Vrienden die je hulp vragen

[LodewijkNapoleon 0]

Thanks Marliesje voor de inspiratie.

Hoe vind jij het als vrienden je hulp vragen? Bij mij is het nogal verschillend, maar over het algemeen heb ik toch vrienden van wie ik liever zou zien dat ze eens om hulp gingen vragen, dat is veel prettiger om hulpeloos toe te zien eigenlijk.

[Thorgrem 430]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:22:02 schreef Pius_XII het volgende: Thanks Marliesje voor de inspiratie. Hoe vind jij het als vrienden je hulp vragen? Bij mij is het nogal verschillend, maar over het algemeen heb ik toch vrienden van wie ik liever zou zien dat ze eens om hulp gingen vragen, dat is veel prettiger om hulpeloos toe te zien eigenlijk.

Het staat je volgens mij vrij om hulp aan te bieden als je het gevoel hebt dat het mis gaat.

Als vrienden/familie mij om hulp vragen dan zal ik zelden nee zeggen. Ik verwacht echter wel dat als ik om hulp vraag het ook krijg.

[Naeva 182]

Wat voor hulp bedoel je precies?

[audacity 0]

ik denk dat het niet willen accepteren van hulp een vorm van trots is, weliswaar een negatieve vorm van trots, van kijk mij is zielig zijn, helemaal alleen.

Het krenkt mijn ego als ik hulp moet vragen aan familie en vrienden. Het besef dat je afhankelijk bent van anderen, breekt het ego af, want eigenlijk wil ik alles zelf kunnen, en zelf doen.

En andersom, het helpen van familie en vrienden...... Mijn familie is net zo trots en eigenwijs als ik. Die zullen niet echt toestaan dat ik help. Vrienden help ik, als ik de kans krijg, maar belangrijk vind ik het de ruimte die ze me geven te respecteren, anders ben je ook onkuis bezig. Het is goed te geven en er te zijn voor anderen, maar ik ben me er wel bewust van, dat het uiteindelijk hun leven is, en hun leven is hun verantwoordelijkheid. Je kan anderen niet veranderen, ondanks dat je helpen, feedback kan geven en aan kan moedigen waar nodig.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:27:53 schreef marliesje het volgende: Het is goed te geven en er te zijn voor anderen, maar ik ben me er wel bewust van, dat het uiteindelijk hun leven is, en hun leven is hun verantwoordelijkheid. Je kan anderen niet veranderen.

Natuurlijk, uiteraard, in dat geval is niet geven juist geven.

Neemt niet weg dat het irritant is, zo menselijk ben ik dan weer wel.

[diakio 0]

Aan vrienden, ECHTE vrienden, zal ik nooit hulp weigeren. En vrienden, ECHTE vrienden, zullen om hulp vragen als ze hulp kunnen gebruiken. Evenzeer kan ik me oprecht niet voorstellen hoe trots me in de weg zou staan vrienden, ECHTE vrienden, om hulp te vragen.

Kortom, zou ik merken dat er emoties van trots oid een hulpvraag in de weg zitten, in welke richting dan ook, tussen mij en iemand die ik als vriend zie, dan zou ik héél ernstig gaan nadenken over die vriendschap.

[Jyoti 0]

Ik vind het normaal dat vrienden wel eens hulp vragen, of het nu om praktische dingen gaat (helpen verhuizen ofzo) of om wat meer existentiële problemen. Zelf schrik ik er ook niet snel voor terug om hulp te vragen, dat hele trots-ding ken ik eigenlijk niet zo. Ik vind het eigenlijk best vanzelfsprekend dat mensen wel eens hulp kunnen gebruiken, en ik ben zelf toch ook gewoon een mens.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:32:46 schreef diakio het volgende: Aan vrienden, ECHTE vrienden, zal ik nooit hulp weigeren. En vrienden, ECHTE vrienden, zullen om hulp vragen als ze hulp kunnen gebruiken. Evenzeer kan ik me oprecht niet voorstellen hoe trots me in de weg zou staan vrienden, ECHTE vrienden, om hulp te vragen. Kortom, zou ik merken dat er emoties van trots oid een hulpvraag in de weg zitten, in welke richting dan ook, tussen mij en iemand die ik als vriend zie, dan zou ik héél ernstig gaan nadenken over die vriendschap.

