Relatie beeindigt om geloof..

[Jta 0]

Hoi allemaal,

ik zit in een hele lasige situatie. Ik heb mijn relatie voor een paar maanden terug beeindigt ivm mijn geloof. Mijn ex-vriend was niet gelovig en we botsten daar steeds met elkaar. Hij was heel erg van: eerst zien dan geloven. Hij vond het maar onzin en ik kreeg er weinig begrip voor van hem. We kregen het wel eens over trouwen en kinderen en dan vertelde ik dat ik graag in de kerk wilde trouwen en mijn kinderen met het geloof wilde opvoeden. Daar kon hij razend om worden. Eerst dacht ik van, nou ik zie wel hoe dat gaat als het zover is. Maar ik kreeg er steeds een slechter gevoel bij. Hij respecteerde niet dat ik gelovig was en dat deed pijn. Het hoort bij mij en dat kan hij niet zomaar laten verdwijnen. Uiteindelijk heb ik gebeden voor kracht en moed, om er een einde aan te maken. En dat heb ik dus ook gedaan.

Maar nu krijg ik steeds het gevoel dat ik een verkeerde beslissing heb gemaakt. Liefde gaat toch niet om of iemand gelooft of niet? Het gaat er toch om dat je van elkaar houd? Ik ken verder ook geen gelovige jongens van mijn leeftijd, dus ik denk dat ik dit probleem altijd zal blijven houden. En dan kan ik net zo goed met mijn ex-vriend verder.. Maar die twijfel is zo groot.

Heeft iemand hier ervaring mee of heeft iemand een goed advies? Ik zit er al een tijdje mee, en heb het gevoel dat ik hier niet gelukkig van wordt.

Liefs Jantina

[Asteraceae 0]

Liefde draait toch wel om wederzijds respect? Dat mis ik in jouw verhaal een beetje. Op basis van dit argument zou ik zeggen dat je een goede beslissing hebt gemaakt, maar dat is vanaf hier erg moeilijk te beoordelen.

Daarnaast is het heel fijn om je geloof te kunnen delen met je partner.

[Jta 0]

Ja, dat respect miste ik ook wel in onze relatie. Maar alleen op het gebied van geloof. Verder was het prima, maar ik had inderdaad ook zoiets van, een relatie waar je je geloof kan delen is toch veel fijner. Maar ja, vind dat tegenwoordig maar eens..

Quote:

Op donderdag 30 oktober 2008 17:09:21 schreef zoveel vragen nu nog antwoorden het volgende: Liefde draait toch wel om wederzijds respect? Dat mis ik in jouw verhaal een beetje. Op basis van dit argument zou ik zeggen dat je een goede beslissing hebt gemaakt, maar dat is vanaf hier erg moeilijk te beoordelen. Daarnaast is het heel fijn om je geloof te kunnen delen met je partner.

[Asteraceae 0]

Blijf hier maar een poosje rondhangen, dan vindt je hem vanzelf

Maar even serieus, geloof is een belangrijk deel van een relatie, zonder respect daarin, lijtk het me heel erg moeilijk.

[Robert Frans 1.653]

Sjaloom Jta,

Een goede relatie draait allereerst om vriendschap. Dat je met elkaar kunt lachen, huilen, et cetera. Al dat gedoe met liefde is enkel bedoeld om de vriendschap te verstevigen en te verdiepen. Toon Herman omschreef het in een simpel en overbekend gedichtje:

Je hebt iemand nodig

Stil en oprecht

Die als eropaan komt

Voor je bid en voor je vecht

Pas als je iemand hebt

Die met je lacht en met je grient

Dan pas kun je zeggen

Ik heb een vriend

Hoewel het geloof alléén niet de basis van een relatie kan zijn, is het geloof wel iets wat je hele leven doortrekt en wat voor een andersgelovige erg moeilijk kan zijn om te begrijpen. Het kan daardoor erg lastig zijn om met een andersgelovige je diepste gevoelens te delen of dagelijkse ervaringen als het om geloof gaat, of gewoon praktische zaken te regelen als het bijvoorbeeld gaat om het opvoeden van eventuele kinderen later.

