling. Als we ergens aan beginnen moet de uitkomst al vast liggen. Maar mensen willen toch wel iets kunnen ontdekken, daarom hebben we zenders als Discovery Channel. Je zit op de bank en neemt informatie tot je die door iemand anders is verzameld en gepresenteerd, en dat heet ontdekken. Of je ontdekt Rome via een reisgidsje dat door iemand anders is samengesteld en aan honderdduizenden anderen gedistirbueerd, of je maakt gerechten uit een ander land. Heldenmoed heeft ook niks meer te maken met wat het vroeger betekende. In Rusland ben je een held als je jezelf met een granaat opblaast om de vijandelijke soldaten in de buurt te doden, of als je je onder de rupsbanden van een tank gooit om hem tot stilstand te brengen. Hier ben je een held als je tijdens het stappen in elkaar bent geslagen en overlijdt in een hygienisch ziekenhuis (uit het nummer Zinloos van Lange Frans. Diezelfde Lange Frans sloeg een willekeurige jongen uit het publiek toen hij een ijsklontje in zijn oog kreeg. Maar laten we dat vergeten). Dat soort braafheid valt best te combineren met klassieke vuigheid trouwens. Coole jongens spreken zich uit tegen zinloos geweld maar vertellen meisjes ook dat je "pik zuigt met twee handen, met veel slijm en zonder tanden". *Valt voor Lange Frans* Mijn persoonlijke mening is dat het veel ingewikkelder zit met emoties, dat iets pijnlijk, schadelijk of ongerijmd is betekent nog niet dat het ook iets slechts is wat onderdrukt moet worden. Het is vooral belangrijk om te kijken hoe ze tot stand zijn gekomen. Als een vrouw vreemdgaat en haar man is zo gekwetst dat hij haar slaat dan zit daar toch iets moois in, ondanks de pijn. Als ik beelden zie van hoe de Duitsers met hun zakelijke, arrogante Teutoonse smoelen de Sovjet-Unie binnenvallen heb ik het gevoel dat ik ze allemaal met mijn blote handen zou hebben vermoord als ik erbij was. En ik vind niet dat dat iets lelijks is, want het heeft juist met medelijden te maken en een gevoel van onrecht. En dat tijdens het stappen de hartstochten kunnen opborrelen waardoor er klappen vallen vind ik ook een natuurlijke zaak. Volgens mij zou je mensen moeten platspuiten om zoiets te voorkomen. Niet alles aan de mens is liefelijk en nuttig, er horen ook vernietigende krachten bij. Maar in Nederland bestaat een eigen idee van hoe de mens eruit moet zien en er wordt alles aan gedaan om hem in die vorm te persen. Geweld wordt neergezet als een kwaad dat uitgeroeid moet worden. De mensen die posters ophangen met "Gewelddadig? Meteen zitten!" doen dat heus niet omdat ze zulke grote harten hebben en zich om het welzijn van anderen bekommeren. Ze willen gewoon dat iedereen werkt en belastingen betaalt en geen problemen veroorzaakt. Daarom is het denk ik ook niet de bedoeling dat mensen te lang verdriet hebben als hen iets vervelends is overkomen, zoals het overlijden van een familielid. Mensen met verdriet zijn passief en in zichzelf opgesloten en dat moeten we natuurlijk niet hebben. Daarom krijgen mensen te horen dat ze te goed zijn om verdrietig te zijn en dat ze er vanalles aan moeten doen om deze emotie te smoren. Vooral als het gaat om "rouwverwerking" vind ik zo'n houding verwerpelijk. Het verdriet dat je voelt is onlosmakelijk verbonden met de liefde die je voor die persoon voelde. Feitelijk is het gewoon een extreme vorm van liefde. Dus om het te behandelen als een stuk vuil dat uit je geest geveegd moet worden is respectloos, voor jezelf, voor de overledene, voor de hele menselijke natuur. Alsof werken en consumeren belangrijker is dan de banden met je familieleden en de implicaties die ze voor je leven hebben. Maar ja, mensen zijn nu eenmaal als machines die allerlei taken moeten verrichten en informatie en goederen verwerken, daarom is verdriet nu een defect dat verholpen moet worden zodat de machine weer goed werkt. Werknemers die ongelukkig zijn werken minder goed (zeker als ze helemaal niet kunnen werken en thuis gaan zitten), en wij willen graag dat iedereen braaf werkt, daarom is iedereen erbij gebaat dat mensen met verdriet zo snel mogelijk weer aan de slag kunnen. Ik kan me best voorstellen dat je over 20 jaar op je salaris wordt ingekort als je weigert om iets aan je verdriet te laten doen. Het is belachelijk, dat mensen ongelukkig gaan lopen zijn EN daardoor hun plicht aan de samenleving niet kunnen vervullen. Parasieten. Vroeger waren mensen bang voor wilde