HelenaV

Op Youtube kom je echt aparte mensen tegen, het interessants zijn mensen uit voormalige Oostblok landen die geobsedeerd zijn door Rusland/de Sovjet-Unie, de meeste mensen daar hebben immers een hekel aan Rusland. Een zo'n Bulgaar praat Nederlands tegen me, schattig he?

Helemaal uit je dak gaan op het feest van het Nederlands-zijn is eigenlijk een hele verraad aan de "doe normaal, dan doe je al gek genoeg" mentaliteit van Nederlanders

Oke, ik hou het niet langer meer uit, hier komen nog meer foto's:

Op donderdag 29 april 2010 18:21:18 schreef Andere Jas het volgende: Bier = bier.

Wat oppervlakkig!

Kennen jullie die nieuwe bierflessen die je gewoon met je hand kan opendraaien, de Twisters? Dat vind ik zooooo onromantisch. Het apentijdperk komt nog dichterbij

Overal op internet, ik steek er tijd in om ze te vinden. Volgens mij zulen mensen op een gegeven moment helemaal gek worden van mij met mijn zwart-witte foto's

Ik heb heel erg zin om iets nieuws te plaatsen, maar ik vind het wel smakeloos om het zo snel te doen. Dus ik wacht nog even.

OH NEE Mijn koortslip begint net te wijken, nou barst het open HEB IK DAT WEEEER! De laatste keer dat ik er last van had duurde het twee weken of zo

Dankje Hier nog meer:

Het is bijna Koninginnedag. Dat betekent dat dat met Karst Tates inmiddels een jaar geleden is. En voor mijn gevoel is het een maand of drie De tijd vliegt, heeeeeelp!!!!! * Gaat met een vlindernetje achter de tijd aan.

Waar is uw christelijke naastenliefde gebleven! Ik lijd, ooooooh ik lijd!

MIJN KOORTSLIP!!!! Het voelt aan als schuurpapier en het brandt, vooral in combinatie met Turkse pizza. Steeds loop ik eraan te zuigen, het is bijna onfatsoenlijk....

Laat maar, ik begreep het verkeerd.

Voetgangers die denken dat ze een spook zijn en dus dwars door je heen kunnen lopen, zo graag willen ze oversteken nog voordat je langs hen heen bent gereden.

Maar Amsterdam blijft prachtig.

Ik heb net een blinde oude man op straat gezien.

Getsiebah...

Zo, hopelijk helpt dat om van dat woord af te komen. Het zoemt de afgelopen dagen door mijn hoofd als een irritante vlieg.

Ik ben de laatste dagen geobsedeerd door het woord "getsiebah". Iemand, zeg iets vies tegen me zodat ik daar getsiebah op kan antwoorden!

Koortslip...

Oekraine:

Ruines van Tsjernobyl en Pripjat, een stad in de buurt die ook ontruimd moest worden na de ramp:

"Er is geen weg terug, vaarwel Pripjat, 28 april 1986".

Radiation kitty.

Mandragora Scream - Velvet Eyes

Sugababes - Shape

Gilels speelt Rachmaninov:

Rachmaninov speelt pianoconcert nr 3

Nelly Furtado - Try link

Macaber maar toch mooi, foto's van mensen die opgesloten werden in Tuol Sleng (martelgevangenis van de Rode Khmer). Wie had kunnen denken dat dit soort foto's zo bijzonder konden zijn.

Nee, ik denk niet dat het een complot is. Ik kan wel proberen om het beter uit te leggen. Ik denk dat er overal hetzelfde aan de hand is, mensen willen zo veel mogelijk winst tegen zo laag mogelijke kosten. Vroeger betekende kapitalisme dat je hard werkte en daarvoor beloond werd, nu heb je juist dat mensen geen ene moer willen doen en het beste oogsten. De overheid wil burgers die netjes hun belastingen betalen en geen problemen veroorzaken, werkgevers willen werknemers die zo veel mogelijk opbrengen, bedrijven willen zo veel mogelijk winst maken en mensen willen levens waarin ze zo veel mogelijk genot hebben en zo min mogelijk pijn. Daarom moet alles wat pijnlijk en overwacht is geneutraliseerd worden. Maar als je dat probeert te verwezenlijken veroorzaak je volgens mij alleen maar meer ellende dan wat je probeert te bestrijden. Vooral als je bedenkt dat veel dingen waar we tegenwoordig tegen vechten geen echt onrecht zijn maar oftewel normale dingen in het leven waar we niet meer mee kunnen omgaan omdat we zo verwend zijn, of onnatuurlijke problemen die ontstaan zijn door te veel bemoeienis met het leven van mensen.

Je hebt tegenwoordig bijvoorbeeld plannen om de premie van je zorgverzekering afhankelijk te maken van je levensstijl. Ben ik de enige die dit een heel enge maatregel vindt? De mensen die het willen invoeren doen het heus niet omdat ze zo veel geven om mijn gezondheid, ze willen dat ik gezond ben, werk en geen problemen veroorzaak. Het doet me denken aan de collectivisatie in de Sovjet-Unie: eerst hadden mensen allemaal hun eigen land, je mocht zelf weten wat je ermee deed en ging het een keer mis dan was dat hard maar je was niemand verantwoording schuldig. Toen maakten de communisten daar gemeenschappelijke boerderijen van waarin alle land, alle vee en alle werktuigen van iedereen waren en mensen moesten aan de staat verantwoording afleggen over de productie. Als het systeem van varierende premies wordt ingevoerd kom je volgens mij als een horige aan je gezondheid vast te zitten en moet je boetes betalen als je niet aan het quotum voldoet. En sowieso, hoe wilden ze het verwenzelijken? Moeten dan al je aankopen aan de verzekeraar worden doorgegeven? Is het niet beter om de oorzaken te bestrijden van dit probleem? Het komt heus niet omdat de mensen zo ongedisciplineerd zijn ofzo. Het heeft te maken met de levensstijl die aan mensen wordt opgedrongen. Het is weer een dramatische vergelijking, maar het doet me denken aan Stalin's industrialisatie. De bedoeling was dat de Sovjet-Unie in 10 jaar haar achterstand van 50-100 jaar op West-Europa zou inhalen. Dus moesten er heel snel fabrieken worden gebouwd die meteen aan hun productiequota moesten voldoen. Natuurlijk ontstonden hierdoor veel inefficientie en ongelukken, daarom werden er schuldigen aangewezen, die naar kampen werden gestuurd voor "sabotage". Maar de angst en verwarring die hierdoor ontstond zorgde voor nog meer ongelukken, met als gevolg nog meer toezicht en nog meer veroordelingen, etc. Niemand vroeg zich af of de eisen aan de bevolking realistisch waren, als er iets fout ging dan kwam dat door "saboteurs" die het geluk van "het volk" wilden verpesten en uitgeroeid moesten worden. Is dat bij ons niet anders? Mensen moeten hard werken, hebben auto's en wasmachines die hun veel werk uit de handen nemen, weinig tijd en overal toegang tot goedkoop voedsel. Daardoor worden ze dik en ongezond, dus moeten we dat bestrijden door propaganda over gezond eten, sporten en verhoogd eigen risico/hogere premie voor mensen die niet aan de eisen voldoen. Opeens moeten we allemaal bang zijn voor "vrije radicalen" en "slechte vetzuren", en die bestrijden met "antioxidanten" en "vezels". Eerst was vet slecht, toen werd dat beeld bijgesteld: slecht vet is slecht, goed vet is goed. En mensen moeten als idioten achter deze "openbaringen" aan rennen, alsof ze die nodig hebben om te leven. Dat werpt zijn vruchten af, door de nadruk op gezond eten en slankheid ontstaan er eetstoornissen, dus moeten we dáár weer iets aan doen. Dus nog meer propaganda, nog meer medische behandelingen en nog meer controles (zoals de discussie of pro-ana sites verboden moeten worden). Bemoeienis met het natuurlijke leven van mensen leidt tot verstoring, die we proberen op te lossen met nog meer bemoeienis, en zo wordt de mens uitgerekt tussen al die regels en verwachtingen. Prachtig.