Sommige mensen kunnen prima een dergelijke gemengde relatie aanhouden. Zij kunnen deze moeilijkheden overwinnen en weten toch hun vriendschap te verdiepen. Maar er zijn ook genoeg mensen die dat niet kunnen, voor wie het gewoon erg belangrijk is dat de partner ook hetzelfde geloof deelt. Daarbij kan het geloof ook de vriendschap, de relatie op unieke wijze verdiepen, een extra dimensie geven. Er is immers een derde Persoon bij: God.

Je hoeft dus niet vreemd op te kijken als je bij jezelf bespeurd dat je het delen van je geloof belangrijk vindt in een relatie. Dat vinden dus heel veel mensen. Je kunt dan wel zeggen dat het toch gaat om "houden van," maar dat "houden van" is dus gebaseerd op vriendschap, op wat Toon Hermans zegt. En het delen van diepere gevoelens met elkaar, of gewoon het babbelen over wat voor geweldige of juist vreselijke preek je nou weer hebt gehoort, hoort daar simpelweg ook bij.

[Jta 0]

Mooi gedicht, en het is waar wat erin staat. Maar zo moeilijk om te vinden. Dan neem ik al snel genoegen met hetgeen wat ik wel heb/had en denk ik ach, misschien is het wel niet zo belangrijk.

Maar hoe meer ik me in het geloof verdiep, hoe belangrijker is het ga vinden. Als ik dan ook lees dat het zo fijn kan zijn dat je je geloof met iemand kan delen. En inderdaad het gevole van thuiskomen en dan samen over een preek kunnen praten. Dat zal er met hem gewoon nooit inzitten.

Maar ik heb het gevoel dat in mijn omgeving zo weinig mensen nog om het geloof geven. Vooral in mijn leeftijd (ik ben 20). Maar ik heb juist het idee dat het geloof een bepaalde basis in je leven geeft, ook qua normen en waarden. En zeker in een relatie, is dat tegenwoordig ver te zoeken.

Liefs Jantina

Quote:

Op donderdag 30 oktober 2008 17:37:40 schreef RobertF het volgende: Sjaloom Jta, Een goede relatie draait allereerst om vriendschap. Dat je met elkaar kunt lachen, huilen, et cetera. Al dat gedoe met liefde is enkel bedoeld om de vriendschap te verstevigen en te verdiepen. Toon Herman omschreef het in een simpel en overbekend gedichtje: Je hebt iemand nodig Stil en oprecht Die als eropaan komt Voor je bid en voor je vecht Pas als je iemand hebt Die met je lacht en met je grient Dan pas kun je zeggen Ik heb een vriend Hoewel het geloof alléén niet de basis van een relatie kan zijn, is het geloof wel iets wat je hele leven doortrekt en wat voor een andersgelovige erg moeilijk kan zijn om te begrijpen. Het kan daardoor erg lastig zijn om met een andersgelovige je diepste gevoelens te delen of dagelijkse ervaringen als het om geloof gaat, of gewoon praktische zaken te regelen als het bijvoorbeeld gaat om het opvoeden van eventuele kinderen later. Sommige mensen kunnen prima een dergelijke gemengde relatie aanhouden. Zij kunnen deze moeilijkheden overwinnen en weten toch hun vriendschap te verdiepen. Maar er zijn ook genoeg mensen die dat niet kunnen, voor wie het gewoon erg belangrijk is dat de partner ook hetzelfde geloof deelt. Daarbij kan het geloof ook de vriendschap, de relatie op unieke wijze verdiepen, een extra dimensie geven. Er is immers een derde Persoon bij: God. Je hoeft dus niet vreemd op te kijken als je bij jezelf bespeurd dat je het delen van je geloof belangrijk vindt in een relatie. Dat vinden dus heel veel mensen. Je kunt dan wel zeggen dat het toch gaat om "houden van," maar dat "houden van" is dus gebaseerd op vriendschap, op wat Toon Hermans zegt. En het delen van diepere gevoelens met elkaar, of gewoon het babbelen over wat voor geweldige of juist vreselijke preek je nou weer hebt gehoort, hoort daar simpelweg ook bij.

