Het eeuwige leven

[Nils 0]

In dit topic wil ik graag meer te weten komen over de redenen waarom jullie als christenen geloven dat er zoiets als een eeuwig leven zou kunnen bestaan, en op welke veronderstellingen deze gebaseerd zijn. Eerder postte ik dit:

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 19:45:15 schreef Nils het volgende: [...]Een verwijzing geef je hier naar een bron waar een eeuwig leven wordt geponeerd, en voor zover we weten is die bron ook gewoon door mensen geschreven. Uiteraard is dit dus enkel een verschuiving van wie de aanname hier maakt, en geeft het geen uitleg waarom het eeuwige leven er is. Als je reden om iets te geloven enkel is om wat andere mensen geloven of denken, je vertellen (in de kerk) of je het gewoon graag zou willen, moet je drastisch je methode tot het vormen van je denkbeelden gaan omgooien. Verhalen, mythes, sagen, sprookjes, de mogelijkheid tot verzinsels is zo goed als oneindig groot, en daarbij is de kans dat een willekeurig verzinsel of een verteld verhaal waar is oneindig klein, mits het empirisch en/of rationeel bevestigd is natuurlijk. Uiteraard ben ik nog steeds benieuwd naar de reden van de topicstarter om te denken dat zo'n ding als 'eeuwig leven' bestaat, lijkt me redelijk ontopic toch? Als iemand een topic met een bepaald iets begint, en ik heb geen idee waarom hij denkt dat het zo is, lijkt me het redelijk ernaar te vragen.

Het gaat mij hier specifiek over waarom een eeuwig leven zou bestaan, dus ik wil er geen discussie over maken of de Bijbel in zijn geheel wel een betrouwbare bron is. Als ik immers iets zeg wat waar is, hoeft dat nog niet te betekenen dat alles wat ik zeg waar is.

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 19:48:59 schreef Anoniemand het volgende: Volgens de bijbel bestaan er iets als een eeuwig leven.

Waarom zou het er toe doen wat een gedeelte van de bijbel zegt over het bestaan van het eeuwige leven? Voor zover we weten, is de Bijbel net zo goed geschreven door mensen. Worden deze zaken als een hemel of een hel ook bevestigd in onze eigen empirische werkelijkheid? Voor het vaststellen of het bestaan ervan waar is of niet, is dat het belangrijkste. Ik kan beweren dat zaak X bestaat, en ik kan verwijzen naar boeken waarin mensen schrijven dat zaak X bestaat. Daarmee is het bestaan ervan duidelijk nog niet aangetoond. Zonder een of ander aanknopingspunt om dergelijke zaken waar te nemen, kun je niet zomaar beweren dat iets bestaat.

En het doet er dan nogmaals niet toe, hoeveel van de Bijbel waar is. Als X in deze bron waar is, is dat geen gegronde reden om aan te nemen dat Y ook waar is.

[Hongerige Wolf 0]

Ik geloof niet in een eeuwig leven, sorry.

[MarinusCopy 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 21:58:02 schreef Hongerige Wolf het volgende: Ik geloof niet in een eeuwig leven, sorry.

Verklaar je nader?

[Hongerige Wolf 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 22:04:47 schreef MarinusCopy het volgende: [...] Verklaar je nader?

Ja, ik geloof er gewoon niet in. Kan ik het helpen.

[MarinusCopy 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 22:08:25 schreef Hongerige Wolf het volgende: [...] Ja, ik geloof er gewoon niet in. Kan ik het helpen.

Als in je gaat dood en dat was het? (niet lullig bedoeld) Stoer dat je dan nog gelooft

Mijn ongeloof is deels gebasseert op angst voor het eeuwige leven (of dat nu in de hel is of in de hemel boeit me niet)

[Hongerige Wolf 0]

Nou, ik hóóp natuurlijk dat er iets onwijs gaafs gaat gebeuren met veel rook en lichteffecten en een gelukzalig gevoel, maar er in geloven doe ik niet, en ik vind het ook volslagen irrelevant.

[MarinusCopy 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 22:13:43 schreef Hongerige Wolf het volgende: Nou, ik hóóp natuurlijk dat er iets onwijs gaafs gaat gebeuren met veel rook en lichteffecten en een gelukzalig gevoel, maar er in geloven doe ik niet, en ik vind het ook volslagen irrelevant.