Ook andere dingen worden als risicofactoren benaderd die gereduceerd moeten worden. Je kunt in Nederland bijvoorbeeld heel moeilijk duisternis vinden. Logisch want het leidt tot meer geweld en ongelukken. En bovendien zijn de wegen minder bruikbaar als er geen kunstmatige verlichting is, dus dan krimpt de economie. Daarom worden er overal straatlantaarns neergezet en bewakingscamera's opgehangen. Geen duisternis>minder geweld en ongelukken>gelukkigere bevolking>beter voor de economie. Niemand staat erbij stil dat de duisternis ook heel mooi is. Dat het fijn is om op een donkere plek te zijn, wetend dat niemand je kan zien. En dat je ogen niet belast worden door licht, dat je naar de wereld mag kijken zoals ze is, zonder interventie van vreemden. Ik vind het prachtig om 's nachts buiten te dwalen en zou ook echte duisternis willen ervaren, maar ja, wie geeft er ook om dat soort excentriciteiten. De duisternis mooi vinden is iets individueels, als er ongelukken gebeuren is dat wel iets wat de hele samenleving aangaat. Dus weg met die duisternis.

Ouderdom wordt ook steeds meer als iets minderwaardigs gezien. Het wordt neergezet als een hele last, mensen moeten allerlei voedingssuplementen kopen om hun lichaam te ondersteunen, sporten, gezond eten, cremes smeren om huidveroudering tegen te gaan. Overal zie je plaatjes van actieve senioren die zich niet laten kisten door de natuur. Of je ziet sleutelhangers met "50 and still sexy", alsof niet sexy zijn een minpunt is. Ik vind oude mensen mooi en zou het leuk vinden als er meer van waren in de samenleving. Het lijkt me wel romantisch, zo'n oma die in een klein kamertje woont, met oude foto's en bloemetjes op de vensterbank. En ik vraag me ook af wat het met je geest doet om oud te zijn. Misschien leer je wel veel van je lichamelijke vergang. Maar ouderdom wordt mechanisch benaderd: je wordt zwakker en langzamer, je kunt minder goed voor jezelf zorgen en kunt voor problemen zorgen (bijvoorbeeld in het verkeer of bij het koken), daarom moeten oude mensen in de gaten gehouden worden door professionelen. Mensen gaan niet op hun ouders passen want ze moeten werken, als je ze daarentegen in een bejaardentehuis verzamelt scheppen ze juist werkgelegenheid en blijven ze nuttig.