---

Samengevoegd:

Hahaha, nouja wie weet!

Maar inderdaad, het bracht zo'n spannings factor tussen ons. Op een negatieve manier, echt niet prettig..

Quote:

Op donderdag 30 oktober 2008 17:23:19 schreef zoveel vragen nu nog antwoorden het volgende: Blijf hier maar een poosje rondhangen, dan vindt je hem vanzelf Maar even serieus, geloof is een belangrijk deel van een relatie, zonder respect daarin, lijtk het me heel erg moeilijk.

[Mister_L 0]

Quote:

Op donderdag 30 oktober 2008 17:07:21 schreef Jta het volgende: Ik ken verder ook geen gelovige jongens van mijn leeftijd, dus ik denk dat ik dit probleem altijd zal blijven houden.

Hier zou ik me niet zo'n zorgen over maken. Mijn ervaring is (ik ben 21) dat je juist rond deze leeftijd veel mensen gaat leren kennen en gaat bedenken wat je belangrijk vindt in vriendschappen en relaties. Geduld, de ware zal echt wel een keer langskomen. En het hoeft toch niet binnen een paar maanden?

[Jta 0]

Nee, das waar. Alleen krijg ik het idee soms, dat ik nu de ware laat lopen.. gewoon zo'n dilemma.. Aan de ene kant wil ik hem wel, aan de andere kant juist niet..

Quote:

Op donderdag 30 oktober 2008 18:47:04 schreef Mister_L het volgende: [...] Hier zou ik me niet zo'n zorgen over maken. Mijn ervaring is (ik ben 21) dat je juist rond deze leeftijd veel mensen gaat leren kennen en gaat bedenken wat je belangrijk vindt in vriendschappen en relaties. Geduld, de ware zal echt wel een keer langskomen. En het hoeft toch niet binnen een paar maanden?

[anastasia 0]

Als je over zoiets fundamenteels niet een redelijke verstandhouding kunt hebben, dan heeft je relatie gewoon geen toekomst. Dat weet je zelf ook wel, daarom heb je het ook uitgemaakt.

Aan de andere kant, als hij niet gelovig is, dan zou jij ook water bij de wijn kunnen doen. Trouwen in de kerk zit er niet in, hij gelooft niet. En de kinderen zou je kunnen vertellen dat mama wel gelooft en hij niet, je zou kunnen afspreken dat je ze vertelt over je geloof en dat ze de kinderbijbel mogen lezen, maar dat ze neit elke zondag naar de kerk hoeven en dat jij wel gaat en als ze wat ouder zijn en een keer mee willen dat dat dan mag. Over dopen kun je wellicht ook nog wat afspreken(baat het niet dan schaadt het niet).

kortom, als je een niet gelovige vriend hebt, dan moet je de consequenties zelf daarvan ook aanvaarden en een voor jou redelijke middenweg zien te vinden.

Kortom, jullie hebben beiden hardnekkig aan je principes vastgehouden, jij net zo goed als hij.

[Étoile 0]

Quote:

Op donderdag 30 oktober 2008 19:06:59 schreef Jta het volgende: Nee, das waar. Alleen krijg ik het idee soms, dat ik nu de ware laat lopen.. gewoon zo'n dilemma.. Aan de ene kant wil ik hem wel, aan de andere kant juist niet.. [...]

Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten, en het het ook uitgemaakt met als grootste reden dat ik het geloof niet kon delen. Het was voor hem onbegrijpelijk dat ik naar de kerk ging en hij dacht altijd dat ik God 'bedacht' had omdat ik een God nodig had en dat hij dat niet nodig had. Ofzoiets. Nadien heb ik hem ook ontzettend gemist en ook spijt gehad and all, maar nu denk ik toch dat ik de goede keuze heb gemaakt. Het werkte niet, omdat hij eigenlijk nooit echt begreep en begrepen zou hebben wie ik was.

En sja, nu heb ik sinds anderhalve week een andere vriend, wel christelijk en de openheid waarmee we kunnen babelen is onvoorstelbaar.