Ach, zelfs ik hoop op een toffe BDE voor ik doodga.....

[LodewijkNapoleon 0]

Een ander zal er niet veel mee kunnen, maar bij mij komt het hier op neer in het kort:

Het begint bij het al dan niet geloven in een historische gebeurtenis, de Opstanding van Jezus. Daar zijn best argumenten voor te geven, en ik geloof dat die argumenten wáár zijn. Daar volgen dan weer een hoop gevolgtrekkingen uit, nl. dat dát het ultieme bewijs is van Zijn claim wie Hij was. En dat Hij een beweging heeft gesticht, wat later bekend werd als de Kerk, via wie we de Bijbel hebben. Een Kerk die ook de juiste geloofsleer moet bewaren en helpt de Bijbel te lezen. Een leer die één geheel is en waarin niet te shoppen valt, je neemt het aan of je verwerpt het. Sommige leerstellingen zijn metafysischer dan andere, één daarvan is dat de ziel altijd blijft voortbestaan.

Zijn daar aanwijzingen voor? Ja, maar geen die eenduidig zijn uit te leggen, zoals dat overigens voor al onze kennis geldt.

En, zoals volgens mij óók voor alle kennis geldt; wat overtuigd is niet de 'sterkte' van een bepaalde bewijsvoering, al was het maar dat dat óók vrij willekeurig is, de één vind dit overtuigender en de ander hecht dáár weer meer waarde aan.

[Hongerige Wolf 0]

Pius. Resumé: jij gelooft in het eeuwige leven omdat de Kerk het leert, en daar geloof je weer in vanwege Jezus? Oké. Maar dan kun je niet spreken van bewijsvoering, aangezien er nogal wat aannames in voor komen. Bijvoorbeeld dat de Kerk zoals wij die kennen door Jezus is gesticht met de intentie dat zij zo zal worden zoals zij is en datgene zal leren wat zij nu leert. Ook het punt van de correctheid van het leergezag van de Kerk is geen bewijs voor wat dan ook m.i., maar slechts een aanname waar je nu eenmaal in gelooft of niet.

Maar pop, als het voor jou werkt ben ik tevreden.

[hopeloos 0]

Ik geloof ook niet echt in het eeuwige leven (ik geloof ook niet voor de volle 100% dat er niets is na de dood, ik weet het gewoon niet).

En ik heb geaccepteerd dat ik nooit zal weten hoe het zit, alhoewel dat best moeilijk was.

Ik zie het wel als ik eenmaal dood ben. Misschien is er niets, dan zal ik er dus nooit achter komen. En anders ben ik benieuwd hoe en wat het precies gaat worden... Maar daar ga ik in dit leven niet meer over piekeren, want wat de waarheid ook is, ik kan m'n tijd beter gebruiken ipv het te verdoen met piekeren over iets waar ik nooit zeker van ga zijn.

[Anoniemand 0]

@ Hopeloos:

Vind je het dan niet moeilijk om te leven met het idee dat het leven totaal geen zin heeft gehad als er na de dood niks is?

Mijn mening is dat je net zo goed niet geleefd had kunnen hebben omdat je er nooit meer op terug kan kijken. Je zult dan nooit weten dat je geleefd heb als je dood bent.

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 22:50:07 schreef hopeloos het volgende: Ik geloof ook niet echt in het eeuwige leven (ik geloof ook niet voor de volle 100% dat er niets is na de dood, ik weet het gewoon niet). En ik heb geaccepteerd dat ik nooit zal weten hoe het zit, alhoewel dat best moeilijk was. Ik zie het wel als ik eenmaal dood ben. Misschien is er niets, dan zal ik er dus nooit achter komen. En anders ben ik benieuwd hoe en wat het precies gaat worden... Maar daar ga ik in dit leven niet meer over piekeren, want wat de waarheid ook is, ik kan m'n tijd beter gebruiken ipv het te verdoen met piekeren over iets waar ik nooit zeker van ga zijn.

Maar kun je dáár zeker van zijn dan? Dat je er nooit zeker van zal zijn? Ik snap je keuze wel hoor, maar ik denk dat het wel zoiets belangrijks is dat het een heel leven zoeken waard is.

[hopeloos 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:06:37 schreef Luxuria het volgende: [...] Maar kun je dáár zeker van zijn dan? Dat je er nooit zeker van zal zijn?

