Jalikaatje

Dus even inhakend op de vraag in dit topic...

Het lijkt alsof mensen denken dat zonde en zegen afhankelijk zijn van elkaar. Een zondig mens zal weinig gezegend worden en goed leven doet voorspoed brengen. Eens of oneens?

Done.

En ook ik gebruik vaak beide woorden. Ik heb gekozen voor de woorden die ik het meeste gebruik.

Een Nederlandse vriendin van mij heeft in Italië haar Schotse lief gevonden. Na veel skypen, af en toe meeten en hoge telefoonrekeningen is zij bij hem ingetrokken in Schotland. Ze hebben toch iets van 1 of 2 jaar een lange aftandsrelatie gehad.

Zelf ben ik in de periode dat ik verloofd was een half jaar in 't buitenland geweest. Maar wij hadden dus al een sterke relatie die de afstand aankon, een prille liefde is misschien een ander verhaal. Maar ook voor ons gold Skype, Skype, Skype!

Er is een onderscheid tussen materiële zegeningen (een baan, een huis, algemene welvaart) en immateriële zegeningen (liefde, kracht, wijsheid). Zelf vind ik het onderscheid dat de materiële zaken een meer 'luxe' lijken te zijn. De immateriële zegeningen vind ik weer een ander verhaal. Ik voel me niet bezwaard om God om kracht of wijsheid te vragen. Natuurlijk weet ik dat het een gift is, niet iets wat ik af kan dwingen als claim.

Al filosoferend kom ik bij de volgende twee vragen. Mogen we de materiële zaken net zo vrijmoedig vragen zoals de meer geestelijke zaken? Bij mezelf merk ik daar toch een drempel voor. En waar ligt het verschil tussen afdwingen/claimen en vragen?

Ik merk dat de discussie zich toch weer enigzins verplaatst richting het lijden op aarde. Niet vreemd, gezien het nauw verbonden is met mijn vraag. Maar toch wil ik het perspectief even verplaatsen.

Het gaat mij niet om de noodzaak van het lijden, maar om het vragen van zegeningen. God zegent ons, Hij geeft ons veel. Zou Hij ook wel eens denken 'deze persoon is nu voldoende gezegend, meer heeft hij nu niet nodig'? Bijvoorbeeld denkend aan Spreuken 30:7-9

7 Twee dingen vraag ik u,

gun ze me zolang ik leef:

8 Houd me ver van leugen en bedrog.

Maak me niet arm, maar ook niet rijk,

voed me slechts met wat ik nodig heb.

9 Want als ik rijk zou zijn, zou ik u wellicht verloochenen,

zou ik kunnen zeggen: ‘Wie is de HEER?’

En als ik arm zou zijn, zou ik stelen

en de naam van mijn God te schande maken.

Met het schandelijke feit dat ik tot half 10 in mijn bedje heb gelegen vandaag, heeeeerlijk! En nu met mijn lieve vriendinnetje meeten in Amersfoort, herinneringen ophalen en eens goed bijkletsen. Heb er ontzetten veel ZIN in

Er is hier al eerder een uitgebreide discussie over gevoerd, namelijk: Moeten christenen lijden? Leesvoer

Ik zelf (en ik denk anderen ook) staan niet te trappelen om dat overnieuw te doen. Desalniettemin is er ruimte voor dit topic natuurlijk.

Mijn mening is dat het leven hier beneden nog niet volmaakt is. Je mag wel om zegeningen vragen (en je krijgt sowieso al een boel zegeningen) maar het is niet altijd Gods plan dat jij rijk of gezond bent.

Zo kun je de vraagstelling ook formuleren denk ik Ik doelde meer op het vragen om zegeningen, niet zo zeer de noodzaak van het lijden. In jouw mening kan ik me ook vinden.

Mocht de crew vinden dat dit topic dubbelop is en geen zin hebben dit onderwerp weer aan te slingeren mag hij ook weer dicht, dan speur ik verder wat rond in onderwerpen die hierop lijken

Maar verlangen naar hemel op aarde? Zonder de verdrietige dingen kun je de mooie dingen ook minder waarderen, toch?

Persoonlijk weet ik mijn zegeningen te tellen, juist omdat ik zie dat ik weet dat ze niet vanzelfsprekend zijn. Dat kan variëren van een dak boven mijn hoofd tot mijn echtgenoot.

Dan vraag ik mij af: kunnen we in de hemel mooie dingen nog waarderen als wij geen verdrietige dingen meer hebben om het contrast of verschil te zien? Dat is een ander onderwerp dan waar ik het topic voor oprichtte, maar het schoot me ineens te binnen toen ik het las

Hier kan een leuke discussie uit voort komen, maar wat is nou direct je vraag?

