Geen genoegen met het middelmatige

[Raido 0]

Neem geen genoegen met het middelmatige

Ik heb hier al tijden over zitten, liggen en lopen denken. Wat is nou eigenlijk vaak mijn probleem met christenen die altijd maar vol van zekerheid zijn in hun geloof. Zekerheid als een definitie van je echtheid van je geloof? Wie twijfeld die geloofd niet? Niet mogen twijfelen in je geloof, omdat je dan toch eigenlijk wel een lauwe christen bent, je moet of koud zijn of heet dus twijfel vooral niet!

Nee het zou inderdaad beter zijn wanneer wij niet twijfelenden. Is dat eigenlijk wel zo? Het moge duidelijk zijn, twijfelen aan Christus zal een wedergeborene nooit doen, een wedergeborene herkent namelijk zelf het werk van Christus bij vlagen in zijn leven, de ene keer meer dan de andere keer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in de moeilijke momenten in mijn geloofsleven wel eens heb gedacht ‘ maar wat als God nou stiekem toch niet bestaat’, dat is geen twijfel, dat is een gedachte die menselijk is en die je bespringt in een moment van zwakheid. Ookal ben je gewassen en gereinigd in het bloed van onze Heere Jezus Christus, je zult tot aan je dood je oude natuur, je oude hart meedragen en je zult daar laast van hebben.

Van nature, dat oude hart dus geloven wij niet in God, willen wij God al helemaal niet dienen en zijn wij zelfgekroonde minigodjes van onze eigen werkelijkheid. De meeste mensen die dit zo lezen zijn vermoedelijk opgegroeid in een christelijke gemeente, dat is goed! Calvijn noemt dat één van de vormen van Goddelijke verkiezing. Het is iets om heel dankbaar om te zijn, je bent onder de bediening van het Woord. Dat is intens belangrijk, omdat ‘het geloof is uit het gehoor en het gehoor door het gepredikte Woord’.

Waar het om draait in jou en mijn leven is dat werk van de Heilige Geest in jou en mijn hart. Dat is iets wat vergeten wordt door het gros van het hedendaagse christendom. Bekering is in sommige kerken verworden tot een eenzijdige keuze voor God ‘omdat Hij al voor ons gekozen heeft’, in andere kerkverbanden is het verminkt tot ‘Als je nu dit gebed bid komt Jezus in je leven en Hij zal je niet meer verlaten’. Welkom in het christendom, kom weest vrolijk met mij, want vandaag heb je voor Jezus gekozen, vandaag hebben we gebeden en zullen we dansen voor de Heer omdat Hij voor ons gestorven is.

Neem toch geen genoegen met dat middelmatige! God heeft veel meer in petto voor jou, bekering is niet maar een keuze om te geloven in Christus als jou Verlosser, die keuze maakt jou geen christen. Er is maar één Iemand die jou christen kan maken, dat is Jezus Christus zelf als Hij door de Heilige Geest wordt toegepast aan jou hart. Wat dacht je? ‘Kiezen voor Jezus’ klinkt misschien prettig en ‘ok’ en je voelt je er misschien goed door, maar zoals je ziet is ‘Kiezen’ een werkwoord in meervoud.

Dat wordt vergeten, in heel erg veel kerkverbanden, door heel veel mensen. Kiezen doe je elke dag en niet omdat jij dat zo goed weet, maar omdat je leeft in de gemeenschap met Christus. Omdat je als het ware bent uitgerukt uit de boom van Adam en door de Vader bent ingeplant in de boom van Christus. De levensappen van Christus gaan door jou takken stromen, en dan zul je steeds meer tot leven komen. Dat gaat niet zonder pijn, absoluut niet. Elke keer wanneer die levensappen uit de Bron in aanraking komen met jou zonden en onvolkomenheden zal dat branden, het zal pijn doen..

Nog een ding wat veelvulidg wordt vergeten door veel kerkverbanden en mensen is dat je jezelf voor de gek kunt houden. Je mag dan misschien een kind van het verbond zijn, omdat je nou eenmaal in de kerk bent geboren en God die belofte gedaan heeft, je mag dan misschien gedoopt zijn door onderdompeling rond je 18e verjaardag in de plaatselijke baptistengemeente.. Maar stel jezelf eens eerlijk de vraagt ‘Hoe weet ik dat wat ik mijn geloof noem inderdaad van de Heilige Geest afkomstig is?’

link (Lees ook dit eens aandachtig door).

[Olorin 154]

Dat ik tot God kan komen en voor Hem mag en kan kiezen is door Zijn genade. Zonder Zijn genade was dat niet mogelijk geweest.