Ik ksn er iig zeker van zijn dat ik me er nooit druk over zal maken

Als de zekerheid op een gegeven moment toch komt is dat prima natuurlijk...

Quote:

Ik snap je keuze wel hoor, maar ik denk dat het wel zoiets belangrijks is dat het een heel leven zoeken waard is.

Waarom? Na de dood kom ik er vanzelf achter (of dus niet). Waarom zou ik me er dan m'n hele leven naar zoeken? Het heeft verder niet echt invloed op de manier waarop ik m'n leven leef (wel een beetje natuurlijk, want ik zal niet zo snel bereid zijn om m'n leven op te geven als iemand die er 100% zeker van is dat er een veel beter leven op hem wacht na de dood, maar dat is het dan wel zo'n beetje), dus ik zie de toegevoegde waarde niet helemaal.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 22:45:46 schreef Hongerige Wolf het volgende: Pius. Resumé: jij gelooft in het eeuwige leven omdat de Kerk het leert, en daar geloof je weer in vanwege Jezus? Oké. Maar dan kun je niet spreken van bewijsvoering, aangezien er nogal wat aannames in voor komen.

Het verschil tussen 'bewijs' en 'aanname' is na een hoop wetenschapsfilosofie m.i. het verschil tussen iets wat overtuigd en wat minder overtuigd. Relativistisch misschien voor wie buiten dat spel staat, maar oh zo overtuigend voor de deelnemers. Net als liefde zegmaar.

Quote:

Bijvoorbeeld dat de Kerk zoals wij die kennen door Jezus is gesticht met de intentie dat zij zo zal worden zoals zij is en datgene zal leren wat zij nu leert. Ook het punt van de correctheid van het leergezag van de Kerk is geen bewijs voor wat dan ook m.i., maar slechts een aanname waar je nu eenmaal in gelooft of niet.

Hmmm... Het is het enige waterdichte 'systeem' dat ik ken met een grote mogelijkheidswaarde. Het verklaart m.i. de werkelijkheid, en nog een laag dieper; het maakt überhaupt een verklaring mogelijk. (iets waar ik rotsvast van overtuigd ben, maar eigenlijk geen zin heb om het hier helemaal uit te bouwen. Mocht je dat echt interessant vinden, dan moet je 'The saviour of science' van Stanley Jaki eens lezen). Maar, in de wetenschapsfilosofie is 'bewijs' tegenwoordig verschraalt tot het evenzozeer dubieuze begrip 'werkbaarheid'. En dat doet het.

Quote:

Maar pop, als het voor jou werkt ben ik tevreden.

Meer vraag ik ook niet

[MarinusCopy 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:02:56 schreef Anoniemand het volgende: @ Hopeloos: Vind je het dan niet moeilijk om te leven met het idee dat het leven totaal geen zin heeft gehad als er na de dood niks is? Mijn mening is dat je net zo goed niet geleefd had kunnen hebben omdat je er nooit meer op terug kan kijken. Je zult dan nooit weten dat je geleefd heb als je dood bent.

En je punt is???

Eeuwig leven heeft wel zin?

[Morphogenesis 4]

Nou, om even eerlijk te zijn..

Ik vind het een beetje nare gedachte om na dit leven nog eeuwig te leven. Eeuwig schijnt lang te zijn..

Kijk, is het 100 miljard jaar.. Kan ik meeleven. Leuk zelfs.

Maar er komt gewoon geen eind aan.

Zie het als een vakantie.. Het is leuk omdat er een einde aan vast zit...

Toch..??

Uiteraard weet ik niet hoe het is in de hemel. Maar vanuit dit opzicht kan ik het niet zo 1-2-3 zeggen

[MarinusCopy 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:35:47 schreef Morphogenesis het volgende: Nou, om even eerlijk te zijn.. Ik vind het een beetje nare gedachte om na dit leven nog eeuwig te leven. Eeuwig schijnt lang te zijn.. Kijk, is het 100 miljard jaar.. Kan ik meeleven. Leuk zelfs. Maar er komt gewoon geen eind aan. Zie het als een vakantie.. Het is leuk omdat er een einde aan vast zit... Toch..?? Uiteraard weet ik niet hoe het is in de hemel. Maar vanuit dit opzicht lijkt het me niet echt prettig..

Is het ook niet. Zeker niet als alles volbracht is...

[Morphogenesis 4]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:37:09 schreef MarinusCopy het volgende: [...] Is het ook niet. Zeker niet als alles volbracht is...

