Bijbelse gronden voor vergeving

[dingo 166]

Één van de moeilijker onderwerpen: vergeving. Als christen leef je daar van, voor eeuwig zelfs. Toch ben ik zelf niet snel in vergeven en als ik iets vergeef zegt het nog niet dat ik het vergeet. Tijd om eens in de bijbel te kijken om te zien wat we daaruit kunnen leren.

Heel bekend is natuurlijk Matt. 18 waarin Petrus vraagt hoe vaak hij iemand die tegen hem gezondigd heeft moet vergeven en zelf zeven keer noemt (en dat waarschijnlijk ook al erg veel vond). Jezus geeft als antwoord zeven maal zeventig keer, wat symbool staat oneindig.

Vervolgens verteld Jezus een gelijkenis over een slaaf die een werkelijk torenhoge schuld kwijtgescholden wordt door zijn meester maar zelf een schuldenaar het vel over de oren trekt. Als zijn meester daar lucht van krijgt wordt hij gestraft en moet alsnog alles terugbetalen, wat de slaaf uiteraard niet kan en daarom gevangen gezet wordt.

Voor een christen een duidelijke boodschap denk ik, maar het verondersteld dat de schuldige ook daadwerkelijk vergeving vraagt. En als dat niet het geval is? Wat bijvoorbeeld in incestzaken vaak aan de orde is. Moet het slachtoffer dat maar gewoon vergeven? Ik heb het dan niet over de helende werking die aan vergeven toegeschreven wordt. Maar waarvan ik persoonlijk denk dat het veelal door de beschaamde omstanders afgedwongen wordt van het slachtoffer om hun eigen schaamte te kunnen verbergen.

Al lezend en mediterend komt ik dan uit bij 1 Joh 5 waar een onderscheid in zonden gemaakt namelijk zonde tot de dood en zonde niet tot de dood. M.n. de RK-kerk heeft daar een vrij uitgebreide kerkelijke leer over waar, als ik het goed begrepen heb, bij een doodzonde de nadruk ligt op het bij volle bewustzijn er zelf voor kiezen een zware zonde te begaan. Nu ben ik zelf van gereformeerde huize en onderschrijf de lering dat overtreden van één gebod overtreding van de hele wet inhoudt. Maar lees ik de bewijstekst hiervoor namelijk Jac. 2 dan lees ik in vers 13 Onbarmhartig zal het oordeel zijn over wie geen barmhartigheid heeft bewezen; maar de barmhartigheid overwint het oordeel.

Nu staat deze tekst in het grote kader van geloof en (goede) werken. Is vergeven dan een goed werk/daad? En ook weer, moet je vergeven als er niet om gevraagd wordt?

Teruggrijpend op 1 Johannes, bij een doodzonde hoef je niet te bidden voor de schuldige in tegenstelling tot een niet-doodzonde waar je dat wel moet. De definitie van de RK-kerk volgend, namelijk een weloverwogen beslissing tot het begaan van een zware zonde, betekend de hel, bij het uitblijven van een bekering. Wat we overigens ook in onze wetgeving terug kunnen vinden, namelijk doodslag met voorbedachte rade wordt veel zwaarder gestraft dan doodslag of dood door schuld.

Is dat een gedragslijn die je ook voor vergeven kunt hanteren? En als we dat volgen waar kijken we dan naar, de daad of het ontkennen van schuld. Dat laatste doe je namelijk als je geen vergeving wil vragen. Kan de daad onvergeeflijk zijn? Een equivalent van de zonde tegen de Heilige Geest waar geen vergeving voor bestaat?

Vragen waar ik voor mezelf nog niet uit ben. Hoe denk jij daarover en waar baseer je dat op?

[Eulogía 0]

Wat je volgens mij ook moet meenemen is de vraag wie je als je broeder (of zuster) ziet, aangezien het in Matth. 18, 1 Joh. 5 en Jac. 2 gaat over broeders.