[Stukje 2 0]

Hoi Jantina,

wat ik het meeste lees uit bovenstaande reacties is dat het belangrijk is dat je elkaar respecteert. Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik (over een paar weken 41 jaar, niet gelovig) heb sinds bijna een jaar een relatie met iemand (23 jaar) die wél gelovig is. We kunnen over alles heel open en eerlijk praten, ook over het geloof. Mijn vriendin zou mijn vriendin niet zijn als ze het geloof niet had en ik ben helemaal voor haar gevallen omdat ze is zoals ze is, dus inclusief het geloof. Hoewel we niet over alles hetzelfde denken, respecteren we elkaars denkbeelden wel.

Binnen een gelijkwaardige relatie hoort geen machtstrijd over wie gelijk heeft, want dat betekent soms(zoals in jouw geval) het begin van het einde. Niet-geloven is ook een vorm van geloof, maar waarom zou die belangrijker zijn dan een andere?

Naar mijn idee heb je de juiste keuze gemaakt, hoe moeilijk het op dit moment ook nog is voor je om je gevoel en je verstand op een lijn te krijgen.

M'n reactie heeft dus niets te maken met wel of niet gelovig zijn, want dat vormt wel een aanleiding van je probleem, maar niet de kern.

Als je meer gelovige leeftijdsgenoten wil ontmoeten, is het misschien een idee om regelmatig naar een kerk te gaan (voor zover je dat nog niet doet) waar vaak ook verenigingen zijn. Op die manier kom je misschien wel in contact met leeftijdsgenoten die wél geloven. Of je er de ware tegenkomt valt natuurlijk niet te voorspellen, maar qua geloof zit je dan in ieder geval al meer op een lijn.

Succes en sterkte met alles!

[kimberly-18 0]

Hi,

Je zou ook kunnen bidden dat hij tot bekering komt.

iemand die ik ken was getrouwd en had een kindje met een niet christen. Toen wou hij dat niet meer, omdat zij naar de kerk wou met haar kind. Ze zijn gaan scheiden een hele lastige keus en heel moeilijk voor haar als christen. Maar ze is voor hem blijven bidden en nu 2 jaar later is hij tot bekering gekomen en zijn ze opnieuw getrouwd!

Ik weet van mezelf (Ben nu 21) dat ik leefde alsof morgen de wereld vergaan was. (al geloof ik wel dat je moet leven alsof Jezus morgen terug komt ) denk ik niet dat het nodig is om overhaaste beslissingen te maken.

Nu ken je niet veel christelijke jongens maar dat kan zo maar weer veranderen.

Er zijn heel veel christelijke jongens in deze wereld (ook die 20 jaar oud zijn) en ik denk dus niet dat er een reden is om te stressen.

Ik ben nu zelf getrouwd en daar heel gelukkig mee, mijn man is zeer overtuigd christen al zeg ik het zelf en ik ben blij dat ik op hem kan hangen, leunen, steunen en rekenen. Niet alleen om de preek na te bespreken maar ook met het bidden voor het naar bed gaan, de bemoedigen, samen bijbel lezen, bidden voor het eten, samen zendings reizen maken, de keus wel of geen kinderen samen bij God kunnen leggen enz. enz. enz. Ik kan me niet eens voorstellen nu hoe een leven er uit zou zien zonder een christelijke man.

Ik denk trouwens niet dat er iets mis is met een niet christelijke man. Maar ik geloof dat God voor jou het beste wil, en dus ook de beste man voor jou heeft klaar staan. Wie weet verhuisd er volgende week wel opeens een hele leuke 20 jarige jongen naar waar jij woont om vervolgens je buurman en daarna je man te worden

Met God is alles mogelijk. Dus ook de ''perfecte'' menselijke man krijgen.

heel veel zegen

en sterkte,

soms is volhouden in eenzame dagen hetzelfde

als volharden in het geloof.

Wachten op het beste

is voor ons als mensen niet vanzelf sprekend.

We hebben geleerd blij te zijn met wat we hebben,

terwijl God al lang het beste had gepland.

zoek Zijn wil, Zijn stem en Zijn wijsheid.

Hij zal je laten zien wat je moet doen!