Ik had even m'n post gewijzigd..

Ik bedoelde niet echt prettig niet in de zin dat het niet leuk zou zijn in de hemel.. Integendeel..

Maar om daar nou voor eeuwig te zijn

Dat leek me niet prettig

[Morphogenesis 4]

btw.. hoe bedoel je "volbracht is?"

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:35:47 schreef Morphogenesis het volgende: Nou, om even eerlijk te zijn.. Ik vind het een beetje nare gedachte om na dit leven nog eeuwig te leven. Eeuwig schijnt lang te zijn.. Kijk, is het 100 miljard jaar.. Kan ik meeleven. Leuk zelfs. Maar er komt gewoon geen eind aan. Zie het als een vakantie.. Het is leuk omdat er een einde aan vast zit... Toch..??

Als ik een goed gevoel heb, dan mag het van mij wel eeuwig voortduren. Als je goed gevoel koppelt aan een aardse ervaring, dan kan je inderdaad tot de conclusie komen dat die twee inwisselbaar zijn...

Maar waarom wordt die vakantie op den duur vervelend? Omdat het goede gevoel ophoudt, het woord vervelend zegt het al.

Crux van de hemel is dat het goede gevoel niet ophoudt. Wat daar dan ook verder uit voortvloeit. (ik denk zelf dat het gezocht moet worden in een soort continue scheppingsproces, al weet ik nog niet hoe en wat)

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:13:12 schreef hopeloos het volgende: [...] Ik ksn er iig zeker van zijn dat ik me er nooit druk over zal maken Als de zekerheid op een gegeven moment toch komt is dat prima natuurlijk... [...] Waarom? Na de dood kom ik er vanzelf achter (of dus niet). Waarom zou ik me er dan m'n hele leven naar zoeken? Het heeft verder niet echt invloed op de manier waarop ik m'n leven leef (wel een beetje natuurlijk, want ik zal niet zo snel bereid zijn om m'n leven op te geven als iemand die er 100% zeker van is dat er een veel beter leven op hem wacht na de dood, maar dat is het dan wel zo'n beetje), dus ik zie de toegevoegde waarde niet helemaal.

Nou omdat het kan zijn dat je in dit leven iets moet doen voor het leven ná dit leven. Als er gevaar dreigt is het beter om dat nu te weten, zodat je je erop kan voorbereiden.

[Morphogenesis 4]

Quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 23:41:40 schreef Pius_XII het volgende: [...] Crux van de hemel is dat het goede gevoel niet ophoudt. Wat daar dan ook verder uit voortvloeit. (ik denk zelf dat het gezocht moet worden in een soort continue scheppingsproces, al weet ik nog niet hoe en wat)

Dat weet ik niet..

Maar ik heb geen idee hoe het is in de hemel. Ik mag alleen er van uitgaan dat het goede gevoel idd nooit ophoudt.

Maar aangezien dat slechts een aanname is, ben ik daarvan niet overtuigd, en blijf ik toch met dit gevoel zitten

Ach, het zal me vast bevallen in de hemel

[Dannyr 37]

Ja wat is er na de dood? Ik las eens iets van een caberatier die zei: Ik zou best weleens een kijkje willen nemen wat er is na de dood, maar ik ben bang dat ik dan de weg terug niet meer weet!

[Gast Anon_phpbb]

Ik vind dat eigenlijk best wel gek, dat het voor mensen zo beangstigend is om de eeuwigheid voor te stellen. Ik bedoel; nu willen we toch ook niet echt dood? Is er iemand nu blij dat het er over 60 jaar ongeveer weer opzit? En ik vind bijv. het idee van reïncarnatie ook niet zo erg, als dat eeuwig zou voortduren.. dat je telkens weer dit leven in gaat.. zou me niet beangstigen. Maar de hemelse eeuwigheid soms wel. Mss komt het omdat we toch nog ergens denken dat we maar wat gaan rond huppelen in een paradijs ofzo.. dat het saai gaat worden.

[Dubito 0]

De man die niet wilde sterven

Een Japans sprookje over een man op zoek naar het eeuwige leven

Lang geleden leefde er eens een man die Sentaro heette. Hij werd 'de miljonair' genoemd, maar dat was lichtelijk overdreven, want zo rijk was hij niet. Niettemin had hij zoveel van zijn vader geërfd dat hij een gemakkelijk leventje kon leiden en de gedachte aan werken hem met afschuw vervulde.

