Suzzle

Ja.. Als het zo makkelijk was...

Maar ik wil helemaal niet rommelen... En ik wil mijn leven ook (nog) helemaal niet delen met een man. Daarvoor zit nog teveel angst, teveel gebrokenheid. 

De mannen die er nu voor me zijn verbazen me elke keer opnieuw.. Dat mannen ook gewoon oprecht geïnteresseerd kunnen zijn, dat ze met liefde zonder iets terug te verwachten naar mij vragen, luisteren, helpen... Zelfs als ik het allemaal wel alleen denk te kunnen. En ik kan ook veel alleen. 

Maar ook als ik het niet kan, ik durf niet om hulp te vragen. Zelfs niet als het aangeboden wordt. Deze 2 hadden dat door... En nodigden gewoon zichzelf uit. En ik durfde niet te weigeren. 

Maar als ze er dan zijn is het zo fijn om dingen gewoon samen aan te kunnen pakken. En als je bezig bent komen er zulke fijne gesprekken op gang... Geven ze mij het vertrouwen dat ik het goed doe.. Ondanks mijn twijfels... En is er soms net even een aanraking die tintelingen veroorzaakt. 

Aan de ene kant geven ze mij dus juist zelfvertrouwen dat ik goed ben zoals ik ben.. Maar aan de andere kant maken ze me juist onzeker. Want wat zijn hun bedoelingen hierachter? Is het toch eigenbelang en alleen maar uit zijn op intimiteit? Of is hun interesse echt oprecht? 

En wat maakt dan dat ze het zo leuk vinden om in contact met mij te zijn? Waarom is er zoveel lichamelijke aantrekkingskracht? Zo bijzonder ben ik niet... Ik heb een prima figuur, maar ben verder heel gewoon, eenvoudig. 

@Lobke En daarom wordt ik dus ook zo getikt van mezelf  ik wil helemaal niet zo zijn. 

En ik begrijp ook niet waar het vandaan komt... 

Of hoe ik er weer vanaf raak.

Als ik er niet zo in de war van raakte had ik ook niet op een forum om advies gevraagd. Ja ik weet dat t een bizar verhaal is. Ik kan zelf ook nauwelijks geloven dat dit waar is en over mij gaat. 

En ja ik ben een christen. En nee ik ben niet perfect. Daarom heb ik Jezus juist zo nodig. 

@MysticNetherlands ja wel een gescheiden papa inderdaad.. 

@vredestichter thnx, die ga ik idd eens opzoeken! 

En.. Ik wordt een beetje getikt van mezelf

Het lijkt erop dat IK een probleem heb? De vriend waar ik het over had is niet de enige die mijn aandacht vraagt... 

Blijkbaar geef ik een of ander signaal af ofzo? Ik heb zelf niet het idee dat ik loop te flirten. Maar ondertussen zijn er 3 (het waren er zelfs 4.. Help! Maar 1tje was wel heel direct en duidelijk alleen uit op seks. Wel eerlijk... Maar daar kon ik dus niks mee, haha)

Maar nu dus 2 mannen die mij graag komen helpen klussen in mijn nieuwe huisje... Daarbij de nodige complimentjes en knuffels geven en me daarmee een beetje in verlegenheid brengen. En nog 1 papa van mijn dochters vriendinnetje die graag een beetje stuurt in de speelafspraakjes en ook aangegeven heeft mij wel erg leuk te vinden... 

Ik vind ze alle 3 leuk en lief.... Gewoon als vrienden. Maar die ene is toch wel heel speciaal omdat ik hem al 10 jaar ken en we elkaar echt alles kunnen toevertrouwen. Dat kan ik toch niet zomaar laten gaan?!?

Ja.. Ik ben bang dat jullie gelijk hebben... 

Maar het is zo moeilijk dit te stoppen. Op een bepaalde manier hou ik echt van die man...

Oeps. Ik was jullie een beetje vergeten, sorry

@DeThomas nee hij hoeft van mij niet te gaan geloven. Ik hoef ook geen atheïst te worden.

Maar ik wil wél graag mijn geloof kunnen delen. En in de opvoeding van de kinderen speelt dit dan ook wel een rol. Ook dingen als samen bidden, bijbellezen zijn dagelijks terugkerende zaken. 

Ik kan met hem heel goed praten over het geloof. We respecteren elkaar hierin volledig. Maar hij zou er wel moeite mee hebben als hij dagelijks geconfronteerd zou worden met zaken waarin hij zich niet kan vinden. 

Daarnaast zit hij in een relatie, open of niet... Ik wil hier gewoon niet tussen zitten. En kom ik net uit een (vrij heftige) relatie en denk ik niet dat ik er al klaar voor ben om me echt aan iemand te binden. 

Maar ik mis de intimiteit wel.. En dan heb ik het niet over seks, maar gewoon een knuffel, even fijn tegen iemand aankruipen... Zo vertrouwd met elkaar zijn dat je alles durft te zeggen... 