[dingo 166]

Samenleven en dat is toch wel het doel van de meeste relaties gaat alleen lukken als je elkaar respecteert, ook als je elkaar niet begrijpt. Zelf zou ik niet in een relatie stappen als we niet het geloof deelden maar ik heb schoonfamilie waar dat wel gebeurd is. En dat gaat verder prima als je maar het nodige respect voor de ander op kan brengen. Dat toon je niet door allerlei bekeringspogingen te doen of nog erger geloof afdwingt als voorwaarde om je relatie voort te zetten.

Wij horen uiteraard alleen jouw kant van het verhaal maar feit is dat je een keuze gemaakt hebt. Als je dat op goede gronden gedaan hebt dan is het de juiste keuze geweest als je nu twijfelt of je wel eerlijk tegenover hem geweest ben dan kun je nog 's heroverwegen of je terecht je relatie hebt verbroken.

[Jta 0]

Bedankt allemaal voor jullie ervaringen en adviezen. Het geeft nu toch meer een bepaalde rust. En ik zal gewoon geduld moeten hebben denk ik. Wat ook gezegd is, mijn weg is bij God allang bekend. En ik zal vanzelf wel ondervinden wat die weg moet zijn. Diep van binnen zegt mijn gevoel dat ik wel de goede keus heb gemaakt, dat ik ooit toch gelukkiger zal zijn met een gelovige jongen. En als ik dat als vooruitzicht me ga voorstellen, krijg ik er helemaal zin in.

Echt super bedankt allemaal!

Liefs Jantina

[JoostG 27]

Quote:

12 Verder geef ik zelf nog – niet de Heer – het volgende voorschrift: wanneer een broeder een ongelovige vrouw heeft die bij hem wil blijven, mag hij niet van haar scheiden. 13 Dit geldt ook voor een zuster: wanneer ze een ongelovige man heeft die bij haar wil blijven, mag ze niet van hem scheiden. 14 Want de ongelovige man behoort dankzij zijn vrouw God toe en de ongelovige vrouw dankzij haar man eveneens. Zou dat niet zo zijn, dan zouden uw kinderen onrein zijn. Maar nu zijn ze geheiligd.

1 Kor 7

[Stukje 2 0]

Quote:

Op vrijdag 31 oktober 2008 14:07:37 schreef Jta het volgende: Diep van binnen zegt mijn gevoel dat ik wel de goede keus heb gemaakt, dat ik ooit toch gelukkiger zal zijn met een gelovige jongen. En als ik dat als vooruitzicht me ga voorstellen, krijg ik er helemaal zin in. Echt super bedankt allemaal! Liefs Jantina

Het lijkt er bijna op dat je hier een waarde-oordeel geeft over wel of niet gelovig zijn, dus dat je per derinitie gelukkiger zult zijn met een gelovige partner dan met een nietgelovige. Ik denk dat het belangrijk is dat je over alles kunt praten, of je nou gelovig bent of niet. Ongelovig zijn betekent niet onwetend zijn en ongelovig zijn betekent ook niet dat je ANTI-gelovig bent. (Je merkt, ik voel me een klein beetje aangevallen, maar ik neem aan dat je je commentaar niet als zodanig bedoelde )

Groetjes Stukje 2 (ook namens Stukje 1)

[Étoile 0]

Quote:

Op vrijdag 31 oktober 2008 16:14:48 schreef Stukje 2 het volgende: [...] Het lijkt er bijna op dat je hier een waarde-oordeel geeft over wel of niet gelovig zijn, dus dat je per derinitie gelukkiger zult zijn met een gelovige partner dan met een nietgelovige. Ik denk dat het belangrijk is dat je over alles kunt praten, of je nou gelovig bent of niet. Ongelovig zijn betekent niet onwetend zijn en ongelovig zijn betekent ook niet dat je ANTI-gelovig bent. (Je merkt, ik voel me een klein beetje aangevallen, maar ik neem aan dat je je commentaar niet als zodanig bedoelde ) Groetjes Stukje 2 (ook namens Stukje 1)

Maar toch geeft je post aan dat je niet begrijpt wat het is om gelovig te zijn en om bij God te horen en dat is als gelovige soms best heel erg moeilijk.

