Broeders en Zusters

[Raido 0]

Hallo allemaal.

Ik zat te denken. Wanneer je wedergeboren bent door Gods Geest ben je lidmaat in het Lichaam van Christus en mag je een Kind van God noemen. Je kunt dat door trekken..

Andere mensen zijn ook wedergeboren en zijn ook kinderen van God. Door die verbinding ben je dus broeders en zusters in Christus. Toch moet ik in mijn persoonlijk leven (zowel dagelijks leven als geloofsleven) zeggen dat ik dat lang niet altijd zo ervaar.

Ik heb dat laatst omschreven als 'Broeders en Zusters door Christus' en 'Broeders en Zusters in Christus'. De eerste zijn meer de logischerwijs Broeders. Zij zijn kinderen, ik ben kind dus wij zijn broeders. Deze mensen ken je misschien ook niet echt goed of gewoon echt niet.

Persoonlijk heb ik maar weinig 'Broeders in Christus' dat zijn mensen met wie je een intieme band van vriendschap hebt. Niet alleen in het dagelijkse leven maar ook in het geloofsleven. Herkennen jullie dit? Het verschil tussen Broeders en Broeders? Tussen de 'verstands/hoofdbroeders' en 'hart/geloofsbroeders'?

Of ben ik gewoon een rare weirdo die het maar eng vind dat ik nu heel veel broeders en zusters heb en mijn Gevoel (WTH is gevoel in Latijn) boven mijn Ratio zet

[Nynthe 1]

Zoals jij dat verschil uitlegt hoe jij het ziet herken ik dat wel. Ik heb inderdaad, omdat wij allen kinderen van God zijn, veel broeders en zusters. Maar er zijn niet veel mensen met wie ik dat zo voel. Ik heb het idee dat ik hier op het forum er in ieder geval twee heb rondlopen, maar ik heb zeker twee vriendinnen van me die mijn 'Zussen in God' zijn. Ik ken ze al 13 jaar, we zijn samen opgegroeid voor een deel, maar ook opgegroeid in het geloof. We kunnen samen bidden en praten over het geloof en als ik op dit gebied steun nodig heb bel ik ze op. En ikk heb bij hen net dat tikkeltje meer dan bij een andere vriendschap.

Nee, denk niet dat jij een weirdo bent

[Dostojevski 0]

Dat van die rare weirdo klopt natuurlijk sowieso, laat ik die alvast inkoppen.

Ik herken het wel, maar toch op een licht andere manier. Tenminste, in mijn leven ervaar ik veel mensen als broeders/ zusters in de zin dat we een geloof delen, onze Vader kennen.

Maar vaak kom ik tot de conclusie dat ik met die mensen niets meer deel dan een "familieband". Een echte "hartsband" voel ik toch vooral met gevoelige, nuchtere rationele mensen met een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ze delen niet allemaal mijn geloof in God en de Kerk (sterker nog: velen doen dat niet en zijn zelfs atheïst), maar ze delen allemaal wel mijn passie voor het zuivere, ware, rechtvaardige (dat mag ook met hoofdletters). Het gebeurt nogal vaak dat ik tijdenlang opga in het "wereldje", dwz de christelijke omgeving van mijn parochie, gereformeerde vrienden, schoonfamilie, het ND, de EO, etc. Daar vind ik familieleden en sporadisch ook broeders in de tweede betekenis. Maar de echte broeders vind ik toch meer buiten het wereldje, gek genoeg.

[Ignatius Maria 0]

Wel herkenbaar. Gelukkig ben ik gezegend met een aantal mensen die ik broeders en zusters noem. Ik denk dat het gewoon te maken heeft met je band met hen, en als je dan toevalligerwijs christen bent, noem je elkaar broeders en zusters 'in de Heer'. Geloof kan trouwens wel een gemeenschappelijke grond zijn waarop je elkaar misschien sneller als broeder en zuster kan herkennen, maar dat heeft denk ik te maken met dat je zo'n existentiele levensovertuiging deelt, het is niet eigen aan het christelijk geloof an sich.