Ok sterk

Wat eigenlijk weer een andere vraag oproept, mar die moet ik nog maar eens formuleren...

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:37:16 schreef Pius_XII het volgende: [...] Ok sterk Wat eigenlijk weer een andere vraag oproept, mar die moet ik nog maar eens formuleren...

don't keep us waiting

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:39:08 schreef diakio het volgende: don't keep us waiting

Nou ja, hoe zit het dan met de vrienden die zeg maar in het 'vriendschapscatechumenaat' zitten? Die zeg maar in het proces zitten om vriend te worden.

(ja ja, onvolkomen, ik weet het, ik denk niet zó snel )

[snuffie 0]

Ik zal ook nooi hulp weigeren aan vrienden.. Sterker nog, ik zou blij zijn als ze het zouden vragen, ik vind het erg fijn om mensen te helpen (en daarnaast, als het iets anders is dan materiële dingen (zoals hulp bij verhuizen) geeft het ook nog een blijk van vertrouwen en hechtheid tussen vrienden weer)

maar waar ik toch iets op wil zeggen:

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:32:46 schreef diakio het volgende: Kortom, zou ik merken dat er emoties van trots oid een hulpvraag in de weg zitten, in welke richting dan ook, tussen mij en iemand die ik als vriend zie, dan zou ik héél ernstig gaan nadenken over die vriendschap.

ik ben juist zo'n vriend, die vanwege emoties moeilijk hulp vraagt. Niet uit trots, nee, eerder uit schaamte. Ik heb er heel veel moeite mee om hulp te vragen, doet dit dan af aan vriendschap? Maakt het een vriendschap minder 'echt'?

[audacity 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:32:46 schreef diakio het volgende: Aan vrienden, ECHTE vrienden, zal ik nooit hulp weigeren. En vrienden, ECHTE vrienden, zullen om hulp vragen als ze hulp kunnen gebruiken. Evenzeer kan ik me oprecht niet voorstellen hoe trots me in de weg zou staan vrienden, ECHTE vrienden, om hulp te vragen.

Quote:

Kortom, zou ik merken dat er emoties van trots oid een hulpvraag in de weg zitten, in welke richting dan ook, tussen mij en iemand die ik als vriend zie, dan zou ik héél ernstig gaan nadenken over die vriendschap.

zou die persoon dan geen vriend meer zijn van jou??? Er zijn veel dingen in mijn verleden en mijn familiesituatie die ik pas op een vergevorderd stadium in een vriendschap zal delen, gewoon vanwege de heftigheid. Problemen rond dit soort kwesties los ik zelf op, totdat dat vergevorderde stadium van vriendschap er is.

[snuffie 0]

twee zielen, één gedachte

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:44:17 schreef Pius_XII het volgende: [...] Nou ja, hoe zit het dan met de vrienden die zeg maar in het 'vriendschapscatechumenaat' zitten? Die zeg maar in het proces zitten om vriend te worden. (ja ja, onvolkomen, ik weet het, ik denk niet zó snel )

Ik denk dat dat nu juist de kern van dat "vriendschapscatechumenaat" (wat een idioot woord!) is. Zo ontdek je wie je vrienden zijn: wie onvoorwaardelijk hulp vraagt, aan wie je onvoorwaardelijk hulp wil geven. En wie uit trots onafhankelijk wil zijn. Wie wegloopt, afstand neemt, als het zwaar weer wordt, en wie blijft.

Je zei het al, vrienden, ECHTE vrienden, zijn degenen voor wie je je leven bereid bent neer te leggen, vrijwillig en van harte. Echte vrienden zijn ook degenen die dat voor jou willen doen. Maar het zijn dus ook degenen die daarom kunnen vragen. Die zich afhankelijk willen maken van je, zoals ze bereid zijn jouw afhankelijkheid te aanvaarden. Want vriendschap is relatie, wmb de diepste, meest waardevolle relatie die een mens buiten het huwelijk kan hebben, en in een relatie ben je per definitie afhankelijk. Trots is vergif in een relatie, onafhankelijkheid het einde van iedere relatie, zeker van vriendschap.