Je zou dus kunnen stellen dat de eisen niet altijd opgaan, maar dat andere eisen gelden voor vergeving m.b.t. broeders dan als het om naasten of anderen gaat.

Overigens staat ook het volgende in Matth. 6:

11 Geef ons heden ons dagelijks brood;

12 en vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren;

13 en leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze. [Want Uwer is het Koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in der eeuwigheid. Amen.]

14 Want indien gij de mensen hun overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader ook u vergeven; 15 maar indien gij de mensen niet vergeeft, zal ook uw Vader uw overtredingen niet vergeven.

In dit topic heb ik er ook iets over geschreven.

[vrijeFreddy 0]

Quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 02:00:59 schreef dingo het volgende: Is dat een gedragslijn die je ook voor vergeven kunt hanteren? En als we dat volgen waar kijken we dan naar, de daad of het ontkennen van schuld. Dat laatste doe je namelijk als je geen vergeving wil vragen. Kan de daad onvergeeflijk zijn? Een equivalent van de zonde tegen de Heilige Geest waar geen vergeving voor bestaat? Vragen waar ik voor mezelf nog niet uit ben. Hoe denk jij daarover en waar baseer je dat op?

Zelf sta ik ook wel vaker stil bij dit thema, het vergeven.

Tevens zou ik ook een aanvullend vers in je topic willen toevoegen, want toen Jezus was gekruisigd, opgestaan uit de dood en weer bij zijn discipelen was, zei Hij tot hen: Ontvangt de heilige Geest.

Daarop volgde de woorden: Als u iemands zonden vergeeft, die worden zij vergeven; als u iemands zonden houdt, die zijn zij gehouden.

Uit Joh. 20, 23

Persoonlijk vergeef ik iemand nogal snel zijn zonden, maar dat is waarschijnlijk omdat ik zelf een kerfstok van hier tot Tokyo heb, dus als iemand er moeite mee heeft om anderen te vergeven omdat ie zich altijd heeft ingezet om zich fatsoenlijk te gedragen, kan ik dat best begrijpen.

Maar wat je vraagt over het hanteren van die gedragslijn, lijkt me niet helemaal juist. Ik zit met hetzelfde vraagstuk als jou, maar de hantering die ik nu volg verloopt iets anders.

Om je die uit te leggen, moet ik je eerst uitleggen dat er meerdere situaties zijn waar je in verzeild kunt raken. Een zonde kan een actie zijn, maar een zonde kan ook een reactie zijn. Als mijn ouders mij hadden verkracht, dan was dat hun actie, maar als reactie zou ik hun (als ik eenmaal oud en sterk genoeg was) bijv. kunnen ombrengen uit wraak.

Mijn ouders zijn de agressors die met hun actie mijn reactie-proces in gang hebben gezet.

Wat ik je nu wil uitleggen, is dat wanneer er iemand tegen mij zondigt, ik geen wraak behoor te nemen (zie Hebr. 10, 30), maar ik hem het beste kan vergeven. Maar stel ik zou mijn ouders wreken door ze in de gevangenis te leiden, dan kunnen zij zeggen: Wij zijn niet vergeven, dus vergeven wij hem ook niet.

Onze Heer vergeeft namelijk ook alleen vergevingsgezinde mensen.

Wanneer iemand niet vergeeft, dan vergeeft God diegene ook niet, dus ik kan me best voorstellen dat je als gelovige net zo doet als Degene die je volgt (ervan uitgaande dat mijn ouders in de cel in God geloven).

Maar het wordt moeilijker wanneer je de lotsbestemming erbij gaat betrekken, want ik heb in het verleden ook wel es iemand niet vergeven. En pas later... nadat ik tot een hoger inzicht kwam, ben ik die mensen toch allemaal gaan vergeven (misschien niet mondeling, maar dan wel vanuit het hart).

Laat ik het anders zeggen; ik laat de dingen gewoon lopen, omdat ik weet dat ze zo behoren te lopen.