dieren, brand en misoogst, dingen die ontstonden zonder menselijke invloed en met leven en dood te maken hadden. Nu zijn mensen alleen maar bang om niet aan de standaarden te voldoen. Om vitamientjes tekort te komen, om slechte adem te hebben, om dikker te worden, om rimpels te krijgen, om niet het beste uit zichzelf te halen door niet te ontbijten, om een rekening niet op tijd te betalen, om er niet bij te horen of om iets verkeerds te zeggen tijdens een sollicitatiegesprek. Kan iemand mij uitleggen wat het te maken heeft met persoonlijke trots en onafhankelijkheid, als de hele samenleving verteerd wordt door dit soort angsten die niet op de werkelijkheid gebaseerd zijn maar door andere mensen worden gecreeerd omdat ze nuttig zijn? En dat zie ik eigenlijk overal. Waar mensen natuurlijk/hartstochtelijk zouden moeten zijn worden ze opgescheept met allerlei regels en standaarden die alle afwijking en onvoorspelbaarheid voorkomen, waar mensen juist hoge standaarden zouden moeten hebben wordt alles zo laag mogelijk gehouden. Om te kunnen eten moet je weet ik hoeveel theorie kennen en bij een sollicitatie voldoen normale fatsoenssregels niet, maar tegelijkertijd kan eten altijd en overal en onderwijs moet de leerlingen alleen dingen aanbieden die ze leuk vinden. Dit alles zorgt ervoor dat er niks moeilijks, onbereikbaars en mysterieus meer bestaat, er mogen alleen nog maar dingen zijn waarvan het nut meteen en voor iedereen zichtbaar is. Nooit moeten mensen zich inspannen om iets persoonlijks te maken van dingen die ze op hun levenspad krijgen. Ik kan je bijvoorbeeld vertellen dat de geschiedenis van Rusland bijna alleen maar pijn te bieden heeft, ik ben een keer een week lang depressief geweest door een boek over de Russische Revolutie. Maar uiteindelijk is het me wel gelukt om het te begrijpen en te accepteren en er iets persoonlijks van te maken, wat van mij en alleen van mij is. Dat is wat individualisme voor mij betekent, openstaan voor de wereld, je bewustzijn verfijnen en persoonlijke banden ontwikkelen met dingen, gebeurtenissen en personen. Een eigen esthetiek scheppen, zoiets. Niet alles uitroeien wat niet aan de standaarden voldoet. Dat zal wel met mijn slaafse Russische natuur te maken hebben, ik ben liever klein en machteloos tegenover de wereld met al haar mysterien dan dan ik me opsluit in mijn eigen beperkte verstand. En dat is juist wat blijkbaar onder individualisme in Nederland wordt verstaan. Het doet me denken aan het verhaal van het gouden kalf, de mensen werden te lui en arrogant om op de echte God te wachten, daarom maakten ze een gouden kalf om omheen te dansen. Je kunt hem zien, hij is leuk om te zien en hij doet nooit iets wat pijnlijk is of onduidelijk. Zo zien mensen in Nederland hun levens ook, eerst organiseren ze alles, sluiten zichzelf af voor de wereld en wanen zichzelf vervolgens goden omdat ze alles begrijpen en controleren. Want de echte wereld begrijpen en controleren kan niet, je kunt alleen tegen jezelf en tegen anderen liegen, en dat doen we ook heel hard. Volgens mij is de wereld meer dan de som van alles wat we kunnen waarnemen, er zit iets achter wat veel mooier en interessanter is, iets wat je niet kunt oproepen of manipuleren, je kunt jezelf alleen maar nederig maken en hopen dat het zich aan jou openbaart. Maar daar zijn mensen tegenwoordig te oppervlakkig en ongeduldig voor, we zijn zo veel met materie bezig dat we de wereld erachter niet meer kunnen zien. Mensen moeten tegenwoordig met dezelfde munt betalen, dezelfde taal verstaan, opleidingen moeten dezelfde waarderingen krijgen en openbare vervoersmiddelen moeten dezelfde kaart accepteren, alles om de transport van informatie en goederen makkelijker te maken. Het is dan alleen maar logisch dat mensen ook hetzelfde naar de wereld moeten kijken en dezelfde waarde geven aan dingen. Als iedereen zijn eigen beleving gaat zitten aankweken zal dat alleen maar zorgen voor onbegrip en conflict, en dat moeten we natuurlijk niet hebben. En bovendien zullen mensen dan niet meer die enrome behoefte meer hebben aan spullen en entertainment. De schoonheid van de echte wereld is zo groot dat ze alles heiligt, zelfs pijn. Mijn idee van individualisme heeft volgens mij meer te maken met het oorspronkelijke kapitalisme, hard werken en beloond worden, maar dan geestelijk. Wat we hier in Nederland hebben doet me veel meer denken aan marxisme, waarbij