Op school zie je precies hetzelfde, feitenkennis wordt steeds meer als iets minderwaardigs gezien omdat het "niet leuk" is en omdat je er niks aan hebt. Het is de bedoeling dat je bepaalde "vaardigheden" aanleert. Dat geldt allemaal als mensvriendelijk en progressief, maar volgens mij is het gewoon de bedoeling dat mensen zich leren aanpassen aan allerlei verwachtingen van anderen, als een schroefje in een enorme machine. Mijn persoonlijke ervaring is dat feitenkennis heel verrijkend is, mits je weet hoe je ermee moet omgaan. Maar dat is iets wat je moeilijk kunt manipuleren en in geld omzetten. Niemand heeft er wat aan als je uit je hoofd kan vertellen waarom het Romeinse Rijk uit elkaar is gevallen of als je urenlang poëzie zit te lezen. Wel als je in Frankrijk een kop koffie kunt bestellen of een hotelkamer boeken. Dan groeit de economie en daar profiteert iedereen uiteindelijk van. En sowieso zijn er veel meer mensen die kunnen leren om een hotelkamer te boeken dan mensen die kunnen begrijpen waarom het Romeinse Rijk aan zijn einde is gekomen, dus als je mensen dat laatste gaat lopen leren zullen de baten beperkt blijven. Door mensen pragmatische dingen te leren maak je de massa nuttig. Je moet dus jaren uit je leven aan school geven, maar de school is jou niets terug verschuldigd, het moet je omvormen tot een actieve consument. Als je vraagt waarom het onderwijs zo slecht is zeggen ze dat er niet genoeg geld is, maar er is wel geld voor schoolreisjes, computers en enorme hoeveelheden papier dat zo'n beetje direct de prullenbak in gaat. Ik heb op de middelbare school vrijwel niets geleerd wat aan mijn begrip van de wereld heeft begedragen. De stof die werd aangeboden was opprevlakkig en onsamenhangend, er werd oftewel heel ingezoomd op onbelangrijke details, oftewel enorme onderwerpen werden in een paar alinea's behandeld. Je leerde de meest essentiele dingen niet. Zo heb ik nooit geleerd wie de nazi's waren, ik was 16 toen ik dacht dat nationaal-socialisme gewoon een politieke stroming was zoals liberalisme of sociaal-democratie. Ik moest het van de Wikipedia leren, op eigen initiatief. Ik moet net niet huilen als ik denk hoe dom ik nu zou zijn als ik mijn ontwikkeling aan school zou hebben toevertrouwd. Maar ik heb wel geleerd hoe slecht zinloos geweld is, hoe idioot rokers zijn en hoe je een condoom omdoet. Als ik terugdenk aan Rusland, daar is het heel anders, je wordt volgepompt met poëzie, geschiedenis, wiskunde, aardrijkskunde en andere disciplines. De school waar ik op zat had (zoals de meeste Russische scholen) niet eens normale wc's, en we leerden met boek, schrift, pen, potlood, bord met krijt. Het niveau lag 10x hoger dan hier, je zat alleen maar te leren en er was geen plaats voor spelletjes of handige truucjes. De kinderen gingen niet minder graag naar school dan hier en het waren ook geen saaie opa'tjes van 9. In de les zaten ze te leren, buiten de les waren ze niet anders dan hun leeftijdgenoten hier in Nederland. Op de praktijk kun je veel kritiek leveren, maar de mentaliteit is dat de wereld mooi en complex is en dat je je moet inspannen om haar te leren kennen. En dat de meeste mensen dat niet begrijpen heeft er niks mee te maken. Maar Nederland is een democratisch land, dus wordt ook het onderwijs ingesteld op wat de meeste leerlingen niet willen en kunnen leren. Als je wel graag leert heb je pech en moet je gewoon aan al die leuke opdrachten meedoen. Je moest een krantenartikel vinden om een werkstuk over te schrijven en contact opnemen met de auteur. Een keer heb ik via een speciale site een vraag gesteld aan een natuurkundedocent. Ik ben in Frankrijk, Duitsland en Belgie, geweest en op vele excursies in Nederland voor dingen die ik best op school had kunnen leren. Voor CKV een rap schrijven en een korte film opnemen op video. Dvd's kijken bij Engels. Bij Nederlands hadden we een keer een experimentele dictee. We moesten naar het computerlokaal, de woorden die werden voorgelezen moesten we in een speciaal programma invoeren. Die werden uitgeprint, iedereen moest met zijn eigen printje terug naar het lokaal. Na 10 minuten daar moesten we weer terug, de woorden invoeren in het programma en de computer keek of ze goed waren. Het was maar een keer gebeurd maar dat het überhaupt tot dit soort dieptepunten kwam en dat iedereen er serieus aan meewerkte zegt toch het een en ander. Of we moesten debatten houden over actuele onderwerpen, bijvoorbeeld vogelgriep. Vaak mag je niet eens een standpunt kiezen, je krijgt er een toegewezen en moet argumenten van internet overschrijven en in de klas voorlezen. Dat heet "je mening geven". Bij wiskunde moesten we met een rekenmachine werken, we waren er zo op ingesteld dat we zelfs simpele berekeningen als 6x2 met de rekenmachine deden omdat we niet naar de som keken. Kan iemand mij uitleggen hoe dit rijmt met persoonlijke vrijheid en verantwoordelijkheid? Je eigen hoofd x wiskunde, dat kan natuurlijk niet, dat is de mentaliteit die dan onstaat. Je hoeft alleen maar te weten welke knoppen je moet indrukken en de uitkomst opschrijven, de inhoud doet er niet toe. In de 4e klas moesten we allemaal een grafische rekenmachine aanschaffen voor 70 euro. Degenen die wiskunde lieten vallen hadden hem dus maar 1 jaar nodig. Onze lerares wist zelf amper hoe ze ermee moest omgaan, vaak zat ze met een boekje voor de klas en wij moesten haar volgen: "ga naar menu, dan naar linksonder, vergeet niet op shift te drukken, voer het bovenste getal onder in en onderste boven, ga terug naar het menu en ga dan naar rechts, dan naar boven, druk op enter en wat daar verschijnt is je antwoord". Dus terwijl het niveau erbarmelijk laag ligt worden de middelen steeds ingewikkelder. De leerlingen worden niet wijzer of kritischer, ze leren alleen hoe ze informatie en geld moeten doorgeven en ontvangen en verschillende apparaten moeten bedienen. Geen intellectueel kapitaal, geen inzicht of synthese, alleen dingen waarmee je iets anders kunt verwezenlijken wat iemand anders kan waarnemen en gebruiken, dat is belangrijk. Alles wordt alleen maar leuker en efficienter gemaakt terwijl de inhoud verwaarloosd raakt. Volgens mij produceren Nederlandse scholen meer geld voor allerlei bedrijven dan onderwijs voor hun leerlingen.

Ook zo leuk, nu ziet het er ook naar uit dat er sollicitatieles bij komt op school. Zoals ik begrijp is solliciteren gewoon een gesprek om te kijken of je geschikt bent voor een bepaalde baan, maar uit wat erover wordt gezegd en geschreven lijkt het meer op een soort religieus ritueel. Allemaal tests waar je doorheen moet als een product dat op kwaliteit wordt gecontroleerd en een hoop regels over hoe je jezelf vooral NIET moet laten zien hoe je bent. Hoe je moet zitten, lachen, spreken, hoe je een goeie sollicitatiebrief schrijft en wat je in de wachtkamer moet doen, want ook daar word je in de gaten gehouden. Dat veroorzaakt blijkbaar zo veel angst dat 60% van de scholieren nu sollicitatieles wil op school. Bij mij op de hogeschool zat een jongedame, toen we een keer een discussie hadden over het schoolniveau en werk, begon ze te vertellen: "Nou eh, ik heb dus gehoordeh, dat werkgevers tegenwoordig een havo diploma vrageh als je aan de kassa wil werkeh. Dus als ik straks op school werk eh, en ik heb zo'n jochie op het vmbo, ik zou zeggeh... jongeh, ga leereh". Een toekomstige lerares is van plan om haar toekomstige leerlingen te leren zich uit te sloven voor hun toekomstige werkgevers. Prachtig. En waar ik me ook altijd over heb verbaasd is dat leraren je gaan zitten vertellen welke stof je voor het proefwerk wel en niet moet kennen en wat ze wel en niet gaan vragen. Alsof je een proefwerk maakt puur om een cijfer te halen en uiteindelijk je diploma, niet om je karakter te ontwikkelen en de wereld te begrijpen. Kan iemand mij uitleggen hoe dit rijmt met persoonlijke vrijheid, als je dingen moet doen om aan de kuren van werkgevers te voldoen, zonder dat er een betekenis achter zit?