En dat je wedergeboren christen bent geeft geen bescherming tegen twijfel en zelfs niet tegen afdwalen. Ik denk dat het geloof een weg is, met stappen vooruit maar ook wel eens een stap terug. En helaas zijn er ook mensen die op den duur maar stil blijven staan of het zelfs opgeven en weer terug lopen.

Het aparte (vind ik) dat twijfel mij juist vooruit brengt.

Ik denk dat geloof idd van de Heilige Geest komt. Alleen kun je je afvragen of alle aspecten van wat je onder dat woordje plakt van de H. Geest afkomstig zijn. Wellicht toch uit je eigen gedachten ontsprongen, or even worse... Ik denk dat naast die vraag daarom op toetsing belangrijk is.

Twijfel is niet erg, ik denk dat in die zelfde twijfel blijven hangen zonder dat je een keuze maakt wel schadelijk kan zijn.

[Feebs 0]

Geloof is een relatie met God. Er volgens mij is geen definitie van geloof, en degene die dat precies in een schemaatje kan vatten die moet het mij toch eens uitleggen. Hebreeën 11 spreekt erover, een grondslag, wat ons laat hopen en wat ons inzichten geeft.

Ik denk dat geloof van God komt, en dat je zoiets niet kan faken. Je krijgt dat van God, en bij iedereen is het verschillend. Geloof is een overtuiging, maar tegelijkertijd een relatie met God. En het ligt aan de persoon zelf in hoeverre je die ontwikkeld heb.

Je hebt verschillende soorten geloof: Vals geloof, ongeloof, kleingeloof en grootgeloof. De eerste twee krijg je niet van God, de andere wel. Elk geloof begint als een mosterdzaatje, veel te klein, maar met een vermogen om tot een onwijze plant te kunnen groeien. Grootgeloof hebben maar weinig mensen. Er zijn 2 voorbeelden in de bijbel te vinden die ook zo genoemd worden: de Romeinse hoofdman waarvan de slaaf ziek is (matt 8) en de kaänitische vrouw (matt. 15).

Mensen zijn niet van nature op zoek, ons lichaam wil eten en drinken, maar heeft geen geestelijke verlangens om God te eren, dat is er door God zelf ingelegd, en daarmee begint het geloof. Ik denk dat God geloof geeft, maar dat het aan jezelf ligt in hoeverre dat is ontwikkeld.

Je hebt niet in 1 keer een super relatie met God, en je bent niet in 1 keer alle dingen kwijt die tussen jou en God instaan. Dat leer je, door de dagen, weken, maanden, jaren heen. Het is inderdaad niet 1 keer een keuze die je ooit een keer maakt, die keuze is een commitment, en je zult elke dag keuzes moeten maken. Twijfel hoort daarbij, zeker als je dingen op moet geven, of dingen anders lopen dat verwacht, maar twijfel is niet een verkeerd iets. Twijfel is kritisch kijken, en onderzoeken waar je voor staat. Hier kun 2 kanten mee op, en dan hoop ik dat je de kant op gaat waar je er meer zeker uitkomt, omdat je weer weet waarvoor je het allemaal doet.

Een relatie is geven en nemen, zo is dat ook met God. Alle dingen die je opgeeft in de keuzes die je maakt, alle dingen die zo verschrikkelijk pijn doen, die zijn niet voor niets. Je krijgt er echt wat voor terug, zo veel meer dan je geeft. En dat maakt het het allemaal waard.

[Ann 0]

Ik twijfel eigenlijk continue aan mijn geloof, maar ik hang ook geen vaste religie aan. Een keuze maken erin kan ik nu nog niet, en misschien nooit... Hoe kan je weten wat de echte waarheid is, en hoe dan moet je wel erg zeker zijn om te zeggen dat andere Godsdiensten dat niet zijn.

[E-line 0]

Ik zit juist eerder met een tegenovergesteld iets te worstelen.

Ik ben ervan verzekerd (om het met Paulus te zeggen) dat niets mij van Christus kan scheiden. Ik durf dit nauwelijks zo te zeggen, omdat het voor heel veel christenen in mijn omgeving on-echt overkomt, niet-doorleefd, niet-betwijfeld, enzovoorts enzovoorts, en misschien ook wel een beetje arrogant.

Twijfel lijkt verheerlijkt te worden, je móet ooit in je leven zo'n tijd meemaken van fundamentele twijfel...

Nou vraag ik mij af: ís dat ook echt zo? Of mag je niet ook gewoon volhardend vertrouwen zonder twijfel aan de basis van je geloof?

