Aviator

Leuk topic! ALthans, interessant onderwerp, zelf vind ik het een moeilijk onderwerp, ik weet prima hoe ik erover denk, maar ik merk toch dat het onderwerp vrij actueel is...

Sowieso zie je het regelmatig terug komen in films/ series op de tv, in bladen van ordinaire huppeltut blaadjes (zo zie ik die dan een beetje) als de wat degelijkere blaadjes. Daarnaast maak je mij niet wijs dat je niet iemand in je kennissen kring kent die zoiets meegemaakt heeft of nog meemaakt. Ik krijg het idee dat het steeds normaler schijnt te zijn en dat het niet meer zo "heftig" is voor mensen. Een vriendin besloot bij haar man te blijven nadat hij vreemd was gegaan, ze hield nog steeds van hem en zo'n slippertje tijdens haar zwangerschap was toch niet zo erg?... Onder collega's merk ik ook dat het niet leuk is als het je overkomt, maar dat je tegenwoordig toch wel weet dat zulke dingen gebeuren, voor hen is "besodemieteren" een veel te groot woord...

Het lastige vind ik dat als ik aangeef het verkeerd te vinden, ik bijna vreemd aangekeken wordt. ALs je zegt getrouwd te zijn en erop vertrouwd dat je samen blijft tot de dood daar verandering in brengt, wordt er letterlijk gezegd dat je in sprookjes geloofd...

Ik weet heel goed wat ik ervan vind, dat wat ik over het algemeen meestal wel wat ik er van moet vinden, maar ergens vind ik het pijnlijk om te zien hoeveel mensen het onzin vindt...

Als je verkeering hebt is dat misschien wat "makkelijker" dan wanneer je getrouwd bent. Je bent getrouwd in voor en tegenspoed en zal dit ook niet een onderdeel van de tegenspoed zijn? Welke beslissing neem je als christen hierin? Is het een scheiding waard of kun je er samen voor gaan knokken?

Natuurlijk moet je daar samen voor gaan en zal er heel veel voor moeten gebeuren om het vertrouwen weer op peil te krijgen. Toch denk ik ergens wel dat het een fout is, zoals er meer fouten zijn die je in een huwelijk maakt. Het is geen vrijbrief om dan maar zo vaak vreemd te gaan als je wilt, want het is toch wel uit te praten. Wel blijf ik het een moeilijk onderwerp vinden en prijs ik mezelf gelukkig dat ik mijn man recht in de ogen kan kijken en hij mij, dat we vertrouwen in elkaar hebben op dat gebied ondanks dat het steeds "normaler" lijkt te zijn...

Wat gedachten van mij...

Het is wel grappig om zo via internet jezelf te zoeken...

De nickname "diana" levert genoeg op. Mijn echte naam, is niet terug te leiden naar mij, echter, er is nog iemand met dezelfde voor en achternaam en die woont nog bij me in de buurt ook, was me al eerder opgevallen.

Op hyves hebben ze een familie groep, ik doe niet aan hyves, maar ik weet dat daar dus een naamgenoot van mij zit, best een gek idee

Hai Jipke,

Aan de ene kant een beetje onverwachts en aan de andere kant ook weer niet

Bedankt voor de tijd dat je in de crew je steentje hebt bijgedragen, het was gezellig op de koffiebar

Op zaterdag 13 juni 2009 22:02:27 schreef Morphogenesis het volgende: Het probleem is namelijk dat ik nevernooit een topic ga aanmaken die echt persoonlijk zijn, om de simpele reden dat ze niet verwijderd worden. Dit kan als gevolg hebben dat a) ik altijd tegen het probleem aankijk, als ik topics van mezelf ga bezoeken en er mensen zijn waarvan ik niet wil dat ze het weten en gewoon idioot genoeg zijn om zich hier aan te melden om mijn problemen te kunnen lezen. En nee, dit is geen idioot denk gedrag, dit is de realiteit.

Aan de ene kant begrijp ik je verhaal, aan de andere kant denk ik dat wat KArin al aangeeft daarvoor een oplossing is....

Ik den dat A. "altijd tegen het probleem aankijken" wel mee zal vallen. Als je eenmaal een slotje vraagt voor je topic, zakt hij weg uit de AT lijst en zie je dat topic niet tenzij je er gericht naar gaat zoeken.

En wat B. betreft, waarom zou je hier wel je problemen neer zetten die je in reall live niet zou delen met jan en alleman? Het lijkt annoniem op een forum, maar je hebt geen flauw idee welke maloot hier misschien wel meeleest, ik zou sowieso opletten met wat ik op een forum zou zeggen.