Op de hogeschool gaat het net zo, je moet bijvoorbeeld een lesje opnemen op video en dat in de klas presenteren. Je kan het natuurlijk gewoon voor de klas doen, maar dat zou te simpel zijn, er moet zo veel mogelijk gedoe bij komen kijken. Ten eerste heb je daarbij minstens een andere student nodig, dus daar gaat je zelfredzaamheid. Ten tweede moet je de videocamera vaak van tevoren reserveren, dus je moet een moment vinden waarop die beschikbaar is EN waarop jullie allebei kunnen. Ten derde moet je voor een videokaart betalen. Ten vierde kan er veel meer misgaan. De eerste keren dat wij dingen probeerden op te nemen werkte het niet en moesten we de kaart terugbrengen. (De keer dat ik het deed moest ik 10 minuten staan wachten terwijl ze probeerden om mijn geld op mijn schoolpas terug te storten. Een epische worsteling met de kassa). Pas later kwamen we erachter dat de kaart bij aankoop beveiligd is tegen schrijven als een diskette. Toen ik naar de leraar kwam en zei dat het me niet was gelukt om een les op te nemen zei hij alleen maar: "Ja, dat is jouw verantwoordelijkheid!". Ja hoor, dus ik mag niet zelf weten of ik een videocamera nodig heb om voor de klas te leren spreken, maar als de technologie weigert is het opeens wel mijn verantwoordelijkheid. En ook als je het eenmaal hebt opgenomen ben je nog niet klaar. Je moet het op de een of andere manier van de camera krijgen om in de klas te kunnen vertonen, maar de computer waar je de camera op kan aansluiten heeft geen internet en geen cd brander. Dus daar ga je weer. Hijgen, vloeken, lachen, hulp vragen, en dat alles voor zoiets simpels als iets voor de klas vertellen! En niemand vraagt zich af of het nodig is. Toen we in Wenen waren geweest moesten we daarover een verslag schrijven. Wat mij betreft kun je gewoon iedereen zijn eigen indrukken laten opschrijven, maar dat zou niet ingewikkeld genoeg zijn. Mensen worden bij elkaar gezet in groepen, er wordt in alle ernst een "redacteur" aangewezen, mensen moeten mailen, bellen, elkaar lastigvallen met deadlines, inloggen op de site om hun wijzigingen meteen zichtbaar te kunnen maken voor iedereen, verbeterde versies inleveren, alsof je op die manier meer uit die reis zult persen. Docenten kijken je verhaaltje na en geven het terug met op een aanmerkingen over wat je allemaal moet veranderen. Wat valt er in vredesnaam te verbeteren aan persoonlijke indrukken? Zeker als het om volwassen mensen gaat. Overal zie je hetzelfde: mensen worden opgescheept met allerlei hulpmiddelen en regels die bedoeld zijn om dingen makkelijker te maken maar er gebeurt precies het tegenovergestelde: er ontstaat chaos, hun individuele vrijheid gaat achteruit omdat ze voor iedere stap eerst 10 andere dingen moeten regelen, ze krijgen stress omdat er veel meer mis kan gaan, hele colleges gaan op aan het bespreken van organisatorische zaken, collegetijd gaat verloren omdat computers vastlopen en mensen moeten geld uitgeven. Maar op die manier genereren ze veel meer geld dan als ze gewoon een verslag met pen zouden schrijven of gewoon iets voor de klas vertellen, net zoals scholieren met grafische rekenmachines en computers een stuk meer geld opbrengen. En daar gaat het uiteindelijk om, denk ik. De student is een koe die aan zo veel mogelijk spulletjes moet worden vastgemaakt en zo veel mogelijk omwegen moet maken om nuttiger te zijn, de menselijke belangen doen er niet toe. Jullie vinden misschien dat ik overdramatiseer, maar ik kan er gewoon niet tegen, al die chaos, arbitraire eisen, bemoeienis, afhankelijkheid, bangelijkheid en uitsloverij. Mensen die als idioten lopen te loeien over verbeteringen en deadlines. Ik snap niet dat mensen hun geesten daaraan kunnen onderwerpen. Mensen klagen wel over het weer en over vertragingen bij NS, toevalligheden waar niemand invloed op heeft, maar onnodige problemen die worden veroorzaakt door de betutteling van hun medemensen, die net zo zondig en sterfelijk zijn, accepteren ze gedachteloos. Ik weet echt niet of ik gek ben of zij.

Dus waar dingen simpel zouden moeten zijn worden ze onnodig ingewikkeld gemaakt met allerlei regels, maar waar mensen juist hoge standaarden zouden moeten hebben wordt alles zo laag en primitief mogelijk gehouden. Mensen zien kunst en cultuur bijvoorbeeld steeds meer als speelgoed. Poëzie was vroeger iets waarvoor je goddelijke inspiratie nodig had, nu is het verworden tot een therapievorm. Verwoord je pijnlijke gevoelens in een gedicht! Ik dicht zelf niet maar volgens mij gaat het zo: je hebt een bepaald gevoel dat nergens naartoe kan en het gaat net zo lang zitten gisten tot het inderdaad in iets moois begint te veranderen. De acceptatie van de pijn en zelfvernedering wordt zo volledig dat je in staat wordt om erom te lachen en het met andere dingen in het leven te vergelijken zodat er symboliek onstaat en andere mensen vinden het interessant om die verbanden te zien. Of zo. De schoonheid van de poëzie is wat de pijn moet rechtvaardigen en belonen, niet opheffen. Als ik op internet lees wat mensen allemaal dichten lijkt het alsof gesprekken bij de RIAGG omgezet zijn in poëzie. En meestal rijmt het niet eens, want dan moet je je geest veel meer inspannen, daarom kiezen de meeste dichters ervoor om zich daar niet mee te belasten. En probeer er maar wat van te zeggen, je bent meteen arrogant en kwetsend. Ook fotografie is eigenlijk iets waar je talent en opleiding voor nodig hebt, en soms ook moed, als men bijvoorbeeld naar oorlogsgebieden reist of naar de wilde natuur. Maar nu is het een hobby geworden voor Jan en alleman. Logisch, want als je massa's mensen aan de foto camera's krijgt kun je daar enorm veel geld mee verdienen, en dat de kunst vernederd wordt doet er niet toe. Toen ik in Wenen op reis was was er een man met een professionele camera, die ging foto's lopen maken de meest onzinnige dingen, zelfs het taartje dat hij in het cafe at. Ik moest net niet kotsen toen ik daarnaar keek. Dat iemand zijn kleinzielige ervaringen zo belangrijk vindt dat dat helemaal op de foto moeten worden vastgelegd. Misschien fotografeerde hij zijn eigen ontlastig ook, dat lijkt best aannemelijk als ik naar hem kijk. En culturen worden ook steeds meer gezien als een verzameling eten, kleding en dansen. Kies wat jij het lekkerst vindt en geniet ervan. Mijn persoonlijke ervaring is dat cultuur heel ingewikkeld is en niet altijd even leuk, je moet echt je best doen om de cultuur van een land te begrijpen. Het is niet iets wat je uit reisgidsjes, kookboeken en theatervoorstellingen kunt halen. De cultuur is niet iets wat op zichzelf bestaat en respect verdient, en verbonden is met een geschiedenis van een land en allerlei tragische gebeurtenissen daarin, maar een verzameling lekkers voor jou om van te smullen. Ik heb in Nederland genoeg mensen ontmoet die beweerden dat ze interesse hadden in Rusland maar ik heb nog nooit iemand gezien die echt respect of sympathie had voor dat land. Mensen willen alleen maar kunnen opscheppen met hun vakantiefoto's en hun kennis van literatuur. Een vrouw die beweert van Rusland te houden vroeg mijn moeder om haar Russisch te leren omdat ze Poesjkin en Dostojevski in de originele taal wil kunnen lezen. Blijkbaar denkt mevrouw dat het iets is wat ze in haar vrije tijd er even bij kan regelen. Dat ze Russische taal even aan haar collectie van speelgoed kan toevoegen. Toen ik op mijn 16e met haar had afgesproken om naar de open dag van de universiteit in Leiden te gaan, belde zijn mijn moeder die ochtend op en vertelde: "Ik heb in de Spits gelezen dat Poetin twee mobiele telefoons heeft gekocht en met geen van beide kon omgaan. Wat voor een land is dat, waar zelfs de president niet met telefoons kan omgaan? Rusland." De dag dat ze mij naar mijn toekomstige universiteit wilde begeleiden, inderdaad. Haar man pakte bij ons thuis aardappelen vast met zijn blote handen en zei: "Laten we op zijn Russisch eten". Diezelfde man loopt op te scheppen wat een fantastische schrijver hij Boelgakov vindt. Aparte logica ook, de Nederlander geeft blijk van de behoefte om met zijn blote handen te eten, maar het heet wel "Russisch" eten. Voor die mensen is Rusland alleen maar iets wat moet bijdragen aan hun imago van intellectuelen, voor de rest hebben ze geen enkel respect voor dat land of de mensen die daar vandaan komen. Logisch, in een wereld waarin alleen maar je eigen behoeftes tellen. Ik zie geen echte, persoonlijke hartstocht die duidt op een ontwikkelde individualiteit, alleen maar intellectuele geilheid. Hoe moet ik dat verenigen met het idee dat Nederland een land is van onafhankelijke geesten? Leg me dat ajb uit.

