Tomega

Zingeving komt niet uit leeghoofdigheid maar uit volmondigheid. En waar de mond vol van is, gaat het hart in onder. Om die reden wordt wijsheid vaak gevonden in weinig woorden, en wordt dwaasheid vaker gevonden in veel woorden. Waarneming, waardering, en bewustwording, komen niet uit ons denken, maar uit ons zien. Wat je bedenkt, en niet ziet, telt daarom als waarneming en ook als waardevolheid niet. Ik hoor je.

Axioma's en principes en abstracties en wetten, hebben gemeenschappelijk dat ze de mens bewijzen dat logica iets anders is, dan het met grote denkkracht beredeneren van door de mens verwezenlijkte constructies en creaties, die ondertussen niettemin onverminderd te herleiden zijn en terug te voeren tot, de verbluffende ongeremde verbeeldingskracht binnen het denkvermogen van de mens. De mens is daar duidelijk het wezen, dat zichzelf meer van zijn leefomgeving vervreemdt door zijn geloof in zijn eigen denkkracht bij een verminderde affiniteit met logica, dan de wezenlijk wezenloze feitelijkheden

Een vlucht vogels en een zwerm bijen en een kudde beesten en een school vissen, hebben gemeenschappelijk, dat ze de mens bewijzen dat liefde en harmonie iets anders is, dan het elkaar voortdurend bijten en vereten, tot onderlinge lust tot samenleven is verteerd. De mens is daar duidelijk het wezen met minder intellect, met een sterkere aandrang tot primair egocentrisch gedrag, leidend tot juist verslechterde leefomstandigheden van het individu, dat met dat gedrag zijn leefomstandigheden zocht te verbeteren. Grappig eigenlijk, hoe de natuur ons demonstreert en laat zien in wonderlijke dimensies

Uh, sorry, in het poces maakt het niet uit, maar alle energie begint met een botsing. Dus ook een eenparige beweging is op de keeper beschouwd in strijd met behoud van energie. Voorafgaand is er dus noodzakelijkerwijs een iets, en we noemen dat een kracht. De enige. De rest is terug te voeren op ons onbegrip.

De hamer verliest zijn slag zoals de klok zijn tijd. Actie is reactie, ook al zie je dat niet gelijk. Dat vraagt dan toch echt om een start en een vertrekken in een richting. Als je je een fossiel voelt, kan dat niet uitblijven, inderdaad.

Elk contact brengt een synthese van tijd of tempo van de een voor de ander en distance of dispo van de ander voor de een. Dispo is overigens geen bestaand woord. Die synthese kan niet ontgaan worden. Wel kan de synthese geneutraliseerd worden, en dat gebeurt ook strikt wetmatig, als er een bron is. Want het tekort van het een is het overschot van het andere. En alleen herhaling brengt een zwaartepuntverschuiving. Dat is waarom de aanhouder wint, en ook het zuurdesem halverwege niet tot omkeer komt, en waarom een cultuur zich afzondert van andere culturen, of althans zichzelf normatief trouw bl

Kort, voor wie vraagt en hoort. Dat is voor wie zoekt. Onpeilbaar lang, voor wie meent ergens al te zijn gearriveerd. De Griekse wijsheid, dat naarmate de kennis groeit meer ontdekt wordt dat men niets weet, die wijsheid is gestoeld op het besef dat meestal een stukje nieuw inzicht, het oude op dat punt totaal buiten de realiteit plaatst. Dus hoe meer je leert hoe ver je van de waarheid af kunt zijn, hoe meer je beseft, dat je bekende wereld vooral uit onbekendheden bestaat. Want je weet niet, wat je allemaal hebt gemist. Samenhangend inzicht groeit traag, of in het geheel niet. Dat is

Het probleem is nu juist dat fundamenteel onderzoek zich momenteel vooral baseert op een toepassing, en daar ook de legitimatie uit haalt voor het zelf bedachte fundament. Terwijl al de oude Grieken begrepen, dat fundamenteel onderzoek niet top-down vanuit de theorie, moet plaatsvinden, maar bottom-up, vanuit de abstractie, principes, en de daarmee samenhangende adagia. Aan Christiaan Huygens toedichten dat hij daar anders en praktischer in stond, en aan Newton dat hij een primitief onhoudbaar fundament volgde, en aan Euclides dat hij een elementair stelsel over het hoofd heeft gezien, is in d

Goede wijn behoeft geen krans, en wie gevonden heeft, geen nieuwe kans. Goede voeding hoeft niet aangeprezen te worden, en de gevoede niet bijgevoed. Nee, breng liever jouw interpretatie beter over of voor het voetlicht.

Gelukkig ben jij geen blad in de stroom, maar een levende vis. Die gaat tegen de stroom in. Van de boterzachte paradigmashift blijft dan niets over. Die was ook tot mislukken gedoemd.

Wie zelfs de contouren niet kan onderscheiden van een olifant, en dan spreekt over het omleggen van die olifant met een javelin, schiet duidelijk te kort in materieel en moreel opzicht. Maar wat te zeggen dan van een tandenstokerhouder? Dan schiet je duidelijk moreel niet tekort, tenzij dan, je het op de neus van de olifant hebt gemunt en de tandenstoker naar vers fruit doet ruiken. Maar al met al lijkt het een broodje olifant om je gedachten te maken over de absurditeit ervan.

De muis loopt dan nog samen met de olifant. Maar de mug veraf heeft geen idee en geen referentiekader, want het raakt niet aan zijn zijn of bevinden. Maar als hij dan nog in het duister is, dan ligt er toch echt iets bij hemzelf om op te lossen. Zich beklagen dat het geen dag is, of dat hij geen nachtkijkers ingebouwd heeft, vraagt om een zelfbespiegelend moment. Je enige tool is je woord. Hoe verlicht dat is, is aan jou.

Mag de deur open en het licht aan?

Jij niet. Jij hebt geen toegang. Dat is waarom je steeds met een dichte deur komt aanzetten.

Ingewijd is onnodig, was ook het punt. Ook dat van jou trouwens. Niets hoeft veranderd te worden. Behalve dan, wel een basishouding. Die basishouding is niet van dee of gene, maar van alle tijden. De wil om de waarheid te zoeken, net alsof je nog niets gevonden hebt. En ook dat is niet nodig, want elk los puntje afzonderlijk biedt een vrijplaats en oefening om daarin iets van waarheid te zoeken en waarachtigheid te doen. En dat ik of jij of iemand anders dat proces ziet, zou je ingewijdheid kunnen noemen. Maar wij Hollanders spreken liever gewoon van nuchter met de benen in de boerenklomen sta