Waar de grens ligt tussen vragen God ons te zegenen en zoveel van God verlangen dat je feitelijk de hemel die nog moet komen nu al wil ervaren.

Het antwoord op je vraag ligt in de Bijbel; niet in enkele geselecteerde teksten, maar op de hele Bijbel, gelezen in context.

Ik verwacht ook geen geselecteerde teksten. In principe staan heel veel antwoorden in de Bijbel, maar dat wil niet zeggen dat ik deze ook ken. Vandaar dat ik het eens op een forum gooi...

Wat meer achtergrondinformatie over mijn gedachtengang: op het moment is er veel ruzie en discussie in de gemeente waar ik lid van ben. Er is een groep die meer nadruk wil leggen op genezing en zegeningen van God en vindt dat het huidige bestuur door de nadruk hier niet op te leggen God uit de kerk weert. Nogal een grove beschuldiging, mijns inziens. Hierdoor ben ik na gaan denken wat deze groep drijft, zij willen immers positieve dingen (genezing, welvaart, etc.). Dit resulteerde bij mij in de vraag: in hoeverre mag je dit van God verlangen. In de hemel is geen ziekte/pijn/etc. meer, maar op aarde wel. Mogen we van God verwachten dat hij ons zo zegent dat het is alsof we al in de hemel leven?

Ofwel: in hoeverre mogen we van God vragen/verwachten dat hij ons zegent met geluk/gezondheid/welvaart/etc. en in hoeverre hebben wij ons neer te leggen met het feit dat wij nog op een aarde leven waar de duivel ook invloed heeft.

Is de vraagstelling zo iets duidelijker?

Een vraag die mij al een tijdje bezig houdt.

In deze wereld is lijden, dat is een feit. Iedereen heeft een eigen verhaal, zijn eigen geschiedenis en angsten. Dingen die je zijn overkomen of dingen waar je misschien nu middenin zit. Het doet zeer. Mensen vertellen je er niet tegen te vechten, het te accepteren. Wanneer iets mis gaat kan God hier een plan mee hebben, onze keuzes zijn de Zijne niet. Vecht niet tegen omstandigheden, zo maak je het jezelf zo zwaar. Accepteer het en ga verder.

En dan zijn er sprekers die vertellen hoe God ons zegent, ons troot. Zij moedigen ons aan om dicht bij God te blijven, zo zullen we zegening ontvangen in ons leven. Zoek en je zult vinden, klopt en de deur zal voor je opengaan. Het leven wordt beter, blijf volharden. God gaat met je door het dal, laat Hem je helpen er weer uit te komen.

Dan is er nog de groep christenen die ervan overtuigd is dat genezing een garantie is. God geneest, punt uit. God wil dat wij gelukkig zijn, dus zegent hij ons. Wanneer je berust in je lijden, leef je niet zo vol en gelukkig als je zou kunnen.

Dit zijn grofweg de drie gedachtes die ik vaak tegenkom. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Iedereen wordt geconfronteerd met lijden, maar hoe moeten we ermee omgaan? Persoonlijk geloof ik nooit dat het Gods hoogste doel is dat wij op aarde gelukkig zijn. Het is zijn hoogste doel dat Zijn Koninkrijk zal komen. Dat Koninkrijk is er nu nog niet, we kunnen nu dus niet volmaakt gelukkig zijn. Maar dit betekent niet dat alle lijden ons dus maar kan overspoelen, als kinderen van God hebben we een Vader die over ons waakt, een Zoon die de weg heeft vrijgemaakt en de Geest die bij ons is om ons te helpen.

Waar ligt de grens tussen verlangen naar zegeningen op aarde en het wensen van de hemel op aarde?

Drie Chinezen, Bu, Chu en Fu, wilden naar Amerika emigreren. Na een tijdje besloten ze Amerikaans burgerse te worden, en besloten daarom om hun namen te veranderen naar iets dat meer Amerikaans leek.

Bu veranderde zijn naar naam in Buck, Chu veranderde zijn naam naam in Chuck en Fu veranderde......van gedachten en ging terug naar China.

Gewoon omdat het kan

Sekte

Sinterklaas

Desalniettemin

Dat klopt, ik weet ook dat er verschil is, maar wat mij betreft zou de staat dat geen fluit moeten uitmaken.

Mee eens.