Nog iets: ik ken een aantal christelijke autisten; nu is een kenmerk van autisme dat je moeilijk met (fundamentele, maar ook alledaagse) onzekerheid om kunt gaan; is het niet met name voor hen een enorme bittere pil als richting hen ook wordt uitgedragen dat je twijfel moet kennen?

[Hj 0]

Er zijn denk ik 2 manieren waarop je kunt twijfelen.

1. Je twijfelt aan het het Christelijk geloof in zijn geheel.

2. Je twijfelt niet aan het bestaan van God, maar bent wel zoekend naar de waarheid en de juiste interpretatie en beseft dat jou waarheid niet noodzakelijk DE waarheid betekend.

Ik denk dat een aantal mensen hierin geen onderscheid kunnen of willen maken.

[Raido 0]

Quote:

Ik ben ervan verzekerd (om het met Paulus te zeggen) dat niets mij van Christus kan scheiden.

Ik ben daar vaak ook van verzekerd, maar op basis waarvan ben jij daarvan verzekerd E-Line?

Quote:

Of mag je niet ook gewoon volhardend vertrouwen zonder twijfel aan de basis van je geloof?

Voor ons gereformeerden is Jezus Christus de basis van ons geloof, een wedergeboren kind van God zal daaraan niet twijfelen. Het zal hooguit twijfelen aan de dingen in jezelf. Is dat wat ik zie als de werking van Gods heilige Geest, inderdaad Gods heilige Geest? Niet omdat God niet goed is, maar omdat ik slecht ben.

Daarom is het ook meer 'twijfel in je geloof' dan 'twijfel aan je geloof (of zelfs het geloof). Ik zou kunnen zeggen dat wie niet twijfeld aan zijn eigen kunnen nooit zal groeien in zijn of haar geloof. Beproeving is een wezenlijk onderdeel van het christelijke geloof.

Je kunt weten gezekerd te zijn, maar momenten hebben dat je dat betwijfeld (die heb ik veel) echter er is zekerheid te krijgen. Alleen bestaat er zoiets als 'oude mens' en die twijfeld, hoe meer je de oude mens aflegd (of wordt afgelegd door God) hoe meer zekerheid je ook mag krijgen..

link gaat daar vooral over, over zekerheid.

[E-line 0]

Quote:

Op donderdag 27 september 2007 13:46:57 schreef Raido het volgende: [...]Ik ben daar vaak ook van verzekerd, maar op basis waarvan ben jij daarvan verzekerd E-Line?

Gods beloften in de bijbel, en de verzegeling daarvan in de doop; daarnaast heb ik nooit echt de behoefte gevoeld om me van geloof en dergelijke af te zetten of los te trekken. Ik vertrouw hierin gewoon op mijn hemelse Vader.

Quote:

[...]Voor ons gereformeerden is Jezus Christus de basis van ons geloof, een wedergeboren kind van God zal daaraan niet twijfelen. Het zal hooguit twijfelen aan de dingen in jezelf. Is dat wat ik zie als de werking van Gods heilige Geest, inderdaad Gods heilige Geest? Niet omdat God niet goed is, maar omdat ik slecht ben. Daarom is het ook meer 'twijfel in je geloof' dan 'twijfel aan je geloof (of zelfs het geloof). Ik zou kunnen zeggen dat wie niet twijfeld aan zijn eigen kunnen nooit zal groeien in zijn of haar geloof. Beproeving is een wezenlijk onderdeel van het christelijke geloof. Je kunt weten gezekerd te zijn, maar momenten hebben dat je dat betwijfeld (die heb ik veel) echter er is zekerheid te krijgen. Alleen bestaat er zoiets als 'oude mens' en die twijfeld, hoe meer je de oude mens aflegd (of wordt afgelegd door God) hoe meer zekerheid je ook mag krijgen.. link gaat daar vooral over, over zekerheid.

Inderdaad, het gaat niet om zekerheid over mijn geloof of over mijn kunnen, maar om zekerheid over Gods trouw aan zijn beloften.

De 'oude mens' heb ik ook wel last van, maar niet door twijfel aan God. Meer in het eigen falen om ook echt te blijven leven naar Gods maatstaven.

Mag ik ook op die manier zekerheid krijgen? Ik bedoel: zónder dat ik aan Gods beloften heb getwijfeld?

Ik ervaar wel degelijk groei in mijn geloof, voor alle helderheid

[LodewijkNapoleon 0]

Elke wedergeboren Christen twijfelt. Wat op zich niet zo'n inkoppert is omdat Stalin en Hitler ook wedergeboren Christenen waren (zo, na deze katholieke disclaimer even gemakt te hebben, kan ik verder ).