iedereen zijn kleine bijdrage levert om een enorm gemeenschappelijk kapitaal te scheppen en er vervolgens uit te nemen wat men zelf nodig vindt. Mensen kijken alleen maar naar de door de mens geschapen waarden. Iedereen is bezig met het uitwisselen van veiligheidsvoorschriften, middeltjes tegen allerlei lichamelijke kwaaltjes en leuke spulletjes. Ouderdom, duisternis, verdriet, het verleden worden allemaal als schadelijk of nutteloos afgeschreven omdat hun waarde alleen door individuen kan worden gevoeld en niet in cijfers kan worden uitgedrukt en gefotografeerd. Het brengt niets op, allen in de diepte heeft het betekenis, dus mag je het negeren. Er zijn geen plekken meer die aan de controle van de mens zijn ontsnapt, alles heeft een objectieve functie en ook in de geesten van mensen moet alles liefelijk en overzichtelijk zijn. Vroeger had de geest oceanen en donkere bossen met wilde dieren, nu wordt het steeds meer als een voetbalveld omdat mensen te zwak zijn geworden om met die bossen en oceanen te leven. Dreigt er ergens iets van de controle te ontsnappen dan moet je meteen in actie komen om dingen weer op hun plaats te zetten. Het is algemeen aangenomen dat je in Nederland veel mag omdat in veel landen mensen niet zelf hun godsdienst mogen kiezen, homo zijn of kritiek leveren op de regering, maar volgens mij mag je hier werkelijk maar een ding en dat is genieten zijn en geen problemen veroorzaken. Dat geldt voor mensen maar ook voor de wereld om hen heen. Het verleden is geen mysterie meer want we geven er niet om, het zorgt hooguit voor verwarring en pijn, de toekomst is geen mysterie want die bepalen wij, voordat je voor het eerst seks hebt moet je daar een heleboel over hebben gelezen zodat het niet echt nieuw voor je is, voordat je een hotel boekt of iets duurs koopt kun je andermans ervaringen daarover lezen, honden krijgen anti-blafbanden zodat ze ons niet storen met hun geblaf, de duisternis mag zichzelf niet meer laten gelden, contactinformatie van alle burgers is op het internet op te vragen, toekomstige moeders schrijven geboorteplannen om de kans op een "positieve bevallingservaring" te verhogen, op de hogeschool moet je persoonlijke onwikkelingsplannen schrijven zodat je onwikkeling van tevoren vaststaat, kunst, seks en religie zijn hobby's geworden, als je ergens in gelooft is het uit den boze om te denken dat je iets beter weet dan iemand anders, iedereen is altijd bereikbaar en eten is niet meer dan een verzameling chemische stoffen. De hele samenleving wordt op deze manier als een enorme machine waarin alles door een censuur gaat zodat het perfect aansluit op de rest van de samenleving zodat er nergens wrijving of botsing ontstaat, want dat is natuurlijk het ergste wat er is. Zo ervaar ik Nederland steeds meer, als een enorme machine waarin alles en iedereen in de gaten wordt gehouden en een duidelijke functie moet hebben. En ik vind dat verkeerd want de wereld is groot en mysterieus en om mensen te controleren en hen verantwoordelijk stellen voor alles wat er in hun leven gebeurt is gewoon niet goed. Dat doet me denken aan het verschil tussen planeconomieen en de vrije markt. In een vrije markt spelen er allerlei krachten en moet de overheid dingen alleen een beetje reguleren, in een planeconomie zegt men wat er moet gebeuren en het gebeurt. De samenleving is niet meer dan een verlengstuk van de dictator, geen verzameling van talloze krachten. Maar ironisch genoeg leidt juist het op hol geslagen kapitalisme dat overal winst uit wil persen dat alles nu gepland en gecontroleerd moet worden. En mensen worden aangespoord om hun levens te besturen als dictators. Je bent verantwoordelijk voor wat er in je leven gebeurt en gaat het een keer fout dan is dat alleen maar jouw schuld en moet je niet zeuren. "Het leven is wat jij ervan maakt" is waar, maar het betekent dat je je ziel moet inspannen om dingen te accepteren en er iets moois van te maken, als een dichter. Niet dat je alles moet bepalen in het leven. Misschien is er iets mis met mij, maar ik zie overal kinderachtigheid, domheid, amateurisme, truttigheid, bangelijkheid, uitsloverij en conformisme, in een wikkel van zakelijkheid, onafhankelijkheid en beschaving. We kennen geen apartheid of politieke onderdrukking, en toch heb ik het gevoel dat mensen in Nederland als een kudde idioten worden gehouden en dat nog fijn vinden ook. Ik heb al zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik me niet moet aanstellen en gewoon van het leven moet genieten, maar het lukt niet. Volgens mij is Nederland helemaal gek geworden. Maar misschien ben ik zelf wel gek. Link naar bericht Deel via andere websites
