Van puberteit naar....

[LodewijkNapoleon 0]

...volwassenheid

Wat ik bij mezelf één van de meest kenmerkende punten vond waarbij de puberteit over ging naar volwassenheid, was toen ik mijn vader niet meer beschouwde als rotsvaste authoriteit tegenover wie ik mijn positie moest verdedigen, mijn plek moest bepalen, en mijn voorrechten moest zien te verkrijgen, maar als een medemens waarvan je houd, misschien ook wel juist door z'n tekortkomingen. En dat je beseft dat je je eigen lot moet bepalen en dat je ook een rol hebt in het geluk van de ander.

Met de Kerk is het net zo, al blijven sommigen tegen de Kerk aanschoppen terwijl men ironisch genoeg het 'tegen' zijn ook nodig heeft voor plaatsbepaling. Het is alsof men nog met de navelstreng verbonden is, en dus vooral heel erg bezig is met het losmaken ervan. Terwijl men, als men los is, juist terug verlangt naar een unie en de moeder opnieuw gaat waarderen. Dan krijgt het 'houden van' langzaamaan zijn definitieve vorm, omdat het dan twee individuen betreft die geheel vrijwillig een liefdesband aangaan.

Ik denk dat het loskomen van de navelstreng een veel algemener thema is. In de maatschappij zie je het ook, dat kiezers, belangengroeperingen enz. zich vooral afzetten tegen iets, uitgaan van een denkbeeldig ideale situatie en daar de politiek op beoordelen, vergetend dat zij nooit slechts vragend onderdeel zijn, maar zelf ook constituerend deel van de maatschappij en actor zijn.

Herken je dit verschijnsel? Naar Jezus, de Kerk, naar je ouders, de maatschappij, wellicht zelfs naar vrienden? Wat doe je ermee?

[Olorin 155]

Nee, ik herken het niet.

Het verschijnsel van adolescenten is (als ik me nog goed herinner wat ik daarvan wbt psychologie had gelezen) is dat iets een rotsvaste autoriteit was en mensen in een bepaalde levensfase zich daarvan gaan afbreken. Volstrekt logisch, omdat je als mens op eigen pootjes moet staan. De jonkies die het nest verlaten zeg maar.

Daar heb je dan gelijk allemaal stereotype beelden van die mij mateloos ergeren, zoals de rebelse puber enzo. M.i. is het wisselwerking tussen ouder en kind. Zijn het ook de ouders niet kunnen omgaan met een kind dat volwassen aan het worden is. Daarnaast ligt het ook maar net aan het kind. Ik redelijk lief geweest in die tijd. Mijn ouders hebben juist last van me gehad toen ik 5 jaar was.

Kortom, adolescentie is een fase waarin kinderen hun eigen positie gaan herdefiniëren als zijnde zelfstandig individu in wording.

Nu het issue autoriteit: Ik vind dat dit niet persé iets wat je naar adolescentie kunt doortrekken is. Adolecentie is een levensfase, maar niet elke parallel maakt het daarmee gelijk 't zelfde.

Dat mensen problemen hebben met autoriteit kan diverse redenen hebben. Dat tegen aanschoppen heeft denk ik vooral te maken dat iets gaat knellen. Een autoriteit kun je ten volste erkennen, niet erkennen, of erkennen op een bepaald vlak. Of je erkent iets soms wel en soms niet als autoriteit. Hoe dan ook, als iets zich op een vorm opdringt terwijl je het niet erkent kan dat aversie opwekken.

Gaat iets te hard knellen, dan heb je kans dat die persoon er mee wilt breken en daar dan ook vervolgens ook radicaal mee breken. Niet verwonderlijk dat soms de grootste bestrijders van iets de voormalige volgelingen waren. Mensen met een erg uitpesproken negatieve mening over iets, die het ook goed kennen, want ze blijken er vroeger ook onderdeel van geweest te zijn. Op dit forum zie ik het ook.

Nu ff nog een puntje over het maatschappelijke.Ook dat kan veel verschillende oorzaken hebben: het totale verliezen van vertrouwen van het huidige systeem, niks te verliezen hebben of de verliezen ondergeschikt stellen aan het ideaal, een andere mentaliteit hebben (denk aan jaren 60, mensen die niet WOII hebben meegemaakt en dat spaarzaam en sober niks mee hebben), etc.

En er is nog een hele belangrijke factor: Als je hoog inzet krijg je meer gedaan. Als je dingen gaat eisen moet je dat niet te laag doen, want dan krijg je in het onderhandelingsproces minder dan je misschien had kunnen krijgen. Dan krijgt de radicaal voor elkaar wat de gematigde had willen krijgen maar niet kreeg.

En je hebt natuurlijk het wakker schud effect. uitgaan van een denkbeeldig ideale situatie en daar de politiek op beoordelen, dat helpt wel als mensen het niet eens doorhebben dat die denkbeeldige gewoon de huidige situatie is. En als die mensen zich er tegen afzetten, dan zijn ze (at least een deel ervan) ook bewust van hun rol als actor, afhankelijk van de daden die ze dan stellen.