Wie en wat ik ben, ben ik door mijn relaties, mijn relaties definieren mij als mens, als kind van God en broeder van mijn naasten, maar bovenal als echtgenoot en vriend (oh ja, en als vijand ). Streven naar onafhankelijkheid, is streven naar een soort bestaans-loos Nirvana, het is onthechting, niet van de wereld, maar van Gods grootste gift: mens zijn.

Nou ja, zo denk ik er ongeveer over.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:48:51 schreef snuffie het volgende: ik ben juist zo'n vriend, die vanwege emoties moeilijk hulp vraagt. Niet uit trots, nee, eerder uit schaamte. Ik heb er heel veel moeite mee om hulp te vragen, doet dit dan af aan vriendschap? Maakt het een vriendschap minder 'echt'?

, als je het mij vraagt welzeker. In vriendschap staan geen muren, niet van trots, niet van schaamte.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:49:02 schreef marliesje het volgende: [...] schaamte om wat voor reden dan ook.....misschien schaam jij je nooit

Natuurlijk wel, waar slaat zo'n opmerking op?

Quote:

, of is er nooit wat in je leven gebeurd waarvoor je je schaamt...... dingen die je niet aan de grote klok moet hangen

Ik denk dat ik mijn portie "leven" aardig gehad heb. Opnieuw, waar slaat dit op? Als je dit een normale manier vindt om een gespprek te voeren, dan zeg het maar, kan je zonder mij verder.

Quote:

[...]zou die persoon dan geen vriend meer zijn van jou??? Er zijn veel dingen in mijn verleden en mijn familiesituatie die ik pas op een vergevorderd stadium in een vriendschap zal delen, gewoon vanwege de heftigheid. Problemen rond dit soort kwesties los ik zelf op, totdat dat vergevorderde stadium van vriendschap er is.

Dan zeg je dus precies wat ik ook zei. Maar als ik het zeg volgt een suggestie alsof ik niet weet waarover ik praat, waarna je zelf hetzelfde zegt. Hoe boeiend.

[audacity 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:52:06 schreef diakio het volgende: [...] Ik denk dat dat nu juist de kern van dat "vriendschapscatechumenaat" (wat een idioot woord!) is. Zo ontdek je wie je vrienden zijn: wie onvoorwaardelijk hulp vraagt, aan wie je onvoorwaardelijk hulp wil geven. En wie uit trots onafhankelijk wil zijn. Wie wegloopt, afstand neemt, als het zwaar weer wordt, en wie blijft. Je zei het al, vrienden, ECHTE vrienden, zijn degenen voor wie je je leven bereid bent neer te leggen, vrijwillig en van harte. Echte vrienden zijn ook degenen die dat voor jou willen doen. Maar het zijn dus ook degenen die daarom kunnen vragen. Die zich afhankelijk willen maken van je, zoals ze bereid zijn jouw afhankelijkheid te aanvaarden. Want vriendschap is relatie, wmb de diepste, meest waardevolle relatie die een mens buiten het huwelijk kan hebben, en in een relatie ben je per definitie afhankelijk. Trots is vergif in een relatie, onafhankelijkheid het einde van iedere relatie, zeker van vriendschap. Wie en wat ik ben, ben ik door mijn relaties, mijn relaties definieren mij als mens, als kind van God en broeder van mijn naasten, maar bovenal als echtgenoot en vriend (oh ja, en als vijand ). Streven naar onafhankelijkheid, is streven naar een soort bestaans-loos Nirvana, het is onthechting, niet van de wereld, maar van Gods grootste gift: mens zijn. Nou ja, zo denk ik er ongeveer over.

Maar om wat jij zegt te praktiseren, heb je daar niet een stuk heelheid voor nodig? Ik ben nog maar net aan het leren dat ik echt op God kan vertrouwen als Vader en dat het echt goed is me te onderwerpen aan God als Heer en Meester (wat volgens mij niet losgezien kan worden van elkaar). Trots en onafhankelijkheid kan veroorzaakt worden door een stuk pijn diep van binnen. Mijn vriendschappen zijn verre van perfect en ik ben alles behalve een goede vriendin, maar ik leer een heel klein beetje wat liefhebben is.