Ik erger me er steeds meer aan om mensen overal te zien eten. Ik maak me er soms ook schuldig aan want ook mijn vlees is zwak, maar ik weet tenminste dat ik zondig, terwijl mensen die ik zie het doen alsof het iets belangrijks is wat MOET gebeuren. Het stoort me echt, dat volwassen mensen behoeftebevrediging niet kunnen uitstellen en gaan zitten eten alsof ze peuters zijn die voor het eerst een ijsje in handen hebben gekregen. Ik vind eten iets intiems wat je niet zomaar voor vreemden doet. Eten is geen speelgoed maar schenkt je leven, dus het is wel zo netjes om daar wat tijd voor apart te nemen. Ik zeg niet dat het per se een ritueel moet zijn of alleen in voor familieleden mag gebeuren, maar jezelf zitten bevredigen waar anderen bij zijn is ook niet normaal. Je kunt in Nederland geen tien stappen zetten zonder op een eettent te stuiten en in de bibliotheek krijg je bij de lift reclame over wat LaPlace op de 7e etage als specialiteit van de dag verkoopt. Mensen eten echt overal: op straat, op het perron, in de trein, in de klas en in de bibliotheek. Denk je in de trein al die verleidingen te hebben gepasseerd en zit je filosoferend uit het raam te staren, komt er opeens een student naar je toe, behangen met bekers en candybars, om alsnog te proberen je te verleiden. Want mensen zijn natuurlijk niet in staat om zelf voor koffie te zorgen als ze daar zin in hebben. Toen wij in Wenen het wereldberoemde kanpenkoor bezochten en de directeur ons over de geschiedenis stond te vertellen ging het meisje naast me zachtjes chocola uit haar tas zitten eten. Zijn mensen gek geworden of zo? En dat geldt ook voor werken in de trein en het voeren van persoonlijke gesprekken. Je medepassegiers zijn niet je familie en vrienden dus het is wel zo respectvol om je niet met persoonlijke zaken bezig te houden alsof ze er niet zijn, zowel voor jezelf als voor hen. Maar ja, voor mensen die denken dat alles om hun gemak draait is het blijkbaar te veel gevraagd om een onderscheid te maken tussen prive en het publieke leven. Mensen worden gereduceerd tot kinderen die alleen maar hun laagste impulsen kunnen volgen, maar daar valt wel veel aan te verdienen natuurlijk. Stel je voor wat er met de Nederlandse economie zou gebeuren als iedereen gewoon heel volwassen 3 maaltijden per dag nam (of hoeveel het ook waren, traditioneel), en voor de rest boterhammen met zich meedroeg.

In het onderwijs draait het steeds minder om intellectuele activiteit maar om plezier. Niet alleen op de middelbare school maar ook op het HBO. Met Kerst moesten we bijvoorbeeld een toneelstuk voorbereiden, er zaten rollen bij als de maan en een everzwijn. De lerares speelde een ridder die op een gegeven moment gewond op de grond viel. Wat mij betreft is dit voor een kleuterjuf al ongepast, en we hebben het hier over het HBO. Maar ja, wat wil je als de studenten op de middelbare school niets anders hebben geleerd. Toen we moesten vertellen wat voor kwaliteiten onze lievelingsleraren hadden, vertelde een meisje dolenthousiast over haar geschiedenisleraar die op de vensterbank ging staan om Amor na te doen, en iedereen viel haar bij. Dit is wat mensen blijkbaar willen zien in hun leraren: geen wijsheid en bereidheid om jou te steunen, het moeten clowns zijn. En dat leren wij ook als toekomstige leraren. Een docent verwoordde het heel treffend: "Al ga je hier op je hoofd staan, je doet er alles aan om hun aandacht te krijgen". Want respect voor iemand die gestudeerd heeft en meewerkt aan jouw geestelijke vorming, en simpelweg het feit dat het een mens is, is natuurlijk te veel gevraagd. Je zult je in ieder korset persen dat jou wordt aangeboden, om jezelf te laten gelden. Geen trots en waardigheid, geen respect voor jou als mens met de kwaliteiten die bij je horen, maar bangelijkheid en uitsloverij, en dat moet verenigbaar zijn met individualisme. Ook bij het beoordelen van schoolboeken moeten wij in de eerste plaats naar de lay-out kijken en niet naar de inhoud. Er moeten leuke kleuren zijn en zaken zoals computers en mobieltjes, want het moet "bij de belevingswereld van de leerling aansluiten". Anders krijgt het kind nog te maken met iets onbekends en komt het een beetje los van die wereld waarin alles leuk, handig, veilig en voorspelbaar is. Dat moeten we natuurlijk niet hebben.