Toen hij tweeëndertig was geworden, kreeg hij ineens een onverklaarbare angst voor de dood. "Ach," dacht hij, "wat is het leven van de mens toch kort! Als een schaduw glijdt het leven voorbij, en niemand kan het tegenhouden. Ik zou graag vijf- of zeshonderd jaren leven, dat is tenminste nog de moeite waard."

Hij kende natuurlijk wel die verhalen uit de oude geschiedenis van keizers die duizend jaar hadden geleefd. Ook was hem het verhaal bekend van de Chinese keizer Sjin-no-Sjiko, een van de machtigste en wijste vorsten van het Hemelse Rijk. Hij kon alles hebben wat hij begeerde en toch was hij ongelukkig, omdat hij wist dat hij eens zou sterven. De gedachte dat de dood machtiger was dan de grootste koning kwelde hem van de morgen tot de avond. Daarom riep hij op een keer al zijn ministers en raadgevers bij elkaar en vroeg hen of zij niet wisten waar zich het 'Elixer des Levens' bevond, waarover zoveel gesproken en geschreven werd.

Een oude hoveling met een lange witte baard, Jofoekoe geheten, stond op en vroeg het woord. "Heel ver hiervandaan," begon hij, "aan het einde van de Oostelijke Oceaan, ligt een land dat Haraizan wordt genoemd. Daar wonen een paar kluizenaars die het geheim bezitten van het 'Elixer des Levens'."

De keizer gaf Jofoekoe opdracht de kluizenaars te bezoeken en een flesje met levenswater voor hem mee te brengen. Hij liet een schip uitrusten en bemannen. Ook verzuimde hij niet een aantal edelstenen en gouden munten mee te geven als geschenk voor de vrome mannen. Jofoekoe zeilde uit naar het land Hairazan, maar hoe lang de keizer ook wachtte, hij keerde nimmer terug.

Sentaro was er bijna zeker van dat met Hairazan de Fuji bedoeld werd en hij besloot daar te gaan zoeken.

Hij reisde door bergachtige streken, hij beklom de toppen van de hoogste bergen, maar nergens vond hij een kluizenaar. Het enige levende wezen dat hij na weken ontmoette, was een jager.

"Kun je mij ook zeggen," vroeg Sentaro, "waar de kluizenaars leven die het levenswater bereiden?"

"Nee," antwoordde de jager, "maar ik kan je wel vertellen dat hier in de buurt een beruchte rover leeft, die aan het hoofd staat van een bende van tweehonderd volgelingen."

Na dit antwoord besloot Sentaro geen tijd meer te verspillen en rechtstreeks naar de tempel van Jofoekoe te gaan, die in het zuiden van Japan als de god van de kluizenaars wordt vereerd.

Toen hij de tempel bereikt had, bad hij er zeven dagen lang en hij smeekte Jofoekoe hem de weg te wijzen naar een heremiet die hem het levenswater kon schenken. In de laatste nacht die hij biddend en wakend doorbracht, begon het beeld van Jofoekoe ineens te leven en sprak tot hem: "Sentaro, jij die zo van een goed en gemakkelijk leven houdt, kunt onmogelijk het harde leven van een kluizenaar volhouden. Je zou niet aan honger, dorst en kou kunnen wennen en je vrijmaken van de verlangens van deze wereld. Je hebt bovendien ook niet genoeg geduld en volharding. Maar omdat je met zoveel devotie hebt gebeden, zal ik je toch helpen. Ik zal je naar het land van het Eeuwige Leven sturen, daar waar de Dood niet heerst en waar iedereen voor altijd blijft leven."

Jofoekoe overhandigde hem een kleine kraanvogel, gemaakt van papier, en vertelde hem dat hij op de rug van het dier moest gaan zitten. Hoewel dit Sentaro erg vreemd voorkwam, gehoorzaamde hij toch. Hij voelde dat de kraanvogel groter en groter werd. Toen spreidde het dier zijn vleugels uit en verhief zich hoog in de lucht over de bergen, richting zee.

Zij vlogen duizenden mijlen en het dier scheen geen honger of dorst te voelen en Sentaro evenmin. Na enkele dagen bereikten zij een eiland. De kraanvogel daalde naar beneden en toen zij geland waren, steeg Sentaro van de vogel af en rekte zich eens uit. De kraanvogel vouwde zich netjes op en vloog in de zak van zijn meester.