Maar serieus, élke Christen twijfelt aan z'n geloof, één van de kenmerken van het Protestantisme is in mijn ogen het eeuwig loskoppelen van zaken die bij elkaar horen. Om ze vervolgens onder de noemer van nieuwe begrippen weer aan elkaar vast te lijmen overigens. Dat verklaart dat Eline hier de katholieke Kerk over links lijkt in te halen en Raido dat over rechts lijkt te doen, maar het verschil dat overblijft als je de terminologie schrapt, is verbazend miniem.

Ik denk dat het hebreeuwse woord voor 'woord' vrij kenmerkend is voor de katholieke soteriologie. Het woord 'dabar'waar ik het over heb, betekent namelijk niet alleen 'woord', maar ook 'daad'. Het is een eenheid die niet los te koppelen is. Als je een beetje langs deze lijn doorredeneert twijfelt elke Christen, want elke keer dat je een zonde pleegt, is dat een daad van twijfel. Zo simpel ligt dat, want zolang je in Christus bent, hoef je die zonde niet te doen en wordt je ook de kracht gegeven om het niet te doen.

Twijfel is nooit een passieve gedachtegang, het is een actieve daad.

[LodewijkNapoleon 0]

@Raido, wat ik eigenlijk niet snap, wat heeft twijfelen überhaupt met de Laodicea-mentaliteit te maken? Er zijn zoveel mystici geweest die twijfelden (de meesten, zoniet allemaal) maar die deden dat niet op een lauwe manier.

[audacity 0]

edit

[E-line 0]

Quote:

Op donderdag 27 september 2007 16:34:31 schreef Pius_XII het volgende: Maar serieus, élke Christen twijfelt aan z'n geloof, één van de kenmerken van het Protestantisme is in mijn ogen het eeuwig loskoppelen van zaken die bij elkaar horen. Om ze vervolgens onder de noemer van nieuwe begrippen weer aan elkaar vast te lijmen overigens. Dat verklaart dat Eline hier de katholieke Kerk over links lijkt in te halen en Raido dat over rechts lijkt te doen, maar het verschil dat overblijft als je de terminologie schrapt, is verbazend miniem. Ik denk dat het hebreeuwse woord voor 'woord' vrij kenmerkend is voor de katholieke soteriologie. Het woord 'dabar'waar ik het over heb, betekent namelijk niet alleen 'woord', maar ook 'daad'. Het is een eenheid die niet los te koppelen is.

à la Wittgenstein? Aan de ene kant: tuurlijk, als je spreekt, dóe je ook iets; maar aan de andere kant: ook in de bijbel wordt er wél onderscheid gemaakt tussen de activiteit van denken en de activiteit van doen. Ze zijn wel nauw verbonden, maar het één gaat niet óp in het ander.

(ben nu even te gaar om mijn gedachten te verwoorden op de rest van je post, wellicht volgt dat ergens dit weekend nog).

[Rafox 0]

Quote:

Als je nu dit gebed bid komt Jezus in je leven en Hij zal je niet meer verlaten’. Welkom in het christendom, kom weest vrolijk met mij, want vandaag heb je voor Jezus gekozen, vandaag hebben we gebeden en zullen we dansen voor de Heer omdat Hij voor ons gestorven is.

Ik ken er velen die net zoals ik dit als zodanig hebben meegemaakt en daarin de hand van God hebben ervaren. Hun aanvankelijke enthousiasme is weliswaar verdiept en ze zijn anders en gelijkmatiger geworden, maar ze kijken op die tijd terug als iets moois, net zoals je terug kunt kijken op de periode dat je tot over je oren verliefd was.

Dat neemt niemand mij af. En ik vind er zekerheid in.

En toch schuw ik zelfonderzoek niet. Kijk maar in mijn profiel

En inderdaad zit er iets wettisch in als je het kinderlijke geloofsvertrouwen in Jezus Christus opgeeft en op andere paden gaat zoeken.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 28 september 2007 12:12:17 schreef E-line het volgende: [...] à la Wittgenstein? Aan de ene kant: tuurlijk, als je spreekt, dóe je ook iets; maar aan de andere kant: ook in de bijbel wordt er wél onderscheid gemaakt tussen de activiteit van denken en de activiteit van doen . Ze zijn wel nauw verbonden, maar het één gaat niet óp in het ander.

Zoals de Drie-eenheid, de Twee-naturenleer en het mystieke huwelijk tussen Christus en de Kerk dat ook zijn. Ook weer gevalletje huwelijkssymboliek.