God heeft alles onder zijn liefde besloten.

Wanneer iemand nog niet begrijpt dat ie maar beter vergeven kan, is het voor mij geen punt.

En oke, ik zeg je eerlijk dat ik bijv. ook een hekel heb aan mensen die maar doen wat hun gezegd wordt.

Ik ben meer een voorstander van de onafhankelijk denkende mens.

In Openbaring staat bijv.: Indien iemand in de gevangenis leidt, die gaat zelf in de gevangenis (13, 10).

En volgens mij is God dan degene die zulk een type in de gevangenis laat en dat lijkt me een serieus probleem voor zoiemand.

Kortgezegd: Als iemand mij in de gevangenis werpt, heeft ie me niet vergeven en zo ene zou ik ook niet vergeven. Mijn Heer vergeeft immers ook alleen de vergevingsgezinde mens.

Maar zoals ik al zei: Het hele plaatje ziet er wat complexer uit als je de lotsbestemming erbij betrekt.

Daarom zou ik een gevangenis bewaarder bijvoorbeeld wel uitleggen dat ie tegen mij gezondigd heeft en ook dat ie niet moet denken dat ie daar maar ongestraft vanaf kan komen.

Als ie dan ooit spijt krijgt, is ie als broeder gewonnen en als hij mij dan vrijlaat, zal ik hem beslist vergeven, ook al heb ik lange tijd vastgezeten.

[Robert Frans 1.542]

Quote:

Mijn Heer vergeeft immers ook alleen de vergevingsgezinde mens.

Sjaloom Freddy,

Weet je dat wel zo zeker?

Aangekomen bij de plek die de Schedelplaats heet, werd hij gekruisigd, samen met de twee misdadigers, de een rechts van hem, de ander links. Jezus zei: ‘Vader, vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen.’ De soldaten verdeelden zijn kleren onder elkaar door erom te dobbelen.

(Lucas 23:33-34)

[Gast Anon_phpbb]

Ik wil hier graag het volgende aan toevoegen. Hoewel God geen mens is, zijn we naar zijn beeld gemaakt.

Ik heb afstand gedaan van het onbehagelijke gevoel dat God niet blij met me zou zijn of dat ik tekort vergeving heb gevraagd enfin, zoiets.

En dan nu de vergelijking hoewel iemand dan kan zeggen "God is geen mens."

Een kind dat bang is voor zijn vader, dat denkt: "Stel dat ik niet voldoe, of dat ik zo stout ben, dan ga ik dood!"

Hoe goed is de vader-kind verhouding bij bovenstaande angst?

Wat voor zonde zou een kind moeten begaan, dat die vader zegt: "Nu ga ik je doodmaken!" Zoiets is toch onvoorstelbaar?

Stel nu, dat het kind moordend en verkrachtend / plunderend het dorp/stad rondgaat. Wat zou een rechtvaardige vader dan doen?

Dus, eigenlijk heb ik geen bijbelteksten nodig om mij het gevoel te geven dat bij het -kind van God- zijn, ook de vergeving, veiligheid en geborgenheid hoort die een Christen normaal gesproken mag hebben (Galaten 4:6).

En wat betreft het onderlinge vergeven. Een ouder wil ook niet dat zijn bloedeigen kinderen elkaar voortdurend dwarsliggen vanwege gemaakte fouten. Juist omdat de ouder het kind accepteert, ondanks zijn onervarenheid en 'stout' zijn, laat geen enkele ouder kinderen onderling een ruzie voortzetten die dagen duurt.

De praktijk van het onderling vergeven is echter lastiger. Zo heb ik in één klap alle goede vrienden en familie verloren, omdat ik Christen ben geworden, terwijl die vrienden zelf ook Christen waren, alleen van een specifieke 'christelijke' religie. Moet ik hen vergeven? Weten ze niet wat ze doen?