[Sacerdos 0]

Met broeders en zusters in de zin van broeders

en zusters heb je de mystieke Communie verbonden heid en een band die niet uit te spreken is.Zo hebben de Clerus het zelfde en de band van het staan in de Apostolische Successie.

[audacity 0]

Ik herken het wel. Ik ben vijf jaar lang lid geweest van een christelijke studentenvereniging en daar heb ik toch wel een plek gevonden om mijn geloof te delen en me te laten vormen met broers en zussen uit allerlei denominaties. Die verbondenheid met christenen uit allerlei denominaties is een van de redenen geweest dat mijn interesse in de gereformeerde stroming gewekt is.

In mijn huidige kerk deel ik lang niet altijd mijn hart en heb ik meer kennissen dan vrienden, maar ik weet wel heel erg zeker dat ik erbij mag horen. En zo'n ervaring heb ik nog niet eerder gehad met een kerk.

[Raido 0]

Quote:

Op woensdag 19 maart 2008 00:47:48 schreef Sacerdos het volgende: Met broeders en zusters in de zin van broeders en zusters heb je de mystieke Communie verbonden heid en een band die niet uit te spreken is.Zo hebben de Clerus het zelfde en de band van het staan in de Apostolische Successie.

Dat klopt, dat heb ik ook aangegeven. Ik noemde hun in mijn schrijven de 'Broeders en Zusters door Christus'. Ik weet dat iedereen die in een waar geloof Jezus Christus als middelaar heeft leren kennen mijn broeder en zusters is. Omdat God de Vader hun als kinderen heeft aangenomen. Net als mij. Dan is het logisch dat zij mijn broeders en zusters zijn.

Broeders en Zusters van Verre. Net als wanneer je ouders gescheiden zijn en jou broertjes bij iemand anders opgroeien. Het zijn je broertjes en zusjes, maar je kent ze niet. De pleegfamilie waar je bent opgegroeid is voor jou de familie, je broertjes en zusjes..

Welke band telt dan meer, welke ervaar je meer? Ik die van de mensen die mij nabij staan en ook christen zijn. Zij zijn voor mij mijn broeders en zusters in de Heere Jezus Christus. Die andere mensen niet minder, wel anders.

Hoe ervaar jij dat?

[Mr. Emilio 0]

Ik vond het gebruik van de termen "broeder" en "zuster" eerlijk gezegd nogal iets abstracts en haast lachwekkends hebben tot de dag dat mijn vader overleed.

Nooit eerder had ik ervaren wat het betekent om deel uit te maken van een gemeente 'als ware het een gezin'. Binnen 3 uur na zijn overlijden was onze voorganger ter plaatse en diverse huiskringleden hebben direct vrij genomen om ons gezin ook vooral ook op praktisch gebied te kunnen ondersteunen:

Ze hebben de liturgie gemaakt, de rouwkaarten geschreven het bezoek ontvangen, koffie gezet en heel hard en lang met ons meegehuild.

[Annatar 0]

Ik merk dat ik steeds meer begin te leren dat we inderdaad broeders en zusters zijn. Vroeger had ik het inderdaad ook dat ik het allemaal erg abstract vond maar er weinig bij kon ervaren.

De laatste tijd merk ik echter wat voor geschenk het is om op een goede manier met andere christenen om te gaan. Samen te bidden, gemeenschap te vormen en te werken. Ik kan wel zeggen dat God me rijkelijk heeft gezegend door mensen op mijn weg te brengen die ik ware christenen noem. Mensen die uit de heilige Geest leven en de liefde van christenen uitdragen door hun doen en laten.

Door met zulke mensen geconfronteerd te worden leer je ook meer over je eigen roeping als christen en de liefde die God is. Geloven doe je samen en God ontmoet je op een bijzondere manier in het gelaat van anderen. Dat ervaren is echt iets prachtigs.

Natuurlijk zijn er ook mensen met wie ik me moeilijk verbonden kan voelen en waarbij ik het lastig vind. Ik weet echter ook dat ik het zelf soms ook moeilijk maak en ook ik niet altijd een broeder ben. Het beste is denk ik om tot de heilige Geest te blijven bidden om ons werkelijk tot broeder en zuster te maken opdat anderen het zo ook voor ons worden.