Robert Frans 1.653 Geplaatst 22 april 2010 Rapport Share Geplaatst 22 april 2010 Moet zeggen dat ik het een interessante visie vind, Leidenschaft, om rustig te overwegen. Mij valt het dan eigenlijk ook wel op dat binnen kerken die tendens ook gaande is. Met internetcursussen of gezellige bijeenkomsten met een hapje en een drankje schijnt men al precies te kunnen uitleggen wat het christelijk geloof wel en niet is. Middels gaventesten en "profetieën" wordt je zo tot een gelovige gemaakt die perfect in het profiel van de gemeente past. Ook een kerkgemeenschap oprichten kan via allerlei modelletjes. Voorgangers hoeven soms zelfs niet eens meer een universitaire, theologische studie afgerond te hebben. Er wordt gezegd hoe je God kunt ervaren, met simplistische voorbeelden meent men elk mysterie weg te kunnen verklaren en in moderne kerkdiensten wordt niet meer over de verschrikking van de Dag des Oordeels gezongen, maar enkel over een God die zo van je houdt en die elke dag tot je wil spreken. De Schrift wordt door middel van vertalingen zo gemakkelijk en toegankelijk mogelijk gemaakt, omdat iedereen het moet kunnen lezen én begrijpen. Je hoeft geen moeite meer te doen, je hoeft geen jarenlange, intensieve studie meer te volgen naar de betekenis van de Schrift. Angst, pijn en depressie worden geminacht. Voor de Dag des Oordeels mag je vooral niet bang zijn, want daarmee zou je onrust en twijfel veroorzaken. Angst sluit toch liefde uit? Terwijl angst juist ook reliëf aan die liefde kan geven. Je kunt huiveren bij de Dag des Oordeels, omdat je God niet kwijt wilt raken. Omdat het een groot mysterie is. Maar ik merk dat het mysterie eigenlijk vrijwel alleen genoemd mag worden in orthodoxe, meer mystieke kringen. Zelfs de mystiek wordt nog weleens oppervlakkig gemaakt. Het is niet meer de worsteling met je eigen zonde, de pijn van het verlangen naar God en dat onbeschrijfelijke gevoel van vrede als je na die bittere strijd je eigen ik heb afgelegd en je zo in de armen van je Beminde hebt geworpen. Nee, met hippe technieken als "soaken" of het "vallen in de Geest" is het vooral onschuldig en lekker, hoef je er geen inspanning voor te verrichten en hoef je je vooral niet slecht of leeg te voelen. Nee, want als je je leeg voelt, dan is er iets mis. Helaas zie je die tendens het duidelijkst binnen mijn eigen Kerk, de katholieke Kerk. Het woord "zonde" wordt niet gekend, de Biecht wordt nauwelijks nog gesproken, de Liturgie wordt tot een banale samenkomst gemaakt waar alleen maar over vrede op aarde en over goede doelen wordt gesproken, bekering is niet nodig om gehuwd te worden en als je met moeilijke termen of leerstellingen komt over absolute Waarheid, dan ben je een fundamentalist en onverdraagzaam. Je hoeft niet te worstelen met de pijn, je hoeft niet meer te zoeken naar God totdat Hij je vindt, je hoeft geen gewetensonderzoek meer te doen en met bitter berouw je zonden te belijden. Opvallend daarbij is dat mensen bijvoorbeeld een mooie uitvoering van het Dies Irae prachtig vinden. Maar niet op een uitvaart. Nee, want dáárvoor is de tekst weer te "luguber." Ze willen best graag naar zo'n tekst luisteren, maar niet als het écht toegepast kan worden, als het gezongen wordt op dé plaats waar het thuishoort: de uitvaart. Daar mag men enkel blij over Jezus spreken, want angst voor het Oordeel, dat iedere bewuste christen weleens heeft, mag niet meer uitgesproken worden. Inderdaad: emotie, maar liever wel zonder het lijden. Maar goed, dat is nu enkel zoals ik de dingen weleens waarneem. Ik mis soms de ingewikkelde en complexe Liturgie, in het Latijn en zonder uitleg, waar je je zelf in moet verdiepen en dat je gewoon kan laten gebeuren aan jezelf. Ik mis soms de heldere en juist daardoor intens mystieke boodschap, die tegen de haren instrijkt van de seculieren, omdat God niet van deze wereld en van deze tijd is. Zou dat misschien ook verband kunnen hebben met de algemene tendens in de samenleving om alles eenvoudiger en toegankelijker te willen maken, ten koste van de diepgang en vaak ook de schoonheid? Link naar bericht Deel via andere websites
Aanbevolen berichten