Dat geldt ook voor emoties, je ziet dat echte angst en verdriet worden bestreden want die zijn nutteloos en zelfs schadelijk. Therapeuten, anti-depressiva, de Jeugdzorg, meer blauw op straat en straatverlichting worden ingezet om mensen te verlossen uit hun onaangename gevoelens, want als je de wereld gewoon aan zichzelf overlaat zullen al die verschillende krachten borrelen en botsen en zal er regelmatig pijn en angst ontstaan, en lijden en machteloosheid is voor ons natuurlijk hoogst beledigend. We maken van de samenleving een enorme machine waarin alleen maar dingen gebeuren die van tevoren gepland en goedgekeurd zijn zodat ze netjes afgestemd zijn op alle andere processen. Maar mensen willen toch angst en verdriet voelen, alleen niet op zo'n manier dat ze eraan moeten lijden, dat het echte oorzaken en echte gevolgen voor hen heeft, en dat het ontstaat door een contact tussen hen en de wereld. Je moet je angst ter hand kunnen nemen en wegleggen wanneer jij daar zin in hebt. Daarom worden overal kunstmatige emoties verspreid om mensen toch het gevoel te geven dat ze leven. We krijgen pretparken, zielige tv programma's, zielige verhalen in tijdschriften, computerspelletjes en smerige boeken van Karin Slaughter. Woorden raken van hun betekenis beroofd en worden gebruikt om reclames effectiever te maken. Zo zag ik bijvoorbeeld een advertentie van LaPlace waarin ze vroegen om verkopers met "lef en passie voor mensen en food". In een samenleving waarin iedereen geobsedeerd is door veiligheid is geen echte lef meer nodig en passie kan in deze zee van spullen en processen alleen maar verstorend werken, daarom moeten deze emoties verbonden worden aan het maken van broodjes. Zo kun je de potentieel schadelijke neigingen die mensen in zich dragen, opvangen en omzetten in geld, dat hoopt men althans. Al het intense wordt zo gedegradeerd tot een schoothondje. Bij de Nederlandse woorden "hart en ziel" moet ik bijvoorbeeld aan verse koffie en brood denken, omdat het natuurlijk vaak in reclames voorkomt. De Russische woorden "hart en ziel" kan ik onmogelijk aan dit soort zaken verbinden, daar zijn het twee verschillende werelden. Die hebben met iets hogers en puurs te maken. "Uitdaging" wordt gebruikt in reclames voor tandenborstels en schoonmaakmiddelen. Als ik uitdaging in een Russische context plaats moet ik meteen denken aan de uitdaging van Alexandr Poesjkin door een of andere Fransman tot een duel, waarbij Poesjkin werd doodgeschoten. Hier in Nederland denk ik aan uitzendbureaus en allerlei studentenprojecten ("zin in een leuke uitdaging?"). Een uitdaging is niet meer iets moeilijks wat je voor je kiezen krijgt en moet zien te verhapstukken maar iets wat je zelf selecteert omdat het leuk is. Niet leuk te utidagend zijn en te veel van je vragen. Ontdekken heeft ook niks meer te maken met ontdekken. Alles wat ontdekt kon worden is al ontdekt en als er toch nog iets te ontdekken valt dan hebben we er geen zin in want dan moet je experimenteren en daar houden we niet van, dat kan weleens in iets lelijks uitmonden of gewoon op niets uitlopen en dat is dan geldverspilling, en niets is erger dan geldverspilling. Als we ergens aan beginnen moet de uitkomst al vast liggen. Maar mensen willen toch wel iets kunnen ontdekken, daarom hebben we zenders als Discovery Channel. Je zit op de bank en neemt informatie tot je die door iemand anders is verzameld en gepresenteerd, en dat heet ontdekken. Of je ontdekt Rome via een reisgidsje dat door iemand anders is samengesteld en aan honderdduizenden anderen gedistirbueerd, of je maakt gerechten uit een ander land. Heldenmoed heeft ook niks meer te maken met wat het vroeger betekende. In Rusland ben je een held als je jezelf met een granaat opblaast om de vijandelijke soldaten in de buurt te doden, of als je je onder de rupsbanden van een tank gooit om hem tot stilstand te brengen. Hier ben je een held als je tijdens het stappen in elkaar bent geslagen en overlijdt in een hygienisch ziekenhuis (uit het nummer Zinloos van Lange Frans. Diezelfde Lange Frans sloeg een willekeurige jongen uit het publiek toen hij een ijsklontje in zijn oog kreeg. Maar laten we dat vergeten). Dat soort braafheid valt best te combineren met klassieke vuigheid trouwens. Coole jongens spreken zich uit tegen zinloos geweld maar vertellen meisjes ook dat je "pik zuigt met twee handen, met veel slijm en zonder tanden". *Valt voor Lange Frans* Mijn persoonlijke mening is dat het veel ingewikkelder zit met emoties, dat iets pijnlijk, schadelijk of ongerijmd is betekent nog niet dat het ook iets slechts is wat onderdrukt moet worden. Het is vooral belangrijk om te kijken hoe ze tot stand zijn gekomen. Als een vrouw vreemdgaat en haar man is zo gekwetst dat hij haar slaat dan zit daar toch iets moois in, ondanks de pijn. Als ik beelden zie van hoe de Duitsers met hun zakelijke, arrogante Teutoonse smoelen de Sovjet-Unie binnenvallen heb ik het gevoel dat ik ze allemaal met mijn blote handen zou hebben vermoord als ik erbij was. En ik vind niet dat dat iets lelijks is, want het heeft juist met medelijden te maken en een gevoel van onrecht. En dat tijdens het stappen de hartstochten kunnen opborrelen waardoor er klappen vallen vind ik ook een natuurlijke zaak. Volgens mij zou je mensen moeten platspuiten om zoiets te voorkomen. Niet alles aan de mens is liefelijk en nuttig, er horen ook vernietigende krachten bij. Maar in Nederland bestaat een eigen idee van hoe de mens eruit moet zien en er wordt alles aan gedaan om hem in die vorm te persen. Geweld wordt neergezet als een kwaad dat uitgeroeid moet worden. De mensen die posters ophangen met "Gewelddadig? Meteen zitten!" doen dat heus niet omdat ze zulke grote harten hebben en zich om het welzijn van anderen bekommeren. Ze willen gewoon dat iedereen werkt en belastingen betaalt en geen problemen veroorzaakt. Daarom is het denk ik ook niet de bedoeling dat mensen te lang verdriet hebben als hen iets vervelends is overkomen, zoals het overlijden van een familielid. Mensen met verdriet zijn passief en in zichzelf opgesloten en dat moeten we natuurlijk niet hebben. Daarom krijgen mensen te horen dat ze te goed zijn om verdrietig te zijn en dat ze er vanalles aan moeten doen om deze emotie te smoren. Vooral als het gaat om "rouwverwerking" vind ik zo'n houding verwerpelijk. Het verdriet dat je voelt is onlosmakelijk verbonden met de liefde die je voor die persoon voelde. Feitelijk is het gewoon een extreme vorm van liefde. Dus om het te behandelen als een stuk vuil dat uit je geest geveegd moet worden is respectloos, voor jezelf, voor de overledene, voor de hele menselijke natuur. Alsof werken en consumeren belangrijker is dan de banden met je familieleden en de implicaties die ze voor je leven hebben. Maar ja, mensen zijn nu eenmaal als machines die allerlei taken moeten verrichten en informatie en goederen verwerken, daarom is verdriet nu een defect dat verholpen moet worden zodat de machine weer goed werkt. Werknemers die ongelukkig zijn werken minder goed (zeker als ze helemaal niet kunnen werken en thuis gaan zitten), en wij willen graag dat iedereen braaf werkt, daarom is iedereen erbij gebaat dat mensen met verdriet zo snel mogelijk weer aan de slag kunnen. Ik kan me best voorstellen dat je over 20 jaar op je salaris wordt ingekort als je weigert om iets aan je verdriet te laten doen. Het is belachelijk, dat mensen ongelukkig gaan lopen zijn EN daardoor hun plicht aan de samenleving niet kunnen vervullen. Parasieten.