[LodewijkNapoleon 0]

@Diakio: Helder, ja ik denk er eigenlijk precies zo over, dat het er in de praktijk nogal eens aan schort maat het ideaal allen maar helderder.

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:52:06 schreef diakio het volgende: van dat "vriendschapscatechumenaat" (wat een idioot woord!) is.

Doe es een suggestie voor een nieuwe term dan?

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:59:59 schreef marliesje het volgende: [...] Maar om wat jij zegt te praktiseren, heb je daar niet een stuk heelheid voor nodig?

Nee hoor, daar heb je echte vrienden voor nodig.

Laat duidelijk zijn, ik heb een redelijke groep mensen die ik tot mijn vrienden reken, en een vrij grote die ik tot (zeer) goede kennissen, sympathiekerts, etc., reken. Maar ik schetste hier wat een volle, complete, vriendschap imho is. Ik ken persoonlijk, buiten mijn gezin, maar een paar mensen voor wie ik vrijwel zonder beperking hulp geef en vraag. En ik kan er echt niet meer dan een stuk of vijf verzinnen die hun leven vrijwillig en zonder morren voor mij zouden neerleggen of ik voor hen.

Als ik zeg dat ik een vriendschap nog eens goed zou overwegen, zeg ik natuurlijk NIET dat ik een vriendschap zou beëindigen. Ik zeg wel dat als ik terughoudendheid zou hebben, of ervaren bij de ander, in het vragen of bieden van hulp, ik dat niet een complete vriendschap zou noemen.

Quote:

Ik ben nog maar net aan het leren dat ik echt op God kan vertrouwen als Vader en dat het echt goed is me te onderwerpen aan God als Heer en Meester (wat volgens mij niet losgezien kan worden van elkaar). Trots en onafhankelijkheid kan veroorzaakt worden door een stuk pijn diep van binnen. Mijn vriendschappen zijn verre van perfect en ik ben alles behalve een goede vriendin, maar ik leer een heel klein beetje wat liefhebben is.

En ik zie nog steeds niet in waarom ik, als ik hetzelfde zeg, nogal minne opmerkingen terug krijg.

[audacity 0]

@diakio: mijn excuses dan bij deze, dat mijn opmerkingen iets botter zijn overgekomen dan de bedoeling was. Mijn intenties waren het in elk geval niet.

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 18:04:00 schreef Pius_XII het volgende: @Diakio: Helder, ja ik denk er eigenlijk precies zo over, dat het er in de praktijk nogal eens aan schort maat het ideaal allen maar helderder.

Natuurlijk, het ideaal zal je in de praktijk zelden of nooit tegen komen.

Ik bedoel het echt alleen als illustratie, en om iets duidelijk te maken, : ik behoor tot een klein groepje mensen dat ahw tegen elkaar gezegd heeft: zelfs al zijn we niet "tot echte vriendschap gegroeid", we willen voor elkaar zijn als echte vrienden. Niet uit gevoel, maar uit keuze. Je zegt eigenlijk tegen elkaar: "Ik wil proberen als Christus voor jou te zijn, en ik wil proberen Christus in jou te zien". Het interessante daaraan is, is dat je niet zozeer ontdekt aan elkaar "he, wij zijn wat je noemt Echte Vrienden" maar dat je elkaar belooft er naar te streven Echte Vrienden te worden. Kortom, het ideaal is niet alleen iets dat je kan vinden, het is ook iets dat je kan nastreven. En in dat streven is Jezus zowel de weg, als de waarheid waaruit je kan leven, onze last maakte Hij de zijne, Zijn trouw werd de onze.

Quote:

Doe es een suggestie voor een nieuwe term dan?

kweenie. Noviciaat zou al beter zijn

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 20:22:28 schreef marliesje het volgende: @diakio: mijn excuses dan bij deze, dat mijn opmerkingen iets botter zijn overgekomen dan de bedoeling was. Mijn intenties waren het in elk geval niet.