[Jta 0]

oh neej zo is het niet bedoeld hoor. Ik bedoel het meer zo van: mijn ex is echt anti-geloof. Dus heb het idee dat voor mij persoonlijk dat niet goed is. En dan heb ik meer aan een gelovig iemand, of iemand die mijn geloof respecteert

Liefs Jantina

Quote:

Op vrijdag 31 oktober 2008 16:14:48 schreef Stukje 2 het volgende: [...] Het lijkt er bijna op dat je hier een waarde-oordeel geeft over wel of niet gelovig zijn, dus dat je per derinitie gelukkiger zult zijn met een gelovige partner dan met een nietgelovige. Ik denk dat het belangrijk is dat je over alles kunt praten, of je nou gelovig bent of niet. Ongelovig zijn betekent niet onwetend zijn en ongelovig zijn betekent ook niet dat je ANTI-gelovig bent. (Je merkt, ik voel me een klein beetje aangevallen, maar ik neem aan dat je je commentaar niet als zodanig bedoelde ) Groetjes Stukje 2 (ook namens Stukje 1)

[Stukje 2 0]

Quote:

Op vrijdag 31 oktober 2008 16:18:12 schreef Karin het volgende: [...] Maar toch geeft je post aan dat je niet begrijpt wat het is om gelovig te zijn en om bij God te horen en dat is als gelovige soms best heel erg moeilijk.

Waar geef ik aan dat ik niet begrijp wat het is om gelovig te zijn?

[Nynthe 1]

Ik denk dat je wel de goede beslissing hebt gemaakt, alle argumenten mee genomen. Het is heel normaal dat je je daarna een (flinke) tijd niet happy voelt, twijfelt e.d. want je gevoel komt lang niet altijd overeen met je verstand.

Maar een relatie die je aangaat met een partner is er eentje die, althans, dat is vaak de bedoeling, heel lang meegaat. En dan moeten er bepaalde basisdingen wel goed zitten al hou je nog zoveel van iemand... En dat kan soms best heel erg pijnlijk zijn.

[Aviator 0]

Quote:

Op donderdag 30 oktober 2008 17:07:21 schreef Jta het volgende: Hoi allemaal, ik zit in een hele lasige situatie. Ik heb mijn relatie voor een paar maanden terug beeindigt ivm mijn geloof. Mijn ex-vriend was niet gelovig en we botsten daar steeds met elkaar. Hij was heel erg van: eerst zien dan geloven. Hij vond het maar onzin en ik kreeg er weinig begrip voor van hem.

Het lijkt me inderdaad onmogelijk een relatie te hebben met iemand waarmee je het meest essentiele deel van je leven niet kunt delen. Daarbij, als er ook geen begrip voor is, dan lijkt me dat ook geen gezonde basis om een relatie op te bouwen.

Quote:

We kregen het wel eens over trouwen en kinderen en dan vertelde ik dat ik graag in de kerk wilde trouwen en mijn kinderen met het geloof wilde opvoeden. Daar kon hij razend om worden.

Het lijkt me reuze moeilijk om kinderen op te voeden in de situatie die je hier schetst...

Quote:

Hij respecteerde niet dat ik gelovig was en dat deed pijn. Het hoort bij mij en dat kan hij niet zomaar laten verdwijnen. Uiteindelijk heb ik gebeden voor kracht en moed, om er een einde aan te maken. En dat heb ik dus ook gedaan.

Respect is denk ik 1 van de onderdelen niet niet gemist kan worden in een relatie. Respect kan daarbij op alle terreinen nodig zijn en ik denk dat het in de eerste plaats los staat van geloof of geen geloof. Respect betekend dat je elkaar accepteerd en neemt zoals je bent, je kunt mijns inziens geen relatie opbouwen als er geen respect is.

Quote:

Maar nu krijg ik steeds het gevoel dat ik een verkeerde beslissing heb gemaakt. Liefde gaat toch niet om of iemand gelooft of niet? Het gaat er toch om dat je van elkaar houd?

Kun je van iemand houden als je diegene niet accepteerd/ respecteerd?

Quote:

Ik ken verder ook geen gelovige jongens van mijn leeftijd, dus ik denk dat ik dit probleem altijd zal blijven houden.