Daarnaast denk ik dat je met problemen op een forum droppen uiteindelijk geen stap verder komt. Je vindt een luisterend oor, maar lost het daadwerkelijk iets voor je op? Ik denk dat wanneer je echt problemen hebt, die je niet makkelijk deelt, je dat zeker niet via internet/ een forum moet doen. Zoek dan iemand die er meer van weet en je daadwerkelijk kan helpen zodat je ook echt een stap verder komt.

Het idee van iemand mailen die je "betrouwbaar" lijkt van het forum vind ik ook een goed idee

Ik denk dat ik doordat ik crewlid ben geweest, sowieso niet snel mijn problemen hier zou vertellen...

In ieder geval hoop ik dat je toch een weg vindt om over je mogelijke problemen te kunnen praten en het een plekje kunt geven!

@ Morphogenesis: Leuk topic, het is heel fijn om ook een positief geluid te horen krijgt als je in de crew zit, het is denk ik meer voor de hand dat mensen de negatieve kanten laat weten...

Ik ben stiekem wel erg blij met de vrije tijd die ik nu heb, nu ik geen credible crew meer ben en hoop dat de huidige crewleden het nog een tijdje volhouden en dan in de toekomst een stokje door kunnen geven. Zonder de gebruikers geen forum, maar zeer zeker ook zonder crew geen forum als credible! Bedankt!

Inmiddels vind ik Hanna ook wel een erg mooie naam... ik weet alleen de betekenis niet zo snel, iemand?

Hehe het lijkt mij dat je ook wel de toekomst van je kind in ogenschouw neemt...

Mijn achterneefje heet "spijker" een middeleeuwse naam, ze haalden de krant ermee

Ik ben er hoor, toch nog iemand te bekennen....

Ik heb alleen geen grote woorden, ik heb alleen mijn persoonlijke verhaal, iets wat voor mij 1000 maal meer vertrouwen biedt dan die "feiten" die jij hier ten toon spreidt.

Je deelt hier niet zozeer je mening, je strooid met links dat als "bewijs" zou moeten dienen, maar als er iets is wat ik geleerd heb op internet, is dat de feiten die neegzet worden, vaak geen feiten zijn... Ik kan ook grafiekjes plaatsen met de titel dat het een feit is.

Even voor de duidelijkheid, ik denk dat jouw visie van wat de duivel is, verschilt met dat wat christenen denken... Ik denk persoonlijk dat onder jouw definitie ieder mens gesteld kan worden, kijk alleen al naar het verhaal van Adam en Eva....

Wanneer je wat minder schreeuwerig had gepost, had ik zeker tot een bepaalde hoogte serieus je verhaal gelezen. Ik vind het generaliseren, het onpersoonlijke gesmijt met links niet echt overtuigend. Een onderbouwende link is prima en verhelderend, maar je hele post ermee vol zetten, steekt af. Daarnaast mis ik in je hele verhaal, jou als persoon, welke ervaringen heb je er zelf mee? Waarom raakt het/ maakt het je enthousiast?

Vanuit mijn eigen, persoonlijke, ervaring kan ik eigenlijk twee kanten inzien. Aan de ene kant de positieve kant waarbij ik in het verleden op een positieve manier geholpen ben. Na een traumatische ervaring ben ik zeker geholpen geweest door contact te hebben met een psychologe, waarbij ik ook wil zeggen dat God daarin een erg belangrijke rol heeft gespeeld. De precieze inhoud ga ik niet op internet zetten, want daar gaat het in weze niet om, wel wil ik aangeven dat mijn positieve ervaring maakt dat ik de psychiatrie als geheel niet kan afwijzen of de deur uit doen, sterker nog, ik raad een ieder aan om wanneer nodig er gebruik van te maken.

Aan de andere kant denk ik aan mijn ervaringen in het werk en in het verleden met pleegkinderen. Ik vraag me wel eens af of het voor de hulpverlening makkelijker is om kinderen een stempel op te drukken en vol te stoppen met medicatie dan om het kind daadwerkelijk te helpen en tijd te investeren. Dat wil niet zeggen dat er geen ADHD bestaat of dat kinderen geen stoornissen kunnen hebben, ik zet alleen vraagtekens bij de hoeveelheid en naar mijn idee makkelijkheid waarmee dat gebeurd.

Ik denk niet dat je kunt zeggen psychiater = duivel. Ik denk dat in elke laag van beroep mensen dienstbaar kunnen zijn voor de duivel, dat is een keuze die een mens maakt. Ook door zulke mensen heen kan God werken, waarom zouden we anders nog geloven in een God wanneer hij dat niet zou kunnen... Ook denk ik dat je als christen prima naar een psychiater kunt gaan, tenzij je God vraagt met je mee te gaan en erop vertouwd dat God degene is die jou uiteindelijk zal helpen, zo mogelijk via een psychiater.