[vrijeFreddy 0]

Quote:

Op dinsdag 04 augustus 2009 12:01:13 schreef RobertF het volgende: [...] Sjaloom Freddy, Weet je dat wel zo zeker? Aangekomen bij de plek die de Schedelplaats heet, werd hij gekruisigd, samen met de twee misdadigers, de een rechts van hem, de ander links. Jezus zei: ‘Vader, vergeef hun, want ze weten niet wat ze doen.’ De soldaten verdeelden zijn kleren onder elkaar door erom te dobbelen. (Lucas 23:33-34)

Hallo Robert,

Volgens mij wel, omdat ik er vanuit ga dat Jezus geen zondaar is.

Rekening houdend met mijn logica zijn de Farizeeën en de Romeinen dan agressors, en geen mensen die Jezus vergolden omdat Hij iets verkeerds heeft gedaan.

De Farizeeën wilden een stelsel van zonden opstarten door zich samen te zweren met de Romeinen. Uiteraard weer wel onder het mom van "Jezus is slecht en dat gaan we bewijzen", maar iemand als Pilatus hebben ze in ieder geval niet kunnen overtuigen.

Pas toen de Farizeeën zelf gingen zondigen (door doodwensen), zondigde Pilatus mee of eigenlijk lieten ze hem geen keus en daarom verkondigde Pilatus openlijk dat Jezus' bloed aan hún handen kleefde.

Pilatus oordeelde dat Jezus onschuldig was en in feite hebben ze Jezus dan ook vermoord, zoals Jezus zelf aan zijn discipelen heeft geprofeteerd dat ze Hem zouden overleveren en doden.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op woensdag 05 augustus 2009 08:12:54 schreef Egbert_Free het volgende: Ik wil hier graag het volgende aan toevoegen. Hoewel God geen mens is, zijn we naar zijn beeld gemaakt. Ik heb afstand gedaan van het onbehagelijke gevoel dat God niet blij met me zou zijn of dat ik tekort vergeving heb gevraagd enfin, zoiets. En dan nu de vergelijking hoewel iemand dan kan zeggen "God is geen mens." Een kind dat bang is voor zijn vader, dat denkt: "Stel dat ik niet voldoe, of dat ik zo stout ben, dan ga ik dood!" Hoe goed is de vader-kind verhouding bij bovenstaande angst? Wat voor zonde zou een kind moeten begaan, dat die vader zegt: "Nu ga ik je doodmaken!" Zoiets is toch onvoorstelbaar? Stel nu, dat het kind moordend en verkrachtend / plunderend het dorp/stad rondgaat. Wat zou een rechtvaardige vader dan doen? Dus, eigenlijk heb ik geen bijbelteksten nodig om mij het gevoel te geven dat bij het -kind van God- zijn, ook de vergeving, veiligheid en geborgenheid hoort die een Christen normaal gesproken mag hebben (Galaten 4:6). En wat betreft het onderlinge vergeven. Een ouder wil ook niet dat zijn bloedeigen kinderen elkaar voortdurend dwarsliggen vanwege gemaakte fouten. Juist omdat de ouder het kind accepteert, ondanks zijn onervarenheid en 'stout' zijn, laat geen enkele ouder kinderen onderling een ruzie voortzetten die dagen duurt. De praktijk van het onderling vergeven is echter lastiger. Zo heb ik in één klap alle goede vrienden en familie verloren, omdat ik Christen ben geworden, terwijl die vrienden zelf ook Christen waren, alleen van een specifieke 'christelijke' religie. Moet ik hen vergeven? Weten ze niet wat ze doen?

Je zou je inderdaad afvragen of ze niet stiekem toch weten waar ze mee bezig zijn.

Maar zolang mensen de dingen gewoon in het openbaar doen en die dingen algemeen geaccepteerd blijven, kun je aannemen dat die mensen inderdaad niet weten waar ze mee bezig zijn.

Als je weet dat je zondigt, kun je 2 dingen doen; of je krijgt spijt en laat dat merken, of je gaat je zonden indekken zodat het niet bekend wordt (en dan maar hopen dat het slachtoffer zwijgt).