En dat geeft hij mij. En dat is zo fijn.... Maar daarbij ook telkens het gevoel dat hij meer wil en ik hem tekort doe... (dat zegt hij niet hoor. Is puur mijn gevoel)

Ok.. Ik heb gevraagd om de mening van medechristenen. Omdat ik er vanuit ging dat die vooral hier te vinden zijn. 

Wil niet zeggen dat ik niet open sta voor de mening van niet-christenen. 

Ik vind het helemaal geen vreemde reactie van DeThomas, of iets wat ik niet vind kunnen. Ben het er alleen niet mee eens dat geloof moet wijken voor relatie 

Juist na mijn scheiding heb ik het gevoel eindelijk te kunnen en mogen leven met God. Zijn liefde te mogen delen met de mensen om me heen. Terwijl ik daarvoor jarenlang 'uitgestaan' heb. Daar laat ik geen relatie meer tussenstaan.

Ik geloofde wel, maar kon er niet echt iets mee. 

Met die vriend heb ik een fijn gesprek gehad. Gevoelens of niet, er gaat niks meer gebeuren tussen ons dan vriendschap. Ja de liefde is er, ja de aantrekkingskracht is er.. Maar de verschillen in hoe we ons leven inrichten zijn te groot. Hij leeft vandaag, hij leeft nu. Ik leef naar een nieuwe toekomst toe. Dat betekent niet dat ik nu niet mag genieten, maar wel dat ik mijn keuzes bewust maak met zicht op die toekomst.

Voor nu lijken de gemaakte afspraken toch te werken en vinden we het allebei wel fijn om juist gewoon samen dingen te kunnen doen, alles tegen elkaar te kunnen en durven zeggen. Maar geen verplichtingen te hebben naar elkaar

En als de spanning teveel oploopt gaat de ander gewoon naar huis. En dat zal hij moeten accepteren, doet hij ook... Want als er teveel gebeurd zal ik ondanks dat het pijn doet het contact verbreken... 

@Onbemind nee. Ik wil mijn lichaam niet met hem delen. Geen seks. 

Ja dat heb ik 10 jaar geleden wel gedaan. Ik ben ouder en wijzer geworden. Ben hier volgens mij ook steeds duidelijk over geweest naar hem.

Een kusje moet wat mij betreft kunnen, zolang ik geen andere relatie heb. Maar niet als dat verkeerde verwachtingen of gevoelens opwekt bij hem. 

Maar gewoon een mooie vriendschap, elkaar alles toevertrouwen, een arm om je heen, samen lachen, samen huilen... Dat moet toch niet onmogelijk zijn tussen een man en een vrouw? 

Of heb ik nu echt onrealistische verwachtingen? 

Hij is niet gelovig, echt anti-religie. Is niet getrouwd en woont samen met zijn vriendin omdat dat nou eenmaal zo gelopen is en ze elkaar niet in de weg zitten.

Toen hij destijds onze affaire bekende aan haar, bekende zij al een jaar een relatie naast hem te hebben.

Destijds hebben we de keuze gemaakt beide voor onze relatie te vechten en elkaar los te laten. 

Bij hem is dat uitgemond in een 'open relatie', bij mij uiteindelijk jaren later toch in een scheiding. Niet met het vreemdgaan als reden overigens, dat was eerder een gevolg dan een oorzaak. 

Nee ik ben er niet trots op wat ik toen gedaan heb. Eigenlijk vind ik vreemdgaan walgelijk en echt not-done. En toch heb ik mezelf toen niet in de hand kunnen houden.

En dan kom je elkaar dus 10 jaar later weer tegen en is het meteen weer vertrouwd. 

Als ik zou willen, zou hij zijn relatie opgeven en met mij verdergaan. 

Maar ik wil niet... maar wat dan wel? Wil hem ook niet kwijt. 

12 uur geleden zei Mullog:

Leest voor mij als dat je van elkaar houdt, bij elkaar geborgenheid vindt en gelukkig bent. Realiseer je je dat dit zeldzaam is in de wereld? Dan heb je alleen een geloofs- of levensvragending wat je tegenhoudt. Realiseer je je dat dit soort zaken in de loop van de tijd bij iedereen veranderen?

Uit eigen ervaring weet ik dat pappen en nathouden op den duur niet werkt en dat het de rest van je levensdagen aan je blijft knagen dat het niks geworden is omdat je niet hebt doorgezet. Beter een einde met pijn dan pijn zonder einde 

Slik... Ja dit is eigenlijk precies wat hij vanochtend zei. 

En toch... Ik kan het niet. Er is iets wat me tegenhoud. Angst? Trauma uit mijn eerdere huwelijk? Ik weet het niet. 

Hoewel hij echt een schat is, lijkt een relatie met hem me heel moeilijk. Een totaal andere instelling in het leven, geen gezamelijke interesses, een totaal andere levenservaring... Maar wel hetzelfde zorgzame karakter en een enorme aantrekkingskracht. 

Ik vind; we zijn geen pubers meer, hebben beide gezond verstand en moeten dat ook gebruiken. 