Om heel eerlijk te zijn vind ik dit topic een vrij egoistisch karakter hebben, dat wanneer iemand een andere mening is toegedaan, hij/ zij indirect voor de duivel zou kiezen, maar zo kan ik dat zeker niet zien. Gevaren aanwijzen is prima, maar blijf wel stil staan bij de manier waarop je dat doet en wat je ermee wenst te bereiken. Maak mensen niet bang voor iets wat wel eens heel belangrijk zou kunnen zijn voor die mensen....

Gewoon wat gedachten van mij...

Gefeliciteerd!

Ik wens je alle goeds voor het nieuwe levensjaar!

Vandaag gezellig aan de gracht in Utrecht gezeten, kwamen er van die politieke luitjes langs in van die bootjes om te flyeren enz... PvdA was echt opvallend stil

Verder een zomerdekbed gekocht 220 bij 240 en boodschappen om maandag mee te nemen naar het strand

Oja en een boek: Voor altijd in mijn hart

Ja die zit er nog steeds, ik kom er dagelijks langs met de bus

Het heet Sandrabra

Toch is het een vreemd iets, je bent zo'n 40 jaar in je leven ingesteld en je hebt misschien twee kinderen gebaard in je leven, de verhouding 40 jaar en 2 kinderen is zo krom he... voor die twee snotterbakkies ben je 40x 12 maanden = 480 keer ongesteld!

Wahaha Irri, ik zou iets meer in de trend als ongesteldheid denken

Grappig, ik dacht eerst "leuk een vrouwen topic" maar uiteindelijk weet ik er niets zinnigs neer te zetten

Is het echt vrouwen eigen: het gevoelsmatig downvoelen, zonder aan te kunnen wijzen waarom?

Ik heb het niet vaak maar vind het des te vervelender...

Ik heb vorige week een boek besteld, die afgelopen woensdag binnen kwam... ik ben woensdag avond begonnen met lezen en ik was donderdagavond klaar! Dat is echt een bijzonder wonder in mijn geval, lezen is niet mijn stekste kant (dyslexie)...

*trom geroffel*

de tabaksbruid

Echt een boek voor mij, ik heb er soms erg om moeten lachen hoe dingen verwoord werden enzo... Verder ben ik wel een dromer en sprak dit boek zeker aan! Ik ben gister begonnen om het nog eens te lezen (doordat ik dyslexie heb, lees ik vaak over dingen heen die ik dan bij de tweede keer wellicht als "nieuw" lees)

Leuke discussie...

Ik vind dat soms best lastig, je dreunt denk ik makkelijk iets op wat vaak gezongen wordt, althans ik wel...

Maar als ik dan zo'n moment heb dat ik er heel erg over na ga denken, dan is dat soms best confronterend!

Je hebt een opwekkingsnummer met de zin "Ik heb van U gehouden, maar nooit zoveel als nu"... dan vind ik dat vrij lastig. Ik denk niet dat ik kan zeggen "...maar nooit zoveel als nu"... want dan zou ik liegen...

Vinden jullie dan dat je bij zo'n lied die laatste regel maar niet moet zingen? Je kunt wel zeggen dat je moet menen wat je zingt, maar ik vraag me af of alle liedjes wel waard zijn om gemeend te zingen, er zijn namelijk best wel wat nummers waar ik mijn vraagtekens bij kan zetten...

De eerste stappen heb je wellicht al gezet... probeer dat vast te houden en hoe moeilijk het ook is, probeer hem los te laten en verder te bouwen aan jezelf....

Sorry, het is niet mijn bedoeling diepzinnige vragen te stellen om je de put in te praten... je zit daar misschien wel helemaal niet op te wachten...

* Diana biedt een virituele schouder aan...

Het is zeker belangrijk om positieve ervaringen op te doen, om zo te leren dat je eerdere negatieve ervaringen niet alleen maatgevend waren/ zijn...

Maar de cruciale vraag is niet of hij je gerespecteerd heeft, de cruciale vraag is of jij jezelf geaccepteerd hebt

Het stelt me gerust dat je hier niet je diepste gevoelens vertelt, het blijft tenslotte internet...

Nu ik mijn vraag aan jou terug lees vraag ik me af of er iemand buiten mijn man mijn diepste gevoelens kent of gekend heeft en ik denk het niet.

Heeft hij je geholpen veranderen of was hij een mooie muur waar je achter kon kruipen?

(ik bedoel dit absoluut niet vervelend, maar een deel van je verhaal is herkenbaar...)