Vroeger waren mensen bang voor wilde dieren, brand en misoogst, dingen die ontstonden zonder menselijke invloed en met leven en dood te maken hadden. Nu zijn mensen alleen maar bang om niet aan de standaarden te voldoen. Om vitamientjes tekort te komen, om slechte adem te hebben, om dikker te worden, om rimpels te krijgen, om niet het beste uit zichzelf te halen door niet te ontbijten, om een rekening niet op tijd te betalen, om er niet bij te horen of om iets verkeerds te zeggen tijdens een sollicitatiegesprek. Kan iemand mij uitleggen wat het te maken heeft met persoonlijke trots en onafhankelijkheid, als de hele samenleving verteerd wordt door dit soort angsten die niet op de werkelijkheid gebaseerd zijn maar door andere mensen worden gecreeerd omdat ze nuttig zijn?

En dat zie ik eigenlijk overal. Waar mensen natuurlijk/hartstochtelijk zouden moeten zijn worden ze opgescheept met allerlei regels en standaarden die alle afwijking en onvoorspelbaarheid voorkomen, waar mensen juist hoge standaarden zouden moeten hebben wordt alles zo laag mogelijk gehouden. Om te kunnen eten moet je weet ik hoeveel theorie kennen en bij een sollicitatie voldoen normale fatsoenssregels niet, maar tegelijkertijd kan eten altijd en overal en onderwijs moet de leerlingen alleen dingen aanbieden die ze leuk vinden. Dit alles zorgt ervoor dat er niks moeilijks, onbereikbaars en mysterieus meer bestaat, er mogen alleen nog maar dingen zijn waarvan het nut meteen en voor iedereen zichtbaar is. Nooit moeten mensen zich inspannen om iets persoonlijks te maken van dingen die ze op hun levenspad krijgen. Ik kan je bijvoorbeeld vertellen dat de geschiedenis van Rusland bijna alleen maar pijn te bieden heeft, ik ben een keer een week lang depressief geweest door een boek over de Russische Revolutie. Maar uiteindelijk is het me wel gelukt om het te begrijpen en te accepteren en er iets persoonlijks van te maken, wat van mij en alleen van mij is. Dat is wat individualisme voor mij betekent, openstaan voor de wereld, je bewustzijn verfijnen en persoonlijke banden ontwikkelen met dingen, gebeurtenissen en personen. Een eigen esthetiek scheppen, zoiets. Niet alles uitroeien wat niet aan de standaarden voldoet. Dat zal wel met mijn slaafse Russische natuur te maken hebben, ik ben liever klein en machteloos tegenover de wereld met al haar mysterien dan dan ik me opsluit in mijn eigen beperkte verstand. En dat is juist wat blijkbaar onder individualisme in Nederland wordt verstaan. Het doet me denken aan het verhaal van het gouden kalf, de mensen werden te lui en arrogant om op de echte God te wachten, daarom maakten ze een gouden kalf om omheen te dansen. Je kunt hem zien, hij is leuk om te zien en hij doet nooit iets wat pijnlijk is of onduidelijk. Zo zien mensen in Nederland hun levens ook, eerst organiseren ze alles, sluiten zichzelf af voor de wereld en wanen zichzelf vervolgens goden omdat ze alles begrijpen en controleren. Want de echte wereld begrijpen en controleren kan niet, je kunt alleen tegen jezelf en tegen anderen liegen, en dat doen we ook heel hard. Volgens mij is de wereld meer dan de som van alles wat we kunnen waarnemen, er zit iets achter wat veel mooier en interessanter is, iets wat je niet kunt oproepen of manipuleren, je kunt jezelf alleen maar nederig maken en hopen dat het zich aan jou openbaart. Maar daar zijn mensen tegenwoordig te oppervlakkig en ongeduldig voor, we zijn zo veel met materie bezig dat we de wereld erachter niet meer kunnen zien. Mensen moeten tegenwoordig met dezelfde munt betalen, dezelfde taal verstaan, opleidingen moeten dezelfde waarderingen krijgen en openbare vervoersmiddelen moeten dezelfde kaart accepteren, alles om de transport van informatie en goederen makkelijker te maken. Het is dan alleen maar logisch dat mensen ook hetzelfde naar de wereld moeten kijken en dezelfde waarde geven aan dingen. Als iedereen zijn eigen beleving gaat zitten aankweken zal dat alleen maar zorgen voor onbegrip en conflict, en dat moeten we natuurlijk niet hebben. En bovendien zullen mensen dan niet meer die enrome behoefte meer hebben aan spullen en entertainment. De schoonheid van de echte wereld is zo groot dat ze alles heiligt, zelfs pijn. Mijn idee van individualisme heeft volgens mij meer te maken met het oorspronkelijke kapitalisme, hard werken en beloond worden, maar dan geestelijk. Wat we hier in Nederland hebben doet me veel meer denken aan marxisme, waarbij iedereen zijn kleine bijdrage levert om een enorm gemeenschappelijk kapitaal te scheppen en er vervolgens uit te nemen wat men zelf nodig vindt. Mensen kijken alleen maar naar de door de mens geschapen waarden. Iedereen is bezig met het uitwisselen van veiligheidsvoorschriften, middeltjes tegen allerlei lichamelijke kwaaltjes en leuke spulletjes. Ouderdom, duisternis, verdriet, het verleden worden allemaal als schadelijk of nutteloos afgeschreven omdat hun waarde alleen door individuen kan worden gevoeld en niet in cijfers kan worden uitgedrukt en gefotografeerd. Het brengt niets op, allen in de diepte heeft het betekenis, dus mag je het negeren. Er zijn geen plekken meer die aan de controle van de mens zijn ontsnapt, alles heeft een objectieve functie en ook in de geesten van mensen moet alles liefelijk en overzichtelijk zijn. Vroeger had de geest oceanen en donkere bossen met wilde dieren, nu wordt het steeds meer als een voetbalveld omdat mensen te zwak zijn geworden om met die bossen en oceanen te leven. Dreigt er ergens iets van de controle te ontsnappen dan moet je meteen in actie komen om dingen weer op hun plaats te zetten.