In Nederland sluit je jou huwelijk formeel voor de wet en laat je het bevestigen (voor protestanten althans) in de kerk. Eerst het stadhuis, de wereldlijke overheid en daarna de bevestiging daarvan voor God en de gemeente in de kerk. Voor mij hoort dat eigenlijk andersom. Je sluit het huwelijk in de kerk en laat de overheid weten dat je dat gedaan hebt. Dat laatste is voor mij al niet eens noodzakelijk, persoonlijk zie ik niet eens direct in wat het voor de overheid voor verschil zou moeten zijn tussen een samenwonend, getrouwd of geregistreerde-partnerschap.

Met jouw volgorde ben ik het eens, het burgerlijk huwelijk is meer een administratieve formaliteit. Wij hebben op onze trouwdag een krabbel gezet met de ambtenaar voor de administatie (het puur juridische contract), maar hebben een huwelijksverbond gesloten in de kerk.

Alleen maakt het de overheid nogal wat uit wat je bent (samenwonend, getrouwd of GP), het heeft invloed op je belastingen, je kinderen en, mocht je minder vermogend zijn, je uitkeringen en toeslagen. Voorbeeld: woon je samen, dan moet er een stuk meer geregeld worden voor er erkenning voor kinderen dan de kids die staande het huwelijk worden geboren.

Reflecteren is onzin. Als je gewoon de vakken goed volgt, je opdrachten goed doet, zelf nadenkt over relevante kwesties, de praktijk leert tijdens stages en jezelf op de hoogte houdt van nieuwe ontwikkelingen in je vakgebied, dan zou je al voldoende klaar moeten zijn voor je toekomstige werk. Tijdens de studie zelf ontdek je wel waar je zwakheden en kwaliteiten liggen en hoe je daarmee om zult gaan, daar heb je geen vervelende formulieren voor nodig die bijna niemand echt serieus invult. Denk ik dan.

Ik ook.

Het hoger beroepsonderwijs niet.

Ik geloof dat ik echt een gigantisch deel van het verhaal gemist heb..

Maar gefeliciteerd!

Dat gevoel had ik ook. Maarja, ik ben ook op 'big break' geweest.

Fijn Iria!

Pff, ik ben wel een beetje uitgereflecteerd...

Leuheuk! Vorig jaar zat ik in Ierland en heb ik veel van de pret gemist (ben een Sinterweekendje op en neer geweest, maar da's toch anders). Vandaag met mijn kleine nichtjes de Sint binnen zien varen in een dorpje in de buurt en lekker ouderwets lootjes trekken in de familie.

Oh, een heeeeeeeel veeeeeeeel chocoladepepernoten graag!!!

Zwerft Jalikaatje hier nog wel eens rond? Ben benieuwd naar alle voorbereidingen, nog maar een paar weekjes, toch?

Ik schaam me diep, lees het nu pas

Intussen is Jalikaatje nu van miss naar mrs. Het was een grandioze dag, de wittebroodsweken waren geweldig (we hebben wel gewoon gewerkt, 6 weken in totaal isolement is ook weer zo wat) en het bruine brood smaakt het zo goed. En je kunt wel zeggen: tijdens de voorbereidingen leer je pas goed communiceren, haha De pre-marriage course was ook supergaaf om te doen.

Het was wel heel maf om ineens 'mijn man' te zeggen, hihi. Leuk maf.

Het is mij gelukt, na enkele tegenslagen die niet aan mij lagen (ohja, ik ben zo'n Inholland slachtoffer, haha) mijn afstudeervoorstel in te leveren! En nu in spanning afwachten wat de afstudeercommissie ervan vindt

@Joëlle: balen!! Op welke manier was de beklimming aan school gelinkt?

Maar even inhoudelijk: ik ben het wel met je eens. De jongeren op school worden met de dag wilder en brutaler terwijl er bij docenten meer en meer wordt ingestampt dat dialoog het beste wapen is. En uiteraard is het goed om dingen verbaal aan te pakken. Maar het werkt niet altijd. Er zou inderdaad ruimte moeten zijn om (oh, die goeie ouwe tijd) iemand gewoon met een lineaal een flinke pets op de jatten te geven.

Ben dan wel bang dat zulke kids (en ouders) dan jammeren dat er permanente schade is die alleen door een fiks aantal euro's en ontslag van de docent kan worden gecompenseerd. Want 'die jongen van ons bedoelt het écht niet zo slecht hoor...'

Moeten we nu een hippe naam voor jullie bedenken?

Hmmm. Ursinkeltje? Pursa?

Een aantal dingen:

psychologisch\orthopedisch geneuzel

Orthopedisch?

Pedagogisch?