Wat niet is kan nog komen, misschien wordt het dan tijd om eens je vleugels uit te slaan om nieuwe mensen te leren kennen die christelijk zijn?

Quote:

En dan kan ik net zo goed met mijn ex-vriend verder.. Maar die twijfel is zo groot.

Misschien ben je wel gelukkiger als je hele leven alleen blijft, dan door je partner niet gerespecteerd te worden?...

Liefs Diaan

[de vegaloog 0]

Liefde is sterk, lees 1 Kor. 13 maar eens, als ik het zo uit het hoofd goed heb. Maar liefde moet wel reëel zijn, en een toekomstperspectief hebben. Mijn partner, een daadkrachtige vrouw uit de Evangelisch Lutherische Kirche, is voor mijn idee van geloven errug vrijzinnig, en ik ben voor haar idee van geloven typisch Roomsch, overtuigd dat er maar één ware Kerk is. Toch kunnen we ook over het geloof praten, tot op zekere hoogte. Haar afkeer over de Romana is inmiddels sterk verminderd, en mijn respect voor haar kerk is zoals die was. Ze weet van mijn gevechten, mijn twijfels, en wat in onze relatie héél belangrijk is, ze lúistert! Ik hou van haar, ik weet, dat ik, tenzij ik ooit met haar een kerkelijk huwelijk kan sluiten, nooit meer ter Communie kan gaan, maar ze zal zich nooit negatief over mijn geloofsleven uitlaten, en ik respecteer haar, zoals ze is, mét haar lutheranisme.

Ik wens jou een goede vriend, met wie je je geloof kunt delen, bij wie je jezelf kunt zijn, namelijk een gelovige. En als jouw geloof, zoals bij velen van ons hier, essentieel en existentieel is, dan zal er voor jou een man komen, die dit in jou kan waarderen, en met wie je sámen in geloof kunt groeien.

[Mister_L 0]

Quote:

Op maandag 03 november 2008 14:00:08 schreef de vegaloog het volgende: Liefde is sterk, lees 1 Kor. 13 maar eens, als ik het zo uit het hoofd goed heb. Maar liefde moet wel reëel zijn, en een toekomstperspectief hebben. Mijn partner, een daadkrachtige vrouw uit de Evangelisch Lutherische Kirche, is voor mijn idee van geloven errug vrijzinnig, en ik ben voor haar idee van geloven typisch Roomsch, overtuigd dat er maar één ware Kerk is. Toch kunnen we ook over het geloof praten, tot op zekere hoogte. Haar afkeer over de Romana is inmiddels sterk verminderd, en mijn respect voor haar kerk is zoals die was. Ze weet van mijn gevechten, mijn twijfels, en wat in onze relatie héél belangrijk is, ze lúistert! Ik hou van haar, ik weet, dat ik, tenzij ik ooit met haar een kerkelijk huwelijk kan sluiten, nooit meer ter Communie kan gaan, maar ze zal zich nooit negatief over mijn geloofsleven uitlaten, en ik respecteer haar, zoals ze is, mét haar lutheranisme.

even uit nieuwsgierigheid, maar gaan jullie ook apart naar kerken?

[de vegaloog 0]

Quote:

Op maandag 03 november 2008 14:32:24 schreef Mister_L het volgende: [...] even uit nieuwsgierigheid, maar gaan jullie ook apart naar kerken?

Zij gaat nauwelijks naar haar kerk, is wel vele jaren Presbyterin geweest, gewoon bestuurslid van een gemeente, en vindt, dat ze daarmee goed bezig is. Twee, drie keer per jaar gaat ze. Ik ben gisteren geweest, omdat haar pleegkind moest zingen met het kinderkoor, en zij was ziek. Als koorleider kom ik meermaals per maand in verschillende protestantse kerken in Nederland, maar ik kan op dit moment geen RKK in de buurt vinden, waar de liturgie volgens de richtlijnen gevierd wordt. Gisteren heb ik me dan ook weer eens flink geërgerd. Bovendien speelt mijn geloofscrisis daar nog mee, maar dat gaat al een heel stuk beter. (Mag ook wel, na een jaar of vijf...)