Uiteindelijk is er niemand die jouw die onzekerheid zal kunnen afnemen of leren ombuigen naar zekerheid, de enige die dat kan ben jij. Wellicht is het niet zozeer dat hij je heeft geholpen jezelf te respecteren, maar was hij een muur die dat verbloemde?

Ik denk dat het in de eerste plaats niet zozeer belangrijk is dat je bij iemand je diepste gevoelens kunt delen, maar dat je in de eerste plaats zult moeten leren wie je bent, wat je kan en zelf met je diepste gevoelens een weg kunnen vinden.

Het is geen schande als je iemand professioneel bezoekt om te leren hoe je jezelf kunt veranderen, van binnen uit zodat je werkelijk leert jezelf te accepteren en lief te hebben.

Misschien zit ik er totaal naast met mijn idee, dan moet je dit bericht naast je neer leggen, maar misschien heb je er wel iets aan...

Sterkte met het verwerken en Gods wijsheid!

Op zondag 24 mei 2009 20:25:43 schreef Morphogenesis het volgende: Speel jij games?

Is dit een vraag vanuit echte verbazing of zei ik echt iets raars?

Overigens ben ik niet iemand die van die grote spellen speelt en met soldaatjes rondschiet... ik denk dat mijn pctje dat niet eens aan kan (A)

Je kan overigens op verschillende manieren aan iets verslaafd zijn, ik dnek dat lichamelijke verslaving het extra kan bemoeilijken...

Ja leuke discussie, want ik denk dat "verslaafd" zijn voor iedereen anders is...

Voor mij is verslaafd zijn 's avonds naar bed gaan en zodra ik mijn ogen sluit een computerspel voor mijn ogen voorbij zie komen, dan denk ik bij mezelf dat ik het toch echt een beetje teveel gespeeld heb en er verslaafd aan lijkt te zijn...

Ik denk dat verslaving te maken heeft met egoisme, vaak ga je de verslaving boven alles en iedereen zetten (in extreme vorm dan). Ik denk dat er ook een vorm van dwangmatigheid bij komt kijken, maar hoe ik het precies zou kunnen formuleren weet ik eigenlijk niet...

Diamond*, heb je naast je ex-vriend ook nog andere vrienden/ vriendinnen?

Ik krijg de indruk dat je 'wereld" vrij klein is, klopt dat?

Daarnaast krijg ik de indruk dat je een onzekerheid hebt die wellicht een probleem voor je is in de ontwikkeling van jezelf. Zou het niet een idee zijn om hulp te zoeken, om bijvoorbeeld mee te doen in een assertiviteitstraining?

Het lijkt me voor jezelf goed om te leren jezelf te zijn, om vertrouwen te hebben in jezelf. Uiteindelijk denk ik dat je pas een volwaardige relatie aan kunt gaan wanneer het om twee mensen gaat die zichzelf kunnen zijn en accepteren...

Hai Ikraj,

Vandaag zag ik je topic voor het eerst en ben ik het dus door gaan lezen.Ik begrijp je gevoel in beide gevallen dnek ik, zowel in het hebben van een relatie en daarna.

Mijn ervaring is dat je op de leeftijd bent dat je volop in ontwikkeling bent, dat kan voor sommige prima samengaan binnen een relatie, maar ik kan me voorstellen dat het voor sommige niet kan.

Ik denk dat als het later, in de toekomst toch zo moet zijn dat jullie bij elkaar horen, dit ook echt goed zal komen.

Ik ben het helemaal met je eens...

Toch weet ik niet precies de getallen met het verhoogde risico dat er gelopen wordt wanneer je rookt, wel kan ik mij herinneren dat ik eens een wetenschappelijk onderzoek bekeek en onder de indruk was hoeveel meer risico het met zich meebrengt.

Op woensdag 20 mei 2009 21:29:11 schreef Caesarion het volgende: Jij ook vrijgezellig?

Nee, juist niet... ik ben denk ik best gezellig maar niet vrijgezel

Wat ik eigenlijk bedoelde, is dat wat jij beschreef, binnen mijn relatie evenzo van toepassing is en zo hoort het denk ik ook. Een relatie moet geen benauwend iets zijn waarbij je je niet vrij als een vogel zou kunnen voelen. Ik wens van harte dat je dat ook mee zal mogen maken, het is zeker een aanrader

Lucky me

Op woensdag 20 mei 2009 10:23:58 schreef Dagmar het volgende: .. Ik moet zorgvuldiger leren lezen, ik schrok me kapot

Grapjas

Het zou een soap zijn als ik zoietrs zou doen en het hier zou melden haha