[audacity 0]

Quote:

Op maandag 11 augustus 2008 16:54:15 schreef Olorin het volgende: Dat mensen problemen hebben met autoriteit kan diverse redenen hebben. Dat tegen aanschoppen heeft denk ik vooral te maken dat iets gaat knellen. Een autoriteit kun je ten volste erkennen, niet erkennen, of erkennen op een bepaald vlak. Of je erkent iets soms wel en soms niet als autoriteit. Hoe dan ook, als iets zich op een vorm opdringt terwijl je het niet erkent kan dat aversie opwekken. Gaat iets te hard knellen, dan heb je kans dat die persoon er mee wilt breken en daar dan ook vervolgens ook radicaal mee breken. Niet verwonderlijk dat soms de grootste bestrijders van iets de voormalige volgelingen waren. Mensen met een erg uitpesproken negatieve mening over iets, die het ook goed kennen, want ze blijken er vroeger ook onderdeel van geweest te zijn. Op dit forum zie ik het ook.

dit herken ik dan weer wel in de context dat ik erg in de knel ben gekomen met autoriteit binnen charismatische gemeentes. Ik ben niet in de knel gekomen omdat ik me wilde afzetten, maar meer omdat ik zo veel van mezelf moest verloochenen, dat het ten koste ging van mezelf. Ik heb me er niet tegen afgezet, maar er wel mee gebroken. Ik zat er daarnet nog over na te denken hoe appart het is, dat ik de kerkenraad en de dominee van mijn huidige kerk op de een of andere manier wel vertrouw. Dat heb ik nog nooit gedaan eigenlijk. Maar nu heb ik wel het idee dat die lui mijn vertrouwen waard zijn.

[Iggi 0]

Quote:

Op maandag 11 augustus 2008 15:41:49 schreef Pius_XII het volgende: Herken je dit verschijnsel? Naar Jezus, de Kerk, naar je ouders, de maatschappij, wellicht zelfs naar vrienden? Wat doe je ermee?

Ja, ja, ja, ja, ja, ja en ja.

Op het moment even niets, alleen maar 'zijn'... en tot op zekere hoogte me afsluiten 'voor'.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 11 augustus 2008 16:54:15 schreef Olorin het volgende: Nee, ik herken het niet. Het verschijnsel van adolescenten is (als ik me nog goed herinner wat ik daarvan wbt psychologie had gelezen) is dat iets een rotsvaste autoriteit was en mensen in een bepaalde levensfase zich daarvan gaan afbreken. Volstrekt logisch, omdat je als mens op eigen pootjes moet staan. De jonkies die het nest verlaten zeg maar. Daar heb je dan gelijk allemaal stereotype beelden van die mij mateloos ergeren, zoals de rebelse puber enzo. M.i. is het wisselwerking tussen ouder en kind. Zijn het ook de ouders niet kunnen omgaan met een kind dat volwassen aan het worden is. Daarnaast ligt het ook maar net aan het kind. Ik redelijk lief geweest in die tijd. Mijn ouders hebben juist last van me gehad toen ik 5 jaar was. Kortom, adolescentie is een fase waarin kinderen hun eigen positie gaan herdefiniëren als zijnde zelfstandig individu in wording.

Het hoeft niet persé alleen met je ouders te zijn he?

Quote:

Nu het issue autoriteit: Ik vind dat dit niet persé iets wat je naar adolescentie kunt doortrekken is. Adolecentie is een levensfase, maar niet elke parallel maakt het daarmee gelijk 't zelfde. Dat mensen problemen hebben met autoriteit kan diverse redenen hebben. Dat tegen aanschoppen heeft denk ik vooral te maken dat iets gaat knellen. Een autoriteit kun je ten volste erkennen, niet erkennen, of erkennen op een bepaald vlak. Of je erkent iets soms wel en soms niet als autoriteit. Hoe dan ook, als iets zich op een vorm opdringt terwijl je het niet erkent kan dat aversie opwekken. Gaat iets te hard knellen, dan heb je kans dat die persoon er mee wilt breken en daar dan ook vervolgens ook radicaal mee breken. Niet verwonderlijk dat soms de grootste bestrijders van iets de voormalige volgelingen waren. Mensen met een erg uitpesproken negatieve mening over iets, die het ook goed kennen, want ze blijken er vroeger ook onderdeel van geweest te zijn. Op dit forum zie ik het ook.

En dat vind ik dan toch typisch; dan ben je vooral tegen iets op één vlak, maar tegelijkertijd nog in een soort van geradicaliseerde dialoog.

Jij was toch vroeger ook meer liberaal en tegenwoordig meer socialistisch?

[Sacerdos 0]

Gaat weer nergens over; een slime puber zei ja en deed nee; en zei nee en deed ja.Konden dan ook gewoon hun gang gaan.

[Olorin 155]

Quote:

Op maandag 11 augustus 2008 20:33:02 schreef Pius_XII het volgende: Het hoeft niet persé alleen met je ouders te zijn he?[qoute] Nee, maar dat is wel een goed voorbeeld. En dat vind ik dan toch typisch; dan ben je vooral tegen iets op één vlak, maar tegelijkertijd nog in een soort van geradicaliseerde dialoog.

In zekere zin wel ja.

Komt een beetje hier mee overeen: link

Maar dan gaat het nog een stapje verder.

Quote:

Jij was toch vroeger ook meer liberaal en tegenwoordig meer socialistisch?

Ik ben nooit liberaal geweest. Is was vroeger meer cda, rond m'n 18/19e jaar. Met liberalisme heb ik nooit wat mee op gehad.

Ik ben later op sociaal-economisch gebied meer linkser geworden, wat samenhangt met dat ik me meer in politiek ging verdiepen, het cda me nogal tegen viel (balkenende I en II) en ik bedrijfskundige achtige vakken had tijdens die studie. Politiek gezien zit ik zeg maar tussen SP en de CU in.

Maar om de wedervraag te stellen: Jij was vroeger toch socialistischer en had minder met het gezag op, en bent nu toch daar nogal in veranderd?