Hij vind; we leven in het hier en nu, houden op een bepaalde manier van elkaar en moeten gewoon doen wat ons gevoel ons ingeeft. 

Tja.. 

We kijken het nog maar even aan. Ik heb aangegeven wat meer (lichamelijke) afstand te willen. Flirten en uitdagen deed ik al nooit. Iig niet bewust. 

Dat ik gewoon een leuk mens ben kan ik ook weinig aan doen

@MysticNetherlands ja daar ben ik me van bewust. Toch denk ik dat ik hem wel goed genoeg ken dat hij niet zo is. 

Overigens heeft hij al 20 jaar een zogenaamde 'open relatie' en behalve mij 10 jaar geleden niemand anders gehad dan zijn vriendin. Zijn vriendin heeft geloof ik wisselende contacten...

Zo'n relatie wil ik dus écht niet. 

Wow... Ik heb even snel door de reacties heengescrolled. Vandaag geen tijd gehad om eerder te lezen, laat staan reageren. 

Even vooropgesteld dat ik idd mijn eigen keuzes maak, vind ik het wel fijn om wanneer ik twijfel (en ja dat doe ik over deze situatie) meningen van anderen te lezen. 

Ik kan hier niet mijn volledige levensverhaal neerschrijven (dan ben ik nog wel even bezig ;)) dus logisch dat jullie enige info missen.

Gisteravond en vandaag heftige discussie gehad met hem (over de app overigens, heb hem niet irl gesproken)... Wat hem betreft kan en mag er veel meer gebeuren tussen ons. Omdat het goed voelt. Omdat het niet zomaar losse seks is, niet alleen maar lust. Maar een basis van puur vertrouwen en genegenheid naar elkaar. 

Over die basis ben ik het met hem eens. Over de uitwerking ervan niet. Maar ik vind het erg moeilijk hierin een grens aan te geven naar hem want ja het is fijn en goed. 

Het ging er zo heftig aan toe dat we beide veel wakker hebben gelegen, nagedacht en veel verdriet van deze situatie. 

Dat is ook precies de reden waarom ik geen relatie met hem kan en wil aangaan. We zitten hierover niet op 1 lijn en zaten op het randje van contact verbreken. 

Inmiddels wel bijgelegd gelukkig, want van contact verbreken worden we sowieso beide erg verdrietig... 

Nu toch weer opnieuw een weg hierin zoeken. Dit is echt moeilijk... 

Hij wil geen afspraken maken over wat wel/niet kan qua knuffels enzo. Dat voelt onnatuurlijk...

Is het ook. Maar als ons gevoel en verlangen niet overeenkomt is het toch logisch om afspraken te maken om er beide tevreden over te zijn? 

Ik ben nieuw hier op de site en heb me nog niet heel erg ingelezen wat voor soort mensen hier komen. 

Ik zit in een lastige situatie wat vriendschap betreft... En ben benieuwd hoe andere christenen hierover denken.

Tot waar gaat een vriendschap en wanneer noem je het een relatie? En zit er voor jullie verschil in hoe je met vrienden omgaat als je wel of niet een relatie hebt? 

Situatie is ingewikkeld... 

In het verleden foute keuzes gemaakt. Getrouwd geweest, tienermoeder, lang en heftig verhaal, op dit moment niet van toepassing.

Op dit moment geen relatie, wel een hele goede vriend. 10 jaar geleden een affaire met hem gehad tijdens mijn huwelijk. Toen het contact verbroken om huwelijk proberen te redden. Daarna wel betere periode in huwelijk gehad maar helaas uiteindelijk toch mission failed.

Kom ik hem weer tegen. Direct weer fijn contact en vooral een heel diepgaand gevoel van vertrouwen en geborgenheid. Ondertussen wel 10 jaar ouder en wijzer geworden. Hoewel er zeker wel aantrekkingskracht is, is er bij ons beiden ook het besef dat een relatie tussen ons niet zou werken. 

Hoewel we elkaar volledig respecteren in alles, we zijn te verschillend in onze opvattingen over belangrijke levensvragen en voor mij het grootste struikelblok dat ik mijn geloof niet met hem kan delen.

Maar we vertrouwen elkaar dus wel alles toe en ook lichamelijk is er nogal aantrekkingskracht. Toch loop ik er tegenaan wat nou wel of niet kan. Wat hem betreft kan alles wat we beiden fijn vinden. 

Vrijen met hem gaat sowieso niet meer gebeuren. Alle gevoelens ten spijt, dat bewaar ik alleen nog voor een evt nieuwe relatie met de man waarmee ik zeker weten oud wil worden.

Maar wat dan wel? Knuffelen? Een kus op de mond? Het is zo fijn... Het is zo moeilijk te stoppen. 

Maar als ik er aan denk dat het zo blijft en ik evt een nieuwe relatie krijg, dan staat dit in de weg. Onze vriendschap opgeven wil ik nooit meer. Maar meer dan vriendschap ook niet. 

Ik ben bang dat ik hem kwijtraak als ik een relatie aanga met een ander. Maar als wij verder gaan als relatie zal het ook stuklopen...