Geen probleem, dan verstaan we elkaar weer, en dáár gaat het me om.

[Naeva 182]

Ik heb twee soorten gedachten die meteen bij me opkomen als ik dit topic lees:

-Als iemand om mijn hulp vraagt dan zal ik niet weigeren. De zorgen van een vriend(in) zijn ook míjn zorgen. Echt vrienden gaan je aan het hart en daar gooi je geen deuren voor dicht. Ik ben ook blij als ik iets voor iemand kan doen.

-Ik vind het soms wel moeilijk, het onderwerp _echte vrienden_. Er zijn niet veel mensen bij wie ik geen muren van trots of schaamte heb. Tot op zekere hoogte heb ik geen probleem met dingen met anderen delen, maar me écht afhankelijk opstellen... dat vind ik zo eng. Dat frustreert me en dat gevoel vliegt me altijd aan als het over _echte vrienden_ gaat.

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 21:46:59 schreef Hester het volgende: me écht afhankelijk opstellen... dat vind ik zo eng.

Iets voor een ander doen is vaak makkelijker dan iets van een ander ontvangen. Het is niet voor niets dat Jezus zijn leerlingen pas op het allerlaatste moment vrienden noemt. Pas als ze er klaar voor zijn, pas als ze niet alleen in staat zijn vanalles te doen, maar ook te aanvaarden dat Jezus hen de voeten wast, noemt Hij hen vrienden.

Vriendschap is imho een vorm van liefde, misschien zelfs wel een synoniem voor de liefde, die niet alleen beeld en presentie van God is, maar die daar zelfs synoniem mee is.

Is er een groter teken van onze gevallen staat, dan ons onvermogen afhankelijk te zijn? Wie op geen mens werkelijk durft te vertrouwen, zich werkelijk afhankelijk durft te weten, durft zo iemand wel werkelijk op God te vertrouwen, zich werkelijk van God afhankelijk te weten? Of zijn het dan meer nagesproken frasen, aangeleerd en herhaald, in de hoop dat ze ooit werkelijkheid zullen worden?

Jezus zegt dat wie werkelijk in Hem gelooft eeuwig zal leven. Maar als Hij vervolgens zegt dat dit insluit dat we Zijn vlees moeten eten en Zijn bloed moeten drinken, omdat er anders geen leven in ons is, lopen velen boos en teleurgesteld weg. Wij mensen, gebroken als we zijn, voeren liever rituelen uit, herdenken en gedenken, en hanteren symbolen, we eten brood en noemen het Christus' Lichaam, we bouwen muren tussen elkaar en noemen elkaar "vriend", maar waar is de overgave, waar is het geloof dat liefde in afhankelijkheid mogelijk maakt?

[audacity 0]

hmmmmmm, dit klinkt allemaal mooi en nastrevenswaardig, maar hoe doe je dit dan? Ik heb misschien te weinig voorbeelden gehad die me geleerd hebben wat liefhebben is, of te weinig voorbeeld herkend? Maar ergens in mij is er wel zoiets van, goh dat wil ik ook, maar hoe.....

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 22:36:11 schreef marliesje het volgende: hmmmmmm, dit klinkt allemaal mooi en nastrevenswaardig, maar hoe doe je dit dan? Ik heb misschien te weinig voorbeelden gehad die me geleerd hebben wat liefhebben is, of te weinig voorbeeld herkend? Maar ergens in mij is er wel zoiets van, goh dat wil ik ook, maar hoe.....

Het spijt me heel erg, dat meen ik, maar hier moet ik afhaken. Mijn antwoord op je vraag is veel en veel te katholiek, en dat is ofwel zinloos voor je omdat het ahw niet zal landen, ofwel het gaat inde richting van "werving" en dat wil ik hier absoluut niet.

Ik hoop dat uit gereformeerde hoek antwoorden komen waar je iets mee kan.

[Dwarrel 43]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:22:02 schreef Pius_XII het volgende: Hoe vind jij het als vrienden je hulp vragen?

Ik vind dat je ze hoort te helpen, maar dat wisten jullie al