Het is algemeen aangenomen dat je in Nederland veel mag omdat in veel landen mensen niet zelf hun godsdienst mogen kiezen, homo zijn of kritiek leveren op de regering, maar volgens mij mag je hier werkelijk maar een ding en dat is genieten zijn en geen problemen veroorzaken. Dat geldt voor mensen maar ook voor de wereld om hen heen. Het verleden is geen mysterie meer want we geven er niet om, het zorgt hooguit voor verwarring en pijn, de toekomst is geen mysterie want die bepalen wij, voordat je voor het eerst seks hebt moet je daar een heleboel over hebben gelezen zodat het niet echt nieuw voor je is, voordat je een hotel boekt of iets duurs koopt kun je andermans ervaringen daarover lezen, honden krijgen anti-blafbanden zodat ze ons niet storen met hun geblaf, de duisternis mag zichzelf niet meer laten gelden, contactinformatie van alle burgers is op het internet op te vragen, toekomstige moeders schrijven geboorteplannen om de kans op een "positieve bevallingservaring" te verhogen, op de hogeschool moet je persoonlijke onwikkelingsplannen schrijven zodat je onwikkeling van tevoren vaststaat, kunst, seks en religie zijn hobby's geworden, als je ergens in gelooft is het uit den boze om te denken dat je iets beter weet dan iemand anders, iedereen is altijd bereikbaar en eten is niet meer dan een verzameling chemische stoffen. De hele samenleving wordt op deze manier als een enorme machine waarin alles door een censuur gaat zodat het perfect aansluit op de rest van de samenleving zodat er nergens wrijving of botsing ontstaat, want dat is natuurlijk het ergste wat er is. Zo ervaar ik Nederland steeds meer, als een enorme machine waarin alles en iedereen in de gaten wordt gehouden en een duidelijke functie moet hebben. En ik vind dat verkeerd want de wereld is groot en mysterieus en om mensen te controleren en hen verantwoordelijk stellen voor alles wat er in hun leven gebeurt is gewoon niet goed. Dat doet me denken aan het verschil tussen planeconomieen en de vrije markt. In een vrije markt spelen er allerlei krachten en moet de overheid dingen alleen een beetje reguleren, in een planeconomie zegt men wat er moet gebeuren en het gebeurt. De samenleving is niet meer dan een verlengstuk van de dictator, geen verzameling van talloze krachten. Maar ironisch genoeg leidt juist het op hol geslagen kapitalisme dat overal winst uit wil persen dat alles nu gepland en gecontroleerd moet worden. En mensen worden aangespoord om hun levens te besturen als dictators. Je bent verantwoordelijk voor wat er in je leven gebeurt en gaat het een keer fout dan is dat alleen maar jouw schuld en moet je niet zeuren. "Het leven is wat jij ervan maakt" is waar, maar het betekent dat je je ziel moet inspannen om dingen te accepteren en er iets moois van te maken, als een dichter. Niet dat je alles moet bepalen in het leven.

Misschien is er iets mis met mij, maar ik zie overal kinderachtigheid, domheid, amateurisme, truttigheid, bangelijkheid, uitsloverij en conformisme, in een wikkel van zakelijkheid, onafhankelijkheid en beschaving. We kennen geen apartheid of politieke onderdrukking, en toch heb ik het gevoel dat mensen in Nederland als een kudde idioten worden gehouden en dat nog fijn vinden ook. Ik heb al zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik me niet moet aanstellen en gewoon van het leven moet genieten, maar het lukt niet. Volgens mij is Nederland helemaal gek geworden. Maar misschien ben ik zelf wel gek.

Ik wil in de eerste plaats vertellen wat ik denk, en als iemand vindt dat ik dwaal dan moet hij dat vooral uitleggen. Het woord indivuadalisme gebruik ik gewoon om menselijke authenticiteit aan te duiden, omdat ik vind dat het in Nederland ontbreekt. Volgens mij worden mensen hier heel erg van buitenaf geprogrammeerd en gecontroleerd, en dat vind ik wel erg raar voor een land dat zichzelf vrij en individualitisch noemt. Ik vind het bijvoorbeeld raar dat mensen naar de therapeut rennen als er een naaste overlijdt om hun verdriet te "verwerken" (alleen het woord al), maar wel zielige boeken lezen en tv programma's kijken, omdat ze toch die gevoelens willen hebben. Vroeger was het zo dat iedereen zijn eigen verdriet had wanneer een familielid overleed, nu zitten mensen massaal voor de tv en snotteren over precies hetzelfde programma dat speciaal daarvoor door iemand anders is gemaakt. Ik denk dat het komt omdat echte gevoelens echte gebeurtenissen vereisen en dat zou de samenleving te veel kosten. Het is namelijk de bedoeling dat iedereen netjes werkt en consumeert, en echte drama's zullen dat altijd verstoren. Iemand die depressief is of rouwt kan is niet zo productief en heeft geen zin om dingen te kopen, en dat moeten we natuurlijk niet hebben. Het schijnt zelfs dat er al zorgverzekeringen zijn die spreken van "pathologische rouw", dat is als je langer dan 6 maanden rouwt. Help mensen eerst van hun eigen gevoelens af en vervang die met kunstmatige gevoelens, zo lijken we te denken. Het is net zoals in het communisme: waarom zou je iedereen voor zichzelf op het veld laten ploeteren terwijl je iedereen gewoon op een systeem kan aansluiten. In de Sovjet-Unie had de hele samenleving één kapitaal, hier gaat het steeds meer richting één gevoelsleven. Vind jij dat zelf niet raar?