"Een wonderlijk eiland is dit!" dacht Sentaro, terwijl hij eens rondkeek. "Alles is veel mooier en rijker dan bij ons. Die stad daar in de verte blinkt van zilver en goud."

Het was inderdaad een prachtig land, waar vrede en rust heersten, maar toch schenen de bewoners niet erg gelukkig te zijn.

"Is dit het land van het Eeuwige Leven?" vroeg Sentaro aan een van de voorbijgangers. "Helaas, mijn vriend," antwoordde hij, "dit is het land van grenzeloze verveling en eentonigheid. Niemand kan hier doodgaan, wat men ook voor middelen te baat neemt, het helpt allemaal niets. Kijk maar eens hoe druk de apothekers het hebben! Iedereen probeert met vergif een eind aan zijn leven te maken, maar welke hoeveelheden men er ook van inneemt, het heeft totaal geen uitwerking. Nee, mijn vriend, het is een ellende altijd maar voort te moeten leven!"

Maar Sentaro was in de wolken. Hij vond het geweldig dat hij uitverkoren was duizenden jaren en nog langer te mogen leven. Hij maakte zich vele vrienden en kennissen en nam ook allerlei karweitjes aan, iets waar hij vroeger niet over gedacht zou hebben. Tenslotte moest hij de tijd toch doden. Toen er zo'n driehonderd jaren op dezelfde monotone manier verlopen waren - tenminste dat schatte hij, want tijd bestond hier eenvoudig niet - begon hij er toch genoeg van te krijgen en verlangde hij er naar zijn land en zijn huis weer terug te zien. Wie kon hij beter aanroepen dan Jofoekoe die hem geholpen had het land van het Eeuwige Leven te bereiken?

Hij bad dan ook met volle overgave tot de heilige en vroeg hem weer naar zijn land te mogen terugkeren. Nauwelijks was zijn gebed ten einde, of de papieren kraanvogel, die al die tijd in zijn zak had gezeten, kwam naar buiten gekropen. Hij werd groter en groter, totdat hij sterk genoeg was om Sentaro te kunnen dragen. Daarna spreidde hij zijn vleugels uit en vloog weg in de richting van Japan.

Er werden weer duizenden mijlen over zee afgelegd. Het land kwam al in zicht, toen er een geweldige storm losbrak. De kraanvogel schrompelde in elkaar en Sentaro plonsde in het water. Hij keek eens rond, maar er was geen enkel schip in zicht. Wel zag hij, toen hij daar zo rondzwom, een geweldige haai op zich afkomen. Sentaro verstijfde van schrik en voelde zijn einde zó nabij dat hij Jofoekoe luid om hulp smeekte.

Toen ontwaakte hij door zijn eigen kreten en merkte dat hij na zijn lang gebed voor het beeld van de god in slaap was gevallen, en dat alles maar een wilde en angstige droom was geweest. Hij wiste zich het klamme zweet van zijn voorhoofd en zag ineens een helder licht voor zich stralen.

In dat licht stond een hemelse boodschapper met een boek in zijn hand die tegen hem zei: "In antwoord op Uw gebed zendt Jofoekoe mij tot u. U hebt nu het land van het Eeuwige Leven gezien, maar u bent er niet gelukkig geweest en u hebt zelfs gesmeekt weer naar uw eigen land te mogen terugkeren. Uw verlangen naar de dood was niet echt, evenmin als uw wens om kluizenaar te worden en het levenswater te vinden. U leeft veel te lichtzinnig om deze dingen te kunnen bereiken! Keer naar uw vaderland terug en leef sober en vlijtig. Eer de verjaardagen van uw voorouders en wees goed voor uw familie en uw buren. Leer uw zelfzuchtige verlangens te beteugelen en verspreid geluk om u heen. Lees veel in dit boek dat de leer van de grote Boeddha bevat en dat u tot steun zal zijn op uw verdere levensweg!"

Het licht doofde en de hemelse gezant verdween, nadat hij deze laatste woorden gesproken had. Sentaro keerde naar huis terug en hij vergat niet de leer van Verlichte dagelijks in praktijk te brengen. Toen hij negentig jaar geworden was, sliep hij rustig en vredig in, betreurd door allen die hem hadden gekend.