Gelovigen zijn gelukkiger

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 21:33:05 schreef Machiavelli het volgende: Door met een groep mensen bijeen te komen en een definitie af te spreken.

Horizontale Protestant!

[Machiavelli 0]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 21:35:50 schreef Pius_XII het volgende: [...] Horizontale Protestant!

Ach ja, ik kan mijn afkomst niet verloochenen he?

[Timon 0]

Wow, ik zie hier behoorlijk waardevolle bijdrages van bijvoorbeeld RobertF en Karin. Denk dat dit wel goede vragen zijn om over na te denken

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op donderdag 03 april 2008 21:25:01 schreef Karin het volgende: [...] Dat is een goede. Andersom kan het misschien ook. Dat je niet gelukkig durft te zijn, omdat het zoveel gekost heeft. Vergelijk het met nieuwe schoenen, die je niet aan durft omdat ze zo duur waren (en néé, genade is niet het zelfde als een paar schoenen, maar de angst misschien wel. )

Maar die dure schoenen durf je dan niet aan te trekken uit angst dat ze vies worden of kapot gaan, toch? Genade is meer een kado, het aannemen en daarover gelukkig zijn verpest verder niks..

Ik heb nooit begrepen waarom sommige Christenen het niet durven aan te nemen of zich slecht voelen erover, terwijl ze wel echt geloven dat ze daarmee gered worden. IK DENK eerlijk gezegd dat die mensen nog nooit de echte angst om in de hel te komen hebben gekend.

Quote:

Op dinsdag 01 april 2008 11:18:09 schreef Liset het volgende: Ik twijfel eerlijk gezegd of gelovigen over het algemeen gelukkiger zijn dan niet-gelovigen. Ik zie mensen om me heen die niet geloven en ook vrij weinig na denken over wat er nog meer kan zijn als in een geestelijke wereld. Ze leven hun leven en halen hun geluk uit kleine en grote dingen. Ik ken gelovigen die (te)veel nadenken en ongelukkig zijn door het feit dat ze teveel twijfelen of niet precies weten hoe ze God kunnen inkleden in hun leven terwijl ze wel in Hem geloven. Je hebt als gelovige je hele leven een geestelijke strijd en dat gaat niet altijd over rozen, nooit volgens mij.. Zo kan je ook de Bijbel erbij pakken en ontzettend veel mensen opnoemen die met hun hele hart in God geloofden, maar nooit écht gelukkig zijn geweest in hun leven. Misschien ben ik dan wel een doemdenker, maar mij gaat het er niet om of ik gelukkig ben met God in mijn leven, het gaat erom dat ik voor God leef, ookal is dat geen makkelijke weg met zijn verleidingen en zonden. Wetende dat ik nooit zo goed kan doen als God en Hij voor mijn zonden is gestorven, dus door mijn fouten aan het kruis is genageld, maakt me dankbaar, maar aan de andere kant is het onbegrijpelijk. Ik denk ook niet dat het voor zijn volle 100% te begrijpen is en dat is iets wat mij niet altijd zo gelukkig maakt.. Of zit ik nou hele erge onzin uit te kramen?

Nee vind ik niet. Ik zie dat ook vaak, die mensen lijken wel gelukkig en denken gewoon niet al teveel na over wat er na dit leven kan zijn. En ikzelf word inderdaad wel een beetje ongelukkig van het nadenken en piekeren .. Maar toch ben ik dankbaar dat ik om die reden ongelukkig ben, dat is beter dan gelukkig zijn in onwetendheid .. anders had ik echt helemaal geen drang meer gehad om verder te zoeken.

Maar denken jullie niet dat, als je doet wat God van je vraagt, je in theorie gelukkig moet zijn? Want niemand weet beter wat goed voor de mens is dan God zelf .. Dus als je weet wat God wil en je daaraan echt goed houdt, dan lijkt me dat het ultieme geluk in dit leven...

[utrecht 0]

Eigenlijk wel, je moet wel over een langere termijn denken. En de grote fout die velen dan maken is het "geluk" op korte termijn te zoeken, dat is de zonde.. Oftewel een keuze waar je uiteindelijk ongelukkig van wordt.

[Étoile 0]

Quote:

Op vrijdag 04 april 2008 00:23:42 schreef Luxuria het volgende: [...] Maar die dure schoenen durf je dan niet aan te trekken uit angst dat ze vies worden of kapot gaan, toch? Genade is meer een kado, het aannemen en daarover gelukkig zijn verpest verder niks.. Ik heb nooit begrepen waarom sommige Christenen het niet durven aan te nemen of zich slecht voelen erover, terwijl ze wel echt geloven dat ze daarmee gered worden. IK DENK eerlijk gezegd dat die mensen nog nooit de echte angst om in de hel te komen hebben gekend.

Ik denk dat dat niet de reden is. Want ben je christen omdat je niet in de hel wil komen, of omdat je van God houdt?

Ik denk persoonlijk (bij mij iig) dat het niet aan durven nemen of begrijpen, eerder ligt aan problemen met zelfbeeld. Want hoe kan God nou van mij houden en hoe kan dat nou voor mij bedoelt zijn? Begrijp je?