Een seriemoordenaar weet dus waar hij mee bezig is.

Een burocraat weet ook waar ie mee bezig is.

Maar er zijn situaties waarin mensen echt kunnen denken dat ze goed bezig zijn, omdat bepaalde ideologieën nou eenmaal door de rest (of een groot deel) van het volk gekoesterd worden.

Toen ik een kind was, had ik een strenge opvoeding nodig. Als kind was ik me niet bewust van alle gevaren en huisregels waren daarom hard nodig.

Ook het toezicht, of ik die regels wel zou volgen, was hard nodig, ik was een kind.

Maar nu ik volwassen ben, heb ik die regels in hun geheel niet meer nodig en dat is eigenlijk ook wat de bijbel mij heeft duidelijk gemaakt.

Ik weet nu hoe ik moet doen om liefdevol met mijn medemens om te gaan, daar heb ik geen regels meer voor nodig.

En ik weet ook wanneer ik respectloos ben en dat dat dus fout is, daar heb ik ook geen regels meer voor nodig om dat te snappen.

In feite heb ik ook geen bijbel nodig, want als iemand van goede wil is, dan is het goed.

Toch ben ik van mening dat iedere mens de ruimte nodig heeft om fouten in te kunnen maken, want we zijn nou eenmaal onvolmaakt.

Vandaar het vergeven.

[Nanoe 0]

Ik ben voeg hier niks aan toe.

Het enige wat ik wel wil zeggen, is dat door dit topic het onderwerp vergeving mij heeft geïnspireerd om met Reflector 16+ hier een onderwerp van te maken!

Hierdoor besefte ik hoe makkelijk je iemand vergeeft zonder goed na te denken over wat vergeven nou eigenlijk is! Ik hoop dat we er met z'n allen uit kunnen komen en dat dit tot een mooie avond mag leiden, waarin God centraal staat!

---

Samengevoegd:

Quote:

Op woensdag 16 september 2009 20:26:59 schreef Nanoe het volgende: Ik ben voeg hier niks aan toe. Het enige wat ik wel wil zeggen, is dat door dit topic het onderwerp vergeving mij heeft geïnspireerd om met Reflector 16+ hier een onderwerp van te maken! Hierdoor besefte ik hoe makkelijk je iemand vergeeft zonder goed na te denken over wat vergeven nou eigenlijk is! Ik hoop dat we er met z'n allen uit kunnen komen en dat dit tot een mooie avond mag leiden, waarin God centraal staat!

Heb hem nu af. Hier kan altijd nog wat aan toegevoegd worden.

Ik zoek mensen die hem willen beoordelen!!

Heb jij de tijd om er over na te denken en wil je hem lezen? Mail me dan even

[Nanoe 0]

Psalm 103 vers 2: Looft Hem, die u al wat gij hebt misdreven, hoeveel het zij, genadig wil vergeven. Hierin lees je dus dat God hoe groot je zonden ook zijn, ze genadig vergeven wil!

Hoe mooi is dit! Kunnen wij daar niet onze troost uit halen?

God wil ons vergeven, hoe grote zondaar wij ook zijn!

Ik vindt voor mijzelf deze twee regels met betrekking op vergeving erg troostrijk. Als christen wil je geen zonden doen, maar je doet ze wel degelijk! Voel jij je ook niet vaak schuldig als je weer die zonde heb gedaan, die helemaal niet wilde doen?

Toch staat er ergens in de bijbel dat wij wel eerst een ander moeten vergeven, voordat God ons vergeeft. Hoe moeilijk is dit dan weer?! Ik kan zelf een ander snel vergeven, vaak vergeet ik die dingen dan ook bewust. Ben niet iemand die snel kwaad wordt! Maar vraag me eigen wel weer af, vergeef ik echt wel iemand? Blijft het niet in mn achterhoofd zitten?